મધ્યરાત્રિના બારના ટકોરે આખું ગામ જ્યારે નિદ્રાધીન હતું, ત્યારે રુદ્ર સ્મશાનની પાછળ આવેલા એ પ્રાચીન 'કાલાંતક' વડ પાસે ઊભો હતો. હવામાં એક અજીબ પ્રકારની ઠંડક હતી, જે હાડકાં સોંસરવી ઉતરી જતી હતી. રુદ્રના હાથમાં તેના દાદાએ આપેલી એક જૂની તાંબાની મુદ્રા હતી, જે અત્યારે અત્યંત ગરમ થઈ રહી હતી. દાદાના છેલ્લા શબ્દો તેને યાદ આવ્યા, "રુદ્ર, જો તારે તારી બહેનનો આત્મા પાછો લાવવો હોય, તો તારે સીમા ઓળંગવી જ પડશે, પણ યાદ રાખજે... ત્યાં કોઈ જીવતું નથી અને જે છે એ તને જીવતો જોવા માંગતું નથી."
અચાનક, વડના થડમાં એક વિશાળ કાળું છિદ્ર સર્જાયું. રુદ્ર કશું વિચારે તે પહેલાં જ એક પ્રચંડ શક્તિએ તેને અંદર ખેંચી લીધો. તેનું માથું ભમવા લાગ્યું અને કાનમાં હજારો ચીસો ગુંજવા લાગી. જ્યારે તેની આંખો ખુલી, ત્યારે તે જમીન પર પટકાયો હતો. પણ આ જમીન માટીની નહોતી, તે રાખ જેવી સફેદ અને રાખ જેવી જ કરકરી હતી.
આકાશ તરફ નજર કરતાં જ રુદ્રના ગળામાંથી ચીસ નીકળી ગઈ. ઉપર વાદળી આકાશને બદલે ઘટ્ટ રક્તવર્ણું આકાશ હતું. ત્યાં સૂર્ય નહોતો, પણ આકાશની વચ્ચે એક વિશાળ 'કાળી આંખ' જેવો ગોળો લટકતો હતો, જેમાંથી ઝાંખો પ્રકાશ નીકળતો હતો. આ 'પ્રેતલોક' હતું—એક એવું યુનિવર્સ જ્યાં પૃથ્વીના નિયમો દફન થઈ ગયા હતા.
"કોઈ છે?" રુદ્રનો અવાજ ધ્રૂજતો હતો.
"અહીં 'કોઈ' નથી હોતું... અહીં માત્ર 'તેઓ' હોય છે," એક કર્કશ અને વિચિત્ર રીતે હસતો અવાજ રુદ્રની બરાબર પાછળથી આવ્યો.
રુદ્ર ફફડીને પાછળ ફર્યો. તેની સામે એક સૂકાયેલા ઝાડની ડાળી પર એક આકૃતિ ઊંધી લટકેલી હતી. તેના શરીર પર ચામડી નહોતી, માત્ર સફેદ હાડકાં પર લપેટાયેલું પારદર્શક માંસ હતું. તેની આંખો અંગારા જેવી લાલ હતી અને દાંત બહાર નીકળેલા હતા. તે એક વેતાળ હતો.
"તું... તું કોણ છે?" રુદ્રએ પોતાની તાંબાની મુદ્રા ચુસ્ત રીતે પકડી.
વેતાળ હવામાં જ ગુલાંટ મારીને રુદ્રની સામે આવીને ઊભો રહી ગયો. "હું આ સીમાડાનો રખેવાળ છું. વર્ષો પછી કોઈ 'જીવતા માંસ'ની ગંધ અહીં આવી છે. તારી નસોમાં વહેતું ગરમ લોહી આ લોકના ભૂખ્યા રહેવાસીઓને પાગલ કરી દેશે." વેતાળે રુદ્રની ગરદન પાસે જઈને લાંબો શ્વાસ લીધો. "પણ તારી પાસે પેલી મુદ્રા છે, એટલે હું તને નહીં અડી શકું. પણ યાદ રાખજે, આ રસ્તો આગળ વધતા વધુ ભયાનક બનશે."
"મારે 'કાલ-ભૈરવ'ના ગઢ સુધી પહોંચવું છે," રુદ્રએ હિંમત ભેગી કરીને કહ્યું.
વેતાળ ખડખડાટ હસ્યો. "કાલ-ભૈરવનો ગઢ? ત્યાં પહોંચવા માટે તારે 'ખવીસની ખીણ' ઓળંગવી પડશે. જો સામે જો..." વેતાળે પોતાની લાંબી આંગળી ચીંધી. દૂર એક ધુમ્મસથી ભરેલી ખીણ દેખાતી હતી, જ્યાં આકાર વગરના કાળા પડછાયાઓ હવામાં તરી રહ્યા હતા. એ ખવીસ હતા—જેઓ લોહીના તરસ્યા અને અત્યંત શક્તિશાળી જીવો હતા.
રુદ્રએ ચાલવાનું શરૂ કર્યું. તેને અહેસાસ થયો કે આ દુનિયામાં ગુરુત્વાકર્ષણ અલગ રીતે કામ કરતું હતું. તેનો દરેક ડગલો હવામાં સહેજ તરતો હોય તેવો લાગતો હતો. રસ્તામાં તેણે જોયું કે પથ્થરો પણ શ્વાસ લેતા હતા અને હવામાં ભયાનક ગંધ ફેલાયેલી હતી. અચાનક, તેની પાછળ એક ભયાનક ગર્જના થઈ.
એક દસ ફૂટ ઊંચો, ભેંસ જેવા શિંગડાવાળો અને માનવ આકારનો જીવ તેના રસ્તામાં આવીને ઊભો રહ્યો. તેના હાથમાં એક વિશાળ ગદા હતી જે માનવ ખોપડીઓથી બનેલી હતી. "ખવીસ!" રુદ્રના મનમાં ફાળ પડી. વેતાળે ચેતવણી આપી હતી કે ખવીસ મુદ્રાથી ડરતા નથી, તેઓ માત્ર શક્તિની ભાષા સમજે છે.
ખવીસે તેની ગદા જમીન પર પછાડી અને આખી જમીનમાં તિરાડો પડી ગઈ. એ તિરાડોમાંથી સેંકડો નાના પ્રેત બહાર આવવા લાગ્યા, જેમના હાથ લાંબા હતા અને નખ કાળા હતા. રુદ્ર ઘેરાઈ ગયો હતો. તેની પાસે ભાગવાનો કોઈ રસ્તો નહોતો.
બરાબર ત્યારે જ, તેની તાંબાની મુદ્રામાંથી એક તેજસ્વી વાદળી પ્રકાશ નીકળ્યો અને તેની આસપાસ એક સુરક્ષા કવચ બની ગયું. પણ સસ્પેન્સ એ હતું કે, તે પ્રકાશમાંથી તેને તેની બહેનનો અવાજ સંભળાયો: "રુદ્ર, પાછો વળી જા! આ એક જાળ છે. તને અહીં બોલાવવામાં આવ્યો છે, તું તારી મરજીથી નથી આવ્યો!"
રુદ્ર સ્તબ્ધ થઈ ગયો. જો તે પોતે અહીં નથી આવ્યો, તો તેને અહીં કોણ લાવ્યું? અને વેતાળ શા માટે તેને મદદ કરી રહ્યો હતો? શું આ આખું યુનિવર્સ તેને જીવતો ગળી જવા માટેનું એક કાવતરું હતું?
દૂર ક્ષિતિજ પર, એક કાળો કિલ્લો દેખાઈ રહ્યો હતો જેના પર વીજળીઓ પડી રહી હતી. રુદ્રને સમજાયું કે અસલી ભય તો હજી શરૂ પણ નથી થયો. તેને હવે એ નક્કી કરવાનું હતું કે પોતાની બહેનના અવાજ પર વિશ્વાસ કરવો કે પોતાના નસીબ પર...
