અંબિકા ગઢમાં પ્રવેશતા જ ઉર્મિલા અને આર્યનને જાણે બીજા જ એક વિશ્વમાં પ્રવેશ કર્યો હોય એવું લાગ્યું. પવન અચાનક થંભી ગયો હતો, અને હવામાં એક અજાણી ઘાટો સુગંધ ફેલાઈ હતી. આ સુગંધમાં કોઈક પ્રાચીન વાસ્તવિકતાનો પરિચય હતો. મહેલની બહાર મોરના આકારવાળું વિશાળ દરવાજો હતો, જેની ઉપર શિલાલેખો કોતરવામાં આવ્યા હતા.
આ શિલાલેખમાં મોટા અક્ષરે લખાયું હતું:
"જે કોઈ આ મહેલના રહસ્યમાં પ્રવેશ કરશે, તે પોતાના ભવિષ્યનું બલિદાન આપશે."
આ શબ્દોએ બંનેને એક ક્ષણે ચૂપ કરી દીધા. ઉર્મિલાના મનમાં એક મિશ્ર લાગણી ઊભી થઈ. તે ડરી ગઈ, પણ સાથે સાથે ઊંડા રહસ્ય જાણવાની ઉત્સુકતા વધતી ગઈ. આર્યન તેની બાજુએ ઊભો હતો, પણ તેના ચહેરા પરનો ગંભીર અભિપ્રાય તેને વળાવતો ન હતો. “આ મહેલમાં અમને અમારા જવાબ જરૂર મળશે,” તેણે નક્કી અવાજમાં કહ્યું.
જેમ જ તેઓ મોરના આકારવાળા દરવાજાને ધકેલી અંદર પ્રવેશ્યા, તેમ જ સારો ઠંડો પવન આ પરિસરની અંદર પ્રવેશી ગયો. અંદરનો માહોલ અલગ જ હતો—એકજ પણ જીવંત જીવ હાજર ન હોય તેવું શાંત અને અનિશ્ચિત. માટીના ધૂળથી ભરેલી દીવાલો ઉપર મોટી ટોચના શિલ્પો અને ચિત્રો હતા.
તેઓ ચિત્રગૃહમાં પહોંચ્યા, જ્યાં દિવાલો પર લગભગ દરેક ચિત્રમાં એક મહાન રાજવી પરિવાર દર્શાવાયો હતો. એક ચિત્ર ખાસ ઊભરતું હતું. તેમાં એક રાણી રાજમંડપમાં બેઠી હતી. તેના ચહેરા પર શાંતિ પણ એક પ્રભાવશાળી શક્તિ દેખાતી હતી.
“ઉર્મિલા, જુઓ!” આર્યન આશ્ચર્યથી બોલ્યો.
“આ રાણીના ચહેરા પર જોવો! તે તમને બરાબર મળતી આવે છે.”
ઉર્મિલાએ ચિત્રના સામે ઊભી રહીને એની તરફ નજર ગાડેલી. રાણીના ચહેરાની દરેક રેખા, આંખોની શાંતિ અને મૌન હાસ્ય જાણે તેને આઇનેમાં પોતાનું પ્રતિબિંબ જોઈ રહી હોય એવું લાગ્યું. તે થોડી ઘભરી ગઈ, અને સાથે સાથે અજાણી રીતે આ ચિત્ર તરફ ખેંચાયેલી પણ અનુભવી રહી હતી.
અચાનક ઉર્મિલાના મગજમાં એક ઝટકો થયો. તેને એવું લાગ્યું કે ચિત્રથી બહાર આવતા ઘણા અવાજો ગુંજતા હતા—સાંસ્કૃતિક ગીતો, ખડકતા ઘુંઘરાં અને ઘોડાની ટાપોની ધૂમ. તેને થયું કે ચિત્રમાં દર્શાવેલી દુનિયા જીવંત બની ગઈ છે. તે એક પળ માટે ચિત્રમાં પોતાની સાથેનો સંવાદ કરવા લાગી.
"તમે કોણ છો? શું હું તમારા જીવન સાથે જોડાયેલી છું?" તે અવાજે ચૂપસાંથી કહી ઊભી રહી.
આર્યને પણ ચિત્રમાં રસ લીધો. "ક્યાંક એવું તો નથી કે તારા ભવિષ્ય અને આ મહેલના ભૂતકાળ વચ્ચે કોઈક અનોખી કડી છે?" તેણે વિધિપૂર્વક ચર્ચા કરી.
ચિત્રોની નીચે કેટલાક શિલ્પો અને શિલાલેખો પણ હતા. એ શિલાલેખોમાં એક અજાણી ભાષા લખવામાં આવી હતી. આર્યન પાસેના નોટપેડમાં તે લખાણ નકલ કરી રહ્યું હતું. તે વારંવાર કહેતો, “આ લખાણમાં અમુક ખાસ સંકેત છે. કદાચ તે મહેલના રહસ્યોના દ્વાર ખોલી શકે છે.”
ઉર્મિલાએ ખૂણાની બાજુએ પડેલા ચાંદીના પાંસાં પર નજર નાખી. એ પાંસાં ઉપર એક જાદુઈ ગોળ ચિહ્ન હતું, જે તેનાં સપનામાં પણ હમેશાં દેખાવતું હતું. “આ કંઈક છે જે મારા સપનામાં વારંવાર આવતું હતું!” તે કંપતા અવાજમાં બોલી.
“માનો કે અહીં તારા સપનામાં જોયેલા તત્ત્વો જીવંત થાય છે,” આર્યને કહ્યું, અને શાંતિપૂર્વક ચિહ્નના નકશા ઉતારવા લાગ્યો.
શિલાલેખ વાંચ્યા પછી, તેઓ મહેલના વધુ અંદર ગયા, જ્યાં મોટી પટ્ટાવાળા દરવાજા પર ઝાંખું, પણ અત્યંત પ્રભાવશાળી કોતરકામ હતું. દરવાજાના ઉપર લખાણ હતું:
“આ દરવાજા ખોલવાથી તમારું અતીત ફરી જીવંત બનશે!”
આર્યન થોડુંક રોકાઈ ગયો, પણ ઉર્મિલાની હિંમત જાગી ગઈ. “હું આ ભયને પાર કરીશ. જે પણ અતીત છે તે જાણવું જરૂરી છે,” તેણે કહ્યું.
આ બે જણા ભીતર જતાં જ એવી જગ્યા પર આવી ગયા જ્યાં ન જાણે સમય સ્થિર થઈ ગયો હોય. દરવાજાની પાછળની જગ્યા અનોખી જ હતી. અહીં એક વિશાળ હોલ હતો, જ્યાંનું થાળું મૂર્તિ અને પ્રકાશ જાણે કોઈ અદ્રશ્ય શક્તિનાં સ્વાગત માટે તૈયાર હતું.
આ જગ્યા પર તેઓને ફરી એક નવો શિલાલેખ જોવા મળ્યો. એમાં લખ્યું હતું:
“જે આ મહેલમાં છુપાયેલા રત્નનો પીછો કરે છે, તે પોતાનું ભવિષ્ય બદલે છે. એ શું મેળવીશ તે તેના ઉપર જ છે!”
આ લખાણ વાંચીને બંને એકબીજાને જોઈ રહ્યા હતા. તેમને લાગ્યું કે મહેલનો રહસ્ય માત્ર શરૂ થયું છે, અને તે જરાય સરળતાથી સમાપ્ત થવાનું નથી.
આ આગવી જગ્યા અને તેના રહસ્યો ઉર્મિલાના સપનાની સાચી કડીઓ જોડવાના સબુત બની રહી હતી, અને તે હવે વધુ ઊંડે ઉતરવા તૈયાર હતી.
