अध्याय ३: मृतांच्या कैदेत
राजूने मागे पाहिलं. त्याच्या पायाखाली असंख्य मानवी हाडं दडलेली होती.
त्याच्या हातून कसलातरी लाकडी तुकडा बाजूला सरकला, आणि खालील जमिनीवर एक मोठा भगदाड पडला.
त्या भगदाडातून काळ्या धुरासारखा काहीतरी बाहेर यायला लागलं!
"राजू... तुला वाचता येणार नाही!"
विनोदचा अमानवी आवाज त्या संपूर्ण दालनात घुमला.
शापित वाड्याचा गूढ इतिहास
राजूने जोरात मागे सरकण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याचे पाय जागेवर गोठल्यासारखे वाटत होते.
तेवढ्यात… एक काळसर हाडांचा सांगाडा त्याच्यावर झेपावला!
त्याच्या पोकळ डोळ्यांमधून लालसर प्रकाश चमकत होता.
"तुम्ही सर्व जिवंत लोकांनी इथे यायचं नव्हतं... आता तुमच्या आत्म्यांचीही सुटका नाही!"
राजूने संपूर्ण ताकदीने मागे फेकून देत तो सांगाडा दूर केला.
पण त्या भगदाडातून अजूनही काळी सावली बाहेर येत होती.
त्याने तोंड झाकलं आणि मागे पळायचा प्रयत्न केला. पण काहीतरी त्याच्या गळ्याभोवती घट्ट आवळलं गेलं!
भयाण सावल्या
राजूच्या श्वास कोंडू लागला.
त्याने कसाबसा हात हलवला, आणि जेव्हा त्याने त्या गोष्टीला स्पर्श केला… तेव्हा त्याच्या अंगावर काटा आला.
ही मानवी हातांची बोटं होती!
मृतांच्या आत्म्यांनी त्याला पकडलं होतं !
राजूने संपूर्ण ताकदीने झटका दिला आणि स्वतःला सोडवलं .
त्याने जिवाच्या आकांताने दार उघडलं आणि वाड्याच्या बाहेर पळायला सुरुवात केली .
पण … दार उघडत नव्हतं !
ते आतून बंद झालं होतं .
विनोदचा आत्मा
पुढच्याच क्षणी , विनोद हवेत तरंगत समोर आला .
त्याचा संपूर्ण चेहरा फाटल्यासारखा दिसत होता .
त्याच्या डोळ्यांमधून काळसर अश्रू वाहत होते .
" राजू … तुला आठवतंय का ? आपण दोघं लहानपणी वाड्याच्या भिंतींवर नावं कोरली होती … "
राजूच्या डोक्यात आठवणींचा भडिमार सुरू झाला .
हो ! ते दोघं लहानपणी या वाड्यात आले होते , आणि त्यांच्या दोघांची नावं एका जुन्या खांबावर कोरली होती .
पण आता … त्या नावांच्या खाली रक्तासारखी लालसर खूण दिसत होती !
अग्नीचा शाप
राजूने भिंतीकडे पाहिलं . तिथे मोठ्या अक्षरात काहीतरी कोरलेलं होतं :
" जो या भिंतीवर नाव कोरेल , त्याचा आत्मा याच वाड्यात कैद होईल ! "
राजूला धडधडायला लागलं . म्हणजे विनोदचा मृत्यू अचानक नव्हता … तो आधीच ठरलेला होता !
आणि … आता त्याचा नंबर होता !
विनाशाच्या दिशेने …
" नाही ! मी मरणार नाही ! " राजू किंचाळला .
त्याने संपूर्ण ताकदीने बंद दारावर लाथ मारली .
दार अजीबात हलत नव्हतं .
पण तेवढ्यात … त्याला कोपऱ्यात एक भंगाराचं लोखंडी खुंटी दिसली .
त्याने तो उचलला आणि दाराच्या कुलुपावर जोरात आपटला .
पहिला प्रहार !
दुसरा प्रहार !
तिसऱ्या प्रहारानंतर कुलूप फुटलं , आणि दार मोठ्या आवाजात उघडलं .
शेवटची पळापळ
राजू पूर्ण वेगाने बाहेर पळाला . त्याच्या मागे काळ्या सावल्या झेपावत होत्या .
त्याच्या अंगावर कोणीतरी थंड हात टाकायचा प्रयत्न करत होतं .
पण तो त्याच वेगाने धावत राहिला .
गावाजवळ पोहोचल्यावर , त्याने मागे वळून पाहिलं …
वाडा अजूनही उभा होता. पण … तो आता अंधारात विरून गेला होता .
शाप संपला का ?
राजूला वाटलं , " मी वाचलो … "
त्याने गावात पोहोचल्यावर थेट महंतांच्या घराकडे धाव घेतली .
महंत त्याच्या अवस्थेकडे पाहून गंभीर झाले .
" राजू , तू वाड्यातून बाहेर आलास … पण शाप अजूनही संपलेला नाही ! "
राजू हादरला . " म्हणजे ? "
महंतांनी जड आवाजात उत्तर दिलं , " तो आता तुझ्यासोबत आला आहे . "
राजूने घाबरत मागे पाहिलं .
त्याच्या सावलीत … एक अजून सावली उभी होती !
