મને કાગળ-કલમ ને અક્ષરો સૂવા નથી દેતાં,
કવિતાના અમોલા અવસરો સૂવા નથી દેતા.
અચાનક જઈ ચડી છું કોઇ આગંતુક જેવી હું,
કબર મારી જ છે પણ પથ્થરો સૂવા નથી દેતા.
હજારો વાર ધોઈ છે છતાં યે જાત મહેકે છે,
ગુલાબી સ્પર્શનાં એ અત્તરો સૂવા નથી દેતાં.
પલાંઠી ચુસ્ત વાળીને કરે છે ધ્યાન મારામાં,
સ્મરણનાં જોગણી-જોગંદરો સૂવા નથી દેતાં.
વિસામો શ્વાસને આપી હવે પોઢી જવું છે બસ,
પરંતુ કામઢા કારીગરો સૂવા નથી દેતા.
-પારુલ ખખ્ખર
‘કલમને ડાળખી ફૂટી’