तुझं नाजूक आयुष्य... माझं मोठं प्रेम
— A Real Story
शहराचं आकाश तेव्हा ढगांनी भरलेलं होतं. जुन महिन्याचा अखेरचा आठवडा. पावसाचे हलके हलके थेंब रस्त्यांवर पडत होते. फज़ल सकाळी बाजारात निघाला होता—नेहमीसारखा. शंभर गोष्टी डोक्यात—काय घ्यायचं, काय राहिलंय, वेळ वाचवायचा. पण त्या दिवशी, त्याचा मार्गच बदलून गेला.
बाजाराच्या रस्त्यावर, पुलाखाली एक हलकीशी हालचाल त्याच्या नजरेस पडली. तिथं, एका कोपऱ्यात, थरथर कांपत, डोळे पाणावलेलं एक मांजराचं लहानसं पिल्लू कुडकुडत होतं. त्याचा शरीर थोडासा ओलसर, डोळ्यांत भीती, आणि नाकाजवळ थोडासा डोकावणारा जखमेचा खुण. फज़ल क्षणभर थबकला.
“कुणीतरी टाकून दिलं असावं...” त्याच्या मनात विचार चमकून गेला.
माणसांच्या या घाईच्या दुनियेत, एखादा असा जीव कुणाचंही लक्ष वेधून घेत नाही. पण फज़लच्या काळजाचं काही वेगळंच होतं. तो पुढे गेला, वाकून त्या पिल्लाकडे पाहिलं. त्याच्या छोट्या डोळ्यांतली भिती वाचता आली. त्याने अलगद त्याला उचललं.
“चल, माझ्या बरोबर चल,” तो हळूच म्हणाला.
फज़ल त्याला आपल्या घरी घेऊन आला. त्याने त्याचं अंग पुसलं, उबदार कपड्यात गुंडाळलं आणि गरम दूध दिलं. त्या पिल्लाने थोडंसं दूध प्यायलं... आणि मग फज़लच्या उशाजवळच झोपून गेला.
दोन दिवसांत त्याला नाव मिळालं – “चिनी”. छोटा, गोंडस, आणि गोड पिल्ला.
तो आता घरात सहजपणे फिरू लागला होता. खिडकीजवळ बसून बाहेर बघायचा, फज़लच्या खुर्चीवर चढायचा, आणि रात्री त्याच्या कुशीत येऊन झोपायचा. फज़लला हा छोटा जीव आता परिवारासारखाच वाटू लागला होता. दोघांची एक नात्याची वीण जुळली होती—काही शब्दांशिवाय, फक्त नजरेतून.
पण आयुष्य सदा सुसाट नसतं.
एक रात्री चिनी एकदम सुस्त पडला. काहीच खायचं नाही, चालायचं नाही. त्याच्या शरीराला ताप होता. डोळ्यांत निस्तेजपणा.
फज़लचं मन कापरासारखं झालं. दुसऱ्या दिवशी सकाळी तो तडक त्याला घेऊन पेट डॉक्टरकडे गेला.
डॉक्टरने पाहून विचारलं, "ह्या पिल्लाचं काय नाव?"
"चिनी," फज़ल म्हणाला. "रस्त्यावरून सापडलं, पण आता माझं झालंय."
डॉक्टर हसले, त्याला इंजेक्शन दिलं, आणि फी न घेता म्हणाले, "ताप आहे. काळजी घ्या. त्याला उबदार ठेवत जा. जीव आहे तो पण. फक्त सांगू शकत नाही."
त्या रात्री, साडेअकरा वाजता चिनी एकदम शांत होता. श्वास मंद, शरीर जड. आवाज नव्हता. फज़लने घाबरत डॉक्टरला फोन केला.
“थोडंसं मध त्याच्या जीभेला लावून बघा,” डॉक्टरने सुचवलं.
फज़लने तसं केलं... पण काही फरक नव्हता.
रात्रीचे चार वाजले. अंधार. फक्त एका टेबललॅम्पचा प्रकाश आणि फज़लच्या डोळ्यांतील भीती. चिनी हळूहळू फज़लच्या कुशीत आला. त्याचे डोळे स्थिर, पण त्यात काहीसा भाव होता — “मी जाणार नाही... पण थांबणं आता शक्य नाही.”
फज़ल त्याच्याकडे पाहत राहिला.
"बस... माझ्या चिनी. इतकंच आयुष्य होतं बहुतेक. पण माझ्यासाठी तू खूप मोठा होतास. आता जा... स्वतःला यातना देऊ नकोस. मी आहे इथे."
त्याच्या शब्दांत माया होती, सोबत होती, आणि एक वेदना होती जी कुणालाही बोलून सांगता येत नाही.
चिनीने शेवटचं एकवार फज़लकडे पाहिलं... आणि न बोलता, न रडता, त्याचा श्वास थांबला.
त्या पावसाळी दिवशी, फज़लने त्याला त्याच त्या पुलाजवळ असलेल्या एका हिरव्या बागेत दफन केलं. मातीवर थोडेसे फुलं ठेवले. मनात एकच विचार—"तो लावारस नव्हता. तो माझा होता. माझं एक सुंदर क्षणांचं नातं होतं त्याच्याशी."
पावसाचे थेंब गालावर पडत होते—काही आकाशाचे, काही फज़लचे.
दुसऱ्या दिवशी, त्याच कबरीकडे फज़ल पुन्हा गेला. पण बघतो, तर मृत शरीर अर्धवट बाहेर आलं होतं. पावसाने माती फोडली होती.
फज़लचं हृदय पुन्हा तुटलं. त्याने त्याला पुन्हा नीट दफन केलं.
या वेळेस मजबूत दगडांचे थर ठेवले. एक दगडी चिन्ह ठेवलं — "चिनी".
तेव्हापासून आजपर्यंत, फज़ल रोज तिथं जातो. बसतो. गप्पा मारतो. त्याच्याशी संवाद साधतो. कधी एक पुस्तक घेतो, कधी एक फूल नेतो. तिथे एक शांतता आहे... पण त्या शांततेतही एक गूढ आवाज आहे — प्रेमाचा.
---
तात्पर्य:
प्रेम फक्त माणसांमध्येच असतं असं नाही. प्राणीही आपल्याला समजतात, आपलं प्रेम ओळखतात, आणि आपल्या सोबत एक अदृश्य नातं बांधतात. त्या नात्यात भाषा लागत नाही, न बोलणं लागतं. फक्त काळजाची उब लागते.
प्राण्यांवर प्रेम करा. त्यांचं दुःख समजून घ्या. जेव्हा आपण त्यांना एक घर देतो, एक प्रेम देतो—तेव्हा आपण फक्त त्यांना वाचवत नाही, तर आपलंसुद्धा काहीतरी गहिरं वाचवतो.
कारण, एखादं छोटंसं मांजराचं पिल्लूही, आपल्याला एक आयुष्यभर पुरेल असा शुद्ध, निःस्वार्थ प्रेमाचा अनुभव देऊन जातं.
