"प्लेन एकच होतं..." पण प्लॅन अनेक होते. "
टर्मिनल नंबर २.
इंटरनॅशनल विमान. बोर्डिंग सुरू झालं होतं.
एकामागोमाग एक प्रवासी, हातात बोर्डिंग पास, हातात बॅग, कधी डोळ्यांत आशा… कधी काळजी.
कुठेही एकसंधपणा नव्हता —
प्रत्येकाचं नाव वेगळं,
प्रत्येकाचा पत्ता वेगळा,
प्रत्येकाचं वय वेगळं,
प्रत्येकांचा सीट नंबर वेगळा
कोणी नवजात बाळाच्या कुशीत लपलेलं बाळकडू होतं… तर कोणी ऐंशी पार करूनही शेवटचं युरोप दर्शन बघायला निघालं होतं.
कुणी फॉर्मल कपड्यांत मुलाखतीला चाललं होतं,
कुणी हनिमूनसाठी,
कुणी बिझनेस टूरसाठी.
कोणी तिथेच वास्तव करण्यासाठी..
पण सगळ्यांचं प्लेन एकच होतं.
सीट नंबर 6A —
आर्या नावाची तरुणी, पहिल्यांदाच आईपासून लांब निघाली होती. स्वप्न होतं – मोठं होण्याचं, स्वतःचं घर घेण्याचं. तिचा बोर्डिंग पास मोडून टाकताना ती थोडं थरथरली होती – पण म्हणाली, “मी येईन परत, मोठ्ठी होऊन.”
सीट नंबर 12F —
फारुखभाई, त्यांचा मुलगा लंडनला स्थायिक झाला होता. पहिल्यांदाच ते नातवाच्या वाढदिवसाला प्रत्यक्ष भेटायला चालले होते.
“व्हिडीओ कॉलवरचं हसू पुरे झालं आता,” असं म्हणत ते बायकोचा हात धरून उभे होते.
सीट 21B —
प्रसाद — नुकताच साखरपुडा झाला. फर्मची लंडन शाखा सुरु करायला निघालेला.
बॅगेत – गुलाबी रंगाची रेशमी साडी – “तिच्यासाठी” असं मनातल्या मनात म्हणालाही होता.
सीट 3C —
सिस्टर मेरी – मिशनरी सेवेसाठी जात होती.
"प्रभूची इच्छा जिथे असेल तिथे मी पोचेन…" हे तिचे शेवटचे शब्दच झाले, बहुधा.
एकाच विमानात,
पण किती वेगळ्या स्वप्नांच्या धाग्यांनी बांधलेले लोक.
कोणाच्या फोनमध्ये नव्याने सुरु झालेलं प्रेम होतं,
तर कोणाच्या फोनमध्ये “डॉक्टर, पुढचा चेकअप लंडनमध्ये ठेवू” असा मेसेज होता.
कोणाच्या मेसेजमध्ये “पोचल्यावर फोन कर…”
कोणाच्या डोळ्यात “फक्त ८ दिवस आहेत, ते पुरे करा…”
कोणी थोडक्यात रडून घेतलं होतं.
कोणी हसत उडालं होतं.
पण सगळ्यांचं प्लेन एकच होतं.
एअरहोस्टेस स्मितहास्य करत पाणी देत होती.
पायलटचं आवाज येत होता – "We’ll be reaching cruising altitude shortly..."
कोणी पायात बूट घातले होते, कोणी चप्पल.
कोणी मोबाईलवर गेम, कोणी प्रेयर ॲप.
कोणी इन्स्टाग्राम स्टोरी टाकली – "Here we go ✈️🌍"
कोणच्या बॅगेजमध्ये आईच्या हातचं बनवलेले पदार्थ ठेवलं होतं.
कोणी चक्क अंगठी घेऊन चाललं होतं – सर्प्राइझ प्रपोजल साठी.
तर कोणी जमा पुंजी घेऊन चाललो होतो भविष्यासाठी.
सगळ्यांच्या कथा वेगळ्या…
पण गाठायचं ठिकाण – एकच एअरपोर्ट.
त्या दिवशी त्या विमानात कोणतंही ‘मोठं नाव’ नव्हतं.
सर्वसामान्य नागरिक ” होते. कारण ते पॅसेंजर होते .सगळे समान होते पण स्वप्न सगळ्यांचे वेगळे होते.
शाळकरी मुलगा होता,
प्रेमात पडलेली मुलगी होती,
आईला पहिल्यांदाच वेळ मिळालेला गृहिणी होती,
साठीनंतर पहिलं विदेशी पाऊल टाकणारे बाबासाहेब होते.
सगळे आपापल्या जागेवर सुखरूप स्थिरस्थावर होतात…
मग चालू होतो तो प्रवास…
...जो खरं तर मनात आधीच सुरु झालेला असतो.
"मनातल्या प्लॅनला प्लेनमध्ये बसून स्वप्न पूर्ण करायचं होतं…
पण नियतीला हे मंजूर नव्हतं.
एक जोरदार आवाज.
एक विचित्र हादरा.
डोळ्यातले स्वप्नं थरथरली.
नंतर फक्त…
शांतता.
मागे राहिलेल्या फोन्सवर रिंग वाजत होती…
“माझा फोन लागत नाहीये गं…
त्याचा मेसेज का डिलिव्हर नाही होत?
ती म्हणाली होती, पोचल्यानंतर लगेच फोन करेल…!”
कोणी फोटो बघत राहिलं…
कोणी स्क्रीनशॉट जपला.
कोणी आकडे मागे वळून पाहिले —
PNR नंबर, सीरियल नंबर, ID नंबर…
पण त्या आकड्यांना आता अर्थ नव्हता.
कारण आता नावं उरली होती,
स्वप्नं अधुरी उरली होती…
आणि एकच वाक्य —
"तो फक्त एक प्रवास होता… पण आपलं आयुष्य तिथंच संपलं."
प्लेनमध्ये २४० प्रवासी होते…
२४० जागा, २४० बॅगा,
२४० फोन नंबर,
२४०लोकांची नावं वेगळी होती
२४० वेगवेगळे पत्ते,
२४० काळजी करणारे नातेवाईक,
२४० जगायची कारणं…
सगळ्यांचे प्लॅन वेगळे होते धर्म, जात, स्वप्न, गोष्टी… सगळं वेगळं…
पण त्या एका विमानात सगळे एकत्र होते.
पण एकच शेवट… नियतीने सगळ्यासाठी एकच प्लन घेऊन उभी होती.
"प्लेन एकच होतं… पण नियतीने सर्व प्लॅन एका झटक्यात बदलून टाकलेले प्रवास अपूर्ण राहिला, पण आठवणींचं विमान अजून उडतंय…
सीट नंबर वेगळे होते, स्वप्न वेगळी होती,
पण शेवटचं वाक्य मात्र सगळ्यांचं सारखंच –
'पोहोचल्यावर फोन करतो…'"
प्रवास जेवढा मोठा असतो,
तेवढाच छोटाही असतो…
प्रत्येक "टेकऑफ" नंतर "लँडिंग" मिळेल याची शाश्वती नसते.
म्हणून…
आजचं क्षणभराचं जीवन, प्रेमानं आणि पूर्ण मनानं जगा.
"आयुष्य अपूर्ण राहिलं…
स्वप्न अधुरं राहिलं…
पण आठवणी कायमच्या कोरल्या गेल्या.
त्या विमानातील प्रत्येक प्रवाशासाठी —
शब्दात न मावणारी,
हृदयातून उमटणारी एकच भावना — 🙏🏽शांततेची आणि श्रद्धेची."🙏🏽
सौ तृप्ती देव
भिलाई छत्तीसगढ
