"ચાકૂવાલો છોકરો"
ગામનું નામ હતું રાણાવાવ – સુંદર છતાં એક રહસ્યમય ગામ. ગામના છેડે એક પડતર ભણેલી બિલ્ડિંગ હતી. વર્ષો પહેલા ત્યાં એક સ્કૂલ ચાલતી હતી. આજે ત્યાં કાંઈ નહોતું રહેતું – સિવાય એક આત્મા...
એ આત્મા એક ૧૨ વર્ષના છોકરાનો હતો – નામ મયૂર. લોકો કહે છે કે એના ક્લાસમાં છોકરાઓ એનો મજાક ઉડાવતા, વળી એક દિવસ એમણે એને ચાકૂથી ઘાયલ કરી દીધો. માથામાં વાગી ગયેલું... અને ત્યાં જ એનું મૃત્યુ થયું. પણ મૃત્યુ પછી, એ શાંત નહોતો રહ્યો...
ત્યાંથી શરૂ થઈ એક આતંકની વાર્તા.
રાતે કોઈ બિલ્ડિંગ નજીક જાય – તો એક ભીંજાયેલું, સફેદ યુનિફોર્મ પહેરેલું બાળક દેખાય. હાથમાં લોહીલુહાણ ચાકૂ. એ ધીમે ધીમે આવે, હસે... પછી ડબડબાટ અવાજ સાથે જબરદસ્ત દોડે!
એક દિવસ, ચાર યુવકો એવા મજાકમાં સ્કૂલમાં ઘૂસ્યા. એકએ કહ્યું, "આ ભૂતફૂત કાંઈ હોતું નથી, વણકાર પપ્પા!"
પરંતુ અચાનક અંદરથી એક અવાજ આવ્યો:
"પપ્પા નહિ, મને ભાઈ બોલાવ! તું પણ હસીને માર્યો હતો ને મને?"
ચમકતાં આંખો, લોહીનો ચાકૂ અને એક ચિલ્લાટ...
પછી અમુક દિવસ સુધી લોકો ને રસ્તા પર કાપેલી બરફ જેવી થંડ્ડી લાશો મળી. દરેક લાશની પાસે લખેલું હતું –
"મને ભુલો નહીં..."
આજ સુધી પણ, રાત્રે કોઈ સ્કૂલ નજીક જાય, તો પછાડી પડેલા પગલાં અને ચાકૂના ચમકતાં કિનારા દેખાય છે...
🔪 ભાગ ૨: મયૂરનું બોલાવવું
રાત્રે પવન મંદ મંદ વંટોળે તો હતું, પણ તે પવન સાથે આવતી હતી એક અનોખી ગંધ – જૂના કાગળ અને લોહીની ભેળવેલી વાસ.
શ્રી કણુભાઈ, એક નિવૃત્ત શિક્ષક, તાજેતરમાં રાણાવાવ ગામ પાછા ફરે છે. તેમણે સંકલ્પ કર્યો કે જૂની શાળા ફરી શરૂ કરવી જોઈએ. લોકોની ચેતવણીને અવગણીને, કણુભાઈ એ સ્કૂલના રૂમોની સફાઈ શરૂ કરી.
એક દિવસ, સ્કૂલના પાછળના રૂમમાં, તેમને એક ચોખ્ખી રાખેલી નાની નોટબુક મળી. પાનાં ઘસાતાં હતાં, પણ એમાં લખેલું હતું:
> "મારું નામ મયૂર છે. મારે હવે કોઈનો મજાક ન જ ગમતો. પણ હવે હું પણ રમાડું છું... ચાકૂથી."
કણુભાઈ હસ્યા. “મૂર્ખોની છોકરીઓએ લખી હશે કંઈ. ભયાનક કસૂસી!”
પણ એ રાત્રે… વસ્તુઓ બદલાઈ ગઈ.
---
🌕 મૂંઝવણની રાત્રિ
રાત્રે ઘરમાં ઘંટડી વાગી. બહાર કોઈ ન હતું. ઘરમાં પાછા આવતા બાજુની દિવાલે કોઈએ લાલ રંગે લખ્યું હતું:
> "તમે મને વાંચ્યું. હવે તમે મારા પાત્ર બની ગયા."
કણુભાઈ ચમકી ગયા. ઘરમાં કોઈ નહોતું. દરવાજા બંધ. તેમણે દિવાલ સાફ કરી નાખી.
બીજી રાત્રે – ફ્રેમમાં રહેલી પત્નીની તસવીર તૂટી ગઈ. એના કાચ પર લખેલું હતું:
> "મારું પણ ભવિષ્ય ભંગાયું હતું. હવે તમારું પણ થાય."
એના પાછળ ટકરાટથી એક ખડખડાટ થયો. ઘરનું લાઇટ જતું રહ્યું. અંધારામાં, કણુભાઈએ એક છોટું મૂરત જાણ્યું – બાળક જેવું છાયાવાદી આકાર, હાથમાં લ્હૂભિનાં ચમકતો ચાકૂ.
---
🩸 પછાડી પડેલી હૂંફ
સવાર થઈ. કણુભાઈનું શરીર ઘરમાં જ મળ્યું – જીવિત, પણ બોલતાં નથી. એની આંખો સતત એક જ બિંદુએ જોતાં રહે છે.
દિવાલ પર ફરી એક વાર લોહીમાં લખાયું હતું:
> "મારે હવે કોઈ શીખવે એ નથી ગમતું. હું પોતે શીખવાડું છું."
🔪 ભાગ ૩: છોકરીઓની ગાયબીઓ
ચાકૂધારી ભૂત શ્રેણી – “રક્તલિપિની કહાણી”
રાણાવાવ ગામે શિયાળાની ઠંડી સતત વધી રહી હતી. ગામમાં ભયનું ઘેરું મોજું ફરી વળ્યું હતું – કારણ કે હવે બાળકીઓ એક પછી એક ગાયબ થવા લાગી હતી.
---
🧒🏼 પહેલી ગાયબ – રોશની
રોશની, ૧૨ વર્ષની છોકરી, રોજ બપોરે શાળાની પાછળના મેદાનમાં પોતાની બહેનો સાથે રમવા જતી. એક દિવસ, એ એકલી જ ગઈ… પણ પાછી આવી જ નહીં.
એના જૂના ચંપલ શાળાની પાછળની દિવાલ પાસે મળ્યા. દિવાલ પર લખેલું હતું:
> "હું હવે એકલો નથી..."
---
🧒🏻 બીજી ગાયબ – આરતી
એક અઠવાડિયા પછી, આરતી, ગ્રામપંચાયતની સભ્યની દીકરી પણ ગુમ થઈ ગઈ. CCTV કેમેરામાં અમુક સેકન્ડ માટે વીજળી ચાલતી રહે છે – અને એ દરમિયાન કેમેરામાં ઝબકતો છે એક છોકરો… સફેદ શર્ટ, ગીલું શરીર અને હાથમાં લોહીથી ટપકતો ચાકૂ.
એનાં પગ પાછળથી ચાલી રહ્યાં છે… અને એની સામે દોડતી છોકરી ગાયબ…
---
🩸 ફરી પાછી આવેલી – પલક
પલક નામની એક છોકરી, અચાનક એક દિવસ ફરી ઘર આવી. પરંતુ હવે એ ન હતી જેવી હતી. એ શાંત હતી, શૂન્ય દેખાવવાળી, અને સતત એક જ વસ્તુ રટતી:
> "મારું ભવિષ્ય હવે મયૂર છે... હું હવે એની સંગી છું."
એના હાથ પર ચાકૂની આડી લીટીઓ હતી. અને દરેક અંગ પર લખેલું હતું:
"મને કોઈ સમજતું નહોતું. હવે એક જ વ્યક્તિ છે, જેને હું સમજું છું."
---
🕯️ ગામનું ડર
ગામના લોકો હવે દર્થી ઘરની બહાર ન નીકળે. લોકો કહે છે – પલક હવે જીવિત છે, પણ એની અંદર મયૂર છે.
એ હવે લોકોના બાળકોને બોલાવે છે –
“ચાલો શીખવા જઈએ... એક એવી શાળામાં જ્યાં લેખન લોહીથી થાય છે...”
---
🔪 ભાગ ૪: તંત્રિકા સામે તાંત્રિક
ચાકૂધારી ભૂત શ્રેણી – “રક્તલિપિની કહાણી”
રાણાવાવ ગામ હવે મયૂરના આતંક હેઠળ હતી. ગામના ઘણા બાળકો ગાયબ થઈ ચૂક્યા હતા. અને જે પાછા આવ્યા હતા, તેઓ હવે “પલક” જેવા જ, મૂક અને ખાલી આંખોવાળા હતાં.
---
🔮 કાલિદેવીના ભક્તનું આગમન
ગામના વડીલો હવે એક શક્તિશાળી તાંત્રિકને બોલાવે છે –
શાસ્ત્રી શ્રી વીરજાનંદજી, કે જેઓ કાલિદેવીના ઉપાસક અને જાણીતા ભૂતવિદ્યા અધ્યાતા હતા.
તેઓ આવ્યા, ખાખી કાપડ પહેરેલું, માથા પર તિલક, હાથમાં ત્રિશૂળ અને હાડકાંનો માળા.
તેઓ માત્ર એક જ વાત બોલ્યા:
> "મયૂર હવે ભૂત નથી, એ એક લઘુદૈત્ય બની ગયો છે. એની પાસે માનવભાવે પહોંચવું હવે શક્ય નથી... પણ હું કોશિશ કરિશ."
---
🕯️ પહેલી રાત – તંત્રનો આરંભ
વીરજાનંદજી શાળાની અંદર પ્રવેશ કરે છે. પલક દોરી કાઢે છે –
> "મહારાજ... એને છેડો નહિ. એ મારો મિત્ર છે. એને દુઃખ આપે તો હું તાંત્રિકો જ લોહીથી રેડી દઈશ."
શાસ્ત્રીજી મંત્રોચ્ચાર શરૂ કરે છે. દિવાલો કાંપી ઉઠે છે. પલક ચીસ પાડે છે, અને પાછળથી ધીમેથી એક અવાજ આવે છે:
> "મારું ભવિષ્ય તું લઈ જશે? તો પહેલા તું તારો વર્તમાન ભુલજે..."
એક ઝબકતું ચાકૂ હવામાં ફરકે છે... અને તાંત્રિકના ભક્તમાંથી એકનો તુરંત શિરકાપ થાય છે.
---
🕸️ આખરી સંવાદ
શાસ્ત્રીજી ત્રિશૂળ ભાંજતા બોલે છે:
> "મયૂર! જો તું શાંતિ પામે તો તારા પાપો ધૂળાશે. નહિ તો તું પણ એ પાંજરમાં બંધ થઈ જશે જે તું પોતાના માટે ખોદી રહ્યો છે!"
મયૂરનાં નકામી હાસ્ય સાથે આખી સ્કૂલના દરવાજા બંધ થઈ જાય છે. અંદર અંધારું અને લોહીનું ઝરણું.
શાસ્ત્રીજી અંતે એક “કપાલ તાંત્રિક યજ્ઞ” શરૂ કરે છે – પણ એ શરૂ થાય એ પહેલાં…
પલક આગળ આવે છે. એની આંખો છલકાયેલી લોહીથી ભરાઈ ગઈ હોય.
> "હવે હું જ યજ્ઞ કરિશ... પણ તારા બલિદાનથી."
🔪 ભાગ ૫: છેલ્લો સંદેશ – “મારું શાળાખંડ”
ચાકૂધારી ભૂત શ્રેણી – “રક્તલિપિની કહાણી”
ગામ રાણાવાવ હવે આખું મયૂરના આતંકની હદમાં હતું. શાળા હવે એક શમશાન બની ગઈ હતી – પરંતુ અંદરથી દિવસ રાત કોઈ અવાજ આવતો રહે:
"બસ હવે મારા વશમાં છે બધું..."
---
🏚️ ગામનો નિર્ણય – શાળાનો અંત?
ગામના મુખ્યભાઈઓ અને સરપંચ ભેગા થયા. હવે નક્કી થયું –
"આ સ્કૂલ તોડી નાંખવી પડશે."
ત્રણ જ.સી.બી. મશીનો બોલાવવામાં આવ્યા. પલકને ઘરમાં કેદ કરાઈ. ગામમાં “યજ્ઞ”ની તૈયારી પણ શરૂ થઈ.
પણ... જ્યારથી ટોળું સ્કૂલ પાસે ગયું, ત્યાંથી ઘનઘોર પવન, ચમકતા ચાકૂના પડછાયા, અને ગાઢ અંધારું ફરી વળ્યું.
જ.સી.બી.માં બેઠેલા ડ્રાઈવરો બેહોશ થઈ ગયા. એકનો હાથ ચિરાઈ ગયો.
દિવાલ પર લોહીમાં લખેલું હતું:
> "મારું શાળાખંડ છે... અને હવે મારે મારા વર્ગભાઈઓ જોઈએ છે..."
---
🩸 વિદ્યાર્થીઓનું ભયજનક યાદનામું
જે બાળકો સ્કૂલમાં ભણતા હતા વર્ષો પહેલા – અને જેઓ મયૂરને ત્રાસ આપતા હતા –
એના નામ એક એક કરીને શાળાની દિવાલ પર દેખાવા લાગ્યા.
સાંજ આવે અને એમાંથી કોઈના ઘરમાં – દવા લેતાં સમયે દાડામાં ચાકૂ, ભાતમાં સોયીઓ, آیના પાછળ લોહી...
પાલકોએ બાળકોએ સ્કૂલની નજીક જવા દીધું બંધ કરી દીધું.
પણ...
---
👧🏼 પલકનો ઓપન લેટર
એક અખબારના પેજ પર અજાણ્યા પત્રકારને એક ચિઠ્ઠી મળી –
લોહીથી લખાયેલી, હાથવગા પાનાં પર:
> "મારો મિત્ર હવે ગુસ્સે નથી. હવે એને વર્ગભાઈ જોઈએ છે. જો તમે શાળાને તોડશો, તો એ આખું ગામ ફરીથી બનાવશે – એને 'રક્તશાળા' કહેશે. તમારા બાળકો હવે મારા સાથી છે.
– પલક"
---
🕯️ અંતિમ ચમક
એક ભોળા બાળકને શાળા નજીક લાવાય છે – તેનું નામ મયૂર હોય છે.
એવાં કહેવાય છે કે પલક અને નાનો મયૂર હવે સાથે જોવા મળ્યા છે...
અને એમણે બનાવ્યું છે "નવો વર્ગ" – જ્યાં પેનના બદલે ચાકૂ હોય છે, અને હોબોળા નહીં પણ શાંતિથી આક્રોશ કરતી આંખો.
---
🔪 ભાગ ૬: લોહીની પૂનમ – અંત કે શરૂઆત?
ચાકૂધારી ભૂત શ્રેણી – “રક્તલિપિની કહાણી”
તારીખ: કાર્તિક પૂર્ણિમા.
પૂનમનો ચાંદ આજે અશુભ છે. કથાઓમાં કહેવામાં આવતું કે કાર્તિક પૂનમની રાતે, જે આત્માઓમાં અઢળક દુખ, તકલીફ અને બદલો ભરેલો હોય – એ ફરીથી “સંપૂર્ણરૂપે જીવંત” થઈ શકે.
અને આજે... એ રાત છે.
---
🌕 વિશેષ સંધ્યા – ગ્રામ યજ્ઞ
ગામના લોકોને છેલ્લો પ્રયાસ કરવો છે. હવે બધું અસ્તિત્વમાં પાછું લાવવા માટે 'મહાકાલ યજ્ઞ' યોજાય છે.
ગામના જુના પૂજારી સાથે રાજસ્થાનના એક સંત યોગી મળીને યજ્ઞ શરૂ કરે છે – ધૂપ, મંત્રો, અજવાળું... બધું જ હોય છે.
પણ એ યજ્ઞમાં એક ખોટ રહી જાય છે – એક બાળકે ભૂલથી યજ્ઞકુંડમાં મીઠુંનાં પાણીમાં પલોળેલું લોહીનું કપડું ફેંકી દે છે – જે પલકનું હોય છે.
અને એ જ ક્ષણથી... ચાંદ લાલ થવા લાગે છે.
---
🩸 આવે છે લોહીની માફક વરસાદ
રાત્રે વરસાદ આવે છે – પણ પાણી નહીં...
લાલચટ્ટ લોહીનો સરવાળો.
ગામનાં દરવાજા ખુલી જાય છે. દરેક ઘરની અંદર એક પેસેજ ખુલવા લાગે છે – જે શાળાની અંદર જાય છે.
બાળકો ઊંઘમાં ચાલવા લાગે છે – આંખો ખુલેલી, અવાજ વિના.
દરેક બાળકના હોઠ પર માત્ર એક જ પંક્તિ:
> "આપો અમને આપણું ભવિષ્ય પાછું... આપો અમને આપણો વર્ગ..."
---
👻 ચાકૂની પાછી આવક
અચાનક, ગામના ચૌકમાં એક ઝબકાટ થાય છે. લોકો દોડી જાય છે. ત્યાં ફૂલછાંટિયા ઘૂંટાળીને ઉભું હોય છે એક બાળક જેવો આકાર...
મયૂર.
પણ હવે એ ગૂંઝે છે...
> "હવે હું વાળું છું ચાકૂ. હું શીખવીશ... પણ જે શીખવાનું છે એ દુઃખ છે.
મારા વર્ગમાં આવશો કે… મારે જ આવવું પડશે?"
પલક તેના પાછળ ઊભી હોય છે – હવે તે બાળકી નથી. હવે તે પણ મૃત્યુના શિક્ષક જેવી લાગે છે.
---
🕯️ અંતિમ પાંખો – શાળાનો નવીકરણ
આજથી ઘણા વર્ષો પછી...
એક નવો શિક્ષક આવે છે રાણાવાવ ગામમાં. સ્કૂલ ફરીથી ઊભી થાય છે. પથ્થર પર ઉકેલું હોય છે:
> "શ્રીમતી પલકબેન મેમોરિયલ વિદ્યામંદિર"
બાળકો ભણવા આવે છે. એક અલગ રૂમ છે – “પાછળનો વર્ગ”.
અને જે બાળક શાંત, એકલો, દુઃખી હોય છે – એ વર્ગમાં જવા આમંત્રણ મેળવે છે...
અંદર શું છે?
કોઈ જ બહાર આવી નથી કહ્યું.
