ఓ మౌన ప్రేమ గాధ 🌸
సిద్ధు అనే అబ్బాయి చిన్నప్పటి నుంచే చాలా అమాయకుడు, తెలివైనవాడు. అతని తల్లి దండ్రులు అతని చదువులో ఉన్న ఆసక్తిని గమనించి, మూడవ తరగతిలోనే బెంగళూరు నగరంలోని ఒక నావోదయ పాఠశాలలో చేర్పించారు. అక్కడ అతను హాస్టల్‌లో ఉండి ఎనిమిదవ తరగతి వరకు చదువుకున్నాడు. చిన్న వయస్సులోనే ఇంటి నుంచి దూరంగా ఉండటం అతనికి కొత్త అనుభవం. కానీ అతని తెలివితేటలు, నిశ్శబ్దంగా గమనించే స్వభావం వల్ల అతను త్వరగా అలవాటు పడిపోయాడు.
నవవ తరగతికి వచ్చేసరికి, అతని తల్లి దండ్రులు ప్రభుత్వ పాఠశాలలో చేర్పించాలని నిర్ణయించారు. ఆ పాఠశాల అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు కలిసి చదువుకునే పాఠశాల. సిద్ధు చిన్నప్పటి నుంచీ అబ్బాయిలతోనే కలసి ఉండటం వల్ల, అమ్మాయిలతో మాట్లాడటం అతనికి కాస్త సంకోచంగా అనిపించేది. అతను వాళ్లతో మాట్లాడాలా వద్దా అనే ఆలోచనల మధ్య కాలం గడిపేవాడు.
ఒక సంవత్సరం గడిచింది. పదవ తరగతిలోకి అడుగుపెట్టిన సిద్ధు, తన తరగతిలో ఉన్న ఓ అమ్మాయిని గమనించసాగాడు. ఆమె పేరు సాహిదా. ఆమె నవ్వు, మాట్లాడే తీరు, చదువులో ఉన్న చురుకుతనం అన్నీ సిద్ధును ఆకర్షించాయి. కానీ తన మనసులో ఉన్న భావాలను బయటపెట్టే ధైర్యం అతనికి లేకపోయింది.
అతను రోజూ ఆమెను చూసి మౌనంగా ఆనందించేవాడు. ఆమె పక్కన కూర్చోవాలనే కోరిక, ఆమెతో ఒక్క మాటైనా మాట్లాడాలనే ఆశ, అన్నీ అతని మనసులోనే మిగిలిపోయాయి. సాహిదాతో మాట్లాడే అవకాశం వచ్చినా, సిద్ధు తన మాటలను నోటికి తీసుకురాలేకపోయేవాడు.
పదవ తరగతి పూర్తయ్యాక సిద్ధు తన ఊరికి తిరిగొచ్చాడు. పాత స్నేహితులు, ఇంటి వాతావరణం, తల్లి దండ్రుల ప్రేమ అన్నీ అతనికి సాంత్వన ఇచ్చినా… సాహిదా మర్చిపోవడం మాత్రం సాధ్యపడలేదు. ఆమె నవ్వు, ఆమె మాటలు, ఆమె పక్కన కూర్చున్న ప్రతి క్షణం అతని మనసులో పదిలంగా నిలిచిపోయాయి.
కాలం గడుస్తోంది. ఇంటర్ మొదలైంది. సిద్ధు తన చదువులో మళ్లీ నిమగ్నమయ్యాడు. కానీ ప్రతి సాయంత్రం, పుస్తకాలు మూసిన తర్వాత, అతని కలాల్లో మాత్రం సాహిదా. ఆమెతో మాట్లాడలేకపోయిన బాధ, తన ప్రేమను వ్యక్తపరచలేకపోయిన అసహాయం, ఇవన్నీ అతని హృదయాన్ని కవితలుగా మారుస్తున్నాయి.
మౌన ప్రేమకు కొత్త దిశ
సిద్ధు తన మౌన ప్రేమను ఎన్నో సంవత్సరాలు తన హృదయంలో దాచుకున్నాడు. సాహిదాను మర్చిపోవడం అతనికి సాధ్యపడలేదు. కానీ ఒక దశలో, అతను తన మనసుతో మాట్లాడుకున్నాడు
"ఈ ప్రేమ ధోమ మన జీవితం కోసం కాదు. ఆమె జీవితం వేరే దారిలో సాగుతోంది. నాకు ముందుకు వెళ్లాల్సిన అవసరం ఉంది."
మౌన ప్రేమ – మళ్లీ మిగిలిన మౌనం 💔⚖️
సిద్ధు తన మౌన ప్రేమను ఎన్నో సంవత్సరాలు తన హృదయంలో దాచుకున్నాడు. సాహిదా… ఆమెను మర్చిపోవడం అతనికి సాధ్యపడలేదు. ఆమె జ్ఞాపకాలు, ఆమెతో గడిపిన మౌన క్షణాలు, అతని ప్రతి కవితలో ప్రతిధ్వనించేవి. కానీ ఒక దశలో, అతను తన మనసుతో మాట్లాడుకున్నాడు.
"ఆమె జీవితం వేరే దారిలో సాగుతోంది. నాకు ముందుకు వెళ్లాల్సిన అవసరం ఉంది."
కాలం గడిచింది. చదువు పూర్తయింది. సిద్ధు మంచి ఉద్యోగంలో చేరాడు. ఆఫీసులోనే ఓ అమ్మాయి — స్నేహ అతని జీవితంలోకి వచ్చింది. ఆమె చురుకైనది, బహుముఖ ప్రతిభ కలిగినది. ఆమెతో మాట్లాడిన ప్రతి క్షణం, అతనికి ఓ కొత్త వెలుగు ఇచ్చింది. ఆమెతో ప్రేమలో పడ్డాడు. పెళ్లి చేసుకున్నాడు. జీవితం కొత్త దిశలో సాగుతోంది.
కొన్ని సంవత్సరాలు ఆనందంగా గడిచాయి. ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టారు. కానీ ఆ ఆనందం ఎక్కువ కాలం నిలిచలేదు. ఇద్దరి మధ్య మాటల తేడాలు, అభిప్రాయ భేదాలు పెరిగాయి. చిన్న చిన్న గొడవలు పెద్దవిగా మారాయి. ఒక రోజు, స్నేహ కోర్టులో విడాకుల కోసం పిటిషన్ వేసింది.
సిద్ధు షాక్ అయ్యాడు.
"ఇది ఎందుకు? మన మధ్య అసలు సమస్య ఏమిటి?" అని అడిగాడు.
ఆమె మౌనంగా ఉండిపోయింది. కొన్ని రోజుల తర్వాత, నిజం బయటపడింది స్నేహ మరో వ్యక్తిని ప్రేమిస్తోంది. ఆఫీసులో పని చేసే ఓ సహోద్యోగితో ఆమెకు సంబంధం ఉంది. ఆ విషయం బయటపడినప్పుడు, సిద్ధు మౌనంగా నిలిచిపోయాడు.
విడాకులు జరిగాయి. పిల్లలు సిద్ధుతోనే ఉన్నారు. ఆమె వెళ్లిపోయింది. సిద్ధు తన బాధను పదాల్లో మలచాడు. తన జీవితాన్ని పిల్లలతో, రచనలతో నింపాడు. ప్రతి కవితలో ఓ గాఢమైన మౌనం, ఓ గౌరవించిన ప్రేమ, ఓ తాత్త్విక జీవితం.
విడాకుల తర్వాత సిద్ధు జీవితంలో ఓ శూన్యం ఏర్పడింది. ఆమెతో గడిపిన సంవత్సరాలు, పిల్లలతో ఉన్న అనుబంధం, ఒక్కసారిగా విచ్చిన్నమయ్యింది. అతను మౌనంగా తన బాధను భరించేవాడు. పిల్లల కోసం, తన ఆత్మవిశ్వాసం కోసం — అతను ముందుకు నడవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
అతని మౌనతనాన్ని మరింత లోతుగా మార్చింది. కానీ సిద్ధు ఓ నిర్ణయం తీసుకున్నాడు.
"బాధను భరించాలి కాదు, దాన్ని అర్థం చేసుకోవాలి. జీవితం ఆగిపోదు. నేను ముందుకు నడవాలి."
అతను తన పిల్లల కోసం జీవించటం ప్రారంభించాడు. ప్రతి ఉదయం, వాళ్లకు టిఫిన్ పెట్టడం, స్కూల్‌కు పంపడం, హోం వర్క్ చెక్ చేయడం… ఇవి అతనికి ఓ కొత్త బాధ్యతగా కాక, ఓ కొత్త బంధంగా అనిపించాయి. వాళ్ల నవ్వుల్లో, అతను తన కోల్పోయిన ఆనందాన్ని తిరిగి కనుగొన్నాడు.
రాత్రిళ్లు, పిల్లలు నిద్రపోతే… అతను తన డైరీని తెరిచి, మౌనంగా రాస్తాడు. ఆమె జ్ఞాపకాలు, విడాకుల బాధ, పిల్లలపై ప్రేమ — ఇవన్నీ అతని పదాల్లో మలచబడతాయి.
ఒక రోజు, అతను ఇలా రాశాడు:
విడిపోవడం ఓ ముగింపు కాదు!
వదిలిపెట్టడం ఓ గౌరవం!
నన్ను విడిచినవారు వెళ్ళిపోయారు!
కానీ నన్ను నమ్మినవారు నా పక్కన ఉన్నారు.
మీ ఆశీస్సులతో
నేను... ✍️ Naik 💞
