"ఆ వాన రాత్రి – 12 సంవత్సరాల క్రితం"
2013, ఆగస్టు నెల. మాచర్ల పట్టణం. ఆ రాత్రి వాన బాగా పడుతోంది. విద్యుత్ పోయింది. చీకటి, చలికి కలిసిపోయిన ఆ సమయం. అప్పుడే ఇంటి గుమ్మం దగ్గర ఓ చిన్న పిల్లోడు—రమేష్, ఏడేళ్ల వయస్సు. తడి బట్టలతో, భయంతో, ఆకలితో, కూర్చొని వున్నాడు.
అయితే, అతన్ని చూసిన శాంతమ్మ, ఓ వృద్ధ మహిళ, తలుపు తెరిచి లోపలికి తీసుకెళ్లింది. "ఏమయ్యా, ఎవరు నీవు? ఎక్కడినుండి వచ్చావు?" అని అడిగింది. రమేష్ కన్నీళ్లు తుడుచుకుంటూ చెప్పాడు, "అమ్మ నన్ను బస్ స్టాండ్ దగ్గర వదిలేసింది. తిరిగి రాలేదు..."
శాంతమ్మ గుండె గుబులైంది. తనకు పిల్లలు లేరు. కానీ ఆ చిన్నారి ముఖంలో ఏదో తన జీవితాన్ని చూసింది. ఆ రాత్రి వంటచేసి, తడి బట్టలు మార్చి, అతనికి ఓ తల్లి ప్రేమను ఇచ్చింది.
ఆ సంఘటన తర్వాత రమేష్ శాంతమ్మతోనే ఉండిపోయాడు. ఆమె అతనికి చదువు చెప్పించింది, మంచి విలువలు నేర్పింది. కాలం గడిచింది. కొన్ని సంవత్సరాలు గాడిచాయి అప్పుడు రమేష్ ని జన్మనిచ్చిన తల్లి బస్ స్టాండ్ దగ్గరికి వచ్చి పక్కనే వున్నా ఇంటికి వెళ్లి రమేష్ ని అడుగుతుంది.
ఇక్కడ ఒక బాబుని ఆరోజు వదిలేసాను నాకు కనిపించకుండా పోయాడు అని అడగగా రమేష్ కి గుర్తు వచ్చింది అక్కడ తప్పి పోయిన అబ్బాయి తానే అని. కాసేపు అలోచించి అవునా ఏమో అమ్మ ఇక్కడ అయితే మాకు ఎవరు కనిపించలేదే మాకు తెలియదు అని చెప్పాడు.
కానీ అతని గుండె మాత్రం గట్టిగా కొట్టుకుంటోంది.
ఆమె వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళిపోయింది. కానీ రమేష్ ఆ రాత్రి నిద్రపోలేదు. తన మౌనపు ప్రశ్నకు సమాధానం వచ్చిందా? లేక... మౌనం కొనసాగుతుందా?
"మౌనపు గుర్తింపు – కొనసాగింపు"
ఆ రాత్రి నిద్ర రాలేదు. రమేష్ గుండె లోపల ఏదో తడిమింది. ఆ వృద్ధురాలు చెప్పిన మాటలు, ఆమె కళ్లలోని తడిపిన ఆశ, తన బాల్యపు మౌనపు గుర్తులు.
రేపు ఉదయం. రమేష్ తన చిన్ననాటి ఫోటోలు, శాంతమ్మ ఇచ్చిన పాత బాక్స్ తీసి చూస్తున్నాడు. అందులో ఒక పాత చీర ముక్క, చిన్న బంగారు తాళిబొట్టు, ఓ పసిపిల్ల చేతి మచ్చ ఉన్న ఫోటో. ఆ ఫోటోలోని మచ్చ... తన చేతిలో ఉన్నదే.
ఆ క్షణం అతనికి స్పష్టమైంది. ఆ వృద్ధురాలు... తన తల్లి కావచ్చు. కానీ ఆమె ఎందుకు వదిలేసిందో, ఎందుకు తిరిగి వెతికిందో... ఇంకా ప్రశ్నలే.
రమేష్ శాంతమ్మ దగ్గరకు వెళ్లాడు. "అమ్మా, నన్ను పెంచిన ప్రేమకు కృతజ్ఞతలు. కానీ నా జన్మతల్లి... ఆమెను అంగీకరించాలా? క్షమించాలా?" అని అడిగాడు.
శాంతమ్మ మౌనంగా నవ్వింది. "బాబూ, ప్రేమ అర్థం క్షమ. ఆమె తప్పు చేసింది. కానీ ఆమె వెతికింది. నిన్ను మర్చలేదు. నువ్వు ఆమెను అంగీకరిస్తే, నీ మనసు హాయిగా ఉంటుంది. నువ్వు నాకే కాదు, ఆమెకూ బిడ్డవు."
ఆమె చేతిలోని బొమ్మ తడిగా ఉంది. ఆమె కళ్లలోని కన్నీళ్లు, వర్షపు చినుకులతో కలిసిపోయాయి. ఆమె చేతిని పట్టుకున్న రమేష్, తన గుండె లోతుల్లోని మాటల్ని మౌనంగా పలికాడు.
"నువ్వు నన్ను వదిలేసావు. కానీ నన్ను మర్చిపోలేదు. అదే నాకు చాలింది. నువ్వు నన్ను వెతికావు. ఇప్పుడు నేను నిన్ను అంగీకరిస్తున్నాను. అయితే... నేను నీ దగ్గర ఉండలేను. నువ్వు నన్ను మధ్యలో వదిలేసావ్. శాంతమ్మ... నన్ను పెంచిన తల్లి తానే ఎక్కువ. ఆమె నన్ను ఆకలికి ఆహారం ఇచ్చింది, చీకటికి వెలుగు ఇచ్చింది, నిరాశకి ఆశ ఇచ్చింది. తనని వదిలి నేను ఉండలేను. నాకు ఈ స్థితి వచ్చినదంటే... ఆమె ప్రేమే కారణం."
ఆమె తలవంచింది. ఆ మాటలు ఆమె గుండెను గాయపరిచాయి. కానీ... నిజం. ఆమె చేతిలోని బొమ్మను చూసి, మౌనంగా నవ్వింది. "నువ్వు నిజం చెబుతున్నావు బాబూ... నిన్ను వదిలేసిన తప్పు నా జీవితాన్ని ఖాళీ చేసింది. నిన్ను వెతికిన ప్రతి అడుగు... నన్ను క్షమించమని అడిగిన ప్రతి శ్వాస... ఇప్పుడు నువ్వు నన్ను అంగీకరించావు. నన్ను నీ జీవితంలో తల్లిగా కాకపోయినా... ఒక గుర్తుగా నిలిపావు. అదే నాకు చాలింది."
ఆమె చేతిని విడిచిన రమేష్, ఆమె పాదాలకు నమస్కరించాడు. "మీరు నన్ను జన్మనిచ్చారు. ఆమె నన్ను జీవితం ఇచ్చింది.
ఆ మాటలు విన్న ఆమె కన్నీళ్లు ఆగలేదు. కాసేపు మౌనం. ఆమె నెమ్మదిగా మాట్లాడింది.
"నిన్ను వదిలేయడానికి కారణం... బాబూ, అది తప్పు కాదు... అది నిస్సహాయత. ఆ రోజు నీ నాన్న అనారోగ్యంతో ఆసుపత్రిలో. ఇంట్లో ఖర్చులు, అప్పులు, ఆకలి... నువ్వు ఏడేళ్ల వయస్సులో... నీకు కనీసం పాలు కూడా ఇవ్వలేని స్థితి. ఆ రోజు స్టేషన్‌కి వచ్చి... నిన్ను వదిలేసాను. ఎందుకంటే... ఎవరో మంచి మనిషి నిన్ను చూసి ఆదుకుంటారని ఆశ. నిన్ను వదిలిన ప్రతి అడుగు... నా గుండెను చీల్చింది. ప్రతి సంవత్సరం అదే స్టేషన్‌కి వచ్చాను. ప్రతి చిన్నారి ముఖంలో నిన్ను వెతికాను. నన్ను శాపించు బాబూ... కానీ నన్ను అర్థం చేసుకో."
రమేష్ గుండె గట్టిగా కొట్టుకుంది. ఆమె మాటల్లో బాధ లేదు... ప్రేమ ఉంది. తప్పు లేదు... త్యాగం ఉంది.
"అమ్మా..." అని మళ్లీ పిలిచాడు. "నువ్వు నన్ను వదిలేసావ్. కానీ ప్రేమను వదలలేదు. నువ్వు నన్ను వెతికావు. ఇప్పుడు నీ ప్రేమను అంగీకరిస్తున్నాను. నీ బాధను గౌరవిస్తున్నాను. నీ త్యాగాన్ని గుర్తిస్తున్నాను."
ఆ రోజు గుడి దగ్గర... వాన పడుతోంది. ఆకాశం కూడా ఆ తల్లుల ప్రేమను ఆశీర్వదిస్తోంది.
ఒక తల్లి... తన తప్పును అంగీకరించింది.
ఒక బిడ్డ... తన గుండెను విప్పి క్షమించాడు.
ఒక కథ... మౌనంగా మొదలై, ప్రేమగా ముగిసింది... 💞
మీ ఆశీస్సులతో
నేను... ✍️ Naik 💞
