मुंबईच्या गजबजलेल्या रस्त्यांपासून दूर, तिच्या गर्दीतून, तिच्या आवाजातून, समीर नावाचा बावीस वर्षांचा एक तरुण, अथांग समुद्राच्या
कुशीत विसावलेल्या 'ओशनिक डिलाईट' या भव्य प्रवासी जहाजावर आपलं नवं आयुष्य जगत होता. त्याचे डोळे नवीन जगाची, नव्या
संधींची स्वप्नं पाहत होते आणि त्याच्या हातात कॉकटेल शेकर एखाद्या जादूगाराच्या काठीप्रमाणे लयीत फिरत होता. हा त्याचा जर्मनीच्या
नामवंत शिपिंग कंपनीसोबतचा पहिलाच, नऊ महिन्यांचा महत्त्वाकांक्षी करार होता. त्याच्या मनात एकच ध्यास होता – मुंबईच्या एका
चाळीत, जुन्या आठवणींच्या भिंतीत गुरफटलेल्या आपल्या कुटुंबासाठी एक हक्काचं, प्रशस्त घर बांधायचं आणि लाडक्या लहान
बहिणीचं, प्रियाचं, शिक्षण पूर्ण करून तिच्या लग्नाचं स्वप्न साकार करायचं. हे जहाज त्याच्यासाठी केवळ नोकरीचं ठिकाण नव्हतं, तर
त्याच्या स्वप्नांना प्रत्यक्षात आणणारं एक तरंगणारं व्यासपीठ होतं.समीर एका मध्यमवर्गीय, स्वाभिमानी कुटुंबातून आलेला, हॉटेल
मॅनेजमेंटची पदवी मिळवलेला, हुशार आणि मनमिळाऊ तरुण होता. जहाजावर त्याला 'बारटेंडर' म्हणून संधी मिळाली होती. वेगवेगळ्या
प्रकारची पेये बनवणं, त्यांच्या चवींचा अभ्यास करणं, प्रवाशांशी त्यांच्या भाषेत, त्यांच्या मूडनुसार गप्पा मारणं आणि त्यांना क्षणात
आनंदित करणं, यात त्याला विशेष आनंद मिळत असे. मुंबईतील त्याच्या छोट्याशा घरात, जिथे जुन्या लाकडी खिडक्यांमधून सकाळचा
ऊन डोकावायचा, तिथे त्याची आई, वडील आणि प्रिया त्याची वाट पाहत होती. समीरसाठी ते नऊ महिने म्हणजे लांबचा दुरावा होता,
पण त्याच्या कुटुंबाच्या उज्वल भविष्यासाठी तो तो स्वीकारण्यास, त्या सोन्याच्या संधीला गवसणी घालण्यास तयार होता.जहाजावरील
रंगीत विश्व आणि चमचमत्या रात्री'ओशनिक डिलाईट' हे जहाज युरोप, कॅनडा आणि अमेरिकेच्या सुंदर किनाऱ्यांवरून प्रवास करत असे.
या जहाजावर काम करणे हे एक वेगळेच, रंगीबेरंगी आणि कधीही न झोपणारे विश्व होते. सकाळी लवकर, अजून सूर्य उगवण्याच्या
आधीच उठून, बारची लख्ख तयारी करणे, काचेचे चकचकीत ग्लास लावणं, वेगवेगळ्या प्रकारच्या कॉकटेलची कृती मनात घोळवणं,
प्रवाशांच्या आवडीनिवडीनुसार त्यांना पेये सर्व्ह करणं आणि रात्री उशिरापर्यंत, जेव्हा चांदण्या चमकायच्या, तेव्हा बार पुन्हा स्वच्छ करून
चमकवणं - हे त्याचं रोजचं वेळापत्रक होतं. जहाजावर वेगवेगळ्या देशांचे, वेगवेगळ्या रंगाचे आणि वेगवेगळ्या स्वभावाचे लोक होते -
जर्मनी, इटली, फिलिपिन्स, युक्रेन आणि इतरही अनेक देशांचे कर्मचारी आणि हजारो प्रवासी. त्यांच्यासोबत काम करणे आणि त्यांच्याशी
संवाद साधणे हे समीरसाठी नवीन अनुभव होते. सुरुवातीला भाषेची थोडी अडचण आली, जर्मन शब्द अडखळत बाहेर पडायचे, पण
त्याने लवकरच जर्मन आणि इंग्लिश या दोन्ही भाषांवर प्रभुत्व मिळवलं. तो त्याच्या मनमिळाऊ स्वभावामुळे, बोलण्यातील गोडव्यामुळे
आणि त्याच्या आकर्षक, रंगांनी भरलेल्या कॉकटेलमुळे प्रवाशांमध्ये खूप लोकप्रिय झाला. अनेकजण केवळ त्याच्या हातून बनवलेले पेय
पिण्यासाठी त्याच्या बारमध्ये यायचे.त्याचा नऊ महिन्यांचा करार हा त्याच्या आयुष्यातील एक मोठी संधी होती, एक मोठी परीक्षा होती.
प्रत्येक दिवस तो नवीन काहीतरी शिकत होता. जगातील वेगवेगळ्या प्रकारची मद्य, त्यांचे मिश्रण आणि त्यातून तयार होणारे अद्वितीय
पेये पाहून तो थक्क व्हायचा. एकदा तर, जहाजावर एका मोठ्या कंपनीचे 'कॉर्पोरेट इव्हेंट' (व्यावसायिक कार्यक्रम) होते. प्रमुख
पाहुण्यांसाठी समीरला एक खास 'सिग्नेचर कॉकटेल' बनवायला सांगितले होते. समीरने खूप विचार करून, आपल्या भारतीय
मसाल्यांचा, हळद आणि लवंगाच्या सूक्ष्म स्पर्शाचा वापर करून एक नवीन, सुगंधित कॉकटेल तयार केले. प्रवाशांनी आणि पाहुण्यांनी
त्याची खूप प्रशंसा केली, आणि त्याला 'बेस्ट बारटेंडर' म्हणून जहाजावर एक छोटासा पुरस्कारही मिळाला. या अनुभवाने त्याला खूप
आत्मविश्वास दिला, त्याचे पंख अधिक बळकट झाले.किनाऱ्यावरील दुरावा आणि एकाकी संघर्षएकीकडे समीर समुद्रावर आपल्या
कौशल्याचे, आपल्या कलेचे प्रदर्शन करत होता, तर दुसरीकडे मुंबईतील त्याच्या कुटुंबात एक वेगळाच, अनपेक्षित आणि वेदनादायी
संघर्ष सुरू होता. त्याचे वडील एका खाजगी कंपनीत काम करत होते, पण त्यांना अचानक छातीत तीव्र वेदना होऊ लागल्या आणि
हृदयविकाराची समस्या उद्भवली. त्यांना तातडीने रुग्णालयात दाखल करावे लागले आणि उपचारांसाठी मोठी रक्कम लागणार होती.
त्यांची नोकरीही धोक्यात आली होती. त्यामुळे प्रियाच्या कॉलेजची फी आणि घराचा खर्च कसा भागवायचा, हा मोठा प्रश्न त्यांच्यासमोर
उभा ठाकला.समीरला याची कल्पना नव्हती. तो जेव्हा घरी फोन करायचा, तेव्हा त्याची आई आणि वडील त्याला काहीही सांगायचे
नाहीत. "सर्व ठीक आहे रे बाळा", "तू काळजी करू नकोस, इथे सर्व छान आहे", असेच ते बोलून टाळायचे. पण कधीकधी वडिलांच्या
आवाजात एक अनामिक वेदना, एक थरथर त्याला जाणवायची. तो विचारायचा, पण ते टाळायचे. समीरला त्यांना मदत करायची होती,
पण तो समुद्रावर अडकलेला होता. त्याच्या नऊ महिन्यांच्या करारात त्याला मध्येच सुट्टी मिळणे शक्य नव्हते. त्याच्या मनात एक हुरहूर
होती, एक चिंता होती, पण त्याला विश्वास होता की, तो परतल्यावर सर्व काही ठीक करेल, परिस्थिती पूर्ववत करेल.वडिलांच्या
उपचारांसाठी आणि प्रियाच्या शिक्षणासाठी पैसे जमवणे आवश्यक होते. आई आणि प्रिया खूप चिंतेत होत्या. त्यांनी काही
नातेवाईकांकडून कर्ज घेण्याचा प्रयत्न केला, पण ते शक्य झाले नाही. प्रियाला तर वाटले की तिला कॉलेज सोडावे लागेल, तिचे स्वप्न
भंगेल. तिच्या डोळ्यात पाणी होते, पण तिने धीर सोडला नाही. तिला आठवले समीरचे शब्द, 'कधीही हार मानू नकोस!' तिने तिच्या काही
मैत्रिणींसोबत मिळून घरगुती 'ऑनलाइन ट्यूशन' (ऑनलाईन शिकवणी) देण्याचा छोटा व्यवसाय सुरू केला. सकाळी कॉलेजच्या
लेक्चरमध्ये बसणे आणि संध्याकाळी लॅपटॉप समोर बसून विद्यार्थ्यांची शिकवणी घेणे - असा तिचा दिनक्रम सुरू झाला. हे सर्व ती
समीरपासून लपवून करत होती, कारण त्याला समुद्रावर काळजी वाटायला नको अशी तिची तीव्र इच्छा होती.नऊ महिन्यांच्या संघर्षाचा
गोड शेवट: विमानप्रवास आणि हृदयस्पर्शी भेटसमीरचा नऊ महिन्यांचा करार संपला. 'ओशनिक डिलाईट' जहाजाने त्याचा अखेरचा
प्रवास पूर्ण केला आणि तो जर्मनीच्या हॅम्बर्ग बंदरावर उतरला. तिथून कंपनीने त्याला आधीच काढलेल्या विमानाचे तिकीट दिले होते.
विमानामध्ये बसताना त्याला एकीकडे जहाजावरील नऊ महिन्यांच्या आठवणींचा वेढा पडला होता, तर दुसरीकडे घराकडे परतण्याची,
आपल्या कुटुंबाला भेटण्याची तीव्र ओढ लागली होती. ढगांच्या वरून प्रवास करत असताना, त्याच्या मनात फक्त आई-वडील आणि
प्रियाचे हसरे चेहरे तरंगत होते.मुंबईच्या छत्रपती शिवाजी महाराज आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर तो उतरला. बाहेर पडतानाच त्याचे डोळे
आपल्या कुटुंबाला शोधू लागले. दूरवरून त्याला त्याची आई, वडील आणि प्रिया दिसली. वडिलांचा चेहरा अजूनही थोडा थकलेला दिसत
होता, पण त्यांच्या डोळ्यात आनंद होता. प्रियाच्या चेहऱ्यावर आता चिंतेऐवजी समाधानाचे हसू दिसत होते.समीरला पाहून आई-वडील
आणि प्रिया अक्षरशः धावले. समीरने आईला मिठी मारली, वडिलांच्या पाया पडला आणि प्रियाला जवळ ओढले. त्या भेटीच्या क्षणी
सर्वांच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहत होते. त्या क्षणाला शब्दात मांडणे अशक्य होते. वडिलांनी त्याला त्यांच्या आजाराबद्दल आणि प्रियाने
सुरू केलेल्या ऑनलाइन ट्यूशनच्या व्यवसायाची सविस्तर माहिती दिली. समीरला धक्का बसला. त्याला राग आला की, त्याच्या कुटुंबाने
त्याला इतके मोठे संकट एकट्याने का सामोरे जाऊ दिले, पण लगेचच त्याच्या बहिणीच्या धाडसाचे आणि तिच्या मेहनतीचे त्याला खूप
कौतुक वाटले. त्याने आई आणि वडिलांना धीर दिला आणि प्रियाला सांगितले की, "प्रिया, तू खूप मोठी झाली आहेस! तू माझी ताकद
आहेस!"समीरने जहाजावर कमावलेल्या सर्व पैशांनी वडिलांच्या उपचारांची पूर्ण जबाबदारी घेतली. त्याच्या वेळीच मिळालेल्या पैशांमुळे
वडिलांच्या तब्येतीत खूप सुधारणा झाली. त्याने प्रियाच्या ऑनलाइन ट्यूशन व्यवसायाला मोठ्या प्रमाणावर मदत केली. त्याने तिच्या
व्यवसायाला 'समीर-प्रियाज् नॉलेज हब' असे नवीन नाव दिले आणि तिला अधिक विद्यार्थी मिळवण्यासाठी, आधुनिक मार्केटिंगसाठी
भांडवल पुरवले. त्याच्या बारटेंडरिंगच्या कौशल्यासोबतच, त्याला व्यवस्थापनाचेही ज्ञान होते.समीरने काही काळ भारतातच राहून
आपल्या कुटुंबासोबत वेळ घालवला. त्याने नवीन कौशल्ये आत्मसात केली, ज्यामुळे त्याला भविष्यात अधिक चांगले काम मिळू शकेल.
त्याच्या कुटुंबाने त्याला खूप आधार दिला. प्रियाचे शिक्षण आता कोणत्याही आर्थिक अडथळ्याशिवाय पूर्ण होऊ शकणार होते.नंतर,
समीरला 'ओशनिक डिलाईट' कंपनीकडून नवीन, अधिक चांगल्या पदाची ऑफर आली, ती देखील 'लँड ऑपरेशन'साठी. याचा अर्थ
त्याला जहाजावर सतत जावे लागणार नव्हते, तर तो मुंबईतील ऑफिसमधून काम करू शकत होता आणि कुटुंबासोबत अधिक वेळ
घालवू शकत होता. त्याने ही ऑफर स्वीकारली, कारण त्याच्या कामाची निष्ठा, प्रामाणिकपणा आणि प्रतिकूल परिस्थितीतही टिकून
राहण्याची त्याची क्षमता कंपनीने अनुभवली होती.समीरचा नऊ महिन्यांचा तो करार केवळ एका जहाजावरील नोकरी नव्हती, तर तो
त्याच्या आयुष्यातील एक कठीण परीक्षा होती. त्यातून त्याने कामाची नैतिकता, कुटुंबाचे महत्त्व, धाडस आणि निस्सीम प्रेम शिकले.
'ओशनिक डिलाईट' हे जहाज त्याच्यासाठी केवळ एक कामाची जागा राहिली नव्हती, तर ते त्याच्या स्वप्नांना आणि त्याच्या कुटुंबाच्या
भविष्याला आकार देणारे माध्यम बनले होते. समुद्राच्या अथांग लाटांवरून प्रवास करत असतानाही, त्याच्या जीवनातील 'नऊ महिन्यांचा
पेला' त्याला नेहमीच आठवत राहिला – जिथे त्याच्या कुटुंबाने त्याच्या यशासाठी एकट्याने संघर्ष केला होता. आज तो त्याच्या
कुटुंबासोबत सुखी होता, त्याच्या स्वप्नांचा पेला भरलेला होता आणि भविष्याची दिशा स्पष्ट होती.
