🩸 ચાકૂધારી ભૂત – ભાગ 2
રાત્રિના 12 વાગી ગયા હતા. ગામની વાટ પર શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી, ફક્ત કૂતરાંઓના ભોંકવાની અવાજ અને હવા સાથે ઝાડની પાંદડીઓ કાંપતી હતી. ભાગ-1માં જયાં સુરેન્દ્રે પહેલી વાર “ચાકૂધારી ભૂત” ને જોયું હતું, એ દૃશ્ય એની આંખોમાંથી હજી સુધી નીકળ્યું નહોતું. કંપારી હજુ શરીરમાં ફરી રહી હતી. એના મિત્રોએ એને શાંત કરવા કહ્યું, પણ સુરેન્દ્ર જાણતો હતો કે એણે જે જોયું, એ સપનું નહોતું.
🌑 ભૂતનું અસ્તિત્વ
ગામના વડીલો વારંવાર કહી ચૂક્યા હતા કે પશ્ચિમે આવેલું જૂનું વાડું “અશુભ” છે. ક્યારેક એ ઘર પર કોઈ રહેતું હતું – એક કુટુંબ, જેઓ અચાનક ગાયબ થઈ ગયાં. એ પછી ત્યાંથી અજીબ અવાજ આવવા લાગ્યા, ચીસો, કાચ તૂટવાનો અવાજ, ક્યારેક હસવાનો અવાજ. ગામલોકો કહેતા –
“ત્યાં એક આત્મા છે, હાથમાં હંમેશા ચાકૂ રાખે છે. જે પણ નજીક જાય એને કાપી નાખે છે.”
સુરેન્દ્રને હવે ખાતરી થઈ ગઈ હતી કે એ કથા સાચી હતી. એણે પોતાની આંખે ચાકૂધારી ભૂત જોયું હતું – લાલ ચમકતી આંખો, રક્તથી સ્નાન કરેલો ચાકૂ, અને એનું ભયાનક સ્મિત.
---
🕯️ હિંમત કે ભૂલ?
બીજે દિવસે સવારે સુરેન્દ્ર, એનો મિત્ર મનોજ અને કિર્તી એકઠા બેઠા.
મનોજ બોલ્યો – “આવા કિસ્સા ગામમાં પહેલાથી છે, પણ કોઈએ ક્યારેય પુરાવો જોયો નથી. તું જે જોયું એ ડરથી તારા મનનું ભ્રમ પણ હોઈ શકે.”
સુરેન્દ્ર ગુસ્સાથી બોલ્યો – “ભ્રમ? આંખ સામે લોહીનો ચાકૂ જોઈને પણ તું કહેશે ભ્રમ?”
કિર્તી એ વચ્ચે બોલી – “પણ એના પાછળનું રહસ્ય જાણવું જ પડશે. નહીંતર આ ભૂત ગામમાં બીજાં પર હુમલો કરશે.”
ત્રણે નક્કી કર્યું કે રાત્રે ફરી એ વાડા પાસે જશે.
---
🌲 વાડા તરફ
રાત્રે, હાથમાં લાઠી, ટોર્ચ અને ધીમા અવાજમાં મંત્ર બોલતા ત્રણે વાડા તરફ ચાલ્યા. ચાંદની રાત હતી, પણ વાડા આસપાસ ઘોર અંધકાર. હવામાં અજાણી ગંધ હતી – જાણે સડેલું માંસ.
દરવાજો ખૂલ્યો જ નહોતો, પણ જ્યારે મનોજએ હળવો ધક્કો માર્યો ત્યારે પોતે જ ચરચરાતો અવાજ કરી ખૂલી ગયો. અંદર ભારે અંધકાર. દિવાલો પર જૂની તસ્વીરો હતી – તસ્વીરોમાં એક પુરુષ, એની પત્ની અને બે બાળકો.
સુરેન્દ્ર બોલ્યો – “હાં, આ જ પરિવાર! એ લોકો અચાનક ગાયબ થઈ ગયાં હતાં.”
---
🩸 પ્રથમ ચેતવણી
અચાનક કિર્તીના હાથમાં પકડેલી ટોર્ચ ઝબૂકીને બંધ થઈ ગઈ.
અંધકાર છવાયો.
એ જ ક્ષણે, પાછળથી એક અવાજ – “છોડી દો… આ મારું ઘર છે…”
ત્રણે જોરથી વળીને જોયું – એક છાયા દીવાલ પર સરકી રહી હતી. દીવાલ પરની એ છાયા ધીમે ધીમે માણસના આકારમાં બદલાઈ ગઈ. હાથમાં ચમકતો ચાકૂ દેખાયો.
મનોજ ચીસ્યો – “આ છે ચાકૂધારી ભૂત!”
---
🗡️ હુમલો
ભૂત ધીમે ધીમે આગળ વધ્યું. એની આંખોમાં લોહીની ચમક હતી.
“તમે અહીં કેમ આવ્યા છો? મારી શાંતિ ભંગ કેમ કરી?”
એના અવાજમાં કડકાઈ અને શાપ હતો.
એણે ચાકૂ ઊંચકીને મનોજ પર ઝાટકો માર્યો, મનોજ સમયસર નીચે ઝૂકી ગયો. ચાકૂ હવામાંથી પસાર થઈને દિવાલમાં ઘૂસી ગયો. દિવાલમાંથી લોહી ટપકવા લાગ્યું – જાણે ઘરમાં જીવંત માંસ ભરેલું હોય!
કિર્તી રડવા લાગી – “અમે કંઈ ખોટું કરવા નથી આવ્યા, અમને છોડો!”
ભૂત ગુસ્સે બોલ્યો –
“છોડવું? જે કોઈ અહીં આવ્યું એને ક્યારેય છોડ્યું નથી. મારી આત્મા એ જ લોહીથી જીવે છે.”
---
🔮 રહસ્ય ખુલવાનું શરૂ
સુરેન્દ્રે હિંમત કરીને પૂછ્યું – “તું કોણ છે? કેમ લોહી માટે તરસે છે?”
ભૂત થોડી ક્ષણ માટે અટકી ગયું. એની આંખોમાં ચમક ધીમી પડી. એણે કહ્યું –
“હું આ ઘરની આત્મા છું. હું રઘુવીર… એક વખત પતિ, પિતા. પણ ગામલોકોએ મને ‘પિશાચ’ કહી મારી નાખ્યો. મારી પત્ની અને બાળકોને આગમાં બાળી દીધા.
મારી આત્મા શાંતિ મેળવી શકી નહીં. મેં શપથ લીધો કે જે કોઈ આ ઘર પાસે આવશે એની આત્મા કાપી નાખીશ – જેમ મારી આત્મા કાપી નાખવામાં આવી હતી.”
એ બોલતાં એના હાથમાં ચાકૂ લાલ જ્યોતિ જેવી બળવા લાગ્યો.
---
🕯️ મંત્રનો પ્રભાવ
કિર્તી, જેને દાદી પાસેથી જૂના મંત્રો સાંભળેલા હતા, એણે ધીમેથી જાપ શરૂ કર્યો. “ૐ નમઃ શિવાય…”
ભૂત થોડો કંપવા લાગ્યો. એ ગુસ્સે ચીસ્યો – “બંધ કર! એ મંત્ર… એ આગની જેમ છે!”
સુરેન્દ્રએ કિર્તીને પ્રોત્સાહન આપ્યું – “ચાલુ રાખ!”
ભૂત પાછળ ખસવા લાગ્યો. પણ એ સહેલાઈથી હારવાનો નહોતો. એણે ચાકૂ જમીન પર ઘસ્યો – જમીનમાંથી જ્વાળા ઊઠી. આખું ઘર આગની લપેટમાં આવવા લાગ્યું.
---
⚔️ અંતિમ મુકાબલો
ત્રણે બહાર દોડવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ દરવાજો અંદરથી બંધ થઈ ગયો હતો. ભૂત ચીસો પાડતો આગળ વધ્યો.
સુરેન્દ્રએ લાકડી લઈને એ પર હુમલો કર્યો, પણ લાકડી એના શરીરમાંથી સીધી પસાર થઈ ગઈ – જાણે એ છાયા હોય.
ભૂત હસ્યો – “મને લાકડીથી હરાવવાના છો?”
પણ કિર્તીનો જાપ વધુ જોરથી શરૂ થયો. દીવાલો કંપવા લાગી. તસ્વીરોમાં દેખાતા પરિવારના ચહેરા જીવંત થઈને રડવા લાગ્યા.
ભૂત વળી જોયું. એના ચહેરા પર પીડા દેખાઈ.
“ના… મારી પત્ની… મારા બાળકો… તમે મને કેમ યાદ અપાવ્યું?!”
એ ત્રણેને નહીં, પણ પોતાની યાદોને જોઈને દુખી થવા લાગ્યો. ચાકૂ જમીન પર પડ્યો.
---
🌑 અંત?
એ ચાકૂ જમીન પર પડતાં જ જમીનમાંથી ધૂમ્ર ઉઠ્યો. ભૂત ધીમે ધીમે વિલીન થવા લાગ્યો.
છેલ્લી વાર એ બોલ્યો –
“હું શાપિત છું… પણ કદાચ આ જાપે મને મુક્તિ આપશે…”
એની આંખોમાંથી આંસુ જેવા ટીપાં પડ્યા, અને એ સંપૂર્ણ રીતે ગાયબ થઈ ગયો.
દરવાજો ખુલી ગયો. ત્રણે ઘરની બહાર દોડી ગયાં.
---
🌌 પાછા ફરતા
ગામ પાછા આવી ત્રણે થાકી ગયા હતા, પણ અંદરથી હળવાશ હતી.
મનોજ બોલ્યો – “મને વિશ્વાસ જ નહોતો થતો કે મંત્રથી ભૂતને રોકી શકાય છે.”
સુરેન્દ્ર શાંતિથી બોલ્યો – “ક્યારેક ભૂતો શત્રુ નથી, એ દુખી આત્માઓ હોય છે. એને શાંતિ અપાવવી જ એનું અંતિમ હથિયાર છે.”
કિર્તી હજી પણ કંપતી હતી, પણ એની આંખોમાં શક્તિ હતી – “અમે કદાચ એક આત્માને મુક્તિ આપી.”
---
👻 અંતમાં એક ચેતવણી
પણ એ જ રાત્રે, સુરેન્દ્રને સ્વપ્ન આવ્યું.
સપનામાં એ જ ચાકૂ ફરી એની સામે પડેલો હતો. ચાકૂમાંથી અવાજ આવ્યો –
“હું ગાયબ નથી થયો… ચાકૂ હજી જીવંત છે… જ્યારે ચાકૂ છે, ત્યારે હું પણ છું…”
સુરેન્દ્ર ઘબરાઈને જાગી ગયો.
તેના રૂમના ખૂણે, અંધકારમાં, એ ચાકૂ હકીકતમાં પડેલો હતો – ચમકતો, લોહીથી ભીનો.
---
🔥 આગળ (ભાગ 3 માં)
શું એ ચાકૂ પોતે જ શાપિત છે?
કે પછી રઘુવીરની આત્મા એ ચાકૂ સાથે બંધાયેલી છે?
ગામ પર હવે કયું નવું ભય તૂટી પડશે?
-
