प्रकरण - 2
काही दिवस गेले. आजीकडून मारहाण झाल्यानंतर मी नियमितपणे शाळेत जाऊ लागलो. पण माझा भाऊ सुखेश पुन्हा शाळेत जाणे बंद केले होते. यावेळी तो लगेच पकडला गेला.
आणि माझ्या आजीने सुखेशला निर्दयीपणे मारहाण केली होती. तिने त्याला जेवणही दिले नव्हते. आणि तिने त्याला रात्रभर शेजारच्या एका अंधाऱ्या खोलीत बंद केले होते.
सुखेशसाठी ही जीवघेणी शिक्षा ठरली.
तो शाळेत जाऊ इच्छित नव्हता. आणि देवाने त्याला अशा प्रकारे मदत केली होती!
तो गंभीर आजारी पडला होता.
प्रचंड उपचार करूनही त्याची प्रकृती सुधारली नव्हती. त्याची प्रकृती दिवसेंदिवस खराब होत चालली होती.
एके दिवशी, मी तयार होतो आणि जेवायला बसलो होतो. सुखेश माझ्या मागे झोपला होता.
त्याच क्षणी, पोस्टमन आला आणि त्याने एक पोस्टकार्ड फेकले, जे त्याच्या शेजारी पडले. सुखेशने ते उचलले आणि ते वाचण्याचा प्रयत्न केला.
आजीने त्याला याबद्दल विचारले होते.
"हे कोणाचे पत्र आहे?"
"पप्पा... बाबा... आई आणि काकू..."
हे बोलल्यानंतर त्याने बोलणे थांबवले.
मी त्यावेळी लहान होतो. मला परिस्थितीचे गांभीर्य माहित नव्हते. जेवल्यानंतर मी शांतपणे शाळेत गेलो.
आणि आजीने शेजाऱ्याच्या मदतीने माझ्या वडिलांना एक तार पाठवला.
संध्याकाळपर्यंत, वडील त्याच्या नवीन आईसह हांसोटला पोहोचले होते.
डॉक्टरांनी त्यांना कळवले होते की हांसोटमध्ये सुखेशचा उपचार शक्य नाही.
"तुमच्या मुलाला सुरतला घेऊन जा."
आणि आम्ही सर्वजण टॅक्सीने सुरतला पोहोचलो.
माझ्या नवीन आईच्या आईचे घर तिथे होते. माझ्या आजी आणि माझ्या आजी दोघेही पहिल्यांदा आणि शेवटच्या वेळी एकाच प्लॅटफॉर्मवर एकत्र आल्या होत्या. त्यांच्यामध्ये एक ३६ वर्षांची व्यक्ती होती.
आम्ही संध्याकाळी ६:३० वाजता सुरतला पोहोचलो. आणि दुसऱ्या दिवशी, त्याच वेळी, सुखेशचे निधन झाले.
माझ्या वडिलांना त्यांच्या जाण्याने खूप धक्का बसला. त्यांचा दहा वर्षांचा मुलगा त्यांच्या डोळ्यांसमोर मरण पावला होता, ज्यामुळे त्यांची कंबर मोडली होती.
त्या क्षणी, त्यांच्या मनात त्यांच्या मुलांना त्यांच्यासोबत ठेवण्याचा विचार आला.
"आजपासून मी माझ्या मुलांना माझ्यासोबत ठेवेन."
त्याने त्यांच्या आजीला त्यांचा निर्णय सांगितला.
"मग मी जगण्यासाठी कोणावर अवलंबून राहू? तू भाविकाला माझ्यासोबत सोडून जा."
आजीने जावयाचा प्रस्ताव नाकारताना हे सांगितले.
सासूच्या दयाळूपणामुळे, वडिलांनी भाविका आणि मला वेगळे केले होते, ज्यामुळे आम्हा भावंडांमध्ये प्रेम आणि आपुलकीची भावना निर्माण झाली नाही.
आजी दर दोन ते चार महिन्यांनी एकदा भाविकासोबत मुंबईत येत असे आणि आमच्यासोबत राहत असे. ती एक आठवडा येत असे, पण मी तिला एक-दोन महिने परत जाऊ देत नसे.
आजी मला दररोज छान छान गोष्टी सांगायची. मला त्या ऐकायला खूप आवडायच्या.
काहीही असो, मी आजीशी खूप प्रेमळ होतो. ती आमची खूप काळजी घेत असे.
नवीन आजी तिच्या अगदी विरुद्ध होती. तिला आम्ही अजिबात आवडत नव्हतो. ती स्वतःला खूप आदरणीय म्हणत असे. ती नेहमीच आमच्यापासून दूर राहायची, आम्हाला अस्पृश्य मानायची.
तिच्या मुलीवर नियंत्रण ठेवण्याच्या तिच्या नशिबात आम्हाला एकमेकांपासून दूर ठेवण्यासाठी एक सापळा रचला होता.
तिची स्वतःची आणखी एक मुलगी होती, जी तिची सावत्र मुलगी होती. तिला आमच्याशी काय समस्या होती हे मला माहित नाही. माझे काका माझ्याशीही वाईट वागायचे. ते नेहमीच मला मूर्ख आणि अज्ञानी लोकांच्या गटात ढकलण्याचा, मला अपमानित करण्याचा आणि माझा विश्वास तोडण्याचा प्रयत्न करत असत.
माझ्या नवीन आईचे नाव गीता होते. तिलाही आम्ही का आवडत नव्हतो हे मला माहित नाही. त्यावेळी मला माझ्या आजीचे शब्द आठवले:
"सावत्र आई कधीही खऱ्या आईची जागा घेऊ शकत नाही!"
मी माझ्या नवीन आईकडून प्रेम आणि आपुलकीची अपेक्षा केली होती, जी माझ्या काकूच्या हेतूने रोखली होती.
दोघींनाही एकाच गोष्टीची भीती वाटत होती. तिच्या सासूबाई आम्हाला मालमत्तेत भागीदार बनवायच्या.
एके दिवशी, काकू आमच्या घरी आल्या. ती येताच तिने माझ्या नवीन आईला आदेश दिला, "तयार व्हा. आपल्याला रुग्णालयात जावे लागेल."
माझ्या नवीन आईने रुग्णाला ओळखलेही नाही...
पण, "मी एकटी जाऊ शकत नाही" असे निमित्त वापरून तिने गीताला सोबत ओढण्याचा निर्धार केला. मी तिच्यासोबत जाण्याचा आग्रह धरला...
मी लहान होतो आणि घरी एकटी राहू शकत नव्हतो. हे जाणून तिने असे नाटक केले.
ती म्हणाली, "मी तुझ्यासोबत जाईन."
"लहान मुले रुग्णालयात येऊ शकत नाहीत."
हे बोलून, दोघेही निघून गेले आणि मला घरी एकटी रडत सोडले.
मी घरी रडत होते, भुकेने आणि तहानने व्याकूळ होते. त्यावेळी शेजारची एक मुलगी माझ्याकडे आली.
तिचे नाव अनन्या होते.
मी तिला ओळखतही नव्हतो. तरीही, तिने ऑफिसमध्ये माझ्या वडिलांना फोन करून घरी येण्यास सांगितले.
"संभव घरी एकटाच आहे, तो रडत आहे. तुम्ही लगेच घरी या."
अनन्या माझ्यापेक्षा दोन वर्षांनी मोठी होती.
माझे वडील घाईघाईने घरी आले. ते मला माझ्या मावशीच्या घरी घेऊन गेले. ते कोणत्या रुग्णालयात गेले? आम्हाला माहित नव्हते. म्हणूनच माझे वडील मला माझ्या मावशीच्या घरी घेऊन गेले. पण आम्हाला हे माहित नव्हते. ते कोणत्या रुग्णालयात गेले? घरी मोलकरीण उपस्थित होती. तिला काहीच माहित नव्हते.
आणि आम्ही निराश होऊन घरी परतलो. बाबांनी माझ्यासाठी नाश्ता आणला होता.
बहीण गीता सात वाजता घरी आली. बाबा त्यावर खूप रागावले. त्यांनी त्यांच्या नवीन आईला खूप फटकारले आणि लहान मुलासारखे रडू लागले.
वातावरण खूपच नाजूक होते.
या परिस्थितीत, बाबा आईला म्हणाले:
"लवकर तयार व्हा. आपण आज बाहेर जेवायला आणि चित्रपट पाहायला जाणार आहोत."
आणि आम्ही तयार झालो आणि घराबाहेर पडलो.
००००००००० (चालू)
