अध्याय २: मृतांची सावली
राजू घामाघूम होऊन जागा झाला.
त्याच्या समोर विनोद उभा होता, पण… त्याचा चेहरा काळसर पडलेला, डोळे कोरडे आणि निर्विकार!
"राजू... मला वाचव!"विनोदच्या तोंडातून एक विचित्र, कंपित आवाज बाहेर पडला.
राजूने घाबरून स्वतःच्या डोळ्यांवर हात ठेवला. "हे खरं नाही! हा फक्त भास आहे!" त्याने मनाशी पुटपुटलं.
पण जेव्हा त्याने परत डोळे उघडले, तेव्हा विनोद त्याच्या अगदी जवळ उभा होता!
विनोदचा शाप
राजू किंचाळत उठला आणि घराच्या कोपऱ्यात जाऊन बसला.
त्याच्या संपूर्ण शरीरातून घामाच्या धारा वाहत होत्या.
पण… त्या क्षणी घरात कोणाचाही आवाज नव्हता.
राजूला वाटलं, "शक्य आहे, हे फक्त स्वप्न असेल..."
तो उठून आरशासमोर गेला. आपला चेहरा धुवून घेतला.
पण… जशी त्याने आरशाकडे पाहिलं, तसं त्याचं रक्त गोठलं.
आरशात त्याचं प्रतिबिंब नव्हतं… तिथे फक्त विनोद उभा होता!
"राजू..." विनोदने थंड आवाजात हाक मारली.
"तू मला वाड्यात एकटं सोडलंस... आता मी परत आलोय!"
भयाण रात्रीची सुरुवात
राजू जोरात किंचाळत घराच्या बाहेर पळत सुटला.
तो गावात थांबू शकत नव्हता. त्याला माहिती होतं – काहीतरी अघोरी शक्ती त्याच्या मागे लागली आहे.
तो थेट गावच्या महंताकडे गेला.
महंत एक अनुभवी साधू होते. त्यांनी अनेक काळी शक्ती नष्ट केल्या होत्या.
राजूने घडलेला प्रकार सांगितला. विनोदचा वाड्यात गायब होणं, त्याचा स्वतःच्या घरी भास होणं…
महंत शांत बसले. त्यांनी डोळे मिटले आणि काहीतरी जप पुटपुटले.
अचानक, त्यांचा चेहरा गंभीर झाला.
"राजू, त्या वाड्यात जे काही आहे, ते तुलाही सोडणार नाही!"
राजूने थरथरत विचारलं, "मी आता काय करू?"
महंत म्हणाले, "तुला तिथे परत जावं लागेल... आणि तिथल्या आत्म्यांचं रहस्य उलगडावं लागेल."
परत त्या शापित वाड्यात
राजूला आता कोणताही पर्याय नव्हता. त्याला विनोदला वाचवायचं होतं.
तो रात्रीच त्या वाड्याकडे निघाला.
आज वाडा अजूनच भयाण वाटत होता.
"मी एकटाच आहे का?"राजू मनाशीच विचार करू लागला.
तेवढ्यात, त्याच्या मागे भारी पायघड्यांचा आवाज येऊ लागला!
टाक… टाक… टाक…
राजू थांबला आणि मागे वळून पाहिलं. कुणीच नव्हतं!
पण जेव्हा त्याने पुढे पाहिलं, तेव्हा त्याच्या छातीत धडकी भरली.
विनोद समोर उभा होता… पण हवेत तरंगत!
विनोद आता जिवंत नव्हता!
त्याच्या शरीरावर काळ्या जखमा होत्या. त्याचे डोळे पांढरे पडले होते आणि तोंडातून भयानक आवाज येत होते.
"राजू... तू मला सोडलंस... आता तुझीही सुटका नाही!"
राजूने प्राणांतिक वेगाने वाड्याच्या आत धाव घेतली. त्याला माहित होतं – वाड्यातच या शापाचं उत्तर आहे.
गुप्त दालनाचा सापडलेला दरवाजा
राजू धावतच वाड्याच्या सर्व खोल्यांतून गेला. त्याला कुठेतरी काहीतरी रहस्य सापडेल, याची खात्री होती.
तो एका अंधाऱ्या खोलीत गेला. तिथे फक्त एक जुनाट तक्ता आणि कोळ्यांचे जाळे होते.
पण तक्त्याच्या मागे एक अंधारा दरवाजा होता.
राजूने तो उघडायचा प्रयत्न केला, पण तो अडकल्यासारखा वाटत होता.
तेवढ्यात… विनोदचा आवाज पुन्हा आला.
"राजू... आता उशीर झालाय!"
शापाचा इतिहास
राजूला समजलं – हा दरवाजा उघडल्याशिवाय त्याची सुटका नाही!
त्याने जबरदस्त धक्का दिला आणि दार उघडलं.
आत एक अंधारलेलं गुप्त दालन होतं.
त्याच्या भिंतींवर असंख्य नखे ओरबाडल्याच्या खूणा होत्या.
आणि त्याच्या मध्यभागी एक रक्ताने लिहिलेला संदेश होता:
"हा वाडा आमच्या रक्ताने शापित झाला आहे… जो आत शिरेल, त्याचा आत्माही कैद होईल!"
राजूने घाबरत मागे पाहिलं. विनोद आता त्याच्याजवळ येत होता…
रक्ताचा पहिला थेंब…
"राजू... तुझी वेळ संपली आहे!" विनोदच्या आवाजात एक अमानवी सुस्कारा होता.
राजू थरथरत मागे सरकला. त्याच्या पायाखाली काहीतरी हललं…
त्याने खाली पाहिलं आणि त्याच्या अंगावर काटा आला.
मातीखाली असंख्य मानवी हाडं दबलेली होती!
याचा अर्थ… हा वाडा फक्त शापित नव्हता, तो एका भयानक कत्तलीचं ठिकाण होतं!
आणि आता… त्याचं पुढचं शिकार कोण होतं?
राजू .
