“ती काळी होती… पण मनाने उजळ”
---
दृश्य १: (संध्याकाळचं वेळ, गच्चीत वाऱ्यावर हलणारी साडी, आणि संवादाची सुरुवात)
"अगं पाहिलंस का ती? आपल्या सोसायटीत नव्याने रहायला आली आहे… त्याची बायको किती काळी आहे गं!"
स्नेहा चहाचा कप हातात घेत आपल्या पती सुजयला म्हणाली. तिच्या आवाजात हिणवण्याचा सुर होता.
सुजय थोडा वेळ गप्प राहिला… मग हळूच म्हणाला,
"हो, काळी आहे… पण तिचं हसणं पाहिलंस का? आणि ती ज्या प्रकारे आपल्या नवऱ्याची काळजी घेते, ते बघितलंयस का?"
स्नेहा थोडीशी थबकली. सुजयचा चेहरा गंभीर होता.
---
दृश्य २: (भूतकाळाचा फ्लॅशबॅक – ती नवविवाहित काळी स्त्री – अनामिका)
अनामिका. काळा वर्ण, पण मनाने सोनं. गावी मोठ्या संघर्षातून आलेली. लग्न झाल्यावर शहरात या नव्या घरात पाय ठेवताना तिच्या डोळ्यात स्वप्नं होती – आपलं एक छोटंसं विश्व घडवण्याची.
सासू-सासऱ्यांची सेवा, नवऱ्याचं प्रेम, घरातली शांती… हेच तिचं आयुष्याचं उद्दिष्ट.
---
दृश्य ३: (तिचं घर – साधंसं पण प्रेमानं भरलेलं)
ती सकाळी सगळ्यांच्या आधी उठते. चहा तयार करते, सासूच्या औषधांची वेळ पाळते, सासऱ्याच्या थरथरत्या हातात गरम पोळी ठेवते. नवऱ्याच्या डब्यात नेहमी एखादं त्याला आवडतं खास पदार्थ टाकते – आणि न सांगता त्याच्या मोबाईलमध्ये ‘Have a nice day’ असा छोटासा चिठ्ठी.
कधीही ती मोठ्या आवाजात बोलत नाही. घरातली वादंगं तिला कधीच पटत नाहीत. तिचं हसणं इतकं आपुलकीचं असतं की थकलेल्या मनालाही निवांतपणा मिळतो.
---
दृश्य ४: (स्नेहा आणि सुजयमध्ये संवाद)
स्नेहा काही न बोलता सुजयकडे बघत राहिली. तिच्या चेहऱ्यावर विचारांची रेषा उमटली.
सुजय पुढे म्हणाला,
"स्नेहा, रंग म्हणजे केवळ शरीराचं रूप असतं. पण आयुष्याचं खरं सौंदर्य आहे – समजूतदारपणा, आपुलकी, आणि प्रेम.
तू पहिल्यांदा लग्न झाल्यावर सतत माझ्यावर ओरडायचीस, घरच्या माणसांवर चिडायचीस. पण या नव्या शेजारणीच्या वागणुकीनं मला दाखवलं की खरा प्रेम म्हणजे काय."
स्नेहा अजूनही शांत होती. तिच्या मनात प्रश्नांची गर्दी होती.
"मी खरंच असा वागते का?"
---
दृश्य ५: (स्नेहाचा आत्मपरीक्षणाचा दिवस)
त्या रात्री स्नेहा स्वतःच्या वागणुकीचा विचार करत बसली. तिचं आरशातलं रूप सुंदर होतं – गोरी त्वचा, नाजूक बांधा. पण तिच्या नजरेत शंका होती… “मी खरंच छान आहे का?”
ती आठवत राहिली – सासूला उत्तर देणं, नवऱ्याशी कटु बोलणं, घरकामात अनास्था, सतत तक्रारी… आणि एक दिवस नवऱ्याच्या वाढदिवशी वाद घालून त्याचा मूड बिघडवणं.
अनामिका मात्र… तिच्या काळ्या चेहऱ्यामागे एक सोनेरी मन दडलं होतं – तिने कोणतीही तक्रार कधी केली नाही. फक्त प्रेम दिलं.
---
दृश्य ६: (स्नेहाचा बदल)
दुसऱ्या दिवशी सकाळी, स्नेहा पहिल्यांदाच आधी उठली. किचनमध्ये जाऊन स्वतःहून चहा तयार केला. सासूच्या खोलीत जाऊन औषध दिलं आणि विचारलं,
"आई, तुम्हाला अजून काही हवं का?"
सासू थोडीशी गोंधळली, पण चेहऱ्यावर स्मित आलं.
नवऱ्यासाठी डबा तयार करताना, ती प्रथमच विचार करत होती, "त्याला काय आवडतं?"
आणि एक छोटासा चिठ्ठी लिहिली – “Have a happy day, सुजय :)”
---
दृश्य ७: (अनामिका आणि स्नेहाची भेट – लिफ्टमध्ये एक क्षण)
सायंकाळी लिफ्टमध्ये दोघींची भेट झाली. अनामिका नेहमीसारखी हसत होती.
स्नेहानं थोडं हसून विचारलं,
"तुला नेहमी इतकं शांत, प्रेमळ राहता कसं येतं?"
अनामिका गालातल्या गालात हसली,
"आयुष्य अवघड असतं, पण आपण आपलं घर गोड करू शकतो… फक्त मन मोकळं असायला हवं."
स्नेहा गप्प झाली. तिचं हृदय आज काहीतरी शिकून आलं होतं.
---
दृश्य ८: (कहाणीचं संपूर्ण चित्र)
आज स्नेहा बदलली आहे. ती आता गोड हसते, घरातलं वातावरण सौम्य आहे. तिचं सौंदर्य आता आरशात नाही, पण वागण्यात दिसतं.
अनामिकाचं काळं रूप आता तिच्यासाठी एक प्रकाश आहे – ज्याने तिला तिचं खरं रूप दाखवलं.
---
अंतिम संवाद
"ती काळी होती… पण तिचं मन सगळ्यांपेक्षा उजळ होतं.
स्नेहा गोरी होती… पण तिचं वागणं सावळं होतं.
पण आयुष्याला बदलायला वेळ लागत नाही – जर तुम्ही शिकायला तयार असाल."
---
शेवटचा संदेश
"ही केवळ एक कथा नाही… ही हजारो घरांची कहाणी आहे.
रंग नाही, पण प्रेम आयुष्याचं खरं सौंदर्य असतं.
Live with Love. Respect beyond appearance."
---
(पर्दा बंद
