"मातीवरून उगमलेलं प्रेम"
१. "निसर्गात वाढलेली ती…"
खरं सांगायचं तर, ती मुलगी शहरातल्या कोणत्याही पोरीसारखी नव्हती. तिचं नाव होतं गौरी.
गावाचं नाव – कोंढवळे, पाटलांचं गाव. सह्याद्रीच्या कुशीत वसलेलं. जिथं सकाळ सूर्याच्या पहिल्या किरणाने सुरू होत होती आणि संध्याकाळ झुळझुळ वाहणाऱ्या ओढ्यात विरत होती.
गौरी त्या मातीचीच झाली होती. झाडांशी बोलणारी, फुलांत गुंतलेली, मातीचा वास ओळखणारी. घरात सनई-चौघड्यांचा नाद नसला, तरी तिच्या जगण्यात एक शांत संगीत होतं.
बाबा शेतात राबायचे, आईची देवघरात भक्ती. पण गौरीचं प्रेम होतं – पावसाच्या पहिल्या सरीवर, बीज उगमावर, आणि वाऱ्याच्या कुजबुजांवर.
तिला पुस्तकं आवडायची, पण ती वेगळीच – पानांमध्ये मातीचा गंध असलेली.
“गौरी, तू शिकून काय करणार? शेतीच करशील ना?” आई विचारायची.
ती हसून म्हणायची, “आई, हीच शेती एके दिवशी वेगळी उभी करेन. आपली माती, पण नव्या नजरेतून!”
---
२. "शहरातलं लग्न"
गौरीचं लग्न झालं – आदित्यशी. मुंबईतला सॉफ्टवेअर इंजिनिअर. घरी पैसे, गाडी, फ्लॅट, सगळं होतं.
तिच्या घरच्यांनी थोडं संकोचाने मान्य केलं – पण मुलगा चांगला होता. लग्नाच्या वेळी त्याने गावातच राहून सगळं रीतसर पार पाडलं.
पण शहरात पोहचताच तिला जाणवलं – माती नाही, गंध नाही, आकाश नाही.
आदित्य सतत लॅपटॉपवर – EarPods मध्ये, कॉल्स आणि मीटिंग्समध्ये गढलेला.
“गौरी, तुला हवाय ना गार्डन? बाल्कनीत दोन कुंड्या ठेवतो,” तो म्हणाला एक दिवस.
ती फक्त हसली. शहरातल्या कुंडीत माती नव्हती – ती आठवण होती, आणि आठवणी माती होत नाहीत.
---
३. "संघर्षांचा काळ"
दिवस चालू होते. नातं होते, पण जरा कोरडं – जणू भावनांचंही पाणी आटलं होतं.
एके दिवशी आदित्यच्या कंपनीत मोठा टेन्डर गमावला. महिनोन्‍मह प्रोजेक्ट्स मिळाले नाहीत. खर्चांचं ओझं वाढू लागलं.
गौरी त्याला समजून घ्यायचा प्रयत्न करत होती. त्याच्या डोक्यावरचं मळभ ती वाऱ्यासारखं दूर करू पाहत होती.
पण एक दिवस तो चिडून म्हणाला,
“तू काही समजत नाही तुला. इथं सगळं डोक्याचं काम आहे, मातीचं नाही!”
ती गप्प राहिली.
फक्त हलक्याच शब्दांत म्हणाली, “माती सोडली की माणूस उभा राहत नाही.”
---
४. "पुनरुज्जीवन"
एक दिवस, गौरीच्या वडिलांचा फोन आला – “आई आजारी आहे, काही दिवस तरी येशील का?”
गौरी गावाला गेली. आदित्य एकटाच राहिला शहरात.
पहिल्या काही दिवसांत मोकळं वाटलं – पण हळूहळू त्या मोकळेपणात एकटेपणा जाणवू लागला.
घरातलं शांतपण आता टोचू लागलं. तिची बाग, तिचं हास्य, तिच्या हातचा अन्नाचा गंध – सगळं हरवलं होतं.
एक संध्याकाळ, आदित्य तिच्या फोटोसमोर बसला.
"तू खरंच वेगळी आहेस... आणि कदाचित, बरोबरसुद्धा."
त्याने एका आठवड्याच्या सुट्टीचं बुकिंग केलं – आणि गावी गेला. अंतर्मनात काहीतरी बदलत होतं.
---
५. "मातीचा स्पर्श"
कोंढवळे पुन्हा भेटलं. आकाश खुलं होतं. मातीने ओलावलेली हवा त्याच्या मनातही ओल धरू लागली.
गौरी शेतात होती – हातात एक कोवळं रोप.
“हे बघ,” ती म्हणाली, “ही आपली नवीन गावरान टोमॅटोची जात. स्वतः तयार केली.”
त्याने त्या छोट्या रोपाकडे पाहिलं. पहिल्यांदाच त्याला मातीचा स्पर्श जवळचा वाटला.
गौरीसोबत तो पुन्हा शेतात जाऊ लागला.
शेतीविषयक अ‍ॅप्स, डेटा, मार्केट ट्रेंड्स – हे त्याचं क्षेत्र होतं. पण आता तो विचार करू लागला –
“ही दोन क्षेत्रं एकत्र का आणू नयेत? माती आणि मेंदू एकत्र का नाही?”
---
६. "एक नवा प्रयोग"
आदित्यने गावातच राहण्याचा निर्णय घेतला. मित्रांनी थट्टा केली, नातेवाईकांनी नाकं मुरडली. पण तो ठाम होता.
त्याने “गावटेक” नावाचं अ‍ॅप तयार केलं – शेतकऱ्यांना त्यांचा माल थेट ग्राहकांपर्यंत पोहोचवण्यासाठी.
गौरीने स्थानिक बियाण्यांवर आधारित जैविक शेती प्रकल्प सुरू केला.
त्यांचं शेत फुलू लागलं. गावकऱ्यांची लायकी वाढू लागली.
गौरी आणि आदित्य आता केवळ नवरा-बायको नव्हते – ते “ग्रामीण उद्योजक” बनले होते.
एके दिवशी आदित्य म्हणाला,
“गौरी, तुझं ते बाल्कनीतलं गार्डन आठवतंय?
आता माझं स्वप्न – ही माती आहे.”
गौरी डोळ्यांतून हसली. मातीचं नातं आता खोलवर रुजलं होतं.
---
संदेश
निसर्ग आणि तंत्रज्ञान परस्परविरोधी नाहीत – ती एकत्र आल्यानं जीवन समृद्ध होतं.
माणसाच्या यशात जितकं बुद्धीचं स्थान आहे, तितकंच मातीच्या गंधाचंही आहे.
शहरी गती आणि ग्रामीण शांतता – दोघांची सांगड घातली, तर नवा भविष्यकाळ रुजू शकतो.
