The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
Continue log in with
By clicking Log In, you agree to Matrubharti "Terms of Use" and "Privacy Policy"
Verification
Download App
Get a link to download app
तुटलेलं प्रेम आवाज करत नाही—पण हृदय अजूनही तुझ्यासाठी धडकतं। तू गेलास तेव्हा दुःख नव्हतं—दुःख तर ते, की तू पुन्हा कधीच परत आलास नाहीस। लोक विसरतात... पण हृदय? ते रोज श्वासात तुझी चाहूल घेत राहतं। - Fazal Esaf
दुःख हे समुद्रासारखं असतं, लाटा येतात शांतपणे मनी घुसतात। डोळ्यांतून वाहणारं पाणी, ओळखत नाही कुठल्या वेदनेचं असतं। जीवनाच्या रंगमंचावर हसतं असतं शरीर, आत मात्र खूप काही कोसळतं। शब्द नसताना सुद्धा अश्रू बोलतात—"मी आहे तुझं खरं सत्य"।
तुजवाचून रिकामं आकाश वाटे, प्रत्येक ताऱ्यांत तुझीच ओळख दाटे. हृदयाच्या शांत झऱ्यातून वहातं गीत, तुज शोधताना जीवनच बनतं प्रीत. - Fazal Esaf
तुझ्या हास्यातल्या प्रकाशरेषा माझ्या काळोखाला फाडून गेल्या, आणि वेदना इतकी सुंदर वाटली की मी तिला कवेत घेतलं. - Fazal Esaf
नजरेसमोर उजेड असतो, पण आत अंधार पसरलेला, मन कोरडं, पण डोळ्यांत सागर उफाळलेला. श्वास चालतो, पण जीव जणू थांबलेला, हे जीवन—एक मौन आरडाओरडा. - Fazal Esaf
शब्दही रडतात नभाच्या ओठांवरून ओघळतात पावसाच्या थेंबासारख्या आठवणी. त्या प्रत्येक थेंबात एक नामोहरम आहे, माझ्या न बोलेल्या दु:खाचं ठसा. घर आहे, पण उब नाही, माणसं आहेत, पण साथ नाही. शब्द गिळले जातात दिवसेंदिवस, मनातल्या भिंतींवर उसवले जातात. मी शोधतो एक ओळ, एक हात, जी फोडेल या काळोख्या एकटेपणाचा तारा. पण सर्वजण धावतायत - स्वतःच्या सावलीपासून दूर जायला. झालेलं काहीच मोठं नाही, म्हणतात, पण कुणाला सांगू? दिवसात मी जिवंत असतो, आणि रात्री मृत्यूच्या कुशीत विसावतो. -
"कुणाचा रंग, जात, किंवा धर्म बघून मदत करतोस? मग तुझी माणुसकीही बाजारात विक्रीला आहे." - Fazal Esaf
जुन्या फोटोसारख्याच काही आठवणी असतात — विसरायला जातो तोच त्या रंग होऊन डोळ्यासमोर थांबतात." - Fazal Esaf
"ही संध्याकाळ... तुझ्याविना" Ye shaam tere bagair, ek khaamosh shikayat si lagti hai... Suryāchā rang हलकासा गुलाबी झालाय, पण dil अजून सावरलेलं नाही. Kya tum bhi aise shaamon mein, कधी माझं नाव आठवतं? चहा थंड झालाय — माझ्यासारखाच. Baarish ki boonden बाल्कनीवर टपकतायत, पण माझं मन मात्र khamosh आहे... तुझ्यासारखंच. Manzil door hai, आणि रस्ता जुना — पण चालणं आता एकटं झालयं. Yaad ki vaadiyon mein, तुझी muskurahat हरवलीये. कधी वाटतं, तू येशील... पण khwaab bhi dar जातात. Saanj उतरलीये हळूच, आणि ruhaani hawa येऊन जाते — तेव्हा मन म्हणतं, "Shayad ये ही वो शाम है, जिथं तुझं न जाणं, एक nazm झालंय." Dil-e-nadan, समजून घे थोडं — तिचा khamoshi ka jawaab, तू शोधू नकोस आवाजात. ती गेलीय म्हणजे हरवलेली नाही — ती फक्त waqt ke ek mod par ruk gayi hai. Chandही यायला घाबरतो आज — संध्याकाळ... ही संध्याकाळ, tera intezaar करत करत meri dost ban gayi hai. ... आणि आता, Mehfil-e-tanhaayi माझं नवीन घर आहे. तू नसताना सुद्धा, teri yaadon ka ek diya रोज तेवतं.
ही कविता आपल्याला आठवण करून देते, निसर्गावर प्रेम करा, त्याचे रक्षण करा. जंगल हवंय... अजून जिवंत! जंगल बोलतं... पण आपण ऐकत नाही, त्याच्या साऱ्या आक्रोशाला आपण "विकास" म्हणतो. कोसळणारी झाडं जणू देवळं — आणि आपण स्वतःचे देवच उद्ध्वस्त करतो... जिथं कधी पानांचा सळसळाट असायचा, तिथं आता यंत्रांची गर्जना आहे. हिरव्या सावलीत वाढणारी स्वप्नं, सिमेंटच्या उबेमुळे जळून जातायत. सिंह, वाघ, हरीण, आणि चिमणी... सर्वांचं घर कधी हरवलं, कळलंच नाही. मनुष्याच्या हव्यासानं त्यांची मूक झुंज दर झाडाच्या गाभ्यात साठून राहिली. पण अजूनही उशीर झालेला नाही — अजूनही झाडांची बीजं हातात आहेत. फक्त हवाय एक स्पर्श — प्रेमाचा, संरक्षणाचा. फक्त हवाय एक निर्धार — नष्ट न करण्याचा. तू जर झाड लावशील, तर एक घर वाचेल. तू जर जंगल जपशील, तर एक पृथ्वी श्वास घेईल. जंगल नसेल, तर पाऊस रुसतो. पाऊस रुसला, तर सगळी माती पसरते... आणि माणूस सुकतो. हिसकावून नको घ्यूस निसर्गाला, त्याच्याशी नातं जोड. कारण शेवटी — तोच आपला पहिला, आणि शेवटचा आधार आहे.
Copyright © 2025, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
