અકળ મૌન
ગંભીર મુખમુદ્રા ધારણ કરી
ઘરના એક ખૂણેથી બીજા ખૂણે
આંટાફેરા કરતાં ......
હાથમાંની લાકડીને વારંવાર
જોરથી ફટકારતા ..
વારંવાર નજર સામે તસ્વીર પર જતી
અને ચહેરા પર ચિંતાની રેખા ડોકિયું કરી જતી..
ઘરના મોભીને જોઈ...
આજ ઘરની દિવાલો
અકળ મૌન ધરી..
એકબીજાને તાકી રહી.
ઘરની ચાર દિવાલ
છત પર ફરતો પંખો...
અને
દિવાર ઘડિયાળના કાંટા સુધા
અંદરથી ફફડી રહ્યા હતાં..
પેલું કેલેન્ડર તો જાણે
મોં છુપાવતું હોય તેમ
આમ તેમ ઉડી રહ્યું હતું..
બારી પરનાં પડદા પણ આ માહોલને
સાથ આપતાં સ્થિર થઈ ગયેલ..
ઘરના ...(આ ઘર કહેવાય?)
ભેદી વાતાવરણને ભેદતી..
ઘંટડી રણકી...
ટ્રીનનન...ટ્રીનન...
અને
ફોન પાસે બેઠેલ પત્ની તરફ જોય
ઝપટ મારી ફોન ઉચકયો...
સામેથી બોલાયેલ વાત સાંભળી
અકળ મૌન તોડતા...
વંદે માતરમ્ બોલી ફોન મૂક્યો..
અને
એ ઘર પોતાના પૂરા અસબાબ સાથે હિંબકા ભરતું હતું..
કાશ..
સામી છાતી એ ગોળી ખાય
શહીદ થયો હોત..
તો
આજ આમ.....
ઓહ....
પાછું અકળ મૌન...
સદીઓ સુધી..©
"કાજલ"
કિરણ પિયુષ શાહ
