कधी कधी काही नाती कथेसारखी नाही, तर वास्तवासारखी जन्म घेतात.
हे त्याचं उदाहरण आहे — दोन डॉक्टर, दोन वेगळे स्वभाव, पण एकच ओढ.
ती पहिली रात्र, emergency मध्ये चाललेली धावपळ,
आणि त्या गोंधळात उमटलेली शांत नजर —
यातून सुरू झाली एक खरी, हळवी, आणि अपूर्णतेतही पूर्ण वाटणारी गोष्ट.
ही कथा घडलीय… कुठेतरी, कोणाच्या जीवनात.
आणि कदाचित, ती तुमच्याही हृदयाला स्पर्शून जाईल.
पाऊस नेहमी काहीतरी नवीन आणतो — काहींसाठी शांतता, काहींसाठी आठवण… आणि काहींसाठी ओळख.
ती होती Dr. प्रिया — एक नवी, घाबरलेली, पण प्रामाणिक डॉक्टर.
आणि तो — Dr. विशाल — तिचा senior, अनुभवी, पण भावनांबाबत अजूनही अनिश्चित.
त्या दोघांच्या काही छोट्या भेटींनी एक अशी कथा विणली, जी पावसासारखीच होती — अचानक आलेली, पण कायम राहणारी.
Chapter 1 — पहिली भेट (Priya Fresher, Vishal Senior)
पुण्याच्या सकाळी हलकं धुके शहरावर पसरलेलं होतं.
रस्त्यावर ऑटो-कार्सचा हलकासा गोंधळ होता, पण हॉस्पिटलच्या corridor मध्ये काही शांतता होती. फक्त मशीन beep, paper shuffle, आणि काही patient footfalls ऐकू येत होते.
Priya, नवीन post-grad resident, तिच्या पहिल्या महिन्यात होती.
तिचा दिवस meticulous schedule मध्ये बांधला होता — rounds, patient histories, case discussions, reports verify करणं.
ती hardworking होती, enthusiastic पण nervous — नवीन colleagues, senior doctors, आणि responsibilities यांचं हलकंसं tension.
तिच्या मनात सतत विचार चालत होता — “तुमचं काम नीट करायला हवं, कुणीही minor mistake बघणार नाही. पण मी capable आहे.”
कॉरिडॉरमध्ये ती documents हातात धरून चालत होती, आणि अचानक तिला लक्षात आलं की files थोड्या ढवळल्या आहेत.
तिचा focus patient emergency call कडे shift झाला, ती files नीट हाताळू शकली नाहीत.
त्याच वेळी Vishal — senior consultant — corridor मध्ये उभा होता.
तो silent, calm, professional. पण त्याच्या calm aura मध्ये subtle warmth होती.
त्याने files उचलल्या आणि Priya ला दिल्या.
> “तुमच्या नोंदी neat आहेत. पण स्वतःची झोप कमी करू नका.”
त्याच्या आवाजात simplicity होती, पण impact profound.
Priya थोडी थबकली.
तो silent, confident, commanding.
तिच्या मनात हलकं fascination तयार झालं — “हा senior doctor आहे, पण peaceful आणि caring व्यक्तिमत्त्व…”
त्यानंतर rounds सुरु झाले.
Priya प्रत्येक patient नीट examine करत होती, पण तिच्या मनात subtle curiosity — “तो senior doctor आहे, पण काहीतरी वेगळं आहे…काहीतरी जो capture करतं, पण मी नाही समजत.”
त्याच्या glance मध्ये professional focus, पण कधी कधी subtle warmth दिसत होता.
दुसऱ्या आठवड्यात — rounds, OPD, case discussions — direct conversation कमी, पण invisible understanding तयार झाली.
Priya focused, hardworking;
Vishal calm, observant, subtly supportive.
एकदा OPD मध्ये short patient discussion दरम्यान Vishal म्हणाला:
> “Priya, तू फार बोलत नाहीस, पण तुझ्या कामात truth आणि diligence दिसतं. तू खूप capable आहेस.”
त्या क्षणी Priya च्या हृदयात हलकं warmth, excitement आणि respect एकत्र आले.
शब्द फार नाहीत, पण invisible connection मजबूत झाले.
त्या रात्री, Pune city च्या हलक्या धुक्यात, Priya तिच्या hostel room मध्ये बसून विचार करत होती —
> “तो senior doctor आहे, पण त्याच्याकडे काहीतरी असं आहे… जे मी शब्दात व्यक्त करू शकत नाही.”
ही होती सुरुवात —
एक fresher girl आणि तिचा senior doctor, कामाच्या व्यस्त रूटीन मध्ये, slow-burn attraction, subtle emotional bond — ज्याला words न लागता heartfelt connection बनवायला सुरुवात झाली होती.
Chapter 2 — ती रात्र (Emergency & Friendship)
पुण्याची रात्र नेहमीप्रमाणे शांत होती, पण हॉस्पिटल मात्र जागं होतं.
ICU च्या दाराबाहेर मंद प्रकाश, मशीनचे बीप, आणि corridor मधून जाताना येणारा sanitizer चा वास.
Priya आज पहिल्यांदाच पूर्ण night duty करत होती — senior doctors इतर floors वर busy होते, आणि ती ICU चं observation सांभाळत होती.
थोडा self-confidence होता, पण मनात भीतीही होती —
> “काही झालं नाही पाहिजे... सगळं व्यवस्थित राहू दे.”
ती notes लिहीत होती तेवढ्यात अचानक monitor चा आवाज वाढला.
ECG बीप जोरात वाजू लागलं, patient ची saturation झपाट्याने खाली येत होती.
Priya चं हृदय थरथरलं —
> “Oh God, काय झालं! Oxygen कमी झालं का? BP drop झालंय?”
ती ताबडतोब patient कडे धावली.
IV line तपासली, BP cuff adjust केला, पण तरी numbers स्थिर होत नव्हते.
हात थरथरत होते, डोकं चालत होतं, पण अनुभव कमी होता.
तिच्या चेहऱ्यावर घामाचा थर, डोळ्यांत भीती.
तेवढ्यात ICU चं दार अचानक उघडलं —
दरवाज्याच्या प्रकाशात Dr. Vishal उभा होता.
हातात stethoscope, चेहऱ्यावर calm expression, पण डोळ्यांत alertness.
> “Priya, काय झालं? काय parameters drop झालेत?”
ती घाबरलेल्या स्वरात म्हणाली —
> “Sir… patient चा BP 70 वर आलाय, pulse कमी, oxygen fluctuations आहेत… मला समजत नाही काय झालं.”
Vishal ने तिच्या शेजारी उभं राहत लगेच situation हातात घेतली.
त्याचा आवाज शांत पण ठाम —
> “IV line recheck कर, saline flow तपास, मी adrenaline तयार करतो.”
Priya ने ताबडतोब command follow केलं.
दोघं काही मिनिटं शब्द न बोलता coordination मध्ये काम करत राहिले.
तिचं panic हळूहळू कमी झालं — कारण तिच्या शेजारी तो होता.
काही वेळात patient स्थिर झाला.
Monitor बीप पुन्हा नियमित झाला.
Vishal ने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि Priya कडे पाहिलं.
> “Good job, Priya. तू शांत राहिलीस. हेच महत्वाचं.”
ती अजूनही थोडी थरथरत होती, आवाज हळवा —
> “मी खरं सांगू का, sir? मला काही कळत नव्हतं… मला वाटलं patient माझ्यामुळे… मी fail झाले.”
तो थोडं हसला, त्याचा आवाज नेहमीसारखाच स्थिर —
> “कोणीच पहिल्या emergency मध्ये confident नसतं. Experience येतो तेव्हा हात स्थिर होतात. पण तू panic नाही केलीस — तेच victory आहे.”
त्या रात्री Vishal आणि Priya दोघं ICU मध्येच बसले होते.
Patient stable, nurses शांतपणे काम करत होत्या, आणि दोघांच्या मध्ये एक निःशब्द शांतता होती.
Vishal ने तिच्याकडे पाहत विचारलं —
> “Pune ची आहेस का तू?”
“हो sir, पण hostel मध्येच राहते आता.”
“पहिल्यांदाच घरापासून लांब?”
“हो… थोडं कठीण जातंय, पण adjust होतेय.”
तो हलकंसं हसला.
> “हा profession tough आहे. पण जेव्हा तुझ्या patients च्या डोळ्यात तू ‘thank you’ बघतेस ना… तेव्हा सगळी थकवा निघून जातो.”
त्या वाक्याने Priya शांत झाली.
पहिल्यांदा तिला जाणवलं — हा माणूस फक्त एक senior नाही, तर त्याच्यात depth आहे, compassion आहे.
त्या रात्रीनंतर तिच्या नजरेत Vishal बद्दल एक नवीन भावना निर्माण झाली — respect, admiration, आणि काहीतरी ज्याचं नाव अजून नव्हतं.
पुढच्या काही दिवसांत Vishal कधी coffee machine जवळ दिसायचा, तर कधी case paper discuss करताना तिच्याकडे बघून फक्त “good work” म्हणायचा.
ती प्रत्येकवेळी थोडं हसायची, पण आतून काहीतरी हलायचं.
आता त्यांच्या दरम्यान काहीतरी बदललं होतं —
पहिल्या भेटीतली formal ओळख आता silent friendship मध्ये बदलली होती.
ती emergency रात्र त्यांच्या दोघांसाठी एक अनोखं वळण घेऊन आली होती.
🌇 Chapter 3 — कॉरिडॉरमधलं स्मित
पुढचे काही दिवस हॉस्पिटलमध्ये नेहमीसारखंच काम चालू होतं. पण प्रियाच्या मनात मात्र काहीतरी बदललं होतं.
त्या रात्रीनंतर, ती दररोज राऊंडवर जाताना विशाल सर कुठे आहेत का? अशी नजर फिरवत असे.
तो कायम व्यस्त — पेशंटच्या नोट्स वाचत, फोनवर चर्चा करत, किंवा राऊंड घेत. पण जेव्हा जेव्हा त्यांचे डोळे तिच्या डोळ्यांना भिडायचे… ती काही क्षण हरवून जायची.
त्याच्या नजरेत तिला कधी कठोरपणा वाटायचा, तर कधी अजब शांतता.
एका सकाळी, कॉरिडॉरमध्ये प्रिया reports घेऊन धावत होती. फाईल हातातून घसरली आणि reports सगळीकडे पडले.
ती गडबडीत वाकली, आणि त्याच क्षणी समोरून विशाल आला.
त्याने खाली वाकून तिचे reports उचलायला मदत केली. काही क्षण दोघांचे हात एकमेकांना स्पर्शले.
ते दोघंही थोडं थांबले… नजरानजर झाली.
> “इतकं घाईत का होतीस?” — विशालने विचारलं, हलक्या हसऱ्या आवाजात.
“Reports द्यायच्या होत्या सर, radiology मधून late मिळाले…”
तो काही न बोलता तिला reports परत दिले, आणि म्हणाला —
> “कामात घाई नको. Focus हरवला की चुक होतात.”
ती मान हलवून म्हणाली, “हो सर.”
पण विशाल चालता चालता थांबला, मागे वळला आणि म्हणाला —
> “आणि panic झाल्यावर तुझ्या चेहऱ्यावर सगळं दिसतं… next time calm राहा.”
त्या एका वाक्याने प्रियाच्या गालावर हलकं स्मित आलं.
त्याने तिचं नाव पहिल्यांदाच इतक्या सहजपणे घेतलं होतं.
त्या दिवसानंतर त्यांच्या छोट्या छोट्या भेटी वाढू लागल्या —
कॉफी मशीन जवळ, राऊंडदरम्यान, lift मध्ये किंवा canteen मध्ये.
त्यांच्यात काही फारसं बोलणं नव्हतं… पण अन्‍योन्य समजूत निर्माण होत होती.
---
एका संध्याकाळी, हॉस्पिटलच्या terrace वर दोघेही पेशंट डिस्चार्ज झाल्यानंतर थोडं आराम करत उभे होते. सूर्यास्त होत होता — पुण्याचा आकाशात नारिंगी झळाळी.
वारा हळूवार वाहत होता.
प्रिया हलक्या आवाजात म्हणाली —
> “कधी कधी वाटतं, या profession मध्ये आपण स्वतःला हरवतो…”
विशाल तिच्याकडे पाहत म्हणाला —
> “हो… पण कधी कधी एखादा क्षण असतो, जो सगळं पुन्हा जिवंत करतो.”
ती त्याच्या डोळ्यांत पाहत म्हणाली —
> “कधी तुम्हाला असं वाटतं का, की एखाद्या व्यक्तीला फार कमी वेळात ओळखूनही ती जवळची वाटू लागते?”
विशाल थोडं हसला.
> “हो… काही लोकांमध्ये शांतता असते, पण त्या शांततेत खूप उत्तरं लपलेली असतात.”
त्या क्षणी दोघंही काही बोलले नाहीत.
फक्त आकाशातला सूर्य आणि त्यांच्या नजरेतली ओळख दोघांनाही जाणवत होती.
---
त्या रात्रीनंतर त्यांचं नातं स्पष्ट शब्दात नाही, पण भावनेत बांधलं गेलं.
एकमेकांविषयीचा विश्वास, आदर, आणि न बोललेलं आकर्षण दोघांच्या मनात मुरत गेलं.
---
तिथून पुढे कथा अजून गहिरं होणार आहे…
पुढचा भाग —
Chapter 4 — ती रात्र जी सगळं बदलून गेली
त्या दिवशी पुण्यात प्रचंड पाऊस होता. रस्ते पाण्याने भरलेले, हॉस्पिटलच्या काचांवर थेंब सतत वाजत होते.
रात्रचं ड्युटी रोटेशन होतं, आणि त्या रात्री पुन्हा डॉ. प्रिया ची emergency duty होती.
ती duty room मध्ये बसून चहा घेत होती, केस सैल बांधलेले, थोडं दमलेली पण तयार.
आताच clock ने 10:15 PM दाखवलं, आणि intercom वाजला —
> “Accident case incoming! Multiple fractures, possible internal bleeding!”
ती तात्काळ उभी राहिली.
रूममध्ये फक्त nurses आणि ward boy होते. दुसरे resident आले नव्हते.
ती मनात म्हणाली, “पुन्हा एकटी… पण यावेळी मी घाबरणार नाही.”
थोड्याच वेळात स्ट्रेचर आत आलं. रक्त, घाबरलेले नातेवाईक, आणि तातडीची कामं.
तिने oxygen दिलं, IV line घातली, fluids सुरू केले… पण पेशंटचा BP खाली जात होता.
ती जवळपास घाबरलीच होती, तेवढ्यात मागून परिचित आवाज आला —
> “Move aside, I’m here.”
डॉ. विशाल.
ती आश्चर्याने थांबली — “सर! तुम्ही इथे?”
> “Yes. I was in ICU, call मिळाली.”
त्याने त्वरेने सगळं घेतलं हातात —
BP control, IV fluids adjust, order दिले, आणि शांत आवाजात म्हणाला —
> “Relax, I’m here. तू observation सांग.”
त्या क्षणी प्रियाच्या हातांमधला ताण हळूहळू कमी झाला.
तिचा आवाज आता स्थिर झाला — “Pulse 98, pressure 90/60…”
तो मान हलवून म्हणाला — “Good. Continue monitoring.”
काही वेळात पेशंट stabilize झाला.
दोघंही काही सेकंद शांत बसले, हात अजूनही gloves मध्ये, पण नजरेत दिलासा होता.
> “You did well,” विशाल म्हणाला.
“मला वाटलं होतं control सुटेल सर…” ती हलक्या आवाजात म्हणाली.
“तू confident झाली आहेस. Panic होत नाही आता.”
त्या क्षणी त्यांच्या मधे एक वेगळं connection होतं — फक्त professional नव्हे, emotionalही.
---
Emergency संपली होती, पण रात्र अजून उरली होती.
दोघंही terrace वर गेले, हवेत पावसाचा ओलसर सुगंध.
खाली शहराच्या दिव्यांचा समुद्र पसरलेला.
प्रिया म्हणाली —
> “कधी वाटतं, आपण या रुग्णांसाठी एवढं सगळं देतो… पण स्वतःसाठी काही उरत नाही.”
विशाल शांतपणे म्हणाला —
> “कधी कधी आपल्याला स्वतःला कोणीतरी समजून घेणं जास्त महत्त्वाचं असतं.”
ती हलकं हसली —
> “आणि तुम्ही?”
“मी पण कधी विचारच केला नव्हता… की कुणीतरी इतक्या कमी वेळात इतकं जवळचं वाटेल.”
त्या वाक्यानंतर काही क्षण दोघंही काही बोलले नाहीत.
पावसाचे थेंब त्यांच्या शेजारी पडत होते, पण हवेत काहीतरी वेगळं दाटलं होतं —
एक कबुली, जी अजून शब्दांत आली नव्हती… पण दोघांनाही जाणवत होती.
---
ती रात्र सगळं बदलून गेली.
त्या रात्रीनंतर त्यांचं बोलणं वाढलं — coffee breaks, duty breaks, midnight discussions.
दोघंही हसत बोलत होते, पण मनात एक न सांगितलेलं भावविश्व वाढत होतं.
---
पुढे कथा आता भावनिक वळण घेणार आहे
Chapter 5 — गोंधळलेल्या भावना
त्या पावसाच्या रात्रीनंतर सगळं बदललं होतं.
डॉ. प्रिया आणि डॉ. विशाल यांच्यात आता एक न सांगितलेली ओळख होती — एकमेकांची काळजी, समजूत आणि हलकीशी ओढ.
ते दोघं आता वारंवार भेटू लागले — duty breaks मध्ये coffee घेणं, case discussion करताना छोटं हसू, आणि रात्रीच्या rounds दरम्यान थोडं बोलणं.
सगळं subtle, पण भावनांनी भरलेलं.
---
एका सकाळी प्रिया ICU मध्ये काम करत होती. विशाल rounds घेत होता.
प्रिया एका patient च्या note लिहित होती, तेवढ्यात विशाल आला.
> “Good morning, Dr. Priya.”
ती थोडी लाजली, पण स्मित करत म्हणाली — “Good morning, Sir.”
त्याने तिचं काम पाहिलं आणि म्हणाला —
> “तू खूप improve झाली आहेस. मी सांगितलेलं सगळं नीट follow करतेस.”
“तुम्ही शिकवलं म्हणून सर,” ती सहज म्हणाली.
त्यांच्या नजरेत काही क्षणांसाठी तीच ओळख पुन्हा झळकली —
पण तेव्हाच मागून डॉ. नित्या, दुसरी resident, आली आणि विशालसोबत बोलायला लागली.
ती दोघं काहीतरी discuss करत होती — हसत, जवळून.
प्रिया मात्र थोडी थांबली.
तिच्या मनात काहीतरी गोंधळ निर्माण झाला —
> “कदाचित सर फक्त cordial आहेत… मी जास्तच विचार करतेय का?”
ती शांत झाली. त्या दिवसानंतर काही वेळेस ती विशालला टाळू लागली — rounds मध्ये कमी बोलणं, break मध्ये avoid करणं.
---
दोन दिवसांनी विशालने तिला corridor मध्ये थांबवलं.
> “Priya, you’re avoiding me?”
ती थोडी गोंधळली — “नाही सर, तसं काही नाही.”
“You’re lying. I can see it. काही झालंय का?”
ती काही बोलली नाही.
> “जर तुम्ही busy असाल तर मी दूर राहते, मला गैरसमज व्हायला नको,” ती म्हणाली.
विशाल काही क्षण शांत राहिला. त्याने हळू आवाजात विचारलं —
> “तुला खरंच वाटतं मी कुणा दुसऱ्यासोबत…?”
ती डोळे खाली करत म्हणाली — “मला माहीत नाही सर.”
त्या क्षणी विशाल पुढे आला.
> “प्रिया, मी फक्त तुझ्याशीच असा वागतो. तुला ते कळलं पाहिजे होतं.”
ती काही बोलली नाही, पण तिच्या डोळ्यात पाणी आलं.
विशाल हलक्या आवाजात म्हणाला —
> “You mean more to me than you think.”
त्या शब्दांनंतर काही क्षण सगळं शांत.
फक्त corridor मधून जाणाऱ्या nurses चे पावलांचे आवाज, आणि दोघांच्या नजरेतलं सत्य.
---
त्या रात्री प्रिया घरी गेली तरी तिच्या मनात फक्त एकच गोष्ट होती —
तो खरंच माझ्याबद्दल असं वाटतो का?
की हा फक्त त्या क्षणाचा परिणाम आहे?
ती confused होती, पण आतून एक हळवा आनंदही होता — कारण शेवटी त्याने शब्दांत सांगितलं होतं, जे ती इतक्या दिवसांपासून जाणवत होती.
---
पण अजून त्यांच्या नात्याची परीक्षा बाकी होती…
कारण पुढे येणार होतं काही असं, जे त्यांच्या नात्याला मजबूतही करेल, आणि वेदनादायकही.
Chapter 6 — तो दिवस ज्याने सर्व काही बदललं
पुण्याचं वातावरण त्या दिवशीही नेहमीसारखंच होतं — सकाळी ऊन, दुपारी हलका पाऊस.
हॉस्पिटलमध्ये नेहमीसारखी धावपळ.
डॉ. प्रिया ICU मध्ये rounds घेत होती.
डॉ. विशाल त्या दिवशी surgical emergency वर होता.
दोघेही आपापल्या world मध्ये busy, पण एकमेकांची काळजी कायम मनात.
---
दुपारी साडेचार वाजता अचानक emergency alarm वाजला.
> “Multiple casualty! Bus accident on expressway!”
सगळं staff धावत बाहेर पडलं.
Stretchers, blood units, oxygen cylinders — सर्व काही एकाचवेळी हलू लागलं.
प्रिया आणि विशाल दोघेही emergency department मध्ये पोचले.
तेथे एकाच वेळी तीन critical patients आले होते.
विशालने टीमला division दिलं —
> “Priya, patient 2 तू सांभाळ. Internal bleeding असू शकतं. मी 1 घेतो.”
ती लगेच कामाला लागली.
Monitor लावला, pressure check केलं, IV fluids, blood order.
पण पेशंटचा BP सतत खाली जात होता.
ती घाबरली होती पण हात थांबवत नव्हती.
> “Sir, I’m losing him!”
विशाल लगेच तिच्या बाजूला आला.
दोघं एकत्र रुग्णावर काम करत होते.
तिने compressions सुरू केल्या, तो drugs देत होता.
घामानं चेहरा ओला झाला होता, पण दोघंही एकच गोष्ट पाहत होते — जिव वाचवणं.
शेवटी… मॉनिटरवर एक हलकं बीप झळकलं — pulse detect झाला!
दोघांनी एकमेकांकडे पाहिलं, न बोलता — पण त्या नजरेत जिवंत झालेली आशा होती.
---
काम संपलं, पण त्या रात्र अजून संपली नव्हती.
दोघेही duty room मध्ये बसलेले — थकलेले, शांत.
पावसाचे थेंब पुन्हा खिडकीवर वाजत होते.
प्रिया म्हणाली —
> “आज वाटलं सगळं सुटलंय सर… पण शेवटी आपण निभावलं.”
“तू panic झाली नव्हती, that’s what saved him,” विशाल म्हणाला.
ती हलकं हसली.
दोघं काही वेळ शांत बसले.
खिडकीतून बाहेर पाहत, पावसाच्या आवाजात हरवलेले.
विशालने हलक्या आवाजात विचारलं —
> “Priya… तुला कधी वाटतं का, आपण hospital च्या या भिंतींच्या पलीकडेही काही जगू शकतो?”
ती त्याच्याकडे वळली — डोळ्यांत थोडं आश्चर्य, थोडं प्रेम.
> “कधी वाटतं सर… पण मग patient चा beep ऐकला की आठवतं, आपलं जग इथेच आहे.”
तो हसला, पण म्हणाला —
> “मला वाटतं दोन्ही शक्य आहे — रुग्णांचं जग वाचवणं, आणि स्वतःचं जग बनवणं.”
ती काही बोलली नाही, पण तिच्या डोळ्यांत आता प्रश्न नव्हता — फक्त उत्तर होतं.
त्याने हळूवार तिच्या हातावर हात ठेवला.
ते काही बोलले नाहीत… पण त्या क्षणी दोघांचं मन एक झालं होतं.
---
त्या दिवसानंतर त्यांच्या नात्यात शब्द नव्हते, पण समज होती.
हॉस्पिटलच्या गोंधळातही ते एकमेकांसाठी शांततेचा क्षण बनले होते.
---
पण जीवन इतकं सोपं नसतं…
जेव्हा सर्व काही स्थिर वाटतं, तेव्हाच काहीतरी असं घडतं जे सगळं बदलून टाकतं.
Chapter 7 — दूर गेलं सगळं
पावसाळा संपला होता, पण प्रियाच्या मनात मात्र अजूनही त्या रात्रीचे क्षण थांबले होते —
तो emergency चा adrenaline rush, विशालचा हात तिच्या हातात, आणि त्याचं ते एक वाक्य —
> “दोन्ही शक्य आहे — रुग्णांचं जग वाचवणं आणि स्वतःचं जग बनवणं.”
ती दिवसेंदिवस अधिक confident होत चालली होती.
हॉस्पिटलमध्ये सर्वजण तिच्या dedication बद्दल बोलत होते.
आणि विशाल, तो नेहमी तिचा शांत आधार — न बोलेला, पण कायम उपस्थित.
---
एका संध्याकाळी, duty संपल्यावर दोघं canteen मध्ये चहा घेत बसले होते.
थकलेले दोघं, पण चेहऱ्यावर समाधान.
विशाल काही वेळ शांत राहिला, मग म्हणाला —
> “Priya, मला काही सांगायचं आहे.”
ती थोडी थांबली, “हो सर?”
“माझं transfer झालंय… Mumbai branch ला. पुढच्या महिन्यात join करावं लागेल.”
ते ऐकून प्रियाचं हातातलं कप थोडं थरथरलं.
> “Transfer? इतकं sudden?”
तो मान हलवत म्हणाला —
> “हो. नकार देता आला नाही. Project lead करायचं आहे. Professional step आहे, पण…”
तो थांबला.
“पण काय सर?”
> “पण काही गोष्टी मागे ठेवून जातोय.”
त्याच्या डोळ्यांत तिला स्वतःचं प्रतिबिंब दिसलं — दुःख, ओढ, आणि काही न सांगितलेलं प्रेम.
ती काही क्षण काही बोलू शकली नाही.
> “Congratulations…” ती कसंबसं म्हणाली, पण आवाज थरथरत होता.
तो फक्त तिच्याकडे पाहत राहिला —
“Priya, तुझं हसणं माझ्या दिवसाचा शांत भाग बनलं होतं.”
ती डोळे खाली करत म्हणाली —
> “तुम्ही गेलात तरी, तुमचा तो शांतपणा इथं राहील.”
---
त्या दिवसानंतर त्यांच्या भेटी कमी झाल्या.
दोघंही एकमेकांना टाळत नव्हते, पण नजरा टाळत होत्या.
प्रिया patient मध्ये व्यस्त राहू लागली, पण प्रत्येक वेळी corridor मध्ये विशाल दिसला की तिचं मन हलतं.
शेवटचा दिवस आला.
विशालने farewell attend केलं, सगळे staff त्याचं कौतुक करत होते.
प्रिया मात्र बाजूला उभी, नजरेत न बोललेले अश्रू.
Farewell संपल्यावर विशाल तिच्याजवळ आला.
> “Priya…”
ती हळू आवाजात म्हणाली — “Take care, Sir.”
तो थोडं पुढे आला, आणि हळू आवाजात म्हणाला —
> “Goodbyes are hard, especially when the person feels like home.”
ती काही बोलली नाही.
त्याने तिच्या हातात एक छोटं envelope ठेवलं आणि निघून गेला.
त्या रात्री घरी गेल्यावर तिने envelope उघडलं.
आत एक छोटी note होती —
> “You changed the way I look at silence.
Keep healing, keep smiling.
— Vishal”
त्या ओळींवर तिच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळले.
ती खिडकीतून बाहेर पाहत राहिली — पावसाने भिजलेलं पुणं, आणि कुठेतरी मुंबईकडे निघालेला तो…
---
आता कथा इथून पुढे नवीन टप्प्यावर जाणार आहे —
जिथं अंतर असूनही भावना टिकतात, आणि नियती पुन्हा त्यांना एकत्र आणते.
Chapter 8 — पुन्हा भेट झाली, पण सगळं तसंच नव्हतं...
तीन महिने उलटले होते.
विशाल मुंबईतल्या नव्या हॉस्पिटलमध्ये पूर्णपणे रमला होता — नवीन टीम, नवीन cases, आणि प्रचंड कामाचा ताण.
पण रात्री शांत झाल्यावर, त्या ओळखीच्या हसऱ्या चेहऱ्याची आठवण त्याच्या मनात येत असे — Priya.
त्याचवेळी पुण्यात, प्रिया सुद्धा खूप बदलली होती.
ती आता confident, independent doctor बनली होती.
तिचं नाव आता हॉस्पिटलच्या best performing interns मध्ये होतं.
पण काही वेळा, एखाद्या रुग्णाच्या pulse वर हात ठेवताना ती अनायासे म्हणायची —
> “Steady… like he used to say.”
---
एका दिवशी, प्रियाला mail आला —
> “National Medical Conference 2025, Mumbai – Invited delegates: Dr. Priya Deshmukh.”
ती थोडी थांबली.
मुंबई.
आणि conference sponsor list मध्ये तिच्या डोळ्यांत एक ओळ चमकली —
> ‘Organized by: Dr. Vishal Khanna, Chief Medical Coordinator.’
तिच्या हातातलं mouse थबकलं.
ती काही क्षण शांत राहिली, मग हळू आवाजात स्वतःशीच म्हणाली —
> “कदाचित नियती पुन्हा भेट घडवते.”
---
Conference चा दिवस आला.
Hotel Taj चा hall लोकांनी भरलेला होता — doctors, researchers, media.
प्रिया तिच्या poster presentation साठी तयार होती.
ती स्टेजकडे चालत असताना, तिच्या नजरेसमोर एक ओळखीचा चेहरा आला.
तो.
सूट मध्ये, नेहमीप्रमाणे composed, पण थोडं थकल्यासारखं दिसणारं.
त्यांची नजर काही क्षण एकमेकांवर थांबली.
दोघांनी एकमेकांना हसून “hello” म्हटलं, पण त्या हसण्यात तीन महिन्यांचं मौन दडलेलं होतं.
---
Lunch break दरम्यान विशाल तिच्याकडे आला.
> “How have you been, Dr. Priya?”
ती हसली, “Fine, sir. You?”
“Busy… but not the same.”
दोघं काही क्षण शांत बसले.
फक्त conference च्या background मधला आवाज ऐकू येत होता.
> “I read your research paper,” विशाल म्हणाला. “Excellent work. तुम्ही खूप mature झालात.”
“Thanks… तुमच्याच lessons मुळे कदाचित.”
त्याच्या डोळ्यांत अभिमान आणि थोडं guiltही होतं.
त्याने विचारलं —
> “Do you still miss Pune?”
ती हळू आवाजात म्हणाली —
“Pune नाही, पण तिथला एक माणूस कधी कधी आठवतो.”
त्या वाक्यानं वातावरण थबकलं.
दोघंही नजरेने बोलत होते — शब्दांची गरज नव्हती.
---
Conference नंतर, संध्याकाळी hotel च्या lawn मध्ये दोघं पुन्हा भेटले.
पाऊस सुरू होता — हलक्या सरी.
ती छत्री घेऊन उभी होती, आणि तो हळूच तिच्याजवळ आला.
> “You still carry an umbrella?”
ती हसली — “हो, तुम्ही शिकवलं होतं ना — unpredictable weather.”
तो म्हणाला, “आणि feelings?”
ती थोडं पुढे पाहत म्हणाली —
“त्या पण तशाच unpredictable आहेत.”
क्षणभर दोघेही शांत.
त्याने विचारलं —
> “Priya, जर वेळ थांबवता आली असती तर तू कुठे थांबवली असतीस?”
ती न बोलता त्याच्याकडे पाहत म्हणाली —
“त्या रात्री, जेव्हा तुम्ही म्हटलं होतं — दोन्ही शक्य आहे.”
तो डोळ्यांत पाहत म्हणाला —
> “मग परत शक्य करूया का?”
प्रिया काही क्षण काहीच बोलली नाही.
पावसाच्या थेंबात तिच्या ओठांवर हलकं स्मित उमटलं.
> “कदाचित… यावेळी आपल्याला नियतीने दुसरी संधी दिलीय.”
---
रात्र संपली, पण त्यांच्या नात्याची नवीन सकाळ सुरू झाली होती —
जिथं भूतकाळाचं ओझं नव्हतं, फक्त एक maturity होती —
“जे अपूर्ण राहिलं होतं, ते आता पूर्ण करायचं.”
Chapter 9 – प्रेम की निर्णय?
मुंबईतल्या त्या पावसाळी संध्याकाळीनंतर, प्रिया आणि विशाल यांचं नातं एका वेगळ्याच दिशेने वाढायला लागलं होतं.
नियमित संदेश, call, conference planning—सगळं चालू होतं, पण यावेळी दोघांमध्ये संयम आणि स्पष्टता होती.
प्रिया आता एका मोठ्या clinical research project साठी निवडली गेली होती.
ती assignment परदेशात—London मध्ये—सहा महिन्यांसाठी करायची होती.
तिला आनंदही होता आणि एक प्रकारचा गोंधळही.
त्या रात्री ती आपल्या hostel room मध्ये laptop उघडून पत्र वाचत होती —
> “Congratulations, Dr. Priya. You’ve been selected for the Global Medical Research Fellowship.”
ती पत्रावर बोट फिरवत होती.
त्याच वेळी phone वाजला —
Dr. Vishal.
> “Hey, Priya. Busy?”
“थोडं… पण good news आहे.”
“बोल.”
“मला London fellowship मिळाली आहे.”
क्षणभर शांतता.
फक्त दोघांचं श्वास ऐकू येत होतं.
> “That’s amazing… I’m really proud of you,” विशाल म्हणाला.
“Thanks, पण…” ती थांबली.
“पण काय?”
“म्हणजे… six months far away. आणि…”
“आणि?”
“आणि तुम्ही.”
त्या एका वाक्यानं दोघांचं मन हळवं झालं.
त्याने शांतपणे विचारलं —
> “जर मी तुला थांब म्हणालो तर तू थांबशील?”
ती काही क्षण न बोलता खिडकीबाहेर पाहत होती — पावसाचे थेंब ओघळत होते.
> “तुम्हीच म्हणायचं ना — dream कधी थांबवू नको.”
“हो… पण काहीवेळा dream माणसांमध्येही सापडतात.”
ती हलकं हसली, पण तिच्या डोळ्यांत थोडं पाणी आलं.
> “मग मी promise करते, परत येईन. पण आधी स्वतःला सिद्ध करून.”
“मी वाट बघेन, Priya.”
---
✈️ London – Six Months Later
नवीन देश, नवीन hospital, पण मनाच्या एका कोपर्‍यात विशाल कायम होता.
प्रत्येक success, प्रत्येक achievement त्याच्याशी share करायची सवय झाली होती.
एका रात्री, conference नंतर ती phone पाहते—
Message from Vishal:
> “It’s strange, but I miss your silence more than your words.”
ती हसली.
> “I miss your voice more than my thoughts.”
त्या काही ओळींनी distance असूनही जवळीक निर्माण झाली होती.
---
🌇 Six Months Later – Pune
प्रिया परत भारतात आली.
पहिल्याच दिवशी ती hospital मध्ये गेली, जिथं सगळं परिचित होतं, पण काही तरी वेगळं वाटत होतं.
ती corridor मधून चालत असताना अचानक तिच्या नजरेसमोर तो आला —
डॉ. विशाल, white coat मध्ये, नेहमीसारखा शांत पण नजरेत भावनांचा दरिया.
दोघं काही क्षण एकमेकांकडे पाहतच राहिले.
कोणताही शब्द नाही.
फक्त डोळ्यांतून संवाद.
> “Welcome back, Dr. Priya,” त्याने हळू आवाजात म्हटलं.
“I kept my promise,” ती म्हणाली.
“And I kept my wait.”
त्या क्षणी दोघांच्या डोळ्यांत अश्रू आणि स्मित दोन्ही होतं.
प्रिया पुढे आली, त्याच्याजवळ उभी राहिली.
> “आता पुढचा निर्णय?”
“एकत्र घ्यायचा.”
---
त्या दिवशी hospital च्या terrace वर दोघेही sunset पाहत उभे होते —
पुन्हा एकदा तसंच वातावरण, तशीच शांतता, पण या वेळेला अनिश्चिततेऐवजी एक निश्चय होता.
> “प्रेम कधी कधी decisions मागतं, पण काही वेळा decisionsच प्रेम बनतात,”
विषाल म्हणाला.
प्रिया त्याच्याकडे पाहत म्हणाली —
> “आणि आपण दोघं त्या दोन्हीचं उत्तर आहोत.”
---
🌅 पावसात सुरू झालेली ती ओळख, आता सूर्यास्ताच्या साक्षीने कायमची झाली होती.
त्यांचं नातं आता नाव मिळालं होतं — एकमेकांचं. ❤️
Chapter 10 — संपूर्णता
प्रिया आणि विशाल आता दोघेही पुण्यातल्या हॉस्पिटलमध्ये परत आले होते.
सात महिने वेगळ्या शहरात राहिल्यानंतर, त्यांच्यातील नातं अजून मजबूत झालं होतं.
फक्त प्रेम नाही, तर एकमेकांवर विश्वास, respect आणि professional bonding सुध्दा कायम होती.
---
🏥 Hospital Life
दोघं आता एकाच department मध्ये काम करत होते —
जिथं professional synergy आणि emotional support एकत्र होते.
प्रिया आता senior resident झाली होती, confident आणि capable.
विशाल consultant म्हणून experienced, पण तरीही तिच्या प्रत्येक छोट्या success वर गर्व करत होता.
एक typical day:
Morning rounds: दोघे एकत्र, patients’ charts verify करत, हलकं हसत बोलत.
Lunch breaks: coffee shared, jokes exchanged, पण काहीही openly confessed नव्हतं — पण नजरेतून सर्व काही स्पष्ट होतं.
---
🌇 Personal Moments
एका संध्याकाळी, hospital terrace वर —
सूर्य मस्तपैकी झुकत होता, हलका गारवा हवा वाहत होता.
विशालने प्रिया कडे पाहत विचारलं —
> “तुला माहीत आहे का, मी प्रत्येक patient ला save करताना किती वेळा तुझी कल्पना मनात आणतो?”
ती हसली, थोडी लाजून —
> “म्हणजे मी प्रत्येक beat मध्ये present असते?”
तो हलक्या हसऱ्या आवाजात —
> “तरीही तुमच्या हातांची value जास्त आहे… मला तुमच्यासोबत life share करायची आहे.”
प्रिया काही क्षण शांत. मग ती म्हणाली —
> “मग यावेळी फक्त words नाही, decisions पण एकत्र घेऊया.”
दोघांनी हातात हात घातला.
त्या क्षणी संपूर्ण हॉस्पिटल environment एकदम शांत वाटलं — patients, staff, सगळं background मध्ये गेला, फक्त दोघं उभे.
---
🌟 Twist
अचानक corridor मधून एक nurse धावत आली —
> “Sir! Emergency in ER! Multi-trauma patient!”
दोघं लगेच धावले.
Emergency सुरु झाली — दोघांच्या हातात experience, coordination, आणि empathy होते.
त्यांच्या नात्याची खरी परीक्षा होती — professional life आणि personal love एकत्र सामोरे जाण्याची.
त्यांनी teamwork ने patient save केला.
दोघांचं हसू आणि relief एकत्र येतं.
तिच्या मनात विचार आला —
> “Life असंच unpredictable आहे, पण जर हातात हात असेल तर सर्व काही सहज जाऊ शकतं.”
---
💖 Final Scene
रात्री hospital terrace वर पुन्हा उभे राहून दोघं city lights पाहत होते.
विशाल म्हणाला —
> “Priya, जीवनात emergencies येतात, patients’ lives, career choices, distance… पण प्रत्येक संकट आपल्याला closer आणतं.”
ती हसली —
> “आणि या proximity मध्ये, प्रेम अजून गहिरं होतं.”
दोघे शांततेत उभे राहिले, हातात हात,
मनात एक विश्वास — आता काहीही येवो, आम्ही एकत्र आहोत.
---
🌅 अशा प्रकारे, पावसात सुरु झालेली ओळख, emergency मध्ये मजबूत झालं, अंतराने परखले गेलं, आणि अखेर संपूर्णता प्राप्त केली.
