પ્રેમની પ્રથમ ઝલક: જૂનાગઢના ભવનાથમાંમાધવી માટે, જીવન એક નિશ્ચિત ધારામાં વહી રહ્યું હતું. ભાવનગરના એક સન્માનિત પરિવારની દીકરી, જેણે શિક્ષિકા બનવાનું સપનું જોયું હતું. પણ એને ક્યાં ખબર હતી કે એની જીવનધારામાં એક મોટો વળાંક જૂનાગઢના ભવ્ય ગિરનારની તળેટીમાં આવવાનો છે.મહાશિવરાત્રિના મેળામાં, ભવનાથના ધાર્મિક માહોલમાં, માધવી પોતાના પરિવાર સાથે આવેલી હતી. હજારોની મેદનીમાં એનું ધ્યાન એક યુવાન ચહેરા પર પડ્યું. એ હતો ઉદય. એકદમ સરળ, આંખોમાં સપના અને ચહેરા પર હળવું સ્મિત.માધવી મંદિરમાં દર્શન કરીને બહાર નીકળી રહી હતી, ત્યાં અચાનક એનો પગ લપસ્યો. એ લથડી, પણ નીચે પડે એ પહેલાં જ બે મજબૂત હાથોએ એને પકડી લીધી. માધવીએ શરમથી ઉપર જોયું. એ જ યુવાન, ઉદય."તમે ઠીક છો?" ઉદયના અવાજમાં એક પ્રકારની નમ્રતા હતી."હા... હા, આભાર," માધવીએ ધીમા અવાજે કહ્યું.એ માત્ર એક ક્ષણની મુલાકાત હતી, પણ જાણે બંનેના હૃદયમાં કોઈ અનકહી વાતની શરૂઆત થઈ ગઈ. ભીડમાં તેઓ ફરી એકબીજાને શોધતા રહ્યા. પછીના દિવસે, મેળાની એક કિનારે ફરી તેઓ ટકરાયા. આ વખતે વાતચીત થઈ.ઉદય અમદાવાદમાં આર્કિટેક્ટ તરીકે કામ કરતો હતો. વાતો વાતોમાં જાણ થઈ કે બંનેના શોખ, વિચારો અને જીવન પ્રત્યેનો દૃષ્ટિકોણ કેટલો મળતો આવે છે. બસ, આ જ ભવનાથની ભૂમિ પર, ભવનાથ મહાદેવના સાક્ષીએ, એક નવી પ્રેમકથાનો પાયો નંખાઈ ગયો.પ્રેમનું બંધન અને સંસારની શરૂઆતમેળો પૂરો થયો, પણ એમની વાતચીતનો સિલસિલો ચાલુ રહ્યો. પત્રો, ફોન કોલ્સ અને ક્યારેક ક્યારેક ગુપ્ત મુલાકાતો. એમના પ્રેમમાં કોઈ ઉતાવળ નહોતી, એક ધીમો, મધુર પ્રવાહ હતો. છ મહિના પછી, ઉદયે પોતાના અને માધવીના પરિવાર સમક્ષ વાત મૂકી.બંને પરિવારો સુસંસ્કૃત હતા અને જ્યારે તેમણે ઉદય-માધવીની આંખોમાં એકબીજા પ્રત્યેનો સાચો આદર અને પ્રેમ જોયો, ત્યારે કોઈ વાંધો ન લીધો. ટૂંક સમયમાં જ બંનેના લગ્ન ધામધૂમથી થયા.માધવી ભાવનગર છોડીને અમદાવાદ આવી, અને ઉદયના ઘરમાં એક સભ્ય તરીકે નહીં, પણ દીકરી તરીકે ભળી ગઈ. એમનો સંસાર એકદમ સુખી હતો. ઉદયનું કામ સારું ચાલતું હતું, અને માધવીએ પોતાની શિક્ષિકાની નોકરી ચાલુ રાખી.પહેલું બાળક, મિહિર, એમના જીવનમાં ખુશીઓનો એક નવો રંગ લઈને આવ્યો. મિહિર પછી બે વર્ષે નાનકડી દીકરી, નીલાનો જન્મ થયો. ચાર લોકોનો એમનો નાનકડો પરિવાર અમદાવાદના એક શાંત ખૂણામાં, સુખ-શાંતિથી જીવી રહ્યો હતો. ઉદય એક પ્રેમાળ પતિ અને એક આદર્શ પિતા હતો. એણે પોતાના કામ અને પરિવાર વચ્ચે હંમેશા સંતુલન જાળવ્યું. માધવી અને ઉદય એકબીજાના સૌથી સારા મિત્રો હતા, દરેક સુખ-દુઃખમાં એકબીજાનો હાથ પકડતા.બાળકો મોટા થતા ગયા. મિહિર પિતાની જેમ શાંત અને નીલા માધવીની જેમ ચુલબુલી. માધવી અને ઉદયને લાગતું હતું કે એમનું જીવન હવે એક સંપૂર્ણ વર્તુળ બની ગયું છે.અંધકારની શરૂઆત અને એકલતાપણ ભાગ્યને કંઈક અલગ મંજૂર હતું. જ્યારે મિહિર કોલેજમાં અને નીલા હાઇસ્કૂલમાં હતી, ત્યારે ઉદયના જીવનમાં એક અણધાર્યો વળાંક આવ્યો. એક સામાન્ય શરદી-ખાંસીથી શરૂ થયેલી બીમારી, તપાસ કરાવતા ખબર પડી કે તે એક ગંભીર બીમારીનું સ્વરૂપ છે.માધવીના પગ નીચેથી જમીન ખસી ગઈ. ઉદયના ચહેરા પરની હમેશની સ્મિત હવે માંડ દેખાતી હતી. માધવીએ હિમ્મત ન હારી. એણે પોતાની નોકરીમાંથી રજા લીધી અને દિવસ-રાત ઉદયની સેવામાં લાગી ગઈ. બાળકો પણ પોતાના પિતાની આસપાસ જ રહેતા. પરિવારનો દરેક સભ્ય ઉદયને હિંમત આપી રહ્યો હતો.પણ સમયની ગતિ કોઈ રોકી શક્યું નથી. સારવાર છતાં, ઉદયની તબિયત બગડતી ગઈ. એક સવારે, બાળકોને સ્કૂલે મોકલીને માધવી જ્યારે ઉદયના રૂમમાં આવી, ત્યારે ઉદય શાંતિથી સૂઈ ગયો હતો. હંમેશા માટે.એ દિવસ માધવીના જીવનમાં જાણે ભવનાથની તેજસ્વીતા પછીની સૌથી ગાઢ અંધારી રાત હતી. ઉદય, જે માધવીનો પહેલો અને છેલ્લો પ્રેમ હતો, એ એને અધવચ્ચે છોડીને ચાલ્યો ગયો. ઘરમાં એક ખાલીપો છવાઈ ગયો. માધવીએ આંસુ લૂછીને બાળકો માટે મજબૂત બનવાનો પ્રયત્ન કર્યો.વર્ષો વીતી ગયા. માધવીએ પોતાનું જીવન પોતાના સંતાનો માટે સમર્પિત કરી દીધું. પણ એના હૃદયના એક ખૂણામાં ઉદયની યાદ હંમેશા જીવંત રહી.પછી એક દિવસ, માધવીના જીવનમાં એક અણધાર્યો અતિથિ આવ્યો. એક વ્યક્તિ, જે જાણે ઉદયના ગયા પછીની એની એકલતાને દૂર કરવા માટે એક નવો ફરિશ્તો બનીને આવ્યો હોય...