अध्याय १: मृतांचा गूढ आवाज
गावाच्या उत्तरेला, जिथे घनदाट जंगल सुरू होतं, तिथे तो भयाण वाडा उभा होता.
गेल्या कित्येक वर्षांपासून तो निर्जन आणि शापित समजला जात होता.
गावातील वृद्ध लोक सांगायचे,
"जो त्या वाड्यात जातो, तो कधीच परत येत नाही!"
पण ही फक्त गोष्ट आहे का, की यात काहीतरी भीषण सत्य दडलेलं आहे?
गूढ सुरुवात
एका गडद अमावस्येच्या रात्री, आकाशात काळे ढग दाटून आले होते. विजांचे लखलखते तुकडे अधूनमधून चमकत होते आणि गावभर एक विचित्र शांतता पसरली होती.
राजू आणि विनोद, हे दोन मित्र गावाच्या वेशीवर बसले होते.
त्यांचं मन अजूनही त्या शापित वाड्याबद्दलच्या अफवांनी व्यापलेलं होतं.
विनोदने धाडसाने विचारलं,
"राजू, आपण त्या वाड्यात जाऊन बघायचं का?"
राजू घाबरून म्हणाला,
"अरे वेड्या! गावातले लोक म्हणतात की तिथे आत्मे आहेत. आणि आज अमावस्या आहे!"
विनोद हसला.
"ते काही नाही! आपण फक्त बघू आणि लगेच बाहेर येऊ."
रात्रीच्या १२ वाजता, ते दोघंही वाड्याच्या दिशेने निघाले...
वाड्याचा पहिला स्पर्श
वाड्याजवळ पोहोचताच, अचानक हवेत थंड गार वारा सुटला.
आकाशात काळे ढग अधिकच गडद झाले आणि आजूबाजूच्या झाडांच्या फांद्या विचित्र रीतीने हलू लागल्या.
"इथे काहीतरी चुकीचं आहे..." राजू कुजबुळला.
तेवढ्यात, वाड्याचा मोठा जड दरवाजा आपोआप 'कर्कर्र्र' आवाज करत उघडला!
राजू आणि विनोद एकमेकांकडे पाहत आत शिरले...
भयंकर आतला भाग
वाड्यात प्रवेश करताच त्यांना जाणवलं,
"इथे विचित्र गारवा आहे."
आतला परिसर पूर्णतः अंधारलेला होता. जुनाट झुंबर मंद प्रकाश टाकत होतं . भिंतींवर अनेक विचित्र आकृत्या आणि रक्तासारख्या दिसणाऱ्या खुणा होत्या .
" हे नक्की कुणी केलं असेल ? " विनोदने दबक्या आवाजात विचारलं .
तेवढ्यात , अचानक तो झुंबर मोठ्या आवाजात खाली कोसळला !
राजू घाबरत ओरडला ,
" चला , इथून निघूया ! "
पण विनोद पुढे सरकतच राहिला …
भीतीचा पहिला इशारा
ते एका जुनाट खोलीत शिरले . तिथेच जमिनीवर काही पिवळसर , जीर्ण झालेली पत्रं पडली होती .
त्याने एक पत्र उचललं आणि वाचू लागला —
" जो या वाड्यात पाऊल टाकेल , त्याच्या आत्म्यावर हा शाप राहील ... "
राजूने थरथरत्या आवाजात विचारलं ,
" विनोद , आपण हे वाचायला नको ... "
इतक्यात , भिंतींवर एक भयानक छायाचित्र उमटू लागलं !
त्याच वेळी , मागून एक ओरडण्याचा आवाज आला !
विनोद आणि राजूने घाबरून मागे वळून पाहिलं ... पण तिथे कोणीच नव्हतं!
आत्म्याचा पहिला हल्ला
अचानक एक गडद सावली त्यांच्या दिशेने वेगाने सरकू लागली!
राजूने घाबरून म्हणलं , " पळ ! पळ लवकर ! ! "
पण... विनोद हलतच नव्हता .
त्याचा चेहरा निर्विकार झाला आणि शरीर थरथरू लागलं .
राजूने त्याचा हात धरायचा प्रयत्न केला , पण …
एक अदृश्य शक्तीने विनोदला हवेत उचललं !
त्याच्या तोंडातून शब्द निघत नव्हते. डोळे पूर्णतः पांढरे पडले होते .
राजूने जिवाच्या आकांताने जोरात ओरडलं —
" विनोद ! ! ! "
शाप सुरू झाला ...
राजू एकटाच वाड्याबाहेर धावत सुटला .
तो गावात परत आला , पण त्याच्या शरीरात एक विचित्र भीती घर करून बसली होती .
गावकऱ्यांनी विचारलं ,
" विनोद कुठे आहे ? "
राजू काहीच बोलू शकत नव्हता . त्याच्या तोंडून शब्द फुटत नव्हते .
तो घरी जाऊन झोपण्याचा प्रयत्न करू लागला . पण …
त्या रात्री त्याच्या कानात कुजबुज ऐकू येऊ लागली —
" मी अजून जिवंत आहे ... मला वाचव ... "
राजूने घाबरून डोळे उघडले आणि पाहिलं —
विनोद त्याच्या समोर उभा होता ... पण तो जिवंत नव्हता !
