લવ રિવેન્જ-2
Spin off Season-2
પ્રકરણ-41
“કેટલીક પ્રેમકથાઓ અધૂરી રહેવા જ સર્જાય છે.....!”
-લિ-
“સિદ્ધાર્થ”
****
સિદ્ધાર્થ ના પાડવા જ જતો હતો પણ હજીપણ કુસુમબેનની હાજરીને લીધે તે અટકી ગયો.
“પ્લીઝ આયને...!” સામેથી નેહા વિનવણી ભર્યા સુરમાં બોલી.
“સારું....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો અને કૉલ કટ કર્યો.
પરાણે ઔપચારિક સ્મિત કરીને સિદ્ધાર્થે કુસુમબેન સામે જોયું. તેઓ પાછા ફરીને જવા લાગ્યાં. કપડા બદલીને સિદ્ધાર્થ નેહાને મળવા નીકળી ગયો.
****
“ભાભી મારી વાત માનો...તમે એને ક્યાંક બા’ર મલો...ઘેર બધાનાં કકળાટમાં કશું મેળ નઈ પડે વાત કરવાનો....!” ફોન ઉપર ઝિલ નેહાને કહી રહી હતી “ક્યાંક બા’ર મલશો તો ફ્રીલી વાત થશે...!”
“પણ મને નઈ સમજાતું....કે હું એને બા’ર મલવાનું કહું કેવીરીતે........!? એ મારી વાત પણ નઈ સાંભળે...!”
“અરે તો આન્ટીને મોકલો....જો એક કામ કરો....!” ઝિલ સમજાવતા બોલી “તમે પે’લ્લા બા’ર જતાં રો...પછી જ્યાં તમારે એની જોડે વાત કરવી હોય...એ જગ્યાએ જઈને તમારા મમ્મીના મોબાઈલ ઉપર કૉલ કરીને કો’....કે એ તમારી સિદ્ધાર્થ જોડે વાત કરાવે...! ફોન ઉપર સિદ્ધાર્થ ના નઈ પાડી શકે...એમાંય તમારા મમ્મી ત્યાંજ હાજર હશે તો તો તો ના નઈ જ પાડે...!”
અકોટા બ્રીજની રેલીંગના ટેકે ઉભા રહીને નીચે વહેતી વિશ્વામિત્રી નદી સામે જોઈ રહેલી નેહા વિચારોમાં ખોવાયેલી હતી. ઝિલે કહ્યાં મુજબ તેણીએ ત્યાં આવીને સિદ્ધાર્થને કૉલ કર્યો હતો અને તેનાં આવવાની રાહ જોતા-જોતા વિચારે ચઢેલી હતી.
સિદ્ધાર્થની પોતાનાં માટેની એ માસૂમ ફિલિંગ્સ કેવી હશે એનો એહસાસ નેહાને મોડેથી પણ થઇ ચુક્યો હતો અને સિદ્ધાર્થ સાથે વિતાવેલી એ દરેક સારી ક્ષણોના દ્રશ્યો તેણીના આંખો સામે દેખાઈ રહ્યાં હતાં. પહેલીવાર ઝિલના લગ્નમાં તેની અને સિદ્ધાર્થની મુલાકાત, જયારે સિદ્ધાર્થે તારની વાડમાં ફસાયેલો તેણીનો ચણિયો કાઢી આપ્યો હતો, આજ અકોટા બ્રીજ ઉપર તેમની ફ્રેન્ડશીપની શરૂઆત, એ બધું જ નેહાને યાદ આવવા લાગ્યું. બદલાની આગમાં નેહાએ પોતાની સાથે -સાથે બધું જ સળગાવી દીધું, સિદ્ધાર્થની એ માસૂમ ફિલિંગ્સ પણ. વિચારતા-વિચારતા નેહાની આંખ ભરાઈ આવી. પોતે શું અનર્થ કરી બેઠી હતી, તેનું ભાન તેણીને જયારે થયું હતું, ત્યારથી તે પછતાઈ રહી હતી.
“ઈટ્સ ઓવર નેહા....! નેહા....!”
એમાંય જ્યારથી સિદ્ધાર્થે એ શબ્દો કહ્યાં હતાં, નેહા તેને ખોઈ બેસવાના ડરથી ફફડી ઉઠી હતી.
“હું તને નઈ જવા દઉં સિદ....તું મારો જ છે.....!”
પોતની અંદરથી આવતો એ અવાજ બદલાની આગમાં આંધળી થયેલી નેહાએ આટલાં વખત સુધી દબાવી રાખ્યો હતો. પરંતુ આજે જ્યારે સિદ્ધાર્થે પોતાનો છેવટનો નિર્ણય સાંભળવી દીધો એ પણ ઘરના બધાની વચ્ચે, ત્યારે નેહાને લાવણ્યા સાથેની રિવેન્જ ગેમમાં જીત્યાં પછી પણ બધુ જ હારી ગયાની ફીલિંગ આવી રહી હતી. પોતે હવે સિદ્ધાર્થ પ્રત્યેની પોતાની ફીલિંગ દબાવી નહોતી રાખવા માંગતી અને એટ્લે જ જ્યારે કુસુમબેને તેણીને છેલ્લો પ્રયત્ન કરી જોવા કહ્યું ત્યારે તેણીને આશા બંધાઈ હતી કે સિદ્ધાર્થ માટે પોતે કેવું ફીલ કરે છે એ જાણ્યા પછી કદાચ સિદ્ધાર્થનું મન બદલાય અને તે તેણી સાથે લગ્નની “હા” પાડે. જોકે મનના એક ખૂણેથી નેહાને એક અવાજ એવો પણ સંભળાઈ રહ્યો હતો જે કહેતો હતો કે સિદ્ધાર્થ હવે પોતાનો નિર્ણય નઈ બદલે.
“પીઈઈઈપ....!” ત્યાંજ હોર્નનો અવાજ સંભળાતાં નેહાનું ધ્યાન અવાજની દિશા તરફ ગયું.
વિચારોમાંથી બહાર આવીને નેહાએ એ તરફ જોયું તો સિદ્ધાર્થ કાર લઈને આવી પહોંચ્યો હતો.
બ્રિજની એક બાજુએ નેહાથી સહેજ છેટે કાર પાર્ક કરી સિદ્ધાર્થ નીચે ઉતર્યો, કાર લોક કરી અને નેહા પાસે ચાલતો-ચાલતો આવવાં લાગ્યો.
બ્રિજની લોખંડની રેલિંગના ટેકે ઊભેલી નેહા પોતાની તરફ આવી રહેલાં સિદ્ધાર્થને જોઈ રહી. કેટલીક ક્ષણો પછી તેણીએ નજર ફેરવીને પાછું નીચે નદીના પાણી સામે જોવા માંડ્યુ.
સિદ્ધાર્થ જોડે આવીને ઊભો રહ્યો, તોય નેહા મૌન થઈને નીચે પાણી સામે જોઈ રહી. પાણીમાં ઉઠતાં વમળોની જેમ નેહાના મનમાં પણ વિચારોના અનેક વમળો ઉઠી રહ્યાં હતાં. અહિયાં આવ્યા પછી તે ક્યારની વિચારી રહી હતી કે સિદ્ધાર્થને પોતાનાં મનની વાત કહેવી કેવી રીતે?
બ્રિજની રેલિંગે ટેકો દઈ સિદ્ધાર્થ નદી તરફ પીઠ કરી ઊંધો ઊભો રહ્યો અને બ્રિજના રસ્તા ઉપર આવતાં-જતાં વાહનો જોઈ રહ્યો.
“આ જગ્યા યાદ છે તને.....!?” ઘણી બધી ક્ષણો મૌન વીતી ગયા પછી નેહા છેવટે બોલી અને સિદ્ધાર્થ સામે હળવું સ્મિત કરીને જોયું.
તેણીના સ્મિતમાં દર્દ હતું પણ બ્રિજ પર આવ-જા કરી રહેલાં સાધનો તરફ જોઈ રહેલાં સિદ્ધાર્થે તે ના જોયું.
તે મૌન જ રહ્યો.
“આ જ જગ્યાએ આપડી ફ્રેન્ડશીપની શરૂઆત થઈ ‘તી.....!” નેહા ભાવુક સ્વરમાં બોલી.
“અને અંત પણ આ જ જગ્યાએ આવશે....!” સિદ્ધાર્થ મનમાં બબડ્યો.
“સિદ....!” એક ડગલું ભરી નેહા સિદ્ધાર્થની સહેજ નજીક આવી.
નેહાએ ટૂંકારે અને પેટ નેમથી બોલાવતાં સિદ્ધાર્થે તેણી સામે હળવા આશ્ચર્યથી જોયું.
“કેમ...!?” સિદ્ધાર્થના ચેહરા ઉપર આશ્ચર્યના એ ભાવો જોઈ નેહા મીઠો છણકો કરીને બોલી “હું તને સિદ ના કઈ શકું....!?”
કશું બોલ્યા વગર સિદ્ધાર્થ મૌન રહ્યો અને બ્રિજ તરફ જોવા લાગ્યો.
“સિદ....જે થયું....એને ભૂલી ને આગળ ના વધી શકાય....!?” નેહા બોલી.
બોલતાં-બોલતાં તેણીની આંખ ભીની થઈ.
“હું તો આગળ વધી ગયો....!” સિદ્ધાર્થે કટાક્ષ કર્યો અને નેહા સામે જોયું.
સિદ્ધાર્થના કહેવાનો ભાવાર્થ સમજી ગયેલી નેહાને તે ખૂંચ્યું. નેહા મૌન રહી. અહીં આવ્યાં પહેલાથી જ તે જાણતી જ હતી કે સિદ્ધાર્થ રૂડલી બિહેવ કરશે અને તેણીએ એ બધુ સહન કરવાનું આવશે જ. હળવેથી નેહાએ એક ઊંડો શ્વાસ ભર્યો અને બોલી –
“સિદ...તે મારાં માટે જે કંઈ પણ કર્યું એ..!”
“વચન નિભાવા માટે કર્યું....!” સિદ્ધાર્થ અધવચ્ચે બોલી પડ્યો.
તેની આંખોમાં કઠોર ભાવો જોઇને નેહા ધ્રુજી ગઈ.
“તને આપેલું વચન.....!” સિદ્ધાર્થ આગળ બોલ્યો “હવે એ નિભાઈ દીધું.....!”
અધૂરું વાક્ય છોડી દઈ સિદ્ધાર્થે નેહાથી નજર ફેરવી લીધી.
નેહા જાણતી હતી કે સિદ્ધાર્થે પોતાનો ગુસ્સો દબાવવા એ વાક્ય અધૂરું છોડી દીધું હતું.
“હવે એ નિભાઈ દીધું.....! હવે બધું પૂરું...!” નેહાએ સ્વગત જ પોતાનાં મનમાં એ વાક્ય પૂરું કર્યું.
કંઈક બોલવા મથતી નેહાના હોંઠ ધ્રુજી રહ્યાં. તે ભીની આંખે સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી જે નજર ફેરવી બ્રીજ ઉપર આવતાં-જતાં વાહનો સામે જોઈ રહ્યો હતો. રેતી હાથમાંથી સરકતી હોય એમ સિદ્ધાર્થ પણ પોતાનાંથી દૂર સરકતો હોવાનું નેહાને અનુભવાયું અને તે એ ભયથી આશંકીત થઈ ઉઠી.
“તે તારું વચન નિભાઈ દીધું....!” નેહા ગળગળા સ્વરમાં બોલી “હવે મને મારુ નિભાવા દે....!”
સિદ્ધાર્થે હળવા આશ્ચર્યથી તેણી સામે જોયું.
“Marry me ......!” તે સમજે એ પહેલા જ નેહા ભીની આંખે બોલી પડી.
કેટલીક ક્ષણો આશ્ચર્યથી સિદ્ધાર્થે નેહા સામે જોયું પછી તેણી સાથે ઘટેલી ઘટનાઓ યાદ આવી જતાં તે દયામણી નજરે નેહા સામે થોડીવાર જોઈ રહ્યો પછી નજર ફેરવી લીધી. કેટલીક ક્ષણો બંને વચ્ચે મૌન પથરાઈ ગયું. બોલવા માટે નેહા શબ્દો શોધી રહી.
“હું બધું ભૂલી પણ જઉં નેહા....તોય....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો અને પછી નેહા સામે જોયું “મેરેજ શક્ય નઈ....!”
“કેમ નઈ ...!?” નેહા દલીલ કરતાં બોલી “આપણો સબંધ નક્કી થયો ‘તો...!”
“જે તું ઓલરેડી બે વાર તોડી ચૂકી છું....!” સિદ્ધાર્થ સપાટ સ્વરમાં બોલ્યો.
“સિદ....તું..તું....!” શું બોલવું એ નેહાને ના સમજાતા તે શબ્દો શોધી રહી.
“દર વખતે નેહા....દર વખતે....હું તારી પાછળ પડીને તને મનાવતો ‘ર્યો...!” નેહા તરફ ફરીને સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
તેનો સ્વર સહેજ ઉગ્ર થયો.
“પણ તું એકની બે ના થઇ....! દરેક વખતે તે જ ના પાડી....અને એ દરેક વખતે તારી પાસે ના પાડવાનું કોઈ કારણ ન’તું....આ વખતે હું ના પાડું છું....! અને મારી પાસે કારણ છે.....!”
“સિદ...આપડામાં એક વાર સબંધ થયો એટલે વચન અપાઈ ગ્યું...અને વચન ના તૂટે...!”
“વચનની વાત તું ના કરે તો જ સારું નેહા...!” સિદ્ધાર્થ વેધક સ્વરમાં બોલ્યો “જે સબંધને તું વચન કે’ છે..એને દરેક વખતે તોડતાં પહેલાં તે આ કેમ ન’તું વિચાર્યું...કે આપડામાં વચન ના તૂટે....!? બોલ..!?”
“હું ગુસ્સામાં આઈને બોલી ગઈ ‘તી સિદ....!” નેહા રડમસ સ્વરમાં પોતાનો બચાવ કરતાં બોલી.
“બેય વાર ...!?” ટોણો મારતો હોય એમ સિદ્ધાર્થે ફરીવાર એવા જ વેધક સ્વરમાં પૂછ્યું “બેય વાર તું ગુસ્સામાં આઈને બોલી ગઈ ‘તી.....!?”
શું જવાબ આપવો એ સમજ ન પડતાં નેહા મૌન રહી અને સિદ્ધાર્થ સામે રડમસ આંખે જોઈ રહી.
“અને ચલ માની લીધું તું ગુસ્સામાં આઈને બોલી ગઈ ‘તી...પણ મગજ શાંત થયાં પછી પણ તે એકેયવાર એ બાબતે સોરી કઈને વાત વાળી...!?” સિદ્ધાર્થે આવેશમય સ્વરમાં પૂછ્યું.
નેહા મૌન રહીને સાંભળી રહી.
“ચલ..એ છોડ...પણ તે જેટલીવાર સબંધ તોડ્યો...એ દર વખતે હું તો તને મનાવતો જ હતોને....તોય તે હા કેમ ના પાડી..!?”
સિદ્ધાર્થના સવાલો સામે નેહા પાસે કોઈ જ જવાબ નહોતાં. જાણે તેણી પાસે બધી જ દલીલો ખૂટી ગઈ.
“હું કંટાળી ગ્યો તો...તું બદલાની આગમાં સળગતી રઈ ને મનેય જોડે-જોડે સળગાવતી રઈ............!” થોડું અટકીને સિદ્ધાર્થ આગળ બોલ્યો.
“હવે હું વચન તોડું....એમાં શું મોટી વાત છે....!? એ તો ખાલી ફોર્મલિટી જ છે....જે મેં પૂરી કરી દીધી બસ....!”
રડું-રડું થઈ ગયેલી નેહાના હોંઠ ધ્રૂજવા લાગ્યાં.
“આપડી વચ્ચેનો સબંધ ખાલી ફોર્મલિટી જ છે....!?” નેહા ધ્રૂજતાં સ્વરમાં બોલી.
“આપડી વચ્ચે ક્યારેય કોઈ સબંધ ન’તો નેહા....!” સિદ્ધાર્થ તેણી સામે જોઈને સખત સ્વરમાં બોલ્યો.
નેહાની આંખ ભીંજાઇ ગઈ. સિદ્ધાર્થ સામે તે ભીની આંખે જોઈ રહી.
“તું આવો ન’તો.....!” નેહા એવા જ દયામણા ચેહરે સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી “આવો રૂડ ન’તો....!
“એ છોકરીએ તને અભડાઈ દીધો....! મારાં પ્રેમને અભડાઈ દીધો....!”
“પ્રેમ...!?” સિદ્ધાર્થ આશ્ચર્યથી નેહા સામે જોઈને બોલ્યો.
તેના સ્વરમાં ટોણો પણ હતો.
“તને મારાં માટે કયા દિવસે પ્રેમ હતો નેહા...!?”
નેહાની પાસે કોઈ જવાબ નહતો. છતાંય પોતાના અંતરમનમાંથી કોઈ જવાબ શોધી સિદ્ધાર્થને વળતો જવાબ આપવા તે મથી રહી. કશું ના સૂઝતા તેણીનાં બોલવા મથી રહેલી તેણીનાં હોંઠ ધ્રુજાવા લાગ્યાં.
“બોલ નેહા...!?” એક ડગલું નેહાની નજીક આવી સિદ્ધાર્થે નેહાના બાવડા પકડ્યા અને ફરિવાર પૂછ્યું “મને લાવણ્યા જોડે મોકલતી વખતે કે મને એની જોડે જતાં જોઈને તને ક્યારેય પણ ....ક્યારેય પણ કશું પણ ફીલ થયું....!?”
સિદ્ધાર્થની આંખોમાં રહેલી પીડા જોઈ નેહાનું હ્રદય વિંધાઈ ગયું. મોડે-મોડે પણ પોતે સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા સાથે જતાં જોઈને શું ફીલ કરવા લાગી હતી એ કહેવાનું તેણીને મન થઈ આવ્યું પણ સિદ્ધાર્થના આંખોમાં રહેલી એ પીડા નેહાથી સહન ના થતાં તેણીનાં ગળામાં આવી ગયેલો સ્વર રૂંધાઈ ગયો.
“ક્યારેય પણ .....! તને એવું ફીલ થયું...કે તારી આ રિવેન્જ ગેમ પડતી મૂકીને....મારો હાથ પકડી લઈને એક નવી દુનિયા વસાઈ લઉં....જ્યાં તારી અને મારી વચ્ચે કોઈ ના હોય....!” સિદ્ધાર્થે ફરીવાર પૂછ્યું.
તેની આંખ સહેજ ભીની થઈ.
“તને ક્યારેય એવું ફીલ થયું....કે તને ભલે મારાં માટે કોઈ ફીલિંગ ન’તી....છતાંય મારી ફીલિંગ સમજવા માટે મારી જોડે ટાઈમ સ્પેન્ડ કરું....! તને કોઈ દિવસ...કોઈ દિવસ...લાવણ્યાને મારી સાથે જોઈને અંદર આગ લાગી ગઈ એવી હદે જલન ફીલ થઈ....!?”
ઈચ્છવા છતાંય નેહા મૌન રહી.
“કોઈ દિવસ મને વળગીને તારો બધો થાક ઉતારવાની ઈચ્છા થઈ....!? કે પછી મારી તકલીફ જાણવાની ઈચ્છા થઈ....!? હું મારી તકલીફ ના કઉ....તો કોઈ દિવસ....કોઈ દિવસ મારી આંખોમાં જોઈ લઈ એ તકલીફ વાંચી લેવાની ઈચ્છા થઈ....!?”
નેહાની આંખમાંથી આંસુની ધાર વહીને નીચે પડી.
“નઈ થઈને....!” નેહાના બાવડા છોડી સિદ્ધાર્થ સહેજ દૂર ખસ્યો “તને કોઈ દિવસ એવી કોઈ ઈચ્છા નઈ થઈ નેહા....! કેમકે તને કોઈ દિવસ મારાં માટે કશું જ નહોતું...તારામાં ફક્ત લાવણ્યા માટે નફરત જ ભરેલી હતી....!”
“આપડી વચ્ચે ખાલી એક જ સબંધ હતો નેહા.....રિવેન્જનો સબંધ....જે તારે લાવણ્યા સાથે લેવો હતો....જેના માટે તે મારો ને મારી ફિલિંગ્સનો યુઝ કર્યો....!”
“મેં...મેં...ટ્રાય કર્યો‘તો....તારી સાથે ક્લોઝ થવાનો...!” નેહા માંડ પોતાના સ્વરને સખત કરતાં બોલી “મૂવી જોવા ગ્યાં ત્યારે પણ...અને એ પછી પણ કેટલીયે વાર મેં ટ્રાય કર્યો ‘તો...હા..હું લાવણ્યા નઈ....!”
નેહાએ રડમસ સ્વરમાં ટોંન્ટ મારતાં બોલી.
“હું લાવણ્યા નઈ સિદ....મારી એક મર્યાદા છે....એની જેમ મને ચીપકીને બેસતા ના આવડ્યું...એની..એની જેમ મને તને જાહેરમાં અડપલાં કરતાં ના આવડયું....મારાથી એ બધુ ના થયું સિદ...ના થયું....! અને તે....તે જેટલો હક એ છોકરીને આપ્યો....એટલો કદી મને આપ્યો...!? જેમ તું એને જાહેરમાં તારી સાથે વળગવા દેતો ‘તો...શું તું મને પણ એ રીતે વળગવા દેત....!? જો હું એની જેમ તને જ્યાં-ત્યાં બચકાં ભરત...ક...કે તારી સાથે એની જેમ વધારે ક્લોઝ થાત......તો...તો તું મને એ હક આપત...!? બોલ...!?”
“કેટલાક હક આપવાના ના હોય નેહા....!” લાવણ્યાના શબ્દો યાદ કરીને સિદ્ધાર્થ ભીની આંખે બોલ્યો “બસ લઈ લેવાના હોય....!”
નેહા નિ:શબ્દ થઈ ગઈ.
“કેટલાક હક આપવાના ના હોય નેહા...નેહા....!”
“બસ લઈ લેવાના હોય....!”
સિદ્ધાર્થના એ શબ્દો તેણીના કાનમાં પડઘાઈ રહ્યાં, તેના શબ્દોનો અર્થ તે સમજતી પણ હતી.
“ફિયાન્સ તરીકે મેં તો તને એ હક આપેલો જ હતો....!”સિદ્ધાર્થ ભીની આંખે બોલ્યો “તે કોઈ દિવસ જતા’યો જ નઈ...! તું બસ મને તારાથી દૂર ધકેલતી જ રઈ....! હું તરસતો ર્યો....તારી સાથે એ ટાઈમ જીવવા માટે....પણ તને રિવેન્જ સિવાય કશું દેખાયું જ નઈ....!”
મનમાં જ નેહા સિદ્ધાર્થની વાત સહમત થઇ. પોતે જ સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા તરફ ધકેલ્યો હતો એ ભૂલ છેવટે નેહાએ મનમાં જ કબૂલી.
“ઈટ્સ ઓવર નેહા....ઈટ્સ ઓવર...!”
સિદ્ધાર્થના એ શબ્દો નેહાના કાનમાં પડઘાઈ રહ્યાં. તે ભીની આંખે તેની સામે જોઈ રહી. અહિયાં આવ્યાં પહેલાં જ નેહા આ પરિણામ વિષે જાણતી જ હતી. છતાંય પોતાનાં મનને મનાવવા ખાતર અને એણે છેલ્લો એક પ્રયત્ન કરી જોવાનું નક્કી કર્યું હતું. તેણીને અંદરથી જે અવાજ આવી રહ્યો હતો એ અવાજ સિદ્ધાર્થ શબ્દો રૂપે કાનમાં પડઘાઈ રહ્યો.
“ઈટ્સ ઓવર નેહા....ઈટ્સ ઓવર...!”
****
“ગજબ કર્યું ભાઈ તે તો....!” વિકટ બોલ્યો “ખરેખર તે બધાયના સાંભળતાં એવું કઈ દીધું....!?”
સિદ્ધાર્થે હળવું સ્મિત કરીને ચાના કપમાંથી ઘૂંટ ભર્યો.
બંને GP ચાની કીટલીએ બેઠાં હતાં. અહિયાં આવીને સિદ્ધાર્થે ચા પીતા-પીતા વિકટને બધી જ વાત જણાવી હતી. યશે લાવણ્યાની કૉલેજમાં કરેલી છેડતી, સિદ્ધાર્થે યશ સાથે કરેલી મારઝૂડ પછી થયેલો સમગ્ર ઘટનાક્રમ અને પોતાનાં “જેલવાસ” પછી પોલીસ સ્ટેશનમાંથી છૂટ્યા બાદ બરોડા આવ્યાં બાદ પહેલાં મારઝૂડ અને જેલ બાબતે અને પછી નેહા સાથે લગ્ન બાબતે થયેલી માથાકૂટ વગેરે વિષે પણ કહ્યું હતું. એ સિવાય આજે સવારે લગ્ન અંગે ઘરે ફરીવાર થયેલી વાતચીતમાં સિદ્ધાર્થે પોતાના નિર્ણય ઉપર અડગ રહીને નેહા સાથે લગ્ન કરવાની સ્પષ્ટ ના કહી દીધી હતી.
“પપ્પા.....આઈ લવ લાવણ્યા....!” ફિલ્મી સ્ટાઈલમાં ચાળા પાડતો હોય એમ વિકટ છાતી કાઢીને સિદ્ધાર્થને ચિડાવતો હોય એમ બોલ્યો.
સિદ્ધાર્થથી હસી પડાયું. વિકટ પણ હસ્યો. પાછું ફરીને વિકટે કીટલી ઉપર કામ કરતાં લોકેશની સામે જોયું.
“એ લંકેશ....!” લોકેશને તેઓ જે પેટ નામથી બોલવતા હતાં તે નામની બૂમ પાડી વિકટે તેને બે ચાનો ઓર્ડર આપ્યો.
“અરે મારે હજી તો પતી પણ નઈ......!” પોતાનાં હાથમાં રહેલો ચાનો અડધો ભરેલો કપ બતાવતાં સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“અરે આજે તો પીધે જ રાખ...!” વિકટ બોલ્યો “આજે સેલિબ્રેશન...બધાના સાંભળતા “આઈ લવ લાવણ્યા” બોલીને આયો છે....તારી હિંમતનું કે’વું પડે......!”
ત્યાંજ લોકેશ એલ્યુમિનિયમની નાની ટ્રેમાં બે ચાના કપ મુકીને લાવ્યો અને ટ્રે બંનેની આગળ ધરી.
“ભાઈ લંકેશ....તું પણ આજે અમારા તરફથી એક ચા પી લેજે....!” ચાના કપ હાથમાં લેતાં-લેતાં વિકટ મજાકીયા સ્વરમાં બોલ્યો.
“કેમ....!? હું થ્યું....!?” લોકેશ તળપદી ભાષામાં બોલ્યો.
“બસ...આપડો ભાઈ આજે મોટી જંગ જીતીને આયો છે....!” વિકટ બોલ્યો અને હસીને સિદ્ધાર્થ સામે જોયું.
થોડીવાર મજાક મસ્તી ચાલ્યાં પછી લોકેશ ત્યાંથી જતો રહ્યો. બંને ચા પી રહ્યાં.
“તો....હવે આગળ શું....!?” ચ્હાના કપમાંથી ઘૂંટડો ભરી સહેજ ગંભીર સ્વરમાં વિકટે પૂછ્યું.
ડબલ સ્ટેન્ડ કરેલા એન્ફિલ્ડની સીટ ઉપર બેઠેલો સિદ્ધાર્થ ચ્હાના કપમાંથી ચા પીતા-પીતા રોડ ઉપર જઈ રહેલાં વાહનો તરફ શૂન્યમનસ્ક તાકી રહ્યો અને વિચારી રહ્યો. વિકટે પૂછેલો પ્રશ્ન તેનાં કાનમાં પડઘાઈ રહ્યો.
“મારે એની જોડે લગન કરવા છે....!” હળવા સ્મિત સાથે સિદ્ધાર્થે વિકટ સામે જોઈને કહ્યું અને પછી ચ્હાની કિટલી તરફ જોઈ લોકેશ સામે જોઈ રહ્યો.
લોકેશની નજર સિદ્ધાર્થ બાજુ જતાં સિદ્ધાર્થે બે આંગળીઓ ઊંચી કરીને ઇશારમાં બીજી બે ચ્હાનો ઓર્ડર કર્યો.
સિદ્ધાર્થની વાત ઉપર વિકટ શૂન્યમનસ્ક રોડ તરફ જોઈ રહીને વિચારી રહ્યો.
“તે એને પૂછ્યું....? કે એને તારી જોડે લગન કરવા છે કે નઈ....!?” થોડીવાર પછી વિકટે પૂછ્યું.
“એ દિવસે પૂછવાનો જ હતો....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “પણ યશે એની છેડતી કરી...ને પછી બધી બબાલ થઈ.....એમાં રઈ ગ્યું....!”
“હમ્મ....!” હુંકારો ભરીને વિકટ ગંભીર ચેહરે એજ રીતે રસ્તા સામે જોઈ રહ્યો.
“એણે તો પોતાના મનની વાત કઈ જ દીધી છે....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “યૂથ ફેસ્ટિવલમાં સોંગ ગાયા પછી એણે બધાના સાંભળતા જ “આઈ લવ યુ” કઈ દીધું ‘તું....! એણે મને સોંગ ગાતા પે’લ્લા જ કીધું તું...કે જે સોંગ એ ગાવાની છે અને એ પછી પણ એ જે કે’વાની છે... એ બધુ મારા માટે જ છે....!”
“તે કીધું એને...!?” વિકટે પૂછ્યું.
તેનાં સ્વરમાં ગંભીરતાના ભાવો હજીપણ હતાં. સિદ્ધાર્થ જાણતો હતો કે શા માટે વિકટ હજી પણ ગંભીરતાપૂર્વક વાત કરી રહ્યો હતો.
“ના....મને હજી એ ચાન્સ નઈ મલ્યો....!” સિદ્ધાર્થ સહેજ નિરાશ સૂરમાં માથું ધૂણાવીને બોલ્યો “અમદાવાદ જઉં...એટલે સૌથી પે’લ્લાં એને એ જ કે’વું છે....!”
“તું ખરો નમૂનો છે....જેને પે’લ્લા‘આઈ લવ યુ’ કે’વું જોઈએ....!” વિકટ સહેજ મજાકીયા સ્વરમાં બોલ્યો “એને હજી કીધું નથી ને આખા ઘરનાને કઈને આઈ ગ્યો....‘આઈ લવ લાવણ્યા’...હી...હી...!”
વિકટે તેનાં ચાળા પાડ્યાં. સિદ્ધાર્થ હળવું હસ્યો. સામું સ્મિત કરીને વિકટ પાછો ગંભીર ચેહરે રસ્તા સામે જોઈ રહ્યો. સિદ્ધાર્થ રાહ જોઈ રહ્યો કે ક્યારે વિકટ મુદ્દાની વાત કરે.
“તારે એની જોડે એ વિષે વાત કરવી જોઈએ....!” થોડીવાર સુધી મૌન રહી વિકટ છેવટે સીધું જ બોલ્યો.
વિકટ કઈ બાબતે કહી રહ્યો હતો એ સમજી ગયેલાં સિદ્ધાર્થે એક ઊંડો શ્વાસભર્યો અને આડું જોયું.
ત્યાંજ લોકેશે ચાના કપ મુકેલી ટ્રે તેમની સામે ધરી.
ટ્રેમાંના ચાના કપ બંનેએ વારાફરતી લઈ પોતાનાં હાથમાં રહેલાં ખાલી કપ ટ્રેમાં મૂક્યાં. લોકેશ જતો રહ્યો.
“એ તારી કાસ્ટની નઈ....!” વિકટ બોલ્યો “અને એથીયે વધુ....કૉલેજમાં એની રેપ્યુટેશન કેવી છે એ તારા ઘરનાં બધાને ખબર જ ....!”
“એ એવી નથી....!” સિદ્ધાર્થ તરત જ વચ્ચે બોલી પડ્યો “જેવી બધા કે’ છે....! એ...એ સાવ જુદી જ છે...સાવ નાના બાળકો જેવી ઈનોસન્ટ...! નિખાલસ અને તદ્દન ભોળી....! કોઈ જ છલ-કપટ વિનાની....!”
“હમ્મ...લાગે છે કે તે લાવણ્યા નામનો એ “અઘરો કોયડો” સોલ્વ કરી નાંખ્યો નઈ...!?” વિકટે હળવું સ્મિત કરીને ટોંન્ટમાં પૂછ્યું “શું કે’તો તો તું....! ઓલો કયો વર્ડ હતો....!?”
આઈ આઈ એમ ચ્હાની કીટલીએ બેસીને જ્યારે તેમણે આ વિષે વાત કરી હતી એ દિવસ યાદ કરતાં વિકટ એ શબ્દને યાદ કરવા મથી રહ્યો.
સિદ્ધાર્થને પણ એ દિવસ યાદ આવી ગયો.
“એનીગ્મા....!” બંનેને સાથે યાદ આવી જતાં તેઓ બોલ્યાં અને હળવું હસી પડ્યાં.
ચ્હાના કપમાંથી ચ્હાનો ઘૂંટ ભરી પાછું વિકટે ગંભીર ચેહરે રસ્તા સામે જોવા લાગ્યું.
“એ એવી નથી....જેવી બધાં કે’ છે....નેહા કે’ છે....!” સિદ્ધાર્થ ફરી કહેવા લાગ્યો “કોઈને છેતરવાની એની નિયત નથી....! એ જેવી છે....એવી જ દેખાય છે... મારી સાથે પણ એ કાયમ જેવી છે એવી જ રઈ....! કદી કોઈ દેખાડો નઈ......!”
સિદ્ધાર્થને સાંભળી રહેલો વિકટ રસ્તા સામે જોઈ ચ્હા પી રહ્યો અને વિચારી રહ્યો.
“હાં.... એ બઉ અલ્લડ છે....! બેધડક.....! મારાં માટે એ જે કઈં પણ ફીલ કરે છે....એ કશા જ સંકોચ કે ડર વગર એક્સ્પ્રેસ કરે છે....! એને હું સહેજ પણ અજાણ્યો નઈ લાગતો....! અને એટલે જ એણે ક્યારેય મારાથી કશું ના છુપાયું....!......એણે મને એનો આખો ભૂતકાળ કઈ દીધો....કશું જ છુપાયા વગર...!”
વિકટ સામે જોઈ રહી સિદ્ધાર્થ બોલ્યો. બોલતાં-બોલતાં તેની સમક્ષ એ અલ્લડ લાવણ્યા સાથે વિતાવેલાં સમયનાં દ્રશ્યો દેખાવાં લાગ્યાં.
“લાવણ્યા અલગ જ પ્રકારનું ઉખાણું છે એના વિશે કોઈ શું વાત કરે છે એનાથી એને કોઈ ફરક નથી પડતો.... એ ક્યારેય કશું સાબિત કરવામાં માનતી જ નથી અને હા મારી સાથે આગળ વધ્યા પછી એ ધી લાવણ્યા રહી જ નથી.... મારી સાથે નાના છોકરા જેવું વર્તન કરે.... હું છોડી દઈશ એ બીક એને લાગી રહી છે અને છોડી દેવાની વાત યાદ આવી જાય એટલે એ રડી પડે....બાળકોની જેમ...”
“એ બહુ કેરિંગ છે....! એના જેટલી કેર મારી આજ સુધી કોઈએ નઈ કરી...!” થોડું અટકી સિદ્ધાર્થ સહેજ ભાવુક સ્વરમાં બોલ્યો.
વિકટ મૌન રહ્યો અને ચ્હા પી રહ્યો.
“તો તે એકસેપ્ટ કરી લીધું છેને.... કે તું લાવણ્યા વગર હવે નઈ રઈ શકે....!?” વિકટે પૂછ્યું.
એક ઊંડો શ્વાસ ભરીને સિદ્ધાર્થ કેટલીક ક્ષણો મૌન રહ્યો અને શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહ્યો. થોડીવાર પછી તે બોલ્યો -
“પણ મારી ફેમિલી અને મારો સમાજ એકસેપ્ટ નઈ કરે એનું શું....!?”
જે વાત વિકટ અત્યાર સુધી બોલવાની ટાળી રહ્યો હતો એ વાત છેવટે સિદ્ધાર્થે જાતે જ છેડી.
“એને મારાં લીધે ઘણું સહન કરવું પડશે....! કોઈ એને એકસેપ્ટ નઈ કરે....!” ભવિષ્યના એ દ્રશ્યો કલ્પીને સિદ્ધાર્થ નિરાશ ચેહરે બોલ્યો “મારી ફેમિલી એને બઉ તુચ્છ નજરે જોવે છે....! એની ઇન્સલ્ટ થશે....! ઓલરેડી મામા એની ઇન્સલ્ટ કરી ચૂક્યા છે....!”
હોસ્પિટલવાળી ઘટના યાદ કરીને સિદ્ધાર્થે વિકટ સામે શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહીને કહ્યું.
“એણે અપમાનના અનહદ ઘૂંટડા ગળવા પડશે...!” સિદ્ધાર્થ એજરીતે બોલ્યો “અમારો આખો સમાજ...આખું ઘર એની અગેન્સ્ટ હશે....! જો અમે લગન કરીશું....તો ઘરથી લઈને સમાજમાં .....દરેક પ્રસંગે....દર વખતે....લોકો એને એજ રીતે જોશે....જે રીતે આજે કૉલેજમાં બીજા બધાં જોવે છે....!”
લાવણ્યા વિષે એવાં ભવિષ્યની કલ્પનાથી સિદ્ધાર્થની આંખ ભીની થઈ ગઈ. શૂન્યમનસ્ક તાકી રહીને તે થોડીવાર મૌન થઈ ગયો એ જ કલ્પના કરી રહ્યો.
“બઉ લડવું પડશે....!” થોડીવાર પછી તે બોલ્યો.
“તો લડી લેવાનું......! ક્ષત્રીય જ છે ને ભાઈ તું...!? તો લડવામાં શું વાંધો...!?” વાતાવરણ સહેજ હળવું થાય એ માટે વિકટ પરાણે સ્મિત કરીને બોલ્યો.
જોકે તેનાં સ્વરમાં ગંભીરતાના ભાવો હજી પણ હતાં.
“લાવણ્યા ક્ષત્રિય નઈને પણ...!?”સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“તારી જોડે લગન પછી તો એય ક્ષત્રાણી થઈ જ જવાની ને ....!?” વિકટ સ્મિત કરીને બોલ્યો ને સિદ્ધાર્થ પણ મલકાયો.
બંને પાછાં મૌન થઈ ગયાં અને પોત-પોતાના વિચારોમાં ખોવાઈ ગયાં.
“તે એને પૂછ્યું....!? કે એ આ બધા માટે તૈયાર છે કે નઈ....!?” થોડીવાર પછી વિકટે શાંત સ્વરમાં પૂછ્યું.
“કીધું તો ખરા...એણે મને “આઈ લવ યુ” કઈ દીધું છે... મને હજી ચાન્સ જ નઈ મલ્યો....!” સિદ્ધાર્થે નકારમાં માથું ધૂણાવ્યું ને બોલ્યો “હું અમદાવાદ જઈશ...એટ્લે એને કઈ દઇશ....!”
“હું આઈ લવ યુ ની વાત નઈ કરતો....!” વિકટ એવા જ ગંભીર સ્વરમાં બોલ્યો “જો તમે મેરેજ કરશો...તો લાવણ્યાએ શું સહન કરવું પડશે....એ સહન કરવાં એ તૈયાર છે કે નઈ....! વગેરે બધુ તારે એને કે’વું જોઈએ....ટૂંકમાં જે ભવિષ્યની તે હમણાં કલ્પના કરી એ વિષે તારે એને જ નિર્ણય લેવાનો હક આપવો જોઈએ...કેમકે તારાં કરતાં વધારે કદાચ એને સહન કરવાનું આવશે.....!”
સિદ્ધાર્થ વિચારી રહ્યો. આ વિષે તે વિકટે કહ્યું એ પહેલાંથી જ વિચારી રહ્યો હતો.
“તારે પણ એ વિષે સિરિયસલી વિચારવું જોઈએ.....!” વિકટ ભેદી સ્વરમાં બોલ્યો.
તેનાં કહેવાનો અર્થ સિદ્ધાર્થ સમજતો હતો. શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહી તે થોડીવાર વિચારવા લાગ્યો.
“જે થશે....એ જોયું જશે.....!” સિદ્ધાર્થ હળવા સ્મિત સાથે બોલ્યો “એમ પણ તે જ કીધુંને....ક્ષત્રિય છીએ....તો લડી લેવાનું....!”
વિકટે પરાણે સ્મિત કર્યું.
***
“અત્યારે નઈ જમવું....!” ઘરમાં પ્રવેશતા જ સિદ્ધાર્થે કિચનની જોડે ડાઈનિંગ એરિયામાં ડાઈનિંગ ટેબલ પર જમી રહેલાં કરણસિંઘને જોતાં જ મનમાં વિચાર્યું.
લગ્ન માટે સિદ્ધાર્થે ફાઈનલી ના કહી દેતાં નેહા એન્ડ ફેમિલી છેવટે સબંધ તૂટ્યાંનું કબૂલી અમદાવાદ જવા રવાના થઈ ચૂક્યું હતું. સિદ્ધાર્થે જ્યારે પોતાનાં નિર્ણયને બદલવાની ના કહી ધરાર ના પાડી દેતાં ઘરમાં ફરીવાર એજ કંકાશ થયો હતો. રાગિણીબેને સિદ્ધાર્થને મ્હેણાં-ટોણાં મારવામાં કશું જ બાકી નહોતું રાખ્યું. સુરેશસિંઘ, વિક્રમસિંઘ, નેહાના મમ્મી-પપ્પા વગેરે સહિત બધાએ સિદ્ધાર્થને ઘણું સમજાવ્યો પણ સિદ્ધાર્થ એક નો બે ના થયો તે ના જ થયો. કરણસિંઘે પણ સિદ્ધાર્થને બે-ત્રણવાર તેનો નિર્ણય બદલવા અંગે પૂછ્યું. જોકે તેઓ સિદ્ધાર્થને ઓળખતા હોવાથી જાણતા હતા કે સિદ્ધાર્થ હવે પોતાનો નિર્ણય નહીં જ બદલે. આથી તેમનો પ્રયત્ન ઘરના બીજા સભ્યો સહિત પોતાનું મન મનાવવા પૂરતો જ સીમિત હતો. તેમને પોતાને સિદ્ધાર્થના આવા નિર્ણય ઉપર ભારે આશ્ચર્ય થયું હતું. જોકે તેઓ મનોમન એક વાતે સિદ્ધાર્થ સાથે સહમત હતા કે જ્યારે સિદ્ધાર્થને નેહા માટે કોઈ જ લાગણી નથી તો પછી લગ્ન કરવાનો શો અર્થ? આ રીતે પોતાને અને નેહાને તો ઠીક ઘરના અન્ય સભ્યોને પણ છેતરવાનો કોઈ જ મતલબ નથી. આથી જ કરણસિંઘે સિદ્ધાર્થ સાથે આ બાબતે વધુ માથાકૂટ નહોતી કરી. તેમને એક વાતની રાહત તો હતી, કે સિદ્ધાર્થે આરવની જેમ ઘર છોડીને ભાગી જવાની જગ્યાએ પોતાનો નિર્ણય સ્પષ્ટપણે ઘરના બધા સભ્યોની હાજરીમાં જણાવી દીધો હતો.
ઘરમાં પ્રવેશી સિદ્ધાર્થ સીધો જ ડ્રોઈંગરૂમમાં થઈને પોતાના રૂમ તરફ જવા સીડીઓ તરફ ઉતાવળા પગલે ચાલ્યો ગયો. ઝડપથી સીડીઓ ચઢી જઈને તે પોતાનાં બેડરૂમ આવી ગયો.
બેડરૂમ આવીને સિદ્ધાર્થ બેડમાં બેઠો. એક ઊંડો શ્વાસ ભરીને તે પાછલાં દિવસોમાં ઘટેલી ઘટનાઓ યાદ કરવા લાગ્યો ને તેનાં દ્રશ્યો તેની નજર સામે તરવરી ઉઠ્યા. મગજ વિચારે ચઢતાં તે રૂમમાં આમતેમ આંટા મારવા લાગ્યો. ખુલ્લાં દરવાજામાંથી તેની નજર બાલ્કની ઉપર પડતાં તેને ત્યાં લાવણ્યા દેખાઈ અને એ દિવસ યાદ આવી ગયો જ્યારે તેણીએ બરોડા આવીને તેને સરપ્રાઈઝ આપી દીધું હતું. બાલ્કનીમાં આવીને તે ઊભો રહ્યો. લાવણ્યા યાદ આવી જતાં તેને લાવણ્યાને જોવાની તીવ્ર ઈચ્છા થઈ આવી. લાવણ્યા સાથે વાત કરવાનું તેને કયારનું મન હતું, પરંતુ ઘરમાં જે “ધમાલ” ચાલી હતી અને હજીયે ઘરનું વાતાવરણ જેટલું ભારે હતું, સિદ્ધાર્થને સમય જ ના મળ્યો લાવણ્યા સાથે વાત કરવાનો.
“મારો ફૉન....!?” ત્યાંજ સિદ્ધાર્થને યાદ આવ્યું “અરે હાં...મારો ફૉન....!”
ઉતાવળા પગલે તે રૂમમાં પાછો આવ્યો.
“મામા જોડે લેવાનો જ રઈ ગયો...!”
યશની જોડે મારઝૂડ પછી સિદ્ધાર્થ જ્યારે પોલીસ સ્ટેશનમાં હતો ત્યારે સુરેશસિંઘે તેનો મોબાઈલ લઈ પોતાનો પાસે રાખ્યો હતો. ત્યાર બાદ એક પછી એક ઘટેલી ઘટનાઓને લીધે સિદ્ધાર્થે સમય પારખીને જાતે જ સુરેશસિંઘ પાસેથી પોતાનો મોબાઈલ લેવાનું ટાળ્યું હતું. બેડરૂમમાંથી બહાર નીકળી સીડીઓ ઉતરીને નીચે આવ્યો.
નીચે આવીને તેણે કિચનની જોડે ડાઈનિંગ ટેબલ તરફ જોયું. કરણસિંઘ ત્યાં નહોતાં.
“હાથ ધોવા ગ્યાં હશે....!” સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું અને પછી ડ્રૉઈંગરૂમના સોફા પાસે આવ્યો.
સોફા આગળ મૂકેલા કૉફી ટેબલ ઉપરથી તેણે કરણસિંઘનો મોબાઈલ ફૉન હાથમાં લીધો અને તેમાંથી સુરેશસિંઘનો નંબર જોડ્યો.
“હેલ્લો...હા મામા.....!” સુરેશસિંઘે ફૉન ઉઠાવતા જ સિદ્ધાર્થ સહેજ અધિર્યા સ્વરમાં બોલ્યો “મારો મોબાઈલ...!?”
“અરે હાં....તારો મોબાઈલ તો...મારી જોડે જ રઈ ગ્યો નઈ....!” સુરેશસિંઘ નીરસ સ્વરમાં બોલ્યાં “સોરી હો....હું આપવાનો ભૂલી ગ્યો...!”
“હમ્મ....!” સિદ્ધાર્થને કઈંક ઝબકારો થતાં જ તેણે હુંકારો ભર્યો ને બોલ્યો “કોઈ વાંધો નઈ....હું આઈશ એટ્લે લઈ લઇશ....!”
“એમ પણ મારે ત્યાં બ્રોકરને મલવાનું છે....!” સુરેશસિંઘ કઈં પૂછે એ પહેલા જ સિદ્ધાર્થ બોલી પડ્યો.
“અચ્છા....સારું.....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં.
તેમની સાથે વાત કરી સિદ્ધાર્થે કૉલ કટ કર્યો.
અમદાવાદ જવા માટે સિદ્ધાર્થને બહાનું મળી જતાં તે મનોમન ખુશ થઈ ગયો.
ત્યાંજ તેણે કિચન તરફથી કરણસિંઘને આવતાં જોયાં. તેમને જોઈ સિદ્ધાર્થે તેમનો મોબાઈલ પાછો કોફી ટેબલ ઉપર મૂક્યો.
“મારે કાલે અમદાવાદ જવું પડશે....!” તેઓ નજીક આવતાં જ સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“હવે શું કામ છે...!?” સહેજ નારાજ સ્વરમાં કરણસિંઘ બોલ્યાં અને સોફામાં બેઠાં.
“મારો મોબાઈલ સુરેશમામા જોડે જ રઈ ગ્યો છે....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “અને એમ પણ હજી કૉલેજ ચાલુ છે.....!”
“શક્ય હોય...તો દિવાળી પછી અહિયાં પાછું ટ્રાન્સફર કરાઇ લે....!” કરણસિંઘ બોલ્યાં અને પોતાના હાથમાં છાપું લીધું.
“તો પછી ત્યાં શેડ વગેરેનું કામ....!?” સિદ્ધાર્થે પૂછ્યું.
જોકે તેના માટે તો આ બહાનું જ હતું.
છાપાં સામે જોઈ રહી કરણસિંઘે એક ઊંડો શ્વાસભર્યો.
“એ પણ છે....!” કરણસિંઘ બોલ્યાં “સારું....પછી કઈંક વિચારીએ....! પણ તારે કામ પતે એટ્લે ઝડપથી પાછો આય....કેમકે દિવાળી આવે છે....સ્ટાફના બોનસ ‘ને પગારના ચેકો...બધાને આપવાના ગિફ્ટ અને મીઠાઈઓ...ક્લાયન્ટો માટે જે નવા વર્ષે આપવાની નામવાળી ડાયરીઓ છપાઈએ છે... એ બધુ કામ ચાલુ કરવાનું છે....લિસ્ટ પણ બના’વું પડશે....!”
“સારું...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “એમ પણ હવે વેકેશન પાડવાની તૈયારીમાં છે...!”
“હમ્મ....કેટલા વાગે નિકળવાનો....!?” પાછી નજર છાપા તરફ ફેરવી તેઓએ પૂછ્યું.
“સવારે વે’લ્લા જ નીકળી જઈશ...ટ્રાફિક ના નડે એટ્લે....!”
કરણસિંઘે હકારમાં માથું ધૂણાવ્યું અને છાપું વાંચવા લાગ્યા. સિદ્ધાર્થ સમજી ગયો કે તેમના તરફથી વાત પૂરી થઈ હતી. મનોમન ખુશ થતો તે પાછો પોતાના રૂમમાં જવા સીડીઓ ચઢી ગયો.
બેડરૂમમાં આવીને તેણે બેડમાં પડતું મૂક્યું અને છત સામે મલકાતો-મલકાતો તાકી રહ્યો. હવે બસ કાલ સવાર સુધી રાહ જોવાની હતી. અમદાવાદ જઈને લાવણ્યાને વળગી પડવા તે અધિર્યો બન્યો હતો. તે જાણતો હતો કે લાવણ્યા પણ તેનાં માટે તરસી રહી હશે. બરોડાથી અમદાવાદ સુધી જતાં આખાય રસ્તે તે હવે ફક્ત લાવણ્યાના વિચારોથી ઘેરાયેલો રહેવાનો હતો.
***
“બ્રો....! તારી લાઈફની જર્ની તો ખરેખર કોઈ મૂવી જેવી છે...!” પોતાની વાત કહી સિદ્ધાર્થ મૌન થઈ જતાં થોડીવાર પછી રોનક બોલ્યો.
આજુબાજુ બેઠેલાં પ્રેમ, કામ્યા, ત્રિશા અને અંકિતાએ પણ મૌન થઈને સિદ્ધાર્થની બધી વાત શાંતિથી સાંભળી. ભાવુક થઈ ગયેલાં પ્રેમ અને કામ્યાનું મોઢું પડી ગયું હતું. પ્રેમના મનમાં લાવણ્યા માટે તો કામ્યાના મનમાં સિદ્ધાર્થ માટે સહાનુભૂતિના ભાવો હતા. અંકિતાની આંખ ભીની હતી. સિદ્ધાર્થની વાત સાંભળીને તેણીને પણ તેના માટે અને તેની પરિસ્થિતી માટે થોડી સહાનુભૂતિ જાગી હતી. આખી વાત સાંભળીને ત્રિશાને પણ સિદ્ધાર્થ માટે એવા જ ભાવો આવ્યા હતાં. હમેશાં મજાકના મૂડમાં રહેતી ત્રિશા સિદ્ધાર્થની વાત સાંભળીને સહેજ અપસેટ થઈ હતી અને ગંભીર ચેહરે સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી હતી.
“તું એડોપ્ટેડ છે જાણીને ખરેખર અપસેટ ફીલ થાય છે યાર....!” ત્રિશા બોલી “તે કેટલું સહન કર્યું હશે...!?”
“હા સિદ...ખરેખર...!” જોડે બેઠેલી કામ્યાએ સિદ્ધાર્થના ખભે હળવેથી હાથ મૂકીને કહ્યું “તારી જોડે બઉ ખોટું થયું..!”
સિદ્ધાર્થે પરાણે હળવું સ્મિત કર્યું.
“બધુ પે’લ્લેથી જ નક્કી હતું...!” ટેબલ ઉપર પડેલા ચ્હાના કપ સામે શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહેલો પ્રેમ લાવણ્યાને યાદ કરીને ગમગીન સ્વરમાં બોલ્યો “લાવણ્યાની લાઈફમાં આરવનું આ’વું....આરવ જોડે એ એક્સિડેન્ટ થવો....નેહા સાથે તારી સગાઈ....તારું લાવણ્યાની લાઈફમાં આવવું ને લાવણ્યાનું પૂરેપુરું બદલાઈ જવું....તને પામવા માટે અનહદ તપ જેવો પ્રેમ કરવો....! બધુ જ....બધુ જ પે’લ્લેથી નક્કી હતું...ઈટ્સ ઓલ ડેસ્ટિની....!”
“હમ્મ...સાચી વાત...!” ત્રિશા પણ હળવું સ્મિત કરીને બોલી પછી બધા સામે જોઈ સિદ્ધાર્થ ઉપર નજર ઠેરવી “આ બધુ નસીબનો ખેલ હતો...તમને બેયને માલા’વા માટે...લાવણ્યા અને સિદ્ધાર્થ....!”
લાવણ્યા વિષે વિચારી રહેલી અંકિતા પોતાની આંખ પરાણે ભીની થતાં રોકી રહી.
“લાવણ્યા ક્યાં છે અંકિતા....!? ક્યારે આવશે....!?” સિદ્ધાર્થે અંકિતા સામે જોઈને પૂછ્યું.
“મ...મને નઈ ખબર...! મારી જોડે કોઈ વાત નઈ થઈ....!” ગળે આવી ગયેલો ડૂમો માંડ ગળતાં અંકિતા બોલી અને ચેયરમાંથી ઝડપથી ઊભી થઈ ગઈ.
પોતાનું હેન્ડબેગ લઈને તે ઝડપથી ત્યાંથી નીકળી ગઈ.
ઉદાસ ચેહરે સિદ્ધાર્થ કેન્ટીનની બહાર નીકળી રહેલી અંકિતાની પીઠ તાકી રહ્યો.
બધી વાત કહેતાં-કહેતાં તે પોતે પણ નેહાથી લઈને લાવણ્યા સુધીના પોતાના વર્તમાનના એ ભૂતકાળની સફર કરી આવ્યો હતો.
કેન્ટીનના દરવાજમાંથી અંકિતા બહાર નીકળી ગઈ છતાંય સિદ્ધાર્થ એ તરફ શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહ્યો. ફરી એકવાર ભૂતકાળના એ બધા જ દ્રશ્યો રિલની જેમ તેની નજર સામે “પ્લે” થવા લાગ્યાં.
---
બે-ચાર દિવસ પછી....
“બોલો..વિકલનના આ દાખલમાં કોઈ ડાઉટ છે કોઈને....!?” બૉર્ડ ઉપર લખેલાં દાખલાની રીત સમજાવ્યા પછી પ્રોફેસરે ક્લાસમાં બેઠેલા વિદ્યાર્થીઓ તરફ જોઈને પૂછ્યું.
લેકચરમાં કાંટાળેલી કામ્યાએ તેની બાજુમાં બેઠેલા સિદ્ધાર્થ સામે જોયું. તેનો ચેહરો સાવ મૂરઝાયેલો હતો.
જ્યારથી સિદ્ધાર્થે બધાને પોતાની વાત કહી સંભળાવી હતી ત્યારથી કામ્યાને તેના પ્રત્યે સહાનુભૂતિ વધી ગઈ હતી. બધા જ આતુરતાપૂર્વક લાવણ્યાના પાછાં આવવાની રાહ જોઈ રહ્યાં હતા. રઘવાયો થયેલો સિદ્ધાર્થ આખો દિવસ મન વગર ફર્યા કરતો. તે રોજે દિવસમાં એક-બે વાર લાવણ્યાના ઘરે આંટો મારી આવતો. કોલેજમાં પણ કોઈની સાથે તે ખાસ વાતચિત નહોતો કરતો. તે અંકિતાને લાવણ્યા વિષે પૂછતો, પણ મોટેભાગે તેનો જવાબ અંકિતા “મને નઇ ખબર” એવો આપી દેતી. સિદ્ધાર્થનું મન ડાયવર્ટ કરવા કામ્યા તેની સાથે વધુને વધુ ટાઈમ સ્પેન્ડ કરવાનો કે મજાક મસ્તી કરી તેનું મન ડાયવર્ટ કરવાનો પ્રયત્ન કરતી. સિદ્ધાર્થનો પ્રતીભાવ મોટેભાગે ઔપચારિક કે નીરસ રહેતો.
“સિદ....ઓય....!” ચાલુ ક્લાસે ધીરેથી બોલી કામ્યાએ જોડે બેઠેલાં સિદ્ધાર્થના શર્ટની સ્લીવ ખેંચી.
“હું...!?” હળવા આશ્ચર્યથી સ્મિત કરી સિદ્ધાર્થે તેણી સામે જોયું.
“તને કંટાળો નઈ આવતો...!?” કામ્યાએ સ્મિત કરીને પૂછ્યું “બઉ જ બોરિંગ લેકચર છે યાર...!”
“લાવણ્યા વગર મને તો કૉલેજ જ આ'વાનું નઈ ગમતું...!” સિદ્ધાર્થ ધીમા સ્વરમાં બોલ્યો.
“કેમ....!? હું નઇ અહિયાં કઈં..!?” કામ્યાથી બોલાઈ ગયું પછી વાત સંભાળતી હોય એમ બોલી “અ...આઈ મીન...અમે બધા નઈ...! અમે તારા ફ્રેન્ડ્સ નઈ...!?”
“પણ મારે જે જોઈએ છે...એ નઈને....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો અને પછી નજર ફેરવી લઈ પ્રોફેસર તરફ જોવા લાગ્યો.
નિરાશ ચેહરે કામ્યા થોડીવાર સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી અને પછી તે પણ સામે જોવા લાગી.
“ક્યાંક બા’ર જવું છે....!?” થોડીવાર પછી કામ્યાએ સિદ્ધાર્થને ધીરેથી પૂછ્યું.
સિદ્ધાર્થે પરાણે સ્મિત કરીને જોયું અને માથું ધૂણાવીને કહ્યું “કોઈ મૂડ નથી...!”
“આજે મારો બર્થ ડે છે...!?” કામ્યા સહેજ ખચકાટથી બોલી.
“ઓહ...હેપી બર્ડ્ડે...!” સિદ્ધાર્થે ઔપચારિક સ્વરમાં કહ્યું અને પરાણે સ્મિત કર્યું.
“તું સાંજે આઈશ...સેલિબ્રેટ કરવા..!?” કામ્યાએ પૂછ્યું “ફૂડ ટ્રક પાર્કમાં...!?”
ફૂડ ટ્રક પાર્કનું નામ સાંભળીને સિદ્ધાર્થને સહેજ નવાઈ લાગી પરંતુ પછી યાદ આવ્યું કે કૉલેજના સ્ટુડેન્ટ્સ માટે કોઈ પણ સેલિબ્રેશન માટે પાર્ટી આપવાનું તે ફેવરિટ સ્થળ બની ગયું હતું.
“ગ્રૂપના બીજા આ’વાના છે...!?” સિદ્ધાર્થે પૂછ્યું.
કામ્યા સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહીને મનમાં વિચારી રહી. બર્થ ડેના બહાને તે સિદ્ધાર્થ સાથે ક્યાંક બહાર જવા માંગતી હતી એટ્લે તેણીએ કોઈને ઇનવાઈટ નહોતા કર્યા.
“અમ્મ....હ..હા...બધા આવે છેને...!” કામ્યા પરાણે જુઠ્ઠું બોલી “રોનક...પ્રેમ...ત્રિશા...અંકિતા..! બધા આવે છે..!”
“હમ્મ....! સારું...કેટલા વાગે ...!?” સિદ્ધાર્થે કમને પૂછ્યું.
“સાંજે સાતેક વાગ્યે...!” કામ્યા બોલી.
“ઓકે...પણ હું શ્યોર નઈ કે’તો.....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “જો મેળ પડશે.....તો જ આઈશ...!”
“હું વેટ કરીશ...!” કામ્યા બોલી.
કશું જવાબ આપ્યા વિના સિદ્ધાર્થે હળવું સ્મિત કરીને સામેની બાજુ જોઈ લીધું.
***
“તમે જે નંબરનો સંપર્ક કરવા માંગો છો....તે હાલમાં સ્વિચ ઑફ છે....!”
લાવણ્યાનો નંબર વધુ એકવાર ડાયલ કરી કાને પોતાનો મોબાઈલ ધરી ઉભેલા સિદ્ધાર્થે એ રેકોર્ડેડ મેસેજ સાંભળ્યો અને નિરાશ થઈને માથું ધૂણાવ્યું અને લાવણ્યાના ઘરના બંધ દરવાજા સામે જોયું.
અમદાવાદ આવ્યા પછી તે અનેકવાર લાવણ્યાના ઘરે આવી ચૂક્યો હતો. પરંતુ ઘરના મુખ્ય બારણાં સહિત કમ્પાઉન્ડના નાના લોખંડના ગેટ ઉપર પણ તાળું જ લટકતું હતું. ઘણા દિવસોથી ઘર બંધ હોવાને લીધે ઓટલા ઉપર ઉડીને આવી પડેલાં ધૂળ, સુકાયેલાં પાંદડા અને અન્ય કચરો જમા થયેલો પડ્યો હતો. પવન વાતા એ બધો કચરો કોઈ-કોઈવાર ધૂળ સાથે ડમરી બનીને ઊડતો.
ધૂળની એ ડમરીની જેમ સિદ્ધાર્થના મનમાં પણ લાવણ્યાના વિચારોની ડમરી ઊડતી. ઓટલા ઉપર ઊડતી ધૂળ-પાંદડાઓની ડમરી સામે સિદ્ધાર્થ અમસ્તું જોઈ રહ્યો. એવું ઘણીવાર થતું કે લાવણ્યાને લેવા આવેલો સિદ્ધાર્થ જ્યારે બહાર ગેટ આગળ એન્ફિલ્ડ લઈને ઊભો હોય ને ઉત્સાહથી લાવણ્યા ઓટલાં ઉપર દોડાદોડ આવતી. સિદ્ધાર્થને જોતાં જ તે ખુશીથી નાચી ઉઠતી અને વધુ ઝડપથી તેની પાસે દોડી જતી. નાનું બાળક કૂદકો ભરીને બેસે એમ તેણી સિદ્ધાર્થ પાછળ બાઇકની સીટ ઉપર બેસી જતી અને કોઈ જ જાતના શરમ-સંકોચ વિના બિન્દાસ તે સિદ્ધાર્થને ચીપકીને બેસી જતી.
“ક્યારે આઈશ તું લવ....!?” ઓટલાં ઉપર દોડીને આવતી લાવણ્યાનું એ દ્રશ્ય સિદ્ધાર્થે જાતે જ કલ્પી લીધું. મન ઉદાસ થઈ જતાં સિદ્ધાર્થ બાઇક વળાવી લીધું અને સોસાયટીના ગેટ તરફ જવા દીધું.
ગેટ પાસે કોર્નર ઉપર નેહાના ઘર ઉપર અમસ્તી તેની નજર પડી. નેહા ઘરના ઓટલે કોઈ હતું નહીં. ગેટની બહાર નીકળતા સિદ્ધાર્થે બાઇક સહેજ ધીમું કર્યું.
ક્યાં જવું એ વિષે વિચારતા તેણે આજુબાજુ બંને દિશામાં જોયું.
“ઘેર તો કંટાળો આવશે....!” ડાબીબાજુ જોઈ સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું પછી જમણી બાજુ નજર અને બાઇકનું સ્ટિયરિંગ ફેરવ્યું “ક્યાંક બા’ર જઉં....!”
ક્યાં જવું એ અંગે કશું ન સૂઝવા છતાય સિદ્ધાર્થે બાઇક એસજી હાઇવે તરફ વળાવી લીધું. થોડું આગળ ચલાવ્યા બાદ ચાર રસ્તા આવતા જ તેણે બાઇક સર્વિસ રોડ ઉપર વળાવી લીધું. મનમાં લાવણ્યાના વિચારો ચાલતાં હોવાથી આજુબાજુ આવતી દુકાનો, વગેરેમાં તેનું ધ્યાન નહોતું લાગતું. ચાર-પાંચ કિલોમીટર આમતેમ જોતાં-જોતાં તેણે બેધ્યાનપણે ધીમી સ્પીડે બાઇક ચલાવે રાખ્યું.
ત્યાંજ તેની નજર એક સાઇન બોર્ડ ઉપર પડતાં તેણે બાઇક થોભાવી દીધું.
“ફૂડ ટ્રક પાર્ક....!” સાઇન બૉર્ડ ઉપરનું લખાણ તેણે મનમાં વાંચ્યું અને તરતજ આરવથી માંડીને નેહા અને લાવણ્યા સુધીના વિચારો અને દ્રશ્યો તેની નજર સામે તરવરી ઉઠ્યા.
“કામ્યાનો બર્ડ્ડે છે આજે...!” સિદ્ધાર્થને યાદ આવ્યું.
“હું વેટ કરીશ....!” કામ્યાના શબ્દો તેને યાદ આવી ગયા.
“ઊભા-ઊભા જતાં આઉ...! એણે કીધું છે તો...!” મનમાં વિચારી તેણે એન્ફિલ્ડ ફૂડ ટ્રક પાર્કની કમ્પાઉન્ડ વૉલ પાસે લીધું અને કમ્પાઉન્ડ વૉલની આગળ બનેલી પેવમેંન્ટ આગળ રોડ ઉપર પાર્ક કર્યું. બાઇક ઉપરથી ઉતરી સિદ્ધાર્થ ફૂડ ટ્રક પાર્કના ગેટની અંદર દાખલ થયો.
શિયાળાને લીધે અંધારું છવાઈ ગયું હોવાથી અંદર સારી એવી ભીડ જામેલી હતી અને લાઇટિંગ કરેલું હતું. અંદર અવાતા જ સિદ્ધાર્થને ફરીવાર નજીકના એ ભૂતકાળના વિચારો ઘેરી વળ્યાં. થોડાં દિવસ જ વિત્યા હોવા છતાંય સિદ્ધાર્થને એવું લાગ્યું જાણે તે વર્ષો બાદ અહિયાં આવ્યો હોય. કશું બદલાયું ન હોવા છતાંય સિદ્ધાર્થને એ જગ્યા અપરિચિત કે અજાણી લાગી.
“તારા વગર બધુ અજાણ્યું ને નીરસ લાગે છે લવ...!” ફૂડ ટ્રક પાર્કમાં જામેલી મેદની તરફ નજર ફેરવી સિદ્ધાર્થ બબડ્યો.
તેની નજર સામે દેખાતા સ્ટેજ ઉપર પડી. રોજની જેમ ત્યાં સ્ટેજ ઉપર લાઈવ ઓરકેસ્ટ્રા બેન્ડના બે-ત્રણ છોકરાઓ સ્ટેજની એકબાજુ બેઠા હતા. તો વચ્ચે એક માઇક, એક ચેયર અને ચેયરને અડીને ગિટાર પડેલું હતું. ચેયરમાં ગિટાર લઈને આરવ બેઠો હોય એવું દ્રશ્ય સિદ્ધાર્થે કલ્પી લીધું. એ દ્રશ્ય પણ વર્ષો પહેલાના ભૂતકાળનું હોય એવું તેને લાગ્યું. તેના મોઢા પર હળવું સ્મિત આવીને ઓલવાઈ ગયું.
આજુબાજુ નજર ફેરવીને તેણે કામ્યા અને ગ્રૂપના અન્ય ફ્રેન્ડ્સને શોધવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
“કોઈ દેખાતું નઈ....!” આમતેમ જોઈ રહેલાં સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું.
“સિદ...!” ત્યાંજ એકબાજુથી ત્રિશાનો અવાજ આવ્યો.
સિદ્ધાર્થે પોતાની ડાબી બાજુ અવાજની દિશામાં જોયું. એક ફૂડ સ્ટૉલની આગળ બધા મિત્રો ઊભા હતા. સિદ્ધાર્થને જોતાં જ કામ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને ઉતાવળા પગલે તેની પાસે આવવા લાગી. સિદ્ધાર્થ પણ તેમની તરફ જવા લાગ્યો.
“તું આઈ ગ્યો...!?” નજીક આવી કામ્યાએ ખુશખુશહાલ ચેહરે પૂછ્યું.
“હા....પણ...હું ગિફ્ટ લા’વાનું ભૂલી ગ્યો...!” સિદ્ધાર્થ સહેજ છોભીલા સ્વરમાં બોલ્યો.
“તું આયો એજ ગિફ્ટ છે....!” સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને કામ્યા તેને ખેંચી જવા લાગી.
સિદ્ધાર્થને જોતાં જ અંકિતાના ચેહરાના ભાવો બદલાઈ ગયાં.
સિદ્ધાર્થે પણ એ નોટિસ કર્યું. છતાય કામ્યાનો બર્થ ડે હોવાથી સિદ્ધાર્થે કશું ના કહ્યું.
“અમે રાહ જોઈ ‘તી ..સાડા સાત સુધી....!તું યો ન’તો....એટ્લે અમને એમ કે તું નઈ આવે...!” કામ્યા બોલી “એટ્લે અમે કેક કાપી લીધી...!”
“વાંધો નઈ....!” સિદ્ધાર્થે પરાણે સ્મિત કર્યું.
“હું જઉં ....!” ત્યાંજ અંકિતા બોલી “સાડા આઠ થઈ ગ્યાં છે...મારે લેટ થાય છે....!”
“ના...ક્યાંય નઈ જવાનું તારે...!” ત્રિશા છણકો કરીને બોલી.
“અરે યાર...મારુ તો મૂડ પણ ન’તું આ’વાનું...!” અંકિતા કંટાળેલા સ્વરમાં બોલી.
“હા...મારુંય ન’તું....હુંય કામ્યાને લીધે આયો...!” પ્રેમ પણ માથું ધુણાવીને બોલ્યો.
“મૂડ તો મારુ પણ ન’તું...કે કામ્યાનું પણ ન’તું...!” ત્રિશા બોલી “બધાનું મન ડાયવર્ટ થાય...એટ્લે જ અમે આજનું પ્લાન કર્યું...!”
“તો શું યાર.....!” રોનક બોલ્યો “હવે ચૂપચાપ અહિયાં અમારી જોડે ઉભા રો’....! તારે ક્યાંય નઈ જવાનું...!”
સિદ્ધાર્થ સિવાય બાકીના બધાંએ ફોર્સ કરી પરાણે અંકિતાને રોકી.
“સિદ...પણ આવું ના ચાલે યાર.!” ત્રિશા સિદ્ધાર્થની ખેંચતી હોય એમ બોલી “તું કામ્યા માટે ગીફ્ટ ના લાયો....!?”
“અમ્મ....!” સિદ્ધાર્થે સંકોચપૂર્વક કામ્યા સામે જોયું “મને યાદ જ ના ર’યું...! એવું હોય તો તમે લોકો બેઠાં જ છોને....તો હું લઇ આવું....!”
“અરે ના....શું ત્રિશા તું પણ...!” કામ્યા બોલી “સિદ...મારે ગીફ્ટ નઈ જોઈતું...!”
“અચ્છા તો અમે બધાએ આપ્યું એનું શું..!?” ત્રિશા એવા જ મજાકિયા સ્વરમાં બોલી.
“તો તું તારું ગીફ્ટ પાછું લઇ લે...!” કામ્યા પણ સામે મજાકિયા સ્વરમાં બોલી.
“પણ હું અહિયાં આજુબાજુ કોઈ ગીફ્ટ શોપમાંથી લઇ આવું છું..!”સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
ત્યાંજ કામ્યાની નજર સામે દેખાતાં સ્ટેજ ઉપર પડી. માઈક, ચેયર અને ચેયરના ટેકે મુકેલા ગિટારને જોઇને કામ્યાને કંઈક સુઝ્યું.
“તારે ખરેખર મને કોઈ ગીફ્ટ આપવું છે....!?” કામ્યાએ આંખો મોટી કરીને પૂછ્યું.
સિદ્ધાર્થે બોલવા માટે મોઢું ખોલ્યું ત્યાંજ કામ્યા બોલી પણ પડી-
“તો મારાં માટે ત્યાં જઈને સોન્ગ ગાઈ લે....!” કામ્યાએ સ્ટેજ તરફ હાથથી ઈશારો કરીને કહ્યું.
સિદ્ધાર્થ સહીત બધાએ એ બાજુ જોયું.
“પ...પણ કામ્યા...હું એટલો સારો સિંગર નઈ યાર...!” સિદ્ધાર્થ સહેજ ગભરાટ સાથે બોલ્યો.
“અરે કેમ..!? તે યુથ ફેસ્ટીવલમાં તો ગાયું તુંને...!” ત્રિશા બોલી “જુઠ્ઠું ના બોલ..તારે ગાવું જ પડશે....!”
“હા...હા....ગાવું જ પડશે....!” રોનકે પણ સુર પુરાવ્યો.
પ્રેમ અને અંકિતા મૌન ઉભા રહીને રસ વિના જોઈ રહ્યાં. જોકે અંકિતા થોડું-થોડું મલકાઈ રહી.
“અરે પણ તમે લોકો સમજતા કેમ નઈ...!” સિદ્ધાર્થ દલીલ કરતાં બોલ્યો “યુથ ફેસ્ટીવલમાં જે માઈક અને સાઉન્ડ સીસ્ટમ હતી એ ઓટો ટયુન્ડ હતી એટલે મારો વોઈસ સારો સંભળાતો હતો...!”
“અરે તું ટેન્શન શું કામ લે છે....!” ત્રિશા બોલી “અહિયાં પણ એવી જ સાઉન્ડ સીસ્ટમ છે..ઓટો ટયુનવાળી....!”
“તને કેવીરીતે ખબર ....!?” સિદ્ધાર્થે અવિશ્વાસથી પૂછ્યું.
“અરે બાપા મારો ફ્રેન્ડ અહિયાં કેટલીયે વાર ઓપન માઈક સિંગિંગ માટે આવે છે....!” ત્રિશા બોલી “એણે મને કીધું’તું...!”
“કયો ફ્રેન્ડ...!?” રોનકે આંખો જીણી કરીને પૂછ્યું.
“તું નઈ ઓળખાતો એને...!” ત્રિશા મોઢું મચકોડીને બોલી.
“આપડી કૉલેજનો છે..!? કે બીજે ક્યાંનો...!?” રોનકે ફરીવાર એજ રીતે પૂછ્યું.
“ઇસકી પંચાત કી હદ તો દેખો...!?” ત્રિશા જેઠાલાલની સ્ટાઈલમાં બોલીને બધાં હસી પડ્યા.
અંકિતા અને પ્રેમથી પણ હસાઈ ગયું.
“પ્લીઝ સિદ...!” કામ્યા વિનવણી ભર્યા સૂરમાં બોલી.
“હોનેસ્ટલી કામ્યા....અ...તારા માટે સોન્ગ કયું સોન્ગ ગાવું...એ મને...!” સિદ્ધાર્થ હેલ્પલેસ સ્વરમાં બોલ્યો “નઈ ખબર....!”
“હા તો તું લાવણ્યા માટે ગાય છે એમ વિચારીને ગઈ લે...જા ચલ...ચલ....!” ત્રિશાએ સિદ્ધાર્થને સ્ટેજ તરફ ધક્કો મારતાં લઇ જવા લાગી.
કામ્યા અને બીજા બધા પણ જવા લાગ્યાં.
સ્ટેજ પાસે આવીને બધા ઊભા રહ્યા.
“તમે અઈના મેનેજર છોને...!?” સ્ટેજ પાસે ઉભેલાં એક ભાઈને ત્રિશાએ પૂછ્યું.
“હા બોલો....!” તેણે કહ્યું.
“અમારી ફ્રેન્ડનો આજે બર્ડ્ડે છે...!” ત્રિશાએ સ્મિત કરતાં કામ્યા સામે જોઇને કહ્યું “તો અમારો આ ફ્રેન્ડ સિદ્ધાર્થ સ્ટેજ પર જઈને સોન્ગ ગાય તો વાંધો નઈ ને..!?”
“ના કોઈ વાંધો નથી...! હું એનાઉન્સ કરી દઉં છું..!” મેનેજર સસ્મિત બોલ્યો અને સ્ટેજના પગથીયા ચઢી ઉપર જતો રહ્યો.
“હેલ્લો ફ્રેન્ડસ.... પ્લીઝ વેલકમ મિસ્ટર સિદ્ધાર્થ....!” મેનેજરે માઈકમાં સ્ટેજની સહેજ આગળ અન્ય લોકોની ભીડ સામે જોઈને એનાઉન્સમેન્ટ કરી “તેઓ પોતાની ફ્રેન્ડના બર્ડ્ડે માટે સોન્ગ ગાવા જઈ રહ્યાં છે..!”
એટલું બોલીને મેનેજરે સ્ટેજની બાજુમાં ઉભેલાં સિદ્ધાર્થ અને અન્ય લોકો સામે જોઈ ઈશારો કર્યો અને ત્યાંથી જવા લાગ્યો.
“જા...જા....!” અંકિતા સિદ્ધાર્થને હળવેથી ધક્કો મારવા લાગી.
કમને સિદ્ધાર્થ સ્ટેજ ઉપર ચઢ્યો અને ચાલતો-ચાલતો માઇક બાજુ જવા લાગ્યો.
સ્ટેજ ઉપર સિદ્ધાર્થને જોઈને ફૂડ ટ્રક પાર્ક હાજર પબ્લિક પણ ધીરે-ધીરે એ તરફ જોવા લાગી.
માઇકની જોડે ચેયરને અડાડીને મૂકેલા ગિટારને હાથમાં લઈ સિદ્ધાર્થ ચેયરમાં સ્ટેન્ડ કરેલાં માઇકની પાછળ ઊભો રહ્યો.
ગિટારનું ટ્યુનિંગ જેમ-તેમ સરખું કરી સિદ્ધાર્થે સ્ટેન્ડ કરેલાં માઇકનું મોઢું સરખું કરી પોતાની તરફ સહેજ નમાવ્યું.
આગળ ઉભેલી ભીડમાં તે લાવણ્યાને શોધવા મથી રહ્યો. લાવણ્યાને શોધતાં-શોધતાં તેની નજર કામ્યા અને અંકિતા ઉપર પડી. લાવણ્યાની ગેરહાજરીનું ભાન થતાં સિદ્ધાર્થે કામ્યા સામે જોઈને પરાણે હળવું સ્મિત કર્યું.
“તું લાવણ્યા માટે ગાય છે એમ વિચારીને ગઈ લે..” ત્રિશાના એ શબ્દો યાદ આવતાં સિદ્ધાર્થે ગિટારના તાર ઉપર હળવેથી આંગળીઓ ફેરવી. શરૂઆતમાં ગિટાર ઉપર થોડી ટ્યુન વગાડ્યા પછી સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા માટે એક સોંગ સૂઝયું.
“બહોત આઈ ગઈ યાદેએ....મગર ઇસબાર....તુમ્હી આના....!”
હળવેથી સિદ્ધાર્થે એ અત્યંત લોકપ્રિય ગીત ગાવાનું શરૂ કર્યું. સોંગના શબ્દો સાંભળતા જ કામ્યાનો ચેહરો ઉતરી ગયો. અંકિતાનું મન લાવણ્યાને યાદ કરી ઉદાસ થઈ ગયું. ઈચ્છવા ન છતાય સિદ્ધાર્થ ઉપર તેને દયા આવી ગઈ.
ઓટો ટ્યુન કરેલા માઇક અને સાઉન્ડ સિસ્ટમને લીધે કર્ણપ્રિય સંભળાતા અવાજમાં ત્યાં હાજર બધા જ સાંભળી રહ્યા. ઘણાએ પોતાનો મોબાઈલ કાઢી રેકોર્ડિંગ પણ કરવા માંડ્યુ. ત્રિશાએ પણ પોતાના મોબાઈલમાં રેકોર્ડિંગ કરવા માંડ્યુ.
“તુમ આઓગે...મુઝે મિલને...ખબર યે ભી તુમ્હી લાના...
બહોત આઈ ગઈઇઇ યાદેએ....મગર ઇસબાર....તુમ્હી આના....!”
સિદ્ધાર્થે સોંગ ગાવાનું પૂરું કરતાં બધાએ ચિચિયારીઓ અને તાળીઓ પાડીને તેને વધાવી લીધો.
“થેન્ક યુ..!” ઔપચારિક સ્મિત કરીને સિદ્ધાર્થે ગિટાર પાછું નીચે મૂકી ચેયર સાથે ટેકવ્યું અને સ્ટેજ પરથી નીચે જવા ચાલવા લાગ્યો.
“એક્સક્યુઝમી..... એક્સક્યુઝમી.....!” ત્યાંજ સ્ટેજની બીજી બાજુની સીડીઓ ચઢીને કોઈ યુવતીએ બૂમ પાડીને સિદ્ધાર્થને બોલાવ્યો.
અવાજ સાંભળીને સિદ્ધાર્થ અટક્યો અને પાછું વળીને જોયું.
બ્લ્યુ કલરનો પંજાબી ડ્રેસ પહેરેલી કોઈ યુવતી ઉતાવળા પગલે તેની તરફ આવી રહી હતી.
“હાય....! અ...મારુ નામ અવની છે....અવની ક્ષત્રિય....!” નજીક આવીને ઊભા રહીએ તેણીએ ખચકાતાં-ખચકાતાં કહ્યું “તમે બઉ સરસ ગાયું...!”
“થેન્ક યુ...!” ઔપચારિક સ્મિત કરીને સિદ્ધાર્થે કહ્યું.
“અ...હું મારા ફિયાન્સ સાથે અહિયાં આઈ છું...!” તે છોકરી અવનીએ કહ્યું “આજે એનો બર્ડ્ડે છે...મારે એના માટે એક સોંગ ડેડીકેટ કરવું છે....તમે ગાશો....!? પ્લીઝ..!?”
બાળકો જેવુ મોઢું બનાવીને તેણીએ આશાભરી નજરે જોઈ રહીને પૂછ્યું.
“અમ્મ..!” ઇચ્છવા છતાય સિદ્ધાર્થ તેણીને ના પાડી ના શક્યો “ઓકે...! કયું સોંગ ગાવું છે...!?”
“ઓલું..કબીરસિંઘનું ...તુઝે કિતના ચા’ને લાગે હમવાળું..!” અવની બોલી.
“ઓકે...! ફાઇન..! શું નામ છે તમારા ફિયાન્સનું...!?” સિદ્ધાર્થે પૂછ્યું અને ગિટાર તરફ ચાલવા લાગ્યો.
“પવન....!” અવની સસ્મિત બોલી.
“અને તમારું...!?” સિદ્ધાર્થને યાદ ન રહેતા ફરીવાર પૂછ્યું.
“અવની...અવની ક્ષત્રિય...!” તે બોલી અને સ્ટેજ ઉપરથી નીચે જવા સીડીઓ તરફ ચાલી ગઈ.
માઇક પાસે આવી સિદ્ધાર્થે ચેયરને ટેકવીને મૂકેલું ગિટાર પોતાના હાથમાં લીધું.
“હેલ્લો...એટેન્શન પ્લીઝ...!” માઇકમાં સિદ્ધાર્થ સ્મિત કરીને બોલ્યો “ધીસ સોંગ ઇઝ ડેડીકેટેડ બાય અવની ક્ષત્રિય તો હર ફિયાન્સ પવન...!”
એટલું કહીને સિદ્ધાર્થે ગિટારના તાર ઉપર આંગળી ફેરવીને ઝણઝણાવ્યા અને સોંગ ગાવાનું ચાલુ કર્યું.
આખું સોંગ ગાતા સુધી સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા જ યાદ આવતી રહી. તેની સાથે વિતાવેલી દરેક ક્ષણો એ સોંગ ગાતી વખતે સિદ્ધાર્થને યાદ આવતી રહી.
અવનીએ સિલેક્ટ કરેલું એ સોંગ સિદ્ધાર્થના કાનમાં પડઘાતું રહ્યું. હવે ક્યાંય સુધી એ સોંગના લિરિક્સ તેના મનમાં લાવણ્યાના વિચારોની સાથે-સાથે પડઘાતા રહેવાના હતા.
****
“ક્યાં છે તું...!? ક્યારે આ’વાની....!?”
Whatsappમાં સિદ્ધાર્થે મેસેજ ટાઈપ કરીને લાવણ્યાને સેન્ડ કર્યો. અમદાવાદ આવ્યાં પછી જ્યારથી સિદ્ધાર્થે તેનો સુરેશસિંઘ પાસેથી પાછો મેળવ્યો હતો ત્યારથી અત્યાર સુધીમાં અનેકવાર લાવણ્યાને મેસેજ અને કૉલ કર્યા હતાં. તેણીએ એકેય કૉલ કે મેસેજનો રીપ્લાય નહોતો કર્યો. એકેય મેસેજ તેણીને પહોંચ્યા સુદ્ધાં નહોતા. છતાંય સિદ્ધાર્થ તેણીને કૉલ-મેસેજ કરતો રહેતો અને તેણીના રીપ્લાયની રાહ જોતો રહેતો.
“સોન્ગ મોકલું ...!?” બેડમાં પડે-પડે છત તરફ જોતા-જોતા સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું.
ફૂડ ટ્રક પાર્કમાં સિદ્ધાર્થે જે સોન્ગ ગાયા હતાં તેને ત્રિશાએ પોતાનાં મોબાઈલમાં રેકોર્ડ કરીને સિદ્ધાર્થને સેન્ડ કર્યા હતાં. ત્રિશાએ તે વિડીઓ કૉલેજના વાઈરલ ગ્રુપમાં પણ સેન્ડ કર્યા હતાં. જોકે સિદ્ધાર્થ તેમાં ન હોવાથી ત્રિશાએ અલગથી તેને whatsappમાં મોકલ્યા હતાં.
બંને સોન્ગની વિડીયો વારાફરતી સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને સેન્ડ કરી અને તેણીનાં whatsapp ચેટમાં બ્લ્યુ ટીક આવવાની રાહ જોઈ રહ્યો.
થોડીવાર સુધી નિરાશ થઈને જોઈ રહ્યાં પછી તેણે નિરાશ થઈને ફોન લોક કર્યો અને પોતાની બાજુમાં બેડ ઉપર હળવેથી ફેંક્યો.
“લાવણ્યાએ મારાં વગર આવા કેટલાય દિવસો ખબર નઈ કેમના કાઢ્યા હશે....!”
સિદ્ધાર્થ વિચારી રહ્યો. છેલ્લા કેટલાય દિવસોથી સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાની રાહ જોઈ રહ્યો હતો. રોજે તેને આશા બંધાતી હતી કે “આજે તો લાવણ્યા આવશે જ...!” પરંતુ આખો દિવસ વીતી જતો, લાવણ્યાની રાહ જોઈ જોઈને સિદ્ધાર્થ થાકતો અને અધિર્યો થઈને લાવણ્યાના ઘરે દોડી જતો. ત્યાં પણ તાળું જોઈને સિદ્ધાર્થ ભારે નિરાશ થઈ જતો. લાવણ્યાનો ઇંતેજાર હવે તેને અંતહીન લાગવા લાગ્યો હતો.
****
“દસ દિવસ થઈ ગ્યાં.....!”કંટાળેલો સિદ્ધાર્થ માથું ધૂણાવીને બોલ્યો “લાવણ્યા હજીયે ના આઈ....!”
તેનાં ચેહરા ઉપર પરેશાનીના ભાવો જોઈને કામ્યાને થોડી જેલસી પણ થઈ અને ચિંતા પણ થઈ આવી. તેણે સામે બેઠેલી અંકિતા સામે પ્રશ્નભાવે જોયું. અંકિતાએ સિદ્ધાર્થના ચેહરા ઉપરની એ ચિંતાના ભાવો અવગણ્યા અને પોતાનો મોબાઈલ મંતરવાનું ચાલુ રાખ્યું.
“અંકિતા....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “તારી કોઈ વાત થઈ એની જોડે....!? ક્યારે આવે છે એ...!? અને છે ક્યાં...!?”
સિદ્ધાર્થનું બાળક જેવુ થઈ ગયેલું મોઢું જોઈને અંકિતાને બે ઘડી તેની દયા આવી ગઈ. છતાંય તેની સામેથી નજર ફેરવી અંકિતાએ પાછું પોતાના મોબાઈલમાં જોવા માંડ્યુ.
“તારી પાસે એનો બીજો કોઈ નંબર હોય તો મને આપ....યા તો મારી વાત કરાય...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “ક્યારે આવાની છે એ...!?”
“તું મને રોજે રોજ એકનો એક પ્રશ્ન પૂછીશ....તો કઈં મારો જવાબ બદલાઈ નઈ જાય....!” પોતાના મોબાઈલમાં જોઈ રહીને અંકિતા રૂડલી બોલી.
“પણ આવતી કાલે છેલ્લો દિવસ છે કૉલેજનો યાર....પરમ દિવસથી દિવાળી વેકેશન પડે છે યાર.....!” સિદ્ધાર્થ વિહ્વળ સ્વરમાં બોલ્યો “એનો ફોન પણ નઈ લાગતો યાર....! હું એના ઘરે પણ કેટલીય વાર જાઈ આયો...! તાળું જ લાગેલું છે ત્યાં....! એ ગઈ છે ક્યાં..?”
“મને નઇ ખબર...!” અંકિતા એવી જ રીતે બોલી
“તો કમસે કમ એ તો કે’....એ ક્યારે આ’વાની છે....!?”
“કાલે છેલ્લો દિવસ છેને તો કદાચ એ આઈ પણ જાય...!” અંકિતા ચિડાઈને ટોંન્ટમાં બોલી અને ચેયરમાંથી ઊભી થઈ ગઈ “હવે મને ના પૂછતો...!”
એટલું કહીને અંકિતા પોતાનું હેન્ડબેગ લઈને ચાલતી થઈ ગઈ.
છેલ્લાં કેટલાય દિવસોથી ઉપરોક્ત ઘટમાળ રોજની થઈ ગઈ હતી. દસેક દિવસ થઈ જવા છતાય લાવણ્યા આવી ન હોવાથી સિદ્ધાર્થ સહિત બધા જ અંકિતાને પૂછ્યા કરતાં હતાં. અંકિતા દર વખતે એક જ જવાબ આપ્યા કરતી. અધિર્યા થઈને વારેઘડીએ રોજે પૂછ-પૂછ કરતાં સિદ્ધાર્થ ઉપર તે ઘણીવાર ચિડાઈ પણ જતી.
“કાલે છેલ્લો દિવસ છેને તો કદાચ એ આઈ પણ જાય...!”
“કાલે છેલ્લો દિવસ છેને તો કદાચ એ આઈ પણ જાય...!”
અંકિતાની વાત સાંભળીને સિદ્ધાર્થને થોડી ઘણી આશા બંધાઈ.
“હા કદાચ...મારી જેમ એને પણ સરપ્રાઈઝ આપવાનું મન હોય તો...!?”
થોડીવાર એવું વિચાર્યા પછી સિદ્ધાર્થ સહેજ મલકાવા લાગ્યો.
છેલ્લા દિવસે લાવણ્યા આવી જશે અને સરપ્રાઈઝ આપી તેને વળગી પડશે એવી આશા તેને બંધાઈ.
***
“આ છોકરો શું કરે છે....!?” સિદ્ધાર્થને જોતાં જ કામ્યાને નવાઈ લાગી અને તેણીએ પોતાની પાછળ એક્ટિવાની સીટ પર બેઠેલી અંકિતાને પૂછ્યું.
પાર્કિંગ શેડમાં પોતાનું એક્ટિવા પાર્ક કરતાં-કરતાં બંને આશ્ચર્યથી સિદ્ધાર્થને જોઈ રહ્યાં. પાર્કિંગથી સહેજ છેટે કૉલેજ બિલ્ડીંગ તરફ જતી પેવમેન્ટની આજુબાજુ બનેલા બગીચામાં એક ઝાડની નીચે ઊભા-ઊભા તે એકલો-એકલો વાતો કરી રહ્યો હતો.
“ચલ...જોઈએ તો ખરા....!” પોતાનું એક્ટિવા પાર્ક કરી ચાવી હાથમાં લઈને કામ્યા તેની તરફ જવા લાગી.
અંકિતા પણ તેણીની સાથે ચાલી.
“ઓય....શું કરે છે તું....!?” સિદ્ધાર્થની જોડે જતાં કામ્યા બોલી.
અંકિતા બે ડગલાં છેટે ઊભી રહી.
“હેં...! અમ્મ....!” અચાનક અવાજ સાંભળી સિદ્ધાર્થે એ તરફ જોયું અને કામ્યા અને અંકિતાને જોતાં થોથવાઈ ગયો “ક...કઈં નઇ....!”
“તો પછી એકલો એકલો કોની જોડે વાતો કરે છે....!?” કામ્યાએ સહેજ સ્મિત કરીને પૂછ્યું.
“અ...હું તો....!” કામ્યાની સહેજ પાછળ અંકિતાને જોઈ સિદ્ધાર્થ સહેજ ખચકાયો પછી કામ્યા સામે જોઈને બોલ્યો “હું તો ખાલી અમસ્તું જ પ્રેક્ટીસ કરતો ‘તો....!”
“પ્રેકસ્ટિસ...!?” કામ્યાને અચરજ થયું.
હવે અંકિતાને પણ સહેજ રસ પડ્યો.
કેવી રીતે પોતાની વાત કહેવી એ અંગે વિચારતો-વિચારતો સિદ્ધાર્થ પરેશાન ચેહરે આમતેમ જોવા લાગ્યો.
“અરે બોલ...શેની પ્રેક્ટીસ...!?” કામ્યાએ ફરીવાર પૂછ્યું.
“પ્રપોઝ કરવાની....!” સિદ્ધાર્થ પરાણે બોલ્યો “લાવણ્યાને....મેરેજ માટે....!”
અંકિતા ચોંકી ગઈ અને આઘાતથી સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી. કામ્યાનું મોઢું સહેજ ઉતરી ગયું.
“ક...કેમ મેરેજ...!?” કામ્યાથી પૂછાઇ ગયું પછી તે વાત વાળતા બોલી “આઈ મીન...અચાનક...!?”
“અચાનક નઈ....મેં વિચારી લીધું છે....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “એણે મને એનાં મનની વાત કઈ દીધી ‘તી....તો હવે મારે પણ કઈ દેવી છે....!”
“એણે તને મેરેજ માટે ક્યારે પ્રપોઝ કર્યો...!?” હવે અંકિતાએ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
“મેરેજ માટે નઈ...પણ એણે મને બધાની વચ્ચે “આઈ લવ યુ” તો કઈ દીધુંને....!”સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “તો હવે મારે પણ કઈ દેવું છે....!”
મોઢું મચકોડીને અંકિતાએ આડું જોઈ લીધું. ઉતરી ગયેલાં ચેહરે મૌન રહી કામ્યા સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહી.
“તે હજી સુધી એને નઈ કીધું કે તું એનાં માટે શું ફીલ કરે છે....!?” કામ્યાએ પરાણે પૂછ્યું.
“ના....મને હજી ચાન્સ જ નઈ મલ્યો...એટ્લે જ મારે હેલ્પ જોઈએ છે....!” સિદ્ધાર્થ બાળક જેવા સ્વરમાં બોલ્યો “મ્મ....હું એને કેવી રીતે કઉ...!? મારે પ્રપોઝ કરવો હોય તો કેમનો કરવો...!? ઘૂંટણ ઉપર બેસીને ...કે પછી ...ફૂલ-બૂલ આપીને..!?”
બાળકની જેમ પરેશાન થઈને બોલી રહેલા સિદ્ધાર્થનો ચેહરો જોઈને અંકિતાનો બધો ગુસ્સો ઓગળી ગયો અને તેણીને તેના ઉપર દયા આવી ગઈ. કામ્યાને પણ સિદ્ધાર્થની પરેશાની જોઈ તેની ઉપર દયા આવી ગઈ.
“મને તો કઈં ખબર નઈ પડતી ...!” સિદ્ધાર્થ એવા જ સ્વરમાં માથું ધૂણાવીને બોલ્યો “હું એને કેવી રીતે મેરેજ માટે પૂછું....!? મ..મને તો એ જ નઈ સમજાતું...કે...કે....હું...હું મારી વાત ક્યાંથી શરૂ કરું.....!?”
“શું ક્યાંથી શરૂ કરું...!?” ત્યાંજ કૉલેજ બિલ્ડીંગ તરફથી પાર્કિંગ તરફ આવતી પેવમેન્ટ ઉપર ચાલતાં આવી રહેલી ત્રિશાએ નજીક આવતાં પૂછ્યું.
તેની જોડે રોનક અને પ્રેમ પણ હતાં.
“મારે લાવણ્યાને પ્રપોઝ કરવો છે....મેરેજ માટે...!” સિદ્ધાર્થ તેમની સામે જોઈને પરેશાન સ્વરમાં બોલ્યો.
“હેં...!? લાવણ્યા આઈ ગઈ....!?” પ્રેમ ચોંકયો અને ખુશ થઈને બોલ્યો.
“ના....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “પણ આજે છેલ્લો દિવસ છે તો આઈ જશે...એ આવે ત્યારે મારે કેવી રીતે કેવું...એની પ્રેક્ટીસ કરતો તો...!”
“હા તો....અમને બતાડ....જોઈએ તો ખરા....!” મજાકીયા સ્વરમાં એટલું બોલી ત્રિશાએ જોડે ઊભેલી કામ્યાના ખભે પોતાનો હાથ કોણીથી વાળી ટેકવ્યો “તે કેવી પ્રેક્ટીસ કરી છે....!”
“હાં...એમ પણ આખું ગ્રૂપ અહિયાં ભેગું થઈ જ ગયું છે....!” રોનક સ્મિત કરીને બોલ્યો.
“પણ લાવણ્યા નઈને....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“અરે તો તું કામ્યાને લાવણ્યા સમજીને એની જોડે પ્રેક્ટીસ કરી લે યાર....!” ત્રિશા આઇડિયા આપતાં બોલી.
“હાં...સારો આઇડિયા છે....!” રોનક પણ સૂર પુરાવીને બોલ્યો.
સિદ્ધાર્થે પરેશાન ચેહરે કામ્યા સામે જોયું.
સહમતી દર્શાવતી હોય એમ કામ્યાએ પરાણે સ્મિત કર્યું.
“પણ હું કેવી રીતે કઉ....!?” સિદ્ધાર્થ પાછો હેલ્પલેસ ચેહરે બોલ્યો “શું કઉ....!? શરૂઆત ક્યાંથી કરું.....!?”
“ઘૂંટણ ઉપર બેસવાનું....ફૂલ આપવાના....!?” સિદ્ધાર્થ માથું ધૂણાવીને બોલ્યો “આવું બધુ મને ના ફાવે યાર....!”
“પણ તારે એવું બધુ કરવાની ક્યાં જરૂર છે....!?એવું બધુ તો ઇન્સ્ટાગ્રામના ઓલા છપરી છોકરાઓ કરે...!” ત્રિશા બોલી.
બધાએ હળવું સ્મિત કર્યું. અંકિતા અને કામ્યા પરાણે મલકાયાં.
“હાં યાર....! તું જેવો છે એવો જ રે'ને....!” રોનક બોલ્યો “એણે તને એવો જ તો ગમાડયો છે..પછી તારે કોઈ ફાલતુ નાટક કરવાની ક્યાં જરૂર છે...! સીધે-સીધું કઈ દે...એમ પણ તું કાયમ સીધી વાત કરવાવાળો માણસ છે.....!”
“હી..હી..હાસ્તો...સીધી બાત...નો બકવાસ....!” પ્રેમ પણ સ્મિત કરીને બોલ્યો.
“પણ શરૂઆત ક્યાંથી કરું....!?” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “હું...હું એને શું કઉ....!?”
“તને એ કેમ ગમી....!?” સિદ્ધાર્થના પરેશાન ચેહરાને જોઈ કામ્યા ધીરેથી બોલી “તું એ એને કે’જે.....! તારે ત્યાંથી શરૂઆત કરવી જોઈએ....!”
“હાં એ તો છે હો....લાવણ્યાને તો ઠીક...અમારે પણ જાણવું છે કે એ તને કેમ ગમી....!” ત્રિશા સૂર પુરાવીને બોલી “એનાંમાં એવું તો તને શું ગમ્યું, કે તું એની જોડે મેરેજ કરવા માંગે છે...!”
સિદ્ધાર્થે પરાણે સ્મિત કર્યું. તેના મનમાં લાવણ્યા વિશેના વિચારો ઘોડાપૂરની જેમ ઉમટી પડ્યા.
“હાં....તો ચલ....બોલ હવે....!” ત્રિશા ઉતાવળા સ્વરમાં ચપટી વગાડીને બોલી “કામ્યા જોડે પ્રેક્ટીસ કર....!”
ખચકાટ સાથે સિદ્ધાર્થે પરાણે સ્મિત કર્યું અને કામ્યા સામે જોયું.
“કામ્યા...અ...!”
“લાવણ્યા છે એ હવે....!” ત્રિશા ધમકાવતી હોય એમ આંખો મોટી કરીને બોલી “એટલીવારમાં ભૂલી ગ્યો ડોબા....!”
“ખી...ખી...ખી...!” રોનક અને પ્રેમ હસી પડ્યા.
અંકિતા અને કામ્યાએ પરાણે સ્મિત કર્યું.
“હાં...અ...! લ...લાવણ્યા....!” કામ્યા સામે જોઈને સિદ્ધાર્થ પરાણે બોલ્યો “મ..મારે...!”
“નઈ કરવા લગન તારી જોડે....!” ત્રિશા છણકો કરીને બોલી “તારું પ્રપોજલ રિજેક્ટ...!”
“બે યાર તું તો જો પણ....!”
“શું જો પણ....!?”ત્રિશા બોલી “તું આ રીતે બોલે...તો ગમે તેવી છોકરી ના જ પાડે....!”
“તું શાંતિ રાખને ....!” કામ્યા છણકો કરીને ત્રિશાને બોલી પછી સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ બોલી “તું...અ...તું શાંત થા પે’લા...!”
કામ્યાએ સિદ્ધાર્થની હથેળીઓ પોતાના હાથમાં લીધી.
“તું બોલ....! તને હું કેમ ગમી....!?” કામ્યાએ મુગ્ધભાવે સિદ્ધાર્થ સામે જોઈને પૂછ્યું.
“તું....!?” સિદ્ધાર્થે અચરજથી પૂછ્યું.
“અરે બાપા લાવણ્યા....! એ લાવણ્યા છે હવે..!” ત્રિશા પાછી મોટેથી છણકો કરીને બોલી.
પ્રેમ અને રોનક હસી રહ્યા. અંકિતા પરાણે સ્મિત કરતાં બધુ જોઈ રહી. તે મનમાં જ કબુલી રહી કે તેણીને પણ જાણવું હતું કે “સિદ્ધાર્થને લાવણ્યા કેમ ગમી?”
“તું ચૂપ થઈશ...તો એ બોલશેને....!” પ્રેમ ત્રિશાને છણકો કરીને બોલ્યો પછી સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “બોલ ભાઈ બોલ....પછી લેકચર પણ ચાલુ થઈ જશે....!”
સિદ્ધાર્થ બે ઘડી કામ્યા સામે જોઈ રહ્યો. કામ્યાના ચેહરામાં તે લાવણ્યાને જોવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો. ઘણું મથ્યા પછી પણ તેનું મન કામ્યામાં લાવણ્યાને જોવા ન માન્યું.
“ઇટ્સ ઓકે સિદ....બોલ....!” સિદ્ધાર્થની આંખો સામે જોઈ રહી કામ્યા મૃદુ સ્વરમાં બોલી “તને હું કેમ ગમી....!?”
પરાણે સ્મિત કરી સિદ્ધાર્થે એક ઊંડો શ્વાસ ભર્યો.
“કેમકે તું એવી નઈ...જેવી બધા કે’છે....નેહા કે’ છે....!”કામ્યા સામે જોઈ રહી સિદ્ધાર્થ ધીમા સ્વરમાં બોલ્યો “તું ..તું અલગ છે....અલ્લડ...ઉડાઉ...પણ કેરીંગ.....જીદ્દલી...પણ કોઈ વાત માટે મને ના નઈ પાડતી.... સાવ બાળકો જેવી ઈનોસન્ટ છે....! નિખાલસ અને તદ્દન ભોળી....! કોઈ જ છલ-કપટ વિનાની....!”
સિદ્ધાર્થ ભાવુક સ્વરમાં બોલે જતો હતો. લાવણ્યા વિષે સાંભળી અંકિતાની આંખ ભીની થઈ ગઈ. ત્રિશા અને બાકીનાં પણ મલકાઈને સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહ્યાં.
“તું જબરી બેધડક છે.....!”
બોલતાં-બોલતાં સિદ્ધાર્થથી હળવું સ્મિત થઈ ગયું.
“મારાં માટે તું જે કઈં પણ ફીલ કરે છે....એ કશા જ સંકોચ કે ડર વગર તું એક્સ્પ્રેસ કરે છે....! તને હું સહેજ પણ અજાણ્યો નઈ લાગતો....!?”
“તું સાવ બાળકો જેવી છે લવ...તું ખબર નઈ કેમ બીવે છે..કે...હવે હું તને છોડી દઈશ...! પણ”
થોડું અટકીને સિદ્ધાર્થ આગળ બોલ્યો-
“....તારી છેડતી...તારાં અડપલાં....તારી જોરજબરદસ્તી....એ બધાંની આદત પડી ગઈ છે લવ...આદત પડી ગઈ છે....! તને કેવીરીતે છોડીને જવું....!?”
ભાવુક સ્વરમાં બોલતાં-બોલતાં સિદ્ધાર્થે અજાણતાં જ કામ્યાએ પકડી રાખેલી પોતાની હથેળીઓ વડે તેણીની હથેળી હળવેથી દબાવી. એક ક્ષણ માટે કામ્યાના ધબકારા વધી ગયા.
“મ..મેરી મી લવ....!” સહેજ ખચકાટ સાથે સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“ના...બઉ થયું હવે....!” ભીની આંખે અંકિતા બોલી અને પોતાના આંખના ખૂણા લૂંછયા.
“અરે યાર તું ક્યાં વચ્ચે બોલે છે....!?” ત્રિશા છણકો કરીને બોલી.
“તારા લીધે...તારા લીધે જ બધુ થયું....તારા લીધે જ એની એવી હાલત થઈ ગઈ....!” અંકિતા ટપકતી આંખે બોલી.
“અંકિતા...શું બોલે છે તું આ....!?” કામ્યાએ પણ નારાજ સૂરમાં કહ્યું.
“હું સાચું કઉ છું...!” સિદ્ધાર્થ સામેથી નજર હટાવ્યા વિના અંકિતા બોલી “લાવણ્યા તારા લીધે જ એવી થઈ ગઈ...તારા લીધે જ એ છોકરી પાગલ થઈ ગઈ....!”
“અંકી...!”
“તે જ કઇંક મંતરી નાંખ્યું હશે...!” કામ્યા બોલે એ પહેલાં અંકિતા ગુસ્સાથી બોલી.
“વોટ નોનસેન્સ અંકિતા....!” ત્રિશા તાડૂકીને બોલી “શું બોલે છે તું યાર...!? મંતરી નાંખ્યું એટ્લે....!? મંતરવા-બંતરવા જેવુ કઈં ના હોય યાર....! તું આવું બોલીને લાવણ્યાની જ ઇન્સલ્ટ કરે છે...! લાવણ્યા સિદને સાચો પ્રેમ કરે છે યાર...કઈં મંતરેલું થોડી છે એ બધુ...!”
“તમે લોકો ભલે ના માનો...!” અંકિતા હાંફતા સ્વરમાં બોલી “પણ લાવણ્યાની એ હાલત માટે સિદ્ધાર્થ જ જવાબદાર છે....!”
“અંકિતા....! તું હવે વધારે પડતું બોલે છે...!” કામ્યા ગુસ્સે થઈને બોલી “કંઈ પણ અનાબ-શનાબ બકે છે યાર તું....!? મંતરી નાખ્યું એટલે...!? સિદ એવો છોકરો લાગે છે તને..!?”
“હા એવો જ લાગે છે...!” અંકિતા છણકો કરીને બોલી.
“બસ કરો તમે લોકો યાર...!” રોનક કંટાળીને બોલ્યો પછી અંકિતા સામે જોયું “અને અંકલી...તને સિદ ગમે તેવો લાગતો હોય ....એનાથી એ એવો નઈ થઈ જવાનો....કેમકે લાવણ્યાને એ એવો નઈ લાગતો....!”
ગુસ્સામાં મોઢું મચકોડી અંકિતા ત્યાંથી જવા લાગી.
“મને કોઈ ફરક નઇ પડતો બધા તને કેવો સમજે છે....!” સિદ્ધાર્થની નજીક એક ડગલું આવી અંકિતા “પણ તું એના લાયક નઈ...તે એને ચિટ કરી....તું એના પ્રેમના લાયક નઈ...!”
“મને પણ ફરક નઈ પડતો લોકો મને કેવો સમજે છે....!” સિદ્ધાર્થ પણ અંકિતાની નજીક આવીને કઠોર સ્વરમાં અંકિતાને ટોણો મારતો હોય એમ બોલ્યો “મારે બસ લાવણ્યાના મોઢે આ બધુ સાંભળવું છે....જો એ ના પાડશે કે હું એના લાયક નઈ...કે મેં એને ચિટ કરી...તો હું એનાથી દૂર જતો રઈશ....!”
“તું જ એના લાયક નઈ સિદ...એટ્લે જ એ તારાથી દૂર જતી રઈ.....!” બોલતા-બોલતા અંકિતાને ડૂસકું આવી ગઈ.
“દૂર જતી રઈ એટ્લે ....!?” હળવા આઘાતથી સિદ્ધાર્થે પૂછ્યું પછી અંકિતાની સહેજ વધુ નજીક ગયો “શું કેવા માંગે છે તું...!? લાવણ્યા ક્યાં છે....!? ક્યારે આવાની એ ....!?”
સિદ્ધાર્થનું બાળક જેવુ થઈ ગયેલું મોઢું જોઈને અંકિતાને દયા આવી ગઈ. તેણીનો ગુસ્સો ધીરે-ધીરે ઓગળવા લાગ્યો.
“અંકિતા....!? સરખું કે’ને યાર....લાવણ્યા ક્યાં છે....!?” પ્રેમ પણ હવે તેણીની સહેજ નજીક આવીને ઊભો રહ્યો.
કામ્યા, ત્રિશા અને રોનક પણ હવે આશ્ચર્યથી એકબીજા સામે આશંકીત નજરે જોઈ અંકિતાની નજીક આવીને ઊભા રહ્યા.
“અંકિતા....!” ત્યાંજ સિદ્ધાર્થે તેણીને ટોકી અને સહેજ સખત સ્વરમાં પૂછ્યું “લાવણ્યા ક્યારે આ’વાની છે...!?”
“અંકિતા....!?” સિદ્ધાર્થે સહેજ ભીની આશંકીત નજરે ફરીવાર પૂછ્યું “બોલને યાર....!? લાવણ્યા ક્યાં છે...!? કયારે આવાની એ....!?”
ડૂસકાં ભરતા-ભરતા અંકિતાએ કેટલીક ક્ષણો સુધી સિદ્ધાર્થ સામે ભીની આંખે જોયે રાખ્યું. છેવટે તેણીની આંખમાંથી આંસુની ધાર વહીને નીચે પડવા લાગતાં તેણીએ સિદ્ધાર્થની છાતી ઉપર પોતાનું માથું ઢાળી દીધું.
રડતાં-રડતાં તેણીએ બધી વાત કહેવા માંડી.
****
“તમે બેય....!” પગથિયું ચઢીને સુરેશસિંઘ કોરિડોરમાં આવ્યાં અને લાવણ્યા અને અંકિતા સામે જોઈને વેધક સ્વરમાં બોલ્યાં “મારી કેબિનમાં આવો....! અત્યારે જ....!”
“નેહા તું પણ...!” જતાં-જતાં તેમણે નેહાને પણ કઠોર સ્વરમાં કહી દીધું અને પોતાની કેબિન તરફ ચાલવા લાગ્યાં.
થોડીવાર પહેલાં જ સિદ્ધાર્થને યશ સાથે મારઝૂડ કરવા બદલ પોલીસસ્ટેશન લઈ જવાયો હતો.
કેબિન તરફ જઈ રહેલાં સુરેશસિંઘની પીઠ સામે જોઈ નેહાએ રડી રહેલી લાવણ્યા સામે જોયું.
નેહાની આંખોમાં ધસી આવેલું લોહી જોઈને લાવણ્યાનું આખું શરીર ધ્રૂજવા માંડ્યુ. પારેવાંની જેમ ફફડતી-ફફડતી તે નેહા સામે ભીની આંખે જોઈ રહી.
કશું બોલ્યા વગર નેહા સુરેશસિંઘની કેબિન તરફ ચાલવા લાગી.
“ચલ....! હુંય આવું છું....!” લાવણ્યાનો હાથ પકડીને અંકિતા તેણીને હિમ્મત આપતી હોય એમ બોલી.
પહેલેથી જ ધ્રૂજતી લાવણ્યાએ ભયથી આશંકિત નજરે અંકિતા સામે જોયું.
ઇચ્છવા છતાંય અંકિતા પણ પોતાના ચેહરા ઉપર ગભરાટના ભાવો રોકી ના શકી.
બંને છેવટે સુરેશસિંઘની કેબિન તરફ જવા કોરિડોરમાં ચાલવા લાગ્યાં.
તેમની પહેલાં સુરેશસિંઘની કેબિન બાજુ જઈ રહેલી નેહા હવે તેમની કેબિનનો દરવાજો ખોલીને અંદર પ્રવેશી રહી હતી.
નેહા અંદર પ્રવેશી ગઈ એ પછી ધીરે-ધીરે દરવાજો આપમેળે બંધ થઈ ગયો.
કેબિનના બંધ દરવાજા આગળ લાવણ્યા અને અંકિતા એકાદ-બે ક્ષણ અટક્યાં. બંનેએ ફરીવાર એવા જ ભયથી એકબીજા સામે જોયું. અંકિતાએ પરાણે સ્મિત કરીને લાવણ્યાને હિમ્મત આપવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
હળવેથી ધક્કો દઈ દરવાજો ખોલી અંકિતા પહેલાં અંદર પ્રવેશી પછી તેણીની પાછળ લાવણ્યા પણ અંદર આવી.
----
અંદર પ્રવેશી બંને જણા દરવાજાની એક બાજુ નેહાથી સહેજ અળગા ઊભા રહ્યા. સામે સુરેશસિંઘ ડેસ્ક ઉપર પોતાની કોણીઓ ટેકવી ચેયરમાં મૌન બેસી રહ્યા હતાં. કશું બોલ્યાં વગર લાવણ્યા અને અંકિતા ઊભા રહ્યા.
અંકિતાની સાઇડે નેહા ઊભી હતી. લાવણ્યાએ ગભરાતાં-ગભરાતાં એક નજર નેહા સામે જોયું. તે સામેની દીવાલ ઉપર શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી હતી. તેણીના ચેહરા ઉપર ભયંકર ગુસ્સાના ભાવો હતાં. તે ઊંડા-ઊંડા શ્વાસભરીને પોતાનો ગુસ્સો શાંત કરવા પ્રયત્ન કરી રહી હતી.
સુરેશસિંઘનાં ચેહરા ઉપર પણ ગુસ્સાનાં ભાવો હતાં. તેઓ ઊંડા વિચારોમાં ખોવાયેલા હતાં. કેબિનનું વાતાવરણ અત્યંત ભારે અને તણાવભર્યું હોવાનું લાવણ્યા અને અંકિતા બંનેએ અનુભવ્યું. થોડીવાર સુધી કેબિનમાં એવું જ ભારેખમ મૌન પથરાઈ રહ્યું.
“સ....સિદનો...ક.. કોઈ વાંક ન’તો...!” મૌન તોડતાં લાવણ્યા ગભરાતાં-ગભરાતાં બોલી.
તેણીએ નેહા સામે એક નજર જોયું. તે હજી પણ શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી હતી.
“મારે એ બધુ નથી સાંભળવું...!” સુરેશસિંઘ કરડાકી ભર્યા સ્વરમાં બોલ્યાં અને લાવણ્યા સામે કઠોર આંખે જોયું “થોડા દિવસ સુધી તમે બેય કૉલેજ નાં આવશો...! નેહા...! તું પણ...!”
નેહાને કહી સુરેશસિંઘે પાછું લાવણ્યા અને અંકિતા સામે જોયું.
“જો છોકરી...! મારે વાત લાંબી નઈ કરવી...!” તેમણે બોલતા-બોલતા લાવણ્યા સામે નજર કરી.
તેઓ હવે એજ રીતે તુચ્છકારથી લાવણ્યા સામે જોઈ રહ્યાં જે રીતે તેમણે હોસ્પિટલમાં પહેલીવાર જોયું હતું.
અંકિતાની આંખ ભરાઈ આવી.
“જે થયું...એ ન’તું થવું જોઈતું...!” સુરેશસિંઘ આગળ બોલ્યાં “જો તું અઈયાં રઈશ...તો ફરીવાર થશે....!”
લાવણ્યા અને અંકિતાને આઘાત લાગ્યો. તેઓ સુરેશસિંઘનાં કહેવાનો અર્થ સમજતાં હતાં.
“પ..પણ સર...!”
“મારી વાત પૂરી નથી થઈ હજી....!” અંકિતા બોલવા જતી હતી ત્યાંજ સુરેશસિંઘ કરડાકી ભર્યા સ્વરમાં બોલ્યાં.
તેમના સ્વરમાં હવે સહેજ ધમકીનાં ભાવો ભળ્યા. તેમણે પાછું લાવણ્યા સામે જોયું.
“જો તું સમજદાર હોય તો સમજી જા...! સિદ્ધાર્થનાં ફ્યુચરનો સવાલ છે...!”
લાવણ્યાને સહેજ વિચારવા દેવા તેઓ થોડું અટક્યાં પછી બોલ્યાં-
“આરવ વખતે પણ મેં તને સહન કરી લીધી...! પણ આ વખતે નઈ...! તું અહિયાં રઈશ...તો આ બધુ રોજે થયા કરશે....! એટ્લે થોડા દિવસ અહિયાંથી જતી રે’...! બધુ પતે....એ પછી હું તને કૉલ કરું ત્યારે આવીને તારા ડોકયુમેંન્ટ્સ લઈ જજે...જે કૉલેજમાં તારે ટ્રાન્સફર જોઈતું હોય...એ કૉલેજમાં જવા માટે હું તને લેટર લાખી આપીશ...!”
“પણ સર...આમાં લાવણ્યાનો શું વાંક...! યશ..!”
“તારી પાસે આ એક જ ચોઈસ છે....!” અંકિતા વચ્ચે બોલતી હતી ત્યાં સુરેશસિંઘે તેણીને અવગણી અને લાવણ્યાને કહ્યું “હું તને પૂછી નથી 'ર્યો...કહી ‘ર્યો છું...!”
લાવણ્યાની આંખ ભરાઈ આવી. સુરેશસિંઘે જે કહ્યું અને જે રીતે કહ્યું એ સાંભળી લાવણ્યા સમજી ગઈ કે હવે આગળ શું થવાનું છે. સુરેશસિંઘે તેણીને આડકતરી રીતે સિદ્ધાર્થથી દૂર જતાં રહેવાનું કહી દીધું હતું. અને સૌથી મોટી વાત એ હતી કે તેમણે કહ્યું તેમ તેઓ લાવણ્યાને પૂછી નહોતા રહ્યાં પરંતુ કહી રહ્યાં હતા.
“નેહા...તું તું તો ત્યાં હતીને....!” અંકિતા આજીજીભર્યા સ્વરમાં નેહા સામે જોઈને બોલી પડી “તું તો કે’...લાવણ્યાનો કોઈ વાંક ન’તો...! યશે એની છેડતી કરી....તે તો બધુ જોયું જ ને...! તો તું...!”
“મેં’ય બધુ જોયું જ છે...!” સુરેશસિંઘ પાછાં અંકિતાની વાત કાપતા ઉગ્ર સ્વરમાં બોલ્યા “અને હું રોજે જોતો જ હતો...!”
તેમણે ટોણો મારતાં હોય એ રીતે કહ્યું અને લાવણ્યા સામે જોયું. તેમના કહેવાનો અર્થ સમજી ગયેલી લાવણ્યા ધ્રુજી ઉઠી.
“અરે પાગલ....અહિયાં બધે સીસીટીવી લાગેલા છે....! લાગેલા છે....!” કૉલેજના પાર્કિંગ કે કેમ્પસમાં બેધડક રીતે લાવણ્યા સિદ્ધાર્થને જ્યારે-જ્યારે અડપલાં કરતી ત્યારે-ત્યારે સિદ્ધાર્થ તેણીને આવું કહીને ટોકતો.
લાવણ્યાને હવે તેનું કારણ સમજાયું. જોકે સિદ્ધાર્થ પણ આજ કારણથી ટોકતો હશે એવી તેણીને ન’તી ખબર.
“આરવ વખતે પણ હું તને જોતો જ હતો....!” સુરેશસિંઘ ફરીવાર એજરીતે બોલ્યા.
તેમનાં સ્વરમાં ગર્ભિત ધમકી જેવો રણકો હતો.
“કૉલેજમાં તારી શું રેપ્યુટેશન કેવી છે...એ હું જાણું જ છું...એ વખતે પણ જાણતો જ હતો...!”
લાવણ્યા શરમથી નીચું જોઈ ગઈ. પોતાના પગના નખ વડે તે પોતાની ચપ્પલ કોતરવા લાગી. તેણીની આંખમાંથી પાણી ટપકવા લાગ્યું. અંકિતા પણ ભીની આંખે સાંભળી રહી. શું બોલવું એ તેણીને ના સમજાયું.
“આરવથી લઈને અત્યારસુધી....મેં બધુ ચલાવી લીધું...પણ હવે નઇ...!” સુરેશસિંઘ બોલ્યા.
લાવણ્યા નીચું જોઈ રહી. તેણીની આંખો ટપકતી રહી. જે વેધક શબ્દોની તીરની જેમ વર્ષા થઈ રહી હતી તેમાં તે વિંધાતી રહી.
થોડીવાર સુધી તેઓ મૌન રહ્યાં અને કેબિનમાં નીરવતા પથરાઈ ગઈ. નેહા હજી પણ એજ રીતે શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી હતી.
મૌન ભંગ કરતો હોય એમ સુરેશસિંઘનો મોબાઈલ રણક્યો.
પોતાનાં ડેસ્ક ઉપર પડેલા મોબાઇલની સ્ક્રીન સામે તેમણે નજર ફેરવી નંબર જોયો. સ્ક્રીન ઉપર ઈન્સ્પેકટર અજિતનો નંબર જોતાં તેમણે મોબાઈલ પોતાનાં હાથમાં લીધો અને કેબિનમાંથી બહાર જવા પોતાની ચેયરમાંથી ઊભા થયા.
“મારે તને બધુ સમજાવવું પડે...એટલી નાની તું નથી....!” લાવણ્યા સામે જોઈ સુરેશસિંઘ વેધક સ્વરમાં બોલ્યા.
લાવણ્યાએ માંડ તેમની સામે નજર મિલાવી.
“હું કૉલ કરું ત્યારે આઈને તારા ડૉક્યુમેન્ટસ વગેરે લઈ જજે...!”
સુરેશસિંઘ બોલ્યા અને ઝડપથી કેબિનની બહાર નીકળી ગયાં.
“લાવણ્યા..!” તેમના ગયાં પછી અંકિતાએ તેણીના ખભે હાથ મૂક્યો.
દિગ્મૂઢ થઈ ગયેલી લાવણ્યા કશું ના બોલી.
“કૉલેજમાં તારી શું રેપ્યુટેશન કેવી છે...એ હું જાણું જ છું...જાણું જ છું...!”
“આરવ વખતે પણ હું તને જોતો જ હતો....!”
તેણીના મનમાં સુરેશસિંઘની વાતોના શબ્દો પડઘાતા રહ્યાં.
“બધુ જ તારા લીધે થયું છે....!” છેવટે નેહા મૌન તોડતા બોલી.
તેણીના સ્વરમાં ભારોભાર ગુસ્સો અને નફરત ભરેલા હતાં. તેણીની આંખોમાં લાવણ્યા માટે જે ક્રોધ અને ઘૃણા હતી તે જોઈ લાવણ્યા અને અંકિતા બંને ધ્રુજી ઉઠ્યા.
“પે’લ્લા આરવ...ને હવે સિદ...!” નેહા ક્રોધિત સ્વરમાં બોલી અને એક ડગલું આગળ વધીને લાવણ્યા, અંકિતાની નજીક આવી.
“પ..પણ એમાં લાવણ્યાનો શું વાંક...!” અંકિતા બોલી.
“કેમ...!? એના લીધે જ...એના લીધે જ આરવના પગ ગ્યાં...!” નેહા બોલી “અને આજે સિદ પણ તારા લીધે જ જેલમાં છે....!”
નેહાએ લાવણ્યાનું બાવડું પકડીને ઝાટકી હળવેથી ધક્કો માર્યો.
“યશે એની છેડતી કરી’તી..એમાં લાવ...લાવણ્યાનો શું વાંક....!” રડું-રડું થઈ ગયેલી અંકિતા બોલી.
“આવા કેટલાં યશ હશે....!?” નેહા ઘૃણાસ્પદ સ્વરમાં બોલી અને પાછું લાવણ્યાનું બાવડું ઝાલ્યું “બોલ....! હજી કેટલાં યશ છે આવા જેની જોડે સિદને લડવું પડશે... હેં..!?”
લાવણ્યા ફરીવાર શરમથી નીચું જોઈ ગઈ. નેહાના કહેવાનો અર્થ તે સમજતી હતી.
“યશ....વિશાલ...જય....!” નેહા બોલી “આવા કેટલાંયની જોડે જલ્સા તે કર્યા...!”
બોલતાં-બોલતાં નેહાનો ચેહરો ઘૃણાથી ભરાઈ ગયો. લાવણ્યાના બાવડે તેણીએ પોતાની પકડ સખત કરી.
“ને એની સજા આજે સિદ્ધાર્થ ભોગવી રહ્યો છે...!”
“આવું...આવું...ના બોલ નેહા...!” લાવણ્યા રડમસ સ્વરમાં કરગરી.
“એજ સાચું છે....તારાં ભૂતકાળની સજા આજે એને મલી રઇ છે...અને આગળ પણ એને જ મલશે...!”
“જ્યાં સુધી તું એની લાઈફમાં છું...ત્યાં સુધી તારા બધા જ કાંડોની સજા એ ભોગવતો રે’શે...!”
લાવણ્યા ફરીવાર શરમથી નીચું જોઈ ગઈ.
“આખી જિંદગી...એ ગમે ત્યાં જશે...કોઈને કોઈ ‘યશ’..જેની સાથે તે મજાઓ લીધી ‘તી....એ બધાનો એને સામનો કરવો પડશે...!”
“એવા કેટલાં યશની જોડે એણે લડવું પડશે બોલ..!?”
લાવણ્યાનું બાવડું પકડી નેહાએ તેણીને સહેજ હચમચાવી.
“તારાં લીધે થઈને એણે મારી જોડે મેરેજ કરવાની ના પાડી...! મારી જોડે....!” નેહા બોલી.
એ વાતથી અજાણ લાવણ્યા અને અંકિતા સહેજ ચોંકી ગયાં.
નેહાએ લાવણ્યાનું પકડેલું બાવડું જોશથી ઝાટકીને તેણીને છોડી.
“એને કોઈ અંદાજો નથી...એણે તારા જેવી છોકરી માટે થઈને મને છોડીને કેટલી મોટી ભૂલ કરી છે...!” નેહા દાંત ભીંચીને બોલી.
લાવણ્યા પાછું નીચું જોઈ ગઈ.
“પણ તને.....!” નેહાએ પાછું લાવણ્યાનું બાવડું કચકચાવીને પકડ્યું.
પીડા થવા છતાં લાવણ્યા તે વ્યક્ત કરી શકી નહીં.
“તને તો ભાન છે ને....! તને તો ખબર પડે છે ને...કે એણે કેટલી મોટી ભૂલ કરી છે....! બોલ...!? તને શું લાગે છે...!? તમે મેરેજ કરીને ખુશ રઈ શકશો...!? બોલ..!? આ કઈં મૂવી નથી લાવણ્યા....! તારા જેવી છોકરીઓને અમારા સમાજમાં કોઈ એકસેપ્ટ નઈ કરે...!”
લાવણ્યા રડી પડી તેણીના હોંઠ ધ્રૂજવા લાગ્યા.
“જરા વિચાર લાવણ્યા....! તને તો કદાચ સિદ મલી જશે...પણ તારી જોડે લગન કરીને એને શું મલશે...!? તારા જેવી રખડેલ છોકરી એની પત્ની....!? છી....!”
અંકિતાની આંખ પણ ભીની થઈ ગઈ.
“અરે ડગલે ને પગલે...એણે કેટલાય મેણાં-ટોણાંનો સામનો કરવો પડશે....! એના ઘરમાં પણ તને કોઈ એકસેપ્ટ નઈ કરે...કે સમાજમાં પણ નઈ...એની રેપ્યુટેશન ધોવાઈ જશે...ફક્ત તારા લીધે...!”
નેહાએ કહેલાં દ્રશ્યો જાણે ભવિષ્યના હોય તેમ લાવણ્યાને આંખ સામે દેખાઈ રહ્યા. સિદ્ધાર્થની સાથે એ બધુ થવાનું કલ્પી લાવણ્યાના હ્રદયના ધબકારા વધવા લાગ્યા. તે હાંફતી હોય એમ શ્વાસ લેવા માંડી.
“યશ જેવા કેટલાય છોકરાઓ જેમની જોડે તું સૂઈ ચૂકી છું.. એ બધા સિદ ઉપર હસશે....!” નેહા ઘૃણાસ્પદ સ્વરમાં બોલી “કે એની વાઈફને...એ લોકો ઓલરેડી યુઝ એન્ડ થ...!”
“નઈ..નઈ...એવ...એવું ના બોલ...એવું ના બોલ....!” એ પરિસ્થિતી વિષે વિચારી ધ્રુજી ગયેલી લાવણ્યાએ નેહાને અટકાવી દીધી “સિદ...સિદ એવું કઈં ડિઝર્વ નઈ કરતો...એવું ડિઝર્વ નઈ કરતો...!”
પારેવાની જેમ ધ્રૂજતી તેણીએ આજીજી કરતી હોય એમ નેહાની હથેળીઓ પકડી લીધી.
“એવું નઇ....એની જોડે એવું ના થવું જોઈએ...!”
“જો એણે તારી જોડે લગન કર્યા...એની જોડે એ બધુ જ થશે....એની લાઈફ ...એની આખી લાઈફ નરક બની જશે...એની ફેમિલીથી એ દૂર થઈ જશે...કેમકે ત્યાં તને કોઈ એકસેપ્ટ નઇ કરે....એના સમાજમાં પણ તને લોકો ધુત્કારશે....તને સમ્માન મળે એ માટે રોજે એ કોની-કોની જોડે એ લડતો રે’શે....!? બોલ..!?”
ભયભીત થઈ ગયેલી લાવણ્યા એ બધા દ્રશ્યો પોતાની સામે કલ્પિત થતાં રોકી ના શકી.
“તને માને કે ન માને લાવણ્યા...પણ તારી જોડે એના લગ્ન થવા...એ એક કૉલગર્લની જોડે લગ્ન થવા બરાબર છે...!”
“નેહા આ શું બોલે છે તું...ત..તને શરમ આવે છે આવું બોલતા...!” અંકિતા વચ્ચે બોલી પડી.
“જો તું એને ખરેખર લવ કરતી હોય.... ” અંકિતાને અવગણીને નેહા બોલી “જો હું તારી જગ્યાએ હોત..તો સિદને એ બધી નર્ક જેવી યાતનાઓથી દૂર રાખવા એનાથી દૂર જતી રે’ત....એના માટે...એના સારા માટે હું એને છોડી દેત...!”
“લાવણ્યા...તું...તું એની વાત ના સંભાળ...ત...તારે સિદનું સાંભળવાનું હોય...” અંકિતાએ લાવણ્યાનું બાવડું પકડ્યું.
લાવણ્યાને જાણે આઘાત લાગ્યો હોય એમ તેણી દિગ્મૂઢ થઈ શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહી. અંકિતા તેણીને કઈંક કહી રહી હતી જે તેણીને સંભળાઈ નહોતું રહ્યું.
યશ જોડે લડતા જંગલીની જેમ લડતો લોહીથી લથબથ સિદ્ધાર્થ તેણીને યાદ આવી ગયો.
“એવા કેટલાં યશની જોડે એણે લડવું પડશે બોલ..! લડવું પડશે બોલ..!?”
નેહાના એ દરેક શબ્દો તેણીના કાનમાં પડઘાતાં રહ્યાં.
“તારા જેવી રખડેલ છોકરી એની પત્ની....!? છી....! છી....!”
“તને કોઈ એકસેપ્ટ નઈ કરે...કે સમાજમાં પણ નઈ...એની રેપ્યુટેશન ધોવાઈ જશે... ધોવાઈ જશે...!”
તેણીના ધબકારા અતિશય વધી ગયાં અને તે પરસેવે રેબઝેબ થવા લાગી.
“બધા સિદ ઉપર હસશે....! કે એની વાઈફને...એ લોકો ઓલરેડી યુઝ...!”
“નઇ...નઇ....એવું નઈ....!”
શ્વાસ લેવામાં તકલીફ પાડવા લાગતાં તે હાંફવા લાગી.
“એની લાઈફ નર્ક બની જશે.....હું એવું ના કરું...એવું ના થવા દઉં..!”
બોલતા-બોલતા લાવણ્યાએ આઘાતથી નેહા સામે જોયું.
“લાવણ્યા..તું...તું એની વાત ના સાંભળ....!” અંકિતાએ લાવણ્યાનું બાવડું પકડીને હચમચાવી.
કશું સાંભળ્યા વિના લાવણ્યા વિચારી રહી.
“લાવણ્યા...તું ખાલી સિદનું વિચાર...!” અંકિતા રડમસ સ્વરમાં બોલી.
“અંકિતા...અંકિતા...ચ...ચલ ઘેર જઈએ...ઘેર જઈએ...!” અંકિતાની વાત સાંભળ્યા વિના લાવણ્યાએ તેણી સામે જોઈને કહ્યું.
તેણીની આંખો વહેવા લાગી. તે બોલતી હતી પણ તેણીની આંખમાંથી આંસુઓની ધાર વહીને નીકળે જતી હતી.
“ચલ...ચલ...!” અંકિતાનો હાથ પકડી લાવણ્યા તેણીને ખેંચી ગઈ.
“પણ લાવણ્યા મારી વાત તો સાંભળ...!” અંકિતા બોલતી રહી “તું શું કરવા માંગે છે...? સિદની જોડે વાત તો થવા દે...!”
કેબિનમાંથી બહાર નીકળી તેઓ કોરિડોરમાં ઝડપથી ચાલવા લાગ્યાં. લાવણ્યાનું મગજ ઝડપથી વિચારે ચઢી ગયું.
“લાવણ્યા..તારે નેહાની કોઈ વાત સાંભળવી ના જોઈએ..મારી વાત તો સાંભળ...!”
કૉલેજના કમ્પાઉન્ડમાંથી ચાલતા-ચાલતા તેઓ ગેટમાંથી બહાર આવ્યા. કોમર્સ છ રસ્તા તરફથી આવતી એક ઓટોને જોઈએ લાવણ્યાએ અંકિતાનો હાથ છોડી દીધો અને હાથ કરીને ઓટોવાળાને ઊભો રાખ્યો.
ઓટો ઊભી રહેતા લાવણ્યા ઝડપથી અંદર બેસી ગઈ.
“જોધપુર લઈ લો...!”
અંકિતા અંદર બેસતા જ લાવણ્યા બોલી.
“તારા મગજમાં શું ચાલે છે યાર...મને કે’...! તું નેહાની વાત ના સાંભળ યાર...!”
વિચારતા-વિચારતા લાવણ્યાએ પોતાનો મોબાઈલ કાઢ્યો અને સુભદ્રાબેનનો નંબર ડાયલ કર્યો.
“મ...મમ્મી...મમ્મી તું ક્યારે આવાની...!?” સુભદ્રાબેને કૉલ રિસીવ કરતાં જ લાવણ્યા હાંફળા-ફાંફળા સ્વરમાં બોલી.
“શું થયું બેટા...!? કેમ આમ બોલે છે તું...!?” સુભદ્રાબેને સામેથી સહેજ ચિંતાતુર સ્વરમાં પૂછ્યું “હું હજી હમણાં જ પો’ચી...હજી દવાખાને જઉ..પછી ખબર પડે...!”
“સ...સારું..હુંય આવું છું ત્યાં...!” લાવણ્યા બોલી.
“મેં પે’લ્લા પૂછ્યું તો ના પાડી મારી જોડે આ’વાની....!”સુભદ્રાબેન બોલ્યા “હવે તું એકલા કેમની આઈશ...!?”
“આઈ જઈશ...તું ચિંતા ના કર....!”
એટલું કહીને લાવણ્યાએ કૉલ કટ કર્યો.
તે શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી.
“તું ક્યાં જવાની વાત કરે છે...!? અને આંટી ક્યાં ગ્યાં છે...!?” અંકિતાએ પૂછ્યું.
“મારા મામાની હાર્ટ સર્જરી કરાઇ છે...!” લાવણ્યા બોલી “એ સિરિયસ છે એટ્લે આજે મમ્મી ત્યાં ગઈ છે....મારે પણ જવાનું જ હતું....પણ...સિદ...મારે એની જોડે ટાઈમ સ્પેન્ડ કરવો તો...એટ્લે હું ના ગઈ...!”
બોલતાં-બોલતાં લાવણ્યાને ડૂસકાં આવવા લાગ્યાં. તેણીએ અંકિતાના ખભે માથું ઢાળી દીધું.
ઓટોમાં ઘરે પહોંચતા સુધી સિદ્ધાર્થ સાથે વિતાવેલી એ દરેકે-દરેક ક્ષણ હવે તેણીની આંખ સામેથી પસાર થવા લાગી. સાથે-સાથે સુભદ્રાબેને ભવિષ્યવાણી જેવા કહેલાં એ શબ્દો પણ તેણીના કાનમાં પડઘાવા લાગ્યાં.
“એ તારો નઈ થાય.... તારો નઈ થાય
તમે એક નઈ થાઓ....! નઈ થાઓ....!”
***
“લાવણ્યા ...પ્લીઝ મારી વાત તો સાંભળ...!”
બેડ ઉપર મુકેલી પોતાની બેગમાં જેમતેમ કપડાં ઠુંસી રહેલી લાવણ્યાને અંકિતા રડમસ સ્વરમાં આજીજીપૂર્વક કરગરતા બોલી.
“તું....તું આ રીતે ક્યાં જાય છે...!? નેહા તો કંઈ પણ બોલે યાર...તારે સિદનું જોવાનું...એણે તને એક્સેપ્ટ કરી લીધીને...!”
“પણ બીજું કોઈ એક્સેપ્ટ નઈ કરે એનું શું..!?” લાવણ્યા પણ એવા જ રડમસ સ્વરમાં બોલી “એની ફેમીલી....એનો સમાજ...!”
“સમાજ...ફેમીલી...તું....તું...લાવણ્યા છે....ધી લાવણ્યા....તું ક્યારથી આ બધાની પરવા કરતી થઇ ગઈ....!?” અંકિતા બોલી.
“કોઈની નથી...કોઈ પરવા નથી મને....!” લાવણ્યાનો સ્વર ફરીવાર ધ્રુજી ઉઠ્યો “પણ સિદની છે...!”
નેહાએ જે કહ્યું હતું એ બધાંના કાલ્પનિક દ્રશ્યો ફરીવાર તેણીની સામે તરવરી ઉઠ્યા.
“તારા જેવી રખડેલ છોકરી એની પત્ની....!? છી....! છી....!”
“તને કોઈ એકસેપ્ટ નઈ કરે...એની ફેમિલી પણ નઇ...કે સમાજમાં પણ નઈ...એની રેપ્યુટેશન ધોવાઈ જશે... ધોવાઈ જશે...!”
“તું માને કે નાં માને અંકિતા પણ.....!” લાવણ્યા બોલી “નેહા સાચી છે....મારાં લીધે એ છોકરાની આખી જીંદગી બરબાદ થઇ જશે....નર્ક બની જશે...!”
“એવું કંઈ નઈ થાય...! તું...તું એ બધું ના વિચાર...મારી વાત માન...સિદ ....સિદ...એ..એ છોકરો બધું પોં’ચી વળશે...! લડી લેશે...”
“એવા કેટલાં યશની જોડે એણે લડવું પડશે બોલ..! લડવું પડશે...?”
નેહાના એ શબ્દો લાવણ્યાના કાનમાં પડઘાયા.
“પણ કેટલાં જોડે....!?એ..એ કેટલાં જોડે લડશે...!?” લાવણ્યા રડી પડી અને બેડમાં ફસળાઈને બેસી પડી.
“આખી જિંદગી...લોકો...લોકો એની ઉપર હસશે....એની એની પીઠ પાછળ મારા વિષે એલફેલ વાતો કરશે....”
ભવિષ્યના ડરામણા વિચારોથી લાવણ્યાનું સ્વર, તેણીની શરીર ધ્રૂજવા લાગ્યું. તેણીના ધબકારા વધી ગયા.
“એ છોકરો...એની એની...એ ઈનોસન્સ....બધુ જ ખોવાઈ જશે....!”
ફરીવાર લાવણ્યાને યશ જોડે જંગલીની જેમ લડતા અને લોહીથી લથબથ સિદ્ધાર્થના હાથ યાદ આવી ગયા.
“એ...એને...કેવી કેવી યાતનાઓમાંથી પસાર થવું પડશે...!” લાવણ્યા ધ્રૂજતાં સ્વરમાં બોલી “હું..હું એની જોડે એવું બધુ કેવીરીતે થવા દઉં....!? બોલ અંકિતા...કેવીરીતે થવા દઉં...!?”
અંકિતા પણ રડી પડી. મને કમને એ પણ નેહાની વાતો સાથે સહમત હતી.
કશું બોલ્યા વગર અંકિતા મૌન બેસી રહી અને એ વિષે વિચારી રહી.
જોડે બેઠેલી લાવણ્યાની આંખ સામે ભૂતકાળના એ બધા દ્રશ્યો તરવરી ઉઠ્યા.
સિદ્ધાર્થની સાથે તેણીની પ્રથમ મુલાકાત, તેની સાથે ઝઘડો, તેનું ધ્યાન ખેચવા તેણીએ કરેલા પ્રયત્નો, કૉલેજની પાર્ટી વખતે થયેલી ઘટના, તેઓ જ્યારે પહેલીવાર એકબીજાના ફ્રેન્ડ બન્યા, તેમનું મોઢેરા ફરવા જવું, વરસાદમાં સાથે પલળવું, રિવરફ્રન્ટ ઉપર કેટલાય કલ્લાકો સુધી બેસી રહેવું. લાવણ્યાને એ દરેક સુંદર પળો યાદ આવી જતાં તેની આંખોમાંથી આંસુઓની ધાર વહેવા લાગી. પોતાનાથી એ બધી ક્ષણો જાણે કોઈ છીનવીને દૂર લઈ જતું હોય એવું લાવણ્યાને લાગ્યું.
“બઉ યાદ ના કર...!” ત્યાંજ સામે દેખાતા ડ્રેસિંગ ટેબલના ઊભા મિરરમાં લાવણ્યાને પોતાનું પ્રતિબિંબ દેખાયું “નઇ તો તું એને છોડીને નઈ જઈ શકું...! નઈ જઈ શકું...!”
“હાં...સાચી વાત...!” પોતાના પ્રતિબિંબ સાથે વાત કરતી હોય એમ લાવણ્યા આંખો લૂંછીને બોલી અને ઊભી થઈ “મારે જલ્દી એનાથી દૂર જવું છે....!”
પોતાના વૉર્ડરોબમાંથી લાવણ્યા ફટાફટ કપડાં લઈ ડૂચો વાળી બેડમાં પડેલી બેગમાં નાંખવા લાગી.
“લાવણ્યા...પણ સિદ...તું...તું એનું તો વિચાર...એ છોકરાની શું હાલત થશે...? તું એને મળ્યાં વગર કે એને કીધા વગર આ રીતે જતી રઈશ તો...!”અંકિતા ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલી “તો..એનું શું થશે...!? એ છોકરો...એને કઈંક થઇ ગ્યું તો...!? આરવની જેમ એને...નઈ નઈ...લાવણ્યા...!”
અંકિતાએ લાવણ્યાના બાવડા પકડી લીધા.
“એ છોકરો...એને કોણ સાચવશે....!?”
“તમે બધા ભેગા થઈને એને સાચવી લેજો...!” લાવણ્યાએ અંકિતાના ગાલે પ્રેમથી હાથ મૂકતા કહ્યું અને ફરીવાર રડી પડી.
“પણ...!”
“ક...કામ્યા...કામ્યાને કે’જે...!”લાવણ્યા બોલી “એ...એ સિદને સાચવી લેશે...!”
“પણ લાવણ્યા...!”
“અંકિતા પ્લીઝ...મારો સાથ આપ...!” લાવણ્યા વહેતી આંખે બોલી “ટ્રસ્ટ મી....એના માટે આ જ સારું છે...!”
લાવણ્યાને રોકવા કશુંક બોલવા અંકિતા હોંઠ ફફડાવી રહી. જોકે લાવણ્યાને રોકી શકાય એ માટે કહેવા તેણીની પાસે કશું નહોતું.
“આ રીતે નઈ...તમે બેય આ રીતે છૂટા ના પડી શકો...!” અંકિતા નકલી ગુસ્સો દર્શાવતી હોય એમ નારાજ સૂરમાં બોલી.
“એને કે’જે....હું એને કદી નઈ ભૂલું...!” અંકિતાને વળગી પડી લાવણ્યા બોલી.
લાવણ્યાને વળગી રહીને અંકિતાએ પોતાના હાથ હાર માનતી હોય એમ ઢીલા મૂકી દીધાં.
----
“પ્લીઝ લાવણ્યા...!” ઓટોમાં અંકિતાએ પોતાની જોડે બેઠેલી લાવણ્યાને કહ્યું “તું એને આ રીતે છોડીને ના જઈશ...પ્લીઝ....!”
ઓટોમાંથી બહાર પસાર થઈ રહેલા દ્રશ્યો સામે લાવણ્યા શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી હતી. બહાર કાળા-ડિબાંગ વાદળો ઘેરાયેલા હતાં. વિદાય લીધા પછી પણ વરસાદ ક્યારેક-ક્યારેક અણધાર્યો વરસી પડતો હતો. નવરાત્રિ દરમિયાન પણ ઘણીવાર ભારે-વરસાદી ઝાપટાં અચાનક આવી પડ્યા હતાં. આજે સવારથી જ ઘેરા-કાળા વરસાદી વાદળો ઘેરાયેલા જ હતાં અને ભારે વરસાદની આગાહી હતી.
હજી વરસાદ શરુ થયો નહોતો. છતાંય ઓટોમાં બેઠેલી લાવણ્યા ક્યારની સિદ્ધાર્થની વિચારોથી ભીંજાઈ રહી હતી. ક્યાંય સુધી લાવણ્યાના મનમાં સિદ્ધાર્થને છોડીને જવાના પોતાનાં નિર્ણયને લઈને વિચારો ચાલ્યાં જ કર્યા હતાં. સિદ્ધાર્થને છોડીને જવાનો તેણીનો જીવ નહોતો ચાલ્યો. ક્યાંય સુધી એ બધું વિચાર્યા પછી છેવટે લાવણ્યા એ નિર્ણય ઉપર પહોંચી હતી કે છેવટે એના માટે એ જ સારું છે. સિદ્ધાર્થ સાથેના એ ભૂતકાળની યાદો લાવણ્યાને ક્યારની રડાવી રહી હતી, પરંતુ જ્યારથી લાવણ્યા પોતાનાં નિર્ણય બાબતે ચોક્કસ થઇ ગઈ હતી, ત્યારથી સિદ્ધાર્થની એ યાદો તેણીને સતાવવાની જગ્યાએ સુખદ આનંદ આપી રહી હતી. નેહાએ વિચારોનો જે વંટોળ લાવણ્યાના મનમાં જગાવ્યો હતો એ છેવટે સિદ્ધાર્થ અને તેણી સાથે વિતાવેલા સુખદ સમયને ભૂતકાળ બનવા દેવાના નિર્ણય સાથે શમી ગયો હતો. તેણીનું મન હવે શાંત થઇ ગયું હતું.
“જે થાય છે એ સારા માટે જ થાય છે અંકિતા...!” વિચારોમાંથી બહાર આવી અને વાદળોથી નજર હટાવી લાવણ્યાએ હળવું સ્મિત કરીને અંકિતા સામે જોયું.
અંકિતાને આશ્ચર્ય થયું. લાવણ્યાના ચેહરા ઉપર અજબની શાંતિ પથરાયેલી હતી.
“એના માટે આ જ સારું છે...!” લાવણ્યા બોલી અને શૂન્યમનસ્ક અંકિતા સામે જોઈ રહી.
કેટલીક ક્ષણો પછી તે હળવું હસી અને બોલી.
“એમ પણ...સિદે સાચું જ કીધું’તું....! કે ‘સમય વીતી જશે....પણ તારી લાગણીઓનો ભેજ એ જ રહેશે...લાખ નવા સબંધો બંધાય પણ તારી જગ્યા એ જ રહેશે....! મારી જગ્યા...એટ્લે એની પ્રેમિકા...!”
“પ્રેમિકા નઈ.....અભિસારિકા.....!” બરોડાવાળી ઘટનાને યાદ કરી અંકિતાએ યાદ અપાવ્યું.
લાવણ્યાએ પ્રશ્નાર્થભરી નજરે તેણી સામે જોયું.
“કેમ....!? ભૂલી ગઈ...!?” અંકિતા બોલી “બરોડા એડવેન્ચર....સિદ્ધાર્થને મલવા છેક ત્યાં જઈને એની બાલ્કનીમાં ચઢી જવું...! અભિસારિકા...એટ્લે જે એવી પ્રેમિકા જે પોતાના પ્રેમને મેળવવા બધી જ હદો પાર કરી જાય....”
“અભિસારિકા.....!” અંકિતાના એ શબ્દ વિષે વિચારી લાવણ્યા મૌન થઈ ગઈ અને વિચારોમાં ખોવાયેલી રહી અંકિતા સામે જોઈ રહી.
અંકિતા પણ કેટલીક ક્ષણો લાવણ્યા સામે જોઈ રહી.
“તું જોજે....” અંકિતા પોતાનો સ્વર સ્વસ્થ કરતાં સ્મિત કરીને બોલી “તું પાછી આઈ જઈશ....મને ખબર છે....તું એના વગર રઈ જ નઈ શકવાની ને....એ પણ તારા વગર નઈ રે’....યા તું પાછી આઈ જઈશ...ય...યા તો એ તને ગમે ત્યાંથી શોધી લેશે....! પણ મને ખબર છે....લાવણ્યા અને સિદ્ધાર્થ એક થઈને જ રે’શે..તમે બેય એકબીજા માટે જ બન્યા છો....!”
લાવણ્યાએ ફરીવાર, એવું જ હળવું સ્મિત કર્યું અને પાછું મ્હોં ફેરવી ઓટોની બહાર જોવા લાગી. અંકિતાને તેણીનું એ સ્મિત સમજાયું છતાંય તે એ વિષે વિચારવાથી પોતાને રોકી રહી.
ઓટોમાં એલિસબ્રિજ ઉપરથી પસાર થતી વખતે લાવણ્યાની નજર નીચેથી પસાર થતાં રિવરફ્રન્ટ ઉપર પડી.
“અંકલ...થોડીવાર સાઇડમાં ઊભી રાખજોને...!” લાવણ્યા બોલી.
ઓટોવાળાએ ઓટો સાઈડમાં કરી ધીમી પાડી ઊભી રાખી.
લાવણ્યા નીચે ઉતરી અને બ્રિજની બાજુમાં ચાલવા માટે બનેલી પેવમેન્ટ ઉપર ચઢીને બ્રિજની રેલિંગ પાસે આવી.
અંકિતા પણ તેણીની પાસે આવીને ઊભી રહી. નીચે રિવરફ્રન્ટ ઉપર તાકી રહેલી લાવણ્યા સામે તેણીએ જોયું.
“એને બધુ યાદ આવતું લાગે છે....!” અંકિતાએ વિચાર્યું.
“હું ઓટોમાં બેસું છું....!”
લાવણ્યાને ભૂતકાળના વિચારોમાં ખોવાયેલી રહેવા દેવાનું તેણીને યોગ્ય લાગતાં તે લાવણ્યાને વિચારોમાં ખોવાયલી છોડી દઈને ઓટો તરફ ચાલી ગઈ.
બ્રિજ ઉપર ઊભા-ઊભા લાવણ્યા ક્યાંય સુધી નીચે રિવરફ્રન્ટ સામે ભીની આંખે જોઈ રહી. ત્યાં કેટલાય કપલ્સ ચાલી રહ્યા હતાં. ઘણા ત્યાં બનાવેલી બેઠકો ઉપર બેઠેલા પણ હતાં. લાવણ્યાની નજર સામે એ દરેક ક્ષણ પસાર થવા લાગી જે તેણીએ સિદ્ધાર્થ સાથે અહિયાં વિતાવી હતી. ક્યાંય સુધી લાવણ્યા નીચે જોઈ રહી પોતાનો એ ભૂતકાળ માણતી રહી.
ઘણો સમય વીતી ગયા પછી જ્યારે ઓટોવાળાએ હોર્ન માર્યો ત્યારે લાવણ્યા “ભૂતકાળ”માંથી બહાર આવી.
પાછું ફરીને જતાં-જતાં તેણીએ વધુ એકવાર ભીની આંખે રિવરફ્રન્ટ સામે જોઈ લીધું. રિવરફ્રન્ટ ઉપર તેણીને સિદ્ધાર્થ અને તેને છેડતી કરતી લાવણ્યાનું દ્રશ્ય દેખાયું. તેણીની આંખ વધુ ભરાઈ આવી.
“ગૂડ બાય સિદ....ગૂડ બાય....!”
ધીરે-ધીરે ધૂંધળું થઈ અદ્રશ્ય થઈ રહેલું એ દ્રશ્ય પોતાની ભીની આંખોમાં કેદ કરી લઈ લાવણ્યા પાછી ફરીને ચાલવા લાગી.
તે હજી તો ઓટોમાં બેઠી જ હતી ત્યાંજ ધોધમાર વરસાદ વરસી પડ્યો અને લાવણ્યાએ ફરીવાર ઓટોમાંથી બેઠા-બેઠા નીચે રિવરફ્રન્ટ સામે જોયું ને સિદ્ધાર્થ-લાવણ્યાના ભૂતકાળના એ દ્રશ્યો વરસાદની જેમ વધુ એકવાર વરસી પડ્યા. ઓટોવાળાએ ઓટો ચલાવી લીધી. લાવણ્યાની હજીયે રિવરફ્રન્ટ સામે જોઈ રહી હતી. વરસાદમાં પણ સિદ્ધાર્થને છેડતી, તેની સાથે મસ્તી કરતી, તેના ખભે માથું ઢાળીને બેઠેલી એવા લાવણ્યા-સિદ્ધાર્થના અનેક દ્રશ્યો તેણીએ રિવરફ્રન્ટ ઉપર ઊભરાતા અને અદ્રશ્ય થતાં જોયા. બહાર વરસતા વરસાદની જેમ લાવણ્યાની આંખો પણ એ દ્રશ્યો જોઈ વરસવા લાગી. પોતાની આંખો લૂંછતા લાવણ્યાએ માંડ નજર ફેરવી.
-----
“ગૂડ બાય અંકિતા....!” અંકિતાને વળગી લાવણ્યા ભીના સ્વરમાં બોલી.
અંકિતાની આંખ ભરાઈ આવી. માંડ તેણીએ પોતાની ભાવનાઓ ઉપર કાબૂ મેળવ્યો.
ઘરેથી નીકળી તેઓ કાલુપુર રેલ્વે સ્ટેશન આવી પહોંચ્યા હતાં.
“ગૂડ બાય નઈ...બાય...થ..થોડા દિવસો પછી આપડે બધા કૉલેજ કેન્ટીનમાં મળીએ....!” અંકિતા પોતાના ડૂસકાં રોકવાનો પ્રયત્ન કરતાં પોતાની આંખો લૂંછી બોલી.
લાવણ્યા પાછું એવું જ હસી અને અંકિતાના ગાલે હળવેથી ટપલી મારી. અંકિતા ભીની આંખે તેણી સામે જોઈ રહી. લાવણ્યાનો ચેહરો એકદમ શાંત હતો.
“કદાચ....તેને હવે કંઈ ફિલ નઈ થતું હોય....!” અંકિતા મનમાં વિચારી રહી.
ત્યાંજ ટ્રેનની વ્હીસલ સંભળાઈ અને લાવણ્યાની પાછળ ઉભેલી ટ્રેન ધીરે-ધીરે ચાલવા લાગી.
કશું જ બોલ્યાં વગર લાવણ્યાએ હળવું સ્મિત કર્યું.
ફરીવાર અંકિતાને હળવું આલિંગન આપી, ગાલે હળવેથી ટપલી મારી અને તે પાછું ફરી. સહેજ આગળ જતો રહેલા તેણીના ટ્રેનના કોચમાં બેસવા માટે લાવણ્યા બે ડગલા ચાલી. ટ્રેનની સ્પીડ ધીમી હોવાથી લાવણ્યા કોચના દરવાજે પહોંચી ગઈ અને દરવાજાની બાજુમાં લાગેલી પીળા કલરની રેલીંગને પકડીને અંદર ચઢી ગઈ. દરવાજે ઉભા રહીને લાવણ્યાએ પાછું બહાર પ્લેટફોર્મ તરફ જોયું. ટ્રેનની ઝડપથી મેચ કરતાં અંકિતા પણ સહેજ ઉતાવળા પગલે આવી રહી હતી. તે ફરીવાર રડી પડી.
“લાવણ્યા...પ્લીઝ પાછી આવજે.....!” રડતાં-રડતાં અંકિતા બોલી અને ટ્રેનની ઝડપ વધી જતાં વધુ ઉતાવળા પગલે ચાલવા લાગી “કમસે કમ....આપડા ફેરવેલના દિવસે તો આવજે પ્લીઝ....!”
ફરીવાર એ જ સ્મિત લાવણ્યાએ કર્યું. જોકે તેણીની આંખોમાં આ વખતે સિદ્ધાર્થને છોડીને જઈ રહ્યાંના દર્દની એક હળવી લહેર આવીને જતી રહી.
ટ્રેનની ઝડપ વધી જતાં અંકિતા પ્લેટફોર્મ પર અટકી ગઈ. તે રડી પડી. પોતાનું રડવું રોકવાનો પ્રયત્ન કરતાં લાવણ્યાએ પણ પરાણે સ્મિત કર્યું અને દરવાજાની અંદર જઈ પોતાની સીટ તરફ ચાલી ગઈ.
એસી કોચમાં લાવણ્યાએ બૂક કરેલ તત્કાલ ટીકીટની કેબીનમાં આવીને લાવણ્યા દરવાજો બંધ કરી એકલી બેઠી. કોચમાં તે એકલી ભલે હતી પરંતુ સિદ્ધાર્થના વિચારોએ તેણીને એકલી ના રહેવા દીધી. ક્યાંય સુધી લાવણ્યાને એના વિચારો આવતાં રહેતાં તેણીની આંખમાંથી અનેકવાર આંસુની ધાર વહીને નીચે પડતી. છેવટે એ વિચારોથી મુક્ત થવા તેણીએ પોતાનાં મોબાઈલમાં ઈયર ફોનની પીન ભરાવી અને બંને કાનમાં ઈયર ફોનના ઈયરપ્લગ ભરાવ્યા. મોબાઈલમાં યુટ્યુબ ખોલી તેણીએ તાજેતરના ભૂતકાળમાં યુટ્યુબ ઉપર ફેમસ થયેલા એક યુવાન સિંગરના સોન્ગ્સ સર્ચ કર્યા. ધાતુના બંને પગ ધરાવતો તે યુવાન ભારતીય હતો અને અદ્ભુત અને કર્ણપ્રિય અવાજમાં ગાતો હતો. છેલ્લા કેટલાંક સમયથી ડીપ્રેશનથી લડવા માટે આ સિંગરના સોન્ગ્સ લાવણ્યાના ફેવરીટ થઇ ગયાં હતાં. યુટ્યુબમાં એ યુવાન સિંગરના સોન્ગ જોતા-સાંભળતાં લાવણ્યાએ પોતાના મનમાંથી સિદ્ધાર્થના વિચારો દૂર કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો. છતાંય, સોન્ગ્સના એ લીરીક્સની સાથે-સાથે લાવણ્યાની નજર સામે પોતાનો ભૂતકાળ ફરીવાર “પ્લે” થતો દેખાવા લાગ્યો. પહેલીવાર કૉલેજના પાર્કિંગ શેડમાં સિદ્ધાર્થ સાથેની એ મુલાકાતથી લઈને તેમનું વરસતા વરસાદમાં મોઢેરા જવું. બ્લેક શર્ટમાં કૉલેજની પાર્ટીમાં આવી પહોંચેલા સિદ્ધાર્થને જોઈને તેણીના મનમાં ઉઠેલા આકર્ષણના એ ભાવો. અને સિદ્ધાર્થના ગળામાં ઝૂલતી એ રુદ્રાક્ષની માળા અને લાવણ્યાને મોહતી સિદ્ધાર્થનાં કસાયેલા શરીરમાંથી આવતી સુખડનાં અત્તરની એ મહેક, રિવરફ્રન્ટ ઉપર વિતાવેલો તેમનો એ સમય, નવરાત્રી, સિદ્ધાર્થના ઘરની બાલ્કનીમાં સિદ્ધાર્થને વળગીને ઊભા રહેવું........ જ્યારે સિદ્ધાર્થને છોડીને જવાનો તેણીએ નિર્ણય કર્યો ત્યારે આ જ ભૂતકાળના દ્રશ્યો તેણીને પીડા આપી રહ્યા હતા, પરંતુ અત્યારે તેણીની નજર સામે સિદ્ધાર્થ સાથે વિતાવેલી એ બધી જ ક્ષણો જ્યારે એક પછી એક પસાર થઈ રહી હતી ત્યારે લાવણ્યા મલકાઈ રહી હતી.
-----
“એ વિંધાઈ ગઈ......!” અંકિતા રડતાં-રડતાં બોલી.
સિદ્ધાર્થ સહિત કામ્યા, ત્રિશા, પ્રેમ, રોનક, બધાજ ભીની આંખે તેણીની વાત સાંભળી રહ્યાં. અંકિતાની સાથે-સાથે પ્રેમની આંખોમાંથી પાણી વહી રહી રહ્યું હતું. લાવણ્યા સાથે જે થયું એ સાંભળી બધા જ હતપ્રભ હતાં.
“ચૂપચાપ એણે એ બધુ સહન કરી લીધું...બધુ સાંભળી લીધું....ટ્રસ્ટી સાહેબ....નેહા....!” આંકીતા બોલી અને સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “તે.....તમે બધાયે એ છોકરીને વીંધી નાંખી...એનું હ્રદય પણ વીંધી નાંખ્યું....વીંધી નાંખ્યું.....!”
“એમાં સિદનો શું વાંક....!?”કામ્યાએ બચાવ કરતાં કહ્યું.
એકસાથે અનેક આવેગો સિદ્ધાર્થના મનમાં ઘોડાપૂરની જેમ ઉમટી પડ્યા. સુરેશસિંઘ, નેહા વગેરે ઉપર ગુસ્સો, કશું કીધા વગર જતી રહેલી લાવણ્યા ઉપર નારાજગી. લાવણ્યા જતી રહી, એ સત્ય નકારવાનો સિદ્ધાર્થ ક્યાંય સુધી પ્રયત્ન કરતો રહ્યો. આંખો બંધ કરીને તેણે પોતાની ભાવનાઓ કાબૂ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો. લાવણ્યા ઉપર શું વીતી હશે એ વિચારી સિદ્ધાર્થની બંધ આંખો ભરાઈ આવી. માંડ તે પોતાની આંખો વહેતા રોકી રહ્યો.
“એ ક્યાં ગઈ અંકિતા....!?”પોતાની આંખોમાં ધસી આવેલું પાણી ગળી જઈને સિદ્ધાર્થે માંડ પોતાનો સ્વર સ્વસ્થ કરતાં પૂછ્યું.
બોલતાં-બોલતાં તોયે તેનો સ્વર ધ્રુજી ગયો.
“મને નઈ ખબર....હું સાચું કઉ છું સિદ...મને નઈ ખબર....મેં એને પૂછ્યું તો પણ એણે ના કીધું.....કેમકે એને ખબર હતી કે જો મને ખબર હશે....કે એ ક્યાં ગઈ...તો ...તો તું ગમે તેમ કરીને મારી જોડે એ જાણી લઇશ અને પછી એને લેવા પો’ચી જઈશ....! એટ્લે એણે મને ના કીધું....!”
બધા જ મૌન થઈ ગયાં. પ્રેમ પણ આઘાતથી કશું ના બોલી શક્યો.
ત્રિશા અને રોનક પણ ગમગીન થઈ ગયાં.
ભીની આંખે સિદ્ધાર્થ આડું જોઈ રહ્યો. તેની નજર હવે સામે દેખાતા પાર્કિંગ શેડ ઉપર પડી. પાર્કિંગ શેડમાં લાવણ્યા સાથે વિતાવેલી અનેક ક્ષણોના દ્રશ્યો તરવરી ઉઠ્યા. પાર્કિંગમાં લાવણ્યાને આલિંગનમાં જકડીને ઉભેલા સિદ્ધાર્થનું એ દ્રશ્ય તેને પોતાને દેખાયું. જ્યાં સુધી સિદ્ધાર્થ એ દ્રશ્યો ત્યાં કલ્પતો રહ્યો, તેની આંખ વધારે ભીની થતી ગઈ.
“એણે તારા માટે આ મેસેજ રેકોર્ડ કર્યો ‘તો....!” ગળગળા સ્વરમાં અંકિતાએ કહ્યું અને પોતાના મોબાઈલની સ્ક્રીન એક વિડીયો પ્લે કર્યો અને સ્ક્રીન બધાને દેખાય એ રિતે સિદ્ધાર્થ સામે ધરી.
“સિદ....!” વિડીયોમાં લાવણ્યાનો ચેહરો દેખાયો.
સિદ્ધાર્થે ભીની આંખે સ્ક્રીનમાં દેખાતી લાવણ્યા સામે જોયું.
“સૌથી પે’લ્લા તો સોરી જાન...આ રીતે તને મલ્યા વગર કે તને કશું પણ કીધા વગર જઉં છું...!”
બાકીના બધા પણ સહેજ નજીક આવીને ઊભા રહ્યા અંકિતાએ ધરી રાખેલી સ્ક્રીનમાં દેખાતા લાવણ્યાના વિડીયો સામે જોઈ રહ્યાં.
“સાચું કઉ તો...તને મળ્યાં પછી તને છોડવાની હિમ્મત જ ના થાત...એટલે જ આ રીતે જઉં છું...!”
કેટલીક ક્ષણોના મૌન બાદ લાવણ્યા આગળ બોલી-
“અંકિતાએ તને કીધું જ હશે...તારા ગયા પછી શું થયું ‘તું....!”
“સિદ......!”
“હું જાણું છું...નેહાની વાતો....એ...એ...પચાવવી અઘરી છે...પણ...એ જ સાચું છે..! હું...હું નઈ ક્યારેય નઈ ઈચ્છું કે...કે તું એ બધા ટોર્ચરથી પસાર થાય....ક્યારેય નઈ ઈચ્છું...”
લાવણ્યાનો સ્વર ગળગળો થયો.
“તું મારા માટે ગમે તેની જોડે લડી શકે એવો છે સિદ...પણ...હું નઈ ઇચ્છતી....કે તારે એ કરવું પડે...!”
કેટલીક ક્ષણો લાવણ્યા મૌન રહી પછી બોલી-
“જાણું છું...મારો નિર્ણય એક તરફી છે...પણ તારા માટે સિદ....તારા માટે આ જ સારું છે...!”
“મારાથી નારાજ ના થતો પ્લીઝ...!”
લાવણ્યા સામે જ હોય એમ સિદ્ધાર્થે પોતાની આંખ ભીની થતાં નજર ફેરવી પાર્કિંગ શેડ તરફ જોયું.
વિડીયોમાં લાવણ્યા થોડીવાર મૌન રહી પછી બોલી -
“સિદ...યુ નો...હું કાયમ વિચારતી...કે.કે તારી જોડે મારા મેરેજ થઈ જશે તો શું થશે...!? મને કાયમ બીક લાગતી..કે..કે આપડે પે’લ્લા જેવા નઈ રઈએ...આઈ મીન..યુ નો....તું...તું એ કૉલેજવાળો લાવણ્યાનો સિદ્ધાર્થ નઈ રે’....અને હું...લાવણ્યા....સિદ્ધાર્થની લાવણ્યા નઈ રઉ....બધુ જ બદલાઈ જશે....મેરેજ પછીની જવાબદારીઓમાં આપડે....ખબર નઈ...કેવા થઈ જઈશું....આપડા બેયનો પ્રેમ..ક્યાંય ખોવાઈ જશે...રોજે એકબીજાની અને પોતપોતાની જવાબદારીઓ નિભાવવાની દોડાદોડ....કોઈ-કોઈ દિવસ ઝઘડા....કૉલેજના એ લાવણ્યા અને સિદ્ધાર્થ ક્યાંક ખોવાઈ જશે....એ અલ્લડ લાવણ્યા...જે સિદની પાછળ ઘેલી છે....એ ક્યાંક ખોવાઈ જશે....અને મારી અનહદ કેર કરવાવાળો પણ પોતાની માટે કેરલેસ એવો રફ એન્ડ ટફ સિદ્ધાર્થ....એ પણ ક્યાંક ખોવાઈ જશે....એ બધાં દિવસો...એ સમય ક્યાંક ખોવાઈ જશે....આપણે ક્યાંક ખોવાઈ જઈશું....સિદ્ધાર્થ અને લાવણ્યા ક્યાંક ખોવાઈ જશે...મને બઉ બીક લાગતી...એ બધુ... એ બધુ વિચારીને ....! હું ન’તી ઈચ્છતી કે...કે...તારી સાથેનો એ સમય કદી પૂરો જ ના થાય...બસ આમ જ ચાલ્યાં કરે...!”
બોલતાં-બોલતાં લાવણ્યા પાછી ખોવાઈ ગઈ. તેણીના સ્વરમાં કે નવી-નવી પ્રેમમાં પડેલી યુવતી જેવી મુગ્ધતા હતી.
“હું બસ એજ ઇચ્છતી કે.....આપણે આમ જ સાથે રઈએ...કૉલેજ પૂરી જ ના થાય....! આ સમય પૂરો જ ના થાય....!”
તેણીનો સ્વર ફરીવાર ગળગળો થયો.
“આપણે બેય..બસ આમ ફરતા જ રઈએ....હું તને ચીપકીને બાઇકની પાછળ બેસી રઉ...ને તું મને બસ...આપડું મન કરે ત્યાં લઈ જાય...યુ નો....સિદ....આપડે જેટલો ટાઈમ જોડે સ્પેન્ડ કર્યો... એ મારી લાઈફનો સૌથી બેસ્ટ ટાઈમ હતો....પણ....જ્યારે....આપડે મોઢેરા ગ્યાં ‘તા...એ મારી લાઈફનો સૌથી બેસ્ટ ટાઈમ હતો...મારો સૌથી ફેવરેટ સમય...જે મેં તારી સાથે સ્પેન્ડ કર્યો ‘તો...ને હા નવરાત્રિ...સિદ...નવરાત્રિ પણ....! મારી લાઈફનો સૌથી બેસ્ટ ટાઈમ...હું તારી જોડે જીવી...”
બાળક જેવી મુગ્ધતાથી લાવણ્યા બોલે જતી હતી. સિદ્ધાર્થ સહિત બધાને આશ્ચર્ય થયું કે સિદ્ધાર્થને છોડવાનું પીડા હોવા છતાં લાવણ્યાના ચેહરા ઉપર ગજબના શાંત ભાવો હતા. સિદ્ધાર્થ તેણીથી દૂર થશે એ બીકથી લાવણ્યા દર વખતે જેટલી ગભરાતી એવા કોઈ ઉચાટના ભાવો તેણીના ચેહરા ઉપર નહોતા.
“કદાચ...તેને હવે કઈં ફીલ નઈ થતું હોય....!” લાવણ્યા ઉપર જે વીતી હતી તે વિષે વિચારી સિદ્ધાર્થને તેણી ઉપર મનમાં સહાનુભૂતિ થઈ આવી અને તેણે વિચાર્યું “બધાએ એને એટલી ટોર્ચર કરી કે કદાચ...!”
“સિદ....હું સાચું કઉ છું...મારી લાઈફમાં આવેલો તું સૌથી બેસ્ટ છોકરો છું...અને મને ખબર છે...કાયમ તું જ રે’વાનો.....પ..પણ હું આશા રાખું છું...કે તારી લાઈફમાં...ત...તારી લાઈફ બઉ સરસ છોકરી આવે...!”
લાવણ્યાનો સ્વર સહેજ વધુ ગળગળો થઈ ગયો. સિદ્ધાર્થે ફરીવાર નજર ફેરવી લીધી. તેની પણ આંખ સહેજ વધારે ભીની થઈ ગઈ.
“મારી લાઈફમાં તારી જગ્યા કોઈ નઈ લઈ શકે....કેમકે...તું એ છોકરો છે...જેણે મને...મને પોતાને ઓળખાતા શીખવાડયું....પોતાની ઉપર સંયમ રાખતા શીખવાડયું....તું જે રીતે મને જોતો....એ રીતે કદી કોઈએ મને નઈ જોઈ...જેટલું તું મને સમજ્યો એટલું મને કોઈ ના સમજી શક્યું...અને કોઈ સમજી પણ નઈ શકે...જેટલી તે મને અપનાવી...એટલું કોઈ ના અપનાઈ શકે.....!”
“એ બધો જ ટાઈમ...જે આપડે સાથે સ્પેન્ડ કર્યો....એની યાદો...એ મેમરીઝ...બ..બધુ સાથે લઈને જઉ છું....!”
લાવણ્યાનો સ્વર પાછો સ્વસ્થ થઈ ગયો. લાવણ્યા જે કહી રહી હતી એની સાથે-સાથે સિદ્ધાર્થને તેણીના સ્વરમાં રહેલી સ્વસ્થતા અને ચેહરા ઉપરનું એ હળવું શાંત સ્મિત પરેશાન કરી રહ્યું.
“હું એ બધુ નઈ ભૂલું....ક્યારેય પણ નઈ...હું તને ક્યારેય નઈ ભૂલું...!”
“તારા ગળામાં લટકતી રુદ્રાક્ષની એ માળા...હું કદી નઈ ભૂલું....”
“તારા શરીરમાંથી આવતી અત્તરની એ મહેક....! હું કદી નઈ ભૂલું...”
“મોઢેરા જતાં બાઇકની પાછળ બેઠા-બેઠા...તારા કસાયેલા ભીના શરીરનો એ સ્પર્શ હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“તારા ઘરની બાલ્કનીમાં આપડું એ મિલન...હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“જ્યારે તું પરેશાન હોય કે નારાજ હોય....ત્યારે બાળકો જેવો થઈ જતો તારો એ ઈનોસન્ટ ચેહરો હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“સ્ટ્રેસ દૂર કરવા જ્યારે તું મને જકડીને ઊંડા-ઊંડા શ્વાસ લેતો...મારી પીઠ ઉપર અથાડતા તારા એ ગરમ શ્વાસના સ્પંદનો હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“રિવરફ્રન્ટ ઉપર આપડે સાથે વિતાવેલો એ સમય...હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“છેલ્લાં નોરતાની એ રાત....હું કદી નઈ ભૂલું...!”
“ગમે તેટલા વર્ષો વીતી જાય...પણ...સિદ...હું...એ બધુ નઈ ભૂલું...!”
કેટલીક ક્ષણો લાવણ્યા પાછી મૌન થઈ ગઈ. સિદ્ધાર્થ ભીની આંખે તેણી સામે જોઈ રહ્યો. તેના ધબકારા વધતાં ગયા.
“સિદ....જાન....હું જાણું છું...અત્યારે તને કહી ના શકાય એવી પીડા થતી હશે....એ બધુ યાદ આવતું હશેને...એટ્લે...”
“પ...પણ ટ્રસ્ટ મી.....ધીરે-ધીરે તને પણ મારી જેમ આપડી એ બધી યાદો...એ બધી મેમરીઝ...એ બધુ યાદ કરીને સારું લાગશે.....જાણે બધુ પે’લ્લીવાર થતું હોય...એવું ફ્રેશ-ફ્રેશ લાગશે...!”
“તને કદાચ એવું લાગતું હશે...કે...કે...મને કઈં ફીલ નઈ થતું...એટ્લે જ હું તને છોડીને જઉ છું..પણ એવું નઈ...બધુ જ ફીલ થાય છે...પણ હવે એ ફીલિંગ...એનાથી પીડા નઈ થતી...જે ભૂતકાળ અને એ યાદો યાદ કરીને પે’લા તકલીફ થતી’તી...એ બધુ યાદ કરીને હવે મલકાઈ જવાય છે.. તારી જોડેનો એ ટાઈમ યાદ કરીને હેપ્પી ફીલ થાય છે...સાચે....એક અલગ જ વાઈબ્સ આવે છે.....!”
“મમ્મી કે’તી ‘તી....કે...જ્યારે ભૂતકાળનો પ્રેમ યાદ કરીને તમારા ચેહરા ઉપર સ્માઇલ આવે તો સમજી લેવું કે તમારો પ્રેમ પરિપૂર્ણ થઈ ગ્યો છે....સંપૂર્ણ થઈ ગ્યો છે...!”
વિડીયોમાં લાવણ્યા થોડીવાર માટે મૌન થઈ.
“જ્યારે ભૂતકાળનો પ્રેમ યાદ કરીને તમારા ચેહરા ઉપર સ્માઇલ આવે તો સમજી લેવું કે તમારો પ્રેમ પરિપૂર્ણ થઈ ગ્યો છે....સંપૂર્ણ થઈ ગ્યો છે...! સંપૂર્ણ થઈ ગ્યો છે...!”
લાવણ્યાના શબ્દો સિદ્ધાર્થને કાનમાં પડઘાઈ રહ્યા.
“તને છોડીને જવાનું દુ:ખ છે...પણ....જે ટાઈમ તારી જોડે સ્પેન્ડ કરવા મલ્યો...એની ખુશી પણ...બસ એક જ ફરિયાદ છે ....કે...તારી જોડે બઉ ઓછો ટાઈમ સ્પેન્ડ કરવા મલ્યો....હજી વધારે સમય તારી જોડે રે’વું ‘તું....!”
લાવણ્યાની આંખો ફરીવાર ભીની થઈ.
“હજી એકવાર તારી જોડે વરસાદમાં પલળતાં- પલળતાં મોઢેરા જવું’તું....નવરાત્રિની ખરીદી માટે લૉ-ગાર્ડનના એ ચણિયા ચોલીના માર્કેટમાં તારો હાથ પકડીને જવું’તું....તારી જોડે નવરાત્રિ સેલિબ્રેટ કરવી’તી...રિવરફ્રન્ટ તારા ખભે માથું ઢાળીને ક્યાંય સુધી બેસી રે’વું’તું...અમદાવાદના રસ્તાઓ પર તારી જોડે હજી રખડપટ્ટી કરવી ‘તી...થાક ઉતારવા ક્યાંય સુધી તને વળગી રે’વું’તું...
“મન ભરીને તને બચકાં ભરવા’તા....!”
ગળગળા સ્વરમાં બોલતાં-બોલતાં લાવણ્યાથી હળવું હસાઈ ગયું.
“તને છેડવો ‘તો....! તારા ગાલ ખેંચવા ‘તા...! તારી આંખો વાંચવી ‘તી...!”
મૌન થઈને લાવણ્યા જાણે સિદ્ધાર્થને જોતી હોય એમ ભીની આંખે જોઈ રહી.
“સિદ...જે ટાઈમ આપડે જોડે વિતાયો...એ યાદ કરજે...મને યાદ કરજે...જોજે...તારા ચેહરા ઉપર સ્માઇલ આઈ જશે...!”
“તને યાદ કરીને...તારી જોડે એ ટાઈમ સ્પેન્ડ કરેલો એ ટાઈમ યાદ કરીને હું કાયમ મલકાઇશ...”
“સિદ...તું જોજે...
ભલે તું મને મળે કે ના મળે....
ભલે આપડે એક થઈએ કે ના થઈએ...
પણ દર વર્ષે....દર વર્ષે....
કાળા આ વાદળો આકાશમાં છવાઈ જશે...
માસૂમ તારી આ આંખોમાંથી મારો પ્રેમ બનીને વરસી જશે...
એ હદે ઇતિહાસ થઈ જશે સાબરમતીના રિવરફ્રન્ટનો આ કિનારો...
કે અહીં આવનાર દરેક પ્રેમીની શ્વાસમાં તારા અને મારા પ્રેમની સુગંધ ભળી જશે...!”
લાવણ્યાના શબ્દો સિદ્ધાર્થના કાનમાં પડઘાઈ રહ્યા.
“અને બાકીના બધા....!” ભાવુક થઈ ગયેલી લાવણ્યાએ પોતાની આંખો લૂંછી “આ પાગલ છોકરાનું ધ્યાન રાખજો...બઉ રફ બાઇક ચલાવે છે....ત્રિશા....રોનક...આજ રીતે રોજે ઝઘડતા જ રે’જો..!”
સિદ્ધાર્થ અને અંકિતા સિવાય બાકીના પરાણે હસ્યાં.
“પ્રેમ....! ગૂડ બાય ડિયર....અને સોરી...હું કાયમ તારી ઇન્સલટ કરતી’તીને...હમ્મ..સોરી....”
પ્રેમની આંખ વધારે ભીની થઈ જતાં તેણે પોતાનો ચેહરો ઢાંકી દીધો.
“કામ્યા...તું સિદનું ધ્યાન રાખજે...!”
લાવણ્યા પાછી કેટલીક ક્ષણો મૌન થઈ ગઈ અને જોઈ રહી.
“ગૂડ બાય સિદ....અને આઈ લવ યુ....!”
લાવણ્યાનો વિડીયો પૂરો થઈ ગયો.
કોઈ કશું બોલ્યું નહીં. ઊંડા-ઊંડા શ્વાસ લેતો સિદ્ધાર્થ પાર્કિંગ શેડ તરફ જોઈ રહ્યો. ફરીવાર એ જ દ્રશ્યો તેને ત્યાં દેખાવા લાગ્યાં.
તેનાં મનમાં ઉઠતાં એ બધા આવેગો હજી સુધી શમ્યાં નહોતાં. લાવણ્યા પ્રત્યે નારાજગીના ભાવો હવે વધવા લાગ્યાં.
“એનો નંબર....!?” પોતાની નારાજગીના ભાવો માંડ છુપાવી સિદ્ધાર્થે અંકિતાને પૂછ્યું.
દયામણું મોઢું કરીને અંકિતા સૂચક મૌન જાળવી રહી.
સિદ્ધાર્થની આંખ ભરાઈ આવતાં તેણે બધાથી નજર ફેરવી આડું જોઈ લીધું.
“પ..પણ એણે મને કીધું ‘તું કે...જો એને મન થશે....તો...તો એ સામેથી કૉલ કરી લેશે....!”
કટાક્ષમાં સિદ્ધાર્થ નારાજગીભર્યું હસ્યો અને પાછું પાર્કિંગ તરફ જોવા લાગ્યો. વારેઘડીએ પોતાની આંખોમાં ઉમટી આવતાં ઘોડાપૂર જેવા પાણીને તે રોકી રહ્યો.
“તો જ્યારે એનો કૉલ આવે...તો એને કે’જે....!” સહેજ ગુસ્સાથી ભરેલા નારાજ સ્વરમાં સિદ્ધર્થે અંકિતાને કહ્યું “કે તે તારા દિલની બધી વાત કઈ દીધી...તારા પ્રેમનો એકરાર પણ બધાની સામે કરી દીધો....કમસે કમ...સિદ્ધાર્થને એની વાત કે’વાનો હક તો આપવો ‘તો....મારી વાત તો સાંભળી લેવી ‘તી...મને તો મારા પ્રેમનો એકરાર કરવાની ફોર્મલિટી જેટલો હક પણ એણે જતાં-જતાં ના આપ્યો...!”
સિદ્ધાર્થનો સ્વર સહેજ ગળગળો થઈ ગયો. સિદ્ધાર્થના ચેહરાને જોઈ અંકિતાને પણ તેની ઉપર દયા આવી ગઈ.
“સિદ...” કામ્યાએ સહાનુભૂતિપૂર્વક સિદ્ધાર્થના ખભે હાથ મૂક્યો.
લાવણ્યાથી નારાજ થયેલા સિદ્ધાર્થે પરાણે કટાક્ષભર્યું હસી માથું ધૂણાવ્યું.
કેટલીક ક્ષણો સુધી બધાથી નજર ચૂરવતા રહી સિદ્ધાર્થે આમતેમ જોયે રાખ્યું. એક સાથે અનેક વિચારો ઉમટી પડતાં સિદ્ધાર્થની બેચેની વધતી ગઈ. લાવણ્યા વિના જીવ ગભરાતો હોય એવું તેને લાગવા લાગ્યું. કીધા વગર જતી રહેલી અને પોતાની વાત કહેવાનો પણ છેલ્લો ચાંન્સ આપ્યા વિના જતી રહેલી લાવણ્યાથી સિદ્ધાર્થ મનમાં ખૂબ નારાજ થયો.
“તું આવું કેવી રીતે કરી શકે....!?” લાવણ્યાને ફરિયાદ કરતો હોય એમ તે મનમાં બબડ્યો અને માથું ધૂણાવી ત્યાંથી ઉતાવળા પગલે ચાલવા લાગ્યો.
“સિદ...!” કામ્યાએ તેને રોકવા હાથ ઉગામ્યો.
“એને જવાદે...!” ત્યાંજ ત્રિશાએ તેણીને ટોકી “તું રોકીશ...તોય એ નઈ રોકાય...!”
“પ...પણ આજે કૉલેજનો છ...છેલ્લો દિવસ છે...કાલથી દિવાળી વેકેશન પડે છે...!” કામ્યા ભીની આંખે બોલી અને જઈ રહેલાં સિદ્ધાર્થની પીઠ તાકી રહી.
પાર્કિંગમાં પાર્ક કરેલા પોતાના એનફિલ્ડ પાસે પહોંચી તે પોતાનું એન્ફિલ્ડ બહાર કાઢી રહ્યો હતો.
“પ્લીઝ પાછો આવજે સિદ.....!” કામ્યા ભીની આંખે એ તરફ જોઇ રહીને મનમાં બબડી.
****
“તું આવું કેવી રીતે કરી શકે લવ...!?” રિવરફ્રન્ટ ઉપર આવીને નીચેના વોક વે તરફ જોતાં-જોતાં સિદ્ધાર્થ મનમાં વિચારી રહ્યો હતો “કેવીરીતે કરી શકે....!?”
આકાશમાં આજે પણ કાળા વાદળો ઘેરાયેલા હતા. કૉલેજથી રિવરફ્રન્ટ આવવા જ્યારે સિદ્ધાર્થ નીકળ્યો ત્યારેજ હળવા છાંટા શરૂ થયા હતા.
કોઈવાર એ કાળા વાદળો તરફ, કોઈવાર નીચે રિવરફ્રન્ટ તરફ તો કોઈ વાત સામે દેખાતી સાબરમતી નદી તરફ જોઈ રહી ક્યાંય સુધી સિદ્ધાર્થ મનમાં લાવણ્યાને ફરિયાદ કરતો રહ્યો. લાવણ્યા જાણે તેની જોડે જ ઊભી હોય એમ કલ્પી તે લાવણ્યાથી નારાજ પણ થતો રહ્યો.
મન શાંત ન થતાં તે ત્યાંથી નીકળી ગયો. રિવરફ્રન્ટથી નીકળી અમદાવાદમાં તે આમતેમ ફર્યો. જે જ્યાંથી પસાર થતો, ત્યાં બધે જ તેને લાવણ્યા સાથે વિતાવેલા પળો યાદ આવતાં. લાવણ્યા સાથે વિતાવેલી એ ક્ષણો પાછી જીવવી હોય તે મોઢેરા ગયો. રસ્તામાં આવતી એ જ કિટલી એ જ્યાં એ અને લાવણ્યા રોકાયા હતા ત્યાં ઊભા રહીને તે ચ્હા પીવા પણ રોકાયો. મોઢેરાના મંદિરના કોમ્પ્લેક્ષમાં ફરતા-ફરતા તેને એ દિવસે લાવણ્યા સાથે વિતાવેલી બધી જ ક્ષણો યાદ આવી.
આખો દિવસ તે લાવણ્યા સાથેના ભૂતકાળને વાગોળતો એ બધી જગ્યાએ ફરતો રહ્યો જ્યાં ક્યારેક તે અને લાવણ્યા ગયા હોય.
“જે ટાઈમ આપડે જોડે વિતાયો...એ યાદ કરજે...મને યાદ કરજે...જોજે...તારા ચેહરા ઉપર સ્માઇલ આઈ જશે...!”
આખો દિવસ ફર્યાબાદ સાંજે એ રિવરફ્રન્ટ આવીને ઊભો રહ્યો અને શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહ્યો. લાવણ્યાના એ શબ્દો તેનાં કાનમાં પડઘાઈ રહ્યાં.
“જોજે બ્રો....એ અમદાવાદ છે...ત્યાંની કે ત્યાંના લોકોની માયા ના લાગી જાય.... માયા ના લાગી જાય....!” આરવના એ શબ્દો સાચા પડતાં હોય એમ તેને યાદ આવ્યાં.
ક્યાંય સુધી વિચારતા રહી છેવટે તે પાછો એન્ફિલ્ડ પાસે આવ્યો. એક નજર રિવરફ્રન્ટની એ પાળી ઉપર જ્યાં તે લાવણ્યા સાથે આવીને અનેકવાર ઊભો રહ્યો હતો ત્યાં જોઈ રહ્યો.
“સોરી લવ....પણ...આ શહેર...અહિયાની આ હવા...આ રિવરફ્રન્ટ...આ જગ્યા...અહિયાં બધે જ તું છે...જ્યાં જાવ ત્યાં બધે જ ...તારી મહેક છે...તારી યાદો છે...અને એ યાદો અત્યારે મને તકલીફ આપે છે..સોરી લવ......સોરી.....”
કેટલીક ક્ષણો બાદ તે બબડ્યો અને બાઇકનું એક્સિલેટર ફેરવી માર્યું.
મુખ્ય રોડ ઉપર આવી તેણે બાઇક હાઇવે તરફ હંકારી દીધું.
હાઇવે ઉપર આવતાં જ તેણે બાઇકની ઝડપ વધારી દીધી.
“બરોડા.....80 કિલોમીટર....!” હાઇવેની એક બાજુ લાગેલા સાઇન બોર્ડ ઉપર લખેલું સિદ્ધાર્થે મનમાં વાંચ્યું.
“ગૂડ બાય લવ.....!”
****
-સંપૂર્ણ-
“સિદ્ધાર્થ”
instagram@siddharth_01082014
