ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰਾਹਾਂ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ"
ਅਧਿਆਇ 1: ਨਵੀਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਗਗਨ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਕੂਲ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ, ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਮੌਕੇ ਆਏ। ਉਹ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪਲਾ ਬੜਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਜਿ਼ੰਦਗੀ ਇਕੋ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਗਗਨ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਅੱਜ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਸਲ ਸੁਖ-ਦੁੱਖ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਣੇ ਸਨ।
"ਪਿਓ, ਮੈਨੂੰ ਵੱਡਾ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਕੇ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਬਣਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ," ਗਗਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਉਸਦੇ ਪਿਓ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਬੱਚੇ, ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ, ਜਿਂਦਗੀ 'ਚ ਸਿਰਫ਼ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਬਣਨਾ ਹੀ ਮੁਖ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਸੱਚੀ ਅਹਿਮੀਅਤ ਆਪਣੀ ਮਹਨਤ ਅਤੇ ਸੰਘਰਸ਼ 'ਚ ਹੈ।"
ਗਗਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਜੋਸ਼ ਜਗਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਂਦਗੀ ਇੱਕ ਸਫ਼ਰ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਕਤਾਂ ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਉਸਦਾ ਮਨ ਯਕੀਨ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਕੜੀ ਦੇ ਝੋਲੇ ਨਾਲ ਹਰ ਰਾਹ ਚੁਣੇਗਾ, ਜੋ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਲਈ ਜਾਨਦਾ ਸੀ।
ਅਧਿਆਇ 2: ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ
ਜਦੋਂ ਗਗਨ ਸ਼ਹਿਰ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਉਹ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕਦਮ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਕਲਪਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ, ਗਗਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸਮਾਜ, ਨਵੀਆਂ ਰਵਾਇਤਾਂ ਅਤੇ ਇਕ ਵੱਖਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਹੋਇਆ।
ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਅਕੀਲਾਪਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਅਤੇ ਉਲਝੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਰੈਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਸਟੇਪ ਨਹੀਂ ਬੈਠਦਾ। ਪਰ ਗਗਨ ਨੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਹਾਸਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਚੱਲਦਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਦਿਮਾਗ ਲਗਾਤਾਰ ਸਿੱਖਣ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਰੱਖਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਜਿੰਨਾ ਤਜਰਬਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਹ ਗਹਿਰਾਈ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਸਾਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਖਤ ਇरਾਦਾ ਕਰ ਚੁਕਾ ਸੀ।
ਅਧਿਆਇ 3: ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਦਿਲਾਸਾ
ਅਜੀਬ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਗਗਨ ਦੇ ਸਮਝਣ 'ਚ ਆਇਆ ਕਿ ਨਵੀਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਨਾਲ ਨਾਲ ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਵੀ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਆਜ਼ਮਾਈਸ਼ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਸਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਅਤੇ ਚੁੱਕਰਦਾਰ ਰਾਜਕਾਰੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਹੀਦ ਦੋਸਤ ਤਨਵੀਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਤਨਵੀਰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ, "ਸੱਜਣਾ, ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਸੱਚੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦਾ ਹੈਂ, ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਪਨੇ ਸੱਚੇ ਹੋਣਗੇ। ਤੁਸੀਂ ਜਿੱਥੇ ਹੋ, ਉਸਦੇ ਨਾਲ਼ ਸਫਲਤਾ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਜ਼ਰੂਰ ਆਏਗੀ।"
ਗਗਨ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਕ ਨਵਾਂ ਜੋਸ਼ ਜਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਕਦੇ ਵੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਕੇ ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ। ਉਹ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਪਰਿਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਸਫਰ 'ਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ।
ਅਧਿਆਇ 4: ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪਾਠ
ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ, ਗਗਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੋਰਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਮੇਹਨਤ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮੰਜਿਲ ਵੱਲ ਵੱਧਦਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਇੱਕ ਨਵੀਆਂ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਇਆ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਿਛਲੀ ਜਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਪਨਿਆਂ ਦੇ ਬਾਰੇ ਬੜੀ ਸਿੱਖਣੀ ਮਿਲੀ।
ਅਜਿਹਾ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਗਗਨ ਨੂੰ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਮੱਸਿਆ ਨਾ ਆਈ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਨਵੇਂ ਤਜਰਬਿਆਂ ਨਾਲ ਉਸ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ, "ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹਾਰ ਕਿਵੇਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਤਨੀ ਮਹਨਤ ਹੈ?"
ਅਧਿਆਇ 5: ਸਫਲਤਾ ਦਾ ਸਮਾਂ
ਗਗਨ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਮਿਲਕੇ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਅਤੇ ਸਫਲਤਾ ਦਾ ਸਫਰ ਸੰਪੂਰਨ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਧੰਨਵਾਦ ਕਿਹਾ, ਜੋ ਉਸਦੇ ਨਾਲ਼ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੜੇ ਰਹੇ। "ਮਾਂ, ਪਿਓ, ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਸਪਨਿਆਂ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਤੁਸੀਂ ਜੇ ਨਾ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮੰਜਿਲ ਤੱਕ ਨਾ ਪੁੱਜ ਪਾਉਂਦਾ।"
ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਸਫਲਤਾ ਨੂੰ ਮਨਾਇਆ। ਗਗਨ ਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹਰ ਰਾਹ ਤੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਅਤੇ ਛਾਂਵੇਂ ਹਨ, ਪਰ ਜਿੱਥੇ ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਇਰਾਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਓਹਲੇ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।
ਸਿੱਟਾ
ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਗਗਨ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਸੰਘਰਸ਼ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਮੂਲਕ ਰਾਹਾਂ 'ਤੇ ਚਲਾ। ਉਸਨੇ ਸਿੱਖਿਆ ਕਿ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਅਸਲ ਸੁੱਖ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ, ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਜਿਊਣਾ ਹੈ।
