पावसाच्या साक्षीने – एक चिरंतन प्रेमकथा
"मी येईन... पावसातच."
ती म्हणाली होती. आणि तो गेला होता.
तेव्हा वय फक्त बावीस. पण मनाचं वय? ते तर कधीही स्थिर राहत नाही. कोकणातलं लहानसं गाव—संपूर्ण निसर्गाची कुशीत वसलेलं. गावाला झाडांचं छत्र, मातीचा सुगंध, आणि पावसाच्या सरींचं संगीत लाभलेलं.
त्या गावात होती ती – शशिकला.
ज्याचं सौंदर्य तिच्या डोळ्यांत शांततेसारखं आणि हसण्यात दवबिंदूसारखं लपलेलं.
आणि तो – विराज.
शहरात शिकणारा, कविता लिहिणारा, आणि सुट्टीत गावात श्वास घेणारा. आजीआजोबांकडे येताना पुस्तकांचं बस्तं घेऊन येणारा, पण गावच्या मातीचा सुगंध साठवून परतणारा.
---
पहिली भेट
गावात एक जुनं वाचनालय होतं—लाकडी कपाटं, जाडजूड धुळीच्या पुस्तकांनी भरलेली. उन्हाळ्याच्या एका दुपारी, वाचनालयात त्यांची पहिली भेट झाली. दोघंही गोड गोष्टींच्या पुस्तकांपाशी थांबले होते. विराजनं "बालकवींच्या कविता" उचलली. शशिकला म्हणाली:
"तुम्हाला कविता आवडतात?"
"हो... आणि त्या वाचताना पाऊस असला, तर अधिक."
ती हसली.
"माझंही तसंच आहे. पण तुम्ही शहरात राहता ना?"
"हो. पण मन इथेच राहतं."
त्या एका वाक्यानं काहीतरी हललं. आणि त्या दिवसापासून त्यांच्या भेटी सुरू झाल्या—वाचनालयात, रस्त्यावर, आंब्याच्या बागेत, आणि सगळ्यात जास्त – पावसात.
---
त्या पावसाच्या दिवशी...
एक दिवस, संपूर्ण गाव धुक्याने भरलेलं. वारा थोडा उसळलेला. विराज आणि शशिकला देवदाराच्या झाडाखाली उभे.
"तुम्ही परत गेलात, तर मला विसरून जाल का?" तिनं विचारलं.
विराज थोडा शांत झाला. आणि नंतर तिच्या डोळ्यांत बघत म्हणाला,
"मी येईन... पावसातच."
त्या वाक्यात वचन होतं, प्रेम होतं, आणि एक आश्वासन होतं.
---
विराज निघून गेला
शिक्षण पूर्ण झालं. शहरात चांगली नोकरी लागली. आयुष्याच्या साचेबद्ध रेल्वेत विराज बसला. पण त्या रेल्वेच्या प्रत्येक प्रवासात एक कोपरा रिकामा राहिला—जिथं शशिकला होती.
तो लिहायचा कविता – तिच्यासाठी.
तो पाठवायचा पत्रं – तिला.
"तुझ्या आठवणींच्या पावसात,
मी दररोज भिजतो."
शशिकला दर दिवशी पत्र वाचून हसायची, कधी रडायची. तिचं मन त्या पावसात त्याच्या पावलांची चाहूल ऐकत राहायचं.
---
वर्ष सरली, आशा थांबली नाही
एका वर्षानं पत्रं बंद झाली.
कोणतीही कल्पना नाही – का, कशी, कधी?
गावात इंटरनेट नव्हतं. फोन फक्त पोस्टात.
शशिकला रोज संध्याकाळी ओसरीवर बसून वाट पाहायची. कोणीतरी विचारायचं – "कधीपर्यंत थांबशील?"
ती म्हणायची, "जोपर्यंत पाऊस येतो, तोपर्यंत मी थांबेन."
लोक हसायचे, काहीजण चिडवायचे.
पण तिचा चेहरा शांत होता, आणि विश्वास खोलवर.
---
शहरातल्या विराजचं मन
विराज शहरात वाढत गेला – पदोन्नती, पुरस्कार, प्रसिद्धी. पण एक रिकामेपणा सतत त्याच्या कविता कुरवाळायचा.
प्रत्येक पावसात तो बाल्कनीत बसून डोळे मिटायचा – आणि त्या देवदाराच्या झाडांखाली परत जायचा. पण काहीतरी त्याला गावापर्यंत न्यायचं थांबवत होतं – जबाबदाऱ्या, अडचणी, आणि भीती.
कदाचित ती तिथे नसेलच आता?
कदाचित तिनं लग्न केलं असेल?
मग काय उपयोग? पण तरीही...
"मी वचन दिलं होतं. मी येईन... पावसातच."
---
अठ्ठावीस वर्षांनंतर...
आज, पुन्हा एकदा पाऊस आलाय.
गाव ओलसर धुक्याने भरलंय. झाडांच्या पानांवर टपटप थेंब झेलले जात आहेत.
शशिकला आजही तशीच आहे – वयस्कर, केस थोडेसे पिकलेले, पण डोळ्यांत अजूनही तीच झळाळी. तिनं आज नविन साडी नेसलीय. केसात मोगऱ्याचं गजरा. कारण आज काहीतरी वेगळं वाटतंय.
ती देवदाराच्या झाडाजवळ उभी राहते – जिथं त्यांची पहिली भेट झाली होती.
---
तो क्षण...
आणि मग...
पावसाच्या सरीत, धुक्यातून एक आकृती उलगडते.
हातात छत्री, अंग थोडंसं भिजलेलं, चेहऱ्यावर पसरलेलं शांत हास्य.
विराज.
शशिकला स्तब्ध. डोळ्यांत अश्रू तरळतात, ओठांवर थरथर.
तो हळूच पुढं येतो. एक हात पुढं करतो.
"मी म्हटलं होतं ना...
मी येईन, पावसातच."
शब्द नव्हते. पण भावना पूर्ण होत होती.
तिचं हसू, त्याचे डोळे – दोघांनी साक्ष दिली की, प्रेम खरंच परततं.
---
नंतरचं आयुष्य
दोघांनी लग्न केलं नाही. पण आता गावात एकत्र राहतात.
शशिकला आता गावातल्या मुलींना वाचनाचं प्रेम शिकवते. विराज गावात लायब्ररी तयार करतो – शशिकलेच्या नावावर.
गावात जेव्हा पहिला पाऊस पडतो, तेव्हा मुलं विचारतात – "आज विराजकाका शशिकाकाशी पावसात फिरायला गेले का?"
आणि गावातल्या घराघरातून फक्त एकच उत्तर ऐकू येतं –
"प्रेम अजून जिवंत आहे."
---
शशिकलेसाठी विराजनं लिहिलेली शेवटची कविता
> "वाट पाहणं म्हणजे थांबणं नाही,
ते म्हणजे चालत राहणं... एका वचनाच्या दिशेनं.
तुझ्या वाटेवर मी ठेवले होते पावले,
पाऊस आला – आणि त्यानं मला परत नेलं."
---
शेवट
कोण म्हणतं – प्रेम फक्त तरुण वयाचं असतं?
खरं प्रेम वयाचं नसतं – ते वेळेच्या बाहेर असतं.
ते वाट पाहतं. ते साचून राहतं.
आणि मग एका पावसाच्या थेंबात, ते परत येतं...
पावसाच्या साक्षीने.
The End....
