લંચ પછી ઓફિસમાં દિવસો પસાર થતા ગયા. શિખર અને શિખાનું બંધન હવે વ્યવસાયિક મર્યાદાઓથી ઉપર ઊઠી ગયું હતું. તેઓ બંને એકબીજાના મૌનને સમજવા લાગ્યા હતા.
એક સાંજે, ઓફિસ પૂરી થયા પછી પણ બંને કામમાં વ્યસ્ત હતા. બહાર આકાશમાં વાદળોનો ગડગડાટ શરૂ થયો. શિખર પોતાની કેબિનમાંથી બહાર આવ્યો અને જોયું તો શિખા હજી ડેસ્ક પર બેસીને રિપોર્ટ પૂરો કરી રહી હતી.
"મિસ શિખા, આટલું મોડું?" શિખરે નરમાશથી પૂછ્યું.
શિખાએ માથું ઊંચું કર્યું. તેના ચહેરા પર થોડો થાક હતો, પણ આંખોમાં કામ પૂરું કરવાની ધગશ હતી. "બસ સર, થોડું બાકી છે. મારે આજે આ ટાસ્ક પૂરો કરીને જવું છે."
શિખર તેના ડેસ્ક પાસે ગયો અને ઊભો રહ્યો. "બહાર ખૂબ વરસાદ શરૂ થઈ ગયો છે. તું આરામથી કર. હું રાહ જોઈશ. તને ડ્રોપ કરી દઈશ."
શિખાના ચહેરા પર એક પળ માટે ચિંતા અને નાનકડો ડર દેખાઈ ગયો, જે શિખરે ઝીલી લીધો. "થેન્ક યૂ સર, પણ હું ટેક્સી કરી લઈશ."
"અરે, આમાં સંકોચ શું કામ? બહાર હવામાન ખૂબ ખરાબ છે," શિખરે કહ્યું, "અને તને યાદ છે, આપણે એક પરિવાર જ છીએ. આટલું તો ચાલે ને?"
શિખાએ આગ્રહ ન કર્યો. થોડીવાર પછી તેણે રિપોર્ટ પૂરો કર્યો. બંને કેબિનમાંથી બહાર નીકળ્યા.
લિફ્ટમાં બંને મૌન હતા. માત્ર બહાર વરસી રહેલા વરસાદનો અવાજ આવતો હતો.
"શિખા," શિખરે અચાનક શાંતિ તોડતાં કહ્યું, "મને લાગે છે કે... વરસાદ હંમેશા કોઈક યાદ લઈને આવે છે, નહીં?"
શિખાએ ધીમેથી માથું હલાવ્યું. તેની આંખોમાં એક ક્ષણ માટે આછી ઉદાસી છવાઈ ગઈ.
"હા સર," તેનો અવાજ ધીમો હતો, જાણે તે ફક્ત પોતાના માટે બોલી રહી હોય. "વરસાદ અને રાત... આ બે વસ્તુઓ મનને બચવા દેતી નથી. તે બધી યાદોને ખેંચી લાવે છે, જે આપણે દિવસના અજવાળામાં સંતાડી દીધી હોય છે."
શિખરે તેની તરફ જોયું. તેને શિખાના આ શબ્દોમાં પોતાનું જ દર્દ સંભળાયું.
"સાચું કહે છે," શિખરે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો, "મને પણ ઘણીવાર એવું લાગે છે કે કાશ, હું મારા ભૂતકાળની અમુક ક્ષણોને ભૂંસી શકું."
શિખાએ નજર ઝુકાવી લીધી. તેના હોઠ પર એક કડવું સ્મિત આવ્યું. "બધાની જિંદગીમાં એવા અધ્યાય હોય છે, સર. અમુક કડવા અધ્યાય એવા હોય છે, જે પૂરા થઈ ગયા હોય તો પણ આપણી ઓળખ બની જાય છે. તેને ભૂંસી શકાતા નથી, માત્ર... સંતાડી શકાય છે."
શિખાના આ શબ્દો શિખરના હૃદયને સ્પર્શી ગયા. શિખાના ભૂતકાળમાં પણ કોઈ ઊંડો ઘા છુપાયેલો છે, તેનો અહેસાસ શિખરને થયો. તેને લાગ્યું કે તે માત્ર એકલો નથી જે ભૂતકાળના બોજ સાથે જીવી રહ્યો છે.
પાર્કિંગમાં, શિખરે ગાડી સ્ટાર્ટ કરી. વરસાદ જોરદાર હતો. ગાડીની હેડલાઇટ સિવાય બીજું કંઈ સ્પષ્ટ દેખાતું નહોતું.
"શિખા," શિખરે ધીમા અવાજે કહ્યું, " મેં તને જે ડ્રોપ કરવાનું કહ્યું હતું, ત્યારે તારા ચહેરા પર એક અજીબ ભાવ હતો. શું બધું બરાબર છે? મને એમ લાગ્યું કે તું ક્યાંક ગભરાયેલી હતી."
શિખા થોડીવાર ચૂપ રહી. પછી તેણે બારી બહાર જોયું અને ધીમા અવાજે કહ્યું, "ના સર, કશું ખાસ નહીં. બસ... પહેલાં મારા ભૂતકાળમાં અમુક ખરાબ અનુભવો થયા છે... જ્યારે હું મોડી રાતે એકલી બહાર હોઉં..." તેના અવાજમાં એક કંપન હતું.
શિખરને તેના દર્દનો અહેસાસ થયો. તે સમજી ગયો કે શિખા કદાચ કોઈ મોટા આઘાતમાંથી પસાર થઈ હશે. તેણે વાતને વધારે ખેંચી નહીં.
"ઓકે. આઈ અન્ડરસ્ટેન્ડ. પણ હવે તારે ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. હું છું." શિખરના આ શબ્દોમાં માત્ર 'બોસ'નો વિશ્વાસ નહીં, પણ એક ખાસ લાગણી હતી.
શિખાએ પહેલીવાર શિખર તરફ જોયું. તેની આંખોમાં વિશ્વાસ અને આભારની લાગણી હતી. શિખરના ચહેરા પરની નિરપેક્ષ કાળજી જોઈને તેને તેના જીવનમાં સુરક્ષાનો ભાવ મહેસૂસ થયો, જે તેણે લાંબા સમયથી અનુભવ્યો નહોતો.
"થેન્ક યૂ, સર," શિખાના અવાજમાં આ વખતે માત્ર ઔપચારિકતા નહીં, પણ દિલની ઊષ્મા હતી.
શિખર હળવું હસ્યો, "કોઈ પ્રોબ્લેમ નહીં. પણ એક વાત કહીશ? તું ખૂબ મજબૂત છે. કોઈ પણ પરિસ્થિતિમાં તારી આ હિંમત અને શીખવાની ધગશ ક્યારેય છોડતી નહીં."
શિખાના હોઠ પર સંતોષનું સ્મિત આવ્યું. ગાડી ધીમે ધીમે વરસાદના ઘેરા અંધારામાં તેમના ગંતવ્ય તરફ આગળ વધતી હતી. બંને મનમાં જાણતા હતા કે તેમનો સંબંધ હવે એક નવા, વ્યક્તિગત અને લાગણીસભર વળાંક પર ઊભો છે, જ્યાં એકબીજાના દર્દોને સમજવાથી તેઓ વધુ નજીક આવી રહ્યા હતા.
વરસાદવાળી રાતની એ મુલાકાત પછી શિખર અને શિખા વચ્ચેનો સંબંધ એક નાજુક દોરા પર આવી ગયો હતો. ઓફિસમાં તેમનો વ્યવહાર બહારથી ભલે પ્રોફેશનલ દેખાતો, પણ હવે બંને એકબીજાની હાજરીની તીવ્ર અનુભૂતિ કરતા હતા. તેમની નજરો ઘણીવાર એકબીજાને શોધતી, અને દરેક વાતચીત હવે સામાન્ય કામની વાત નહોતી, પણ અવ્યક્ત લાગણીઓનો સેતુ હતી.
શિખા અને શિખરના શાંત મન માં જ્યાં લાગણીઓ ના વમળ આકાર લઈ રહ્યા હતા ત્યાં એક ઘટના બને છે.
એક દિવસ, કંપનીમાં એક નવો પ્રોજેક્ટ હેડ, રાહુલ, આવ્યો. રાહુલ દેખાવડો, વાતોડિયો અને તરત જ લોકો સાથે ભળી જાય તેવો હતો. શિખરને નવા પ્રોજેક્ટ માટે શિખાની કુશળતા પર પૂરો વિશ્વાસ હોવાથી, તેણે શિખાને રાહુલની ટીમમાં મૂકી.
રાહુલ, શિખાની સ્માર્ટનેસ અને સકારાત્મક વલણથી તરત જ પ્રભાવિત થયો. તે અવારનવાર શિખાને કામ સિવાય પણ અંગત સવાલો પૂછતો અને હસી-મજાક કરતો.
શિખર પોતાની કેબિનના કાચમાંથી આ બધું જોતો હતો. રાહુલ સાથે હસતી શિખાને જોઈને તેના મનમાં એક તીવ્ર અણગમો અને અસ્વસ્થતા જન્મતી હતી. તે પોતાને કહેતો: તે માત્ર સહકર્મી છે, અને શિખા કામ કરી રહી છે. મને શું ફેર પડે?
પણ હૃદય ક્યાં માનતું હતું? શિખરના મનમાં ઈર્ષ્યાનો એક નાનકડો તણખો ઉત્પન્ન થતો હતો. આ ઈર્ષ્યા એ વાતની સાબિતી હતી કે શિખા હવે માત્ર સહકર્મી નથી.
