"सेलोरिटाची गोष्ट"
---
सेलोरिटाची गोष्ट
सेलोरिटा ही एक सुंदर, हुशार आणि जिज्ञासू मुलगी होती. ती एका लहानशा गावात राहायची, जिथे समुद्राच्या लाटा तिच्या खिडकीतून स्पष्ट दिसायच्या. लहानपणापासूनच तिला आकाशातले तारे, समुद्राच्या लाटा, आणि अज्ञात गोष्टींचे प्रचंड आकर्षण होते. ती सतत नवे शोध घ्यायला, नव्या गोष्टी शिकायला उत्सुक असायची.
गावातले लोक तिला थोडी विचित्र समजायचे. कारण इतर मुली खेळण्यांत रमलेल्या असताना, सेलोरिटा मात्र जुन्या पुस्तकांमध्ये डोकं खुपसून बसायची. तिला एका गोष्टीची फार ओढ होती—समुद्राच्या पलिकडच्या जगाची! "त्या पलीकडे काय असेल?" हा प्रश्न तिला नेहमी सतावत राहायचा.
एका संध्याकाळी, जेव्हा समुद्रावर सुर्यास्ताची सोनेरी किनार उमटत होती, तेव्हा तिला एक जुनी नाव सापडली. ती ओसाड आणि जीर्ण झाली होती, पण अजूनही प्रवास करण्यासाठी तयार होती. गावकऱ्यांनी तिला अनेकदा बजावले होते—"समुद्र धोकादायक आहे! त्यात जाऊ नकोस!" पण सेलोरिटाला हे ऐकायचे नव्हते. तिने मनात ठरवले होते—ती या नावेतून एका नवीन प्रवासाला निघणार होती.
त्या रात्री, चंद्रप्रकाशात, ती नावेत बसली आणि पतंगासारखी उडणाऱ्या लाटांवर झुलत पुढे निघाली. वाऱ्याची झुळूक आणि लाटांची सळसळ ऐकताच तिच्या मनात एकच भावना होती—स्वातंत्र्याची! ती इतक्या पुढे आली की, किनाऱ्याचा थांगपत्ता लागत नव्हता.
अचानक, आकाशात काळे ढग जमू लागले. वारा जोरात वाहू लागला, आणि समुद्र उग्र स्वरूप धारण करू लागला. लाटांनी नावेला झपाट्याने हलवायला सुरुवात केली. सेलोरिटाने दोरखंड घट्ट पकडले, पण लाटांच्या तडाख्याने नाव उलटली! ती थेट पाण्यात फेकली गेली.
ती चिवट होती. तिने स्वतःला सावरले आणि पुढे पोहत राहिली. काही वेळाने तिला दूरवर एक प्रकाश दिसला. तो एक दीपगृह (लाइटहाऊस) होता! त्या प्रकाशाच्या दिशेने पोहत ती शेवटी एका बेटावर पोहोचली.
तेथे तिला एक म्हातारा भेटला. त्याने तिला उबदार कपडे दिले, आणि अगदी शांत स्वरात विचारले, "तू इतक्या दूर एकटीच कशी आलीस?"
सेलोरिटाने त्याला सर्व काही सांगितले. तिच्या धाडसाने तो खूप प्रभावित झाला. तो हसत म्हणाला, "हे बेट विशेष आहे. तुला खूप काही शिकायला मिळेल."
त्या बेटावर सेलोरिटाने वेगवेगळे रहस्य शोधले. समुद्राखाली गुप्त गुहा होत्या, जिथे प्राचीन खजिना होता. त्या खजिन्यात मौल्यवान वस्तू नव्हत्या, तर ज्ञानाच्या पुस्तकांनी भरलेली एक अद्भुत ग्रंथालय होती!
आता सेलोरिटाच्या पुढच्या प्रवासाची सुरुवात झाली होती. तिला उत्तरं सापडू लागली, आणि त्याहूनही महत्त्वाचं—तिला स्वतःला समजून घ्यायला लागलं.
गावकऱ्यांनी समजलं, स्वप्न पहाणाऱ्या आणि धाडस करणाऱ्यांनाच नवे जग गवसते
एक दिवस, म्हाताऱ्याने तिला विचारलं, "आता तू परत जाणार का?"
ती काही क्षण विचारात पडली. तिला हे बेट खूप प्रिय झालं होतं. पण तिला गावात परत जाऊन लोकांना शिकवायचं होतं की भीतीमुळे आपण जगण्याचे संधी गमावतो.
त्याच बेटावर तिने एक नवीन नाव बांधली. ती अधिक मजबूत होती, अधिक सुरक्षित होती. म्हाताऱ्याने तिला निरोप देताना सांगितले, "तू आता केवळ समुद्र ओलांडणारी मुलगी नाहीस, तर स्वतःच्या भविष्याची दिशा ठरवणारी व्यक्ती झाली आहेस."
गावात परत आल्यावर लोकांना तिच्यावर विश्वास बसेना. पण जेव्हा ती समुद्राच्या ज्ञानाबद्दल बोलली, जेव्हा तिने ताऱ्यांबद्दल सांगितलं, आणि जेव्हा तिने बेटावरील रहस्य उलगडून सांगितली—तेव्हा सर्व गावकरी थक्क झाले.
६. गोड शेवट—स्वप्न साकारलेली मुलगी
त्या दिवशीपासून गावात एक नवीन परिवर्तन आले. मुलांना नवीन गोष्टी शिकायची जिद्द निर्माण झाली. लोकांनी आपल्या भीतीवर मात करायला सुरुवात केली.
आणि सेलोरिटा?
ती एक प्रवासी बनली. आता ती वेगवेगळ्या ठिकाणी जाऊन अज्ञात जगाचा शोध घेत होती. तिच्या प्रत्येक प्रवासासोबत ती नव्या गोष्टी शिकत होती, आणि जगाला सांगत होती—
"भयाला पार करून, शोध घेणाऱ्यांनाच खऱ्या जगाचा खजिना मिळतो!"
सलोरिता चे उदाहरण आपल्या डोळ्यासमोर आहे ते प्रेरणादायी आहे आपण सुद्धा तिच्या सारखी तिच्याकडून प्रेरणा घेऊन काहीतरी मोठे करू शकतो आणि सफलता प्राप्त करू शकतो
दिपांजली
दीपाबेन शिंपी
