પ્રકરણ 4: ઋણાનુબંધ
કાવ્યા જયારે ઘરે આવી રહી હતી તેની ખુશીનો કોઈ પાર ના હતો. તે વારે વારે ઈશ્વરનો આભાર માની રહી. જોકે તેના મનના એક ખૂણામાં હજી પણ આશંકાઓ હતી. વિજય ને બાળકો પસંદ ન હતાં તેની પાછળ નું કારણ હેતાને ખ્યાલ ન હોય પણ પોતે તો જણાતી હતી કે તેના મૂળ કેટલા ઊંડા છે. આ કોઈ પુરુષ સહજભય કે જવાબદારીઓથી ભાગવા વળી વાત ન હતી. તેનું કારણ વિજયના બાળપણથી જોડાયેલું હતું.
વાત એમ હતી કે વિજયના પિતાજી એક ખુબ પ્રચલિત રિયલ એસ્ટેટ કંપની ચાલવતા. મોટેભાગે દિલ્હી અને કેટલાક કામો તો વળી દુબઈમાં પણ હતા. વિચારથી ખુબ મોડર્ન અને સ્વાભાવિકપણે વૈભવી જીવનશૈલી જીવતા. તેમના લગ્ન એક માધ્યમ વર્ગીય પરિવારની દીકરી સાથે થયા હતા, અલબત્ત, સમૃદ્ધિ ને સાચવવા સંસ્કાર જોઈએ. એવી દ્રઢ માન્યતા વિજયના દાદાજી રાખતાં. તેમના પિતાને પણ એક મૃદુભાષી, નમણી, પ્રેમાળ, ઘર અને ઘરના લોકો સહુનું ધ્યાન રાખનારી સ્ત્રી પ્રત્યે પ્રેમ જાગી ગયો. થોડા વર્ષ લગ્ન જીવન સુખદ રહ્યું પણ પછી વ્યક્તિત્વનો ખુબ મોટો ભેદ સપાટી પાર આવી ગયો. ઘરની બહારનું જીવન તેમના પિતા માટે વધુ આકર્ષક હતું. પૈસાની રેલમછેલ હોય એ લોકોના જીવનમાં લોકોની કમી હોતી નથી તેથી તેઓ અનાયાસે સ્વજનોને ગણકારતા નથી. પણ હકીકતે પરિવાર જ કોઈ પણ વ્યક્તિનો આધાર સ્તંભ હોય છે. તેની સફળતા અને સુખાકારીની ઇમારત તેનું સુરેખ રીતે સાચવતા ગૃહસ્થ જીવન પર નભેલું હોય છે. પણ કેવું હોય છે કે કોલાહલ જેને સંગીત લાગતું હોય તેને નીરવતાની ધૂન સાંભળતી જ નથી. બસ દિવસે ને દિવસે વિજયના પિતાજીનું મન પંખેરું અલગ અલગ આસમાનમાં ઉડવા લાગ્યું અને જમીનથી ધીરે ધીરે દૂર થતું ગયું.
વિજયે પોતાની બાળસહજ આંખોથી પોતાના પિતાજીની માતા અને પોતાના પ્રત્યે બેરુખી જોઈ હતી. વિજયને તેના પિતા પ્રેમ કરતા પણ સમય ના આપતા. જ્યાં બીજા બાળકોના પિતા તેઓની શાળા અને સ્પોર્ટ્સની પ્રવૃત્તિમાં સાથે જોડાતા વિજય તેનું બાળપણ એકરીતે એકલું જ જીવ્યો. માતા તેને પ્રેમ આપતી, સંભાળ રાખતી પણ પિતાની ખોટ તે પૂરી શી રીતે કરી શકે. ઉપરથી પતિની અવગણનાના કારણે તે ખુબ દુભાયેલી અને દુઃખી જીવન વીતવવા લાગી હતી. વિજયનું મન પણ માતા ની એકલતા અને લાચારી જોઈને દુભાઈ જતું. તેને ઘણીવાર માં ને રાત્રે એકલા ઓસરી માં ચન્દ્ર સામે જોઈને રડતાં જોઈ હતી. તે રાતોની રાતો ઊંઘતો નહિ. તે માતાને સમજાવી પણ શકતો નહિ. વિજયના દાદા દાદીના મૃત્યુ પછી તેના પિતાએ નામ માત્ર પણ ઘરે અવવાનું મૂકી દીધું. પૈસા મોકલી આપે. વારે તહેવારે વિજયને મળીને ગિફ્ટ્સ નો ઢગલો કરી જાય બસ એટલી જ એમની હયાતી. આ બધા થી વ્યથિત વિજય મનોમન ક્યારે લગ્ન અને સાંસારિક જીવન પ્રત્યે ઉદાસીન થઇ ગયો તેને ખ્યાલ ન હતો. પતિનો વિયોગ અને સમાજના લોકોના મેહણા ટોણાથી આખરે તેની માતા બીમારીઓ નો ભોગ બની, જીવન પ્રત્યેનો મોહ તો ક્યારનો છૂટી ગયેલો. વિજય કોલેજમાં જ હતો ને માતાની છત્ર છાયા ગુમાવી. બસ એ આખરી ઘા. માતાના ક્રિયા-કરમ માં તેને પિતાને શામિલ થવા ન દીધા. જીવતે જીવ જેને સાથ ન આપ્યો મૃત્યુ પર તેનો અધિકાર ન જ હોય તેને જાહેર કરી દીધું હતું. પિતા સાથે તેને ફોર્માલિટીના બધા સબંધો તોડી નાખ્યા.
તેના પિતાએ તેની ઈચ્છાઓને માન આપ્યું. વારસાગત બધું વિજયનું જ હતું પણ છતાં ઘર, કેટલીક પ્રોપર્ટી, રોકડ બધું વિજયને નામ કરીને તેઓ દુબઇ ચાલ્યા ગયા. વિજય કોલેજ પતાવીને પોતાનો અલગ વ્યવસાય શરુ કર્યો. પણ અંગત જીવન એકાકી.
તેનો આ એકાંતવાસ કાવ્યા નામે તૂટ્યો. એક સામાજિક સંસ્થા માટેની ત્રણ દિવસની શિબિર માં તેઓનો ભેટો થયો. પ્રેમની પંખુડી ઊંડા અને લાંબા ગાળાના દુખાવાસ ને પણ સુવાસિત કરી શકે. હકીકતે માત્ર પ્રેમ નામનો જ સહારો છે જેના આધારે દુનિયા આખી જીવલેણ દુઃખો સહન કરીને પણ જીવી રહી છે. કાવ્યા સમૃદ્ધ પરિવારની હતી છતાં તેનો સેવાભાવી અને મેચ્યોર સ્વભાવ વિજયને સ્પર્શી ગયો. તેની સ્થિર અને આત્મસુરક્ષિત વ્યક્તિત્વમાં વિજયની શંકાઓ ઓગળતી ગઈ. તેની ઘવાયેલી લાગણીઓ પર કાવ્યાનો પ્રેમ એવું મલમ બન્યો કે તેનું જીવન પ્રફુલ્લિત બની ગયું. સંસાર પ્રત્યેનો અણગમો એક અત્યંત પ્રેમાળુ સ્ત્રીના આકર્ષણમાં ઓગળવા લાગ્યો. તેને લગ્ન પ્રત્યે પણ ઉદાસીનતા હતી પણ કાવ્યા હાથ પકડીને તેને સહવાસની સુંદરતાના આવેશમાં લઇ ગઈ. અને તેમના જીવન નો બગીચો સો કળાએ ખીલી ઉઠયો.
પણ જીવન શાળાની જેમ જ પરીક્ષા આપ્યા વિના કોઈને આગળના પડાવ પર જવા દેતું નથી. કાવ્યા અને વિજયનો સબંધ જે અત્યંત વિશ્વાસ, પ્રેમ અને પરસ્પર સન્માન અને સામંજ્ય પર ટકેલો હતો તે ‘બાળક’ નામની ગુત્થી માં ઘૂંટાવા લાગ્યો. તેની મૂંઝવણોમાં વિજયના જૂના અસંતોષ અને ભય ફરી જગ્યા લેવા લાગ્યા. કાવ્યાએ તેને દરેક રીતે સાચવવાનો સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરેલો પણ વિજ્યના મનની પાર્શ્વભુમિમાં પડેલી જટિલ ગાંઠો તે ઉકેલવામાં તે અસમર્થ રહી હતી. તેનો સબંધ પણ હિંચકે ચડી ચુકેલો. પરસ્પર પ્રેમમાં કોઈ ઓટ આવી ન્ હતી પણ મતભેદોને કારણે તેઓ અળગા રેહવા લાગ્યા હતા. વિજય દુઃખી હતો પોતાના માટે પણ અને કાવ્યા માટે પણ. તે કોઈ પણ ભોગે કાવ્યાને એ દુઃખ આપવા ન હતો માંગતો જેમાં તેની માતાને રાખ થતા તેણે જોઈ હતી.
તે પોતાના મનની તકલીફોથી લડવાનો પ્રામાણિક પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો. કાવ્યાને તેની જાણ હતી પણ આજે તેને સમજાયું કે વિજય આખરે વિજયી થઇ ગયો છે. તેણે આખરે મનના અંધકાર, અસુરક્ષા, ભય, પૂર્વગ્રહો બધી દુર્બળતાઓ પર પ્રેમને વિજય અપાવ્યો.
કાવ્યાનું મન પોતાના પ્રેમી પતિ માટે ભારોભાર સન્માનથી છલકી ઉઠ્યું. તે તેના પગ ચૂમી લેવા તડપી ઉઠી. તેને પોતાની બદલાયેલી કિસ્મત પર હજી વિશ્વાસ ના હતો. સાચે જ જીવનમાં સુખનો વરસાદ થશે કે આ માવઠું છે તે ખાતરી કરી લેવા માંગતી હતી. તે એક સ્થિતપ્રજ્ઞ વ્યક્તિ હતી. સિવાય મનમાં ક્યાંક આછો એક સવાલ દસ્તક દેવા મથી રહયો હતો કે આ હેતા નામે હેલી છે કે વાવાઝોડું. પણ તેને વિશ્વાસનું બારણું જોરથી એ સ્ત્રી સહજ શંકાઓ પર બંધ કરી દીધું.
****
કાવ્યા વિચારો અને લાગણીઓનો મોટો પ્રવાસ કરી ઘેરના દરવાજે આવી ઉભી રહી.
પેલો જ ગેટ, જોરથી પછડાયેલો તે રાતે, તે આજે ખુબ હળવેથી ખુલ્યો. ધીમા પણ અડગ પગલાં ઘરના બારણાં તરફ આગળ વધ્યા. એક ઊંડો શ્વાસ અને પછી ડોરબેલ વાગી.
અંદરથી નોકરે દરવાજો ખોલ્યો અને કાવ્યા પોતાના ઘરના ડ્રોઈંગરૂમમાં પ્રવેશી.
સામે મોરપીંછ રંગના સોફા પર વિજય જાજરમાન રીતે પગ પર પગ ચડાવીને લેપટોપમાં કંઈક કામ કરતો બેઠો હતો. ખુબ શાંત અને આછો આનંદ તેના ચહેરા પર પથરાયેલો હતો. કાવ્યા તેને બે ઘડી એકટૂક જોઈ રહી.
એક બે ક્ષણના વિરામ પછી વિજયે પોતાને તાકી રહેલો દ્રષ્ટિવેધ અનુભવ્યો. વિજય તેની આંખોમાં પ્રેમ જેવો કંઈક અલગ ભાવ છે તે વાંચી શક્યો પણ તે તેનું અર્થઘટન કરે તે પેહલા જ તેને અચાનક બપોરે પાર્કિંગમાં થયેલો આભાસ યાદ આવ્યો.
“પણ એ પ્રમાણે તો કાવ્યા નારાજ હોવી જોઈએ” તેને મનોમન વિચાર્યું. તેના મને તરત ઠપકાર્યો –“ના ના, એ કાંઈ એવી ઇમેચ્યોર છે નહિ. એને ક્યારેય મારી સ્ત્રી મિત્રોથી સમસ્યા રહી નથી.” તે થોડો મૂંઝવાયો.
હજી તે કંઈ બોલે એ પેહલા કાવ્યા તેની બાજુમાં આવીને બેસી ગઈ. બંને એકબીજાને એ રીતે જોઈ રહ્યાં જાણે તેમનો નવો નવો પરિચય હોય.
કાવ્યા માટે અલબત્ત આ વિજય નવીન હતો.
તેણે વિજયના ડાબા હાથમાં હાથ પરોવી માથું તેના ખભા પર ઢાળી દીધું.
વિજયના મનમાં મિશ્ર લાગણીઓ હતી. પણ તેણે હથેળીમાં કાવ્યાનો હાથ દબાવી લીધો. આ ઉષ્મા માટે તે જાણે ક્યારથી તરસેલો હતો. તેના મનમાં અત્યંત આલ્હાદક નીરવતા પ્રસરી ગઈ.
હજી કેટલાક દિવસ પેહલા સુધી તેઓ એકબીજાની સામે જોઈ શકે તે સ્થિતિમાં ન હતા. આજે તેની કાવ્યાને પેહલાની જેમ જ અનુભવીને વિજય મનોમન ખુબ ખુશ થયો. પણ મનમાં ઘણી શંકાઓ હતી.
તેણે પૂછી નાખ્યું, “ક્યાંથી આવો છો મેડમ, અલગ મૂડમાં લાગો છો”
વિજયને પોતાના શબ્દો પર અફસોસ થયો તે આનાથી ઘણી સારી રીતે વાત શરુ કરી શકતો હતો.
કાવ્યા ચૂપ રહી. તેની આંખો બંધ હતી. વિજયે બદામ જેવી સુંદર તેની આંખો અને બીટ રંગના તેના હોટ પર નજર નાખી અને પછી પોતે પણ સોફા પર માથું ઢાળીને આંખો બંધ કરી લીધી આગળ જે થાય તે આ ક્ષણો ખુબ કિંમતી છે તે જીવી લેવી તેવો નિર્ણય તેના મનમાં કરી અનાયાસે તેને કાવ્યાને થોડી વધુ સમીપ ખેંચી. કાવ્યાની હથેળીઓએ પકડ વધુ મજબૂત કરી. બંનેના મન આ શરીર સંવાદમાં મલકાઈ ઉઠ્યા.
બે- પાંચ મિનિટ પછી કાવ્યાએ માથું ઊંચક્યું. સ્ક્રીન સામે તાકી રહેલા વિજયના ચહેરા ને બીજા હાથેથી ધરીને તેની તરફના ગાલ પર ખુબ ઉષ્માપૂર્ણ રીતે ચુંબન આપ્યું.
વિજય અવાક બનીને તે પ્રેમ સ્વીકારી રહયો. તેણે બાળક જેવી આંખોથી આશ્ચર્ય સાથે કાવ્યાની તરફ જોયું. પણ તે તેને જોઈ રહી ન હતી. તે ઉભી થઈને જવા લાગી. વિજયે તેનો હાથ પકડ્યો.
“શું થયું? એવરીથીંગ ઇસ ઓલ રાઈટ?” વિજય ખુબ સ્થિર ચહેરે પૂછ્યું.
હાથ છોડાવતા કાવ્યા બિન્દાસ્ત હસી. વિજયને તે ગમ્યું નહિ.
તે સ્ક્રીન પર નજર વાળીને બોલ્યો, “મારો મતલબ છે કે કેમ આજે અચાનક પ્રેમ ….”
“પતિને પ્રેમ કરવા માટે મને કારણ ની જરૂર ના હોય” અલ્લડતાથી જવાબ વાળીને વિજય કાંઈ બોલે એ પેહલા તે અંદર રૂમ માં ચાલી ગઈ.
વિજયે અનાયાસે પોતાનો ફોન ટટોળ્યો. હેતાનો કોઈ મેસેજ ન હતો. તેણે એ વાતે પણ નિરાંત અનુભવી કે કાવ્યા પાસે કોઈ શોપિંગ બેગ ન હતી. મોલવાળો આભાસ વૈચારિક હોઈ શકે એમ તેણે પોતાની જાતને સમજાવી.
બંને ચુપચાપ ટી.વી. ને તાકીને જમ્યાં. વિજયે જોકે બે ત્રણ વાર કાવ્યાની શાંત મુદ્રાઓ તરફ જોઈ લીધું. તે આજે અલગ લાગતી હતી.
તેનું મન ચકડોળે ચડ્યું. એ રાત વિજય માટે કપરી રહી. તેણે મોડી રાત સુધી ચિંતન કર્યા બાદ નક્કી કર્યું કે તેને સઘળી હકીકત કાવ્યાને કહી દેવી જોઈએ. પોતે તેને કેટલી દુઃખી કરી છે અને આખરે આ બધું જ તેની ખુશી માટે તો છે…હેતા વિશે વિચારતા વિચારતા તેની આંખ મીચાઈ ગઈ.
સવારે તે તૈયાર થઈને બહાર આવ્યો. તેણે જોયું ગાર્ડન વ્યુ વાળી બાલ્કનીમાં ગોઠવેલ બ્રેકફાસ્ટ ટેબલ પર કાવ્યા મરૂન રંગના નાઈટ્ડ્રેસમાં ન્યૂઝપેપર વાંચતા અને ચા ની ચુસ્કીઓ ભરતાં બેઠી હતી. સૂરજની હળવી હળવી કિરણો ગાર્ડનમાં ઉભેલા ઘટાદાર આંબાના ઝાડમાંથી વહીને ટેબલ પર પથરાઈ રહી હતી. એકાદ કિરણ સીધું કાવ્યા ગાલને ચૂમી રહયું હતું ને તે અદ્દલ સૂર્યમુખી જેવી સુંદર લાગી રહી હતી.
વિજયે મનમાં વિચાર્યું, તે વર્ષોથી આ દ્રશ્ય જુએ છે ને કાવ્યા દરરોજ તેને વધુ ને વધુ આલ્હાદક લાગે છે! તે એ વિચારે લાગણીમય બની ગયો કે પોતાની માનસિક નબળાઈઓના લીધે તેણે આ સ્ત્રીને કેટલું દુઃખ આપ્યું છે.પણ તે પહાડ જેવી સ્ટ્રોંગ છે. તે મક્કમ છે. તેણે ક્યારેય બંને વચ્ચેના મતભેદોની તેમના સબંધ પર અસર થવા દીધી નથી. તેની પ્રેમની સરવાણી ક્યારેય સુકાઈ નથી.
કોઈક મક્કમ વિચાર સાથે તે બાલ્કનીમાં પ્રવેશ્યો. કાવ્યા જ્યાં બેઠી હતી તે ખુરશી પાછળ જઈને ઉભો રહ્યો. કાવ્યાએ તેની તરફ માથું ઊંચકીને જોયું અને ધીમું હસી. વિજયે તેને માથેથી ચૂમી લીધી. અને બોલ્યો “સોરી”
અને કાવ્યાની બાજુમાં આવેલી ખુરશી પર બેસી ગયો. કાવ્યા તેને પ્રેમથી જોઈ રહી.
વિજયે તેના હાથમાંથી પેપર અને કપ લઈને બાજુમાં મૂક્યાં.
કાવ્યા ચુપ હતી પણ તેના ધબકારા વધી ગયા હતાં. તે ખુશ હતી.
શું વિજય મને બધું કહી દેશે? મારે કેવી રીતે રિએક્ટ કરવું જોઈએ? શું હેતા જે કહી રહી હતી એ સાચું હશે?
એટલામાં વિજયે કાવ્યાનાં બને હાથ પોતાના બે હાથમાં લઈને ચૂમી લીધાં.
કાવ્યાની આંખમાં પાણી આવી ગયું હતું, પણ તેને આંસુ પકડી રાખ્યાં. ને નજરો નીચે ઝુકાવી બેસી રહી.
“કાવ્યા, મારે તને કંઈક મહત્વનું કેહવું છે”
“હા”, તે એટલું જ બોલી શકી.
“કાવ્યા, જો હું .. હું તને ખુબ પ્રેમ કરું છું. પણ મેં મારા ઈગો અને જીદમાં તને ખુબ દુઃખી કરી છે.”
હવે કાવ્યાની આંખમાંથી આંસુ સારી પડ્યાં.
“જો હું તને વધુ દુઃખી કરવા માંગતો નથી. તેથી ખુબ દિવસોના માનસિક દ્વંધયુદ્ધ પછી મેં એક નિર્ણય કર્યો છે..”
કાવ્યાએ નીચે જ નજર રાખીને “હા, બોલો” એવો ટૂંકો અને સ્થિર જવાબ આપ્યો.
“કાવ્યા.. આપણે ઘણો લાંબો સમય એકબીજા સાથે રહ્યાં છીએ. એકબીજા માટે ખુબ માન અને પ્રેમ પણ છે પણ છેલ્લા ઘણા સમયથી આપણી વચ્ચે જે વિવાદો થઇ રહ્યાં છે. વળી, જે મૂળ સમસ્યા છે તે મારા કારણે છે અને તેનું સમાધાન કરવા બાબતે પણ આપણે એક સંમત થઇ શકતા નથી. આપણે માત્ર ને માત્ર એકબીજાને હર્ટ કરીએ છીએ અને લાગણીમય રીતે ખલાસ કરી રહ્યાં છીએ” વિજય ઠંડા અવાજે બોલી ગયો.
“લગ્ન જીવનમાં આવા ઉતાર ચઢાવ સામાન્ય છે” કાવ્યા પોતે નારાજ નથી અને વિજયની વાત સંભાળવા માટે તૈયાર છે તેમ જણાવવા આ વાક્ય બોલી. તેને એક ઘડી વિજયની સામે જોઈ લીધું.
તે ખુબ વ્યથિત હતો. જે વાત તે કહેવા માંગતો હતો એ કેહતા પેહલા તે ખુશ હોવો જોઈએ કાં તો રિલેક્સ હોવો જોઈએ. તે દુઃખી કેમ છે ? તેને પોતાની જવાબદારી સમજીને પતિ માટે સ્થિતિ સહેલી કરવાનું વિચારીને બોલી –
“તમારે જે કેહવું હોય તે સંકોચ રાખ્યા વગર કહી દો, આખરે આપણે મિત્રો છીએ” કાવ્યા એક મીઠી મુસ્કાન સાથે બોલી.
વિજયનો ચહેરો વધુ તંગ બન્યો.
તેણે અનાયાસે કાવ્યાના હાથ વધુ જોરથી દબાવી દીધા.
‘કાવ્યા, મને માફ કરજે, પણ.. આપણી વચ્ચે જે… આપણા માટે સારું એજ રેહશે કે આપણે એકબીજાથી અલગ થઇ જઈએ.” વિજય વીજળીની તીવ્ર ઝડપે તૂટેલા વાક્યો બોલી ગયો.
કાવ્યા અવાક બની ગઈ. બે ઘડી સન્નાટો!!
કાવ્યાએ વિજય સામે જોયું. બંનેની આંખો મળી અને કાવ્યા ખડખડાટ હસી પડી.
વિજય રીતસર ધ્રુજી ઉઠ્યો. ઉભો થઈને બાલ્કનીના કિનારે ગયો. પોતાને સમર્પિત સ્ત્રીને તેણે કેટલી દુઃખી કરી એ વિચારે તે દ્રવિત થઇ ગયો.
કાવ્યા તેની પાછળ ગઈ. તેણે બને હાથ આગળથી તેના ખભા પર આવે એમ પરોવી પીઠેથી તેને ઊંડું આલિંગન આપ્યું.
“આપણા સબંધમાં ઝગડાઓને સ્થાન છે. પણ આવી મશ્કરીઓ માટે નહિ, સમજ્યાં?” તે લાડથી બોલી.
વિજયની આંખો બંધ થઇ ગઈ અને તેની આંખમાંથી પાણી વહી આવ્યાં
કાવ્યાએ તે અનુભવ્યું.
તે બાલ્કનીની દીવાલને અડીને બરાબર તેની સામે આવી ગઈ.
“શું વાત છે વિજય? … વિજય, બોલો ને કંઈક”
હવે તેના શરીરમાંથી ધ્રુજારી પસાર થઇ ગઈ. તે રીતસર ડરી ગઈ હતી પણ પોતાની સ્થિરતા તેણે જાળવી રાખી.
તે પોતાના પતિને એટલું તો સમજતી હતી કે તે તેના ભાવ ઓળખી શકે.
વિજયે તેને ખભાથી પકડીને કહ્યું. “કાવ્યા,સોરી હું મજાક કરતો હતો. અસલમાં મારે તને કહેવું છે કે –હું તૈયાર છું”
“શું ? શેના માટે?” તે ઉછાળા મારતાં તેના હૈયાને શ્વાસથી પકડી રાખીને બોલી.
“બાળક દત્તક લેવા માટે” વિજય કાવ્યાની આંખમાં આંખ નાખીને અડગતાથી બોલ્યો.
કાવ્યા અવાચક હતી. તેના ગાલ લાલ થઇ ગયા હતા. આંખો પાણીથી છલકી રહી હતી. ફરીથી એટલું જ પૂછી શકી “શું? શું કહ્યું તમે?”
“કાવ્યા, તારી,.. આપણી ખુશી માટે બાળક દત્તક લેવા માટે મારી હા છે”
કાવ્યા રીતસર જ્યાં ઉભી હતી ત્યાંજ જમીન પર ફસડાઈ પડી. અને નાના બાળક જેવું ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડી.
પેહલી વાર તેને રડતી જોઈને વિજય ખુશ હતો.
તે પણ નીચે બેઠો. અને બે ઘૂંટણ વચ્ચે મોઢું દબાઈને રડતી કાવ્યનો ચહેરો હાથમાં લઇને તેને માથેથી ચૂમી લીધી.
કાવ્યા તેને જોરથી વળગી પડી. “ થેંક્યુ …. થેંક્યુ .. થેક્યું….. વિજયે તેને બંને હાથેથી બાથમાં લઇ લીધી.
બંને જણ ઘણી વાર સુધી એકબીજાને વળગીને રડયાં.
વિજયે તેને શાંત કરી. આંસુ લુછ્યા. અને હાથમાં ચેહરો પકડીને તેના હોઠ ચૂમી લીધા.
કાવ્યાની ખુશી સમાતી ન હતી. તેનો ચહેરો લાલ થઇ ગયો હતો.
તેને આંખો બંધ કરીને ભગવાનનો આભાર માન્યો.
વિજય અનિમેષ નજરે તેને જોઈ રહયો.
જેવી કાવ્યાએ આંખો ખોલી બંને એકબીજા સામે જોઈને હસવા લાગ્યા.
વિજયે તેને ઉભી કરી અને ફરીથી ચૂમી લીધી.
કાવ્યાએ સ્વસ્થ થતા સાથે નક્કી કર્યું કે તેણે વિજયની સાઈડની શું સ્ટોરી છે તે જાણવી રહી.
“કેવી રીતે મનમાં રામ વસ્યા? આ ચમત્કાર કેવી રીતે થયો?”
વિજય હસ્યો. “તારી પ્રાર્થના ફળી ગઈ એમ સમજ. ઈશ્વરે એક દૂત મોકલી આપી જીવનમાં જેણે મને મારા દિમાગના તાળા ખોલવામાં ખુબ મદદ કરી. કદાચ આવા જ લોકો માટે એંજલ શબ્દ બન્યો હશે”
વિજયની આંખો અને ચહેરો હેતાના વિચારથી ચમકી ઉઠ્યો. કાવ્યાએ તેની નોંધ લીધી.
“કોણ છે એ એંજલ. મારે તેનો ખોબે ખોબે આભાર જ માનવો રહ્યો. પણ આખરે તેને કેવી રીતે તમારું મન કેવી રીતે બદલ્યું?”
“મન તેને નથી બદલ્યું. તારો પ્રેમ જ હંમેશાથી કાંઈ પણ કરવામાં મારું પ્રાથમિક મોટિવેશન રહ્યો છે. પણ હા, તે માર્ગદર્શક જરૂર બની. જે મને હાથ પકડીને એ રસ્તે લઇ આવી જ્યાં ચાલવું મારા માટે ખુબ જરૂરી હતું. હું મારા જ દિમાગના ચોગઠાંઓમાં કેદ હતો તેને મને મુક્ત કર્યો અને ફરીથી તારી નજીક આવવાની એકમાત્ર દિશા બતાવી.” વિજય ખુબ ભાવ સાથે મક્કમતાથી બોલ્યો.
કાવ્યા તેને એક મોટી સ્માઈલ સાથે ખુબ પ્રેમપૂર્વક નિહાળી રહી.
“કાલે હું તને એક બાલભવનમાં લઇ જઈશ. ત્યાં તું તેને મળી લેજે અને…..” વિજય કોઈ વિચાર થી અટકી ગયો.
“અને શું ?”
“ત્યાં એક બાળકી સાથે મને ઘણો લગાવ છે તેને પણ મળી લેજે. તારી મરજી વિના એમ નિર્ણય ન લેવાય પણ એ દીકરીએ મારું મન જીતી લીધું છે”
કાવ્યા ખુશીથી ઝૂમી ઉઠી. “તમે કહો એ બધું ફાઇનલ” કેહતા કાવ્યાએ એક ઉંડુ આલિંગન આપ્યું. બરાબર એમ જ જેમ સૂર્ય આથમતી વેળા ક્ષિતિજ પર પ્રસરી જતો હોય છે.
કાવ્યાના મનમાં ગઈ કાલે રાતે ઘણાં પ્રશ્ન હતા. જેમ કે હેતા અને વિજય ક્યાં મળ્યા હશે.? હેતાએ વિજયને બાળભવનમાં જવા માટે કેવી રીતે મનાવ્યું હશે. વિજય કેવી રીતે બાળકો સાથે કમ્ફર્ટેબલ થયો હશે? પણ આજે એ બધા પ્રશ્નો પાછલી પાટલીએ ધકેલાઈ ગયા. તેના માટે માત્ર એ મહત્વનું હતું કે વિજય દત્તક બાળકના પિતા બનવા માટે સાચે જ તૈયાર છે, પૂરાં મનથી તૈયાર છે.
“શું વિચારે છે? તું ખુશ છે ને?” વિજયે કાવ્યાના વાળની લટો મોંઢા પરથી હટાવીને ડાબા કાનની પાછળ નાંખતા પૂછ્યું.
“મને તો વિશ્વાસ નથી થઇ રહ્યો. આટલી ખુશી જીવનમાં મને ક્યારેય નથી થઇ, સાચે જ વિજય તમારો આભાર માનું કે ઉપકાર ..” કાવ્યા ગળગળી થઇ ગઈ.
“કાંઈ જ નહિ. હવે તારે મારા માટે કાંઈ કરવાનું છે તો એ છે મારી બાળકીની માં બનવાનું. તેની સ્વાગતની તૈયારીઓ કરવાની છે. બસ..” વિજય અહોભાવથી બોલ્યો.
કાવ્યા ખુબ મીઠું હસી અને શરમાઈને વિજયની છાતીમાં સમાઈ ગઈ. વિજયે એક અરસા પછી એટલો અદમ્ય સંતોષ અને શાંતિ મનમાં અનુભવી. તેના મગજમાં હેતાના વિચારો વહી રહ્યાં હતા અને ચહેરા પર સુકૂનભરી સ્મિત. કાવ્યા ના ચહેરા પણ બરાબર એ જ સ્મિત હતું પણ તેના દિમાગમાં સ્થિર હતો શબ્દ - “બાળકીની માં” – “બાળકી” અને “માં’
*****
બીજા દિવસે સવારે બંને બાલભવન પહોંચ્યા - વિજય અને તેની પત્ની કાવ્યા
મેઈન ગેટ થી બાલભવન ના દરવાજે જતા જતા કાવ્યાના મનમાં એક ડર નો ચમકારો પસાર થઇ ગયો.
ગઈ કાલે વિજય નો પીછો કરતા કરતા તે અહીં આવી ચુકી છે, અને હેતા ને મળી ચુકી છે એ બધું વિજય ને કહેવાનો મોકો જ ક્યાં મળ્યો છે.
હેતા તો નહિ કહે પણ બીજા લોકો .. અને વિજયે કદાચ મૉલ ના પાર્કિંગ માં તેને જોઈ હશે તો એને ખ્યાલ આવી જશે કે એ અહીં કેવી રીતે પહોચી.. શું એ જાણીને તે નારાજ થશે? તે હમણાં તેની ખુશીઓ આડે કોઈ ગેરસમજના પાંદડાઓ ખમી શકે એમ નથી. તે ધ્રુજી ઉઠી.
એ નારાજ થશે તો પોતે પણ એ બાબતે નારાજ થઇ જશે કે બધું છુપાવ્યું કેમ .. તેણે મનોમન પરિસ્થિતિને કેમ વાળવી નક્કી કરી લીધું અને પોતાનો આત્મવિશ્વાસ પાછો મેળવ્યો.
તેની વિચારોની મુદ્રા તૂટી ત્યારે તેને અંદેશો આવ્યો કે વિજયની ચાલમાં આજે અજબ તાજગી છે. આ ઉર્જા એને થોડી વિચિત્ર લાગી.
બીજી ઘડીએ બંને ઓફિસમાં બેઠાં હતા.
ઓફિસ બોય વિજયને જોઈને આનંદથી અભિવાદન કરવા લાગ્યો. પાણી આપવાવાળી છોકરી બે બોટલ લઈને આવી ગઈ. કાવ્યાએ તેને નામ પૂછ્યું.
તે ઓફિસ બોય સામે જોવા લાગી. અને પછી તરત અંદર ભાગી ગઈ.
“મેડમ, વો બોલ નહિ સકતી. પર સબ સમજતી હૈ, એકદમ પ્યારી બચ્ચી હૈ” ઓફિસ બોય દયાભાવથી બોલ્યો.
“પણ નામ તો હશે જ ને” કાવ્યા એ સાહજીકતાથી પૂછ્યું.
ઓફીસબોય એ ક્ષોભ સાથે હળવી સ્માઈલ આપતાં કહ્યું, “સુધા”
વિજયના હૈયા માં ગ્લાનિ છવાઈ ગઈ. કેવી રીતે તેને આટલા દિવસોમાં ખ્યાલ જ ના આવ્યો આ હકીકત નો. કેટલી વાર એના હાથે પાણી પીધું, અરે, દરેક મુલકાતે તે જ તો આવતી પાણી આપવા. વિજય નિસાસો નાંખ્યો. પણ તે કાવ્યાને પોતાનું બેજવાબદાર વર્તન ખ્યાલ ના આવે એ વિચારી વાત બદલી.
“મેડમ દેખાતા નથી. બોલાઇ લાવો. કહો ખાસ મેહમાન ખાસ કામ માટે આવ્યા છે.” વિજય અધિકારપણાના ભાવથી બોલ્યો.
છોકરો જવા લાગ્યો પછી ઓસરીમાં જઈને અટક્યો કોઈ વિચારે ને પાછો ચાલવા લાગ્યો.
થોડી વાર પછી તે એક 45 એક વર્ષ ની આસપાસના જાજરમાન સ્ત્રી સાથે આવતો દેખાયો. તેણીએ ખાદીની ભૂરા રંગની અને સિલ્વર બોર્ડરની સાડી પેહરી હતી. ચોટલો વાળેલો અને માથે કાળા રંગનો નાનકડો પણ દેખાય એવો ચાંદલો. ચહેરા પર અનુભવ અને સંતોષ નો ઉજાસ અને પ્રફુલ્લિત સ્મિત. કાવ્યા છેક તેઓ પાસે આવ્યા ત્યાં સુધી તેમને જોઈ રહી.
વિજય જોકે જેટલો ઉત્સુક હતો હવે એટલો જ વિહ્વળ પણ.
નમસ્તે - કેહતા તેઓ હેડ ડિરેક્ટરની ખુરશીમાં બેસી ગયા
વિજય ને લાગ્યું કે આ ખુરશી તેણે હંમેશા ખાલી જ જોઈ છે. બધું નવીન- અકળાવનારું કેમ લાગી રહયું છે તે એ સમજી ન શક્યો. છતાં તે શાંત રહયો.
“હું વિદિશા શાસ્ત્રી, હું અહીંની પ્રમુખ સંચાલિકા છું. વીસેક વર્ષથી આ બાલભવન નું સંચાલન કરું છું. તમે વિજય શાહ અને આ છે તમારા પત્ની કાવ્યા, રાઇટ ?” તેઓ તેમની આગવી અદાથી બોલ્યા.
કાવ્યાએ એટલી સુગમતા સાથે કહ્યું. “ હા બિલકુલ” તે આ સ્ત્રીની પર્સનાલિટીથી અંજાઈ ચુકી હતી. ખાસ તો તેને ખુબ માન થયું આ સ્ત્રી માટે જે એટલું સુંદર કામ કરી રહી હતી. બાળકોની સંભાળ રાખવાની તેમને આ દુનિયાને લાયક બનવવાના અને કેટલાય બાળકોના જીવન પણ તેમને ઉગાર્યા હશે…
વિજય થોડો કડકાઈથી બોલ્યો, “તમે કેવી રીતે ઓળખો? આપણે મળ્યાં નથી.”
વર્ષોની અનુભવી વિદિશા ચિડિયા વગર બોલી, “હેતા એ બધી જાણ કરી છે.”
“તમારો અહીં આવવાનું પ્રયોજન પણ જાણું છું. અને નિશ્ચિંન્ત રહેજો બાળકી દત્તક લેવાની બધી પ્રક્રિયા સુગમતા થી થઇ જશે.” તેમની નિખાલસ સપષ્ટ વાણીમાં તેઓએ આગળ ઉમેર્યું.
વિજયને કાંઈ સમજાયું નહિ, તે કંઈ જ બોલ્યો નહિ. તેનું મન વિચારવા લાગ્યું કે હમણાં હેતા અંદરથી આવશે અને આ બધું કામ કાજ પોતાના હાથ માં લઇ લેશે.
વિદિશા નું બોલવાનું ચાલું હતું, “મને જાણ છે ત્યાં સુધી કાવ્યા બહેનનું મિષ્ટી સાથે મળવાનું બાકી છે, મારો વિચાર છે તમે પેહલા તેને મળી લો ને મૈત્રી કરી લો. દત્તક બાળકનું માતા સાથે જોડાવું વધુ જરૂરી છે ખાસ કરીને જયારે તે છોકરી હોય. તમે સમજો છો ને ? વિજય ભાઈ સાથે તેની મિત્રતા છે એટલે એ તમારી સાથે પણ હળીમળી જશે તેવી ધારણા પર આપણે ચાલી શકીએ નહિ..”
કાવ્યા એ નર્વસ થવા જેવું કઈ અનુભવ્યું. વળી વિજય પેહલા જ કોને દત્તક લેવાનું નક્કી કરી ચુક્યો છે તે જાણીને તેને અબઘડી થોડું ઓછું આવ્યું પણ તે એકંદરે આ નિર્ણયથી જ ખુબ ખુશ હતી. તેના દિલ માં કોઈ પણ બીજી ભાવનાઓ માટે સ્થાન ન હતું. કદાચ ‘માં’ બનવું જ તેને કહેવાય છે જ્યાં સ્ત્રી માટે તે પોતે પ્રાથમિકતા રહેતી નથી પણ માતૃત્વ જ તેનું જીવન બની જાય છે.
વિજય હવે રીતસર અધીરો થઇ ગયો
“હું શું કહું છું વિદિશા જી. હેતા…. હેતા નો પણ પરિચય થઇ જાય કાવ્યા સાથે અને તેઓ પણ જોઈન કરે તો સારું ને.. એટલે પેહેલથી બધું એ જ જોઈ રહ્યાં છે તો ..”
એક દયનીય સ્મિત ફેંકીને એક નિસાસા સાથે વિદિશાજી બોલ્યા, ‘વાત એમ છે વિજયજી કે હેતા, આપણે હમણાં વાત કરી રહયા છીએ તે ઘડીએ મુંબઈમાં ઉતર્યા હશે. અને બપોરે તેનુ લંડન માટે પ્લેન છે.”
વિજય અવાક રહી ગયો..
“અચ્છા, કેમ એટલું અર્જન્ટ જવાનું થયું?” વિજય થોડા બઘવાયેલા અવાજે પણ સ્થિર શબ્દો રાખી બોલ્યો.
“એ પણ એટલે દૂર?” - કાવ્યા પણ થોડી ઉદાસ અને અચરજમાં પડી
વિજયે જવાબ પામવાના ઉચાટની સાથે સાથે ફોન ફોન કાઢીને જોઈ લીધો. હેતાનો કોઈ મેસજ ન હતો
“અચાનક કઈ નથી થયું. એની આજની ફ્લાઈટ અહીં આવતા પેહલાથી જ નક્કી હતી.”
વિજય ઉચાટ ભર્યા આવજે બોલ્યો.. “એટલે ? અને ક્યાંથી આવતા પેહલા નક્કી હતું આજે જવાનું ? શું એ અહીં કાયમી સહાયક સંચાલિકા નથી?”
કાવ્યાએ પતિની નિઃસહાયતા જોઈ અને તેનો આસ્તેથી હાથ દબાવીને શાંત રહેવા માટે કહ્યું.
વિદિશાને પરિસ્થિતિનો ખ્યાલ આવી ગયો કે હેતા એ પોતાના વિશે અહીં બધું કહ્યું નથી. અને હવે આ પરિસ્થિતિ તેને વધુ સમજદારીથી મેનેજ કરવી પડશે.
તે થોડું વિચારીને બોલ્યા. “હકીકતમાં વિજય ભાઈ, હેતા પોતે લંડનથી જ છે, તે માત્ર અહીં એક મહિના માટે આવી હતી. એ પણ એક લંડનના તમારા જેવા યુવા ગુજરાતી કપલ ને અહીંથી એક બાળક દત્તક લેવાનું હતું તેની બધી વ્યવસ્થા માટે. તે વ્યવસાયે એક લોયર છે, સારું એવું મોટું કામ છે તેનું અને બાકીના સમયમાં એ ત્યાં પણ એક ઓર્ફનેજ સાથે કામ કરે છે.”
“એક મિનિટ ..એએએએકક મિનિટ.. તમે એમ કહો છો કે તે અહીં કામ પૂરતું આવી હતી અને તે પતાવીને ચાલી ગઈ ?” વિજય નો અવાજ હવે થોથવાયો.
“હા વિજય ભાઈ, આપણા બાલભાવનના એક 3 વર્ષના સૌથી નાનકડા બાળકને એક યુ.કે. રહેતા વેલ્ સેટલ ઘરના લોકો દત્તક લેવા અંગે પ્રયત્નશીલ હતા. હેતા તેઓની ફેમિલી લોયર છે. આખા પરિવાર સાથે તે પણ અહીં આવી હતી. દંપતીને માતા પિતા બનવાનું અને બાળકને માતા પિતા આપવાનું પવિત્ર કામ સુરૂપે પાર પડ્યું. દંપતીની ઈચ્છા હતી કે બાળક અહીં તેમના પરિવાર સાથે જ થોડો ઘરોબો કેળવે જેથી તેને એકદમ વાતાવરણ નો ફેર ના લાગે. જરૂર પડ્યે અમારું માર્ગદર્શન અને મદદ પણ મળી રહે. તેથી તેમણે એક મહિનો અહીં રોકાવાનું નક્કી કરેલું અને હેતા ની જ ઈચ્છાથી તેના માટે ગોવા- કેરલ - મદુરાઈની ટ્રીપ પણ બુક કરેલી હતી. પણ અચાનક મારે પિતાજીની બીમારીના લીધે ગામ જવું પડે એમ હતું. અને બીજી સંચાલિકાની વ્યવસ્થામાં હું છું એ વાતની જાણ થતા જ હેતા એ તે જવાબદારી પોતે ઉઠાવશે એમ કહ્યું. તેની કર્તવ્યપરાયણતા અને બાળકો સાથે સહજતાથી તો હું અજાણ નહોતી વળી કાર્યકર બહેનોનો સાથ હોય જ તેથી મેં તેના પર વિશ્વાસ મુક્યો. ને ત્રણ દિવસ સાથે રહીને કામ સમજાવ્યું અને ગામ ચાલી ગઈ હતી. તે જ દરમિયાન મને લાગે છે તમારી બાલભવન સાથે મુલાકતો થઇ હશે અને મિષ્ટીને તેના પિતા મળવાના સંજોગો ઘડાયા છે. જુઓને એ ભલી સ્ત્રી જતાં જતાં તમારે ઘરે પણ પારણું બાંધીને ગઈ!” વિદિશા બહેને બધું સ્પષ્ટ જણાવી દીધું.
વિજય હતપ્રભ હતો. કાવ્યા તેને દયા ભાવે જોઈ રહી.
વિજય થોડો દુઃખી અને ઘણો ગુસ્સામાં હતો. એટલો કે તે કઈ બોલી જ શકયો નહિ.
કાવ્યા એ પરિસ્થિતિ સંભાળતા કહ્યું, “હા, અમારું તો ખુબ ભલું કર્યું તેમણે. મળ્યા હોત તો વ્યવસ્થિત રીતે આભાર માની શકી હોત. ઠીક છે વિદિશા બહેન, પણ તો હવે બધું તમે જ જોશો ને. જુઓ મને “માં” બનાવ્યા વિના તમારે હવે ક્યાંય જવાનું નહિ, બરાબર?
બંને ભાવપૂર્વક હસ્યાં અને પરસ્પર વણકહી સંમતિ સાથે મિષ્ટી ને મળવા ઉભા થયા.
વિજયે મનોમન વિચાર્યું, “ મને પિતા બનાવવાની યાત્રા વચ્ચે મૂકીને હેતા કેવી રીતે જઈ શકે.”
“વિજય આવો છો ને?” કાવ્યા ખુબ પ્રેમથી બોલી
પતિ પત્નીની આંખો મળી. વિજયે મનોમન નક્કી કર્યું કે મિષ્ટીને દત્તક લેવા પર પૂરતું ધ્યાન આપવું. કાવ્યા તેના કારણે ખુબ દુઃખી થઇ છે. હવે તેની ખુશી માટે બધું બરાબર થવું જોઈએ.
તે બધા વિચારો બાજુએ મૂકી પત્ની સાથે જોડાયો.
બાળકો સાથે મિષ્ટી રમતી હતી. વિદિશા બહેને પરિચય કરાવ્યો. કાવ્યાએ તેને હૈયે ચાંપી લીધી. મિષ્ટી પણ મોટી સ્માઈલ સાથે કાવ્યાના માતૃત્વ ઉભરી આવેલા ચહેરા ને જોઈ રહી. તેને હેતા એ થોડો ખ્યાલ આપેલો કે હવે આગળ શું થવાનું છે. વિજય પાછળ ઉભો હતો તેના પર નજર પડતા તે દોડી જઈને તેને વળગી ગઈ. વિજયે તેને ઊંચકી લીધી.
મિષ્ટીએ કાલી કાલી ભાષામાં કહ્યું, “અંકલ, હેતા મેડમ તેમના ઘરે જતા રહ્યાં. પણ તેમણે મને કહ્યું કે વિજય અંકલ તને પણ ઘરે લઇ જશે. શું એ સાચી વાત છે? તમે મને તમારી સાથે ઘરે લઇ જશો?”
વિજય ગળગળો થઇ ગયો.
“હા બેટા, અમે ખુબ જલ્દી તને ઘરે લઇ જઈશું” વિજયે વહાલથી મિષ્ટીના માથા પાર હાથ ફેરવતા કહ્યું.
મિષ્ટી તેને ભેટી પડી. વિજયે તેને બંને હાથેથી વીંટાળીને બાથમાં લીધી. પિતા હોવાના અતુલ્ય એહસાસ થી તેનું મન પ્રફુલ્લિત થઇ ગયું. તેને પેહલી વાર પિતા હોવાની જવાબદારીનો એહસાસ થયો. પોતાના બાળક માટે બનતું બધું કરી દેશે તેવો એહસાસ દરેક પિતા નવજાત શિશુને હાથમાં લઈને કરે છે. અત્યારે બરાબર એજ ભાવ તેના મનમાં હતો.
કાવ્યા માટે જ્યાં બધું સ્વપ્ન સમાન હતું અને વિદિશા માટે સામાન્ય. તેમણે કાવ્યાને પોતાના પતિ અને દીકરી પાસે જવાનું સૂચન કર્યું. અને પોતે ઓફિસમાં પાછા આવ્યા.
દંપતીએ મિષ્ટી સાથે ઘણો સારો સમય પસાર કર્યો. બીજા બાળકો માટે પણ તેઓ રમકડાં અને મીઠાઈ લાવ્યા હતા તે વહેંચી દીધાં અને મિષ્ટીને જલ્દી થી ઘરે લઇ જવાનો ફરી વાયદો કરી બંને જણ બહાર આવી ગયા.
કાવ્યા જયારે વિદિશાજી પાસે આગળનો પ્રોસેસ અને શું ધ્યાન રાખવું દત્તક બાળકના કેસમાં એ બધું ચર્ચા કરી રહી હતી ત્યારે વિજયે ઓફીસબોયને બાજુમાં લઇ જઈને પૂછ્યું કે શું વિદિશા બહેન સાચું કહે છે કે વાત કંઈક બીજી છે? શું કાવ્યાએ કોઈ મેસેજ આપ્યો છે? ઓફીસબોય પાસેથી તેની અપેક્ષા જેવો કોઈ ઉત્તર ના મળ્યો. “હમકો કુછ નહિ માલુમ સા’બ” એટલું કહી એ જતો રહ્યો. હેતા જતી રહી હતી અને તે આગલી રાતે પોતાનું કામ પૂરું કરીને ગઈ હતી અને એ વાત અહીં માત્ર કાવ્યાને ખબર હતી.
કાર ઘર તરફ દોડવા લાગી. કાવ્યાની ખુશી સમાતી ના હતી. તે ખુબ આગળ પહોંચી ગઈ હતી. બસ થોડા દિવસ માં વિદિશા બહેન ખાતરી કરાવી દઈશ કે તે ખુબ સારી માતા બની શકે છે અને ત્યાં સુધી પેપરવર્ક પણ થઇ જશે અને બસ પછી એ ખુબ ધામધૂમથી મિષ્ટી ને ઘરે લાવશે. તે એકલાં જ બોલતી હોય એમ અનાયાસે વિજય ને કેહવા લાગી કે આપણે મિષ્ટીનો રૂમ તૈયાર કરવો પડશે. તેને કઈ શાળામાં મુક્શું? તેને કેવા કપડાં ગમે છે, શું ભાવે છે બધું હું ધીરે ધીરે જાણી લઈશ. અરે, પરિવારના લોકો ને પણ જાણ કરવી પડ્શે…
વિજય પ્રેમાળ નજરથી કાવ્યાનો અલ્હડ આંનદ નિહાળી રહ્યો. તેના મનમાં આજે હાશકારો હોવો જોઈતો હતો. કેટલા લાંબા સમયનો સુખનો દુષ્કાળ આખરે ખતમ થઇ રહ્યો હતો. એ ખુશ તો હતો, આશ્વસ્ત પણ. છતાં મનના એક ખૂણે અજંપો, ઉદાસી.
કાવ્યાથી જોકે તે ખૂણો અજાણ ન હતો. તે પતિને ખુબ સારી રીતે ઓળખતી હતી.
પણ તેણે તે ખૂણો અડ્યો નહિ. તેને લાગ્યું વિજયને થોડી વાર એકલા ત્યાં રેહવા દેવામાં સમજદારી છે.
ઘર આવી ગયું. મોટર થંભી. હા એજ ઘર, એજ મોટર, એજ ઝાંપો ને એજ દરવાજો.
પણ ઉજાસ નવી, ઉત્સાહ નવો, ઉચાટ પણ નવો!
કાવ્યા એ કહ્યું, “મસ્ત ચા બનાવી લાવું, તમે એસી ચાલુ કરીને બેસો.”
ઉત્તરમાં વિજયે માથું ધૂણાવેલું, તે એટલો ખોવાયેલો હતો.
પતિને એની જરૂરી એવી સ્પેસ આપી કાવ્યા પેહલા બેડરૂમમાં ગઈ, કપડાં બદલ્યાં અને પછી કિચન તરફ વળી.
એને જોયું કે વિજ્ય બાલ્કનીમાં આંટા મારતા મારતા કોઈને ફોન લગાવી રહયો છે.
ચા ઉકળી રહી હતી અને તેની સામે ઉભેલી કાવ્યાના મનમાં વિચારો ઉકાળવા લાગ્યા.
હેતા ફોન નહિ ઉપાડે કાં તો બંધ જ હશે. તે અહીં કોઈ રીતે રોકાવા માંગતી નથી એ તેના કહ્યા વિના જતા રહેવા પરથી સ્પષ્ટ છે. સંપર્કની ચેનલ ખુલ્લી હોય તો કદાચ થોડાક રહી જવાય ત્યાં, જ્યાંથી નીકળવું હોય. પૂરેપૂરું જવું હોય તો બધા જ છેડા તોડવા પડે. છતાંય તે વિજયને મળીને જઈ શકી હોત. કદાચ ના જઈ શકી હોત? એજ વિચારે તે આમ જતી રહી હશે?
શું વિજય સાથે તેનું મન બંધાઈ ગયું હતું કે તેને બીક હતી વિજય રોકી લેશે. એ તો ઠીક પણ પોતાના પાછા જવાના શેડ્યૂલ વિશે પણ તેણે પહેલાથી કેમ કાંઈ ના કહ્યું ? અરે કદાચ એટલે જ કાલે ઉતાવળમાં તેણે મને બધી વાત કરી દીધી. પોતે લંડનની છે એ કેમ વિજયથી છુપાવ્યું હશે? કે આખી વાત જ જુદી હશે? ચા બની ગઈ.
તે લઈને તે બાલ્કનીમાં પહોચી. આજુબાજુ ઉગેલા છોડવાંઓ, વેલા વચ્ચે કમ્પાઉન્ડમાં ઊંચો ચડેલો લીમડો મસ્ત પવન નાંખતો હતો. પતિનો હાલ જોઈને કાવ્યાને દયા આવી.
“શું થયું? નહિ લાગ્યો ફોન?” કાવ્યા કાળજીની ભાષામાં બોલી.
વિજય એક મિનિટ તાકી રહયો. પછી ઉદાસી સાથે બોલ્યો, “ના, બંધ આવે છે”
તે કાવ્યાની બાજુમાં આવીને બેઠો.
બે કપ ચા ભરાઈ ગઈ હતી. કાવ્યાએ એક કપ વિજય તરફ ખસેડ્યો અને પોતાનો ઉઠાવ્યો
વિજય હજી વિચારોમાં હતો. તેણે ચા અવગણી હતી.
ચા ની એક ચુસ્કી લઈને કાવ્યાએ બોલાવાનું શરુ કર્યું.--
“અરે! કાલે તમે જ હેતા માટે શું શબ્દ વાપરેલો ભૂલી ગયા ? એંજલ. તે વળી એંજલ નું તો એવું જ હોય, તે કામ કરે અને ચાલી જાય. એ કાયમ રોકાય નહિ ક્યાંય.. ખબર છે કેમ ? કેમ કે તેણે બીજે પણ ખુશી ફેલાવવાનું કામ કરવાનું હોય છે.”
વિજય સહેજ ચિડાઈને બોલ્યો, “તો શું હું કોઈ પ્રોજેક્ટ હતો એમ? જ્યાં તેણે મને બાળકો સાથે કમ્ફર્ટેબલ કરી મારું મન બદલ્યું. એક બાળકી સાથે અટેચમેન્ટ ઉભું કર્યું અને બસ કામ થઇ ગયું.”
કાવ્યા મીઠું હસી. “તમે આમ કમર્શિયલ ભાષા માં બોલો છો તે સાવ એવું નહિ. પણ મારા કેહવાનો અર્થ છે કે તે વ્યક્તિ તમારા જીવનમાં કોઈ ઉદ્દેશ્ય માટે આવી હતી અને તે ઉદ્દેશ્ય પાર પડી ગયો. તેના માટે અહીં કાંઈ નથી, તેની પોતાની એક દુનિયા છે તો એ પોતાની દુનિયામાં પાછી ફરે ને.”
વિજયે મોઢું ફેરવીને નિશ્વાસ નાખ્યો.
“તે વિજય હું કહું છું – મેં તો એને જોઈ નથી, એ સાચે જ એંજલ ન’તી ને હેં? કાવ્યા થોડું વાતાવરણ હળવું કરવા મશકરી કરવા લાગી.
“એ એક ખુબ મેચ્યોર, ઘડાયેલી, દયાળુ અને બુદ્ધિશાળી સ્ત્રી છે. તને પણ એને મળીને ખુબ આંનદ થયો હોત. તને શું લાગે છે કાવ્યા, કેમ એણે પોતાના વિશે મને અજાણ રાખ્યો ? એક ફોન કરીને તો જવાય ને.”
“પોતાના અંગત જીવન વિશે વાત નહિ કરવાનો દરેક વ્યક્તિને અધિકાર છે. અને.. “
“અને મારા અંગત જીવનમાં તો તે આખે આખી પ્રસરી ગઈ હતી ..
કાવ્યની વાત કાપીને અકળાઈને બોલી ગયા બાદ વિજયે ક્ષોભ અનુભવ્યો.
કાવ્યા જોકે ખુબ સાહજિકતાથી જવાબ આપ્યો. “તમે હજી સમજ્યાં નથી કે તે તેનું કામ કરી રહી હતી. બાળકોને દત્તક લેવા માંગતા લોકોને મદદ કરવી એ તેનું વ્યાવસાયિક કામ છે”
વિજય એક બાળકની પેઠે કાવ્યાની સામે જોઈ રહયો.
“અને મને પૂછ્વાની પણ જરૂર નથી, તમે જ તેની પાસે મદદ માંગી હશે. સાચું ને ? વિજય સાથે આંખ ભેગી કરતા તે બોલી.
“હા” - ભૂતકાળ પર નજર નાંખતા તે બેધ્યાનપણે બોલ્યો. તેને છેક હવે ખ્યાલ આવ્યો કે આખો ખેલ નિયતિ નો છે. હેતાનું તેને લેક્સાઇડ મળવું. વિજયનું બાલભવન પહોંચવું. હેતા હકીકતે કોણ છે તે જાણ્યા વગર તેની પાસેથી મદદ માગવી અને જો આજે તે લગભગ એક બાળકીનો પિતા છે. તેની પત્ની સાથે તેનો સબંધ ઠીક થઇ ગયો છે જે અલગ થવાના આરે હતો. હેતા એંજલ નહિ આશીર્વાદ હતી. નિમિત્ત હતી. પણ કેટલી ઉમદા વ્યક્તિ!
વિજય મનમાં જ ગળગળો થઈ ગયો.
તે ઊંડા વિચારોમાં પહોંચી ગયો, થોડો ભૂતકાળમાં પણ. થોડી ક્ષણો પછી હકીકતમાં પાછા વળી તેણે કાવ્યાના બે હાથ ચૂમી લીધાં. કાવ્યા શરમાઈને પતિના શબ્દોની રાહ જોવા લાગી.
“ઈશ્વરે આપણા પર ખુબ મોટો ઉપકાર કર્યો છે, કવુ. મારા પર ખાસ તો, મને હેતા ના માધ્યમ થી સદબુદ્ધિ આપી. જો કાવ્યા હવે આપણે ઈશ્વરને જવાબદાર છીએ. આપણે ખુબ સારા માં-બાપ બનશું, બરાબર? મિષ્ટી માટે આપણે બધું બેસ્ટ જ કરશું. ઓકે ? હું હવેથી તારા પર ગુસ્સો પણ નહિ કરું. મેં તારું ખુબ મન દુખાવ્યું છે મને માફ કરજે પણ હવે આપણે એક ટીમ બનીને આપણી દીકરીને ઉછેરવાની છે”
કાવ્યા ગંગા જમનાના ધસમસતા પ્રવાહે રડવા લાગી. “હા, હા હું આ દુનિયાની બેસ્ટ મોમ બનીશ’
“અને હું બેસ્ટ પાપા.”
પતિ- પત્ની એકબીજાને વળગીને લાગણીમય ક્ષણ જીવી ગયા.
****
15 એક દિવસ સુધી લીગલ કામકાજ અને નિયમોનું પાલન કરીને શાહ દંપતીએ મિષ્ટીને સત્તાવાર રીતે દત્તક લીધી.બાલભવનથી પોતાની દીકરી બનાવીને ઘરે લઇ આવ્યા. ભારે ધૂમધામથી. પરિવાર, સ્વજનો અને મિત્રો બધા ને બોલાવીને મિષ્ટીનું ભવ્ય સ્વાગત કર્યું. મોટો જલસો ને જમણવાર. ખુબ મેહમાનો આવ્યા. મિષ્ટી ગિફ્ટ્સ અને વહાલમાં નહવાઈ ગઈ. કાવ્યા અને વિજયની ખુશી સમાતી ના હતી. તેમનો પરિવાર પૂર્ણ હતો. તેમની નાનકડી દુનિયા આ નાનકડી પરીના આવવાથી સંપન્ન હતી.
6 એક મહિના પસાર થઇ ગયા. મિષ્ટી નવા માતાપિતા સાથે જોડાઈ ગઈ. આસપાસના વાતાવરણ માં ભળી ગઈ. નવી શાળાએ જવા લાગી. કાવ્યાના લાડ-પ્યાર,સંસ્કાર શિખામણ થી તે એકદમ સુંદર રીતે ઘડાઈ રહી હતી.
બાલભવનમાં જયારે બાળક આવ્યું હોય તે દિવસે તેનો જન્મદિવસ ઉજવવાની વ્યવસ્થા પ્રમાણે આજે મિષ્ટીનો બર્થ ડે હતો. સ્વાભાવિક રીતે જ કાવ્યા અને વિજયે તે ધામધૂમથી ઉજવવાનું નક્કી કર્યું.
બંનેના પરિવારજનો, મિત્રો -તેમના બાળકો, મિષ્ટી ના શાળા અને આસપાસના મિત્રો સહુને બોલાવવામાં આવ્યા. રમતો, ગિફ્ટ્સ, ખાણીપીણી અને મોજનો જલસો.
વિજય તેના કોઈ મિત્રો સાથે મજાક ચેષ્ટા કરી રહયો હતો. એવામાં તેની આંગળીઓ પર નાજુક એવો બાલિશ સ્પર્શ થયો. જોયું તો મિષ્ટી.
વિજયે નીચે બેસીને કહ્યું, “શું થયું બેટા, મજા આવી રહી છે ને તને? કઈ જોઈએ છે? મમ્મી ક્યાં છે?”
મિષ્ટી કંઈ બોલ્યા વગર તેને જોઈ રહી. પછી તેને વિજયનો હાથ ખેંચ્યો અને અંદર તેના રૂમ તરફ લઇ ગઈ.
વિજય દોરવાયો. “તારે કપડાં બદલવા છે. થાકી ગઈ છો? વિજયે વહાલથી પૂછ્યું.
રસ્તામાં મિષ્ટી કંઈ બોલી નહિ.. રૂમમાં જતા સાથે તેને દરવાજો વાંસી દીધો ને વિજય ને કહ્યું, ‘એક મિનિટ હું આવું’ વિજય હવે થોડો વિમાસણમાં પડ્યો. તેની કુતુહલતા વધી ગઈ હતી.
આશ્રમથી તે પોતાની સાથે એક નાનકડી બેગ લઇ આવેલી. તેમાં તેની ગમતી વસ્તુઓ બધી હતી. તેમાંથી તેણે આલ્ફાબેટ્સની એક બુક કાઢી. વિજય વહાલથી તેની નાનકડી હથેળીઓને કામે લાગેલી જોઈ રહયો. તેમાંથી તેણે એક કવર કાઢ્યું. તે લઈને તે વિજય પાસે આવી અને તે કવર વિજયની સામે ધર્યું.
વિજયે તેને હાથમાં લઈને સીધું ફેરવ્યું. તેના પર લખેલું હતું – “To Mishti’s Father”
વિજયના શરીરમાંથી એક ધ્રુજારી પસાર થઇ ગઈ.
મિષ્ટી સામે તે જોવા લાગ્યો. તેના બાલિશ ચહેરા પર કોઈ ભાવ ન હતાં.
“હેતા દીદીએ આપ્યું હતું.. જતા પહેલાં અને કહયું હતું કે— થોડા દિવસમાં વિજય અંકલ તારા પપ્પા બનશે પણ જયારે તને લાગે કે તને તારા પપ્પા મળી ગયા છે ત્યારે તું તેમને આ આપી દેજે.” - તે એકદમ સાહજીકતાથી બોલી ગઈ.
વિજયે પોતાની દીકરીને બાથમાં ભરી લીધી. તે ગળગળો થઈ ગયો. તેને મિષ્ટીના બંને ગાલ ચૂમી લીધા. મિષ્ટી હજી મીઠું મીઠું બાળ સહજ હસી રહી હતી.
“તું મારી પરી છો બેટા. પાપા તને ખુબ પ્રેમ કરે છે. તું ખુશ છે ને પપ્પા સાથે?”
“હા, પપ્પા ! યુ આર બેસ્ટ” મિષ્ટી વિજયને ગળે લપેટાઈ ગઈ.
પછી એકાએક બહારની તરફ દોડી ગઈ. કૈંક યાદ આવતા ઉભી રહી ગઈ
“પપ્પા… થોડી ખચકાઈને બોલી.
“આ લેટર તમે એકલા જ વાંચજો. હેતા દીદીએ કહ્યું હતું કે તમે એકલા હોવ ત્યારે જ તમને આપવો.”
એટલું બોલીને તે તરત ભાગી ગઈ.
વિજયે રૂમનો દરવાજો બંધ કર્યો. હવે બહારનો કોલાહલ લગભગ શાંત થઇ ગયો હતો. પણ ભીતરમાં આશંકાઓનું તુફાન. તે કવરને તાકી રહયો. હેતા સાથેનો તેનો આખો ભૂતકાળ નજર સામેથી ફાસ્ટ-ફોરવર્ડ પસાર થઇ ગયો. ખુબ હિમ્મત કરીને તેને કવરમાંથી લેટર કાઢ્યો. એક ઊંડો શ્વાસ લઈને વાંચવાનું શરુ કર્યું.
“મિષ્ટીના પિતા!! કેમ છો તમે? તમે હવે પુરેપુરા પિતા બની ગયા કે હજી તમને બાળકોની આસપાસ અગવડ જેવું લાગે છે? કાવ્યાજી ખુબ ખુશ હશે નહિ? તમે આ લેટર વાંચી રહ્યાં છો તેનો મતલબ એ છે લે મિષ્ટી પણ ખુશ જ છે. તો સૌથી પેહલા તો મારે તમને અભિનંદન આપવા પડે. તમે આખરે મિષ્ટીના પિતા બની જ ગયા. મને આશા છે કે તમે હવે પેહલાની જેમ રાતે બહાર નહિ રહેતા હોવ. હા, મને ખ્યાલ છે એ એક અપવાદ દિવસ હતો બાકી તમે ખુબ જવાબદાર અને સુસઁસ્કૃત વ્યક્તિ છો. પણ એ અપવાદ દિવસ મારા જીવનનો સૌથી શુભ દિવસ હતો. મને લાગે છે તમે પણ એમ જ માનતા હશો. તમે જયારે લેક્સાઇડ આવીને બેઠાં ત્યારે તમને લાગ્યું હશે કે તમે આ દુનિયાના સૌથી દુઃખી વ્યક્તિ છો અને આ યોગા કરી રહેલી સ્ત્રી સૌથી સંતૃપ્ત જીવ.પણ હકીકતે તે ક્ષણે મારા મનમાં પણ એટલી ખળભળ હતી જેટલી કે તમારા. તે ક્ષણે ખ્યાલ ના હતો કે હકીકતમાં આપણે એકબીજાના પ્રશ્નોનો જવાબ છીએ, પણ જયારે તમે સાંજે બાલભવન પહોંચ્યા અને પછીથી તમારી પત્નીની બાળક દત્તક લેવાની ઈચ્છા, તમારી બાળકો સાથે અગવડ, વગેરે વિશે જાણીને મને લાગ્યું કે અબધૂ સંજોગ નથી પણ મહાદેવનો આદેશ છે.
વિજય, આ દુનિયાની રમતમાં આપણે માત્ર કઠપૂતળીઓ છીએ. બધા ખેલ ઉપરથી રમાય છે. તમારું ને મારું મળવું એ કોઈ સંજોગ ન હતો એ કુદરતની લખેલી સ્ક્રિપ્ટ હતી. અને તમારા મારા માટે નહિ પણ મિષ્ટી માટે લખાઈ હતી. મિષ્ટી જેવો રૂપાળો, માસુમ અને માયાળુ જીવ તમારા જેવો પિતા ડિઝર્વ કરે છે. અને તમે અને કાવ્યા આ બાળકીને ઉછેરવા માટે ઉત્તમ છો. મને મારી દીકરી માટે આનાથી સારા માતાપિતા મળી જ શકે નહિ..
વિજય એક શ્વાસ ચુકી ગયો. તેણે આ લાઈન ફરી વાંચી. તેણે હાથમાં-પગમાં- પેટમાં ધ્રુજવા જેવું અનુભવ્યું.
..…હા, મિષ્ટી મારી દીકરી છે. મારી પોતાની મારા પેટે જન્મેલી. હું હકીકતે શેઠ શ્યામલનાથ પારેખ ની સૌથી નાની દીકરી છું. તમે તેમને ઓળખતા હશો, શહેરમાં તેમને કોણ નથી ઓળખતું. પિતાના પૈસા અને લાડમાં સ્વચ્છંદ બનેલી પાપા કી પરી હતી હું. દેશ વિદેશ માં ફરતી. મોજશોખ પુરા કરતી. જીવનને ભરપૂર માણતી. એક વાર યુરોપના પ્રવાસે મારો ભેટો મૂળે મુંબઈના જ એવા એક સમૃદ્ધ પંજાબી પરિવારમાંથી આવતા એક છોકરા સાથે થયો. તે તેના મિત્રો સાથે ગ્રીસ, ઇટલી વગેરે ફરવા આવેલો. તે પણ મારા જેવો જ. નિખાલસ, ઉડતું પંખી. હું તેના પ્રેમમાં પડી, પડી શું પાગલ જ થઇ ગઈ. અમે ખુબ ફર્યા સાથે. હું ત્રણ ચાર મહિના સુધી ઘરે આવી નહિ. યુરોપની નાની નાની ગલીઓ, કેફે, ગાર્ડન, બીચ, માઉન્ટેન્સ કાંઈ જ બાકી નહિ ફરવામાં. હું પોતાને સૌથી ખુશ વ્યક્તિ માની રહી હતી. જીવન એટલું સુંદર લાગ્યું હતું કે બસ અહીં જ રોકાઈ જાય સમય. પણ સમય રોકાતો નથી કોઈના માટે રોકતો નથી. કાળચક્રનું પૈડું ફરે છે અને તેની સાથે જીવન પણ…
6 એક મહિના સુધી પ્રેમમાં ગરકાવ અલ્લડ છોકરીની સ્વપ્ન યાત્રા તૂટી એક સવારે જયારે તેણે જાણ્યું કે પોતે પ્રેગ્નેન્ટ છે. પ્રેમીને વાત કરી. પરસ્પર અમે નક્કી કર્યું લગ્ન કરી લઈશુ. છતાં ઘરે તો આ વાત થાય નહિ તેથી પેહલા લગ્ન માટે મંજૂરી જ લેવી પડશે તેમ વિચારી હું મુંબઈ પછી ફરી. મેં મારા પિતાને મારી તે યુવક સાથે લગ્ન કરવાની ઈચ્છા જણાવી. એક તસતસતો લાફો પડી ગયો. પિતાજી જુનવાણી વિચારોના હતા, પરદેશ રેહતા અને પ્રેમસંબંધોમાં રાચતા પરજ્ઞાતિના યુવક સાથે લગન કરવાની ચોખ્ખે ચોખ્ખી ના પડી દીધી. માં તો બહુ પેહલા ગુજરી ગઈ હતી. મોટી બહેનો પહેલથી જ મારા સ્વતંત્ર મિજાજની જીવનશેલીથી પરેશાન હતી કાં તો ઈર્ષ્યા કરતી હતી. મિત્રો હતા પણ કાંઈ કરી શકે એમ ના હતા.
મારા ગર્ભ માં એક જીવ ઉછેરી રહ્યો હતો તેને બહાર શું થઇ રહ્યું છે તેની કોઈ ચિંતા ના હતી. પણ મારે તેની ચિંતા કરવી પડે એમ હતી. હું તેને જન્મ દેવા માંગતી હતી કારણ કે તે મારા માટે પ્રેમનો આશીર્વાદ હતો. મેં મારા પ્રેમી સાથે લંડન ભાગી જવાનો પ્લાન બનાવ્યો. બીજી બાજુ મારા પિતાએ એક ગુજરાતી પરિવારમાં મારા લગન નક્કી કરી નાખ્યા. હું લગ્નના થોડાક દિવસ પેહલા જ લંડન ભાગી આવી. મારા પિતાની ખુબ બદનામી થઇ અને તેમને લકવાનો એટેક પણ આવ્યો. પરિવારે બધા સબંધો કાપી નાખ્યા.
પિતાની જ હાય લાગી કે હું લંડન પહોચી પણ મારો પાર્ટનર ત્યાં આવ્યો નહિ. તેને થોડા મહિના કોઈ ને કોઈ બહાને મને લટકવી રાખી. પણ આખરે હું તેનો ઈરાદો સમજી ચુકી હતી. તે નહિ આવ્યો. ક્યારેય નહિ આવ્યો. મેં પ્રયત્નો છોડી દીધા. ઘરના લોકોએ પણ સંબંધો કાપી નાખ્યા. સાચું કહું હું એકલી હોત તો કદાચ ભાંગી પડી હોત પણ મારી સાથે હતો આ જીવ, મારી દીકરી– મારી મિષ્ટી. મેં એકલે હાથે મારી દીકરીને જન્મ આપ્યો અને એક વર્ષ ઉછેરી પણ. મારુ જીવન તેની આસપાસ વણાયેલું હતું, હું ખુશ નહિ પણ સંતુષ્ટ તો હતી. નાનું મોટું કામ મળી ગયું હતું. દીકરીને સાચવતા પણ આવડી ગયેલું. થોડા ઘણા મિત્રો, સહેલીઓનો સાથ મળી ગયેલો.
પણ ફરી પાછું કાળચક્ર ફર્યું. એક દિવસ હું રાતે કામથી ઘરે પછી આવી રહી હતી ત્યારે અચાનક હું ઢળી પડી. મને બે દિવસ ભાનના આવ્યું ને બે દિવસ મારી દીકરી કેરસેન્ટર માં રહી. મને બ્લડ કેન્સર આવ્યું. હવે હું સાચે જ તૂટી ગઈ. મને મારા કરતા એ દીકરીની ચિંતા થઇ જેના હોવાની જાણ મારા સિવાય કોઈને ના હતી. તેના પિતાને ફોન કરવાનો અર્થ ના હતો. મારા પિતાને ફોન જોડ્યો તો ખબર પડી તેઓ એક મહિના પછી જ ગુજરી ગયા હતા. કોઈએ મને જાણ ન કરી. હું ફસડાઈ પડી.
ખુબ વિચાર્યા પછી મેં તેને અમદાવાદના બાલભવનમાં મુકવાનો નિર્ણય કર્યો. આ બાલભવન મારા પિતાના જ ટ્રસ્ટ થી ચાલતું હોવાથી હું તેના વિષે બધું જ જાણતી હતી. વિદિશા બહેન ની છાયામાં મારી દીકરી સુરક્ષીત રહેશે તેનો મને વિશ્વાસ હતો. કેટલું જીવીશ ખ્યાલ આવે એમ ના હતો. ડોક્ટરે મને ટ્રીટમેન્ટ વગેરે જણાવેલું પણ મને ગમે ત્યારે કંઈ થઇ જાય ને પછી મારી દીકરી નું શું? એટલે એ મોટી થાય એ પેહલા જ મેં તેને મારાથી દૂર કરવાનું નક્કી કરીને ભારત આવી. એક રાત્રે હૈયાને પથ્થર બનાવી મારી ‘મિશુ’ ને મેં બાલભવનના હિંચકામાં મૂકી. પેલા જ લેક્સાઇડ પર બેસીને આખી રાત રડી. પણ હું જાણતી હતી કે આજ સાચો નિર્ણય છે. થોડા દિવસ પછી રહેવાયું નહિ તો મેં બાલભવનની સહજ મુલાકાત લીધી. મારી મિષ્ટી ત્યાં બરાબર છે તેની ખાતરી કરી અને મેં મુંગી સુધાને કહ્યું કે મને બાલભવનના ફોટા મોકલતા રહેવાના. એ દયાળુ જીવે મને નિરાશ ના કરી. હું પાછી લંડન આવી અને હવે મારી અને મારી દીકરી વચ્ચે નો સબંધ હતો માત્ર સુધાના ફોન થી આવતા ફોટા..
વિજય એક ઊંડા નિસાસા સાથે બેડ પર ફોસડાઇને બેઠો .. ત્યારે એને ખ્યાલ આવ્યો આંસુથી તેનો શર્ટ ભીનો થઇ ગયો છે. તેને આંખો લૂછી, બાજુમાં પાણીનો ગ્લાસ હતો તે મોઢે લગાવી એક સામટો પી ગયો.
વળી લેટરમાં મોઢું નાખ્યું.
…. દીકરીને દૂર કરવાનો અપરાધભાવ દૂર કરવા મેં લંડનના એક ઓર્ફનેજ હોમ જોડે કામ શરુ કર્યું. ત્યાં મારા વકીલાત ના અભ્યાસથી મેં ઘણા બાળકોના અડોપશન માં મદદ કરી. સાથે સાથે ટ્રીટમેન્ટ ચાલતી હતી. ખુબ યાતનાઓ પડતી પણ દીકરીને ત્યજી દેવા જેવું દુઃખ કોઈ નહિ. લોકોની બાળકો દત્તક લેવામાં મદદ કરતા કરતા મને રોજ વિચાર આવતો કે કાશ, મારી મિષ્ટી ને પણ કોઈ સારો પરિવાર મળી જાય. હું રોજ ઈશ્વર ને પ્રાર્થના કરતી. ઈશ્વરની લીલા જુઓ એક ગુજરાતી પરિવાર ત્યાં બાળક દત્તક લેવા આવ્યું ને ચર્ચા કરતા માહિતી મળી કે તેઓને અમદાવાદમાં અમારા બાલભવન નો એક દીકરો દત્તક લેવો છે પણ કાયદાની રીતે થોડી ગૂંચવણ છે. મને લાગ્યું મારી દીકરીને મળવાનો આ મોકો મને ઈશ્વરે આપ્યો છે અને હું તેઓ સાથે અહીં આવી ગઈ. આપણે મળ્યા તેના બરાબર 10 દિવસ પેહલા. મારી મિષ્ટીને 5 વર્ષની હસતી બોલતી મસ્તી કરતી જોઈને મને જેટલો આંનદ થયો. એટલો જ પોતાના પર ગુસ્સો આવ્યો. કે પોતે કેમ તેને દૂર કરી. ભલે દવાખાનાના ધક્કા ખાતા ખાતા પણ તે હજી જીવે છે.. સતત ડાયાલીસીસ થતું.. થોડા દિવસ બેભાન રહેતી પણ જીવતી તો હતી.. શા માટે મેં દીકરીને દૂર કરી… ખુબ પસ્તાવો થયો.
હવે હું તેને લઇ જઈ શકું નહીં તેથી મનોમન હું એજ પ્રાર્થના કરતી કે કોઈ સારો પરિવાર તેને મળે. અને એક સવારે મારી પ્રાર્થના સ્વીકાર થઇ ગઈ. જે સવારે તમે મળ્યા. એ બધું ઘડાવાનું જ હતું. તેથી આગલા જ દિવસે વિદિશા બહેન ને ગામ જવાનું થયું. બાકી બધું તમને ખબર જ છે…
હું તમારી ખુબ ખુબ આભારી છું. એટલે માત્ર નહિ કે તમે મારી મિષ્ટીને દીકરી બનાવી પણ તમે મને તમને ઓળખવાનો પણ મોકો આપ્યો. હવે આ અભાગી માં ને તસ્સલી છે કે તેની દીકરી એવું જીવન જીવશે કે તે પોતે કે બીજું પણ કોઈ તેને આપી શક્યું ના હોત. સાચે જ જીવ પોતાની ગતિ પોતે નક્કી કરી લેતું હોય છે. મારી મિષ્ટીની જીવન યાત્રા તેનું ઉદાહરણ છે. તમે ત્રણેય એકબીજા માટે પરફેક્ટ છો. એકે પરફેકટ ફેમિલી.
વિજય તમારો અધિકાર હતો આ હકીકત જાણવાનો તેથી આ પત્ર છોડીને જવાનું રિસ્ક લીધું પણ આ વાંચવાની સાથે જ આ બધી વાતો રાતના સપનાની જેમ ભૂલી જશો. કાવ્યાજી ને કેહવું કે નહિ તમારો નિર્ણય છે પણ મને લાગે છે કે તેનું માતૃત્વ શું કામ વહેંચવું. આખરે આ બધાની પ્રણેતા તેની બાળક દત્તક લેવાની તીવ્ર ઈચ્છા અને પ્રાર્થનાઓ છે. મને લાગે છે કે અસલમાં તેની જ પ્રાર્થના સ્વીકરાઈ છે. મારી મિષ્ટી હવે તમારી છે. અને તમે તેના પિતા. એજ હકીકત છે. આ લેટર તમને મળશે ત્યારે હું જીવિત હોઈશ કે નહિ તે ખ્યાલ નથી. હું આખરી સ્ટેજ માં હતી જયારે અહીં આવી. અને હવે પછી મારે સતત ટ્રીટમેન્ટ લેવાની છે. પણ હવે હું ખુશી-ખુશી શાંતિથી મરીશ અને વધુ જીવન બચ્યું પણ નથી તેથી શોધશો નહિ. મારા માટે બસ એટલું કરજો. મારી મિષ્ટીને સાચવજો – આપણી મિષ્ટી - મારી તમારી અને કાવ્યા ની… જય શ્રી કૃષ્ણ”
કાગળ પલડી ગયો હતો. બીજી જ ક્ષણે લાઇટરથી સળગી ગયો અને ફ્લશ થઇ ગયો. ચહેરા પર પાણીની છાલકો વાગી. અરીસામાં આંખો જાત ભેગી થઈ અને એક નિર્ણય લેવાઈ ગયો. અડગ પગલાં રૂમમાંથી બહાર નીકળ્યા. કોલાહલ તીવ્ર બન્યો. એક અવાજ દોડતો દોડતો સામેથી આવ્યો અને ધબ્બ દઈને છાતીએ વળગી ગયો — “પપ્પા, મારા પપ્પા …લવ યુ પપ્પા”
------------સમાપ્ત---------
