श्वेता आणि श्याम
गावाचं नाव होतं – कोंडवळी. डोंगराच्या पायथ्याशी वसलेलं, निसर्गाच्या कुशीतलं एक छोटंसं गाव. तिथं झाडांशी बोलणारी, नदीशी गाणारी, आणि स्वप्नं विणणारी एक मुलगी राहत होती – श्वेता.
श्वेता म्हणजे गावातल्या वाऱ्यासारखी स्वच्छंद. पावसात भिजणं, झाडावर चढून कैरी चोरणं, तिचा रोजचा कार्यक्रम होता. चेहऱ्यावर मधुर हास्य, डोळ्यांत गोडसर जिद्द, आणि मनात एकच स्वप्न – “कधीतरी माझंही कोणीतरी मनापासून प्रेम करावं.”
---
गावात काही दिवसांपूर्वी एक नवीन माणूस आलं होतं. नाव त्याचं – श्याम. वयाने थोडा मोठा, शांत, काळसर रंगाचा, पण डोळ्यांत गहिरं काहीतरी. गावकऱ्यांना तो फारसा न बोलणारा वाटायचा, पण श्वेताला वाटायचं, "हा माणूस बोलत नाही, पण त्याच्या शब्दांनी जग हलवून टाकतो."
कारण श्याम लिहायचा…
कविता. कथा. भावनांची शिदोरी.
गावातल्या पोळ्याच्या कार्यक्रमात त्याने एक कविता वाचली – “सावलीच्या वाटा.”
शब्द ऐकून श्वेता स्तब्ध झाली.
तिच्या मनात पहिल्यांदाच वादळ उठलं… हळवं, खळबळवलेलं वादळ.
---
त्या दिवशी संध्याकाळी, श्वेता थेट त्याच्या घरी गेली. श्याम आपल्या जुने छापून आलेले कागद हातात घेऊन काहीतरी लिहत होता. अंगणात एक जुनाट, पण प्रेमळ verandah होतं – तिथे तो बहुतेक वेळा लिहायचा.
श्वेता म्हणाली,
"श्याम… मला काही सांगायचं आहे."
तो थोडा चपापला, पण मान हलवली.
"मला तुमच्याशी प्रेम झालंय. आणि मी तुमच्याशी लग्न करायचं ठरवलंय."
श्यामने पेन टेबलावर ठेवलं. खोल डोळ्यांनी तिच्याकडे पाहिलं.
"श्वेता… मी घटस्फोटित आहे. माझं एक लग्न झालं होतं. संपलं. आणि… मी तुझ्यापेक्षा वयाने बरा मोठा आहे. हे ऐकून तुला वाटेल, मी योग्य नाही."
श्वेता शांत उभी होती. मग ती पुढे आली, श्यामच्या डोळ्यांत बघत म्हणाली –
"प्यार करायचंय का बायोडेटा बघायचा आहे? वय किती आहे, कमाई किती आहे, कुठल्या जातीतला आहे, दिसतो कसा – हे बघत असाल, तर ते प्रेम नाही, ती बोली लावलेली देवाणघेवाण आहे. पण मी प्रेम करते – तुमच्या शब्दांवर, तुमच्या तऱ्हेवर, तुमच्या शांततेवर. आणि त्या प्रेमात काहीही घासाघीस नसते."
---
त्या दिवशी पहिल्यांदाच, श्यामचा 'कथालेखक' हरवला… आणि 'प्रियकर' जन्माला आला.
प्रेमाच्या त्या संथ संगीतात त्यांनी आयुष्याची गाणी लिहायला सुरुवात केली.
शेवटी, दोघांचं लग्न झालं.
गावाने पाहिलं – एका लेखकाचं आणि एका पावसासारख्या मुलीचं गोडसं मिलन.
वाढदिवस आले. ऋतू गेले. पावसाळा, उन्हाळा, हिवाळा… आणि त्यांचं छोटंसं घरही अधिक सजलं… एका लहानशा पावलांनी – त्यांच्या मुलाच्या – सोनूच्या.
---
काही वर्षांनी...
श्याम अजूनही त्याच verandah मध्ये बसून लिहायचा. त्याचा टेबल थोडासा जुना, पेन झिजलेला, पण त्याच्या कल्पनांचं झाड मात्र अजूनही फुलत होतं.
त्या संध्याकाळी, झाडांवर पक्षी परतत होते. सूर्य मावळत होता.
श्यामने हाक मारली –
"श्वेतू… एक कप चहा करशील का गं?"
किचनमधून चपलांचा आवाज आला…
"आलेच हं. दूध उकळतंय…"
क्षणभरात ती आली – एका हातात ट्रे, दुसऱ्या हाताने केस मागे सारत.
"घे, आज मी तुझ्यासाठी तुळशीचा चहा केला आहे."
श्याम हसला, "तुझ्या चहा एवढा सुंदर नाहीय काही कविता!"
"मग कविता फेकून दे, आणि चहा पी!" दोघेही हसले.
ते दोघं तिथे बसले… शांततेत… फक्त पानांची सळसळ, चहाचा वास, आणि दोन जीवांची अनुभूती.
---
"आपण खरंच खूप लांब आलोय ना?" श्वेता म्हणाली.
"हो… आठवतंय तुला, तू पहिल्यांदा माझ्याशी बोलली होतीस तेव्हा?"
"हो. आणि तू मला घटस्फोटाचं सांगून नकार देणार होतास."
श्याम हसला. "पण तूच म्हटलंस – प्रेमात चेकलिस्ट नसते."
"बरोबरच म्हटलं ना!" श्वेता डोळे मिचकावत म्हणाली.
तेवढ्यात...
कुकरच्या शिटीसारखा, पण अधिक तीव्र असा आवाज आला – सोनूचा रडण्याचा आवाज!
"अरे देवा!" दोघेही एकदम उभे राहिले.
श्याम – "माझा सोनू! काय झालं बाळा!"
श्वेता – "मी बघते, धक्का लागला की काय!"
त्या छोट्याशा खोलीत दोघं धावत गेले… आणि सोनूला उचलून घेतलं.
"आई, मला झोपायचं नाही…" तो म्हणाला, डोळ्यांतून पाणी पुसत.
"बाळा, काही झालं का?"
"नाही… फक्त तुम्ही बोलत होता, आणि मी एकटाच होतो."
श्यामने त्याला उचलून आपल्या कुशीत घेतलं.
"बाळा, आम्ही जेव्हा एकत्र बसतो, तेव्हा ही आठवण साठवतो – कारण तू मोठा झाल्यावर तुला सांगायला हवं ना, की तुझ्या आईबाबांचं प्रेम हे कविता नव्हे, पण एक सुंदर सत्य होतं."
---
रात्री श्यामने लिहिलं :
"प्रेम म्हणजे केवळ शब्दांचा खेळ नाही,
ते एक आयुष्य आहे…
जिथे चहा थंड होतो, पण आठवणी गरम राहतात.
जिथे भांडणंही गोड वाटतात, आणि मुलाचं रडणंही कवितेसारखं वाटतं…"
श्वेता त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवत म्हणाली –
"तू कविता लिहतोस… पण आपली कहाणी त्याहून सुंदर आहे."
-
