."आई लहान की मुलगी?"
सौ तृप्ती देव
काल एका मैत्रिणीच्या व्हाट्सअप स्टेटसवर नजर गेली. एक सुंदर फोटो – नवरा, बायको, आणि तीन वर्षांची गोड मुलगी. दोघींनी फ्रॉक घातले होते – गुडघ्याच्या थोडं वरचे. फोटोमध्ये सर्व काही हसतमुख, प्रसन्न. पण डोळ्यांत एक प्रश्न झिरपत राहिला – लहान कोण? आई की मुलगी?
आता नवीनच युग आहे. आई हे एक “टायटल” आहे, वयाचा किंवा परिपक्वतेचा नाही. आई हे “लूक” आहे, इंस्टाग्रामवर फिल्टर लावून फिट बसवायचा! आणि या लूकला अनुसरून सगळे ड्रेसकोडही अपडेट होत आहेत.
पूर्वी मुलगी फ्रॉक घालायची, आईने साडी किंवा सलवार-कुर्ता घालायचा. आज, आईही फ्रॉकमध्ये आणि मुलगीही. फरक इतकाच – आईचा ब्रँडेड, मुलीचा कार्टून प्रिंटेड. मुलगी शृंगार करते, पण आईचा शृंगार – "री-टच" आणि "फेस फिल्टर" चा!
तृप्ती देव भिलाई छत्तीसगढ
आई ही आता “आई” कमी, इन्स्टा मॉम जास्त. “क्यूट दिसावं” ही गरज आता लहानग्यांपुरती मर्यादित नाही, तर आईंच्या हक्काची झाली आहे. कपडे आपल्याला शोभतात का? हा विचार मागे पडून, हे कपडे मला किती लहान दाखवतात? असा विचार पुढे आला आहे.
वयाला शोभेल असं काही उरलं आहे का?
म्हणजे आता ३५–४० वयाच्या महिला, ज्या घर, ऑफिस, बाळंतपण सगळं पार केलं आहे, त्या पुन्हा “प्लेस्कूल” मधल्या स्टाईलमध्ये का?
कोणी म्हणतील – "का नाही? स्वातंत्र्य आहे!" बरोबर आहे. पण स्वातंत्र्याचा अर्थ जर फॅशनच्या नावाखाली परिपक्वतेचा पराभव असेल, तर हे “स्टायलिश” नसून गोंधळलेलं वाटतं.
बाळगोपाळांसोबत फ्रॉक घालणं हे आता bonding नव्हे, ब्रँडिंग झालं आहे.
फ्रॉक लहान मुलींना शोभतो, कारण त्यांच्या वयाला, त्यांच्या चंचल चालण्या–बोलण्याला तो सहज सुंदर वाटतो. पण आईने जर तोच फ्रॉक मुलीसोबत घातला, तर प्रश्न निर्माण होतो – आई लहान झाली की, आईला मुलीसारखं दिसायचं आहे?
"आई होणं" ही जबाबदारी आहे, शोभा नव्हे.
थोडं पांढरं केसं यावं, थोडा थकवा जाणवावा, हे सौंदर्य आहे. मुलांनीही आईकडून यथायोग्य वाढण्याची शैली, कपड्यांची नीटपणा, वागण्याची शिस्त – हे शिकावं लागतं.
पण आज आई शिकतेय – लहान दिसायचं, काहीही करून, वय लपवायचं. मग मुलगी काय शिकणार?
आई आणि मुलगी यांच्यातील सीमारेषा जेव्हा “ड्रेस साईज” वर ठरू लागतात, तेव्हा संस्कारांचं काय?
म्हणूनच, फ्रॉक कोणाला शोभतो यापेक्षा, कशामुळे कोण शोभून दिसतो हे समजून घेणं महत्त्वाचं.
फ्रॉक लहान मुलीसाठी ठेवा. आईसाठी “आई” हीच सगळ्यात सुंदर स्टाईल आहे – प्रेमळ, सजग, आणि स्वतःच्या वयाचा अभिमान बाळगणारी.
अर्थात, इथे फॅशनवर आक्षेप नाहीये.
बदल स्वीकारणं हे गरजेचं आहे, पण तो बदल स्वतःचा चेहरा पुसून टाकणारा नको.
फॅशन करताना, स्वतःचं वय, स्थान, आणि जबाबदारी विसरू नये.
मुलींसोबत फ्रॉक घालणं Cute वाटतं, पण त्यात आईपणाची थोडी गंमत हरवते.
कारण, बाळाच्या वाढीचं अनुकरण आई करते, हे जग थोडं उलट झालं का?
आईने तिच्या वयाचं गोडपण अंगीकारलं, तरच मुलगी मोठं होण्याचं स्वप्न पाहू शकेल.
शेवटी एकच सांगावंसं वाटतं. आई कधीच लहान होत नाही, ती मोठी होते – प्रेमात, काळजीत, आणि प्रत्येक पावलागणिक वयात!"आई" ही संज्ञा ही काळाच्या एका टप्प्यावर न थांबता, अनुभवांच्या पायऱ्यांवर चढत राहते.
ती फ्रॉकमध्ये दिसो किंवा साडीत –
तिचं खरं सौंदर्य हे तिच्या वयात आहे, लुक्समध्ये नव्हे.
आईसाठी, तिच्या परिपक्वतेचं सौंदर्य – हेच सर्वात मोठं सौंदर्य आहे.
अगदी लहान मुलींसारखा ड्रेस घालून जर "मी अजूनही कॉलेजला जाते" असं दाखवायचा प्रयत्न असेल, तर त्यात खोटेपणा येतो.
फॅशन ही वय लपवण्यासाठी नसून, वय स्वीकारून साजेसं काही परिधान करण्यासाठी असावी.
क्लासिक सौंदर्य हे टिकून राहतं – जे ट्रेंडनुसार नाही, तर संस्कारांनुसार घडतं.
म्हणूनच, आईने फॅशनेबल नक्की व्हावं, पण परिपक्व फॅशनेबल.
अहंकाराने नाही, आत्मभानाने
फॅशनेबल कपडे जरूर घालावे. पण आईच्या स्वरूपाला. शोभेल असेच घालावे.
– "वयाच्या रेषा छुपवता येतात, पण परिपक्वतेचा प्रकाश डोळ्यातून झळकतोच!"
हे माझे वैयक्तिक विचार आहे त्यामुळे या विचार चे सगळे सहमत असतील असं नाही.
सौ. तृप्ती देव, भिलाई.
छत्तीसगड
