ભાગ ૬: દિલની દુનિયા
("જ્યાં ધબકતું છે મન, પણ ડર પણ સાથ હોય")
નેહડા ગામમાં જે શાંતિ હતી, એ માત્ર વાતાવરણની નહોતી એ મનની ઊંડાઈમાં ઊતરતી હતી. મીતે એવો શાંતિભર્યો સમય ક્યારેય અનુભવ્યો નહોતો. ન્યૂયોર્કના નનામા લાઇટ્સની વચ્ચે જીવન આખું દોડતું હતું, અને અહીં નેહડામાં – હળવો પવન પણ એને સ્પર્શતો હોય એમ લાગતો. રાતે, જ્યારે પૂનમનો ચાંદ ઘરની પાછળ તળાવ પર પડતો, ત્યારે મીતની આંખો નાની નહોતી પડતી.
એક સાંજ એવી આવી, કે જે હૃદય પર સદીઓ સુધી રહી જાય એવી હતી.
🌅 એ રાત પહેલા સંબંધની રેખા આંકી ગઈ...
તળાવ પાસે પખેરાયેલો પિથળો, દૂર પાંજરાની ગૂંજ, અને કાવ્યા – નભની નીચે, એની ઘઘરાવતી આંખો સાથે મીત સામે ઊભી હતી. મીતે એને આમ જોઈને પૂછ્યું:
"તમારું મન ક્યારે શાંત થાય છે, કાવ્યા?"
એ હળવે હસીને બોલી,
"જ્યારે કોઈ આલિંગન વિના પણ મારું ભાર ઓછું કરી જાય."
મીત મૌન થઈ ગયો. એના દિલમાં વાદળો ઘુમ્મરાયા. એણે એક પગલાં આગળ લીધું, કાવ્યાની સામે. બે કશ્મીરી પાંપણો વચ્ચે માત્ર પવનની જગ્યા હતી.
કાવ્યાની આંખોમાં મીત જોઈ રહ્યો હતો એ સઘળી વાર્તાઓ, એ વિચારો, એ શંકાઓ, જે શબ્દોમાં કહેવી મુશ્કેલ હતી. એ શંકા કે પ્રેમ નિસ્વાર્થ હોય શકે છે? કે એ પાંજર છે કે પંખી?
🌌 પ્રેમના પ્રથમ સ્પર્શ પહેલાંનો થરથરાટ
કાવ્યાની સાડીનો પલ્લુ પવનમાં લહેરાતો હતો. મીતની આંગળી તેનો હળવો લેસ સ્પર્શી ગઈ. એ પળ ઘણી નાની હતી, પણ બંને માટે ઘણાં વરસોની લાગણી ભરી હતી.
કાવ્યાએ હળવી ઉર્મિથી પૂછ્યું:
"આ પળ કેમ લાગેછે તમને, મીત?"
મીત એ હસીને કહ્યું:
"જેમસાંજનો પહેલો તારો – અજાણ્યો પણ દિલનો."
કાવ્યાના હાસ્યમાં ભૂતકાળના બધાં શંકાઓ ઓગળી ગયા. બંને તળાવની નદી પર બેઠા. એ વાતોથી લઈને વિશ્વની અર્થતંત્ર સુધી વાત કરતા ગયા – પણ બધા વિષયમાં એક જેવું લય હતું – એકબીજાની નજીક આવવાનું.
🌺 પ્રેમ, સ્પર્શ વગર...પણ ખૂણેથી ખૂણે સુધી.
તેમના વચ્ચે કોઇ સ્પર્શ નહોતો થયો, પણ વાતો એટલી ઊંડાઈ લઈ ગઈ હતી કે એ સ્પર્શ કરતાં પણ વધુ લાગણીશીલ હતી. એ પ્રેમ હતો જે રોજના મેસેજથી નહીં, પરંતુ એકબીજાને એ રીતે જોવાથી બનેલો હતો કે જેમાં જીવનના સર્વાંગી સ્વર હોવા જોઈએ.
મીત હલેક હસીને કહે,
"મને લાગે છે... હું અહીંના માટે બનો છું. મારા માટે તમારું ગામ નક્ષત્ર છે."
કાવ્યા હળવી શરમમાં આંખ નીચે કરે:
"પણ નક્ષત્ર ક્યારેક ખોવાઈ જાય છે... તારા પાછા નહીં જાય ને?"
મીત એ એક ક્ષણ માટે વિચાર્યું. દુનિયાની કંપનીઓ, પિતાની આશાઓ, ભવિષ્યના પાયા બધાં પળમાં વલાઈ ગયા. એ પછી એણે કહ્યું:
"જિંદગી કેટલી લાંબી છે એની ખબર નથી. પણ જ્યાં દિલ હોવો જોઈએ – એ અહીં છે. તારા દિલની બાજુમાં."
🎶 રાત જેવું મૌન, અને હૃદય જેવો સંગીત
રાત વધી. કાવ્યા ઘેર ગઈ. મીત પોતાના ઓરડામાં.
પણ બંનેના દિલમાં હવે કોઈ શંકા નહોતી. હવે એ પ્રેમમાં તો હતા, પણ અભિવ્યક્તિ બાકી હતી.
એ રાતે ચાંદે બંનેના ઓરડા ચાંદનીથી ભરી દીધા.
એક વ્હાલા ભાવના જાગી – કે પ્રેમ સાદો પણ એટલો ઊંડો હોય શકે છે, કે બે દિલ વગર શબદ, એકબીજાને આખાં સમજાવી જાય.
ભાગ ૭: સાચા પ્રેમની કસોટી
("જ્યારે શબ્દો ઓછા પડે અને આંખો બધું કહી જાય")
ગામની તળાવના કાંઠે હળવી શીતલ હવા વહી રહી હતી. પતંગિયા ઝૂમી રહ્યા હતા, આકાશે ચાંદ શરમાઈને પાંજર પાછળથી ઝાંખો થતો. મીત અને કાવ્યા નદીકાંઠે બેઠા હતા, જ્યાં બધું મૌન હતું પણ એ મૌનમાં અનેક વાર્તાઓ વહેતી હતી.
મીતના ચહેરા પર એક તણાવ હતો. એણે ઘણા વખતથી કંઈક છુપાવવાનું પ્રયત્ન કર્યો હતો, પણ આજે એ છુપાઈ નહોતું શકતું. તેની આંખોમાં એવી હાર હતી જે કોઈ યુદ્ધ જીત્યા પછી પણ હોત નહીં પણ કોઈ ખૂબ પ્રિય વસ્તુ ગુમાવવાની ભૂતકાળની પરછાઈ જેવી હતી.
કાવ્યા એ બધું ભાંપી ગઈ હતી. તેણીની ભીની પાંખી જેવી આંખો હવે સ્થિર જોઈ રહી હતી મીતની આત્માને તાકી રહી હતી.
મીતે ધીમે કહ્યું:
"મારે પાછું જવું પડશે, કાવ્યા. માત્ર દસ દિવસ બાકી છે. પછી મને ન્યૂ યોર્ક પરત ફરવું છે."
તે પળમાં કાવ્યાની દુનિયા સ્થિર થઈ ગઈ. વાતાવરણમાં એવી શૂન્યતા પસરાઈ ગઈ જેવી કે ભવિષ્ય હજી લખાયું ન હોય.
એણે એક ક્ષણ માટે આંખો ઝૂકાવી. પણ તરત પછી, પોતાની અંદરથી ઊંડા આત્મવિશ્વાસ સાથે કહ્યું:
"પ્રેમ પાંજર નથી, મીત. એ ખુલ્લું આકાશ છે. જો તું સાચો છે તો પાછો ફરશો."
મીતનાં હાથમાં કાંપ આવ્યો. એ જાણતો હતો કે આ છોકરીમાં માત્ર ભાવના નહોતી એમાં દૃઢતા, ઓળખ અને ભરોસાનો નવો અર્થ હતો.
કાવ્યાએ આગળ કહ્યું:
"મારું દિલ તારી રાહ જોતું રહેશે. પણ હું તને રોકી શકી નહીં. કારણ કે જે પ્રેમ બંધાય જાય એ પ્રેમ ન રહે એ વલસવા બની જાય છે."
મીતને લાગ્યું કે કોઈએ એની અંદર રહેલી ખાલી જગ્યા એ શબ્દોથી ભરી દીધી હોય.
એણે કાવ્યાનું હાથ પકડી લીધો પહેલાં કરતાં વધુ ઊંડા પ્રેમથી. એ સ્પર્શમાંથી કાવ્યાને ખબર પડી ગઈ એ પ્રેમ મૌન છે, પણ જીવી રહ્યું છે.
🌌 પ્રેમનો પહેલો સ્વર...
મૌન વચ્ચે એક એવો સ્વર હતો જે કોઇ સાંભળી નહોતો, પણ દરેક ધબકતું દિલ સમજતું હતું.
કાવ્યાની આંખોમાં હવે ભીના પડછાયા હતા એ દ્રઢ હતી પણ ભાવુક પણ હતી. મીત સામે જોઈને કહ્યું:
"તારા પાછા ફરવાનું વચન નહિ માંગું. પણ તું એ અનુભવ તો લઈ જજે કે એ તળાવ પર જે નજારો જોયો, એમાં મારું હૃદય રહેલું હતું. તું જ્યાં જશે ત્યાં હું હમેશાં રહેશે તારી યાદ બનીને, તારા શ્વાસની વચ્ચે."
મીત એ સાંભળતો રહ્યો, અને એની આંખોમાંથી એક દમકતી અશ્રુબિંદુ ગળી ગઈ. એ રડ્યો નહોતો પણ એ પલમાં એણે પોતાને અંદરથી ઉઘાડો અનુભવ્યો.
પછી એ બોલ્યો:
"હું ન જવાનું પસંદ કરું... પણ કદાચ જવું એ જ ઇમ્તેહાન છે. તારા વગર, તારી યાદ સાથે, હું જાણું છું કે મારું અંતિમ સ્થાન અહીં જ હશે."
🌿 એ રાત્રિ જ્યાં કોઈ શબ્દની જરૂર નહોતી.
તળાવ પાસે બંને એ રીતે બેઠા રહ્યા કે જાણે આખું બ્રહ્માંડ થંભી ગયું હોય. ચાંદની પાણી પર તટાકે ચમકતી હતી, અને પવન લાજે તરબતર થતો હતો. કોઈ શબ્દો ન હતા, પણ આંખો બોલતી રહી. ભવિષ્યના બધા પ્રશ્નો એ રાત્રે મૌન બની ગયા અને એ મૌનમાં એક એવું ઉત્તર છૂપાયું હતું કે:
"પ્રેમ રહે છે ભલે સમય પસાર થાય, અંતર વધે કે સંજોગ બદલાય."
ભાગ ૮: વિદાય વિયોગનો સંગીત
સવાર હજુ પૂરતી ઊગી ન હતી. આખા નેહડા ગામમાં એક શાંત દમક હતી. ઝાંખા આકાશમાં ઊભરાતા કેસરિયા રંગ અને દૂર નદીની હળવી આછાશ્યામ લહેરો મીઠી વિરાહની ઘંટનાદ સમી લાગતી હતી.
કાવ્યા અને મીત, નદીકાંઠે ફરી એકવાર એકસાથે બેઠા હતા જેમ કોઈ જૂની રૂહો ફરી ભેટવા આવી હોય. વચ્ચે એક નાની કાદવાળ પાથરી જગ્યા હતી, જ્યાં બન્ને વચ્ચે થોડું અંતર હતું પણ એ અંતરથી વધુ નજીક બીજું કશું નહોતું.
મીતે નજર ઊંચકીને કાવ્યાને જોયું. કાવ્યાની આંખો આજે અલગ બોલતી હતી. એમાં ગુમાવાનો ડર નહોતો, પણ કંઈક ઊંડું વિશ્વાસ હતો એક એવા સંબંધ પર જે અદૃશ્ય તંતુોથી બંધાયેલો હોય.
મીતે એની પોકેટમાંથી એક નાનું મોરપીંછ વાળેલું પેંડન્ટ બહાર કાઢ્યું. એ પેંડન્ટ ચાંદીમાં ઘડાયેલું હતું, મધ્યમાં નાનું કાચ જેવું ઝીણું ભાગ જ્યાં મોરપીંછને સંતાડવામાં આવ્યું હતું એકદમ નાજુક અને સુંદર.
એણે કાવ્યાનું હાથ ઝીલ્યું ધીમે, ધબકતું અને પેંડન્ટ એની હથેળીમાં મૂક્યું.
"આ તારા માટે છે," મીતે કહ્યું, "મારું દિલ તારા સાથેજ છે. આ મોરપીંછ, મારા માટે કાંઈક ખાસ છે. જ્યારે હું નાનો હતો, ત્યારે પિતાએ આપેલું. મેં એની અંદર તને વસાવી દીધી છે. તું જ્યાં પણ હસે, હું ત્યાં જીવીશ."
કાવ્યાએ પેંડન્ટ જોયું. એને હાથમાં લઇને લાગ્યું કે એ માત્ર વસ્તુ નહોતી એમાં થોડું મીત વસેલું હતું. એની આંખોની પાંખીઓ ધીમે નીચે ઝૂકી ગઈ. કદાચ થોડું ભીતર રડ્યું હતું પણ બહાર એ શાંત હતી. ધીરજવંતી. પ્રેમથી લથબથ.
કાવ્યાએ મીત તરફ જોઈને કહ્યું:
"તું જો પાછો ન આવો, તો પણ યાદ રહીશ. પણ જો પ્રેમ સાચો હશે તો તું ફરી આવશે."
એને મીતના ચહેરા તરફ ફરી જોતા, હળવું સ્મિત આપ્યું. એ સ્મિતમાં ન તો પીડા હતી કે ન તો આકાંક્ષા એ સ્મિત એ આપ્યું હતું કે પ્રેમને મક્તિ આપી શકાય છે. એમ કહી શકાય કે એ ક્ષણે કાવ્યાએ પ્રેમને લોકી નથી દીધો એણે તેને હવામા ઉડવા દીધો.
મીત થોભી ગયો. એ જાણતો હતો કે આ શબ્દો સાંભળવા સહેલા છે, પણ જીવવા એ તો આત્માને છીદ્ર કરે તેવો અનુભવ હોય છે. એણે કાવ્યાની આંખોમાં જોયું જ્યાં ગાઢ નયનસૂત્રો પાછળ એક વિરહનો સાગર દટાયો હતો, પણ એણે એની ઊંચાઈ બતાવવાની જરૂર નહોતી.
📌 પ્રેમ જ્યારે હદ પાર કરે છે, ત્યારે શબ્દો નાનું લાગવા લાગે છે.
પાછળથી સૂરજ ધીમે ધીમે બહાર આવી રહ્યો હતો. પાણી પર પડતી એની કિરણો જાણે હરણફાળ ભરતી હતી. પંખીઓ એક પછી એક ઉડી રહી હતી. જીવંતા આકાશ. પણ એ બધું મૌન હતું. ભીતર જે કંઇક ટૂટી રહ્યું હતું એનો અવાજ બહાર આવ્યો નહોતો.
મીતે એક ટૂંકી નિશ્વાસ ભરી અને કહ્યું:
"હું તને વચન આપી શકતો નથી, કાવ્યા. પણ હું તને ભૂલી શકતો નથી. તું મારા માટે કોઇ સમયનો પાટિયો નથી તું મારું મૂળ છે."
કાવ્યાએ ધીમે કહ્યું:
"મારું દિલ તને તારી શોધ પૂરી કરવા દે છે. પણ જો એ શોધ તને પાછા લાવે તો હું અહીં હશે. એજ જગ્યાએ, એજ નદીકાંઠે, એજ ખાલી જગ્યા લઈને."
🌙 સંવેદનાઓથી ભરેલી વિદાય
જેમ-જેમ સમય આગળ વધતો ગયો, મીતનું વિમાની ટિકિટનો સમય નજીક આવી રહ્યો હતો. બંને એકબીજાને જોતા રહ્યા હસ્યા પણ રહ્યા, જાણે એ અંતિમ પળો થકી યાદગાર પળો બનાવી રહ્યા હોય.
કાવ્યાએ મીતના હાથમાં એક નાનું કાગળ આપ્યું જેમાં લખેલું હતું:
"પ્રેમ એ પંખી છે. પાંજર નહીં. એ જો પાછું આવે તો એ તારું હતું. નહિ તો એ ક્યારેય તારું હતું જ નહીં."
🌤️ વિદાય કે શરૂઆત?
વીમાન ઊડી ગયું. મીત પાછળ ફરી રહ્યો હતો નેહડા ગામ, એ તળાવ, એ પેઢી, એ આંખો બધું નાના ટપકાંની જેમ હૃદય પર છૂટી રહ્યું હતું.
પણ કાવ્યા હજી એ તળાવ પાસે હતી. પેંડન્ટ પેહરેલું. આંખો બંધ. અને દિલમાં એક જ પ્રશ્ન:
"તારું પ્રેમ તને પાછું લાવશે? કે તું પણ આ પંખી જેવી યાદ બનીને રહી જશે...?"
ભાગ ૯: વિદેશમાં ભારત
ન્યૂયોર્ક - ભવ્ય ઇમારતો, ચમકતા લાઇટ્સ, ધબકતું ટ્રાફિક અને દિવસે ધમાલ, રાત્રે નશીલા નજારા.
મીત પોતાનાં જૂના જીવનમાં પાછો ગયો - ઓફિસ, વપરાયેલી સક્રિયતા, મિટિંગ પર મિટિંગ, ક્લાઈન્ટ ડિનર્સ, પાર્ટીઓ, માર્કેટિંગ સ્ટ્રેટેજી, નફો અને નુકશાન. બધું જ પહેલાં જેવું હતું. પણ એક વસ્તુ બદલાઈ ગઈ હતી એનો "હ્રદય".
તેણે મોટેથી કદી નહોતું કહ્યું, પણ અંદરથી એ તૂટી ચૂક્યો હતો. મીત હવે "જીવી રહ્યો હતો" નહિ, માત્ર "ચાલી રહ્યો હતો". રોજ સવારે ઘડિયાળની જેમ ઊઠતો, કામ પર જતો, લોકો સાથે બોલતો, પણ અંદરથી ખાલી લાગતો.
રોજબરોજ ની અંદર ચાલતી તકલીફ
એની ચેમ્બરના ખૂણે જેઠમાં લાવેલી કાવ્યાની હસ્તલિપિ રહેલી એક નાની ડાયરી જે કાવ્યાએ દિવસે આપેલી. અને એ પેંડન્ટ… જેમાં નાનું “ૐ” લખેલું હતું, જેને કાવ્યાએ એવો ઉલ્લેખ કર્યો હતો કે “આ તારા માટે છે તું જે નકશામાં પણ ખોવાઈ જાય, તું તારો માર્ગ શોધી લે.”
દરેક સાંજએ ઘરમાં તણાવ વાળું નર્વસ શાંતિ હોતાં, એ પેંડન્ટ એના હાથમાં હોતું. મીત એને જુએ અને જેણે કદી પ્રીતિથી હસ્તે હસ્તે કહ્યું હતું "તમે શબદોથી વધુ કહો છો… તમારી નજરોથી".
એ NYCમાં બેસી ને રાત્રે ગામના નગરપાલિકા પરિસરના નાના અવાજ યાદ કરતો ટીનના છાપરાની ઢબઢબ, ગામની આરતી, કાવ્યાનો નૃત્ય કરતી વખતે ઘૂઘરા સાંભળવાનો અવાજ… બધું. તે વિચારે, "શું આ શહેર જેવું લાઈફ જીવીને પણ હું ખરેખર જીવી રહ્યો છું?"
નવી ઓળખ માટે અભિયાન
એક દિવસ એણે નિર્ણાયક પગલું લીધું. મીતે પોતાનું કાર્ય મર્યાદિત કર્યું, ગુગલમાં "Gujarati Learning Classes NYC" શોધ્યું. એણે માત્ર ભાષા શીખવાની નહિ, પણ એ ભાષાની લાગણી સમજવાની શરૂઆત કરી. જ્યારે એ “તું કેમ છો?” બોલી શકે ત્યારે એની આંખો ચમકી ગઈ. એ માત્ર શબ્દો નહોતા, એ સંપર્ક હતા એના અને કાવ્યા વચ્ચેના, એના અને મૂળ ભારત વચ્ચેના.
અને એ પછી એની અંદર એક બીજું સપનું ઉગ્યું નેહડા માટે કંઈક કરવું છે. એ ગામ જ્યાં કાવ્યા રહે છે, એ ગામ જે હવે મીતનું પણ બની ગયું છે. એણે નક્કી કર્યું "શિક્ષણ કેન્દ્ર શરૂ કરવું છે."
એણે પોતાનો નફાના પ્રોજેક્ટમાંથી ફાળો કાઢ્યો, જૂના મકાન ખરીદ્યા, સ્થાનિક NGO જોડ્યાં અને નેહડા ગામમાં એક શિક્ષણ કેન્દ્ર શરૂ કરવાનું આયોજન શરૂ કર્યું. એ કેન્દ્ર એવું હશે જ્યાં ગામનાં બાળકો ફ્રીમાં ભણશે માત્ર અભ્યાસ નહીં, પણ નૃત્ય, સંસ્કૃતિ, ભાષા, આત્મવિશ્વાસ બધું.
એ કેન્દ્રનું નામ રાખ્યું "કાવ્યાશ્રમ".
એક નવો જન્મ
આ બધું કરવા માટે મીતે નક્કી કર્યું હવે જીવનનાં વર્ષો ન્યૂયોર્કની ઇમારતોમાં નહીં, પણ નેહડા જેવી માટીની સુગંધમાં જીવવા છે. એને એ જીવનમાં પાછા જવું છે જ્યાં ધબકતું હૃદય મૌન રહેતું હતું અને પંખીઓ કૂકતી હતી.
એને લાગ્યું કે કાવ્યા તેની યાદોમાં નહિ રહી પણ એક સિદ્ધાંત બની ગઈ છે. જીવન જીવવાનો.
ભાગ ૧૦: પર્વાઝ
છ મહિના બાદ નેહડાની ઋતુ બદલાઈ ગઈ હતી. ગીરના ઝાંખા વનમાં હવે હરિયાળી લહેરાતી હતી. ઝાંખા વાદળોથી ઘેરાયેલ આકાશમાં ચમકતી વીજળીયાં અને ધીમી ધીમી વરસતી બૂંદો સાથે ચોમાસુનાં રસિક દિવસો શરૂ થયા હતા. તળાવના કિનારે છંટકાવ થતાં પાણીનાં બિંદુઓ, આમ્રવનમાંથી કૂકતી કોયલના કંઠ અને પાંદડા વચ્ચે પંખીઓનું વસવાટ - બધું ન્હાયેલી શાંતિમાં ઢળી ગયું હતું. આ નમાહશીળ વાતાવરણમાં, જ્યાં પવન પણ પ્રેમના પત્રો વાચતો હોય એવું લાગતું, ત્યાં એક ધબકતું હૃદય ફરીથી ઝરણાંની જેમ વહેવાનું શરૂ કરે છે. એ ધબકતું હૃદય હતું - મીતનું.
મીતનો પાછો પ્રવેશ
મીત હવે તૂટેલો પ્રવાસી નહોતો. એ હવે મજબૂત મન અને ઘરની તલપ સાથે પાછો આવ્યો હતો. ઉદાસ આંખો હવે લાગણીઓથી ભરી હતી. હવે એ ખુશી શોધવા નહીં, ખુશી આપવા આવ્યો હતો. જે ખાલીપું એના અંતરમાં હતું, એ હવે ઉદ્દેશ્યમાં ફેરવાઈ ગયું હતું. એને હવે સમજાઈ ગયું હતું — કાવ્યા માત્ર કોઈ એક વ્યકિત નહીં, પણ એનું ભારત હતી, એના મૂળની ઓળખ હતી.
નેહડા આવ્યા પછી એ સીધો ત્યાં ગયો જ્યાં તેમણે પહેલીવાર મળ્યા હતા — તળાવ પાસેનું એ વૃક્ષ. હવે એ વૃક્ષ જૂનું લાગતું હતું, એની ડાળીઓ પર વરસાદની ટપકીઓ ઝુલતી હતી, પરંતુ એના છાંયામાં આજે પણ એ પ્રથમ મુલાકાત જીવંત હતી.
મોસમ અને લાગણીઓનો સંગમ
તળાવની પાળ પાસે મીઠી વરસાદી બૂંદો પડતી હતી. માટીની સુગંધ હવામાં ભળી ગઈ હતી, પવન ધીમે ધીમે બૂમતો હતો. મીત ઉભો રહ્યો, એ હરાવેલા ક્ષણોને યાદ કરતા. અચાનક સામે નજર પડે છે - અને એ ફરીથી દેખાય છે... કાવ્યા.
એ તળાવના કિનારે ઊભી હતી, છાંયામાં ભીંજાઈ રહી હતી. તેના વાળ ભીંજાઈને કાંસાની લટમાં લટકી રહ્યાં હતાં. પાણીનાં ટપકાં એના કપાળ પરથી ધીમે ધીમે ગલગલતાં ગાલે સરકી રહ્યાં હતાં. તે પહેરી હતી ક્રીમ અને લાઈટ પીળા રંગની ચુનરી, જેના પલ્લા ભીના પવનમાં લહેરાઈ રહ્યાં હતાં. છાતી પર કંચની નાની ચમકતી ડિઝાઇન, અને હળવો બ્લાઉઝ જે વરસાદમાં ભીની નમદિયો જેવી લાગતી હતી.
મીત થંભી ગયો. એ દ્રશ્ય કાવ્યાની કલ્પનાથી પણ વધુ સુંદર લાગતું હતું. એણે થોડા પગલાં આગળ વધાર્યા. વરસાદ હવે ધીમી ધીમી ઘટી રહ્યો હતો. પૃથ્વી સ્નાન કરીને તૈયાર હતી એ બંનેના મિલન માટે.
કાવ્યા મીત તરફ જોતાં જોતાં બોલી, "તું ખરેખર પાછો આવી ગયો?"
મીતના હોઠે હળવી સ્મિત હતી, એ બોલ્યો, "હું ક્યાંય ગયો જ નહોતો... તું મારી સાથે રહી ગઈ હતી. હવે હું મારી સાથે તને લઈને આવ્યો છું."
કાવ્યાએ પલક ઝૂકાવી. એના ગાલ પર સરકતી બૂંદ હવે અશ્રુ બની ગઈ. મીતે ધીમી હળવાશથી એની નજીક જઈને એના વાળના ભીના લટને પાછળ ખસેડ્યો, અને કહ્યું:
"આ તળાવ, આ વરસાદ... અને તું — બસ, હવે મારી દુનિયા અહિયા છે."
કાવ્યાએ હાથ આગળ વધાર્યા. મીતે એનાં હાથ પકડીને આંખોમાં નજર નાખી. એ આંખોમાં હવે નિશ્ચિતતા હતી. એ શબ્દ વિનાની મંજુરી હતી.
આ ક્ષણમાં ન કોઈ પડઘો હતો, ન કોઈ વાત. માત્ર પૃથ્વી અને પ્રેમ — ભીના પાંદડાંની વચ્ચે ઉભી રહેલી એક જોડી — પોતાની જાતમાં સંપૂર્ણ અને નિર્વિકાર.
🌧️ પ્રેમના પલોના બે અક્ષર – 'સ્પર્શ' અને 'શ્વાસ'
મીતે તેના વાળ પાછળથી સ્પર્શી એને નજીક ખેંચી...
આ દ્રશ્ય માત્ર શારીરિક સ્પર્શ નથી — એ એક લાગણીઓથી ભરેલો સ્પર્શ છે, જ્યાં છ મહિના જુદાઈ પછી સ્પર્શ એ ફરીથી "હું તારો છું" એ ભાશા બોલે છે. એના વાળ, પવનમાં લહેરાતા, મીતના અંગૂળીઓથી સ્પર્શાતા, એવી લાગણી આપે છે કે મીત ફરીથી એને પોતાની દુનિયામાં લઈ આવવા તૈયાર છે.
એની આંખોમાં જોયું અને કહ્યું, "હવે નહીં..."
એ આંખો જૂની વાતો કહી રહી છે. એ આંખોમાં રાહ છે, ખાલીપો છે, પણ હવે આશા છે. આ શબ્દો ‘હવે નહીં’ એ નિર્ણય છે — હવે આપણે એક બીજાને ગુમાવશું નહીં. હવે દુઃખ કે વિચ્છેદ નહીં — હવે જોડાવાની શરૂઆત.
💦 'સ્પર્શનો સંગીત' — એક ચોખ્ખો રોમેન્ટિક દ્રશ્ય
તળાવની પાળે આ બંને જીવ, એકબીજાની નજીક, પ્રેમના વરસાદમાં ભીંજાઈ રહ્યા છે. મીઠો વરસાદ — પ્રેમનો પર્યાય — એ વાતનો સંકેત છે કે કુદરત પણ એમના મિલનનો આશીર્વાદ આપે છે.
મીતે કાવ્યાને ખેંચી એની છાતી સાથે જોડે છે — એ તટસ્થ શરીરનું નહીં, પણ આત્માનું એક થવું છે. જ્યારે કાવ્યાએ પાંપણ મીંચી, એ દર્શાવે છે કે હવે એને કોઈ શંકા નથી, કોઈ ડર નથી. એ પળ એનાં માટે સુરક્ષાનું, વિશ્વાસનું કેન્દ્ર બની ગઈ છે.
કપાળ પર ચુંબન — એ પ્રેમનો શ્રેષ્ઠ અને સર્વશ્રેષ્ઠ સ્વરૂપ છે. એ ચુંબન પાસે કોઇપણ નથી — માત્ર આદર, લાગણી, અને 'હું છું તારો' નો અવાજ છે.
🌿 કાવ્યાની વાણી અને હૃદયની હળવાશ
"હવે તું તું નથી રહ્યો... તું આપણો થયો છે."
આ પંક્તિઓ કાવ્યાના અંતરાત્માનો ખુલાસો કરે છે. હવે મીત એ માટે એક પાત્ર નથી — એ જીવનનો ભાગ છે. એક લાગણી, એક સાથ.
💎 પેંડન્ટનું પરત આપવું — એક સમર્પણનો સંકેત
પેંડન્ટ પહેલા એક વિદાયનું પ્રતીક હતું, હવે એનું પરત આપવું દર્શાવે છે કે હવે કોઇ યાદ નહીં રહે — કારણ કે એ વ્યક્તિ સામે છે. હવે સંબંધ યાદોમાં નહીં — હકીકતમાં છે.
✨ "પ્રેમ એટલે સેવા" – એક નવો પડાવ
તે દિવસે, નેહડામાં ફક્ત બે પ્રેમી મળ્યા નહોતા — બે સાથીદારો જન્મ્યા. પ્રેમને માત્ર આનંદ તરીકે નહિ, પણ લોકો માટે સેવા, સમાજ માટે ઉત્થાન અને સંસ્કાર માટે પાયો બનાવવાની શરુઆત થઈ.
"કાવ્યાશ્રમ" એ બંનેના પ્રેમનું તાજેત — જ્યાં બાળકો માટે શિક્ષણ, મહિલાઓ માટે સશક્તિકરણ અને લોકો માટે પ્રેમપૂર્વક સંવાદ શરૂ થયો.
🌳 છાંયોવાળું વૃક્ષ અને પાંદડાંની વાતો
છેલ્લું દ્રશ્ય — વૃક્ષ, તળાવ અને પાંદડાં. હવે એ વૃક્ષ માત્ર મળી મળવાની જગ્યા નથી — એ સાક્ષી છે પ્રેમની પરિપક્વતાનો. પાંદડાં પવનમાં સંદેશ આપે છે:
"આ પ્રેમ છે — જ્યાં તું પાછું ફરે છે. પોતાની અંદર. પોતાના પોતાના સુધી."
એ વાક્ય કહે છે — પ્રેમ એ માણસને એની અસલી ઓળખ સુધી પાછો લાવે છે. જે ખોવાઈ ગયેલ હોય — એ પ્રેમમાં મળે છે.
વાંચક મિત્રો,
આ પ્રેમકથા “મારું દિલ નેહડામાં” તમને કેવી લાગી? કાવ્યા અને મીતની લાગણીઓથી ભરપૂર યાત્રા, જેના પાને પ્રેમ, સંઘર્ષ અને આત્મસ્વીકારની ઝલક છે — એ વાંચી તમને શું અનુભવ થયું? શું એ પળોએ તમારી જાતના કોઈ ભૂલાતા ભાવ જગાવ્યાં? કે કદાચ તમારું પોતાનું "તળાવનું પળ" યાદ આવ્યું?
તમારી ભાવનાઓ, અભિપ્રાય અને પ્રતિસાદ અમારું સૌથી મોટું પ્રેરણાસ્રોત છે. તો કૃપા કરીને તમારું દિલ ખુલ્લું રાખીને અમને જરૂર જણાવજો — તમે શું માણ્યું, શું શીખ્યું અને ક્યાં છૂટો રહેવાનો અહેસાસ થયો.
તમારો પ્રતિસાદ અમારા માટે મીટ અને કાવ્યા જેવી જ ખરો છે — વિશ્વાસભર્યો, સાચો અને અનમોલ. ❤️
