ભાગ 1: "જ્યાંથી બધું શરૂ થયું…"(– વરસાદી સવારે, જૂન મહિનો, જૂનાગઢ)જૂનાગઢનાં જૂના મેઘલધામ પવન વચ્ચે આજે પણ હજી વરસાદ રહ્યો હતો. રસ્તાની કિનારે ઊભેલી ગાડીના ટપોરાં પર વરસાદનાં ટીપાં એક નવી સૂર લાવી રહ્યાં હતા. બસ સ્ટેશન પાસે એક છોકરી છત્રી લઈને ઊભી હતી – કાવ્યા.કાવ્યા… જૂનાગઢ કોલેજમાં ફાઇન આર્ટસમાં અભ્યાસ કરતી, મીઠી વાતો કરતી અને કંઈક અલગ સપનાઓ જીવી રહેલી છોકરી. આંખોમાં એક ચમક હતી, પણ એક ખાલીપણું પણ. તે આજે નવી સેમેસ્ટર માટે કોલેજ જતી હતી. વરસાદમાં ભીંજાતા રસ્તાઓ, અને કાવ્યા તરફ ઊંટતી નજરો – ...Read More

ભાગ 2: અંતરાળમાં છુપાયેલું સત્ય( – સવારે 4 વાગે, કાવ્યાનું દિલ તૂટી ગયું)રાત વીતી ગઈ હતી… પણ કાવ્યા માટે તો કોઈ ઝેરી ઉજાસ જેવી હતી. અવિનાશે કહ્યું હતું કે, "હું મારી બહેનની હત્યામાં મુખ્ય આરોપી રહ્યો છું…" — એ પળે કાવ્યાની દુનિયા ચકનાચૂર થઈ ગઈ હતી.તે આંખો બંધ કરીને આખી રાત એ જ વિચારતી રહી —"એ વ્યક્તિ જેને હું ધીમે ધીમે મારા અંતરમાં જાગ્યા વિના પ્રેમ કરવાનું શરૂ કર્યું… શું એ એક હત્યારો હોઈ શકે?"ઘરનો દરવાજો ખૂલી રહ્યો હતો… સાફિયા બાઈએ કાવ્યાને ચા આપતી કહ્યું:સાફિયા: “બેબી… આખી રાત લાઈટ ચાલુ હતી. બધું ઠીક છે ને?”કાવ્યા: “ઠીક છે સાફિયા બાઈ… ...Read More

ભાગ 3: પડછાયાઓના પીછાપાણીની લહેર વચ્ચે, એક જૂનો ફાર્મહાઉસ, અને એ તસ્વીર જે સઘળું બદલવાનો ઈશારો કરે છે)કાવ્યાના હાથમાં એક વિન્ટેજ ફોટો – ત્રણ લોકો... અદિતિ, સૌમ્ય અને એક એવો શખ્સ જે તેના બાળપણનો સ્તંભ હતો – પપ્પા!કાવ્યાનું અંતઃકરણ ધ્રુજી ઉઠ્યું. એ ફોટો જેણે પિતા માટેનું ધરમારા કર્યું.કાવ્યા (મનથી):"શું એ સંયોગ હતો કે મારા પપ્પા એ લોકો સાથે હતાં? કે શું એ ક્યારેક અદિતિના જીવનનો ભાગ રહ્યા છે...? અને મને કદી નહિ કહેલું?"કાવ્યાએ એ ફોટો પકડી રાખ્યો, જેમ કોઈ ભીતરના તૂફાનને રોકી રહી હોય...– પપ્પાના ભૂતકાળનો દરવાજો ખૂલે છે(કાવ્યા ઘરે આવીને પપ્પાની જૂની ફાઇલ્સ ખોલે છે)કાવ્યા પપ્પાનું જૂનું લોકર ...Read More

ભાગ 4: અંધારાની આંખોઅવાજ જે મરી ગયો હતોરાત્રિના 2 વાગ્યે, કાવ્યા એક જૂની દર્દનાક રેકોર્ડિંગ સાંભળી રહી હતી. રજની દ્વારા અપાયેલું ઓડિયો ફાઈલ. તેમાં અદિતિનો અવાજ હતો:> “હું કોઈનો ભરોસો નહિ કરી શકું. એમણે મને કહ્યું કે જો હું કશું બોલીશ તો... મારો ભાઈ નહિ બચી શકે.”એ અવાજમાં એક અજાણી ધબક હતી – ભય અને ભરોસાનો મિશ્રણ.કાવ્યા (મનથી): "મારે બધું બહાર લાવવું પડશે – માત્ર અદિતિ માટે નહિ... પણ તમામ માટે જેમને આ ‘અંધારાની આંખો’એ અંધારામાં ધકેલી દીધા.”ડૉ. નયન વર્માની પડછાયાંડૉ. નયન વર્મા હવે એક વિશ્વવિખ્યાત ન્યુરોફાર્મા કંપની – "SynogenX" – ના CEO હતા. કાવ્યા અને અવિનાશે તેમની હકીકત ...Read More

ભાગ 5: વિસ્મૃતિનું વતનપ્રસ્તાવના:જ્યાં પપ્પાની જૂની ડાયરી એક ગુમ રહસ્યનો દરવાજો ખોલે છે, ત્યાંથી શરૂ થાય છે કાવ્યાની સૌથી પરીક્ષા – સાચા પ્રેમ, પિતા પરનો વિશ્વાસ, અને એક માનસિક ષડયંત્ર સામે લડત. જ્યારે વિશ્વાસ તૂટી જાય અને સ્મૃતિ ખોવાઈ જાય ત્યારે શું ઉંગેલું પ્રેમ પાછું મળે છે?સ્મૃતિનો શુન્ય પ્રદેશસવારના શાંત પળોમાં, જ્યારે ઝાંખી સૂર્યકિરણો કાવ્યાના ચહેરા પર પડ્યા, એણે પપ્પાની જૂની ડાયરીનું પાનું ફરીથી વાંચ્યું. પાનું કાંપતું લાગતું હતું, જાણે શબ્દો પિંજરામાંથી છૂટવા માગતા હોય. માફ કરજે પુત્રી... હું એના પ્રેમથી ડરી ગયો હતો. અદિતિ અને સૌમ્ય વચ્ચે જે હતું, એ ને કબૂલ કરવું સરળ નહોતું. પણ મારી વફાદારી ત્યાં ...Read More

ભાગ 6: "વિશ્વાસનો પરતાવ"સવારના સુમસામ પળોમાં કાવ્યાની આંખ ખૂલી. પંખીઓનો કલરવ તેની બારી પાસે ભીનું સંગીત વગાડી રહ્યો હતો, એની અંદર એક શાંતિનો ઊંડો અણસાર હતો — શાંતિ નહિ, એવું એક શૂન્ય જે તાજેતરના વાવાઝોડા પછી છવાઈ ગયું હોય એવું લાગતું.અદિતિની ડાયરીનું છેલ્લું પાનું તે રાતે ફરી વાંચી ગયું હતું. તે પંક્તિઓ જેમ-જેમ ફરી પડતી ગઈ, તેમ-તેમ એક અવ્યક્ત ભરોસાનો હળવો પ્રકાશ તેના હૃદયમાં ઝળહળતો લાગ્યો:"વિનુ... જો તું આ વાંચી રહ્યો છે, તો સમજજે કે મેં તને ક્યારેય દોષી નથી માન્યો."અવિનાશ એક હત્યારો ન હતો. પણ વિશ્વાસ તો બસ શબ્દ નહીં રહ્યો હતો હવે... એ એક પગથિયો હતો — ...Read More

ભાગ 7: અધૂરું અસ્તિત્વસવારના સૂક્ષ્મ પ્રકાશમાં કાવ્યા એક પત્ર ઊંધી આંખે જોઈ રહી હતી. ખાકી રંગનો લિફાફો, ઉપર ટપકેલા નિશાની અને અંદર લખાયેલા ત્રણ શબ્દો: "તમારા પિતાનું બીજું અસ્તિત્વ". એ ત્રણ શબ્દોએ જ કાવ્યાના હ્રદયમાં ભૂકંપ લાવી દીધો હતો.પત્રની અંદર, એક જૂનો ફોટો – પપ્પા, એક અજાણી સ્ત્રી અને એક બાળક. ફોટો પાછળ લખેલું હતું:"માફ કરજે. આ છે તારો અર્ધો ભાઈ... અનય."કાવ્યા: "મારા પપ્પા... બીજી જગ્યા પર પણ કોઈના પિતા હતા? એ બાળકોના શું હક હતા? અને હું તો એમની એકમાત્ર દીકરી માનતી રહી..."(અવિનાશ અને કાવ્યા વચ્ચે સંવાદ)કાવ્યાએ શંકા, ગુસ્સા અને દુઃખ વચ્ચે decision લીધું – એને સાચું જાણવું ...Read More

ભાગ 8: અર્ગણાશ્રમની અંદર છુપાયેલો પડછાયોસવારના પહેલા કિરણ સાથે જ ટ્રેનના દરવાજા પરથી અવિનાશ, કાવ્યા અને અનય ઊતર્યા. સાવ સ્ટેશન... જેવું કે સમય અહીં અટકી ગયો હોય. હર પલ, ઘડી અને લમ્હો એક અનામત ભય સાથે ગૂંથાયેલા લાગતા હતા.અર્ગણાશ્રમ ત્યાંથી માત્ર ચાર કિલોમીટર દૂર હતો – જૂના પત્થરોથી બનેલો રસ્તો, જેના બાજુઓએ ઘણી ઝાડીઓ, જૂની દિવાલો અને ભૂતકાળના પડછાયાઓ છૂપેલા હતા.(સાંજ પડતી થતી – અશ્વિન મહિના દરમિયાન અર્ગણાશ્રમ)ત્રણેય ત્યાં પહોંચ્યા ત્યારે ઘમાસાણ અંધારું પથરાઈ ચૂક્યું હતું. એક મોટું લોખંડનો દરવાજો જે પર જૂના સંસ્કૃતમાં લખેલું હતું – "અહિં જ રહે છે સત્ય અને ભ્રમ વચ્ચેની તીક્ષ્ણ રેખા."અવિનાશ એ દરવાજા ...Read More

ભાગ 9: અંત જે અંત નથી લાગતોસમાધિ પાસેની રાત્રિ કાળું કમ્બળ ઓઢીને ખીચાયેલી હતી. કાવ્યા, અવિનાશ અને સૌમ્ય – માણસો હવે માત્ર પાત્રો નહોતા, તેઓ કથા પોતે બની ગયા હતા. અદિતિ હવે એક સ્મૃતિ હતી, પણ એવી સ્મૃતિ કે જે દરેક ધબકારા સાથે જીવતી હતી.કાવ્યાનું મન હવે ઠરેલું હતું – કદાચ પ્રથમવાર. એણે પોતાની જાતને પૂછ્યું – "મારી રેખા હવે કઈ દિશામાં જાય છે? શું હું અદિતિને પાછળ મૂકી શકીશ? કે પછી એ મારી જ એક અદ્રશ્ય છાયા છે?"(અશ્રમ છોડવાનો સમય)મહારાજ સુમેર તેમનો આશીર્વાદ આપી ચૂક્યા હતા. તેમણે છેલ્લી વાર કહ્યું:"સત્ય જ્યારે આખરે જણાય છે, ત્યારે દુખ પણ અવશ્ય ...Read More

ભાગ 10: વિશ્વાસનો અંતિમ સફર(પ્રારંભ – કાવ્યાના નવા જીવનની શરૂઆત)સમય પસાર થયો...અવિનાશ હવે એક શાળામાં બાળકોને માનસશાસ્ત્ર શીખવતો રહ્યો. તેની આત્મકથાની પુસ્તક પર કામ કરી રહી હતી, અને સૌમ્ય એક આશ્રમમાં આધ્યાત્મિક માર્ગદર્શક તરીકે સ્થિર થયો હતો.'અતૂટ બંધન' હવે માત્ર એક ઘટના નહીં રહી – એ ત્રણેય માટે આત્માનુભૂતિનો સંદેશ બની ગઈ હતી. પણ અહિયાં સુધી પહોંચતા પહેલા... હજી એક અધ્યાય બાકી રહ્યો હતો.(ફ્લેશબેક – અદિતિના જીવનના રહસ્યોનો ખુલાસો)કાવ્યાને એક વાર ફરી અદિતિના જૂના લેટરબોક્સમાંથી એક પત્ર મળ્યો – જે ક્યારેય ખૂલે નહીં એવો લાગતો હતો. પત્ર પર લખેલું હતું:"જ્યારે તું આ વાંચી રહી હશે, ત્યારે કદાચ હું નહિ ...Read More