ભાગ 1 – અંધકારની છાયાઓ
વાનહોલ્મના કાદવ પ્રદેશમાં રાત ઊંઘતી નહોતી. ઘેરા ધુમ્મસમાં ચાંદની પણ ખોવાઈ ગઈ હતી, અને હવામાં ભીની માટીની સુગંધમાં કંઈક અશુભ ઝબકતું લાગતું હતું. એ રાતે પવન પણ ગર્જી રહ્યો હતો — જાણે કોઈ પુરાતન આત્મા ચીસો પાડતો હોય.
કેઇર પોતાના ઝૂંપડામાં બેઠો હતો, તલવારની ધાર પથ્થર પર ઘસતો. એ તલવાર સામાન્ય નહોતી — એનો ધાતુ ન જાણીતો હતો, તેની ધાર અંધકારમાં પણ ચમકતી. એ તલવાર એના પિતાએ આપી હતી, જે વર્ષો પહેલા કોઈ અજ્ઞાત યુદ્ધમાં ગુમ થઈ ગયો હતો.
“રાત અશાંત છે,” કેઇર બોલ્યો. એનો અવાજ ધીમો, પણ ચિંતા ભરેલો. “મને લાગે છે કે કોઈ આવે છે.”
બારણે બહારથી પવનની સાથે એક તીવ્ર કર્કશ અવાજ આવ્યો — જાણે કોઈએ લાકડું કાપ્યું હોય. કેઇર તત્કાળ ઊભો થયો, તલવાર હાથમાં લીધી, અને ધીમેથી બહાર નીકળ્યો.
ગામના અંતે, ધુમ્મસ વચ્ચે, એક છાયામાંથી બે લાલ આંખો ઝગમગાવી. એક પળમાં કેઇર સમજ્યો — આ માનવી નહીં.
તે વ્રાથના દૂતોમાંથી એક હતું — અંધકારનો દાનવ, જે જીવતા માણસોના આત્મા ચોરી લેતો હતો.
“પાછું જા,” કેઇર બોલ્યો, પણ દાનવે ફૂંકારા ભરીને હાસ્ય કર્યું.
“તું એ છે જે અંધકારને રોકી શકે છે… અથવા એ બની શકે છે.”
પહેલાં હુમલો દાનવે કર્યો. વીજળીની જેમ એ કેઇર પર ઝૂંપી પડ્યો, અને તલવાર તેની નખની અથડામણમાં ચમકી. ચમકમાં ધુમ્મસ ફાટી ગયું, અને ગામના ઘરો પ્રકાશમાં ઝગમગી ઉઠ્યા. લોકો બહાર દોડી આવ્યા, પણ દાનવનો અંધકાર તેમને આંખો બંધ કરાવી ગયો.
કેઇર લડતો રહ્યો — દરેક ઘા સાથે એના અંદરનું કંઈક ઉઠતું હતું, કોઈ અજાણ તાકાત, જે હૃદયની ધબકારા સાથે વધતી જતી. છેલ્લો ઘા મારતાંજ દાનવ જમીન પર પડ્યો, પરંતુ એની આંખોમાં કંઈક અજીબ ચમકતું રહ્યું.
“આ તો શરૂઆત છે…” દાનવ બોલ્યો — અને ધુમ્મસમાં વિલીન થઈ ગયો.
સવારના પ્રકાશમાં ગામ તબાહ થઈ ગયું હતું. કેઇર લોહીથી ભરેલો ઊભો હતો. એના હાથ કંપી રહ્યા હતા — પણ એમાં એક અજાણી શક્તિ વહેતી હતી.
ત્યારે કોઈ સ્ત્રીનો અવાજ સંભળાયો —
“તારે જે કર્યું એ બચાવ નથી, કેઇર. એ બોલાવ છે.”
કેઇર ફરીને જોયું. એક ઊંચી, લાંબા કાળા વાળવાળી સ્ત્રી ઉભી હતી, હાથમાં ઝળહળતું મંત્રચિહ્ન ધરાવતી લાકડી. એની આંખો વાદળી, પરંતુ તેજસ્વી — જાણે પવિત્ર શક્તિનું પ્રતિબિંબ.
“તું કોણ?” કેઇરે પૂછ્યું.
“હું નૈરા વેલન,” એ બોલી. “હું વ્રાથેના ઉદયને રોકવા આવી છું — અને તું એનો એકમાત્ર કળી છે.”
કેઇરે એના તરફ જોયું, શંકા અને ઉત્સુકતા વચ્ચે અટક્યો.
“મારી પાસે શક્તિ છે, પરંતુ હું એને સમજતો નથી. એ મારી અંદર કાંઈક તોડે છે.”
નૈરાએ ધીમેથી કહ્યું, “એ તારા જન્મ સાથે જોડાયેલ શાપ છે. તું એના વિરુદ્ધ લડવો જ પડશે, નહીં તો એ તને જ ખાઈ જશે.”
એની સાથે કેઇર પ્રથમ વખત અંધકારની સાચી શક્તિ વિશે જાણ્યો. એના માતાપિતા કોઈ સામાન્ય માણસ નહોતા — એ એક પ્રાચીન યુદ્ધના રક્ષક હતા, જેમણે વ્રાથેના ગુરુને કેદ કર્યો હતો. પરંતુ એનો શાપ તેમના પુત્રમાં ઉતરી ગયો.
કેઇર અને નૈરાએ મળીને પ્રવાસ શરૂ કર્યો — વાનહોલ્મના કાદવમાંથી બહાર, ઉત્તર તરફની હિમની ધરતી તરફ, જ્યાં કહેવામાં આવતું હતું કે વ્રાથેનો ગુરુ અરથેન ગ્રેનોલ છુપાયેલો છે.
રસ્તામાં તેમણે દાનવોનો સામનો કર્યો — કેટલાક અંધકારમાંથી જન્મેલા, કેટલાક માનવીમાંથી બનેલા. દરેક યુદ્ધ પછી કેઇરની શક્તિ વધતી ગઈ, પણ સાથે એના અંદરનો અંધકાર પણ મજબૂત થતો ગયો.
નૈરાએ એનો હૃદય સમજવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ કેઇરનું મન હવે બે ભાગમાં વહેંચાઈ રહ્યું હતું —
એક તરફ પ્રકાશ, બીજી તરફ અંધકાર.
એક રાત્રે, કેમ્પફાયરની આસપાસ બેસીને નૈરાએ પૂછ્યું —
“જો તને ક્યારેય અંધકાર જીતી જાય, તો શું તું હથિયાર મૂકી દેશે?”
કેઇરે ધીમેથી સ્મિત કર્યું, “હું અંધકારને હરાવી શકું કે નહીં એ મને ખબર નથી, નૈરા. પણ હું એને કાબૂમાં લેવાનું શીખીશ.”
તે પળે નૈરાને સમજાયું — આ લડાઈ ફક્ત દુનિયા માટે નહોતી, પણ કેઇરના આત્મા માટે હતી.
રાત ફરી ધીમે ધીમે ઘેરી બની, તારાઓ ધુમ્મસમાં ગાયબ થઈ ગયા. પવનની વચ્ચે કોઈ અજાણ અવાજ ફરી સંભળાયો —
“અરથેન તારી રાહ જોઈ રહ્યો છે…”
નૈરાએ કેઇર તરફ જોયું, “યાત્રા હવે સાચી રીતે શરૂ થઈ છે.”
અને કેઇરે પોતાની તલવાર પીઠ પર બાંધી —
“તો ચાલ, એ અંધકારનો સામનો કરવા.”
ભાગ 2 – છાયાનો શિકાર
હિમના કણો ધીમે ધીમે ઝરતા હતા. પર્વતોના મધ્યમાં એક જર્જરિત માર્ગ ફેલાયો હતો — એ માર્ગ જેનો ઉલ્લેખ જૂના ગ્રંથોમાં “શાપિત પથ” તરીકે થતો.
નૈરા આગળ ચાલી રહી હતી, હાથમાં ઝળહળતું મંત્રચિહ્ન ધરાવતી લાકડી. એની આસપાસ પ્રકાશનો નાનો વર્તુળ ફેલાતો હતો, જે ધુમ્મસ અને છાયાને થોડા અંતરે રોકતો.
પાછળથી કેઇર આવ્યો — તેની આંખોમાં થાક, પણ ચેતનાનો ઝબકાર. એણે પૂછ્યું,
“તને ખાતરી છે કે આ જ રસ્તો છે?”
નૈરાએ ધીમેથી બોલી, “અરથેનનો ગુરુ હંમેશા છાયાના પ્રવેશમાં જ રહે છે. પ્રકાશ તેની શત્રુ છે — એટલે એ અહીં હશે.”
અચાનક પવનની વચ્ચે એક ગરજતી ચીસ સંભળાઈ — ધૂંધમાં કાળાં આકારો દોડ્યા, આંખોમાં અગ્નિ જેવી લાલ ચમક.
“છાયાના રક્ષક…” નૈરાએ ધીમેથી કહ્યું.
કેઇરે તલવાર ખેંચી — એની ધાર ઠંડી રાતમાં પણ અગ્નિ જેવો તેજ આપતી હતી.
“આ વખતે ભાગી નહીં જઈએ,” એ બોલ્યો.
છાયાના રક્ષકો પાંખો ફેલાવીને ઝૂંપી પડ્યા. તેમનાં શરીરો અડધી છાયાથી બનેલા, અડધી લોહીથી. કેઇરનો દરેક ઘા અંધકારમાં ચમકતો, પણ દરેક ઘા સાથે એની આંખોમાં થોડી વધુ કાળાશ આવતી.
નૈરાએ મંત્રોચ્ચાર કર્યો — “Vestra lumen!”
પ્રકાશનો વિસ્ફોટ થયો, અને થોડી પળો માટે આખી ખીણ ઝગમગી ઊઠી.
યુદ્ધ પૂરુ થયું, પણ કેઇર જમીન પર ધૂળમાં બેઠો, શ્વાસ લેતો.
નૈરાએ એના ખભા પર હાથ રાખ્યો — “તારી અંદર કંઈક તૂટી રહ્યું છે, કેઇર. તું દરેક યુદ્ધ સાથે એના નજીક જઈ રહ્યો છે.”
“મારે એનો અંત લાવવો છે,” કેઇર બોલ્યો, “ભલે એમાં હું ખોવાઈ જાઉં.”
નૈરાએ ચુપચાપ એની તરફ જોયું — એનો અવાજ શાંત, પણ મન ઉથલપાથલ.
બન્ને આગળ વધ્યા. રસ્તો હવે વધુ ખતરનાક હતો — પહાડોની વચ્ચે કાળા ધુમાડા ઊઠતા હતા. ક્યાંક દૂર વીજળીના ઝબકારા વચ્ચે એક કિલ્લાનો આકાર દેખાયો —
“એ છે,” નૈરાએ કહ્યું, “અરથેનનો કિલ્લો.”
રાત પડતાં તેમણે કિલ્લાના દ્વાર પાસે પહોંચ્યા. કાળાં પથ્થરથી બનેલી દિવાલો પર અજબ ચિહ્નો ચમકતા હતા.
કેઇર આગળ વધ્યો, પરંતુ જેમ જ એણે દ્વારને સ્પર્શ્યું, એના હાથમાંથી નીલોત્તર અગ્નિ નીકળી — એક અજાણી પ્રતિક્રિયા.
નૈરાએ ચોંકીને કહ્યું, “આ ચિહ્નો જીવંત છે… એ તારી શક્તિને ઓળખે છે!”
દ્વાર ખુલી ગયું, અને અંદરથી ઠંડો પવન વહ્યો. કેઇર અને નૈરા અંધકારના હોલમાં પ્રવેશ્યા — દિવાલો પર લટકતા હાડપિંજરો, જૂની મંત્રલિપિઓ, અને મધ્યમાં અગ્નિનો ચક્ર.
ચક્રની સામે એક કાળો ચોગો પહેરેલો માણસ ઉભો હતો — એની આંખોમાં ઘેરો ધુમાડો.
“તમે મને શોધવા આવ્યા છો?” એ બોલ્યો. અવાજ ધીમો, પણ ગર્જતો.
“અરથેન,” કેઇરે બોલ્યો, તલવાર ખેંચીને.
અરથેન સ્મિત કરી બોલ્યો, “તું પણ એના જેવી જ શક્તિ ધરાવે છે — દ્રાલોકની છાયા તારા અંદર સૂતી છે.”
“મારે એ શાપ નથી જોઈએ!” કેઇર ચીસ્યો.
“શાપ નથી,” અરથેન બોલ્યો, “એ વારસો છે.”
એણે હાથ ઊંચક્યો, અને જમીન ધ્રુજી ગઈ. અંધકારમાંથી અનેક આકારો નીકળ્યા — ભૂતિયા દાનવો, ગુરુના સેવક.
કેઇર અને નૈરાએ લડાઈ શરૂ કરી — પ્રકાશ અને છાયા વચ્ચેના ઝબકારાઓથી આખો હોલ ધગધગતો હતો.
નૈરાએ એક મંત્ર બોલ્યો, “Solis Ardent!”
પ્રકાશનો સ્તંભ અરથેન તરફ ફાટ્યો, પણ એણે હાથથી એને રોકી દીધો.
અરથેન બોલ્યો, “તમે પ્રકાશથી અંધકારને નાશ કરી શકતા નથી, નૈરા. તારે અંધકારનો ઉપયોગ કરવો શીખવો પડશે.”
ત્યારે કેઇર આગળ વધ્યો — એની તલવારની ધારથી નિલી વીજળી ફાટી.
“હું બંને છું — પ્રકાશ પણ, અંધકાર પણ!”
એક જોરદાર અથડામણ થઈ — તલવાર અને અંધકારના જાદુ વચ્ચે વિસ્ફોટ થયો. હોલ તૂટી પડ્યો, દિવાલો ફાટી ગયા.
અરથેન પાછળ ફેંકાયો, પરંતુ હસ્યો, “તું મને મારી શકે છે, કેઇર… પણ મારી છાયા તારી અંદર જીવંત રહેશે.”
કેઇરે તલવાર એની છાતીમાં ઘૂસાડી — અને સાથે જ કાળાશની લહેર એની અંદર વળી ગઈ.
નૈરાએ ચીસ પાડી, “કેઇર! નહીં—”
પ્રકાશ ફાટી ગયો, અને પછી બધું શાંત થઈ ગયું.
જ્યારે નૈરાએ આંખ ખોલી, અરથેન જમીન પર મરણ પામેલો પડ્યો હતો. કેઇર ઊભો હતો, પણ એની આંખોમાં હવે નિલી સાથે થોડી કાળી ઝબક દેખાતી હતી.
“એ મર્યો,” કેઇર ધીમેથી બોલ્યો, “પણ એની છાયા… હજી મારી અંદર છે.”
નૈરાએ એના હાથ પકડી લીધા — “અમે એ છાયાને પણ હરાવીશું.”
કેઇરે સ્મિત કર્યું, “હા… પરંતુ એ યુદ્ધ હજુ શરૂ થયું નથી.”
બારણાની બહાર ચાંદની ફરી ધીમે ધીમે ધુમ્મસમાં છુપાઈ ગઈ — અને અંધકાર ફરી જીવંત લાગ્યો
ભાગ 3 – અંધકારની ધબકારા
હિમના પર્વતો પાછળ સૂર્ય અસ્ત થઇ રહ્યો હતો, અને આકાશ લાલાગાર થઈ ગયું હતું.
કેઇર અને નૈરા એક ખંડેર જેવા મંદિરના અવશેષોમાં રોકાયા હતા — એ જ યુદ્ધ પછી, જેમાં અરથેનનો અંત આવ્યો હતો.
નૈરાએ કેઇરના હાથ પરની ઘા પર મંત્ર લગાવતાં કહ્યું,
“તું હવે થોડી વાર આરામ લે. અંધકાર હજી પણ તારા અંદર ઉકળે છે.”
કેઇરે આંખો બંધ કરી, શ્વાસ ધીમો કર્યો.
પણ એનો મન શાંત નહોતો. દરેક ધબકારાની સાથે એના અંદરથી એક અવાજ આવતો હતો —
“તું મને મારી શક્યો નથી… હું તો તારા અંદર છું.”
એ અવાજ અરથેનનો હતો — કે કદાચ એના ગુરુ દ્રાલોકની છાયા.
કેઇર ધીમેથી બોલ્યો, “નૈરા… જો કોઈ દિવસ હું એમાં ખોવાઈ જાઉં તો?”
નૈરા રોકાઈ ગઈ, એની આંખો કેઇર પર સ્થિર થઈ.
“તો હું તને પાછો લાવીશ, કેઇર. તું મારા માટે માત્ર એક યોદ્ધા નથી — તું આશા છે.”
એક ક્ષણ માટે એ શાંત થઈ ગયો. પણ હવામાં કંઈક બદલાતું લાગ્યું. મંદિરમાંથી એક ઠંડી લહેર વહેતી આવી — સાથે કાળા ધુમાડાના વંટોળ.
નૈરાએ લાકડી ઉંચકીને બોલી, “કોઈ છે અહીં!”
અંધકારમાં થી ત્રણ આકારો બહાર આવ્યા — કાળા વસ્ત્રો પહેરેલા, આંખો દ્રાલોકના ચિહ્નોથી ભરેલી.
“અરથેનનો મૃત્યુ વ્યર્થ ગયો,” એમાંના એક બોલ્યો. “તમે દ્રાલોકને જાગૃત કરી દીધો છે.”
કેઇર ઊભો થયો, તલવાર ખીંચી. એના હાથમાંથી નીલોત્તર વીજળી નીકળી — પણ એ સાથે એના હાથ પર કાળા ચિહ્નો ફાટી નીકળ્યા.
નૈરાએ ચીસ પાડી, “કેઇર! રોક તારી શક્તિ!”
પણ હવે એ રોકી શકાતો નહોતો.
એના દરેક ઘા સાથે વીજળી અને અંધકારનું મિશ્રણ થતું — દાનવો કેઇરના ઘા થી વિખરાતા, પરંતુ દરેક વિસ્ફોટ એના અંદર વધુ અંધકાર છોડતો.
યુદ્ધ પછી મંદિરમાં શાંતિ થઈ, પણ કેઇર જમીન પર ઘૂંટણિયે બેઠો, શ્વાસ લેતો. એની આંખોમાં ચમક હવે બદલાઈ ગઈ હતી — નિલી સાથે કાળી ઝબક મિશ્ર થઈ ગઈ.
નૈરાએ ધીમેથી એની પાસે આવી, હાથ એની ખભા પર મૂક્યો.
“તું એને કાબૂમાં લાવવા શીખી રહ્યો છે… પણ દર વખતે એ તને વધુ ખેંચે છે.”
કેઇરે ધીમેથી બોલ્યો, “અંધકાર મારી શક્તિ પણ છે, નૈરા. પણ એ મને મારી નાંખશે, જો હું એને સ્વીકારું નહીં.”
નૈરા ચૂપ રહી — એ જાણતી હતી કે આ લડાઈ બહારની નથી, અંદરની છે.
તે રાતે બન્ને કેમ્પફાયર પાસે બેઠા હતા.
નૈરાએ તારાઓ તરફ જોયું — “તને ખબર છે, દ્રાલોક કોઈ દાનવ નહોતો. એ એક માનવી હતો, જે પ્રકાશનો રક્ષક હતો… ત્યાં સુધી કે તેણે અંધકારને સ્વીકારી લીધો.”
કેઇર બોલ્યો, “અને હવે હું એની વાર્તાનો અંશ છું.”
“હા,” નૈરાએ સ્વીકાર્યું, “પણ તું એનો અંત પણ બની શકે છે.”
ત્યારે કેઇરને ફરી એ અવાજ સંભળાયો —
“તું ક્યારેય પ્રકાશનો નથી રહ્યો, કેઇર. તું અંધકારથી જ જન્મ્યો છે.”
એનો શરીર થથરાવા લાગ્યો. એનો શ્વાસ ભારે બન્યો. નૈરાએ તરત જ મંત્ર બોલ્યો —
“Lumen vincit umbra!”
પ્રકાશનો તરંગ ફાટી નીકળ્યો, અને કેઇર જમીન પર પડી ગયો.
કેઇર શ્વાસ લેતો બોલ્યો, “એ હવે મારી અંદરથી બોલે છે… એ જાગી રહ્યો છે.”
નૈરાએ ગંભીર અવાજમાં કહ્યું, “તો હવે આપણે એને શોધવો પડશે — એનું સાચું શરીર, એનો આશ્રય.”
કેઇરે આંખ ખોલી, “દ્રાલોક…”
નૈરાએ માથું હલાવ્યું, “હા. અરથેન તો એનો ગુલામ હતો. હવે આપણે એના ગુરુને શોધવા જવું પડશે.”
સવાર થતી હતી. પર્વતો પર સૂર્યની કિરણો ફરી ઝગમગવા લાગી, પરંતુ કેઇરને એ પ્રકાશ હવે અલગ લાગતો હતો — જાણે એના અંદરનો અંધકાર એ પ્રકાશને ચાવી રહ્યો હોય.
એણે તલવાર પીઠ પર બાંધી, નૈરા તરફ જોયું.
“આ યુદ્ધ હું અંત સુધી લઈ જઈશ.”
નૈરાએ સ્મિત કર્યું, “તારે એમાં જીતવી જ પડશે.”
બન્ને પહાડની ખીણની તરફ વળ્યા — નીચે દૂર એક અંધકારમય ખીણ દેખાતી હતી, જ્યાં જમીન સળગતી હતી અને હવા દ્રાલોકની શક્તિથી ધગધગતી.
નૈરાએ ધીમેથી કહ્યું, “એ જ છે… દ્રાલોકનો આશ્રય.”
કેઇરે તલવાર હાથમાં લીધી, એની આંખોમાં અડધું પ્રકાશ અને અડધું અંધકાર ઝબકતું.
“તો ચાલ, એ દાનવને ઊંઘમાંથી જાગૃત કરીએ.”
તેઓ ધીમે ધીમે ખીણની તરફ ઉતર્યા —
અને તેમના પગલાં સાથે પૃથ્વી ધ્રુજવા લાગી.
દૂરથી કોઈ અંધકારમય ગર્જના સંભળાઈ —
“તમે ખૂબ નજીક આવી ગયા છો…”
ભાગ 4 – અંધકારનો હૃદય
પર્વતોની નીચે ઉતરતાં કેઇર અને નૈરા ધીમે ધીમે ધુમ્મસમાં ખોવાઈ ગયા.
હવા ભારે હતી, અને જમીન ગરમ — જાણે જમીન નીચે જ કોઈ જીવતું દાનવ ધબકતું હોય.
દૂરથી એક ભયાનક ગર્જના સંભળાઈ.
નૈરાએ શ્વાસ રોક્યો, “આ અવાજ… એ કોઈ પ્રાણીનો નથી.”
કેઇરે આંખો તીક્ષ્ણ કરી, “હા, એ દ્રાલોકના હૃદયનો ધબકારો છે.”
તેઓ ખીણના અંતે પહોંચ્યા, જ્યાં એક વિશાળ ગુફાનો દરવાજો કાળા પથ્થરમાં કોતરેલો હતો.
દરવાજા પર પ્રાચીન લિપિ ચમકતી હતી — “અંધકારથી જન્મ, પ્રકાશથી વિનાશ.”
નૈરાએ મંત્ર બોલ્યો અને દરવાજો ધીમે ધીમે ખૂલી ગયો, ગરમ ધુમાડો અને લોહીની વાસ બહાર વહી ગઈ.
ગુફાની અંદર દિવાલો પર જીવંત છાયા હલતી હતી — દરેક છાયા કોઈ આત્માનું પ્રતિબિંબ હતી.
કેઇર ધીમેથી બોલ્યો, “આ બધું… એના શિકાર છે.”
નૈરાએ કહ્યું, “એને રોકવાનું આ અંતિમ અવસર છે.”
અચાનક જમીન ધ્રુજી ગઈ — મધ્યમાં એક વિશાળ રક્તપથ્થર ઉછળ્યો, અને એની આસપાસ અંધકારની લહેરો ફાટી નીકળવા લાગી.
એમાંથી ધીમે ધીમે દ્રાલોકનો આકાર ઉભો થયો — કાળા વસ્ત્રોમાં ઢંકાયેલો, આંખોમાં અગ્નિ જેવી ચમક, અને અવાજ જાણે હજારો આત્માઓ એકસાથે બોલતા હોય તેવો.
“તો તું આવી ગયો… કેઇર, મારા અર્ધજન્મ.”
નૈરાએ તલવાર ખીંચી, “અંધકાર તને ગળી જશે, દ્રાલોક!”
દ્રાલોકે હસતાં કહ્યું, “અંધકાર તો હું જ છું.”
એણે હાથ લહેરાવ્યો અને જમીનમાંથી દાનવોના ટોળા ફાટી નીકળ્યા — કાળા ધુમાડા જેવી આકૃતિઓ, આંખોમાં લાલ ચમક.
કેઇર આગળ વધ્યો, તલવાર વીજળી જેવી ચમકી — દરેક ઘા સાથે પ્રકાશ અને અંધકાર અથડાતાં.
નૈરા પાછળથી મંત્ર બોલતી રહી, પ્રકાશના ગોળા છોડતી, જે દાનવોને રાખમાં ફેરવતા.
પણ દ્રાલોક નિશ્ચળ રહ્યો.
એણે હાથ ઉંચક્યો અને કેઇરના તલવારમાંથી અંધકાર ખેંચી લીધો —
એક ક્ષણમાં કેઇર જમીન પર પટકાયો, એના શરીર પરથી કાળા વીજળીના ઝટકા ફાટી નીકળ્યા.
નૈરાએ ચીસ પાડી, “કેઇર! એ તારી શક્તિ લઈ રહ્યો છે!”
દ્રાલોક આગળ વધ્યો, “તું એ શક્તિ લઈ જ શકતો નથી, કારણ કે એ મારી ભેટ છે.”
કેઇરે ધીમેથી માથું ઉંચક્યું, આંખોમાં નીલોત્તર પ્રકાશ ઝબકતો.
“હા… તું એ શક્તિ આપેલી હતી. પણ હવે એ મારી છે!”
એણે બંને હાથથી તલવાર પકડી અને એના આસપાસની હવા ધ્રુજી ગઈ —
એના શરીરથી અંધકાર અને પ્રકાશ બંને એકસાથે ફાટી નીકળ્યા.
દ્રાલોક પહેલી વાર અસ્થિર થયો.
નૈરાએ તક જોઈ અને મંત્ર બોલ્યો — “Lumen in corde obscuro!”
પ્રકાશનો સ્તંભ દ્રાલોકના છાતીમાં ઘૂસી ગયો.
દ્રાલોકે ગર્જના કરી, આખી ગુફા ધ્રુજવા લાગી — દિવાલો તૂટી પડવા લાગ્યા, અને ઉપરથી લાવાની નદી વહી પડી.
કેઇર તલવાર લઈને દ્રાલોકની તરફ દોડ્યો, ચીસ પાડી,
“આ અંત છે — તારા માટે અને મારા માટે પણ!”
તલવાર દ્રાલોકના હૃદયમાં ઘૂસી ગઈ.
એક તેજ પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો, અને આખું જગત સફેદ થઈ ગયું.
જ્યારે પ્રકાશ શાંત થયો, નૈરા જમીન પર પડી હતી, અને કેઇર ગુમ હતો.
દ્રાલોકનું શરીર ધૂળમાં ફેરાઈ ગયું, પણ એના હૃદયના સ્થાને માત્ર એક કાળો પથ્થર બચ્યો — ધબકતો, જીવંત.
નૈરાએ એ પથ્થર હાથમાં લીધો, આંખોમાં આંસુ.
“તું લડી ગયો, કેઇર… પણ શું તું પાછો આવશે?”
પવનની લહેર પસાર થઈ —
દૂરથી એક અવાજ આવ્યો, કેઇરનો —
“જ્યાં સુધી અંધકાર છે, ત્યાં સુધી હું લડીશ.”
અંત – પણ આ એક નવો પ્રારંભ છે…
નૈરા એ પથ્થર પોતાના ગળામાં ધારણ કર્યો અને ગુફાથી બહાર નીકળી ગઈ.
દૂર આકાશમાં વીજળી ચમકી, અને ખીણની નીચે લાલ પ્રકાશ ઝબક્યો —
જાણે કેઇર હજી પણ ક્યાંક લડી રહ્યો હોય, અંધકારના હૃદયમાં
ભાગ 4 – અંધકારનો હૃદય
પર્વતોની નીચે ઉતરતાં કેઇર અને નૈરા ધીમે ધીમે ધુમ્મસમાં ખોવાઈ ગયા.
હવા ભારે હતી, અને જમીન ગરમ — જાણે જમીન નીચે જ કોઈ જીવતું દાનવ ધબકતું હોય.
દૂરથી એક ભયાનક ગર્જના સંભળાઈ.
નૈરાએ શ્વાસ રોક્યો, “આ અવાજ… એ કોઈ પ્રાણીનો નથી.”
કેઇરે આંખો તીક્ષ્ણ કરી, “હા, એ દ્રાલોકના હૃદયનો ધબકારો છે.”
તેઓ ખીણના અંતે પહોંચ્યા, જ્યાં એક વિશાળ ગુફાનો દરવાજો કાળા પથ્થરમાં કોતરેલો હતો.
દરવાજા પર પ્રાચીન લિપિ ચમકતી હતી — “અંધકારથી જન્મ, પ્રકાશથી વિનાશ.”
નૈરાએ મંત્ર બોલ્યો અને દરવાજો ધીમે ધીમે ખૂલી ગયો, ગરમ ધુમાડો અને લોહીની વાસ બહાર વહી ગઈ.
ગુફાની અંદર દિવાલો પર જીવંત છાયા હલતી હતી — દરેક છાયા કોઈ આત્માનું પ્રતિબિંબ હતી.
કેઇર ધીમેથી બોલ્યો, “આ બધું… એના શિકાર છે.”
નૈરાએ કહ્યું, “એને રોકવાનું આ અંતિમ અવસર છે.”
અચાનક જમીન ધ્રુજી ગઈ — મધ્યમાં એક વિશાળ રક્તપથ્થર ઉછળ્યો, અને એની આસપાસ અંધકારની લહેરો ફાટી નીકળવા લાગી.
એમાંથી ધીમે ધીમે દ્રાલોકનો આકાર ઉભો થયો — કાળા વસ્ત્રોમાં ઢંકાયેલો, આંખોમાં અગ્નિ જેવી ચમક, અને અવાજ જાણે હજારો આત્માઓ એકસાથે બોલતા હોય તેવો.
“તો તું આવી ગયો… કેઇર, મારા અર્ધજન્મ.”
નૈરાએ તલવાર ખીંચી, “અંધકાર તને ગળી જશે, દ્રાલોક!”
દ્રાલોકે હસતાં કહ્યું, “અંધકાર તો હું જ છું.”
એણે હાથ લહેરાવ્યો અને જમીનમાંથી દાનવોના ટોળા ફાટી નીકળ્યા — કાળા ધુમાડા જેવી આકૃતિઓ, આંખોમાં લાલ ચમક.
કેઇર આગળ વધ્યો, તલવાર વીજળી જેવી ચમકી — દરેક ઘા સાથે પ્રકાશ અને અંધકાર અથડાતાં.
નૈરા પાછળથી મંત્ર બોલતી રહી, પ્રકાશના ગોળા છોડતી, જે દાનવોને રાખમાં ફેરવતા.
પણ દ્રાલોક નિશ્ચળ રહ્યો.
એણે હાથ ઉંચક્યો અને કેઇરના તલવારમાંથી અંધકાર ખેંચી લીધો —
એક ક્ષણમાં કેઇર જમીન પર પટકાયો, એના શરીર પરથી કાળા વીજળીના ઝટકા ફાટી નીકળ્યા.
નૈરાએ ચીસ પાડી, “કેઇર! એ તારી શક્તિ લઈ રહ્યો છે!”
દ્રાલોક આગળ વધ્યો, “તું એ શક્તિ લઈ જ શકતો નથી, કારણ કે એ મારી ભેટ છે.”
કેઇરે ધીમેથી માથું ઉંચક્યું, આંખોમાં નીલોત્તર પ્રકાશ ઝબકતો.
“હા… તું એ શક્તિ આપેલી હતી. પણ હવે એ મારી છે!”
એણે બંને હાથથી તલવાર પકડી અને એના આસપાસની હવા ધ્રુજી ગઈ —
એના શરીરથી અંધકાર અને પ્રકાશ બંને એકસાથે ફાટી નીકળ્યા.
દ્રાલોક પહેલી વાર અસ્થિર થયો.
નૈરાએ તક જોઈ અને મંત્ર બોલ્યો — “Lumen in corde obscuro!”
પ્રકાશનો સ્તંભ દ્રાલોકના છાતીમાં ઘૂસી ગયો.
દ્રાલોકે ગર્જના કરી, આખી ગુફા ધ્રુજવા લાગી — દિવાલો તૂટી પડવા લાગ્યા, અને ઉપરથી લાવાની નદી વહી પડી.
કેઇર તલવાર લઈને દ્રાલોકની તરફ દોડ્યો, ચીસ પાડી,
“આ અંત છે — તારા માટે અને મારા માટે પણ!”
તલવાર દ્રાલોકના હૃદયમાં ઘૂસી ગઈ.
એક તેજ પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો, અને આખું જગત સફેદ થઈ ગયું.
જ્યારે પ્રકાશ શાંત થયો, નૈરા જમીન પર પડી હતી, અને કેઇર ગુમ હતો.
દ્રાલોકનું શરીર ધૂળમાં ફેરાઈ ગયું, પણ એના હૃદયના સ્થાને માત્ર એક કાળો પથ્થર બચ્યો — ધબકતો, જીવંત.
નૈરાએ એ પથ્થર હાથમાં લીધો, આંખોમાં આંસુ.
“તું લડી ગયો, કેઇર… પણ શું તું પાછો આવશે?”
પવનની લહેર પસાર થઈ —
દૂરથી એક અવાજ આવ્યો, કેઇરનો —
“જ્યાં સુધી અંધકાર છે, ત્યાં સુધી હું લડીશ.”
અંત – પણ આ એક નવો પ્રારંભ છે…
નૈરા એ પથ્થર પોતાના ગળામાં ધારણ કર્યો અને ગુફાથી બહાર નીકળી ગઈ.
દૂર આકાશમાં વીજળી ચમકી, અને ખીણની નીચે લાલ પ્રકાશ ઝબક્યો —
જાણે કેઇર હજી પણ ક્યાંક લડી રહ્યો હોય, અંધકારના હૃદયમાં
