પ્રકરણ 3 : "વિજય તૈયાર છે?"
વિજય અને હેતા હવે અવારનવાર સવારે જ્યુસ સેન્ટર પર મળવા લાગ્યા. ત્યાંજ સાંજનો પ્લાન બની જતો. હેતા કોઈ ને કોઈ બહાને વિજયને બાલભવન બોલાવતી. ક્યારેક કોઈનો બર્થડે, ક્યારેક ગેમ્સ ઇવનિંગ, ક્યારેક અમસ્તું જ. વિજય હવે બાળકો સાથે ઘણો સમય પસાર કરવા લાગ્યો હતો.
વિજયને મિષ્ટી સાથે ભારે લગાવ થઇ ગયો. થોડા દિવસો પછી તે લગભગ રોજ તેને મળવા આવતો. હવે તેને હેતા ના બહાનાઓની જરૂર રહી ન હતી. હવે તેની પાસે કારણ હતું. મિષ્ટી - તેને આ 5 વર્ષની ઢીંગલી જેવી બાળકીની માયા લાગી ચુકી હતી. તેની કાલી કાલી વાતો સાંભળ્યા વિના તેનો દિવસ પૂરો થતો નહિ.
એક દિવસ સવારે જયારે હંમેશાની જેમ બંને જણ પાણી તરફ નજર નાખીને બેઠા હતા વિજયે વાત શરૂ કરી.
“હું એક ખુબ ગંભીર વાત કેહવા જઈ રહયો છું પણ મને આશા છે કે તમે મને સમજશો……”
10 મિનિટમાં વિજયે તેનું મન મોકળું કરી નાખ્યું હેતા આગળ… તેની આંખમાં પાણી હતું અને હેતા ની આંખો વહી રહી હતી પણ હોઠ કાન સુધી પહોંચે એવી સ્માઈલ હતી તેના ચહેરા પર. તે ખુબ ભાવવિભોર થઇ ગઈ હતી.
તેણે વિજયના બંને હાથ હાથમાં લઈને કંઈક પ્રોમિસ કરતી હોય એમ એની આંખોમાં આંખ નાખીને વાત કરી. બંને એટલા ભાવવિભોર હતા કે એકબીજાને ગળે મળ્યા વગર રહી શકાય નહિ. પણ વિજયે માત્ર ખીસાંથી રૂમાલ કાઢી હેતાને ધર્યો અને પોતાની ભીની આંખો હાથથી જ લૂંછતા ઉભો થઇ ગયો.
હંમેશાની જેમ વિજય ગાડી તરફ ચાલવા લાગ્યો. આજે તેનું હૈયું હલકું હતું. મન શાંત હતું. દિમાગ એક નિર્ણય કરી ચુક્યો હતો.
હેતા તેની પીઠ તાકી રહી. આજે તેના હોઠ પર મુસ્કાન અને આંખમાં પાણી હતું.
****
મુલાકાતોનો સીલસીલો આમ જ ચાલુ રહયો. દર બે દિવસે વિજય બાલભવન જઈ આવતો. હેતાની મદદથી તે બાળકો સાથે હળતા ભળતાં શીખી ગયો. તેનો વિશેષ લગાવ મિષ્ટી તરફ હતો. હેતા જોકે તેને સમજાવતી કે બાળકો સાથે માપનું જ સગપણ કરવું તેઓ આપણી ગેરહાજરીથી હેરાન ના થાય એ પણ જોવાનું આપણું કામ છે. બાલભવનના બાળકોને લાગણીઓની બહુ આદત લગાડવી નહિ જોઈએ.
વિજયને હેતાની વાત સ્પર્શી ગઈ. આપણે પ્રેમ આપવામાં પણ કેટલા સ્વાર્થી હોઈએ છીએ. પ્રેમ કરવાનો આપણો મોહ એ પણ જોઈ શકતો નથી કે આપણે જેને ચાહીએ છીએ તેને એક આદત પાડી રહ્યા છીએ અને આદત સારી હોય કે ખરાબ તેની અતિશયોક્તિ માણસ ને કમજોર જ બનાવે છે. પ્રેમ અને વહાલની આદત આ દુનિયામાં સૌથી વધુ લોકોને છે. પ્રેમનું મહિમા મંડન એ હદે આપણે કરી ચૂક્યાં છીએ કે પ્રેમ એ એક બુરી આદત હોઈ શકે એ તરફ આપણું ધ્યાન જતું નથી કા તો આપણે એ વિચારને દિમાગના દરવાજેથી જ કાઢી મૂકીએ છીએ.
એક સવારે જ્યુસ પીતા પીતા હેતા એ વિજયને કહયું કે તેને શહેર ફરવું છે. બાલભવનના કામોમાંથી તેને ખાસ સમય મળતો નથી. વિજયે તેને ખુશી ખુશી શહેરમાં ફરવા લઇ જવાનું પ્રોમિસ આપ્યું.
એક શનિવારે તેઓ સવારથી શહેરમાં પ્રસિદ્ધ એવા અલગ અલગ સ્થળો જોઈ આવ્યા. સાથે જમ્યાં. પછી શહેરના પ્રખ્યાત મૉલમાં વિજય હેતા ને લઇ ગયો.
“અરે મૉલમાં કેમ આવ્યાં છે આપણે? મારે શોપિંગ નથી કરવું” હેતા થોડી ચિડાઈને બોલી.
“મારા તરફથી લઇ લો. જે ગમે તે, પ્લીઝ” વિજયે તેની સામે જોયા વગર વિનંતી કરી.
“શા માટે પણ?
“તમે મારી ખુબ મદદ કરી છે. હું આજે એક નવીન ઉર્જા અનુભવી રહયો છું, મારી સૌથી મોટી સમસ્યા ઉકેલાઈ ગઈ હોય એવું લાગે છે અને તેનું કારણ તમે છો. હું તમને કંઈક ગિફ્ટ આપવા અંગે વિચારતો જ હતો પણ હવે તમે જાતે જ પસંદ કરી લો એ સારું રહેશે”
હેતા ભીના હૃદયે ખુબ નમણું હસી.
તે ઘણું બધું કેહવા માંગતી હતી. પણ ટૂંકમાં જ બોલી -
“તમે જીવનમાં જે મહત્વનો નિર્ણય કરવા અંગે વિચારી રહ્યાં છો એ કરી શકશો તો એનાથી મોટી ગિફ્ટ કોઈ હશે નહિ મારા માટે”
વિજય તેની સામે જોઈ રહયો, હેતાની આંખોના ખૂણાઓમાં ક્યાંક પાણી અટકેલું હતું.
“છતાં હું મૉલ આવી છું તો શોપિંગ કરી લઉં. પણ હું જ પે કરીશ, ઓકે?” હેતા માહોલ બદલવા માટે ઝડપથી બોલી ગઈ.
“હા, ઈન્ડિપેન્ડેન્ટ નારી, હા’
બંને ખડખડાટ હસ્યાં.
મૉલના એક્સેલેટર પરથી ઉતરતા એક બ્રાન્ડેડ હેન્ડબેગનો સ્ટોર સીધો નજરે ચડતો. સ્ટોરના કાચની પેલી બાજુ અંદર એક યુવાન દેખાવડી છોકરી સાથે ખુબ મોજથી લેડીસ હેન્ડબેગની શોપિંગ કરી રહેલા પોતાના પતિ પર કાવ્યાની નજર સ્થિર થઇ ગઈ.
વિજય અને હેતા બ્રાન્ડેડ બેગની શોપમાં હેતા માટે હેન્ડબેગ પસંદ કરી રહ્યાં હતા. હંમેશાની જેમ ઠઠ્ઠા મશકરી ચાલુ હતી.
કાવ્યા હવે એકસ્કેલેટર પરથી ઉતરીને અનાયાસે ડાબી બાજુ બે ત્રણ પગલાં લઈને મૉલના પસેજમાં રેલિંગને અડીને ઉભી હતી. ત્યાંથી તે હવે તે સ્ટોરના ઓપન ડોરમાંથી બંનેને સ્પષ્ટ જોઈ શકતી હતી. હવે કાચ પણ ના હતો વચ્ચે. તેને નિશંક પણે જે ઘટી રહયું હતું તે દેખાઈ રહ્યું હતું. તેને છેલ્લી કેટલીક પળોમાં તે બંને પરથી એક વાર પણ નજર હટાવી ના હતી. આંખનું મટકું પણ ભર્યું ન હતું.
તે તેના પતિને ખડખડાટ હસતા જોઈને આશ્ચર્યમાં હતી, પણ સુખદ આશ્ચર્ય. તેની આંખો પહોળી થઈને તેને જોઈ રહી પણ તેમા આંનદ હતો. તેના હોઠ પર હળવી મુસ્કાન હતી. તેણે અજાણતાં જ બે સ્ટેપ આગળ લીધા.
“આ બેગ સારું છે, લેટ્સ ફાઇનલ ઘીસ, પ્લીઝ” હેતા નો અવાજ કાવ્યા સાંભળી શકે એટલા અંતરે હતી.
“મને પણ પેલું યેલ્લો ગમ્યું, પણ ઠીક છે તને જે ગમે તે ફાઇનલ. મારે થોડી વાપરવાનું છે” વિજયનો પહાડી અવાજ કાવ્યાના મન પર સીધો ટકરાયો.
હેતા થોડું જોરથી હસી.
અસલમાં છેક હવે કાવ્યાને તે દ્રશ્યમાં હેતાના પણ અસ્તિત્વનું ભાન થયું.
તેણે હવે હેતાને ધ્યાનથી જોઈ. સુંદર નમણી મોડર્ન કપડાં પહેરેલી ખુશમિજાજ સ્ત્રી!!
હેતા એ મગજ પર જોર આપીને નક્કી કર્યું કે ના તે તેને ઓળખતી નથી. બીજો વિચાર તેને એ આવ્યો કે મેં પણ આજ બેગ લીધું હોત, તેની ચોઈસ સારી છે.
કાવ્યાને પોતાના વિચારો પર હસું આવ્યું. પોતે અહીં શું કરી રહી છે તેવી સભાનતા આવતા તે ઝડપથી ત્યાંથી હટી ગઈ.
તે એ સ્ટોર પાસેથી જ પસાર થઈને બેઝમેન્ટ પાર્કિંગમાં લઇ જતી લિફ્ટમાં જતી રહી. નજર તેને નીચે રાખી.
લિફ્ટમાં ઉભી હતી ત્યારે તેની આંખો સામે હજી પણ વિજયનો ખડખડાટ હસતો ચહેરો રમી રહયો.
અચાનક લિફ્ટના દરવાજામાં પોતાનો ચહેરો દેખાયો. પોતાનો ઉદાસ નિસ્તેજ ચહેરો જોઈ તેની આંખમાં પાણી આવી ગયું. શું કરી રહી છે તે પોતાની જાત સાથે. શું તેણે પોતાના સુખને પોતે જ નજર લગાડી છે? એવા વિચારો કરતા તે અજાણતા લિફ્ટની બહાર નીકળી ગઈ. જેવી લિફ્ટની બહાર નીકળી તેણે બાજુના પગથિયાં પરથી ઉતારતા લોકોનો અવાજ સાંભળ્યો જેમાંથી એક વિજય નો હતો. તે તરત ઉંધી ફરી ગઈ.
વિજય અને હેતા તેમની કાર તરફ ચાલી ગયાં. કાવ્યા ધીમેથી પોતાની કાર પાસે ગઈ. તેણે એક નજર ફરીને જોવાનું નક્કી કર્યું. અને બરાબર તેજ સમયે વિજય કારનો દરવાજો ખોલવા ઊંધો વળ્યો.
કાવ્યા તરત એક કારની આડાશે નીચે બેસી ગઈ. વિજયે કાવ્યાની હાજરી અનુભવી હોય તેમ તે બે સેકન્ડ અટવાયો.
“શું થયું?” હેતા એ ખોવાઈ ગયેલા વિજયને પાછો બોલાવતા પૂછ્યું.
“કાંઈ નહિ બેસી જાવ ને” હેતા બેસી ગઈ તેને ધીમેથી કાર નો દરવાજો બંધ કર્યો અને પોતે ડ્રાંઇવિંગ સીટ તરફ આવી ગયો. કારનો દરવાજો ખોલતા તેને હજી એક વાર પાછું વાળીને તે કાર પર નજર નાખી જ્યાં તેને કાવ્યા હોવાનો આભાસ થયો હતો. તેને લાગ્યું કે પોતે જોયેલી આકૃતિ કાવ્યાની જ હતી. પણ પછી તે ઝડપથી નીકળી ગયો.
કાવ્યા પણ તરત જઈને પોતાની કારમાં બેસી ગઈ. તેણે પાણીનો ઘૂંટડો લીધો અને પછી અચાનક એક વિચારનો તેજ લિસોટો થયો - “હું શા માટે છુપાઈ રહી છું?” એ થોડું હસી પોતાની જાત પર. તેની જાતે ખુબ ટાઢો જવાબ આપ્યો, “પોતાના પતિને ક્ષોભથી બચાવવા માટે”. કાવ્યા જાત પર અકળાઈ. “એમાં ક્ષોભ શેનો વળી? કેમ કોઈ પુરુષ પત્ની સિવાય અન્ય કોઈ સ્ત્રી સાથે ફરી જ ના શકે? કોઈ ઓફિસની ટીમ માંથી હશે. ક્લાઈન્ટ પણ હોઈ શકે છે. આખરે મૉલમાં જાહેરમાં જ ફરી રહ્યાં છે, શોપિંગ જ તો કરી રહ્યાં છે. આમ પણ વિજયને કોની બીક?!
કાવ્યા ને પોતાના વિચારો જે તરફ જઇ રહ્યાં હતા પોતાના પર જ શરમ આવી ગઈ. તેને ત્યાંજ પોતાની વિચારમાળા તોડી નાખી અને કાર હંકારી ગઈ. તેઓ ખાસા આગળ નીકળી ગયા હશે. પોતે રોકાઈ ગઈ એજ સારું થયું. પાર્કિંગ બેઝમેન્ટમાંથી બહાર નીકળતાની સાથે જ તેના અંતર મને ફરી તેને પજવવાનું શરુ કર્યું.
અને આજે સંજોગો પણ થોડા મહેરબાન હતાં. મૉલ પછીના પેહલા સિગ્નલ પર તેના પતિની કાર તે પેહલી હરોળમાં ઉભી જોઈ શકતી હતી. જેનાથી ભાગીએ એજ સામે આવે. કુદરતનો નિયમ છે. તેને નિઃસાસો નાખ્યો. તે 4 કાર પાછળ હતી. સિગન્લ ખુલ્યો. વિજયની કાર જમણે વળી. કાવ્યાની પણ.
તેણે ક્યારે પતિનો પીછો કરવાનું નક્કી કર્યું તેને યાદ ન હતું, પણ હવે ઘણું મોડું થઇ ગયું છે એમ વિચારી તેણે વિજયની કાર ને ફોલો કર્યે રાખ્યું. મગજમાં કોઈ વિચાર નહિ. નાનું બાળક માં નો પાલવ ઝાલીને પાછળ પાછળ જાય એટલી સહજતાથી કાવ્યાની કાર વિજયની કારે પડેલા લિસોટા અનુસરવા લાગી.
5-10 મિનિટના ફોલો અપ પછી, આગળની કાર રોકાઈ. કાવ્યાના આશ્ચર્ય નો પાર ના રહ્યો જયારે રોકાયેલી કાર ની સામેના ગેટ પાર તેણે “બાળ ભવન” વાંચ્યું. કાવ્યા સહેજ આગળ જઈને ઉભી રહી. તેને કારમાં બેઠા બેઠા જ પાછળ વળીને જોયું.
અજાણી પણ ઠરેલ લાગતી એ છોકરીએ પોતાની 4-5 શોપિંગ બેગ કાઢી, રમકડાં અને બલૂન્સ વિજયે કાઢ્યાં અને બંને આશ્રમમાં પ્રવેશ્યાં.
હવે આ વાત કાવ્યા માટે સરપ્રાઈઝિંગ નહિ શોકિંગ હતી. વિજય અને અનાથ આશ્રમ પૂરબ-પશ્ચિમ જેવી વાત હતી.
વિજયને બાળકો પસંદ નથી. તે બાળકો માટે રમકડાં લઈને એક બાળ આશ્રમ માં અજાણી સ્ત્રી સાથે શું કામ જઈ રહયો હશે? કાવ્યાનું મન સખત અંદેશાઓથી ગભરાઈ ગયું. તે મૂંઝવણમાં કારમાંથી ઉતરીને આશ્રમના દરવાજા સુધી પહોંચી ગઈ.
અને તરત પછી વળી ગઈ. તેને પોતાની હરકતો પર શરમ આવી રહી હતી.
કાવ્યા એક ખુબ સુશિક્ષિત, સક્ષમ અને મુક્ત વિચારોવાળી છતાં ટ્રેડિશનલ ગુજરાતી ફેમિલીમાં મોટી થયેલી સામાજિક સ્ત્રી હતી. તે તેના સમાજમાં ખુબ પ્રખ્યાત અને રિસ્પેક્ટેડ ગણાતી હતી. તેનો કેરિંગ અને પ્રેમાળ સ્વભાવ તેને ખુબ સ્વજનો અને મિત્રો બનાવી આપતો. તે ખુબ વધારે આત્મસુરક્ષિત સ્ત્રી હતી. આ રીતે વર્તવું તેના વ્યક્તિત્વ થી ખુબ વિપરીત હતું.
ત્યાંથી નીકળી જતા પેહલા આપોઆપ એક નજર અંદર પડી ગઈ.
તેના અદભુત આશ્ચર્ય વચ્ચે વિજય એક પાંચ વર્ષની બિલકુલ બાર્બી જેવી લગતી બાળકીને ઉંચકીને તેને રમાડી રહ્યો હતો. એક હાથમાં બાળકી તેડેલી હતી. બીજા હાથમાં બલૂન્સ.
કાવ્યાની બંને આંખોમાંથી આંસુ ગાલ પર સારી આવ્યાં. તેનું હૃદય જોર જોર થી ધડકી રહ્યું હતું. તે એટલી ભાવવિભોર થઇ ચુકી હતી. કે તે એક પણ પગલું આગળ કે પાછળ લઇ ના શકી.
બે મિનિટ પછી તેને જોયું કે વિજય સહુને બાય કહીને તેની જ તરફ આવી રહ્યો છે. તેને કાંઈ સમજ ના પડી. કે તે પછી વળી જાય. ત્યાંજ ઉભી રહે કે શું કરે. તે દોડીને ગેટમાંથી અંદર જતી રહી અને ડાબી બાજુ ગાર્ડનમાં લપાઈ ગઈ.
કાવ્યા હવે એ હદ સુધી હેબતાઈ ગઈ હતી કે તેને તે શું કરે છે તેનો ખ્યાલ ન હતો.
વિજયની ગાડી જતી રહી હોવાનો અવાજ તેણે સાંભળ્યો પણ તે ભાવનાઓ અને આશ્ચર્યના વહેણમાં લગભગ એવી ડૂબી ગઈ હતી કે બે મિનિટ તે ગાર્ડનમાં એમનેમ નીચે જ બેસી રહી. તેના શ્વાસ હજી શાંત થયા ન હતા. તેનું મન વિચલિત હતું. તે બેધ્યાન પણે ઉભી થઇ. તેણે જે જોયું તેનો આનંદ કરવો કે આ કેવી રીતે શક્ય છે તેની શંકાઓ. તે વિજયના વિચારોમાં ખોવાયેલી હતી એટલામાં એક કર્કશ સાદથી તે હયાતીમાં પછી આવી.
તે જેવી ઉભી થઇ ગાર્ડે તેને જોઈ અને તે બૂમો પડતો સામેથી આવ્યો.
“કોણ છે ત્યાં.. કોણ છે?”
ગાર્ડે ટોર્ચ મારી. કાવ્યા ડરી ગઈ અને ઝડપથી ગેટ માંથી બહાર જવા લાગી.
ગાર્ડ ત્યાં સુધી બૂમો પાડતો પાડતો તેની નજીક આવી ચૂકયો હતો.
કાવ્યાએ થોડી સાન કેળવીને પલટીને તેને જવાબ આપવાનું યોગ્ય સમજ્યું.
“જુઓ ભાઈ, શાંત થઇ જાવ. હું કોઈ ચોર નથી. હું.. હું રસ્તો ભૂલી ગઈ હતી.. મારો મતલબ છે કે હું ખોટા સરનામે આવી ગઈ હતી. મને માફ કરશો”
“તમે ત્યાં સંતાઈને બેઠા હતા.. હવે ભાગી રહ્યા છો .. શા માટે? જવાબ આપો .. શું કરી રહ્યા હતા તમે અહિંયા..અંદર ચાલો …મેડમ વાત કરશે” ગાર્ડે પોતાની કર્મ નિષ્ઠા સાબિત કરતા અવાજે પૂછ્યું.
આ બુમાબુમ સાંભળીને પણ હેતા અને ઓફિસ બોય ત્યાં દોડી આવ્યાં.
કાવ્યા હેતાને જોઈ રહી. ગાર્ડ હજી પણ સવાલો પૂછી રહયો હતો.
હેતા એ તેને શાંત થઈને જતા રેહવા કહ્યું. હવે હેતા અને કાવ્યા સામસામે હતા. ઓફીસ બોય થોડા દૂર ઉભો હતો.
આછા લીલા રંગની સાડી, તેને શોભતી હળવી જવેલરી,ખુબ આકર્ષક રીતે વીણેલા વાળ,, ડાબા હાથના કાંડામાં મોંઘી ઘડિયાળ, એક હાથમાં કારની ચાવી, વાળેલી અદબ અને નીચી નજરો.. એટલું જાજરમાન વ્યક્તિત્વ …
હેતા એટલું તો નક્કી કરી શકી કે એ સ્ત્રી અહીં કોઈ બદઈરાદાથી નથી આવી.તેને વિનયપૂર્વક વાત શરુ કરી.
“માફ કરશો….”
“તેમનું કામ છે .. ઈટસ ઓકે .. મારી ભૂલ છે..” કાવ્યા એ હેતાની વાત શરૂ થતાં જ કાપી નાખી.
“તમે અહીંયા …”
“હું એક્ચ્યુલી ખોટા સરનામે આવી ગઈ હતી.. સોરી .. સોરી” ફરી પ્રશ્ન પેહલા જ જવાબ અપાઈ ગયો.
આ બધું જ કાવ્યા પોતાની સામે જોયા વિના બોલી રહી હતી તે હેતાએ નોંધ્યું.
કાવ્યા તરત ઊંધું ફરીને ચાલવા લાગી.
એટલામાં તેના પીઠ પર શબ્દો અથડાયા.. “તમે ઈચ્છો તો બાલભવન ની મુલાકાત લઇ શકો છો”
કાવ્યાએ આ શબ્દો સમજવા અને જવાબ આપવા માટે એક આખી સેકન્ડ લીધી.
ઊંધું ફરીને તેને બીજી અડધી સેકન્ડ હેતા સામે જોયું. અને બીજી અડઘી સેકંડ આ બાલભવનમાં વિજયનો શું ઇન્ટરેસ્ટ છે તે તો જાણવું જ રહયું એમ વિચારીને તેને અંદર જવાનું નક્કી કર્યું.
બંને ચુપચાપ ચાલવા લાગ્યા.
એડમીન હોલમાં આવીને હેતા એ તેમને બેસવા માટે કહયું.
“હું પાણી મોકલાવું તમારા માટે, થોડા રિલેક્સ થઇ જાઓ પછી મળીએ બાળકોને”
કાવ્યા હજી પોતાની જાત પાર કાબુ મેળવી શકી ન હતી. તેણે ખાલી “સારું” જવાબ આપતું માથું ધુણાવ્યું. તેની નજર આખી રૂમમાં ફરતી હતી.
ઓફિસ બોય રૂમમાં થોડે દૂર ઉભો રહ્યો.
ફરીથી પેલી જ છોકરી પાણી આપી ગઈ. પાણીના બે ચાર ઘૂંટડા પી ને કાવ્યા થોડી સ્વસ્થ થઇ. તેણે છોકરીનો આભાર માંગતા મીઠી સ્માઈલ આપી. જવાબમાં મોટી સ્માઈલ મળી. તે તેના મનને શાંત કરવા માટે પૂરતી હતી.
હેતા આવીને સામે ઉભી રહી અને પૂછ્યું, “જઈશું ?”
“આમ કોઈ પણ વ્યક્તિ મળી શકે બાળકોને? તમે મારું આઈડી પણ માગ્યું નથી.”
હેતા થોડી ગૂંચવાઈ.
“હા તમારી વાત સાચી છે. પણ તમે મને કોઈને હાનિ પહોંચાડો એવી વ્યક્તિ લાગતા નથી અને હું તો આવીશ જ સાથે તો..”
“કોઈના દેખાવ પરથી અનુમાન ના કરાય, સારાપણ માટે પણ નહિ. ખૈર, ચાલો બાળકોને મળી લઉ..”
હેતાના મનમાં શંકા ગઈ કે આ કોઈ ઇન્સ્પેક્શન અધિકારી તો નથી ને. કરુણા બતાવવા જતા બાલભવન માટે કોઈ મુસીબત ના વહોરી લીધી હોય!
તે આશંકાઓથી વ્યથિત થઈને ચુપચાપ ચાલવા લાગી. હવે ઘણું મોડું થઇ ગયું હતું પ્લાન બદલવા માટે.
બાળકો પેલા જમવાના જ રૂમમાં ભેગા થઇ ગયા હતા.
હેતાએ બાળકોને કાવ્યાને નમસ્તે કરવા કહ્યું.
કાવ્યા અત્યંત લાગણી વશ થઈને બાળકોને જોઈ રહી. તે સીધી મિષ્ટી પાસે ગઈ અને તેના ગાલ પર હાથ ફેરવ્યો. પણ બે ત્રણ બાળકોને વહાલ કરીને પછી પોતના સ્થાને આવી. હેતા પહોળી આંખે આ બધું જોઈ રહી.
“તમારો સહુનો જમવાનો સમય થઇ ગયો છે ને.. તો હું મોડું નહિ કરું .. બાય બાય…અને હા, હું બીજી વાર સહુ માટે નાસ્તો લઇ આવીશ” કાવ્યા જે મમતથી બોલી આખું વાતાવરણ પોતીકાપણાથી ભરાઈ ગયું.
બાળકો ખુશીથી તાળીઓ વગાડવા માંડ્યા.
કાવ્યાનું મન ભરાઈ આવ્યું હતું, તે ઝડપથી નીકળી જવા લાગી.
“તમે બાળકોને જમાડવા માંગતા હોવ તો…” હેતા ખચકાઈને બોલી.
કાવ્યા તેની સામે જોયા વિના બોલી, “બાળકો મનને ખુશી જરૂર આપે છે પણ તેઓ તે માટેનું સાધન નથી. એક દિવસ બાળકને જમાડીને મને કદાચ આનંદ મળે, બીજા દિવસે બાળકને ખાલીપો મળે…”
એટલું બોલી તેણે હેતાની સામે જોયું અને મીઠા અવાજે બોલી, “તમારે પણ બાળકોંને આ સ્થિતિમાં મુકવા જોઈએ નહિ. બાળકો સફેદ કેનવાસ હોય તેમના પર રંગ જલ્દી ચડે.”
હેતા છોભીલી પડી ગઈ પણ તેણે આ સ્ત્રી માટે માન થઇ આવ્યું.
“હું ખુબ સાચી વાત છે તમારી .. મારે ધ્યાન રાખવું જોઈએ”
બંને જણ બહાર આવી ગયા.
“હું રજા લઉં, બાળ ભવન સુંદર છે, પવિત્ર છે, ખુબ ખુબ આભાર” કાવ્યા નિરસતાથી પણ મીઠા સ્વરે બોલી.
‘તમે કોણ છો અને અહીં કેમ આવ્યા હતા?.. એટલે પૂછવાનું કારણ એટલું જ કે તમે જ થોડી વાર પેહલા બાળકોની સલામતી અંગે વાત કરી અને ગાર્ડના કેહવા પ્રમાણે તમે જે રીતે તમે ગાર્ડનમાં …” હેતા અટવાઈ ગઈ. પોતે આમ ન પૂછવું જોઈએ તે ભાન આવતા ચૂપ જ થઇ ગઈ.
કાવ્યા ખુમારીભર્યું સ્મિત આપી હેતાની આંખમાં આંખ નાખીને બોલી.
“મારું નામ છે કાવ્યા શાહ. હું વિજય શાહની પત્ની છું. મારી ધારણા છે તમે તેમને ઓળખો છો. કારણકે અડધો કલાક પેહલા મેં તમને મોલમાં સાથે શોપિંગ કરતાં અને અહીં આશ્રમમાં બાળકોને ફુગ્ગાઓ વહેંચતા જોયા છે”
હેતાનું મન ઘણી બધી મિશ્ર લાગણીઓથી ધ્રુજી ઉઠ્યું.
“કૂતુહલવશ હું તમારી પાછળ અહીં આવી ચડી કોઈ શંકાના ભાવથી નહિ” કાવ્યાએ ભારપૂર્વક ઉમેર્યું.
હેતાને બે ઘડી સમજાયું નહિ શું બોલવું પણ પછી તે ઉત્સાહથી બોલી, “અરે, તમારે મને પેહલા કેહવું જોઈ’તું હતું. સોરી, ગાર્ડે તમારી સાથે આ રીતે વર્તન કર્યું. અસલમાં અમે કોઈ તમને ઓળખતા નથી તો..” ચુપકેથી ચોકલેટ ખાતુ બાળકમાં સામે પકડાઈ જાય પછી જે બાલિશતાથી જવાબ આપે જેનો કોઈ અર્થ ન હોય તે જ સહજતાથી હેતા બોલી ગઈ.
કાવ્યા મનમાં ધીમું હસી.
“હા, એટલે તમારે કોઈ પ્રકારની સોરી કેહવાની જરૂર જ નથી.. તમે બધા ખુબ સારા કામમાં જોડાયેલા છો, તમને મળીને આનંદ થયો.. અને બાળકોને મળીને તો દિવસ ધન્ય થઇ ગયો, ખુબ આભાર. જય શ્રી કૃષ્ણ” કાવ્યાએ હાથ જોડ્યા અને ચાલતી પકડી.
હેતાએ પણ અનાયાસે તેના પ્રતિસાદમાં હાથ જોડ્યા. પણ તે સ્તબ્ધ થઇને કાવ્યની પીઠને તાકી રહી.
****
કાવ્યા છેક દૂર પાર્ક કરેલી કાર પાસે ચાલીને આવી પહોંચી ત્યારે તેને પાછળથી કોઈ બૂમ પાડી રહ્યું એમ લાગ્યું.
તેને જોયું તો હેતા તેની તરફ આવી રહી હતી.
તેને કારનો અડધો ખોલેલ દરવાજો બંધ કર્યો અને નિશ્વાસ નાખ્યો. તે આ દિવસ પૂરો કરવા માંગતી હતી.
પણ પછી હેતાના આવી પહોંચવાની રાહ જોઈને ઉભી રહી.
કાવ્યા પાસે આવીને હેતા ફરી બે ઘડી ચૂપ રહી. થોડી હાંફી ગઈ હતી.
“શું થયું?” કાવ્યાએ પૂછ્યું.
હેતા થોડું ખચકાઈને બોલી, “મને સમજાતું નથી કે હું કેવી રીતે વાત કરું... શું કહું.. પણ વાતો ક્લિયર કરવી જરૂરી છે ..તમે થોડી મદદ કરશો તો ..”
“મેં તમને કોઈ પ્રશ્ન કર્યો જ નથી .. તમે પરેશાન ના થાવ..” કાવ્યા એ શક્ય તેટલી સૌમ્યતાથી કહ્યું.
“હકીકતમાં મને તમને કોઈ પ્રશ્ન કરવાનો અધિકાર પણ નથી અને તમે મને જવાબ આપવા બંધાયેલા પણ નથી..’ તેણે એટલી જ સહજતાથી આગળ જોડ્યું.
હેતા જે પેહેલથી આ સ્ત્રીની ગરીમાથી આકર્ષિત હતી, થોડી વધારે પ્રભાવિત થઇ ગઈ.
તે હવે થોડુ વધુ વિશ્વાસ સાથે બોલી. “પણ તમારાં મનમાં સવાલો તો હશે જ…” હેતા કાવ્યાના દુધાળાં પગ જોઈને બોલી.
“એ હું મને જવાબદાર વ્યક્તિને પૂછીશ” આ જવાબમાં ગુરુર હતો.
હેતા થોડું વિચારીને, માંડ માંડ વાક્ય જોડીને બોલી, “હા પણ ..એમાં ઘણી ગેરસમજ ઊભી થશે.. એટલેકે .. હું થોડી ક્લિયારિટી આપી શકું તો .. કદાચ….” તેને નવાઈ લાગી કે કેમ તે આ સ્ત્રી સામે એક પણ વાક્ય પૂરું કરી શકતી નથી.
“ગેરસમજ શા માટે ઉભી થાય?” કાવ્યા ફિક્કું હસીને બોલી.
હેતાને પોતના પર ગુસ્સો આવ્યો. તેને લાગ્યું તે સ્થિતિને બગાડી રહી છે.
તે થોડું વિચારીને બોલી, “મને લાગે છે કે તમે મને જ પ્રશ્નો પૂછી લો. મને કોઈ વાંધો નથી. ખોટું નહિ સમજતા પણ મને લાગે છે હું જ તમારા પ્રશ્નોનો સારી રીતે જવાબ આપી શકીશ.”
કાવ્યા જોરથી હસવા માંડી. હેતા હવે અસમંજસમાં રીતસર ઘબરાઈ ગઈ હતી.
કાવ્યા તેનો પીળો પડી રહેલો ચહેરો જોઈને તેના બંને ખભાને હથેળીથી દબાવીને પ્રેમથી બોલી – “એટલું ડરવાની જરૂર નથી. મેં પેહલા જ કહ્યું હું શંકા લઈને આવી નથી. આમ પણ તમને શું લાગે છે, મારે શું પૂછવું જોઈએ તમને?
“એજ કે હું મૉલમાં વિજય.. મિ. શાહ સાથે શોપિંગ કેમ કરી રહી હતી ..” હેતા તરત જ બોલી ઉઠી જાણે તે આજ વાત કરવા માંગતી હોય..
કાવ્યા થોડું મલકાઈ.
“હું અને મારા પતિ બંને ખુબ મુક્ત જીવનશૈલી જીવીએ છીએ. અમે એકમેક માટે પસંદગીઓ કરતા નથી. અમે એકબીજાના જીવનમાં કોણ લોકો હોવા જોઈએ કે ના હોવા જોઈએ એ બાબતે ખુબ સ્ટ્રિક્ટ કંટ્રોલ રાખતા નથી. અમે એકબીજાને પોતાના મિત્રો પસંદ કરવાની અને તેઓ સાથે પોતાની રીતે જીવવાની સ્વતંત્રતા આપીએ છીએ. એટલે આ પ્રશ્નને સ્થાન નથી” કાવ્યા સીધા સ્વરે બોલી.
હેતા અભિભૂત નજરે એ દિવ્ય અને આત્મવિશ્વાસી ચહેરો જોઈ રહી. તેના મનમાં ખુબ માન થઇ આવ્યું.
કાવ્યાએ બોલવાનું ચાલુ રાખ્યું - “શું તમે વિજયને જેટલી પણ વાર મળ્યા હશો તેમના મનમાં કોઈ સંકોચ તમે અનુભવ્યો? શું તેમણે ક્યારેય તમને જાહેરમાં મળવાની ના પાડી? ઇનફ્કેટ, જેને પત્નીનો ડર હોય એ શું સ્ત્રીમિત્ર સાથે શહેરના પ્રસિદ્ધ મોલમાં જાય શોપિંગ માટે?”
હેતા નાના બાળક જેવું હસી. કાવ્યાને પણ તેની માસુમિયત ગમી ગઈ.
કાવ્યા કઈ બોલે એ પેહલા જ હેતા તેની વધુ નજીક આવી અને ખુબ માર્મિક રીતે બોલી– “તો હવે મને ખબર છે તમારો પ્રશ્ન શું છે?”
કાવ્યા કાંઈ બોલ્યા વિના અદબ વાળીને આગળની લાઇન બોલાવાની રાહ જોતી ઉભી રહી. તે એટલી સ્વસ્થ હતી કે હેતા થોડી વિમાસણમાં મુકાઈ ગઈ હતી. છતાં હિમ્મત કરીને તે બોલી.
“તમને એ મૂંઝવણ છે ને કે જે વિજયને બાળકો બિલકુલ પસંદ નથી એ એક બાલભવનમાં શું કરી રહ્યાં છે?”
“અને એક બાલભવન ની સંચાલિકા આટલી યુવાન કેવી રીતે હોઈ શકે’ - કાવ્યા વાત બદલવા અને ડર છુપાવવા માટે મસ્તીભર્યાં હાસ્ય સાથે જવાબમાં બોલી .
“અને એક બાલભવનની સંચાલિકા તેઓની મિત્ર કેવી રીતે હોઈ શકે?” હેતા એ પોતાની વાત ચાલુ રાખી.
કાવ્યાએ બાલિશ રમતમાં નહિ પડીને વાતને સમજદારીથી રજુ કરવાના ઈરાદાથી સ્પષ્ટ બોલવા માંડ્યું –“મને મિત્રતા વિશે જણવામાં કોઈ રસ નથી. મારી ઉત્સુકતા માત્ર એટલી જ છે કે મારા પતિને બાલભાવનમાં શું રસ હોઈ શકે, બાળકોના સંસર્ગમાં રેહવું તેમને સહેજ પણ ગમતું ના હતું તો આ ચમત્કાર થયો કેવી રીતે?”
“આ બદલાવ કેવી રીતે થયો એ કરતા શા માટે થયો એ મહત્વનું છે?” હેતા હવે થોડી ખુશ થઇ.
“હું ધારું છું એમાં તમારો ઘણો ઇન્ફ્લ્યુન્સ હશે” કાવ્યા થોડું મલકાઈને બોલી.
“હા, પણ હું માત્ર સાધન છું, કારણ નહિ” હેતા હવે આંખમાં આંખ નાખીને બોલી.
કાવ્યા ખુબ અચરજ થી તેની સામે જોઈ રહી.
“એમ? તો કારણ શું છે?” થોડું ચીડાયેલા સ્વરે તેણે પૂછ્યું.
હેતા ખુબ મીઠું મલકાઈને કાવ્યાના બે હાથ હથેળીમાં દબાવીને તેની આંખોમાં આંખ મેળવીને બોલી,
“વિજય બાળકો સાથે હળીમળી રહ્યાં છે કારણકે .. કારણકે .. તેઓ તમને ખુબ પ્રેમ કરે છે.”
કાવ્યા બે ભ્રમરો ભેગી કરી માત્ર આંખોથી વધુ ક્લિયારિટી માંગી રહી હતી. તેનું મન ઘબરાયેલું હતું.
“આ કોઈ મિરેકલ નથી, આ પ્રયત્નો છે.. ખુબ વિચારપૂર્વક, સભાનતાથી કરેલા પ્રયત્નો.. છેલ્લા ઘણા દિવસોથી વિજય અહીં નિયમિત બાળકો સાથે સમય પસાર કરવા માટે આવે છે. શરૂઆતમાં તેમને અઘરું લાગ્યું પણ બાળકોએ તેમનું કઠોર મન જીતી લીધું. હકીકતે તેઓ ખુબ સહજતાથી બાળકો સાથે હળવા મળવા લાગ્યા. મને લાગે છે કે “મને બાળકો નથી ગમતાં…” એ એમના પોતના જ દિમાગે ઉભી કરેલી જેલ હતી. બાળકોએ તેમના વહાલથી તે તોડી નાખી. પણ હું તમને ભારપૂર્વક કેહવા માંગુ છું કે આ બધા પ્રયાસો એમણે તમારી ખુશી માટે કર્યા છે”
કાવ્યાની બંને આંખોમાંથી પાણી વહી રહયું હતું. તે આંસુ લૂછતાં આમ તેમ જોવા લાગી.
તેને જે સમજ પડી રહ્યું હતું પણ તેને હજી એ વાત પર વિશ્વાસ નહતો થઇ રહ્યો.
“મારી ખુશી??” કાવ્યા જાણીને બેખબર બની ગઈ.
“મને માફ કરશો પણ મને તમારી માતૃત્વ ધારણ કરવા અંગેની મુશ્કેલીઓની જાણ છે.” હેતા ખુબ ધીમા સ્વરે બોલી.. “મને આ વાત મિ.શાહ એ એટલે કહી જેથી કરીને હું તેઓને બાળકો સાથે ઘરોબો કેળવવામાં મદદ કરું”
કાવ્યાના આખા શરીરે ધ્રુજારી ફૂટી આવી. તેનું આખું અસ્તિત્વ આનંદ અને આશ્ચર્યમાં ઓગળી જવા માટે મથી રહયું.
માંડ અવાજ કાઢીને તે બોલી કે .. “ડુ યુ મીન … કે વિજય .. વિજય તૈયાર છે? તેનો અવાજ તરડાઈ ગયો. આંખો વહી રહી હતી.
હેતા બંને કાન સુધી પહોળું હસીને જોરથી બોલી .. “હાઆઆ…. હાઆઆ... એ તૈયાર છે”
કાવ્યા એટલા જોરથી હેતાને વળગી પડી. ધ્રુસકે ને ધ્રુસકે રડવા લાગી. હેતાને પણ રડવું હતું પણ જાણે કેમ તે ખુશ વધારે હતી. તે કાવ્યાની બાથમાં એ રીતે સમાઈ ગઈ જાણે દરિયાની લહેરમાં રેતી વહી જાય.
એક આખી મિનિટ પછી અળગા થઈને કાવ્યાએ હેતાના બે હાથ ચૂમી લીધાં.
“થેન્ક યુ.. થેન્ક યુ.. તમને ખબર નથી તમે કેટલી મોટી ખુશી આપી દીધી છે મને!! ખુબ ખુભ આભાર કે તમે વિજયને તૈયાર કર્યો, તેની મદદ કરી.. તમને ખ્યાલ નથી આ કેટલો મોટો ઉપકાર છે મારા પર .. થેન્ક યુ ..થેન્ક યુ”
હેતા લાગણીમય બનીને કાવ્યાને ફરી ગળે મળી. કાવ્યાએ મોટી બહેન ની જેમ એને હૈયે ચાંપી લીધી.
બંને જણ થોડું સ્વસ્થ થયા.
કાવ્યાનો ઉત્સાહ સમાતો નહતો. હેતા પણ ખુશ હતી પણ તેનો ભાવ એક પ્રકારની સંતુષ્ટિનો હતો.
“આ બધું થયું કેવી રીતે.. એ પોતે આવેલા બાલ ભવન? ….” હવે કાવ્યા સહેલી મોડમાં આવી ગઈ હતી.
હેતા મોટી સ્માઈલ આપીને બોલી, “એ બધું હું નહિ કહું. એ બધું તમારા જવાબદાર વ્યક્તિને પૂછો”
બંને હસ્યાં .
“અને હા, આ વાત પણ મેં તમને એટલે કીધી કે કોઈ ગેરસમજ ના થાય અને જે વાત માટે તમે વર્ષોથી તરસી રહ્યાં છો એ ફાઈનલી થઇ રહી છે તો એ બધું બગડી ના જાય, બાકી તમને આ નિર્ણય કહેવાનો અધિકાર તો વિજયનો છે અને મને લાગે છે કે એ ખુબ જલ્દી કહેશે..” હેતા આ બોલીને વિચારમાં પડી ગઈ.
“એટલે મારે જાણીને અજાણ રહેવાનું …? આ તો ખુબ મોટી સજા છે”
“પણ વિજય પોતે શ્યોર થઇને જાતે જ તમને જણાવે એ વધુ મહત્વનું છે ને. અને એ દિવસ દૂર નથી. આજે જ તેમણે મનોમન નક્કી કર્યું છે એમ મને લાગે છે?” હેતા ઉત્સાહમાં બોલી.
“કેમ? તમારી વાત થઇ?” કાવ્યાની ઉત્સુકતા હવે વધી ગઈ હતી.
“આજે મિષ્ટીને તેઓ કહી રહ્યા હતા કે તેઓ જલ્દી જ તેની મુલાકાત તમારી સાથે કરાવશે” હેતા થોડું ડરીને બોલી પછી પસ્તાવો થયો કે શા માટે તેણે બાળકીનું નામ લીધું.
“મિષ્ટી.. મિષ્ટી એટલે એ જ ને જેને વિજયે ઉંચકી લીધેલી, જેને હું હમણાં મળી, ભૂરી આંખો અને કથ્થઇ વાળ, પેલી ગુબ્બી ગુબ્બી બાર્બી ડોલ” કાવ્યાની ખુશીનો પાર ન રહયો.”
હેતા લાગણીમય થઇ ગઈ. તેણે હા માં માથું ધુણાવ્યું.
કાવ્યા હેતાને વળગીને ઝૂમી ઉઠી.
“હા, પણ તો તમારે પણ આપણી મુલાકાત અંગત રાખવી પડશે, લેટ હિમ સે યુ ધીસ ગુડ ન્યુઝ”, હેતાએ કાવ્યાને શાંત કરતા કહ્યું.
“ઓફકોર્સ”
“પ્રોમિસ?”
“હા, પ્રોમિસ”
બંને ફરી ગળે મળ્યા.
“હેતા, મેં વર્ષો સુધી લોકોની ખુબ મદદ કરી, પ્રાર્થના, સેવા કરી. મને હમેશા થતું કે કેમ મારી કોઈ મદદ કરી નથી રહયું. કેમ ઈશ્વર મારી સામે ના જુએ? પણ આજે તને મળીને મને લાગે છે કે તું મારી બધી પ્રાર્થનાઓનો જવાબ છે. એંજલ છે તું અમારા જીવનમાં” કાવ્યાએ હેતાનો હાથ હથેળીઓમાં દબાવીને કૃતજ્ઞતા પૂર્વક કહ્યું.
હેતાની આંખો ખુશીથી છલકાઈ ગઈ..તે રડમસ અવાજે બોલી .. “અને મને લાગે છે મારી સેવાઓનો જવાબ તમે. મારા જીવનની આ જ સાર્થકતા છે.”
કાવ્યાએ તેને માથેથી ચૂમી લીધી. તેના આંસુ લૂછ્યાં. ગાડીમાંથી પાણીની બોટલ કાઢી બંને એ પાણી પીધું.
કાવ્યા ફોર્સ કરીને હેતાને “બાલભવન” ના ગેટ સુધી મુકવા આવી. અને બાલભવનને મીઠી સ્માઈલ સાથે જોયા કર્યું. તેને ખ્યાલ આવી ગયો હતો કે આ જ જગ્યા તેના જીવનમાં ખુશીઓનું સરનામું લઈને આવી રહી છે. તેને મનોમન ઈશ્વરનો આભાર માન્યો.
‘બાય” કેહતા પેહલા હેતાએ ફરી વિંનતી કરી કે વિજયને પોતે કેહવા દેજો, ધીરજ રાખશો.
તેને ફરી વચન આપી કાવ્યા કાર તરફ આગળ વધી.
હંમેશાની જેમ હેતા પીઠ તાકી રહી.
બસ આ વખતે તે પીઠ વિજયની ના હતી .. તેની પ્રેમિકાની હતી, જીવનસંગીનીની હતી, એક સશક્ત માયાળુ સ્ત્રીની હતી. મિષ્ટીની થનારી માં ની હતી.
