૧૫ જૂનની સવાર, આદિત્ય શાહ માટે કોઈ સામાન્ય સવાર નહોતી. તેમનો રૂટિન નાસ્તો, ગાયત્રી સાથેની સામાન્ય વાતો, કે સવારના સમાચારપત્ર પણ તેમના મનમાં સ્થાન પામી શક્યા નહોતા. તેમનું મન ફક્ત એક જ વિચાર પર કેન્દ્રિત હતું: તે રહસ્યમય પત્ર અને તેમાં લખેલી ૧૫ જૂનની આગાહી. ગાયત્રી તેમના ચહેરા પરની અસામાન્ય ગંભીરતા પારખી ગઈ હતી. "શું થયું છે તમને, આદિત્ય? આજે તમે કંઈક અલગ જ મૂડમાં લાગો છો," ગાયત્રીએ પ્રેમથી પૂછ્યું, તેના અવાજમાં ચિંતા હતી.
"કંઈ નહીં, ગાયત્રી. બસ, એક જૂના કેસની યાદ આવી ગઈ છે, જે મગજમાંથી જતી નથી," આદિત્યએ વાત ટાળી. તે ગાયત્રીને ચિંતામાં નાખવા માંગતા નહોતા, અને જ્યાં સુધી ઘટનાની સત્યતા સાબિત ન થાય ત્યાં સુધી તે કોઈને કંઈ કહેવા માંગતા નહોતા. તેમના જાસૂસી અનુભવે તેમને શીખવ્યું હતું કે અકાળે બોલાયેલા શબ્દો ઘણીવાર ગેરસમજણ ઊભી કરે છે.
સવારના ૮:૩૦ વાગ્યા હતા. આદિત્યએ ઘડિયાળ જોઈ. કાલુપુર રેલ્વે સ્ટેશન પર પહોંચવા માટે તેમની પાસે પૂરતો સમય હતો. તેમણે પોતાની જૂની લેધર બેગ લીધી, જેમાં એક નાનકડી નોટબુક, પેન, અને એક જૂનો, ભરોસાપાત્ર બાઈનોક્યુલર રાખેલું હતું. આ એ જ વસ્તુઓ હતી જે તેમણે પોતાના જાસૂસી કારકિર્દી દરમિયાન અસંખ્ય વખત વાપરી હતી. તેમણે એક સાદા શર્ટ અને ટ્રાઉઝર પહેર્યા, જેથી ભીડમાં ભળી શકે. તેમની નજર પર કોઈ ન પડે તે જરૂરી હતું.
તેઓ કેબ લઈને કાલુપુર રેલ્વે સ્ટેશન તરફ રવાના થયા. રસ્તામાં, તેમનું મગજ ઝડપથી કામ કરી રહ્યું હતું. જો ખરેખર પત્રમાં લખેલી ઘટના બનશે, તો તેનો અર્થ શું થશે? કોણ આ પત્ર મોકલી રહ્યું છે? અને શા માટે? શું આ કોઈ એવો ગુનેગાર છે જે પોતાની ક્ષમતા બતાવવા માંગે છે? કે પછી કોઈ અજાણ્યો શુભેચ્છક તેમને ચેતવવા માંગે છે? આવા કિસ્સાઓ અસામાન્ય હતા, પણ અશક્ય નહોતા.
કાલુપુર રેલ્વે સ્ટેશન હંમેશની જેમ ધમધમાટ કરતું હતું. મુસાફરોની ભીડ, પોર્ટરોનો અવાજ, ટ્રેનોના હોર્ન અને ફેરિયાઓની બૂમોથી આખું વાતાવરણ ગુંજી રહ્યું હતું. આદિત્યએ સમય જોયો. ૯:૧૫ AM. શતાબ્દી એક્સપ્રેસ પ્લેટફોર્મ નંબર ૭ પર આવી રહી હતી. તેમણે પ્લેટફોર્મ પર એક એવી જગ્યા શોધી જ્યાંથી તેઓ બોગી C-5 પર સીધી નજર રાખી શકે, પણ કોઈ તેમને જોવે નહીં. તેમણે એક ચાની દુકાન પાસે ઊભા રહી, એક કપ ચા મંગાવી, અને છૂપી રીતે નિરીક્ષણ કરવાનું શરૂ કર્યું.
શતાબ્દી એક્સપ્રેસ ધીમે ધીમે પ્લેટફોર્મ પર પ્રવેશી. તેના એન્જિનનો અવાજ અને બ્રેકના ઘર્ષણનો અવાજ વાતાવરણમાં ફેલાઈ ગયો. આદિત્યની નજર C-5 બોગી પર હતી. મુસાફરો ઉતરવા અને ચડવા લાગ્યા. આદિત્યએ પોતાના બાઈનોક્યુલરમાંથી બોગી C-5 ના દરવાજા તરફ ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું.
સમય કાંટાની જેમ આગળ વધી રહ્યો હતો. ૯:૪૦ AM. આદિત્યના હૃદયના ધબકારા તેજ બની રહ્યા હતા. શું આ ખરેખર થશે? શું આ પત્ર સાચો હતો? તેમના જાસૂસી અનુભવ તેમને કહેતા હતા કે આટલી ચોક્કસ આગાહી કરવી લગભગ અશક્ય છે, સિવાય કે કોઈ આ ગુનાનો આયોજક હોય.
૯:૪૪ AM. આદિત્યએ જોયું કે એક મધ્યમ વયના સજ્જન, સૂટકેસ સાથે બોગી C-5 માંથી ઉતરી રહ્યા હતા. તેમના ચહેરા પર થાક અને થોડી અધીરાઈ હતી. તેમની કલાઈ પર એક જૂની, પણ કિંમતી લાગતી ઘડિયાળ ચમકી રહી હતી. તે ચાંદીની હતી અને તેના પર કોઈ પ્રાચીન પ્રતીક કોતરેલું હતું, જે આદિત્યએ બાઈનોક્યુલરમાંથી સ્પષ્ટપણે જોયું. આદિત્યને લાગ્યું કે આ ઘડિયાળ પત્રમાં વર્ણવેલી "કિંમતી પુરાણી ઘડિયાળ" જ હોવી જોઈએ.
તે સજ્જન પ્લેટફોર્મ પર ઉતર્યા કે તરત જ, તેમની પાછળથી એક યુવાન ઝડપથી ધસી આવ્યો. તે યુવાનની ઉંમર લગભગ ૨૦-૨૫ વર્ષની હશે. તેણે એકદમ સાદા કપડાં પહેર્યા હતા, જેથી કોઈનું ધ્યાન તેના તરફ ન જાય. તે સજ્જન હજુ સીડી ઉતરી રહ્યા હતા, ત્યાં જ યુવાને એક ઝાટકે તેમની કલાઈ પરથી ઘડિયાળ ખેંચી લીધી.
ચોરી એટલી ઝડપથી થઈ કે સજ્જનને કઈ સમજાયું પણ નહીં. તેમને કલાઈ પર એક ઝટકો લાગ્યો અને ઘડિયાળ ગાયબ. "અરે! મારી ઘડિયાળ!" સજ્જન બૂમ પાડ્યા, પણ ત્યાં સુધીમાં તે યુવાન ભીડમાં ગાયબ થઈ ગયો હતો.
આદિત્ય શાહ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. પત્રમાં લખેલી દરેક વાત, દરેક વિગત, બિલકુલ સાચી પડી હતી. ૯:૪૫ AM, બોગી C-5 માંથી ચોરી, કિંમતી પુરાણી ઘડિયાળ. બધું જ! તેમના મગજમાં વિચારોનું વંટોળ ઊભું થયું. આ કેવી રીતે શક્ય છે? આ કોઈ સામાન્ય ચોર નહોતો. આ ચોક્કસ કોઈ કાવતરાનો ભાગ હતો.
તેમણે તરત જ પોતાની ચાનો કપ બાજુ પર મૂક્યો અને રાજવીર સિંહને ફોન લગાવ્યો. "રાજવીર! કાલુપુર રેલ્વે સ્ટેશન પર, પ્લેટફોર્મ નંબર ૭ પર, શતાબ્દી એક્સપ્રેસની બોગી C-5 માં હમણાં જ એક ચોરી થઈ છે. એક કિંમતી પુરાણી ઘડિયાળની ચોરી થઈ છે. તરત ટીમ મોકલ!" આદિત્યનો અવાજ ગંભીર અને નિર્ણાયક હતો.
"ચોરી? સાહેબ, તમે ત્યાં છો? કોની ચોરી થઈ?" રાજવીરના અવાજમાં આશ્ચર્ય હતું.
"હું બધું પછી જણાવીશ. પહેલા ચોરને પકડો અને ઘડિયાળ મેળવો. આ સામાન્ય ચોરી નથી. આ એક મોટા કાવતરાની શરૂઆત છે," આદિત્યએ ભારપૂર્વક કહ્યું.
રાજવીરને આદિત્યના અવાજમાં ગંભીરતાનો અનુભવ થયો. તેણે તાત્કાલિક પોતાની ટીમ રેલ્વે સ્ટેશન તરફ રવાના કરી.
આદિત્યએ ભોગ બનનાર સજ્જન તરફ જોયું, જેઓ હવે હતાશ થઈને આસપાસ જોઈ રહ્યા હતા. પ્લેટફોર્મ પર થોડી હડકંપ મચી હતી, પણ ભીડમાં આવું બનવું સામાન્ય હતું. કોઈ ખાસ ધ્યાન નહોતું આપી રહ્યું.
આદિત્યએ ચોર જે દિશામાં ભાગ્યો હતો તે દિશામાં ઝડપથી ચાલવાનું શરૂ કર્યું. તેઓ જાણતા હતા કે ચોરને પકડવા કરતાં, આ પત્ર પાછળના રહસ્યને ઉકેલવું વધુ જરૂરી હતું. ચોર માત્ર એક મોહરો હતો.
તેઓ સ્ટેશનના એક્ઝિટ ગેટ તરફ ગયા. ત્યાંથી બહાર નીકળીને ચોર ક્યાં જઈ શકે? આદિત્યનું જાસૂસી મગજ કામ કરવા લાગ્યું. ચોર કદાચ કોઈ વાહન લઈને ભાગી છૂટ્યો હશે.
અચાનક, તેમની નજર ગેટની બહાર ઊભેલી એક રિક્ષા પર પડી, જેમાં એક યુવાન ઝડપથી બેસી રહ્યો હતો. તે એ જ યુવાન હતો જેણે ઘડિયાળ ચોરી હતી! આદિત્યએ રિક્ષાનો નંબર નોંધ્યો. GJ-01-AB-1234. રિક્ષા ઝડપથી ત્યાંથી નીકળી ગઈ.
તેમણે પોતાની બાઈનોક્યુલર કાઢી અને રિક્ષાની પાછળની સીટ પર બેઠેલા યુવાન તરફ ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું. યુવાને પાછળ ફરીને જોયું, અને આદિત્યને લાગ્યું કે તેમની નજર મળી. યુવાનના ચહેરા પર એક વિચિત્ર મુસ્કાન હતી, જાણે કે તેણે કોઈ પડકાર ફેંક્યો હોય. તે સ્મિત, આદિત્યના મગજમાં કાયમ માટે છપાઈ ગયું. તે સ્મિત સામાન્ય ચોરનું નહોતું. તે કોઈ બુદ્ધિશાળી, આત્મવિશ્વાસુ વ્યક્તિનું હતું જે જાણતો હતો કે તેને પકડવો મુશ્કેલ છે.
રાજવીરની ટીમ દસ મિનિટમાં રેલ્વે સ્ટેશન પર પહોંચી. રાજવીર સીધો આદિત્ય પાસે આવ્યો. "શાહ સાહેબ! શું થયું છે? કોની ચોરી થઈ છે?"
આદિત્યએ તેને બધી વાત જણાવી, પત્ર વિશે અને ચોરીની ચોક્કસ વિગતો વિશે. તેમણે ભોગ બનનાર સજ્જન, જેમનું નામ સુરેશભાઈ જરીવાલા હતું, તેમની ઓળખ કરાવી. સુરેશભાઈ એક જાણીતા ઉદ્યોગપતિ હતા, અને તે ઘડિયાળ તેમના પરિવારની ત્રણ પેઢી જૂની વારસો હતી.
"આદિત્ય સાહેબ, આ કેવી રીતે શક્ય છે? તમે આટલી ચોક્કસ આગાહી કેવી રીતે કરી?" રાજવીરની આંખોમાં આશ્ચર્ય અને અવિશ્વાસ બંને હતા.
"મને એક અનામી પત્ર મળ્યો હતો, રાજવીર. જેમાં આ બધી વિગતો લખેલી હતી. અને તે પત્ર પર એક 'કાળચક્ર' નો સ્ટેમ્પ હતો," આદિત્યએ ગંભીરતાથી કહ્યું. તેમણે રાજવીરને કવર અને પત્ર બતાવ્યા.
રાજવીરે પત્ર અને કવરને ધ્યાનથી જોયા.
"આ તો બહુ વિચિત્ર છે, સાહેબ. આવું ક્યારેય બન્યું નથી. શું કોઈ તમને ગેરમાર્ગે દોરવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યું છે?"
"હોઈ શકે છે. પણ ચોરી સાચી પડી છે. ચોરની રિક્ષાનો નંબર GJ-01-AB-1234 હતો. અને ચોર... તેના ચહેરા પર એક વિચિત્ર સ્મિત હતું, રાજવીર. જાણે કે તે આ બધી રમતનો ભાગ હોય," આદિત્યએ ઉમેર્યું.
રાજવીરે તરત જ રિક્ષાના નંબર પરથી માલિક અને ડ્રાઈવર વિશે માહિતી મેળવવાનું શરૂ કર્યું. પોલીસ સ્ટેશન પર સુરેશભાઈ જરીવાલાની ફરિયાદ નોંધવામાં આવી. આદિત્ય શાહ પોલીસ સ્ટેશનમાં હાજર રહ્યા, તેમણે બધી વિગતો રાજવીરને સમજાવી.
સાંજે, રિક્ષાનો માલિક અને ડ્રાઈવર મળી ગયા. ડ્રાઈવરનું નામ રમેશ હતું. તેણે કબૂલ્યું કે તેણે એક યુવાનને રેલ્વે સ્ટેશનથી લીધો હતો, પણ તેને ચોરી વિશે કંઈ ખબર નહોતી. "સાહેબ, એ ભાઈ તો બહુ ઉતાવળમાં હતા. મને કીધું કે 'ઝડપથી ચાલ, મોડું થાય છે.' મેં તો બસ ભાડું લીધું અને ઉતારી દીધા," રમેશે કહ્યું.
"યુવાન કેવો લાગતો હતો? કોઈ ખાસ નિશાની?" રાજવીરે પૂછ્યું.
"ના સાહેબ, સામાન્ય જ હતો. જીન્સ અને ટી-શર્ટ પહેર્યા હતા. ચહેરો પણ એટલો યાદ નથી," રમેશે જણાવ્યું.
આદિત્યને ખબર હતી કે આ ડ્રાઈવર જૂઠું બોલી રહ્યો નથી. ચોરે પોતાનો ચહેરો યાદ ન રહે તે રીતે વર્તન કર્યું હશે. તે સ્મિત... તે યાદ રાખવા જેવું હતું.
રાજવીરે CCTV ફૂટેજ તપાસવાનું શરૂ કર્યું. રેલ્વે સ્ટેશનના CCTV ફૂટેજમાં ચોર સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો. પણ તેના ચહેરા પર એક કેપ અને માસ્ક હોવાને કારણે તેને ઓળખવો મુશ્કેલ હતો. જોકે, તેની શારીરિક બાંધણી અને હાવભાવ આદિત્યએ જોયેલા યુવાન સાથે મળતા આવતા હતા. ચોર ઝડપથી રિક્ષામાં બેસતો પણ દેખાયો, અને રિક્ષાનો નંબર પણ સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો.
આદિત્યના મનમાં એક નવો પ્રશ્ન ઉભો થયો. જો ચોર આટલો હોશિયાર હતો, તો તેણે રિક્ષાનો નંબર દેખાઈ જાય તે રીતે કેમ ભાગી છૂટ્યો? શું આ પણ કોઈ ચાલ હતી? શું તે ઈચ્છતો હતો કે તેઓ તેને ટ્રેસ કરે, પણ ક્યાંક ગેરમાર્ગે દોરાય?
રાત્રે, આદિત્ય ઘરે પાછા ફર્યા. ગાયત્રી ચિંતાતુર હતી. "શું થયું? કોઈ મુસીબત તો નથી ને?"
"કંઈ ખાસ નહીં, ગાયત્રી. બસ, એક ચોરી થઈ છે, અને હું પોલીસને મદદ કરી રહ્યો હતો," આદિત્યએ ટૂંકમાં જવાબ આપ્યો. તે પત્ર વિશેની વાત હજુ પણ છુપાવવા માંગતા હતા.
તેમણે પોતાના રૂમમાં જઈ, પત્ર ફરીથી વાંચ્યો. 'આ ઘટના સામાન્ય ચોરી નહીં હોય. તે એક મોટા કાવતરાની શરૂઆત હશે.' આ શબ્દો હવે વધુ ગંભીર લાગતા હતા. ચોરી થઈ હતી, અને તે ચોક્કસપણે સામાન્ય નહોતી.
આદિત્ય જાણતા હતા કે આ માત્ર એક શરૂઆત હતી. આ "કાળચક્ર" ક્યાંથી શરૂ થયું હતું, અને ક્યાં સુધી પહોંચવાનું હતું, તે રહસ્ય હજુ અકબંધ હતું. અને તેમને તે રહસ્ય ઉકેલવું જ પડશે, ભલે તે તેમને કેટલા પણ ગહન પાણીમાં ખેંચી જાય.
ક્રમશઃ
