ती आणि त्या धुक्याच्या वाटा
– एक हळुवार नातं, जे शब्दांच्या आत खोलवर उगवतं आणि धुक्यात हरवतं...
---
1. सुरुवात
ती मला पहिल्यांदा दिसली, त्या धुक्याच्या एका सकाळी.
मी माझ्या वाड्याच्या गच्चीवर बसलो होतो – हातात जुनी कडक डायरी, पांढऱ्या चहाच्या कपातून निघणाऱ्या वाफेसारखी उबदार एकटेपणाची सोबत.
पावसाळा नुकताच ओसरलेला, आणि लोणावळ्याच्या डोंगरदर्‍यांमध्ये हळूहळू धुके चढू लागलेलं.
त्या वेळी मी शहरातून पळून आलो होतो – गोंगाट, गर्दी, आणि गडबडीत हरवलेलं स्वतःचं अस्तित्व मागे टाकून.
इथे आलो होतो फक्त दोन हेतूंनी – लिहिणं आणि विसरणं.
---
2. ती
ती येत होती रोज – डोंगराच्या कडेकडेने.
साधा पेहराव, पायात साधे चप्पल, आणि हातात एक जुनं पुस्तक.
ती चालताना तिचे केस हलक्याशा वाऱ्यात उडायचे. तिचं चालणं म्हणजे एक चालता श्वास, जणू धुक्याने तयार केलेली कविता.
एक दिवस ती माझ्या वाड्याजवळ थांबली – गुलाबाच्या झाडांपाशी.
ती फुलांकडे बघत होती – खूप शांतपणे, प्रेमाने, जणू त्यांना ऐकत होती.
मी विचारलं,
“तुमच्यासाठी गुलाब तोडू का?”
ती हसली. तिचं हास्य खूप शांत होतं –
"गुलाबाची दरवळ पुरेशी आहे... पण धन्यवाद."
तेच आमचं पहिलं संभाषण.
काही नाट्यमय नव्हतं, पण त्या क्षणात काहीतरी स्थिर झालं होतं.
---
3. ओळख
पुढचे काही दिवस आमचं हळूहळू बोलणं वाढलं.
तिचं नाव – मिहिका.
“धुक्याचं नाव मिहिका असावं,” मी एक दिवस म्हटलं.
ती हसली, “मग तुमचं नाव काय असेल?”
मी उत्तर दिलं – “शब्द.”
ती एका जवळच्या शाळेत चित्रकला शिकवायची. संध्याकाळी समुद्रकिनाऱ्याच्या वाटेवर रंगांचं पेटी घेऊन बसायची आणि आकाश, वारा, घरं, वाटा सगळं रंगात उतरवायची.
मी लिहायचो. ती रंगवायची.
दोघंही – आपापल्या शैलीने जगाला उमगवायचा प्रयत्न करणारे.
---
4. एका संध्याकाळी...
"तुमचं लेखन एकट्यालाच का करावंसं वाटतं?" – ती विचारलं.
मी चहा घोट घेत उत्तर दिलं,
"शब्द एकटेच जन्मतात. पण अर्थ मात्र कुणाच्या तरी नजरेत सापडतो."
"म्हणजे माझ्या नजरेत?" – ती डोळे विस्फारून विचारायचा अभिनय करत म्हणाली.
"म्हणजे… तुमच्या नजरेने मला लिहितं केलंय. ते खरं आहे."
ती काही क्षण गप्प राहिली. मग फक्त इतकंच म्हणाली –
"शब्दांनी जे नाही सांगता येत, ते चित्रात दिसतं."
त्या संध्याकाळी, माझ्या डायरीत एक नवी कविता उमटली – तिच्या मौनसारखी.
---
5. नातं... नावाशिवाय
प्रेम कधी स्पष्ट बोलून दाखवावं लागत नाही.
आमचं नातंही तसंच होतं –
तिच्या चित्रात माझ्या ओळींची किनार असायची,
आणि माझ्या कवितांत तिच्या रंगांची सावली.
एकदा मी तिच्या स्केचबुकमधली एक चित्रं पाहिली –
एक रिकामी बेंच, धुक्याच्या पलीकडे वळण घेणारी पायवाट, आणि एका कोपऱ्यात एक कॅप ठेवलेली.
"हा कोण?" मी विचारलं.
"जो वाट पाहतो… पण कधीच विचारत नाही." – ती म्हणाली.
माझं हसू थांबलं नाही.
कधी वाटायचं – ही मुलगी माझा आरसाच आहे.
---
6. बदल
एका पावसाळी दिवशी, ती वाड्याच्या अंगणात आली.
चेहरा थोडा गंभीर. डोळ्यात प्रश्न.
"माझी बदली झाली आहे – अलिबागला. काही काळासाठी जावं लागेल."
मी फक्त मान हलवली. काहीसं गिळलेलं.
"तुमचं लिहिणं थांबवू नका.
मी दर महिन्याला तुमचं एखादं पान मागवेल." – ती म्हणाली.
मी हसून विचारलं,
"आणि गुलाब? तो कोणासाठी ठेवू?"
ती डोळ्यांत थेंब घेऊन म्हणाली,
"हवा असेल तर मी परतेनच… त्या गुलाबापर्यंत."
---
7. विरह आणि लिहिणं
ती गेली.
मी अजूनही वाड्यातच आहे.
लेखन सुरू आहे – अधूनमधून तिच्यासाठी पत्रं लिहितो.
कधी ती उत्तर पाठवते, कधी फक्त एक रंगीत कार्ड – एक फुलपाखरू, एक हिरवं झाड, किंवा एक पाण्यात पाहणारं आकाश.
मी गुलाब तोडतो रोज.
ती येईल, असा कोणताही पुरावा नाही – पण आशा आहे.
---
8. दिवस गेले...
मिहिका गेल्यानंतर तीन महिने झाले.
शहरातली तिची हलकी हालचालही आता माझ्या आठवणीत शांत झाली आहे.
ती परतली नाही.
पण तिने कधी वचनही दिलं नव्हतं.
कधी वाटतं – काही नात्यांना वचनं लागत नाहीत.
त्यांच्या मध्ये अर्थ पुरेसा असतो.
---
9. एक संध्याकाळ – पुन्हा एकदा
सप्टेंबरचा शेवटचा आठवडा होता.
मी लोणावळ्याच्या एका कविता कार्यशाळेत सहभागी झालो होतो.
प्रेक्षकांत एक मुलगी बसलेली होती – तिचे डोळे, तिचं शांत वागणं… अगदी मिहिकासारखं.
माझा श्वास क्षणभर थांबला.
मी कविता वाचली –
> "त्या गुलाबाजवळ मी अजूनही उभा आहे...
तू कधी परत येणार, हे न विचारता."
ती उठून गेली.
मागे न वळता.
माझ्या शब्दांत अडकलेली सावली निसटून गेली.
मिहिका नव्हती ती.
मात्र त्या क्षणात मिहिकाचं अस्तित्व पुन्हा एकदा माझ्यात जागं झालं.
---
10. काही शब्द तिच्यासाठी
> "तू नाहीस जवळ, पण तुझी चाहूल आहे,
शब्दांनी लिहिलेलं नातं अजूनही शाबूत आहे.
धुक्यात हरवलेली तू, आणि माझा गुलाब –
दोघंही अजून तुझी वाट बघत आहेत."
त्या दिवशी डायरीचं एक पान पुन्हा भरलं – तिच्याचसाठी.
---
11. आज…
आजही मी त्या गच्चीवर बसतो.
तीच वाफाळलेली चहा. तीच जुनी डायरी.
गुलाबाचं तेच झाड.
कधीतरी वाटतं – प्रेम हे परत यावं, असं नसतं.
कधी ते केवळ एकदा यावं, आणि मनात सदैव राहावं, इतकंच पुरेसं असतं.
---
12. समाप्त
मिहिका परत आली नाही.
पण तिचं स्मरण, तिच्या चित्रांचे रंग, आणि तिचं धुक्यासारखं अस्तित्व अजूनही माझ्या भोवती आहे.
प्रेमाला कधी नाव लागत नाही,
कधी त्याला शेवटही लागत नाही.
कधी ते फक्त एका वाटेवर… एका गुलाबाजवळ… एका आठवणीसारखं उभं राहतं –
शांत. सुंदर. आणि चिरकाल.
---
~ समाप्त ~
लेखक: फज़ल अबुबक्कर इसाफ
