त्यावेळी मी तीन वर्षांचा होतो, माझा मोठा भाऊ सुखेश पाच वर्षांचा होता आणि माझी धाकटी बहीण भाविका फक्त सहा महिन्यांची होती. माझ्या आईला एका गंभीर आजाराने ग्रासले होते. तिला कांदिवली स्टेशनबाहेर एका सेनेटोरियममध्ये ठेवण्यात आले होते. माझे वडील दररोज सकाळी ९ वाजता मुंबईला जाणारी लोकल ट्रेन पकडत असत. स्टेशन जवळच होते, त्यामुळे ट्रेन आल्याचे ऐकताच ते बाहेर पडून टीसी केबिनमध्ये चढत असत. आणि आम्ही दोघे भाऊ बाहेर पॅसेजमध्ये बसून खेळत माझ्या वडिलांना जाताना पाहत असू.
अविस्मरणीय यात्रा - रंजन कुमार देसाई - (1)
प्रकरण - 1 त्यावेळी मी तीन वर्षांचा होतो, माझा मोठा भाऊ सुखेश पाच वर्षांचा होता आणि धाकटी बहीण भाविका फक्त सहा महिन्यांची होती. माझ्या आईला एका गंभीर आजाराने ग्रासले होते. तिला कांदिवली स्टेशनबाहेर एका सेनेटोरियममध्ये ठेवण्यात आले होते. माझे वडील दररोज सकाळी ९ वाजता मुंबईला जाणारी लोकल ट्रेन पकडत असत. स्टेशन जवळच होते, त्यामुळे ट्रेन आल्याचे ऐकताच ते बाहेर पडून टीसी केबिनमध्ये चढत असत. आणि आम्ही दोघे भाऊ ...Read More
अविस्मरणीय यात्रा - रंजन कुमार देसाई - (2)
प्रकरण - 2 काही दिवस गेले. आजीकडून मारहाण झाल्यानंतर मी नियमितपणे शाळेत जाऊ लागलो. पण माझा सुखेश पुन्हा शाळेत जाणे बंद केले होते. यावेळी तो लगेच पकडला गेला. आणि माझ्या आजीने सुखेशला निर्दयीपणे मारहाण केली होती. तिने त्याला जेवणही दिले नव्हते. आणि तिने त्याला रात्रभर शेजारच्या एका अंधाऱ्या खोलीत बंद केले होते. सुखेशसाठी ही जीवघेणी शिक्षा ठरली. तो शाळेत जाऊ इच्छित नव्हता. आणि देवाने त्याला अशा प्रकारे मदत केली होती! तो गंभीर आजारी पडला होता. ...Read More