भाग -३
प्रसन्न लक्षपूर्वक ऐकत होता, त्याचे हृदय तिच्यासाठी खूप दुखत होते. “प्रिया, तुला स्वतःसाठी उभे राहावे लागेल. तुम्ही आनंदी राहण्यास पात्र आहात.
प्रसन्ना प्रियाच्या शब्दांवर विचार करत होता, ती किती गोंधळलेली होती हे त्याला जाणवत होते. तिच्या मनात अनेक प्रश्न होते, पण त्याने ठरवले की त्याला तिला धीर देणे आवश्यक आहे. त्याने एक कविता तयार केली, जी त्याच्या भावना व्यक्त करेल आणि प्रियाला थोडा आराम देईल.
**कविता: "स्वप्नांचे ओझे"**
*भव्य आकाशात मी फिरतो,
तुझ्या आठवणींच्या सावल्या सोबत,
कधी हसतो, कधी रडतो,
प्रेमाच्या खुणांमध्ये हरवलेला मी.
तूच होयस माझ्या हृदयाची लय,
पण ना कळले कधी, तू आहेस कुठे?*
*आशा आणि निराशेच्या चक्रात,
तुझ्या स्मृतींनी मला भरले आहे,
आता मी एकटा, तुझ्या गहिऱ्या सागरात,
कसा शोधू तू नसताना?*
*प्रेमाच्या कशात गुंतलो,
तुझ्या मिठीत हरवलेले,
पण आता तुझा चेहरा दिसत नाही,
या काळ्या रात्रीत मी एकटा चालतो.*
*तुझ्या डोळ्यातील आकाशातील तारकांचा प्रकाश,
माझ्या हृदयाच्या गाभ्यात गूंजत राहतो,
हे दुःखाचे ओझे, कधी कमी होणार?
तुझ्याशिवाय जगणे आता असंभव वाटते.*
प्रसन्नने कविता वाचून प्रियाकडे पाहिले, तिच्या डोळ्यात चमक आली होती. “तुला हे कसे वाटले?” त्याने विचारले. प्रियाच्या चेहऱ्यावर एक हलका हसरा भाव होता, परंतु तिच्या मनात अद्याप संघर्ष चालू होता. “तुझ्या शब्दांनी मला थोडा आराम दिला, पण हे सर्व एकटे करणे कठीण आहे,” तिने कबूल केले.
प्रसन्नने तिच्या हातात हात ठेवला, “तू एकटी नाहीस, प्रिया. मी येथे आहे. आपण एकत्र या आव्हानांना सामोरे जाऊ शकतो.” प्रियाने त्याच्या हातात हात धरत एक दीर्घ श्वास घेतला. “माझ्या मनातील गोंधळ खूप मोठा आहे, पण तुमच्यासोबत असणे मला शक्ती देते.”
प्रियाने आपल्या आयुष्यातील निर्णयाचा विचार सुरू केला. प्रसन्नाला भेटल्यावर तिला त्या भावना पुन्हा जागृत झाल्या आणि तिने स्वतःला एक प्रश्न विचारला: "मी कोणत्या गोष्टीसाठी लढत आहे?" तिच्या मनात एक विचार आला की तिला तिच्या स्वप्नांच्या मागे जाण्याची आवश्यकता आहे, जे ती नेहमीच दुर्लक्षित करत होती.
एक दिवस, प्रियाने तिच्या आईवडिलांसमोर उभे राहून त्यांच्याशी बोलण्याचा निर्णय घेतला. “आई, बाबा, मला तुमच्या अपेक्षांची काळजी आहे, पण मी तुमच्या इच्छेनुसार लग्न करू शकत नाही. मला स्वतःच्या आयुष्याचा मार्ग निवडायचा आहे.” तिच्या आवाजात ठामपणा होता, पण तिच्या हृदयात धडकी भरली होती.तिच्या पालकांनी तिला समजून घेतले, परंतु त्यांचे निराशा स्पष्ट होती. “आपण योग्य निर्णय घेऊ शकता, पण तुम्हाला योग्य जोडीदार मिळावा लागेल,” तिच्या वडिलांनी सांगितले. प्रियाला त्यांच्या चिंतेची जाणीव झाली, पण तिला स्वतःसाठी निर्णय घेण्याची गरज होती.
दुसऱ्या दिवशी, प्रियाने प्रसन्नाला भेटण्याचा निर्णय घेतला. “प्रसन्ना, मी माझ्या कुटुंबाशी बोलले. मी हे लक्षात घेतले की मला माझे आयुष्य स्वतःच्या मार्गाने जगायचे आहे.” तिच्या शब्दांनी प्रसन्नाचे हृदय आनंदाने भरले, परंतु त्याला माहित होते की हे फक्त सुरुवात आहे.
“आता तुला काय करायचे आहे?” त्याने विचारले. प्रियाने एक मोठा श्वास घेतला, “माझा निर्णय घेणे आवश्यक आहे, पण मी तुझ्या सहवासात राहू इच्छिते. मला तुझा आधार लागेल.”
प्रियाने तिच्या मनातील गोंधळ मिटवून, तिच्या जीवनाचा नवा अध्याय सुरू करण्याचा निर्णय घेतला.
नवीन दृढनिश्चयासह, प्रियाने स्वतःचा मार्ग आखण्यास सुरुवात केली. तिला जाणीव झाली होती की प्रसन्नाबद्दलच्या तिच्या भावनांकडे ती आता दुर्लक्ष करू शकत नाही. ते वारंवार भेटत असत, त्यांच्या स्वप्नांवर आणि आकांक्षांवर चर्चा करत असत आणि कालांतराने मजबूत झालेले बंध जोपासत असत.
एका संध्याकाळी, ते उद्यानात फिरत असताना, प्रिया गंभीर भावनेने प्रसन्नाकडे वळली. "मी आमच्याबद्दल खूप विचार केला आहे." मला या नात्याचा अधिक शोध घ्यायचा आहे. आपण एकत्र पाऊल टाकू शकतो का?” तिच्या बोलण्याने प्रसन्नाचे हृदय भरून आले. “होय! "मी या क्षणाची वाट पाहत होतो," त्याने उत्तर दिले, त्याचा आवाज उत्साहाने भरलेला होता.
प्रियाला तिच्या खांद्यावरून वजन कमी झाल्यासारखे वाटले. भीती आणि अनिश्चितता अजूनही होत्या, पण प्रसन्ना तिच्या शेजारी असल्याने आता त्यांना ते आटोक्यात आणता आले. त्यांनी आनंदाचे क्षण, हास्य आणि भविष्याची स्वप्ने शेअर केली, प्रेम आणि आशेचा एक थरार विणला.
