**સાંજ ધળતી હતી, પંખીઓ ઘેર વળતા હતા,**
કોઈ સાથે, કોઈ એકલું, સ્મિત સાથે વળતા હતા।
દિવસભરનું બોજું, હવે મગજમાં ધૂમતું હતું,
મનનો થાક ન ઝુંકાતો, પણ શરીર બધું તૂટતું હતું।
કામના ઘસારા વચ્ચે, જીવનના સપના ખોવાયા,
મજુરની ઈચ્છાઓ માનવીય જરૂરિયાતે ઢંકાયા।
ઘરે દીકરીની હંસી હતી, પત્નીનો મધુર સ્વર,
પણ અંદર ક્યાંક બન્ને આંખોમાં હતો દર્દનો અખડવર।
હાસ્ય પણ ઝૂઠું લાગે, હૈયામાં છે બળતી આગ,
વિશ્રામમાં પણ વસે છે દુઃખના વણમાટેના રાગ।
આશાઓ છે, પણ સમય સાંભળે નહીં,
મનના ઉથલ-પાથલને કોઈ ઓળખે નહીં।
માત્ર કાગળે ખૂણું છે, જ્યાં પ્રેમ વહેતો રહે,
આ બોળી દુનિયામાં તે જ મારી એક સાથ રહે।
"હું થાકે છૂપાવો છું, છીપી રહ્યો છું દુઃખ,
એમ જતો છીહું ઘર, જ્યાં પ્રેમે આપ્યો છે સુખ।"
સાંજ ધળતી હતી, પંખીઓ ઘેર વળતા હતા,
અને હું મારા લાગણીઓ કાગળ પર છાંટતો હતો।
તારાઓની ઝળહળીઓમાં મારા સપનાઓ છે છુપાયેલા,
છતાં, જીવનના શ્વાસ કવિતામાં છે ધબકાતા જીવાતા
