અંબિકા ગઢના મહેલ પર ત્રીજી વખત જતાં, ઉર્મિલા અને આર્યનના મનમાં એક અજાણ, અજ્ઞાન અને ઉત્સુકતાનું મિશ્રણ હતું. મહેલમાં પ્રવેશ કરતાં, પવનમાં એક થોડી અજાણી તીવ્ર સુગંધ ફેલાયેલી હતી, જાણે તેમને મહેલનું હ્રદય ફરી બોલાવતું હતું. મહેલના નક્કર પત્થરનાં ભીંતોમાંથી પસાર થતાં તેઓ શિલાલેખોની હારમાળા સુધી પહોંચ્યા. આ વખતે તેઓ મહેલના અંદર સૌથી જૂના શિલાલેખોને વાંચવા આવ્યા હતા, જે શાપના મૂળનું ગાઢ રહસ્ય ખોલી શકે.
શિલાલેખો પરના શબ્દો કોતરાયેલા હતા, ઘણાં તો બરડેલા અને નષ્ટ થયેલા હતા. આર્યને શિલાલેખોના ટૂકાં ટૂકાં લખાણોનું સંકલન કર્યું અને વાંચવા લાગ્યો:
“રાજવી પરિવારે એક એવો નિર્ણય લીધો હતો, જેનાથી તેમના શત્રુઓને બળ મળ્યું. તેમના શત્રુઓએ પ્રજાને કેદ કર્યા અને રાજકુમારી નિમિષા પર ભયંકર શાપ મૂકાવ્યો.”
ઉર્મિલા દરેક શબ્દને સાંભળી રહી હતી, જાણે આ લખાણ તેની જ રીતે બોલતું હોય. “આ શાપનો આરંભ ક્યાંથી થયો હશે?” તે મગજમાં વિચારતી રહી.
શિલાલેખ આગળ જણાવે છે:
“શાપ મુકનાર વ્યકિત રાજમહેલના જ એક ગોપ્ય મહંત હતા. તે મહંત રાજવી પરિવારના આશરોમાં હતા, પરંતુ તેઓ રાજાના વિરોધાભાસી નિર્ણયોથી નારાજ હતા. તેમના દ્રોહને કારણે આ શાપ પડ્યો.”
આ જાણીને આર્યન બોલ્યો, “મહંત એક આશ્રયદાતા હતા, પણ તેમના આ દુશ્મનાવટથી પરિવાર પર આ શાપ પડ્યો. શું તે મહંતની શક્તિને કોઈ તોડી શકશે?”
ઉર્મિલાએ તાત્કાલિક પુછ્યું, “આ શિલાલેખોમાં તેનો ઉકેલ શું આપેલો છે? શું મહંતનો અંત શક્ય હતો?”
“શિલાલેખ કહે છે કે...” આર્યન વાંચે છે, “મહંતની શક્તિને તોડવા માટે રાજકુમારીના પુનર્જન્મની જરૂર છે. રાજકુમારીનો આત્મા જ આ શાપને તોડી શકે છે.
પરંતુ...”
“પણ શું?” ઉર્મિલાએ ગભરાઇને પૂછ્યું.
“પુનર્જન્મ સદીઓથી અપૂર્ણ છે. શું તે ક્યારેય પૂર્ણ થશે? કોઈને ખબર નથી.”
આ શબ્દો સાંભળીને ઉર્મિલાની અંદર કંપન છવાઈ ગયું. તે શિલાલેખની સામે ઊભી રહીને કંઈક વિચારતી રહી.
“મારે હવે પોતાનું ભવિષ્ય જાણવું પડશે,” તે મનમાં બૂમો મારી રહી હતી.
“શું તું છે એ પુનર્જન્મ?” આર્યન એ ખુદને પણ આ સવાલ પૂછ્યો, પણ જોરથી બોલ્યું નહોતું. તે માત્ર ઉર્મિલાને જોઈ રહ્યો હતો.
“મારે હવે આ શિલાલેખના દરેક શબ્દને સમજવું પડશે. કદાચ હું જ શાપને દૂર કરી શકું,” ઉર્મિલાએ હિંમતથી જણાવ્યું.
શિલાલેખના અંતિમ ભાગમાં એક નકશો કોતરેલો હતો. નકશો મહેલની અંદર કોઈ ગુફાની તરફ દોરી જતો હતો. નકશો ત્રણે પ્રકારના ચિહ્નોથી ભરેલો હતો: ત્રિકોણ, વર્તુળ, અને ત્રિશૂલનું ચિહ્ન.
“આ નકશો ખરેખર ક્યાં જતો હશે?” આર્યને કહ્યું.
“આ જરૂર શાપના મૂળ સુધી લઈ જશે,” ઉર્મિલાએ જવાબ આપ્યો.
તેઓ બંને નકશાનું અનુસરણ કરતાં મહેલના એક તળિયા સુધી ગયા. ત્યાં પત્થરથી ઢાંકી એક ગુફા હતી, જે મોટાં દરવાજાથી બંધ હતી. દરવાજા પર શિલાલેખના શબ્દો કોતરાયેલા હતા:
“જે અહીં પ્રવેશ કરશે તે ભયનો સામનો કરશે અને શાપથી મુક્તિ પામશે.”
“આ છે શાપનું મુખ્ય સ્થાન,આ જ છે મારા પ્રશ્નોનું સમાધાન.” ઉર્મિલાએ ધીમેથી કહ્યું.
“હવે આગળ શું કરવું છે?” આર્યને ઉત્સુકતા સાથે પૂછ્યું.
“અંદર જવું પડશે. કશું પણ થાય, હું આ શાપનો અંત લાવીને જ છોડીશ,” ઉર્મિલાએ ઠરાવપૂર્વક કહ્યું.
તેઓ બંને દરવાજો ખોલવા માટે આગળ વધ્યા. દરવાજો ખોલવા માટે સામેથી ત્રણે ચિહ્નોને યોગ્ય રીતે ગોઠવવાનું હતું. તે કાર્ય કરતા પહેલા, મહેલના ભીતરથી બળવાન પવનની ગુજરી મોસમી વાદળ જેવો અવાજ આવ્યો.
“શું આ શાપની શક્તિ છે?” આર્યન ગભરાઈને બોલ્યો.
“જે પણ છે, તે મને રોકી શકે નહીં,” ઉર્મિલાએ હિંમતભર્યા અવાજે કહ્યું.
ઉર્મિલાએ ત્રિકોણ, વર્તુળ, અને ત્રિશૂલને યોગ્ય ક્રમમાં ગોઠવ્યા, અને દરવાજો ધીમે ધીમે ખૂલવા માંડ્યો. અંદર શું રહેલું છે અને શું તે તેની કથાનક સાથે જોડાયેલું છે? કે શું તે શાપને તોડી શકે છે?
આ સવાલોના જવાબ માટે, તે બંને શાંતી અને તણાવ વચ્ચેના મકાનમાં પ્રવેશતા હતા, જ્યાં રહસ્યમય ભવિષ્ય તેમનું રાહ જોઈ રહ્યું હતું.
