तिसरा मजला मृत्यूचा - भयकथा
जसा देव आहे ना या जगात अशीच एक राक्षसी वृत्ती ही आहे. मला आधी यावर विश्वास नव्हता, पण माझ्यासोबत झालेल्या घटनेनंतर मी पुरता हादरलो.
तिसरा मजला मृत्यूचा - भाग एक
मी धीरज. नुकताच मी पालनपूर शहरात आलो व शिवशंकर पॅलेस इमारतीतील एका फायनान्स कंपनीच्या ऑफिसात नोकरीला लागलो. आमच्या कंपनीचा मॅनेजर रामनाथ नेहमी सांगायचा की ऑफिसात तिसऱ्या मजल्यावर कधीही जाऊ नका पण आम्ही त्याच्या म्हणण्याकडे कायम दुर्लक्ष करत असू. एकदा मी, श्रीधर व देवदास काम संपून सहज गप्पा मारत बसलो होतो. संध्याकाळची वेळ होती आणि ऑफिसमध्ये फक्त आम्हीच होतो. देवदास ने श्रीधरला मजेतच म्हटले, “तू तिसऱ्या मजल्यावर जा आणि बघ तिथे काय आहे ते. एकदा समजून घेऊया ना तिथे काय भूतबाधा आहे."
मी मध्येच म्हणालो, “आपण आपल्या घाबरट मॅनेजरला दाखवूया की तिथे घाबरण्यासारखे काहीही नाही म्हणून”.
श्रीधरने थोडा विचार करून तिसऱ्या मजल्यावर जायला होकार दिला. आम्ही तिघांनी मिळून तिसऱ्या मजल्यावर जाण्याचा निर्णय घेतला. पायऱ्या चढताना आमच्या हृदयाचा ठोका चुकत होता, परंतु आम्ही धाडसाने तिथे पोहोचलो.
तिसऱ्या मजल्याच्या दरवाज्याजवळ पोहोचताच एक विचित्र आवाज ऐकू आला. आम्ही एकमेकांकडे पाहिलं आणि घाबरलेले चेहरे लपवण्याचा प्रयत्न केला. श्रीधरने हळूवारपणे दरवाजा उघडला आणि आत पाऊल टाकलं.
त्या अंधाऱ्या आणि शांत खोलीत प्रवेश करताच, एक थंडगार वारा आम्हाला स्पर्श करून गेला. खोलीतल्या जुन्या फर्निचरवर खूप धूळ जमलेली होती. भिंतींवर काही विचित्र छायाचित्रं होती, जी एकटक पाहत असल्यासारखी वाटत होती. आमचं धाडस आता फक्त दुसऱ्यांना दाखवण्यापुरतं होतं, कारण आतून आम्ही सगळेच घाबरलेले होतो.
श्रीधर पुढे जाऊन एक जुनी फाईल उघडून बघत होता. "हे बघा, इथे काही जुनी कागदपत्रं आहेत," तो म्हणाला. देवदास आणि मी त्याच्याजवळ गेलो. त्या कागदपत्रांमध्ये काही रहस्यमय गोष्टी होत्या, ज्या वाचून आम्हाला तिसऱ्या मजल्याच्या भीतीची खरी कारणं उमगली.
तितक्यात अचानक एक जोरात आवाज झाला आणि लाईट्स बंद झाल्या. आम्ही सगळे एकमेकांच्या जवळ आलो. अंधारात काहीच दिसत नव्हतं. देवदासने घाबरून म्हटलं, "चला, इथून बाहेर पडू."
पण तितक्यात एका कोपऱ्यातून एक अस्पष्ट आकृती दिसली. ती हळूहळू आमच्याकडे येत होती. आम्ही सगळे स्तब्ध झालो. ती आकृती जवळ आली आणि तिच्या चेहऱ्यावरचा भयानक भाव पाहून आमचा श्वास रोखला गेला.
श्रीधरने धाडसाने विचारलं, "तू कोण आहेस?"
तेव्हा ती आकृती थोडी थांबली आणि एक थंड आवाज ऐकू आला, "मी शालिनी... माझ्या आत्म्याला मुक्ती हवी आहे."
आम्ही घाबरून मागे पडलो. त्या आवाजातलं दुःख आणि राग स्पष्ट जाणवत होतं. "तू… तू… काय पाहिजे तुला?" देवदासने घाबरून विचारलं.
"माझा अन्याय... न्याय मिळावा," ती आकृती म्हणाली. त्या शब्दांनी श्रीधरने पुढे पाऊल टाकलं आणि म्हणाला, "आम्ही तुझी मदत करू शकतो."
तेव्हा अचानक त्या आकृतीने जोरात ओरडत श्रीधरवर हल्ला केला. तिच्या नखांनी श्रीधरच्या छातीवर खोल जखमा केल्या. श्रीधर जमिनीवर कोसळला, वेदनेने तडफडत होता. रक्ताच्या धारा जमिनीवर पसरल्या.
लाईट्स परत आल्या आणि आम्ही एकमेकांकडे बघितलं. आमच्या चेहऱ्यावर घाम आणि डोळ्यांत भीती स्पष्ट दिसत होती. श्रीधरला उचलून आम्ही तिथून धावत बाहेर पडलो आणि खाली आलो.
मॅनेजर रामनाथच्या सांगण्याचं कारण आता आम्हाला समजलं होतं. तिसऱ्या मजल्यावर काहीतरी भयंकर होतं, जे आम्हाला तिथे पुन्हा जाण्याची हिंमत देणार नव्हतं.
आता पुढे काय होणार? आम्ही शालिनीच्या आत्म्याला न्याय मिळवून देऊ शकणार का? या भयानक रहस्याचा उलगडा कसा होणार? या सर्व प्रश्नांची उत्तरं शोधण्यासाठी आम्हाला धाडस, चिकाटी आणि सत्य शोधण्याची ताकद लागणार होती.
तिसरा मजला मृत्यूचा - भाग दोन
शिवशंकर पॅलेस इमारतीतील आमच्या ऑफिसवर दुःखाची छटा पसरली होती. वातावरणात एक प्रकारचे भय आणि निराशा जाणवत होती. ऑफिसातील प्रत्येक जण श्रीधरच्या गंभीर अवस्थेबद्दल चर्चा करत होता.
