ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವರು
ಬೆಳಗ್ಗೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ವಿರೂಪಾಕ್ಷಿ ಮಠದ ಗಂಟೆ ಬಾರಿಸಿದಾಗ, ಆ ಊರ ಸಮಸ್ತ ಮೌನಕ್ಕೆ ಕದಲಿಕೆಯ ಸಂಕೇತ ದೊರಕಿದಂತಾಗಿತ್ತು. ಇದು ಕೇವಲ ಗಂಟೆಯ ಸದ್ದು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಇದು ವಾರಣಾಸಿಯ ಸಂಕೇತ, ಅಲ್ಲಿನ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರ ಪಾಲುದಾರಿಕೆಯ ಸಂಕೇತ. ಆ ಊರಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮೂಲೆಯೂ ಒಂದು ಕಥೆ, ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೂ ಒಂದು ಪಾತ್ರ. ಆದರೆ, ಆ ದಿನ, ಎಲ್ಲ ಕಥೆಗಳಿಗಿಂತಲೂ ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಒಂದು ಕಥೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಕಥೆಯ ನಾಯಕ ದೇವೇಂದ್ರ
ದೇವೇಂದ್ರ ಆ ಊರಿನ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೀಮಂತ ವರ್ತಕ. ಹೊಳೆಯುವ ರೇಷ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಸಗಟು ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ಆತನ ಹೆಸರು ಭಾರತದ ಮೂಲೆ ಮೂಲೆಗೂ ಪಸರಿಸಿತ್ತು. ಆತನ ಸಂಪತ್ತು ಎಷ್ಟಿದೆಯೆಂದರೆ, ಎಷ್ಟೇ ಎಣಿಸಿದರೂ ಮುಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ದೊಡ್ಡದಾದ, ರಾಜಮಹಲ್‌ನಂತಹ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಆತ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ದಾನ-ಧರ್ಮ, ಸಹಾಯ ಎಂದರೆ ಆತನಿಗೆ ದ್ವೇಷವಿತ್ತು. ಆತನ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಹಣವೇ ದೇವರು, ಸಂಪಾದನೆಯೇ ಮಂತ್ರವಾಗಿತ್ತು.
ಒಂದು ದಿನ, ಮುಂಗಾರು ಮಳೆ ತೀವ್ರವಾದಾಗ, ದೇವೇಂದ್ರನ ಅಂಗಡಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನೀರು ತುಂಬಿತು. ಲಕ್ಷಾಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಮೌಲ್ಯದ ರೇಷ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಗಳು ಹಾಳಾದವು. ಈ ನಷ್ಟ ಆತನಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಆಘಾತ ನೀಡಿತು. ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಆತನ ಉದ್ಯಮದ ಪೈಪೋಟಿಗಾರರು ಕೂಡ ಹೊಸ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಅವನನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೊರ ಹಾಕುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿದ್ದರು. ದೇವೇಂದ್ರನ ವ್ಯವಹಾರಗಳು ಕುಸಿಯತೊಡಗಿದವು. ಲಕ್ಷಾಂತರ ರೂಪಾಯಿಗಳ ನಷ್ಟ, ಒತ್ತಡದಿಂದ ಆತನ ಆರೋಗ್ಯವೂ ಕ್ಷೀಣಿಸಿತು. ವೈದ್ಯರು, ನಿಮಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಚಿತ್ರ ಕಾಯಿಲೆ ಬಂದಿದೆ. ಅದು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಾಸಿಯಾಗಲು ದೇವರು ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಪ್ರಸನ್ನರಾಗಬೇಕು," ಎಂದರು.
ದೇವೇಂದ್ರನಿಗೆ ವೈದ್ಯರ ಮಾತು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ದೇವರು, ಪ್ರಸನ್ನತೆ! ಇದೆಲ್ಲಾ ಮೂಢ ನಂಬಿಕೆ, ಎಂದು ಆತ ಗೇಲಿ ಮಾಡಿದ. ಆದರೂ, ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಆತನ ನೋವು ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಔಷಧಿಗಳು ಕೆಲಸ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆತನ ದಪ್ಪ ಚರ್ಮದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಗುಳ್ಳೆಗಳು ಏಳತೊಡಗಿದವು. ಇಡೀ ಊರೇ ಅವನಿಂದ ದೂರವಾಯಿತು, ಆತನ ಸಂಪತ್ತಿನ ವೈಭವ ಕಣ್ಣು ಮುಂದೆ ಕುಸಿಯತೊಡಗಿತು. ಕೊನೆಯ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ, ಆತನ ಹೆಂಡತಿ ಕಮಲಮ್ಮ, ವಾರಣಾಸಿಯ ಆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವ ಒಬ್ಬ ಮಹಾತ್ಮರಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಕೇವಲ ಒಂದು ನೋಟದಿಂದಲೇ ಕಾಯಿಲೆಗಳನ್ನು ಗುಣಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಂಡರೆ ಒಂದು ವೇಳೆ ನಿಮ್ಮ ಕಷ್ಟ ಪರಿಹಾರವಾಗಬಹುದು, ಎಂದಳು.
ದೇವೇಂದ್ರ ಅಸಹಾಯಕರಾಗಿದ್ದ. ಸಂಪತ್ತು, ವೈಭವ ಎಲ್ಲವೂ ಆತನಿಂದ ದೂರ ಸರಿದಿದ್ದವು. ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದೆ, ಆತ ತನ್ನ ಅಳಿದುಳಿದ ಸಂಪತ್ತಿನೊಂದಿಗೆ ಕಮಲಮ್ಮಳ ಜೊತೆ ವಾರಣಾಸಿಯ ದಾರಿಯನ್ನೇ ಹಿಡಿದ. ಅವರ ಪ್ರಯಾಣ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಹಳ್ಳಿಗರು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಾಗ, ನಾನು ದೇವೇಂದ್ರ. ನನಗೆ ದಯವಿಟ್ಟು ನೀರು ಕೊಡಿ, ಎಂದು ಆತ ಬೇಡಿಕೊಂಡಾಗ, ಒಬ್ಬ ರೈತ ನಕ್ಕನು ನಿಮಗೆ ನೆನಪಿದೆಯೇ? ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಮಗಳ ಮದುವೆಗೆ ಸಾಲ ಕೇಳಲು ಬಂದಿದ್ದೆ. ಆಗ ನೀವು ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವರು ಎಂದು ಹೇಳಿ ನನ್ನನ್ನು ಗೇಲಿ ಮಾಡಿದ್ದಿರಿ. ಇವತ್ತು ನನಗೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ.
ಮುಂದೆ, ಹಸಿವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಬೀದಿ ಬದಿಯ ವ್ಯಾಪಾರಿಯೊಬ್ಬನ ಬಳಿ ಹಣ ನೀಡಿ ಆಹಾರ ಕೇಳಿದಾಗ, ಆ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಹೇಳಿದ. ನನಗೆ ಈ ಹಣ ಬೇಡ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ನೀವು ನನ್ನ ಅಂಗಡಿಗೆ ತಗಾದೆ ಮಾಡಿ ಬೀದಿ ಪಾಲು ಮಾಡಿದ್ದಿರಿ. ನನಗೆ ನೆನಪಿದೆ, ನಿಮ್ಮ ಕೈಲಿದ್ದರೂ ನೀವು ಸಹಾಯ ನೀಡಲಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಣವಿದ್ದರೂ ನಾನು ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಆಹಾರ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ.
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಡೆ, ದೇವೇಂದ್ರನಿಗೆ ಆತನ ಹಿಂದಿನ ಜೀವನದ ಕ್ರೂರ ಮುಖವನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆತ ದಯೆ ತೋರದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ, ಇಂದು ಆತನಿಗೆ ಅದೇ ಕಹಿಯನ್ನು ಉಣಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವರು ಎಂದು ಆತ ಹಿಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ ಅದೇ ಮಾತು ಇಂದು ಆತನಿಗೆ ಶಾಪವಾಗಿ ತಿರುಗಿದ್ದಂತಾಗಿತ್ತು.
ಕೊನೆಗೂ, ಅವರು ಆ ಮಹಾತ್ಮರ ಆಶ್ರಮವನ್ನು ತಲುಪಿದರು. ಮಹಾತ್ಮರು ಬೇವಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು, ಪ್ರಶಾಂತತೆ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿತ್ತು. ದೇವೇಂದ್ರನು ಅವರ ಪಾದಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು, ಸ್ವಾಮಿ, ನಾನು ಮಹಾ ಪಾಪಿ. ನನ್ನ ರೋಗ ಗುಣಪಡಿಸಿ. ನನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ, ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಂಡ.
ಮಹಾತ್ಮರು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಬಹಳ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ, ಅವರು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಕ್ಕರು.
ದೇವೇಂದ್ರ, ಎಂದರು ಮಹಾತ್ಮರು, ನಿನ್ನ ರೋಗಕ್ಕೆ ಮದ್ದು ಇಲ್ಲ. ನೀನು ಸಂಪಾದಿಸಿದ ಕೋಟ್ಯಂತರ ಹಣವು ಒಂದು ಮನುಷ್ಯನ ಪ್ರೀತಿ, ಕರುಣೆ, ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಮುಂದೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಮಣ್ಣಿನ ಮುದ್ದೆ. ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ದೇವರು ಏನನ್ನೂ ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವರು ಆಗಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ನಾವು ಬೇಡಿದ್ದನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನು ಸದಾ ನೀಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾನೆ. ನೀನು ಬೇಡಿದರೂ ನಿರಾಕರಿಸಿದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಹೃದಯಗಳ ನೋವು ನಿನ್ನ ರೋಗವಾಗಿದೆ. ಇವತ್ತು ನೀನು ಬೇಡುತ್ತಿದ್ದೀಯ, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಬೇಡಿಕೆಗೆ ಮೌಲ್ಯವಿಲ್ಲ.
ದೇವೇಂದ್ರನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೀರು ಸುರಿಯಿತು. ಕಮಲಮ್ಮ ಆತನನ್ನು ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಳು.
ಸ್ವಾಮಿ, ಹಾಗಾದರೆ ನನ್ನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಮುಕ್ತಿ ಇಲ್ಲವೇ? ನಾನು ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗದೇ ಸಾಯಬೇಕೇ? ಎಂದು ಆತ ಅಳುತ್ತಾ ಕೇಳಿದ.
ಮಹಾತ್ಮರು, ಮುಕ್ತಿ ಇದೆ. ಹೋಗಿ, ನೀನು ಈ ವರೆಗೆ ಯಾರಿಗೆಲ್ಲಾ ನೋವು ನೀಡಿದ್ದೀಯೋ, ಯಾರಿಗೆಲ್ಲಾ ಸಹಾಯ ಬೇಡಿದರೂ ನೀನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದೀಯೋ, ಅವರ ಕಾಲು ಹಿಡಿದು ಕ್ಷಮೆ ಬೇಡು. ಅವರ ಹೃದಯದಿಂದ ನಿನಗೆ ನಿಜವಾದ ದಯೆ ದೊರೆತರೆ, ಆ ದಯೆಯೇ ನಿನ್ನ ರೋಗಕ್ಕೆ ಮದ್ದು. ಇಂದಿನಿಂದ, ನೀನು ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವನು ಆಗಿ ಉಳಿಯಬೇಡ. ಬೇಡದಿದ್ದರೂ ಕೊಡುವವನಾಗು,ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.
ದೇವೇಂದ್ರನಿಗೆ ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನವಾದಂತಾಯಿತು. ಆತ ತಕ್ಷಣ ಕಮಲಮ್ಮನ ಜೊತೆ ವಾರಣಾಸಿಯ ಬೀದಿಗಳಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದ. ಆತ ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ, ತಾನು ಅವಮಾನಿಸಿದ ರೈತ, ವ್ಯಾಪಾರಿ, ಕೆಲಸಗಾರರು, ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಕ್ಷಮೆ ಬೇಡಿದ. ಮೊದಲು ಯಾರಿಗೂ ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ದೇವೇಂದ್ರನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿನ ಬದಲಾವಣೆ, ಆತನ ಅಂತರಾಳದ ನೋವು ಕಂಡಾಗ, ಅವರಹೃದಯಗಳು ಕರಗಿದವು. ದಿನಗಳು ಕಳೆದಂತೆ, ದೇವೇಂದ್ರನಿಗೆ ಆತನ ದೈಹಿಕ ರೋಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮಾನಸಿಕ ರೋಗವೇ ಮುಖ್ಯವಾಯಿತು. ಆತ ತನ್ನ ಉಳಿದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಬಡವರಿಗೆ ಆಶ್ರಯ, ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನೆರವು, ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಸೌಲಭ್ಯ. ಆತ ಆ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಕರುಣೆಯ ಹೊಸ ರೂಪವಾದನು. ಆತನಿಗೆ ದಯೆ ತೋರಿದವರು, ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದವರ ಆಶೀರ್ವಾದಗಳು, ಬೇಡದಿದ್ದರೂ ಸಿಕ್ಕ ಹೃದಯದ ಪ್ರೀತಿ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಗ್ಗೂಡಿ ಆತನ ಚರ್ಮದ ರೋಗವನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿತು.
ಒಂದು ವರ್ಷದ ನಂತರ, ದೇವೇಂದ್ರ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ, ಆದರೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿದ್ದ. ಆತ ವಾರಣಾಸಿಯ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆವಾಗ, ಜನ ಅವನನ್ನು ಆಶೀರ್ವದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆತ ಕಲಿತ ಪಾಠವಿಷ್ಟೇ: ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸಂಪತ್ತು ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವೋ, ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯವಾದದ್ದು ಮಾನವೀಯತೆ. ಕರುಣೆ ಎಂಬುದು ಹಣದಿಂದ ಕೊಡುವ ವಸ್ತುವಲ್ಲ; ಅದು ಹೃದಯದಿಂದ ನೀಡುವ ಉಡುಗೊರೆ.
ದೇವೇಂದ್ರ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಬೇಡಿದರೂ ನೀಡದವರು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆತ ಬೇಡದಿದ್ದರೂ ನೀಡುವ ಹೃದಯದ ಶ್ರೀಮಂತನಾದ. ಮತ್ತು ಅದು ಆತನಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದೊರೆತ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಸಂಪತ್ತು
