देवयानी विकास आणि किल्ली.
पात्र परिचय
विकास नायक
देवयानी नायिका
सुप्रिया देवयानीची मैत्रीण
लक्ष्मी सुप्रियाची रूम पार्टनर.
राजू सुप्रियाचा मित्र
शीतोळे पोलिस इंस्पेक्टर
भय्या विकासचा मोठा भाऊ.
अश्विनी विकासची वाहिनी, भैय्याची बायको
भगवानराव विकासचे बाबा
यमुना बाई विकासची आई
गोविंद राव देवयानीचे बाबा
कावेरी बाई देवयानीची आई.
मावशी आणि काका देवयानीची मावशी आणि तिचे मिस्टर
मनीषा विकासची बहिण
अंकुश मनीषाचा नवरा.
सुरेश देवयानीचा भाऊ.
विश्राम देवयानीचा चुलत भाऊ.
विनोद विकास चा चुलत भाऊ
प्रिया विकासची चुलत बहीण.
सेजल देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
पूर्णिमा देवयानीची अमेरिकेतली रूम मेट.
राजेश विकासचा मित्र.
भाग २९
भाग २८ वरून पुढे वाचा ......
“अग आपण दोघंही फक्त आणि फक्त एकमेकांसाठीच जन्मलो आहोत, म्हणूनच तर इतक्या अकल्पितपणे आपली गाठ पडली आणि सगळ्या अडथळ्यांना दूर करून आपण इथ वर पोचलो आहोत. परमेश्वराने आपल्या गाठी वरच बांधल्या आहेत. प्लीज पुन्हा असा गैरसमज करून घेऊ नकोस.” विकासनी समजावलं.
“नाही करणार असं. मी खरंच वाईट वागले का रे तुझ्याशी. माफ करशील ना मला. प्लीज?” देवयानी काकुळतीला येऊन म्हणाली.
“अग तुझ्या शिवाय मला काही अस्तित्व आहे का? मला खात्री होतीच की तू मला आज ना उद्या समजून घेशील म्हणून.” – विकास.
“एवढी खात्री होती तरी, असा अवतार करून घेतलास ? जीवाला इतका त्रास करून घेतलास ?” – देवयानी.
“तू समजूनच घेतलं नसतं तर? असा विचार मनात यायचा, आणि वर तू आठ दिवस माझा फोनच उचलला नाहीस, त्यामुळे फार निराश झालो होतो ग मी. पण आता तुला पाहीलं आणि सगळं विसरलो बघ. नाही नाही, काही विसरायच्या आत, त्या दिवशी काय काय घडलं ते आधी सांगतो तुला.” – विकास.
आणि मग त्यांनी सगळी कहाणी अगदी सुरवाती पासून इत्थंभूत सांगितली. आणि म्हणाला “मी पण तिला त्याच वेळेस विचारलं होतं की अशी एकदम अंगावर कशी आलीस म्हणून”
“मग ती काय म्हणाली ? काही तरी उत्तर असेलच तिच्या जवळ.” – देवयानी.
“हो, ती म्हणाली की, उंच टाचांची मला सवय नाहीये म्हणून उभी राहताना पाऊल तिरपं झालं. मुरगळलाच असता पाय पण तू सांभाळलं म्हणून काही झालं नाही.”
“हं ss” – देवयानी.
“काय झालं?” – विकास.
“अरे पेन्सिल टीप च्या टाचांचे सँडल घालून गाव भर फिरते ती बऱ्याच वेळेला. सफाईदार पणे खोटं बोलली ती.” – देवयानी.
“हे मला माहीत नव्हतं. तुला मी कधीच पाहीलं नव्हतं असे सँडल वापरताना, म्हणून मला आपलं, ती बोलली ते खरंच वाटलं. म्हणून मी जास्त लक्ष दिलं नाही. पण मी काय म्हणतो, देवयानी, ती तुझी इतकी फास्ट फ्रेंड मग अशी का वागली असेल? म्हणजे मला जेवायला नेलं त्याबद्दल काही नाही, पण फोटो काढून लगेच तुला पाठवण्याचं काय कारण होतं? आपल्या दोघांत बिब्बा घालायचा होता का? आणि फोटो सुद्धा, तसा एक प्रकारे, मला फसवूनच काढला तिने.”- विकास.
“विकास मी काय म्हणते,” देवयानी म्हणाली “हा विषय आपण थांबवू आता. तू जरा दाढी, आंघोळ करून घे. खूप दिवसांत काही पोटभर जेवलेला दिसत नाहीये, तेंव्हा काही तर ऑर्डर कर. मग आपण निवांत बोलू. तुला अश्या अवतारात पाहण्याची माझी मुळीच इच्छा नाहीये. नेहमी सारखा स्मार्ट, कायम ताजा तवाना असणारा विकास मला दिसू दे. तो पर्यन्त मी पण छान फ्रेश होते. मग आपण बोलू. काय म्हणतोस ?”
“ओके.” – विकास.
विकास चा प्रश्नच नव्हता. रविवारच होता आणि तो घरीच होता. देवयानीचा पण प्रश्न नव्हता. शनिवारची रात्र होती. फक्त रात्री आंघोळ करून टवटवीत चेहऱ्याने विडियो कॉल करायचा होता. इतक्या रात्री आंघोळ करावी का? तिला प्रश्न पडला. पण सेजलनी तिला जबरदस्तीनेच बाथरूम मध्ये ढकललं.
तासा भरानंतर देवयानीनी फोन केला तेंव्हा ती वॉश घेऊन, आणि हलकासा मेकअप करून एकदम फ्रेश दिसत होती. विकास तिला पाहून खूप खुश झाला.
“नाऊ माय गर्ल इज बॅक टु नॉर्मल. देवयानी, तुझा असा हसरा चेहरा बघितला आणि सगळा शीण आणि मनस्ताप दूर पळून गेला बघ.” – विकास.
“तुला सुद्धा आता बघतांना किती आनंद होतो आहे म्हणून सांगू.” – देवयानी.
बोलतांना दोघांनाही वेळेचं भान राहीलं नाही. इतक्या दिवसांच्या उपासाचं पारणं फिटलं. सर्व काही पहिल्या सारखं झालं. दोघांनाही जाणीव झाली की ते एकमेकांशिवाय राहू शकत नाहीत. मग पुन्हा पुन्हा दोघांनीही आणा भाका घेतल्या की सुप्रियाचा विषय काढून त्रास करून घेणार नाहीत आणि पुन्हा कधीच गैर समजाला वाव देणार नाहीत म्हणून.
विकासचा एक शाळेतला मित्र होता, राजेश पटेल नावाचा, तो बंगलोर च्या एका आयटी कंपनीत होता. विकास देवयानीला सांगत होता.
“तर, देवयानी हा माझा बाळपणीचा मित्र, आता अमेरिकेत आला आहे. त्याची तिथ ट्रान्सफर झाली आहे. त्याचंही ऑफिस बहुधा तुमच्याच तिकडे आहे. तो त्याच्या फुरसतीने तुला भेटायला येईल. स्वभावाने खूप चांगला आहे. मी नंतर तुला त्याचा फोटो पाठवतो. म्हणजे ओळखायला त्रास जाणार नाही.”
“ते ठीक आहे रे, पण विकास एक सांगू का, आता मला इथे कंटाळा आला आहे. अजून रिलीव्हर चं काही चिन्हं दिसत नाहीये. सोडू का जॉब? पुन्हा मिळेल की दूसरा. कदाचित इतकी सॅलरी मिळणार नाही पण आपण करू मॅनेज, तुला काय वाटतं?” – देवयानीनी मूलभूत प्रश्नाला हात घातला.
“गुड आयडिया. अग इथे आल्यावर तुला नोकरी लगेच नाही मिळाली तरी काहीही बिघडणार नाही. भरपूर पगार आहे मला. माझ्या पगारात भागवू की काही दिवस. “नोकरी मिळणारच नाही असं तर होणार नाही.” – विकास.
“ठरलं तर मग, मी उद्याच राजीनामा देते. तसंही एक महिन्यांची नोटिस द्यावी लागणार आहे. मी त्यांना रिक्वेस्ट करीन की मी भारतातून वर्क फ्रॉम होम करते किंवा पुण्यातल्या ऑफिस मधे काम करीन म्हणून. कसं?” – देवयानी.
“बिलकुल गो अहेड. पण मला असं वाटतं की आधी तुझ्या बॉस शी बोल. जर तो काही व्यवस्था करू शकला तर प्रश्नच मिटला.” विकास.
“ठीक आहे तसंच करते.” – देवयानी.
दोन दिवसांनी विकासने फोन केला
“काय ग फोन नाही केलास? काय झालं? बोलली का ग बॉस शी?”
“हो बोलली.” – देवयानी.
“मग? अग मला काहीच बोलली नाहीस? काल पासून वाट पाहतो आहे तुझ्या फोनची.” – विकास.
“अरे काय बोलणार? माझं तर डोकच फिरलं, ऐकून.” – देवयानी.
“असं काय सांगितलं त्यांनी?” – विकास.
“बॉस ने भलतीच न्यूज दिली. आणि म्हणाला घाई करू नकोस जरा थांब.”
“का ग? काय म्हणाला तो? काही व्यवस्था करतोय का तो?” – विकास.
“प्रयत्न करतो म्हणाला, पण एक वेगळीच न्यूज दिली त्यांनी.” – देवयानी.
“काय?” – विकास.
“तो म्हणाला की जग भरात कोरोंना चा उद्रेक झाला आहे” देवयानीनी माहिती दिली “आणि भारत सरकार बहुधा येत्या दोन चार दिवसांत सर्व आंतर्राष्ट्रीय विमानांना भारतात उतरण्याची मनाई करणार आहे. आता या परिस्थितीत मी जर राजीनामा दिला आणि तो अॅक्सेप्ट झाला तर पंचाईत होईल. म्हणून तो म्हणाला की परिस्थिती स्पष्ट होई पर्यन्त थांब. राजीनामा देऊ नकोस. जर दिलास, आणि तो कंपनीने स्वीकारला, तर तुझी पंचाईत होईल. मी विचारलं की अशी काय अडचण येणार आहे? तर म्हणाला की विमानं बंद असल्याने, भारतात जाता आलं नाही तर बिना नोकरीचं इथे राहणं अवघड होईल. म्हणून मग मी सध्या राजीनामा देत नाहीये.
“हो मी पण असं ऐकलं आहे खरं. इथे पण कोरोंना चा उद्रेक झाला आहेच. ठीक आहे वाट पाहू. नको देऊस राजीनामा. तू संकटात सापडलीस तर तिकडे परदेशात मदतीला पण कोणीच नसेल. बरोबर आहे तुझ्या बॉस च म्हणण, थांबूनच जा. बघूया.” – विकास.
पुन्हा देवयानीचं रुटीन सुरू झालं. पण आता देवयानी नाइलाजाने काम करत होती.
आणि पुढच्याच आठवड्यात वर्क फ्रॉम होम सुरू झालं.
“एक दिवस सेजलनी विचारलं की काय ग तो विकासचा मित्र येणार होता ना तुला भेटायला? काय झालं त्याचं?”
“काय माहीत? विकासचा मित्र. कदाचित संकोच वाटत असेल त्याला यायला.” देवयानी म्हणाली.
असेच दोन तीन दिवस गेलेत. आणि त्या शनिवारी, पूर्णिमा सकाळी सकाळी आपल्या सामानाची बांधा बांध करतांना दिसली. सहाजिकच सेजलनी विचारले –
“काय ग कुठे चाललीस? नोकरी सोडलीस की काय?”
“नोकरी नाही सोडली पण मला आता इथे बोर झालय. तुमच्या सारख्या सनातनी लोकांबरोबर राहायचा आता मला कंटाळा आलाय. माझ्या आयुष्यात मला एंजॉयमेंट हवी आहे. एक्साइटमेंट हवी आहे. तुम्हा दोघींना कशातच इंट्रेस्ट नाहीये. माझं तसं नाही. मला आवडतं हे सगळं. म्हणून.” पूर्णिमानी उत्तर दिलं.
“अग कंटाळा आलाय ते ठीक आहे, पण जाणार कुठे आहेस ते तर सांग.”-सेजल.
“मी राजूच्या रूम वर शिफ्ट होते आहे. आम्ही दोघांनी एकत्र राहण्याचा निर्णय घेतला आहे.” – पूर्णिमा.
“अग पण त्यांचे रूम पार्टनर्स पण असतील ना.” – सेजल
“नाही, आम्ही एक दुसरं अपार्टमेंट घेतलय आणि राजू ऑलरेडी तिथे राहायला गेला आहे. आज मी जाते आहे.” – पूर्णिमा.
आणि पूर्णिमा निघून गेली.
बराच वेळ देवयानी आणि सेजल कोणीच बोललं नाही. तिघीही मध्यम वर्गीय घरातून आल्या होत्या, पण अमेरिकेत आल्यावर पूर्णिमा नखशिखांत बदलली होती. तिला इथली लाइफ स्टाइल आणि फ्री सोसायटी याचं फार आकर्षण होतं. पण देवयानी आणि सेजल वरचे संस्कार त्यांना असं वागू देत नव्हते. म्हणून पूर्णिमाच्या मते या दोघी सनातन, आणि बुरसटलेल्या विचारांच्या होत्या.
त्यामुळे देवयानी आणि सेजल दोघींनाही पूर्णिमाच हे बेताल वागणं मुळीच आवडलं नव्हतं. थोडा वेळ गेला आणि मग देवयानी म्हणालीच.
“खरं आहे तिचं म्हणण आपण दोघी तश्या सनातनीच आहोत. आपल्याला आपल्या संस्कारांचे पाश नाही तोडता येत. करू द्या तिला एंजॉय. इट इज हर लाइफ, अँड हर डिसीजन.” – देवयानी एक सुस्कारा टाकून म्हणाली.
“खरं आहे, आय विश हर ब्राइट फ्यूचर.” – सेजल
“आपण आपल्या पद्धतीने जगू आणि एंजॉय करू”. – देवयानी
“करेक्ट. आणि नक्कीच आनंदात जगू.” – सेजल.
संध्याकाळी, एक स्मार्ट तरुण देवयानीच्या फ्लॅट वर आला.
“इथे देवयानी कोण आहे? मला त्यांना भेटायचं आहे.”
“मीच देवयानी. बोला.”
“मी राजेश पटेल. विकास चा बाल मित्र. आम्ही दोघ शाळे पासून बरोबर होतो.”
“हो हो, या बसा, विकास बोलला होता मला तुमच्या बद्दल. कुठे असता तुम्ही?” देवयानी त्याला रीसीव करतच होती, तेवढ्यात सेजल बाहेर आली.
“कोण आलंय ग देवयानी? मला कोणाच्या तरी बोलण्याचा आवाज ऐकू आला.”
“ये ग. हे श्री राजेश पटेल. विकास चे मित्र. आणि ही सेजल शाह, माझी रूम पार्टनर.” – देवयानीनी सेजल आणि राजेशची ओळख करून दिली.
दिलीप भिडे पुणे
मो :9284623729
dilipbhide@yahoo.com
धन्यवाद.
