---
तू हवा आहेस मला!
प्रकरण १ – गावातील निरागस प्रेम
सोनगाव हे लहानसं, निसर्गरम्य गाव. हिरवीगार शेती, ओढ्याचे खळखळणारे पाणी, आणि संध्याकाळी बैलगाडीतून घरी परतणारी माणसं. या गावी राहायचा रणवीर—एक साधा, मेहनती शेतकरी. गावात तो प्रामाणिकपणासाठी आणि प्रेमळ स्वभावासाठी ओळखला जायचा.
पण त्याच्या हृदयात एक न सांगितलेलं गुपित होतं—गौरीचं प्रेम.
गौरी गावच्या प्रतिष्ठित वकील कुटुंबातील मुलगी होती. तिला वाचनाची, शिकण्याची आवड होती. लहानपणापासून ती आणि रणवीर खूप जवळचे मित्र होते. जत्रेमध्ये एकत्र फिरणं, नदीकाठी पाय लटकवून गप्पा मारणं, आंब्याच्या झाडाखाली उन्हाळ्यात वेळ घालवणं—त्यांचं बालपण आनंदात गेलं होतं.
रणवीर तिला लहानपणापासूनच मनात जपून होता. पण त्याने कधीच तिला हे सांगितलं नाही. कारण त्याला वाटायचं—ती मोठ्या स्वप्नांची मुलगी आहे, आणि आपण एक सामान्य शेतकरी.
---
प्रकरण २ – स्वप्नं आणि वाटचाल
गौरीने पुण्यात मोठ्या कॉलेजमध्ये वकिलीचं शिक्षण घेतलं. तिच्या घरच्यांनी तिला पाठिंबा दिला, कारण तेही तिला मोठं होताना बघू इच्छित होते. गाव सोडताना तिने रणवीरला सहज म्हटलं होतं,
"मी मोठी वकील होईन, मग परत येईन."
रणवीर हसला होता, पण आतून त्याच्या मनात शंका होती—ती खरंच परत येईल का?
गौरी पुण्याला गेली, मोठ्या लॉ फर्ममध्ये कामाला लागली. सुरुवातीला तिने रणवीरला पत्रं पाठवली, फोन केले. पण हळूहळू तिचं आयुष्य बदलत गेलं. मोठ्या लोकांमध्ये तिचा वावर वाढला. तिचं स्वप्न साकारत होतं, पण तिच्या मागे कुणीतरी एकटा उभा होता—रणवीर.
गावातल्या माणसांनी रणवीरला टोमणे मारायला सुरुवात केली.
"ती आता मोठ्या लोकांमध्ये रमलीये, तुझ्यासाठी वेळ कुठे आहे?"
रणवीर शांत होता, पण त्याला हे माहित होतं—तो अजूनही तिला विसरू शकत नव्हता.
---
प्रकरण ३ – परत येणं
पाच वर्षांनी, एक दिवस गावात एक गाडी थांबली. काळ्या साडीमध्ये, डोळ्यांत ओल घेऊन गौरी उतरली. तिच्या आई-वडिलांनी तिला पाहून आनंद व्यक्त केला, पण गावात कुजबुज सुरू झाली.
रणवीर शेतात होता. कुणीतरी त्याला धावत येऊन सांगितलं,
"गौरी आलीये!"
त्याचं हृदय वेगाने धडधडलं. तो गावाकडे गेला.
गौरीला पाहताच तो काही बोलू शकला नाही. ती समोर आली आणि म्हणाली,
"रणवीर… तू अजूनही इथेच आहेस?"
त्याने शांतपणे उत्तर दिलं,
"हो, पण तू कुठे होतीस?"
गौरीच्या डोळ्यांत अश्रू होते.
"शहरात सगळं मिळालं, पण समाधान नाही मिळालं. कित्येकदा तुला फोन करावासा वाटला, पण धैर्य झालं नाही. जेव्हा कळलं की प्रेमाच्या शोधात मी स्वतःला हरवते आहे, तेव्हा परत यायचं ठरवलं."
रणवीर गप्प होता. तो काही म्हणणार इतक्यात ती म्हणाली,
"माझ्या स्वप्नांपेक्षा महत्त्वाचं आहे, तू! तू हवा आहेस मला!"
रणवीरने हळूच तिचा हात हातात घेतला.
आणि पावसाच्या त्या हलक्या सरींमध्ये त्यांच्या प्रेमाची नवीन सुरुवात झाली…
---तू हवा आहेस मला! – अधिक प्रसंगांसह विस्तारित कथा
---
प्रसंग १ – पहिली भेट
सोनगावच्या जत्रेचा दिवस होता. रंगीबेरंगी पताका, गोड वासांचा गारवा, आणि माणसांची लगबग. रणवीरच्या शेतात त्याचा माल विक्रीसाठी ठेवलेला होता. तिथेच गौरी आपल्या आईसोबत खरेदीला आली होती.
गौरीने लहानपणापासूनचा सवयीनं खेळ केला. ती हळूच जाऊन त्याच्या गाड्याच्या मागे लपली.
"ओ रणवीरा, तुझी साखरबट्टी कुठे आहे?" ती हसत म्हणाली.
रणवीरने तिच्याकडे पाहिलं. पाच वर्षांनंतर ती पहिल्यांदा त्याच्यासमोर उभी होती. काळी साडी, डोळ्यांत थोडंसं पाणी, पण हास्य तसंच.
"तू अजूनही लपाछपी खेळतेस?" तो हसत म्हणाला.
"म्हणजे अजूनही तुझी गाडी माझ्यासाठी जागा ठेवून असते," ती मिश्कीलपणे बोलली.
---
प्रसंग २ – जुन्या आठवणी
गावात आल्यावर गौरी आपल्या जुन्या घराच्या अंगणात फिरत होती. एका कोपऱ्यात लहानपणी तिने आणि रणवीरने बांधलेली मातीची चुल होती.
"आठवतंय का, तू म्हणालास की मोठा शेतकरी झालास की मला रोज साखरपोळी खाऊ घालशील?" ती हसून म्हणाली.
रणवीर हलकं हसला, पण त्याच्या डोळ्यांत काहीतरी वेगळं होतं.
"हो, पण तू शहरात गेलीस… आणि मी इथेच थांबलो."
गौरीच्या मनात अपराधी भाव उमटला. काय हरवलं होतं तिने?
---
प्रसंग ३ – सत्याचा स्वीकार
एका रात्री गौरी रणवीरच्या शेतात गेली. चंद्रप्रकाशात, तिथलं गहू सोन्यासारखं चमकत होतं.
"शहरात सगळं मिळालं, रणवीर. मोठी केस, मोठे लोक, मोठी घरे… पण एकटं वाटायचं. मी रोज तुझ्या आठवणीत जगत होते."
रणवीर काही वेळ गप्प राहिला. मग त्याने एक काडेपेटी उघडली आणि मशाली पेटवली.
"हे बघ, गाव बदललं नाही. पण माझं मन बदललं होतं. मी वाट पाहायचं सोडलं होतं. आणि आता तू अचानक परत आलीस?"
गौरीने डोळ्यांत पाणी आणून म्हटलं,
"तू हवा आहेस मला, रणवीर. कायमचा."
रणवीरने काही क्षण तिच्या डोळ्यांत पाहिलं. मग हळूच तिला जवळ घेतलं.
आणि त्या रात्री चंद्रही त्यांचं प्रेम पाहून मंदसं हसला…
दीपांजली
दीपाबेन शिम्पी
