अनपेक्षित प्रेम
पुण्याच्या गर्दीत एका छोट्याशा कॅफेच्या कोपऱ्यात आरव आपल्या लॅपटॉपमध्ये डोकं खुपसून बसला होता. तो एक स्वतंत्र लेखक होता आणि त्याच्या नवीन कथेचा शेवट त्याला काही केल्या सापडत नव्हता. कपाटावर ठेवलेला कोरा कागदासारखा त्याचा मेंदूही रिकामा वाटत होता.
त्याच वेळी, कॅफेच्या दरवाज्याजवळ एक गोंधळ उडाला. एक मुलगी घाईघाईने आत आली, तिच्या कपड्यांना हलकासा पाऊस लागलेला आणि हातात काही पुस्तकं होती. ती समोरच्या टेबलावर बसली आणि तिची ऑर्डर दिली.
आरव अनोळखीनं तिला पाहत होता. तिच्या डोळ्यांत एक वेगळाच आत्मविश्वास होता. काही वेळाने, तिने एक पुस्तक उघडून वाचायला सुरुवात केली.
"तुम्ही नेहमी इथे येता का?" आरव नकळत विचारून गेला.
ती एक क्षणासाठी त्याच्याकडे पाहते आणि हसून म्हणते, "हो, कधीकधी. तुम्ही लेखक दिसताय."
"ते एवढं कसं ओळखलं?"
ती हसली आणि त्याच्या लॅपटॉपकडे बोट दाखवत म्हणाली, "तुमचं लक्ष इथल्या गोंधळात नाही, तर शब्दांमध्ये आहे. लेखक लोक असेच असतात."
आरव त्या उत्तराने थोडा आश्चर्यचकित झाला.
"मी रिया. पुस्तकं वाचायला आवडतात म्हणून इथे येते."
"मी आरव. पुस्तकं लिहायला आवडतात म्हणून इथे बसतो."
त्या एका परिचयातून सुरुवात झाली. हळूहळू कॅफेच्या त्या टेबलावर शब्दांच्या गाठी बांधल्या जाऊ लागल्या. कधी लेखनावर चर्चा, कधी आयुष्यावर गप्पा, तर कधी फक्त शांततेत कॉफी प्यायची सोबत.
आरवला जाणवत होतं—कधी नव्हे ती, त्याच्या कथेचा शेवट मिळाल्यासारखा वाटत होता. आणि कदाचित, हा शेवट म्हणजेच त्याच्या आयुष्यातल्या नवीन सुरुवातीची खूण होती…
अनपेक्षित प्रेम (भाग 2)
त्या दिवसानंतर आरव आणि रिया कॅफेत नेहमी भेटू लागले. दोघांच्याही गप्पांमध्ये एक वेगळीच जादू होती—कधी कादंबऱ्यांवर चर्चा, कधी लेखकांचे किस्से, तर कधी जगभर फिरण्याची स्वप्ने. आरवला जाणवत होतं की त्याच्या एकटेपणात एक रंग भरला जात आहे.
एके दिवशी, रिया अचानक विचारात गढून गेली होती. आरवने विचारलं, "काय झालं? आज काही बोलत नाहीस?"
रिया काही वेळ गप्प राहिली आणि मग म्हणाली, "तुला कधी असं वाटतं का, की आपण एखाद्या ठिकाणी फक्त काही दिवसांसाठी आलो आहोत, पण तिथे आपलं मन अडकून पडतं?"
आरव गोंधळला. "तुला नक्की काय म्हणायचंय?"
रिया डोळे खाली करत म्हणाली, "मी लंडनला नोकरीसाठी जात आहे… फक्त दोन आठवड्यांत."
आरवला एक क्षणासाठी शब्दच सापडले नाहीत. त्याने कधीच विचार केला नव्हता की रिया त्याच्या आयुष्यातून इतक्या लवकर निघून जाईल.
"आणि… तुला जावं असं वाटतंय?" आरवने हळूच विचारलं.
रिया हसली, पण त्या हसण्यात हलकंसं दुःख होतं. "माझ्या करिअरसाठी हे महत्त्वाचं आहे, पण…" ती थोडीशी थांबली आणि म्हणाली, "कधी कधी असं वाटतं की इथल्या आठवणी सोडून जाणं जड जाईल."
त्या रात्री आरव काही लिहू शकला नाही. त्याचा मेंदू आणि हृदय यांच्यात संघर्ष सुरू झाला होता.
पुढील काही दिवस दोघंही रोज भेटायचे, पण त्या भेटींमध्ये एक अव्यक्त शांतता होती. जणू दोघांनाही ठाऊक होतं की ही मैत्री एका टप्प्यावर येऊन थांबणार आहे.
रिया जाण्याच्या दोन दिवस आधी, आरवने तिला भेटायला बोलावलं. तो थोडासा गंभीर दिसत होता.
"तू म्हणाली होतीस ना, काही ठिकाणं आपल्या मनाला अडकवून ठेवतात?" आरव म्हणाला. "तर कधी कधी काही लोकही असतात… जे आपल्याला सोडून जाऊ द्यावंसं वाटत नाही."
रिया गप्प होती. तिच्या डोळ्यांत प्रश्न होते.
"जर मी तुला सांगितलं की मला तुझ्याबरोबर राहायचंय?" आरव पुढे म्हणाला.
पावसाच्या हलक्या सरी पुन्हा त्या कॅफेच्या खिडकीवर पडू लागल्या होत्या, जणू त्या दोघांची उत्तरं शोधत होत्या…
दोघेही निरुत्तर होते त्यांना उत्तरेकडे सापडत होती आणखीनच्या डोळ्यात फक्त प्रश्नांची वादळ चमकत होते
काय बोलावे हे त्यांना काही उमगत नव्हतेअनपेक्षित प्रेम (भाग 3)
रिया काही क्षण आरवकडे न बोलता पाहत राहिली. तिच्या डोळ्यांत भावना तरळत होत्या, पण शब्द मात्र थांबले होते. शेवटी, तिने हलकं हसत विचारलं, "म्हणजे काय? तू मला थांबवायला सांगतोयस का?"
आरवला माहीत होतं की हा प्रश्न सोपा नाही. तो स्वतःशी लढत म्हणाला, "मी तुला अडवू शकत नाही, कारण तुझ्या स्वप्नांची किंमत मला कळते. पण कधी कधी… काही भावना स्वप्नांइतक्याच महत्त्वाच्या असतात, नाही का?"
रिया काही वेळ शांत राहिली, मग म्हणाली, "माझ्यासाठीही हे सोपं नाहीये, आरव. तुला भेटल्यानंतर असं वाटायला लागलं की मी कुठेतरी नक्कीच थांबले आहे… आणि तो थांबा खूप सुंदर आहे."
"मग थांब ना." आरवने सहजपणे म्हटलं.
रिया हसली, पण तिच्या हसण्यात एक वेगळीच जाणीव होती. "जर मी आता इथे थांबले, तर आयुष्यभर मनात राहील—'कदाचित मी अजून काहीतरी करू शकले असते.' पण जर मी तिकडे गेले आणि वाटलं की मी इथेच राहायला हवं होतं, तर मी परत येईन… कायमसाठी."
आरव काही बोलला नाही. त्याला उत्तर मिळालं होतं.
त्या दिवसानंतर, त्यांनी दोन दिवस एकत्र घालवले—कोणतीही चिंता न करता, फक्त त्या क्षणांचा आनंद घेत. त्यांनी जुन्या पुस्तकांच्या दुकानांत फिरायला गेलं, गप्पा मारल्या, नवीन लेखकांवर चर्चा केली. शेवटच्या दिवशी, कॅफेत बसून त्यांनी शेवटचा कप कॉफी घेतला.
जेव्हा रिया विमानतळावर निघून गेली, तेव्हा आरवला जाणवलं की तिच्या जाण्यानं त्याच्या आयुष्यात एक पोकळी निर्माण झाली आहे. पण त्याच वेळी, त्याला खात्री होती की जर प्रेम खरं असेल, तर ते परत येईल…
आणि कदाचित, पुढच्या पावसात, त्यांची ही कथा एका नवीन पर्वाची सुरुवात करेल.
दीपांजली दीपा बेन शिंपी
