બાળ જન્મની ખુશી જેટલી માં બાપ ને હોય એટલી જ ઘરના ને હોય. પણ ક્યારેક અતિશય પ્રેમ હાનિકારક સાબિત થાય.
દીકરી નો પેહલો જન્મદિવસ ખર્ચા ઓ ચાલુ...
સમોસા નો ઓર્ડર અપાયો...
પાણી ની બોટલો મુકાય...
આઈસ્ક્રીમ લવાયો...
સાથે જમણવાર એટલો...
કેક લવાયી...
ડીજે નાચવા માટે...
નવા કપડાં લેવાયા. બધાં એ ઘર શણગાર્યુ. ફુગ્ગા ફુલાવ્યા...
તૈયારી ઓ થઈ ગુડિયા ક્યાં છે. બધાં એ પૂછ્યું??? એ સુવે છે પપ્પા એ જવાબ આપ્યો.
બધાં તૈયાર પેહલા કેક કાપસુ પછી જમીશું ને પછી dj પર થિરકસુ.
ગુડિયા ની મમ્મી એ કહ્યું. હા હા એમ જ કરશુ બધાં જ તૈયાર.
ગુડિયા ઉઠી એટલે રડવાનું ચાલુ. એક વર્ષ નું બાળક ઘોડિયા ની આજુ બાજુ પેહેલા તો પચાસેક લોકો ને જોઈ ડરી જ ગઈ.
માંડ માંડ બહાર કાઢી ઘોડિયા માંથી ચૂપ થાઈ એ માટે નવા કપડાં પહેરાવ્યા...
લ્યો આજે તો મારો દીકરો ગુડિયા જ બની ગયો ને....દાદી બોલ્યા.
હરખ સમાતો નથી.ઓહો હો હો આટલી મોટી કેક.બધાં કેક કાપવા ની રાહ જોવા લાગ્યાં. બરોબર કેક કાપવાના સમયે જ ગુડિયા એ રડવાનું ચાલુ કર્યું.
કેમેય કરી ચૂપ ના થાય. રમકડાં નો ઢગલો થયો. પણ સુન્ય.
જેની ખુશીમાં કેક કાપી આટલો ખર્ચો કોને માટે કર્યો?? આ બધાં માં ગુડિયા નું કોને વિચાર્યું??
ગુડિયા ના બધાં ફોટા રડતા જ આવ્યા ને બિચારી રડી રડી ને થાકી ને સુય ગય.
ડીજે પર નાચ્યાં પણ ને લોકો એ ખાધું પણ. બધી મજા લોકો એ કરી..
ગુડિયા ક્યાં આ બધાં માં હતી.
ખાવાનું ખાધું એ યાદ રાખવાનું ક્યાં મહત્વ છે પણ ગુડિયા એ ખાધું કે નહીં બસ એ જ મહત્વ.
તો એજ દિવસે યાદગીરી રૂપે ગુડિયા ના નામે પૈસા મુકત તો...
તો એ જ દિવસે ગરીબો માં દાન કરત તો...
તો એ જ દિવસે પુસ્તકની વહેંચણી કરી હોત તો...
બાળક સમજણું થાય ત્યારે કેમ એનો જન્મ દિવસ ના ઉજવીયે..
આપણી ખુશી માં એ પણ સામેલ થાય એવું કેમ ના કરિયે....
