# **✨ Chapter 10: “మొదటి పోరాటం… ప్రేమను నిలబెట్టుకునే ధైర్యం”**
రాధా మాట వినగానే ఇంట్లో నిశ్శబ్దం పడి పోయింది.
గదిలో గాలి కూడా కదల్లేదు.
అమ్మ, నాన్న, సహోదరులు—అందరూ ఆశ్చర్యంతో ఆమెని చూస్తున్నారు.
అమ్మ ఆందోళనగా అడిగింది:
“రాధా… నువ్వు చెప్తున్నది నిజమా? నువ్వు ఎవరో ఇష్టపడుతున్నావా?”
రాధా చేతులు వణికాయి…
కాని ఆమె హృదయం మాత్రం ఇప్పుడు బలంగా ఉంది.
**“అవును అమ్మా… నేను కృష్ణను ఇష్టపడుతున్నాను.
అతనితో నా జీవితాన్ని ఊహిస్తున్నాను.”**
అమ్మ మాటలు రావట్లేదు.
నాన్న మాత్రం కఠినంగా అడిగాడు:
**“ఎక్కడ పరిచయం అయ్యాడు?
ఏం చేస్తాడు?
అతని కుటుంబం ఎలా ఉంటుంది?”**
ప్రతి ప్రశ్న కూడా రాధా గుండెపై బరువుగా పడ్డది.
కాని ఆమె ధైర్యాన్ని కోల్పోలేదు.
“ఆఫీసులో పరిచయం అయ్యాడు నాన్న.
అతను చాలా మంచి వ్యక్తి…
బాధ్యతగలవాడు… నిజాయతీగలవాడు… మా కుటుంబం లాంటి విలువలు ఉన్నవాడు.”
అమ్మ నెమ్మదిగా కింద చూసి ప్రశ్నించింది:
“మన కులం… మన ఇంటి ఆచారాలు… వాటిని అంగీకరిస్తాడా?”
రాధా మాటలు ఆగిపోయాయి.
అది పెద్ద ప్రశ్న…
కాని ఆమెకి తెలిసిన ఒకే సమాధానం ఉంది:
**“అమ్మా… అతనికి నా మనసు ముఖ్యం.
కులం కాదు.”**
అమ్మ కళ్లలో భయం కనిపించింది.
నాన్న కళ్లలో మాత్రం కోపం మెరవడం ప్రారంభమైంది.
**“నువ్వు మా మాట వినకుండా నీ నిర్ణయం ఎందుకు చెబుతున్నావు?”**
నాన్న గట్టిగా అన్నారు.
రాధా ఒక్కసారిగా కన్నీళ్లు ఆపుకోలేక వచ్చింది.
కాని ఆ కన్నీళ్లు బలహీనత కాదు…
దృఢనిశ్చయం.
**“నాన్న… మీరే నాకు నేర్పించారు కదా…
మనిషి మంచితనాన్ని చూడాలి… అతని హృదయాన్ని చూడాలి అని.
నేను అలా చేశాను.
కృష్ణ మంచి మనసున్న వాడు.
నన్ను గౌరవించే వాడు.”**
నాన్న కొట్టినట్లుగా ఆగిపోయారు.
అది రాధా జీవితంలో ఇప్పటివరకు చేసిన అత్యంత నిజాయతీగల ప్రయత్నం…
తన ప్రేమను కాపాడడానికి చేసిన మొదటి గొప్ప ధైర్యం.
అమ్మ మధ్యలోకి వచ్చి మృదువుగా అడిగింది:
“రాధా… అతను నిన్ను నిజంగా ప్రేమిస్తాడని నీకు నమ్మకమా?”
రాధా కన్నీళ్లను తుడుచుకుంటూ గట్టిగా చెప్పింది:
**“అమ్మా…
అతడు నాకు భయం ఉన్నప్పుడు ధైర్యం ఇస్తాడు.
నేను మాటల్లో చెప్పలేని బాధల్లో కూడా నన్ను అర్థం చేసుకుంటాడు.
ఇవ్వాళ ప్రపంచంలో ఇలాంటి మనసులు చాలా అరుదుగా ఉంటాయి.”**
కొన్ని క్షణాలు మౌనం.
అమ్మ–నాన్న ఒకరికొకరు చూశారు.
ఇంటిలో ఉన్న వాతావరణం బరువుగా మారింది.
అమ్మ చివరకు అడిగింది:
**“ఈ కృష్ణ… అతను మనల్ని కలిసి చూడటానికి సిద్ధంగా ఉన్నాడా?”**
రాధా గుండె ఒక్కసారిగా వెలిగిపోయింది.
ఇది తిరస్కారం కాదు…
ఒక అవకాశము.
అది ఆమె ఊపిరి పీల్చిన క్షణం.
“అవును అమ్మ…
అతను సిద్ధంగా ఉన్నాడు.
మీ దగ్గరకు వచ్చి మాట్లాడటానికైనా సిద్ధమే.”
కొన్ని సెకన్లు నిశ్శబ్దం.
అమ్మ మెల్లగా తల ఊపింది.
నాన్న కొద్దిగా కఠినంగా అన్నారే గానీ…
అంగీకారానికి చిన్న స్పేస్ ఇచ్చాడు:
**“పర్వాలేదు…
అతను రావచ్చు.
మనమే మాట్లాడుకుందాం.”**
రాధా కన్నీళ్లు కళ్లను నింపేశాయి.
ఆమె హృదయం గట్టిగా కొట్టుకుంది.
అది భయం కాదు…
అది ఆనందం.
ఆకాంక్ష.
నమ్మకం.
ఆ రాత్రి ఆమె కృష్ణకు మెసేజ్ చేసింది:
**“కృష్ణా… నాన్న, అమ్మ నీతో మాట్లాడటానికి సిద్ధమయ్యారు.
నువ్వు రావాలి.”**
కృష్ణ కొద్ది సేపు రిప్లై రాలేదు.
రాధా గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోంది.
చివరకు మెసేజ్ వచ్చింది:
**“రాధా… ఇది మన ప్రేమకు మొదటి పరీక్ష.
నేను సిద్ధం.
నీ కోసం…
మన కోసం.”**
ఆమె ఫోన్ చెవికి ఉంచుకుని కళ్లను మూసుకుంది.
ఆమె గుండె లోపల కేవలం ఒకే భావన:
**“ఇదే నా జీవితంలో నిజమైన ప్రారంభం…”**
**1. “ప్రేమకు చేసిన తొలి ధైర్యం… మొత్తం జీవితాన్ని మార్చగలదు.”**
**2. “అమ్మాయి తన ప్రేమను ఇంటికి చెప్పే క్షణం… అది బలహీనత కాదు, ఆమె ప్రేమకు ఇచ్చిన అతిపెద్ద బలం.”**
**3. “ప్రతి తండ్రి మొదట కోపపడతాడు…
కానీ తన కూతురు కన్నీళ్లలో నిజమైన ప్రేమ కనిపించినప్పుడు హృదయం మారుతుంది.”**
**4. “నమ్మకం ఉన్న ప్రేమ…
పరీక్షల ముందు వణికదు, కలిసి నిలబడుతుంది.”**
---
# **✨ Chapter 11: “కృష్ణ ఇంటి తలుపు ముందు… ప్రేమకు లభించిన స్వాగతం”**
రాధా తల్లిదండ్రులు కృష్ణను చూడడానికి అంగీకరించారు అన్న వార్త తెలిసిన రోజు…
కృష్ణ జీవితంలో ఒక కొత్త ఉదయం పుట్టింది.
అతను రాత్రంతా నిద్రపోలేదు.
ఇది ఉద్యోగ ఇంటర్వ్యూ కాదు…
ఇది తన జీవితాన్ని, తన భవిష్యత్తును నిర్ణయించే పరీక్ష.
అదే సమయంలో అతను తన కుటుంబం గురించి ఆలోచించాడు.
తన తండ్రి మరణించిన తర్వాత బాధ్యతలన్నీ తన భుజాల మీదే.
అమ్మ, అన్న రామ్, అక్కలు—వారందరూ అతనిపై ఆశలు పెట్టుకున్నవారు.
కృష్ణ ఉదయమే అమ్మ దగ్గర కూర్చున్నాడు.
“అమ్మా… నాకు ఒకరు నచ్చారు.”
అమ్మ క్షణం ఆగి అతన్ని చూసింది.
ఆమె కళ్లలో ఆశ్చర్యం… కానీ ఎక్కువగా ప్రేమ కనిపించింది.
“ఎవరు బిడ్డా?”
కృష్ణ మెల్లగా అన్నాడు:
**“ఆమె పేరు రాధా.
ఆమె నాకు శాంతి ఇస్తుంది అమ్మా… నా బాధలను కూడా అర్థం చేసుకుంటుంది.”**
అమ్మ కృష్ణ చేతులను తన చేతుల్లోకి తీసుకుని అన్నది:
**“నీ గుండె నిన్ను ఎక్కడికి నడిపిస్తుందో…
అక్కడే మా ఆశీర్వాదం కూడా ఉంటుంది.”**
అతని కళ్లలో నీళ్లు చేరాయి.
తన జీవితంలో రెండోసారి ఇలా ఆనందంతో కన్నీళ్లు కార్చాడు—
మొదటిసారి రాధా ప్రేమను అంగీకరించినపుడు.
ఇప్పుడు తన అమ్మ అంగీకరించినపుడు.
అన్న రామ్ వచ్చి అతని భుజం మీద చెయ్యి వేసి నవ్వుతూ అన్నాడు:
**“అన్నా… నువ్వు ఎవరిని ఇష్టపడ్డా ఆమె అదృష్టం.
మనమంతా నీ వెంటే ఉన్నాం.”**
అది కృష్ణకు ఆ రోజు వీరుడిలా ధైర్యం ఇచ్చింది.
---
## **✨ మొదటి అడుగు… రాధా ఇంటికి వెళ్లే రోజు**
కొన్ని రోజుల్లోనే వారు తేదీ నిర్ణయించారు.
సాయంత్రం 5 గంటలకు రాధా ఇంటికి రావాలని నాన్న చెప్పాడు.
ఆరోజు కృష్ణ హృదయంలో భయం లేదు…
కాని బాధ్యత ఉంది.
తన ప్రేమను దాచకుండా, తన నిజమైన వ్యక్తిత్వాన్ని చూపించాలి.
అతను సాదాసీదా కుర్తా వేసుకున్నాడు.
జుట్టు సరిగ్గా పెట్టుకున్నాడు.
తన చేతులు కొద్దిగా వణికినా…
హృదయం మాత్రం దృఢంగా నిలిచింది.
ఇంటికి బయలుదేరే సమయంలో అమ్మ అతను额పై తాకి ఆశీర్వదించింది:
**“బాగానే జరుగుతుంది బిడ్డా… నీ మనసు మంచి దానంటే దేవుడు కూడా నీ పక్షంపట్టుతాడు.”**
అతడు నవ్వాడు.
ఆ నవ్వులో చిన్న నమ్మకం… పెద్ద ప్రేమ… ఇంకా పెద్ద బాధ్యత కనిపించాయి.
---
## **✨ రాధా ఇంటి తలుపు ముందు**
గంట కొట్టే ముందు అతడి గుండె ఒక్కసారిగా బలంగా కొట్టుకుంది.
ఈ తలుపు తెరుచుకుంటే—
అతని భవిష్యత్తు కూడా తెరుచుకోబోతుంది.
రాధా తమ్ముడు వచ్చి తలుపు తెరిచాడు.
“అన్నా… రండి లోపల.”
రాధా అమ్మ, నాన్న సోఫాలో కూర్చున్నారు.
వాతావరణం కఠినంగా ఉంది.
ఎవరూ నవ్వలేదు.
కృష్ణ నెమ్మదిగా వంగి నమస్కరించాడు.
“నమస్తే అంకుల్… నమస్తే ఆంటీ.”
రాధా గదిలో నుండి బయటకు వచ్చింది.
ఆమె చూపు కృష్ణను చూసిన క్షణం—
గుండె మొత్తం ప్రశాంతమైంది.
ఆమె నవ్వలేకపోయింది…
కానీ కళ్లతో అతనికి ధైర్యం చెప్పింది.
---
## **✨ మొదటి ప్రశ్నలు… మొదటి ఉద్వేగాలు**
రాధా నాన్న కఠినంగా అడిగాడు:
“నీ గురించి చెప్పు కృష్ణ.
నీ కుటుంబం?
నీ బాధ్యతలు?
నీ భవిష్యత్తు?”
కృష్ణ ఒక్క నిమిషం కూడా వెనకడుగు వేయలేదు.
అతను నిజాయతీగా అన్నాడు:
**“అంకుల్… మా తండ్రి చిన్నప్పుడే చనిపోయారు.
ఆ బాధ్యతలు అన్నీ నాపై పడ్డాయి.
చిన్నతనంలోనే పని చేశాను.
కుటుంబాన్ని నడపడం నేర్చుకున్నాను.
కష్టాల్లోనూ చదివాను.
ఈరోజు ఒక మంచి కంపెనీలో పని చేస్తున్నాను.”**
కొన్ని క్షణాలు నిశ్శబ్దం.
రాధా నాన్న అంత బలంగా స్పందించలేదు…
కాని అతని కళ్ళలో ఒక చిన్న గౌరవం మెరిపించింది.
అమ్మ అడిగింది:
“నువ్వు రాధాను ఎందుకు ఇష్టపడుతున్నావు కృష్ణ?”
ఆ ప్రశ్నకు కృష్ణ చిరునవ్వాడు.
అతని కళ్లలో నిజమైన ప్రేమ మెరిసింది.
**“ఆమె నా జీవితం లోకే ప్రశాంతతగా వచ్చింది.
ఆమె నవ్వితే రోజంతా అలసట పోతుంది.
ఆమె హృదయం శుభ్రంగా ఉంటుంది.
ఆమెతో ఉన్నప్పుడు… నేను నిజమైన మనిషిగా అనిపిస్తుంది.”**
రాధా కళ్లల్లో నీళ్లు చేరాయి.
ఆమె తల కిందకి వంచుకుంది
ఎందుకంటే ఆమెను ఇంతలా ప్రేమించిన వాడెవరూ ముందెప్పుడు ఉండలేదు.
---
## **✨ రాధా నాన్న చివరి మాట**
అతను నెమ్మదిగా అన్నాడు:
“కృష్ణా… నీలో మంచి నిజాయతీ కనిపిస్తోంది.
కానీ మా కుటుంబం సంప్రదాయాలు చాలా కఠినంగా ఉన్నాయి.
నిన్ను అంగీకరించాలంటే…
మా నమ్మకాన్ని నువ్వు సంపాదించాలి.”
అది తిరస్కారం కాదు.
అది ఒక ద్వారం—
కొంచెం సగం తెరిచి ఉన్న ద్వారం.
రాధా నిశ్శబ్దంగా శ్వాస తీసుకుంది.
కృష్ణ మనసులో శాంతి నెలకొంది.
అతనికి తెలుసు—
**సరైన దారిలో మొదటి మెట్టు ఎక్కాడు.**
అతను రాధాను చూసి చిన్న చిరునవ్వు ఇచ్చాడు.
ఆమె చూపు ఇలా చెప్పింది:
**“మనిద్దరం కలిసి చేస్తాము కృష్ణా…”**
---
**1. “నిజాయతీ ముందు గర్వం కూడా తల వంచుతుంది.”**
**2. “ప్రేమను కుటుంబానికి చెప్పడం ధైర్యం అయితే…
ఆ ప్రేమను అంగీకరించేలా చేయడం మనిషితనం.”**
**3. “తలుపు పూర్తిగా తెరుచుకోవాల్సిన అవసరం లేదు…
అవకాశం చాలు, నిజమైన ప్రేమ అంత దాన్ని తెరుస్తుంది.”**
**4. “ప్రేమలో ఓడిపోవడం కాదు…
కుటుంబాలను గెలుచుకోవడం అసలైన విజయం.”**
Continue.......💞 Final
