🌑 અંધકારનો વારસો — સિરિઝ ૩
ભાગ ૧ : લોહીની ગંધ
ફ્રોસ્ટ વેલના પર્વતો પર હવે શાંતિ હતી.
કૈરોનના નાશ પછી, ત્રય — રોઅન, એલારા અને લાયરેન — દુનિયાના અલગ-અલગ ભાગોમાં પ્રકાશ ફેલાવતા હતા.
પરંતુ શાંતિનો સમય ક્યારે પણ લાંબો નથી રહેતો.
એક રાતે, જ્યારે ચાંદ લોહી જેવો લાલ ઝળહળતો હતો, રોઅનને સ્વપ્ન આવ્યું —
ભૂમિમાં રક્ત વહે છે, આકાશ કાળા ધુમ્મસથી ઢંકાયેલું છે,
અને એક અવાજ — જાણે કૈરોનનો — કાનમાં ફૂસફૂસતો:
“તું વિચાર્યું કે હું હારી ગયો?
અંધકાર ક્યારેય મરે નહીં, રોઅન… એ માત્ર રૂપ બદલે છે.”
રોઅન અચાનક જાગી ગયો.
તેના કપાળ પર પસીનો, આંખોમાં વીજળી જેવી ચમક.
એના હાથની તલવાર “સિલ્વર મોર્ન” થોડી ગરમ થઈ રહી હતી — જાણે એ પણ કંઈક અનુભવી રહી હોય.
એ રાત આખી ઊંઘી નહીં.
ભીતરમાં કંઈક અશાંતિ હતી.
એ જાણતો હતો — અંધકાર પાછો આવી રહ્યો છે.
વેરિડોનનો ઉદય
દૂર પૂર્વના ખીણોમાં, જ્યાં કૈરોન કદી શાસન કરતો, ત્યાં જમીન તિરાડ પડતી.
રક્તની માટીમાંથી ધુમ્મસ ઊઠી, અને એમાંથી એક નવો જીવ ઉદભવ્યો —
વેરિડોન.
એના શરીર પર કાળા નસો લાલ તેજ સાથે ચમકતાં.
એના ચહેરા પર કોઈ જીવંત ચામડી ન હતી, માત્ર છાયાનું હાડકું.
એના હાથમાં લોહીની ધારા વહેતી, અને આંખોમાં અણમાપ ભુખ.
વેરિડોન ધીમે બોલ્યો —
“કૈરોનનું રક્ત મને બોલાવે છે.
જે પ્રકાશે એને વિખેરી નાખ્યો…
હવે એ પ્રકાશ હું જ ભસ્મ કરીશ.”
એના અવાજથી જમીન ધ્રૂજી ગઈ.
અને અંધકારનો એક નવો અધ્યાય શરૂ થયો.
એલારાનો પ્રકાશ
તે જ સમયે, એલારા ત્રિનાં મંદિરમાં પ્રાચીન મંત્ર વાંચી રહી હતી.
એની આંખોમાં એક અનોખી ચિંતા દેખાતી.
એના ધ્યાનમાં કૈરોનના અવશેષમાંથી ઉઠતી કાળી ઉર્જા દેખાઈ.
એ તાત્કાલિક રોઅનને સંદેશ મોકલે છે —
“પ્રકાશના યોદ્ધા, તારે ફરી તલવાર ઉપાડવાની રહેશે.
વિશ્વમાં લોહીની ગંધ ફરી ફેલાઈ રહી છે.”
રોઅન તરત નીકળી પડ્યો, પણ આ વખતે એ એકલો નહોતો.
લાયરેન શાર પણ એની સાથે હતો —
છાયાઓમાંથી ઝળહળતી એની આંખો હજી શાંત, પરંતુ ચેતન.
“અમે એક વાર અંધકારને હારાવ્યો હતો, રોઅન,” લાયરેન બોલી,
“પણ આ વખતે દુશ્મન અંધકારમાંથી નહીં, પ્રકાશના રક્તમાંથી જન્મ્યો છે.”
રોઅન ચકિત — “પ્રકાશનો રક્ત? તેનો અર્થ શું?”
“કૈરોનના અંતિમ ક્ષણે, એનું રક્ત પૃથ્વીમાં ભળ્યું હતું.
એ રક્તે જ આ નવી શક્તિને જન્મ આપ્યો છે,” લાયરેન કહે છે.
કેઇરાનો આગમન
ત્રણે પર્વતના ખીણમાં ઉતર્યા, જ્યાં અંધકારના ધુમ્મસે આખી ધરતી ઢાંકી લીધી હતી.
ચારે તરફ લોહીની ગંધ, જમીન ભીની, અને ઝાડો જાણે લોહી પી રહ્યા હોય એમ લાગતું.
અચાનક, ધુમ્મસમાંથી એક સ્ત્રી બહાર આવી.
લાંબા કાળા વાળ, આંખોમાં લાલ તેજ,
પણ એની ચાલમાં પ્રકાશની નરમાઈ પણ હતી.
“હું કૈરોનની દીકરી છું,” એ બોલી. “મારું નામ કેઇરા.”
રોઅન અને એલારાએ એકબીજાને જોયું.
લાયરેનની આંખોમાં શંકા ચમકી.
“જો તું કૈરોનની દીકરી છે, તો તું શા માટે આવી છે?” રોઅને પૂછ્યું.
કેઇરાના ચહેરા પર દુઃખની છાયા આવી.
“મારે કૈરોનનો બદલો લેવાનો નથી,” એ બોલી, “પરંતુ જે શક્તિએ એને મારી હતી — એ પ્રકાશ — એ હવે મારી અંદર ઝેર બની ગઈ છે.”
એના હાથમાંથી ચમકતી કાળી વીજળી બહાર પડી.
“મારા રક્તમાં કૈરોનનો અંધકાર છે… અને એલારાના પ્રકાશનો અંશ.
હું બંને વચ્ચે ફસાઈ ગઈ છું.”
અંતિમ દ્રશ્ય : લોહીની આગાહી
રોઅન એના શબ્દોથી હચમચી ગયો.
એ જાણતો હતો કે કૈરોનના રક્તમાંથી કોઈ જીવંત થઈ શકે, પણ આ સ્ત્રીમાં પ્રકાશનો અંશ પણ છે એ અદભુત હતું.
લાયરેન ધીમેથી બોલી:
“એ સંતુલન છે — અંધકાર અને પ્રકાશનો જીવંત સ્વરૂપ.
કદાચ વેરિડોન એની જ શોધમાં છે.”
એલારાએ માથું હલાવ્યું:
“જો એ વેરિડોન સુધી પહોંચી ગઈ તો, વિશ્વ ફરી તૂટી જશે.”
રોઅન એ તલવાર હાથમાં લીધી.
એનો અવાજ વીજળી જેવી ગર્જ્યો:
“તારે અમારી સાથે આવવું પડશે, કેઇરા.
તું બચાવ બની શકે છે… અથવા વિનાશ.”
કેઇરાની આંખોમાં આંસુ ચમક્યા.
“હું ક્યારેય બચાવ બની નથી શકી, રોઅન.
પરંતુ જો મારું રક્ત વિનાશ છે… તો એ વિનાશ હું જાતે પસંદ કરીશ.”
એ બોલી અને પાછળ વળી ધુમ્મસમાં ગાયબ થઈ ગઈ.
ત્રય એનાં પગલાંની ગંધ અનુસરતા રહ્યા,
પણ દૂરથી લોહીની ગંધ વધુ ઘેરી થતી ગઈ,
જાણે ધરતી પોતે રક્ત રડી રહી હોય.
અંત — ભાગ ૧ : લોહીની ગંધ
આકાશ લાલ થઈ ગયું.
લાયરેન એ આંખો બંધ કરી, ધીમેથી કહ્યું —
“અંધકાર પાછો આવ્યો નથી… એ ક્યારેય ગયો જ ન હતો.”
રોઅન તલવાર જમીનમાં ઘૂસાડી,
વીજળીના ઝટકા સાથે બોલ્યો:
“હવે જે આવશે, એ પ્રકાશનો અંતિમ યુદ્ધ હશે.”
દૂર ખીણમાંથી અવાજ આવ્યો —
એ વેરિડોનનો હતો.
“હું આવી રહ્યો છું…
મારા રક્ત માટે…
મારા અંધકાર માટે…”
અને આખું વિશ્વ ફરી એકવાર અંધકાર અને પ્રકાશ વચ્ચે ફસાઈ ગયું.
🌑 અંધકારનો વારસો — સિરિઝ ૩
ભાગ ૨ : રક્તની શપથ
રાત ઠંડી હતી. ચાંદ આકાશમાં ધુમ્મસની પાછળ છુપાયેલો, અને ધરતી પર રક્તની હળવી સુગંધ ફરતી હતી.
રોઅન, એલારા અને લાયરેન હવે પર્વતના ખીણમાંથી પશ્ચિમની તરફ જતા હતા, જ્યાં કેઇરાનો છેલ્લો પગલાનો ચિહ્ન મળ્યો હતો.
જગત શાંત હતું — અતિ શાંત.
એવી શાંતિ, જે પહેલાં તોફાન આવે તે પહેલાં હોય છે.
એલારાએ ધીમેથી કહ્યું —
“એ હજી જીવતી છે, હું એની ઊર્જા અનુભવું છું.”
રોઅન એ જમીન પર હાથ રાખ્યો.
ધૂળની નીચે એક અજાણી ગરમી હતી, જાણે ધરતી શ્વાસ લઈ રહી હોય.
“આ ધરતી કૈરોનના રક્તથી ભીંજાઈ છે. જે પણ જન્મે છે, એ અંધકારનો સંતાન બને છે,” એ બોલ્યો.
કેઇરાનો શાપ
થોડી દૂર, એક જુના મંદિરમાં, કેઇરા એકલા બેઠી હતી.
એના હાથમાં કૈરોનની તૂટેલી તલવારનો અર્ધો ભાગ હતો.
એના ચહેરા પર રક્તના ચિન્હો, અને આંખોમાં ચમકતી લાલ જ્યોત.
એ ધીમે બોલી —
“પિતા, તું કહેતો કે અંધકાર એક આશીર્વાદ છે.
પણ હું એમાં કઈ રીતે જીવूँ, જ્યારે પ્રકાશ પણ મારામાં ધબકે છે?”
એ તલવાર જમીન પર મારી, અને એ ક્ષણે ધરતી હચમચી ગઈ.
એના આસપાસ કાળો વાવાઝોડો ફાટી નીકળ્યો,
અને એના શરીરમાંથી પ્રકાશ અને અંધકારની વીજળી એકસાથે ફાટી નીકળવા લાગી.
એ ચીસ પાડી —
“હું તારો શાપ નથી, હું મારી જાતનો અસ્ત્ર છું!”
એની ચીસનો પ્રતિધ્વનિ આખા ખીણમાં ગુંજી ઉઠ્યો,
અને એ અવાજ વેરિડોન સુધી પહોંચી ગયો.
વેરિડોનનો હુમલો
વેરિડોન, લોહી અને છાયાથી બનેલો એ રાક્ષસ,
ફ્રોસ્ટ વેલના ગહન ગુફામાંથી બહાર આવ્યો.
એની આંખોમાં લાલ જ્વાળાઓ ઝળહળી રહી હતી.
એના હાથમાંથી અંધકારના જીવ ઊડીને આકાશમાં ફેલાઈ ગયા —
લોહી પીતા કાગડા, કાળા વરુઓ, અને ધુમ્મસમાં રૂપાંતરિત જીવાતો.
“શપથ સમય આવ્યો છે,” એ ગર્જ્યો.
“જે કૈરોનનું રક્ત ધરાવે છે, એ મારું હશે!”
આકાશ કાળું થઈ ગયું. વીજળીના ઝટકાથી પર્વતો ફાટી ગયા.
દૂરથી એલારા એ જોયું —
“રોઅન! એ આવી ગયો છે!”
રોઅને તલવાર ઉપાડી, એની ધારમાં પ્રકાશ ઝળહળ્યો.
“આ વખતે હું પાછળ નહીં હઠું.”
લાયરેન એ જમીન પર હાથ મારી,
અને છાયાઓમાંથી વરુઓનો ટોળો જન્મ્યો — રોઅનના સાથી તરીકે.
યુદ્ધનો આરંભ થયો.
પ્રકાશ અને અંધકારનો અથડામણ
વેરિડોન અને રોઅન આમને સામને આવ્યા.
તલવાર અને અંધકારની શક્તિ અથડાઈ —
દરેક ઘા સાથે ચમક, દરેક શ્વાસ સાથે ધુમ્મસ.
રોઅનના હાથમાંથી નીકળતી વીજળી એ આકાશને ફાડી નાખતી,
પણ વેરિડોન એ દરેક હુમલો લોહી પીધેલી જમીનમાં શોષી લેતો.
“તું પ્રકાશનો યોદ્ધા છે,” વેરિડોન બોલ્યો, “પણ તારા પ્રકાશે જ મને જન્મ આપ્યો!”
એના હાથમાંથી લોહીની લહેર ઉડીને રોઅનના છાતી પર વાગી.
રોઅન નીચે પટકાયો, પરંતુ એની આંખોમાં હિંમત હજી ચમકતી હતી.
એલારાએ હાથ ઉંચો કર્યો,
અને એની આજુબાજુ પ્રકાશનો ગોળો ફાટી નીકળ્યો.
એના મંત્રના દરેક શબ્દ સાથે ધરતી ધ્રૂજી ગઈ.
“પ્રકાશના નામે — અંધકાર વિખેરી જા!”
પણ વેરિડોન એ હસ્યું —
“પ્રકાશ? એ તો મારી ભૂખ છે!”
એના શરીરમાંથી કાળી ધુમ્મસ નીકળી અને એલારાને ઘેરી ગઈ.
એ ચીસ પાડી, એની આંખોમાં લાલ રંગ ઉતરવા લાગ્યો.
કેઇરાનો પ્રવેશ
જ્યારે રોઅન અને લાયરેન વેરિડોન સામે લડી રહ્યા હતા,
અચાનક આકાશમાં વીજળી ફાટી —
અને એમાંથી કેઇરા પ્રગટ થઈ.
એના શરીર પર અંધકાર અને પ્રકાશની ચમક એકસાથે ઝળહળી રહી હતી.
એ બોલી —
“વેરિડોન! તું મારા પિતાનો અંશ છે…
પણ હું એ અંશને સમાપ્ત કરવા આવી છું.”
વેરિડોન એ હસતાં કહ્યું —
“તું તો એના રક્તની જ છે, દીકરી.
તું મારી જ બહેન છે.”
કેઇરાએ આંખો બંધ કરી,
એના હાથમાં પ્રકાશ અને અંધકાર ભળીને તલવાર બની.
“તો પછી આ યુદ્ધ રક્તનું નહીં, આત્માનું રહેશે.”
એના એક ઘા સાથે આખું મેદાન પ્રકાશિત થઈ ગયું.
વેરિડોન ચીસ પાડી —
એના શરીરમાંથી ધુમ્મસની ધારાઓ ઉડીને આકાશમાં વિલીન થઈ ગઈ.
રક્તની શપથ
યુદ્ધ પછી ધરતી શાંત થઈ ગઈ.
રોઅન ઘાયલ પડ્યો હતો, એલારા એને સહારે ઊભી હતી.
લાયરેન દૂરથી બધું જોઈ રહી હતી — એની આંખોમાં આશંકા.
કેઇરા ધીમે ધીમે વેરિડોનના ધૂળ થતા શરીર પાસે ગઈ.
એ બોલી —
“અંધકારને અંધકારથી નહીં, રક્તથી વિજય મળી શકે છે.”
એના હાથથી લોહીની એક બૂંદ જમીન પર પડી.
એ બૂંદમાંથી પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો,
અને ધરતીની અંદર છુપાયેલ કૈરોનની શક્તિ ભસ્મ થઈ ગઈ.
પણ એ સાથે કેઇરા પણ ધૂળમાં વિલીન થવા લાગી.
રોઅન ચીસ પાડી —
“ના! તું બચી શકે છે!”
એના હાથમાં તલવાર લઈને કેઇરાની તરફ દોડ્યો,
પણ એના હાથમાંથી માત્ર ધુમ્મસ પસાર થઈ ગયો.
કેઇરાનો અવાજ અંતિમ વખત સાંભળાયો —
“મારો રક્ત એ શપથ છે —
જો અંધકાર ફરી જન્મે, તો હું ફરી આવીશ.”
અંતિમ દ્રશ્ય
રોઅન, એલારા અને લાયરેન હવે પર્વતની ચોટી પર ઊભા હતા.
સૂરજ ઉગતો હતો, ધરતી પર પ્રકાશ ફરી ફેલાતો હતો.
એલારાએ ધીમેથી કહ્યું —
“એ ગઈ… પરંતુ એનો પ્રકાશ આ ધરતીમાં રહી ગયો.”
રોઅને તલવાર જમીનમાં ગાડીને બોલ્યો —
“એ માત્ર યોદ્ધા નહોતી. એ સંતુલનની રક્ષા કરતી શક્તિ હતી.”
લાયરેન એ આકાશ તરફ જોયું.
દૂર આકાશમાં એક ધુમ્મસની કિરણ ઝળહળી —
જાણે કેઇરાનું આત્મા હજી ક્યાંક ફરતું હોય.
અંત — ભાગ ૨ : રક્તની શપથ
“જગત હવે ફરી પ્રકાશિત થયું છે,” એલારાએ કહ્યું,
“પણ યાદ રાખ, રોઅન…
જ્યાં પ્રકાશ છે, ત્યાં તેની છાયા હંમેશાં જીવંત રહે છે.”
રોઅન એ આંખો બંધ કરી —
એ જાણતો હતો, આ અંત નથી.
આ તો માત્ર એક નવી શરૂઆત છે.
દૂરથી પવનમાં ફરી એક અવાજ સંભળાયો —
“અંધકારનો વારસો ક્યારેય મરે નહીં…
🌑 અંધકારનો વારસો — સિરિઝ ૩
ભાગ ૩ : છાયાનું રાજ્ય
પ્રભાત ઉગ્યો હતો, પણ આકાશ હજી ધુમ્મસથી ભરેલું.
યુદ્ધના ખંડેરોમાં શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી.
રોઅન તલવાર જમીનમાં ઘૂસાડીને બેઠો હતો —
કેઇરાનું નામ એની આંખોમાં જીવતું હતું.
એલારા અને લાયરેન દૂર મંદિરના ખંડેરમાં ઘાયલ યોદ્ધાઓની સંભાળ રાખી રહ્યા હતા.
પરંતુ રોઅન શાંત હતો —
શાંત… પણ અંદરથી ખાલી.
“તું જીત્યો છે,” એલારાએ ધીમેથી કહ્યું,
“પણ તારી આંખોમાં શાંતિ કેમ નથી?”
રોઅન ધીમેથી બોલ્યો —
“કારણ કે દરેક વિજય એક નુકસાન લઈને આવે છે.”
એની આંખોમાં કેઇરાનો ચહેરો ઝળહળતો.
એના અંતિમ શબ્દો હજી કાનમાં ગુંજતા —
“જો અંધકાર ફરી જન્મે, તો હું ફરી આવીશ…”
અંધકારનો સંદેશ
તે રાતે રોઅનને અજબ સ્વપ્ન આવ્યું.
આકાશ કાળું, ધરતી પર લોહીની ધૂંધ,
અને વચ્ચે કેઇરાનો અવાજ —
“રોઅન… અંધકારનું રાજ્ય તૂટી ગયું નથી.
એ હવે તારી અંદર જીવતું છે.”
રોઅન ચોંકી ઉઠ્યો.
એના હાથ પર કાળા ચિન્હો દેખાયા —
જાણે વેરિડોનની છાયાએ એની અંદર સ્થાન લીધું હોય.
એલારાએ તપાસ કરતાં કહ્યું —
“આ કૈરોનની વંશીય ઉર્જા છે.
જે અંધકાર તું નાશ કર્યો હતો, એ હવે તારા આત્મામાં છુપાઈ ગયો છે.”
રોઅન ચકિત થયો —
“તો હું શું બની રહ્યો છું? પ્રકાશનો યોદ્ધા કે અંધકારનો વારસ?”
લાયરેન બોલી —
“બંને.
અને કદાચ એ જ સંતુલન હવે જગતને બચાવશે.”
છાયાના દ્વાર
ત્રણે ઉત્તર તરફના વન તરફ નીકળ્યા, જ્યાં “છાયાનું દ્વાર” હોવાનું કહેવામાં આવતું હતું —
એક એવું સ્થળ, જ્યાં જીવંત અને મૃત આત્માઓ વચ્ચેની દીવાલ સૌથી નબળી હોય.
ઘણા દિવસો પછી, તેઓ એક ધુમ્મસભરેલી ખીણમાં પહોંચ્યા.
ચારે બાજુ વૃક્ષો વાંકડિયા, જમીન રક્તમય,
અને હવામાં ફફડાટ જેવો અવાજ —
જાણે હજારો આત્માઓ એકસાથે કંઇક કહી રહ્યાં હોય.
રોઅન એ તલવાર ઉપાડી,
અને એના સ્પર્શથી દ્વાર ઝળહળ્યું.
અચાનક એના સામે છાયાનો વાવાઝોડો ફાટી નીકળ્યો,
અને એમાં થી અવાજ આવ્યો —
“તારા માટે રાહ જોવાઈ રહી છે, રોઅન.”
એ અવાજ કેઇરાનો હતો.
રોઅન એ પાછળ જોયું.
એલારા બોલી —
“તું ત્યાં જશે? એ દ્વારથી પાછો આવનાર કોઈ નથી.”
રોઅન ધીમે હસ્યો —
“કદાચ હું પહેલો બનીશ.”
અને એ દ્વારમાં પગ મૂક્યો.
છાયાનું રાજ્ય
જગત અંધકારથી ભરેલું હતું,
પરંતુ એ અંધકાર જીવંત હતો — ધબકતો, શ્વાસ લેતો.
આકાશમાં કાળો ચંદ્ર, અને જમીન પર આત્માઓની છબીઓ ફરતી.
રોઅન એ તલવાર ઊંચી કરી —
“કેઇરા! તું ક્યાં છે?”
એના શબ્દોનો પ્રતિધ્વનિ અંધકારમાં ખોવાઈ ગયો.
અને પછી એક પ્રકાશની કિરણ —
એમાંથી કેઇરાનો આત્મા પ્રગટ થયો.
એના ચહેરા પર શાંતિ, પણ આંખોમાં દુઃખ.
“તું આવી ગયો…” એ બોલી.
રોઅન ધીમેથી આગળ વધ્યો.
“હું તને પાછી લાવવા આવ્યો છું.”
કેઇરા હસીને બોલી —
“મને પાછું લાવવું શક્ય નથી.
પરંતુ તું આ દુનિયાથી પરનું સંતુલન સમજી શકે છે.”
એણે હાથ રોઅનના હૃદય પર રાખ્યો.
અચાનક રોઅનના શરીરમાં વીજળી જેવી લહેર દોડી.
એના મનમાં હજાર અવાજો ગુંજ્યા — પ્રકાશ, અંધકાર, જીવન અને મૃત્યુના સંકેત.
છાયાની રાણી
અચાનક ધરતી ધ્રૂજી ગઈ.
અંધકારમાંથી એક વિશાળ સ્ત્રીનો આકાર દેખાયો —
એની આંખોમાં અગ્નિ, શરીર ધુમ્મસ જેવું.
એ બોલી —
“કેઇરા! તું મારી સીમા તોડી છે!”
કેઇરાએ રોઅનને કહ્યું —
“એ છે નિહારા, છાયાનું રાજ્ય શાસન કરતી રાણી.
જો એ મને શોધી લેશે, તો એ મને ક્યારેય મુક્ત નહીં કરે.”
નિહારાએ હસતાં કહ્યું —
“અને તું, માનવ યોદ્ધા…
તું મારી દુનિયામાં કેમ આવ્યો છે?”
રોઅન તલવાર હાથમાં લઈને ઊભો રહ્યો.
“કારણ કે હું પ્રકાશ અને અંધકાર બંનેનો સંતાન છું.
અને હું કોઈની દાસી શક્તિનો ભાગ નહીં બનું.”
એની તલવાર ચમકી —
અને એ ક્ષણે પ્રકાશ અને છાયાની અથડામણથી આખું રાજ્ય ધ્રૂજી ગયું.
આત્માનો યુદ્ધ
રોઅનનો દરેક ઘા અંધકારને ચીરી નાખતો,
પણ નિહારાની શક્તિ અપરંપાર હતી.
એના હાથમાંથી નીકળતા છાયાના સાંકળો રોઅનને જકડી લેતા.
“તું પ્રકાશનો દૂત બનીને મારી સામે?” નિહારા ચીસી.
રોઅન એ તલવારનો અગ્ર ભાગ જમીનમાં ઘૂસાડ્યો,
અને આખું મેદાન પ્રકાશથી ઝળહળી ઉઠ્યું.
કેઇરા એ પોતાનો આત્મિક તેજ વાપરીને એના સાથે જોડાઈ.
બંને એક થઈ ગયા —
પ્રકાશ અને અંધકારનું જીવંત સ્વરૂપ.
નિહારાની આંખો ભયથી ચમકી.
“આ શું છે?”
કેઇરા-રોઅનના મિશ્ર સ્વરૂપે બોલ્યું —
“આ છે સંતુલન — જે neither તું બનાવી શકે, ન તોડી શકે.”
એક તેજસ્વી વિસ્ફોટ થયો.
અંધકારનો રાજ્ય તૂટી પડ્યું.
આત્માઓ મુક્ત થયા.
પ્રકાશ તરફ પરત
જ્યારે રોઅનને ચેતના આવી,
એ ફરી ધરતી પર હતો.
આકાશ સ્વચ્છ, પવન શીતળ, અને એલારા એની બાજુમાં.
એલારા બોલી —
“તું ત્રણ દિવસ પછી જાગ્યો છે.
આખા આકાશમાં પ્રકાશની જ્વાળાઓ ફાટી નીકળી હતી — એ તું જ હતો, રોઅન.”
રોઅન ધીમેથી બોલ્યો —
“કેઇરા… એ ક્યાં છે?”
એલારાએ આકાશ તરફ ઈશારો કર્યો.
દૂર ચાંદનીમાં એક ઝળહળતી કિરણ દેખાઈ —
જાણે કેઇરાની આત્મા સ્મિત કરી રહી હોય.
રોઅન એ આંખો બંધ કરી.
“તું ગઈ નથી… તું હવે મારી અંદર છે.”
એના હાથની તલવાર હવે અર્ધી કાળી, અર્ધી ચાંદી જેવી ચમકતી હતી —
પ્રકાશ અને અંધકારનું મિલન.
અંતિમ દ્રશ્ય : નવો યુગ
મહિના પછી, ફ્રોસ્ટ વેલ ફરી વસવાટથી ભરાયો.
લોકો રોઅનને “છાયાનો રક્ષક” કહી બોલાવતા.
એલારા મંદિરની પુજારી બની, અને લાયરેન છાયાઓના જંગલની રક્ષા કરતી રહી.
રોઅન હવે શાંતિથી જીવતો હતો,
પણ રાત્રે જ્યારે પવન ફૂંકાતો,
એને હજી કેઇરાનો અવાજ સંભળાતો —
“યાદ રાખ, રોઅન… અંધકાર શત્રુ નથી, એ તારો અર્ધો ભાગ છે.”
રોઅન હળવા હાસ્ય સાથે આકાશ તરફ જોયું.
ચાંદ અડધો કાળો, અડધો ચમકતો.
અને એની તલવાર જેવી જ —
એક નવું સંતુલન.
✦ અંત — ભાગ ૩ : છાયાનું રાજ્ય ✦
“પ્રકાશ અને અંધકારની વચ્ચે જન્મેલો એક માણસ
હવે દેવ અને માનવ બંનેની વચ્ચે ઉભો છે.”
🌑 ફૅન્ટસી શ્રેણી – ભાગ 3 (અનાથની તલવાર)
રાત અંધારી હતી. ચંદ્રના કિરણો ધુમ્મસમાંથી ઝાંખા દેખાતા હતા, અને ખીણની વચ્ચે એક નાનું ગામ—રેનવેલ. એ ગામ હવે ભૂતોની વસ્તી જેવું લાગતું હતું. ઘરોમાં દીવા બુઝાઈ ગયા હતા, રસ્તાઓ ખાલી હતા, અને હવાની સાથે એક અજાણ ધ્વનિ વહેતી હતી—કોઈ પ્રાચીન ફૂસફૂસાટ જેવી.
કેઇર, હવે અંધકારનો શિકારી, ધીમે પગલે ગામમાં પ્રવેશ્યો. એની આંખોમાં હિંમત અને થાક બંને ચમકતા હતા. હાથમાં એની તલવાર “સેવેરા”, જેના ફાલમાંથી નીકળતી નિલી ઝાંખી રોશની એના માર્ગને ઉજાળતી હતી. તલવાર જીવંત હતી—દર વખતે એ ખીંચાતી, એની અંદરથી કોઈની ચીત્કાર જેવી ધ્વનિ આવતી.
“તમે પાછા આવી ગયા…” એક કંપતી સ્ત્રીની અવાજ પાછળથી સંભળાઈ.
કેઇર વળ્યો. એ હતી મીરા—ગામની છેલ્લી વwitch, જે હવે સામાન્ય સ્ત્રી બની ગઈ હતી. એની આંખોમાં ડર હતો.
“હું પાછો આવ્યો છું,” કેઇરે કહ્યું, “પણ હું જે શોધી રહ્યો છું, એ તું નહીં.”
મીરાએ ધીમેથી હાથ આગળ કર્યો. “તમે તેને શોધી શકશો નહીં. વ્રાથ હવે માનવી રહ્યો નથી.”
કેઇર નિરાશ હાસ્ય કરતો બોલ્યો, “હું પણ તો માનવી રહ્યો નથી, મીરા.”
હવાની વચ્ચે એક અચાનક ઠંડી લહેર ફરી વળી. જમીન ધ્રૂજવા લાગી, અને દૂરના ખંડેરમાંથી એક કાળો ધુમાડો ઉઠવા લાગ્યો—એ વ્રાથનો સંકેત હતો.
અંધકારનો પોકાર
કેઇર ગામની સીમા પાર કરીને જૂના મંદિર તરફ વધ્યો. મંદિર હવે નાશ પામેલું હતું, પણ એની વચ્ચે જ એ શાપિત જગ્યા હતી જ્યાં વ્રાથે પોતાનો આત્મા બાંધી દીધો હતો.
જ્યારે કેઇર અંદર પ્રવેશ્યો, ધુમાડામાંથી એક આકાર ધીમે ધીમે ઘડાતો ગયો—લાંબા ચોગા, લાલ આંખો, અને હાથમાં કાળી છડી.
“કેઇર…” એક ગરજતું અવાજ સંભળાયું, “તુએ વિચાર્યું હતું કે તું મને મારી શકીશ?”
કેઇરે તલવાર ખીંચી. “મારવાનો ઈરાદો નથી. હું તને પાછો માનવ બનાવવા આવ્યો છું.”
વ્રાથે હાસ્ય કર્યુ—એવો હાસ્ય જેનાથી દિવાલો ધ્રૂજ્યા.
“માનવતા? એ તો હું ગુમાવી દીધી જ્યારે દુનિયાએ મને દગો આપ્યો!”
કેઇર ધીમે આગળ વધ્યો. એની તલવારની રોશની ધુમાડાને ચીરી રહી હતી.
“તુએ જે ગુમાવ્યું એ માણસો નહીં, તારી આત્મા છે,” કેઇર બોલ્યો.
વ્રાથે એક જોરદાર ઘાટ સાથે પોતાની છડી જમીન પર મારી. ધરા ફાટી ગઈ, અને કાળા દોરા જેવા શેડો-સ્પિરિટ્સ બહાર આવ્યા. કેઇરે ચીલો પાડ્યો અને તલવારનો ઝટકો માર્યો—નીલી જ્યોતના તારા જેવી રોશની ફાટી નીકળી. દરેક ઝટકામાં એક દાનવ છિન્નભિન્ન થતો ગયો.
પણ વ્રાથ અડગ હતો.
“તું મારી સામે ઉભો રહી શકતો નથી, કેઇર. તું એ જ પાપથી જન્મેલો છે જે મને નાશ કર્યુ હતું.”
કેઇર એક ક્ષણ માટે થંભી ગયો. એ શબ્દોમાં સત્ય છુપાયેલું હતું—એનો જન્મ સામાન્ય નહોતો.
ભૂતકાળનો શાપ
અચાનક સ્મૃતિઓ પાછી વળી—એક બાળપણનું ગામ, એક સ્ત્રીની ચીત્કાર, અને એક વwitchની પ્રાર્થના.
કેઇર જન્મથી જ શાપિત હતો. એના શરીરમાં એક અંધકારની શક્તિ બંધ હતી—એ શક્તિ જે હવે ધીમે ધીમે જાગતી હતી.
વ્રાથે આંખો તીક્ષ્ણ કરી. “તું એ શક્તિનો ઉપયોગ કરે છે પણ એનો સ્ત્રોત નથી જાણતો.”
કેઇર બોલ્યો, “કદાચ, પણ હું એનો દાસ નહીં.”
વ્રાથે હાથ ઉંચક્યો, અને અંધકાર કેઇરની તરફ ધસી આવ્યો. તલવાર સેવેરા એ ઝટકે ધ્રૂજવા લાગી. અચાનક એની અંદરથી અવાજ આવ્યો—એક સ્ત્રીનો અવાજ.
“કેઇર, જો તું એ લડાઈ પૂરી કરવા માગે છે, તો તારે મને છોડી દેવું પડશે.”
એ હતી સેવેરા—તલવારમાં બંધ જીવંત આત્મા.
કેઇરે આંખો બંધ કરી. “જો એજ રીત છે…”
એણે તલવાર જમીનમાં ગાડી. રોશની ફાટી નીકળી—એક તેજ જે અંધકારને ચીરી ગયું. વ્રાથે ચીસો પાડ્યા, એની આંખોમાં આગ ભભૂકી. પણ અંધકાર હજી પૂરો ગયો નહોતો.
નવો પ્રવેશ
જ્યારે ધૂળ શમી, કેઇર જમીન પર પડેલો હતો. એની આસપાસ શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી.
પરંતુ ત્યારે એક નવો અવાજ સંભળાયો—મંદિરની છાયામાંથી કોઈ પગલાં આવતા હતા.
એક યુવતી, કાળી ચામડીના કવચમાં, હાથમાં ધાતુની નાની ગોળી લઈને આગળ આવી. એની આંખો ચમકી રહી હતી—ચાંદની જેવી.
“તું જ કેઇર છે?” એણે પૂછ્યું.
કેઇરે ધીમેથી માથું ઉંચક્યું. “હા… અને તું કોણ?”
“મારું નામ છે નૈરા વેલન,” એણે કહ્યું, “હું તને બચાવવા આવી છું—કારણ કે તું હવે જે બની ગયો છે, તે તારે સમજવું પડશે.”
કેઇર થંભી ગયો.
“શું?”
નૈરાએ ધીમે કહ્યું—
“તારી અંદરનો અંધકાર હવે તારો નથી. તે વ્રાથે તારા અંદર છોડી દીધો છે… હવે તું જ એનો વારસદાર છે.”
અંતિમ છાયા (ભાગ 3નો અંત)
કેઇરની આંખોમાં અંધકારની રોશની ઝળહળી. તલવાર તૂટેલી હતી, પણ એની અંદર કંઈક નવું જાગતું હતું—એક શક્તિ, જે માનવ કે દાનવ બંને નહીં, પણ કંઈ વચ્ચેની હતી.
નૈરાએ પાછળ જોયું—દૂર આકાશમાં કાળો ધુમાડો ફરી ઉઠતો હતો.
“લડાઈ પૂરી નથી થઈ, કેઇર,” એણે કહ્યું.
કેઇરે ધીમેથી સ્મિત કર્યુ.
“હા, હવે એ તો શરૂઆત છે.
ભાગ 4 – છાયાનો ગુરુ (અંદાજે 1600 શબ્દો)
ધૂંધાળું આકાશ, પવનમાં ધુમાડાનો સુગંધ, અને જમીન પર પડેલી રાખ—વ્રાથ સાથેની લડાઈ પછીનો શાંત વિનાશ.
કેઇર અને નૈરા હવે મંદિરની બહાર ઊભા હતા. એના ચહેરા પર થાક હતો, પણ આંખોમાં એક નવી ચમક – લક્ષ્યની.
“વ્રાથ ખતમ થયો, પણ એની પાછળ કોઈ છે,” નૈરાએ કહ્યું.
કેઇરે ધીમે માથું હલાવ્યું. “હું એ અનુભવી રહ્યો છું. એ શક્તિ જે મને બોલાવે છે... એ એની નથી. એ કોઈ વધુ પ્રાચીન છે.”
નૈરાએ એના ખિસ્સામાંથી એક કાળી પથ્થર જેવી વસ્તુ કાઢી – એ પથ્થર વ્રાથ મરતાં પછી જમીન પર પડ્યો હતો. એમાંથી હળવો ધુમાડો ઉઠતો હતો.
“આ પથ્થર એના ગુરુ નો સંકેત છે. તે એ પવિત્ર સ્થળ છોડી ગયો છે જ્યાં એક વાર પ્રાચીન મંત્રીઓ અંધકારને જગાડતા હતા – ડ્રેવન પર્વત.”
કેઇર એના ઘોડા પર બેઠો. “તો ચાલો નૈરા. અંધકાર જો છાયામાં છુપાયેલો છે, તો અમે છાયા માં જ પ્રવેશ કરીશું.”
પ્રવાસ છાયાના દિશામાં
માર્ગ કઠિન હતો. પથ્થરિયા પર્વતો અને પવન માં ઉડતી રાખ – દરેક પગલાં એવું લાગતું કે દુનિયા એને ચેતવી રહી હોય.
નૈરાએ કેઇર તરફ જુએ ને પૂછ્યું,
“તું ડરતો નથી? જો અપણે તેને મળી શું તો?”
કેઇરે ધીમેથી જવાબ આપ્યો,
“હું ડરતો નથી નૈરા. પણ હું એ વિચારું છું કે જો આ ગુરુ એ વ્રાથે જ બનાવ્યો હોય, તો એ મારી શક્તિને પણ જાગૃત કરી શકે છે. અને એ શક્તિ જો નિયંત્રણ બહાર ગઈ તો?”
નૈરાએ તેણે જુએ ને કહ્યું, “તો હું એ શક્તિ ને સામે ઊભી રહીશ.”
કેઇર સ્મિત કરતો બોલ્યો, “તું પાગલ છે, નૈરા.”
“હા,” એ હસીને બોલી, “પણ પાગલ લોકો જ દુનિયા બદલે છે.”
ડ્રેવન પર્વત નો રહસ્ય
ત્રણ દિવસ ની મુસાફરી પછી એ પર્વત ની તળેટીમાં પહોંચ્યા. પર્વત જેમ જીવંત હતો – એના હૃદય માં કોઈ શક્તિ ધબકતી હતી.
દરેક ધબકાર સાથે જમીન કંપતી, અને હવામાં ગૂંજી ઉઠતી ફૂસફૂસાટ – “આવો... આવો...”
એ રાત્રે એમણે તંબુ લગાવ્યો. નૈરાએ આગ બાળીને કેઇરને જોયું.
“તું એ તલવાર ફરી કેમ ન બનાવે? સેવેરા તારી શક્તિ હતી ને?”
કેઇરે આગ માં જુઈ ને કહ્યું,
“એ તલવાર જીવંત હતી, નૈરા. એ મારા આવાજ સાથે બોલતી હતી. પણ તે એ છેલ્લા યુદ્ધ માં મારી આત્માનો હિસ્સો લી ગઈ. હવે મારે બીજુ હથિયાર શોધવું છે – મારી અંદરની શક્તિ.”
એ રાત્રે કેઇર ને સપનામાં એક દ્રશ્ય દેખાયું – એક વિશ્વાસઘાતી મંદિર જ્યાં એક વૃદ્ધ પુરુષ છાયામાં બેસેલો હતો. એ હાથ માં એક કાળી પુસ્તક લઈ ને બોલ્યો,
“તું મને શોધી રહ્યો છે, કેઇર વેનોર. પણ હું તારા આગળ ન નમું. તારે તો મારી જ રચના થવી હતી.”
કેઇર ચમકી ને જાગી ગયો. હવા માં એક ઠંડી લહેર ફરી વળી.
ગુરુ નો આવાહન
અગલા દિવસે એમણે પર્વત ની ગુફામાં પ્રવેશ કર્યો. અંદર દિવાલ પર લખાયેલા પ્રાચીન મંત્રો, અને મધ્યમાં એક વિશ્વાળ વર્તુળ જ્યાં અંધકાર ઘૂમતો હતો.
અચાનક એ વર્તુળ ચમક્યું અને એક માનવ આકાર ઘડાયો – સફેદ વાળ, કાળી ચામડી, અને લાલ આંખો.
“હું છું અરથેન ગ્રેનોલ,” એ બોલ્યો, “અંધકાર નો પ્રથમ શિક્ષક. અને તું, કેઇર, મારો અપೂರ್ಣ સર્જન.”
નૈરા એ તલવાર ઉઠાવી. “તમે જ આ દુનિયાને ભ્રષ્ટ બનાવી છો!”
અરથેન હસ્યો. “દુનિયા ભ્રષ્ટ હતી જ. હું તો એ સાચી રૂપ માં લાવી રહ્યો છું.”
કેઇરે આગળ વધ્યો. “તું એ શક્તિ મારા અંદર શા માટે બંધ કરી?”
“કારણ કે તું અંધકાર અને પ્રકાશ બંને નો સંતુલન છે,” અરથેન બોલ્યો, “અને હું તે સંતુલન ને તોડવા માગું છું.”
અચાનક અરથેન એ હાથ ઉંચક્યો – કેઇર ના અંદર ની શક્તિ ઉછળવા લાગી. એ જમીન પર ઘૂંટણ મારી પડ્યો, એના શરીર માં કાળી રોશની ધબકવા લાગી.
નૈરાએ ચીલો પાડ્યો – “કેઇર, લડ! તું એ નથી જે એ બનાવવા માગે છે!”
આત્માનો યુદ્ધ
કેઇર એ અંદરથી એક અનોખો ધ્વનિ સાંભળ્યો – જાણે કોઈ એને બોલાવી રહ્યું હોય.
“કેઇર…” એ આવાજ સેવેરાનો હતો.
“તું મારી બિન હથિયાર લડી શકતો નથી. હું તારી શક્તિ નો હિસ્સો હતી, હું પાછી આવી રહું છું.”
અચાનક કેઇર ના હાથ માં રોશની સંઘટાઈ – એ ફરી એકવાર સેવેરા બનાઈ.
એ ઉઠ્યો અને ગરજ્યો, “અરથેન! તું મારી આત્મા ને ન નિયંત્રાવી શકશે!”
ભયંકર યુદ્ધ શરૂ થયું. પ્રકાશ અને અંધકાર ની ટક્કર થી ગુફા ધ્રૂજી ઉઠી. નૈરા એ રક્ષણ મંત્રો થી અરથેન ને બંધી રાખ્યો અને કેઇરે તલવાર નો એક અંતિમ ઝટકો માર્યો.
અરથેન ની આંખો ચમકી ઉઠી. “તું જ હવે મારો વારસ છે, કેઇર. હું મરું છું, પણ તું ક્યારેય આ શક્તિ થી મુક્ત ન થઈ શકશે.”
એ કાળા ધુમાડામાં વિસર્જિત થઈ ગયો.
અંત કે શરૂઆત?
શાંતિ ફરી ફેલાઈ. કેઇર જમીન પર ઘૂંટણ મારી ને બેસી ગયો. નૈરાએ એની પાસે આવી અને કહ્યું, “તું જીત્યો છે.”
કેઇરે ધીમેથી આંખો ખોલી. “શાયદ નૈરા… પણ મારી અંદર હવે તેની છાયા જીવંત છે.”
દૂર આકાશ માં પ્રથમ કિરણ ચમક્યું.
નૈરાએ સ્મિત કર્યું. “તો ચાલો તે પ્રકાશ નો સામનો કરીએ – એક વાર ફરી.”
કેઇરે તલવાર પાછી ખીંચી અને પર્વત ની શિખર તરફ જોયું.
“હા… યુદ્ધ હજી શરૂ થયું છે.”
ભાગ 4 – છાયાનો ગુરુ (અંદાજે 1600 શબ્દો)
ધૂંધાળું આકાશ, પવનમાં ધુમાડાનો સુગંધ, અને જમીન પર પડેલી રાખ—વ્રાથ સાથેની લડાઈ પછીનો શાંત વિનાશ.
કેઇર અને નૈરા હવે મંદિરની બહાર ઊભા હતા. એના ચહેરા પર થાક હતો, પણ આંખોમાં એક નવી ચમક – લક્ષ્યની.
“વ્રાથ ખતમ થયો, પણ એની પાછળ કોઈ છે,” નૈરાએ કહ્યું.
કેઇરે ધીમે માથું હલાવ્યું. “હું એ અનુભવી રહ્યો છું. એ શક્તિ જે મને બોલાવે છે... એ એની નથી. એ કોઈ વધુ પ્રાચીન છે.”
નૈરાએ એના ખિસ્સામાંથી એક કાળી પથ્થર જેવી વસ્તુ કાઢી – એ પથ્થર વ્રાથ મરતાં પછી જમીન પર પડ્યો હતો. એમાંથી હળવો ધુમાડો ઉઠતો હતો.
“આ પથ્થર એના ગુરુ નો સંકેત છે. તે એ પવિત્ર સ્થળ છોડી ગયો છે જ્યાં એક વાર પ્રાચીન મંત્રીઓ અંધકારને જગાડતા હતા – ડ્રેવન પર્વત.”
કેઇર એના ઘોડા પર બેઠો. “તો ચાલો નૈરા. અંધકાર જો છાયામાં છુપાયેલો છે, તો અમે છાયા માં જ પ્રવેશ કરીશું.”
પ્રવાસ છાયાના દિશામાં
માર્ગ કઠિન હતો. પથ્થરિયા પર્વતો અને પવન માં ઉડતી રાખ – દરેક પગલાં એવું લાગતું કે દુનિયા એને ચેતવી રહી હોય.
નૈરાએ કેઇર તરફ જુએ ને પૂછ્યું,
“તું ડરતો નથી? જો અપણે તેને મળી શું તો?”
કેઇરે ધીમેથી જવાબ આપ્યો,
“હું ડરતો નથી નૈરા. પણ હું એ વિચારું છું કે જો આ ગુરુ એ વ્રાથે જ બનાવ્યો હોય, તો એ મારી શક્તિને પણ જાગૃત કરી શકે છે. અને એ શક્તિ જો નિયંત્રણ બહાર ગઈ તો?”
નૈરાએ તેણે જુએ ને કહ્યું, “તો હું એ શક્તિ ને સામે ઊભી રહીશ.”
કેઇર સ્મિત કરતો બોલ્યો, “તું પાગલ છે, નૈરા.”
“હા,” એ હસીને બોલી, “પણ પાગલ લોકો જ દુનિયા બદલે છે.”
ડ્રેવન પર્વત નો રહસ્ય
ત્રણ દિવસ ની મુસાફરી પછી એ પર્વત ની તળેટીમાં પહોંચ્યા. પર્વત જેમ જીવંત હતો – એના હૃદય માં કોઈ શક્તિ ધબકતી હતી.
દરેક ધબકાર સાથે જમીન કંપતી, અને હવામાં ગૂંજી ઉઠતી ફૂસફૂસાટ – “આવો... આવો...”
એ રાત્રે એમણે તંબુ લગાવ્યો. નૈરાએ આગ બાળીને કેઇરને જોયું.
“તું એ તલવાર ફરી કેમ ન બનાવે? સેવેરા તારી શક્તિ હતી ને?”
કેઇરે આગ માં જુઈ ને કહ્યું,
“એ તલવાર જીવંત હતી, નૈરા. એ મારા આવાજ સાથે બોલતી હતી. પણ તે એ છેલ્લા યુદ્ધ માં મારી આત્માનો હિસ્સો લી ગઈ. હવે મારે બીજુ હથિયાર શોધવું છે – મારી અંદરની શક્તિ.”
એ રાત્રે કેઇર ને સપનામાં એક દ્રશ્ય દેખાયું – એક વિશ્વાસઘાતી મંદિર જ્યાં એક વૃદ્ધ પુરુષ છાયામાં બેસેલો હતો. એ હાથ માં એક કાળી પુસ્તક લઈ ને બોલ્યો,
“તું મને શોધી રહ્યો છે, કેઇર વેનોર. પણ હું તારા આગળ ન નમું. તારે તો મારી જ રચના થવી હતી.”
કેઇર ચમકી ને જાગી ગયો. હવા માં એક ઠંડી લહેર ફરી વળી.
ગુરુ નો આવાહન
અગલા દિવસે એમણે પર્વત ની ગુફામાં પ્રવેશ કર્યો. અંદર દિવાલ પર લખાયેલા પ્રાચીન મંત્રો, અને મધ્યમાં એક વિશ્વાળ વર્તુળ જ્યાં અંધકાર ઘૂમતો હતો.
અચાનક એ વર્તુળ ચમક્યું અને એક માનવ આકાર ઘડાયો – સફેદ વાળ, કાળી ચામડી, અને લાલ આંખો.
“હું છું અરથેન ગ્રેનોલ,” એ બોલ્યો, “અંધકાર નો પ્રથમ શિક્ષક. અને તું, કેઇર, મારો અપೂರ್ಣ સર્જન.”
નૈરા એ તલવાર ઉઠાવી. “તમે જ આ દુનિયાને ભ્રષ્ટ બનાવી છો!”
અરથેન હસ્યો. “દુનિયા ભ્રષ્ટ હતી જ. હું તો એ સાચી રૂપ માં લાવી રહ્યો છું.”
કેઇરે આગળ વધ્યો. “તું એ શક્તિ મારા અંદર શા માટે બંધ કરી?”
“કારણ કે તું અંધકાર અને પ્રકાશ બંને નો સંતુલન છે,” અરથેન બોલ્યો, “અને હું તે સંતુલન ને તોડવા માગું છું.”
અચાનક અરથેન એ હાથ ઉંચક્યો – કેઇર ના અંદર ની શક્તિ ઉછળવા લાગી. એ જમીન પર ઘૂંટણ મારી પડ્યો, એના શરીર માં કાળી રોશની ધબકવા લાગી.
નૈરાએ ચીલો પાડ્યો – “કેઇર, લડ! તું એ નથી જે એ બનાવવા માગે છે!”
આત્માનો યુદ્ધ
કેઇર એ અંદરથી એક અનોખો ધ્વનિ સાંભળ્યો – જાણે કોઈ એને બોલાવી રહ્યું હોય.
“કેઇર…” એ આવાજ સેવેરાનો હતો.
“તું મારી બિન હથિયાર લડી શકતો નથી. હું તારી શક્તિ નો હિસ્સો હતી, હું પાછી આવી રહું છું.”
અચાનક કેઇર ના હાથ માં રોશની સંઘટાઈ – એ ફરી એકવાર સેવેરા બનાઈ.
એ ઉઠ્યો અને ગરજ્યો, “અરથેન! તું મારી આત્મા ને ન નિયંત્રાવી શકશે!”
ભયંકર યુદ્ધ શરૂ થયું. પ્રકાશ અને અંધકાર ની ટક્કર થી ગુફા ધ્રૂજી ઉઠી. નૈરા એ રક્ષણ મંત્રો થી અરથેન ને બંધી રાખ્યો અને કેઇરે તલવાર નો એક અંતિમ ઝટકો માર્યો.
અરથેન ની આંખો ચમકી ઉઠી. “તું જ હવે મારો વારસ છે, કેઇર. હું મરું છું, પણ તું ક્યારેય આ શક્તિ થી મુક્ત ન થઈ શકશે.”
એ કાળા ધુમાડામાં વિસર્જિત થઈ ગયો.
અંત કે શરૂઆત?
શાંતિ ફરી ફેલાઈ. કેઇર જમીન પર ઘૂંટણ મારી ને બેસી ગયો. નૈરાએ એની પાસે આવી અને કહ્યું, “તું જીત્યો છે.”
કેઇરે ધીમેથી આંખો ખોલી. “શાયદ નૈરા… પણ મારી અંદર હવે તેની છાયા જીવંત છે.”
દૂર આકાશ માં પ્રથમ કિરણ ચમક્યું.
નૈરાએ સ્મિત કર્યું. “તો ચાલો તે પ્રકાશ નો સામનો કરીએ – એક વાર ફરી.”
કેઇરે તલવાર પાછી ખીંચી અને પર્વત ની શિખર તરફ જોયું.
“હા… યુદ્ધ હજી શરૂ થયું છે.”
ભાગ 6 – છાયાની જગૃતિ
(અંદાજે 1600 શબ્દો)
પર્વતની ટોચ પર સૂર્યનો પ્રથમ કિરણ પ્રગટ્યો, પરંતુ કેઇરના હૃદયમાં હજી અંધકારની લહેર દબેલી હતી. દ્રાલોકનો અંત નાની વિજયની રાહ પર શાંત લાગતો, પરંતુ એની છાયા—એ કાળા ચિહ્ન—કેઇરના અંદર ધીમે ધીમે જગતી હતી.
કેઇર એ તલવાર સેવેરા જમીનમાં ગાડી, અને હાથ પર પોતાની છાતી પર રાખી. અચાનક, એના મનમાં હળવો અવાજ ગુંજી:
“કેઇર… હું હજુ તને છોડી શકતો નથી…”
એ અવાજ એ દ્રાલોકનો હતો—જે એની અંદર આત્મા જેવી પ્રકૃતિ સાથે પ્રગટતો રહ્યો.
કેઇરની આંખો કાળી થઇ ગઈ. એની તલવાર જમીન પર પડ્યો, અને કેઇર થંભી ગયો.
નૈરાની ચેતવણી
નૈરા એ કાંપતાં પગથી આગળ આવી.
“કેઇર! સાંભળ! તું એનો ભાગ બની રહ્યો છે!” એ બોલી.
કેઇરે ધીમે ધીમે વળીને જોયું. તેની આંખો લાલ થઈ ગઈ.
“એ મને કહેશે કે હું કોણ છું… અને હું એનો સંપર્ક છોડવાનો નથી,” કેઇરે અવાજમાં ગહનતા સાથે બોલ્યો.
નૈરા સમજવા માં આવી—દ્રાલોકની છાયા હવે ફક્ત બહારનું શત્રુ નહોતું, એ કેઇરની અંદર ઘૂસી ગઈ હતી. જો એને રોકી ન શકાય, તો કેઇર પોતે ધૂંધી શક્તિશાળી દાનવ બની શકે છે.
અંતરંગ યુદ્ધ
કેઇર જમીનમાં પડ્યો, અને તેના ચહેરા પર અનાજ્ઞાત લાક્ષણિકતા ફેલાઈ.
એના મનમાં દ્રાલોક પ્રગટ થયો:
“હું તારી શક્તિનો ભાગ છું, કેઇર. તું મારી સામે કઈ રીતે લડશે?”
કેઇરે આંખો બંધ કરી.
એને એ સમજાયું—શક્તિનો અર્થ માત્ર તલવાર કે લડાઈ નથી. આ વાર્તા હવે મનની લડાઈ છે.
એના અંદર છાયા અને પ્રકાશ વચ્ચે ટક્કર થઇ. દરેક અવાજ, દરેક છબી કેઇરને પોતાની ઓળખ બદલવા પ્રયાસ કરે.
નૈરા નજીક આવી, અને ધીમે બોલી:
“કેઇર, સાંભળ મને! તું છાયા સાથે નહીં લડવા, તું એનો સ્વીકાર કર અને તેને નિયંત્રિત કર!”
કેઇરે ધીમેથી માથું હલાવ્યું.
એની આંખો ધીમે ધીમે પહેલાની ચમક પર પાછી આવી. તે જાગ્યો—એને સમજાયું કે માત્ર તલવારની શક્તિથી જ એ જીતી શકે છે, પરંતુ મનની બુદ્ધિ વગર નહિ.
પ્રકાશનો સંયોગ
કેઇરે તલવાર ઉપાડી, અને થોડી રોશની છૂટકી. એ તલવારની ઝળહળ પર છાયા ઘટતી લાગી.
નૈરા એ તિલક જેવી મંત્ર બોલી:
“અંધકારને આત્મામાં બંધાવીને પ્રકાશ ઉજાગર કર!”
અચાનક, દ્રાલોકની છાયા કેઇરના હાથમાં ઊભી થઈ, પરંતુ એ હવે એની આજ્ઞા માને—શક્તિ મક્કમ થઇ, પણ નિયંત્રણ કેઇરના હાથમાં હતું.
કેઇરે જાણ્યું—આ હવે સંપૂર્ણ શક્તિનો અભ્યાસ છે. કોઈ શત્રુ હવે બહાર નહિ, પણ અંદરનો યુદ્ધ હજી ચાલુ છે.
નવો સંયોગ
પર્વતની શિખર પર, કેઇર અને નૈરા ઊભા રહીને આકાશ જોયું—અંધકાર અને પ્રકાશ બંનેની છાયા વચ્ચે તાજગી છવાઈ.
નૈરા હસીને બોલી:
“તમે એ જોયું, કેઇર? હવે તારી શક્તિ આખી રીતે તારી છે. તું હવે નક્કી કરવાના ક્ષમતા ધરાવે છે—નાશ કે બચાવ.”
કેઇરે ધીમે તલવાર જમીન પર ઘૂસાડી, અને કહ્યું:
“હા… પણ આ એ સમાપ્તી નથી. આ માત્ર નવો આરંભ છે. જ્ઞાન સાથે શક્તિ હોય ત્યારે એ જ સાચું યુદ્ધ છે.”
એના હાથની તલવાર અર્ધ-ચમકતી, અર્ધ-છાયાસર જેવી હતી—એ હવે કેઇરનો આત્મા અને શક્તિનું પ્રતિબિંબ બની.
નૈરા તેની બાજુએ ઊભી રહી, અને બંને એ દુનિયા તરફ જોયું—જ્યાં હવે અંધકારની છાયા કેઇરના નિયંત્રણ હેઠળ હતી.
અને હવા માં એક નવો અવાજ ફફડતો:
“હું ફરી આવીશ… પણ આ વખતે તું તૈયાર છે.”
કેઇરે સ્મિત કર્યુ.
“હા… હું તૈયાર છું.”
ભાગ 7 – અંતિમ છાયા (અંદાજે 1600 શબ્દો)
પર્વતની ટોચ પર અંધકારનો એક અનોખો પવન ભળી રહ્યો હતો. કેઇર અને નૈરા એકલા ઊભા રહ્યા, હવામાં ધુમાડા અને કાળા ચિહ્નો લહેરાઈ રહ્યા હતા.
કેઇર હળવું થંભ્યો, અને એની આંખો લાલી ચમકી રહી હતી. દ્રાલોકની છાયા હવે આખી જાગી હતી—એ કેઇરના અંદર જીવંત થઈ ચૂકી હતી. એનો અવાજ કેઇરના મનમાં ગુંજી રહ્યો હતો:
“હું તારી અંદર છું… તું મારી આજ્ઞા હઠ નહીં કરી શકે.”
કેઇર તલવાર સેવેરા કસીને પકડ્યો.
“હું તને છૂટકારો આપીશ, પણ હું તારા જ દાસ નથી,” એ બોલ્યો.
નૈરા નજીક આવી અને હાથમાં મંત્રના ચિહ્નો દેખાડ્યાં.
“કેઇર, જો તું એનો સામનો ન કરશો, તો એ તને સંપૂર્ણ રીતે લઇ જશે!”
કેઇરે ઊંડો શ્વાસ લીધો. આ વખતે લડાઈ ફક્ત બાહ્ય નહોતી—એ અંદરનું યુદ્ધ હતું.
અંદરનો યુદ્ધ
કેઇરની અંદર છાયાએ અચાનક રૂપ લઈ કાળાં પાંખવાળા દાનવ જેવો દેખાવ લીધો. એના અવાજ સાથે જ કેઇરનો શ્વાસ અવરોધ થયો.
“તારી શક્તિ મારી છે, કેઇર!”
કેઇરે તલવાર ઝટકાવતાં કહ્યું,
“હા, પણ તું માત્ર મારી એક હિસ્સો છે—not મારો માલિક.”
એ આક્રમણ કરી. કેઇર ચીસ પાડીને તેજ ઝટકો માર્યો, જે એનાથી બહાર નીકળ્યો, પણ છાયા ઊંધી જ ઊભી રહી.
નૈરા મંત્ર બોલતી રહી—સોનેરી પ્રકાશ કેઇરના આસપાસ ફેલાવતો રહ્યો, જે છાયાને થોડું નિયંત્રિત કરવા માટે મદદરૂપ થયો.
“હવે કેઇર! તું એ પ્રકાશ સાથે જોડ!”, એ બોલી.
કેઇર ધીમે પરમાણુ સમાન લયમાં ઘૂમ્યો. તે સમજ્યો કે લડાઈ માત્ર શક્તિની નથી—તે મનની છે. કેઇર અને છાયાનું તાલમેલ એ સમાધાન બનાવવા લાગ્યું.
સંતુલનનો અનુભવ
એ પ્રકાશ અને અંધકારનું તાકાત સમન્વય બન્યું. કેઇર જાગ્યો—એ હવે છાયાને સંપૂર્ણ નિયંત્રિત કરી શકે છે, પરંતુ એ એનો ભાગ બની ગઈ છે.
દ્રાલોકની છાયાએ તેની અંદર વિખૂટું નથી કર્યું, પરંતુ કેઇરનો શક્તિની ભાગ બની. કેઇરે તે લાગ્યું:
“હું હવે સશક્ત છું, પણ મારી અંદર યુદ્ધ હજી છે—પરંતુ હું તારા દ્વારા નિયંત્રિત ન થતો.”
નૈરા આશ્ચર્ય ચહેરે જોયી.
“કેઇર… તું જીતી ગયો!”
કેઇરે હળવો સ્મિત કર્યો.
“હા, જીતી ગયો, પરંતુ યુદ્ધ પૂરો નથી થયું. હું હવે એનો ભાગ છું—પણ નિયંત્રણ મારા હાથમાં છે.”
નવો ખતરાનો સંકેત
પર્વતની ટોચ પરથી એ બંને એ ખાલી આકાશ જોઈ. હવા હજી ઠંડી હતી, અને દૂર દૂર કાળા ઘુમાડા ઉઠતા.
કેઇરે તલવાર ઊંચી કરી.
“જ્યાં સુધી હું જીવતો છું, અંધકાર મારું અવલોકન કરશે, પરંતુ ક્યારેય મને કાબૂમાં નહીં કરી શકે.”
નૈરા તેની બાજુએ ઉભી રહી.
“હવે તું એક સાચા યોદ્ધા છે, કેઇર. તું ક્યારેય એક સામાન્ય માનવી નહીં રહે.”
અચાનક હવાના સાથે એક નવો અવાજ ફફડયો:
“હું પાછો આવીશ… અને આ વખતે તું તૈયાર છે કે નહિ?”
કેઇરે મૌન રાખ્યું. ધીમે બોલ્યો:
“હા… હું તૈયાર છું. અને હવે હું મારી જાતને ક્યારેય છોડતો નહીં.”
એ તલવાર અને છાયા સાથે પર્વતની ટોચ પર ઊભા રહ્યા.
અંધકાર અને પ્રકાશ બંને તેમનો સાથી બની ગયા.
દૂર હવામાં નવો અભિયાન શરૂ થવાની તૈયારીમાં હતું—નવા દુશ્મન, નવી લડાઈ, અને અનંત યુદ્ધ.
🌑 ભાગ 7 – અંત (નવો આરંભ) 🌑
શ્રેણી અહીં પૂરું થાય છે, પરંતુ કેઇરનો અંદરનો અંધકાર, તેની શક્તિ, અને નૈરાનો સહારો એ દર્શાવે છે કે સાહસ અને યુદ્ધ ક્યારેય પૂર્ણ થતું નથી.
પ્રકાશ અને અંધકારનો સંતુલન હવે કેઇર અને નૈરા ના હાથમાં છે
