સવારના ૭ વાગ્યાનો સમય હતો અને મુંબઈ ના ગીચ વિસ્તારમાં આવેલી 'સ્ટાર વીલા હોટલ ના રિસેપ્શન પર શાંતિ છવાયેલી હતી. કાઉન્ટર પર બેઠેલા યુવક, આદિત્ય, માટે આ શાંતિ કોઈ આશીર્વાદથી ઓછી નહોતી. છેલ્લા બે વર્ષથી તે અહીં નોકરી કરતો હતો. હોટેલ ભલે જૂની અને જર્જરિત લાગતી હોય, પરંતુ તેનું લોકેશન ખૂબ સારું હતું, જેના કારણે અહીં મુસાફરોની અવરજવર સતત રહેતી હતી.
અચાનક, હોટેલના મુખ્ય દરવાજા પર એક યુવતીનું આગમન થયું. તે લગભગ ૨૫ વર્ષની હશે. તેના ચહેરા પર એક અનોખી શાંતિ અને આંખોમાં એક અજાણ્યો ભય છલકાતો હતો. તેણે આસમાની રંગનો સલવાર સૂટ પહેર્યો હતો અને હાથમાં એક નાનો સુટકેસ હતો. તે ધીમા પગલે રિસેપ્શન તરફ આગળ વધી.
"માફ કરજો, મારે એક રૂમ જોઈએ છે." યુવતીએ ધીમા અવાજે કહ્યું.
આદિત્યે સ્મિત સાથે કહ્યું, "જી, મેડમ. આપનું સ્વાગત છે. આપ કેટલા દિવસ માટે રોકાવા માંગો છો?"
"બસ, એક રાત માટે." યુવતીએ જવાબ આપ્યો.
આદિત્યે સિસ્ટમમાં ચેક કર્યું. "જી, રૂમ ખાલી છે. ક્રેડિટ કાર્ડ કે રોકડથી પેમેન્ટ કરશો?"
"રોકડ." યુવતીએ તરત જ જવાબ આપ્યો અને 2500 રૂપિયા કાઢીને આપ્યા.
આદિત્યે બિલ બનાવ્યું અને ચાવીનો ગુચ્છો હાથમાં લીધો. "આપનો રૂમ નંબર ૨૦૮ છે. તે બીજા માળે છે. આપની સાથે કોઈ બીજું છે?"
યુવતીએ માથું હલાવીને કહ્યું, "ના, હું એકલી છું."
આદિત્યે તેને રૂમનો રસ્તો બતાવ્યો. "મેડમ, સીડીઓથી ઉપર જઈને ડાબી બાજુ વળશો. રૂમ નંબર ૨૦૮ છેલ્લો રૂમ છે."યુવતીએ આભાર માનીને સીડીઓ તરફ પગ ઉપાડ્યા. જ્યારે તે બીજા માળે પહોંચી, ત્યારે તેણે જોયું કે હોટેલનું વાતાવરણ ઉપરના માળે સાવ બદલાઈ ગયું હતું. નીચેના માળે ભલે થોડી જૂની લાગતી હતી, પરંતુ ઉપરના માળે એક વિચિત્ર શાંતિ અને અંધકાર છવાયેલો હતો. કોરિડોરની લાઈટો ઝબૂકી રહી હતી, જાણે કોઈ ભૂતકાળની વાર્તા કહી રહી હોય.
યુવતી ચાલતા ચાલતા છેલ્લે પહોંચી. રૂમ નંબર ૨૦૮નો દરવાજો બીજા રૂમો કરતાં થોડો અલગ લાગતો હતો. તેના પર જૂનો કલર ઉખડી ગયો હતો અને એક વિચિત્ર સિલિંગ મિસ્ટ્રી છવાયેલી હતી. તેણે કંપતા હાથે ચાવી લગાવી અને દરવાજો ખોલ્યો.
અંદરનું દ્રશ્ય તેના માટે આશ્ચર્યજનક હતું. રૂમ ભલે જૂનો હતો, પણ સાફ હતો. એક મોટો પલંગ, એક નાનકડું ટેબલ અને એક જૂની તિજોરી હતી. દિવાલો પર કોઈ ચિત્ર નહોતું, પરંતુ એક અનોખી ખાલી જગ્યા હતી. રૂમમાં એક સુગંધ હતી, જે તાજા ફૂલોની નહોતી, પણ જૂના પુસ્તકો અને યાદોની હતી.
તેણે પોતાનો સામાન મૂક્યો અને પલંગ પર બેસી ગઈ. તે પોતાની સાથે એક ફોટો ફ્રેમ લઈને આવી હતી. તેણે તે ફ્રેમ બહાર કાઢી. ફ્રેમમાં એક યુવકનો ફોટો હતો. તે યુવક તેના જેવો જ લાગતો હતો, જાણે તેનો જ પ્રતિબિંબ હોય. યુવતીની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
તેણે ફોટાને હાથમાં લીધો અને ધીમા અવાજે કહ્યું, "આશિષ... હું અહીં આવી ગઈ છું. આપણે જે વાર્તા અધૂરી મૂકી હતી, તે હું પૂરી કરીશ."
તેનું નામ રિમા હતું. તે એક યુવાન પત્રકાર હતી અને છેલ્લા બે વર્ષથી આશિષ, તેનો મિત્ર અને સહકર્મી, ગુમ થઈ ગયો હતો. આશિષની ગુમ થવાની વાર્તા કોઈને ખબર નહોતી, પરંતુ રિમા જાણતી હતી કે તેની ગુમ થવા પાછળનું રહસ્ય આ રૂમ નંબર ૨૦૮માં છુપાયેલું હતું.
આશિષ ગુમ થયો તે પહેલાં તેણે રિમાને ફોન કર્યો હતો. "રિમા... હું સ્ટાર વીલા હોટેલના રૂમ નંબર ૨૦૮માં છું. અહીં કંઈક વિચિત્ર છે... કંઈક એવું જે તને પણ ડરાવી દેશે. તું જલદી અહીં આવજે..."
તે પછી તેનો ફોન કટ થઈ ગયો હતો. રિમાએ તરત જ હોટેલનો સંપર્ક કર્યો, પણ હોટેલના મેનેજરે કહ્યું કે આ નામનો કોઈ વ્યક્તિ અહીં રોકાયેલો નથી. પોલીસે તપાસ કરી, પણ કોઈ સુરાગ મળ્યો નહીં. આશિષ ગુમ થઈ ગયો. બધાએ વિચાર્યું કે તે ક્યાંક બીજે જતો રહ્યો હશે, પણ રિમાનું હૃદય માનવા તૈયાર નહોતું. તે જાણતી હતી કે આશિષ ક્યારેય તેને કહ્યા વગર ક્યાંય જાય નહીં.
આજે બે વર્ષ પછી, રિમા ફરીથી એ જ રૂમમાં આવી હતી. તેણે રૂમના દરેક ખૂણાને ધ્યાનથી જોયો. તેને કોઈ નિશાન મળ્યું નહીં. અચાનક, તેની નજર પલંગની નીચે ગઈ. ત્યાં એક નાનકડી નોટબુક હતી, જે ધૂળથી ભરાયેલી હતી.
તેણે નોટબુકને બહાર કાઢી અને તેના પરની ધૂળ સાફ કરી. નોટબુક પર કોઈ નામ નહોતું, પણ અંદર આશિષના અક્ષરો હતા. તેણે પહેલું પાનું ખોલ્યું.
"૨૧ માર્ચ, ૨૦૨૪. હું આ હોટેલમાં આવ્યો છું. મને અહીં કંઈક વિચિત્ર લાગી રહ્યું છે. રૂમ નંબર ૨૦૮... આ રૂમની દીવાલો બોલી રહી હોય તેમ લાગે છે..."
રિમાએ એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને આગળ વાંચ્યું.
"૨૨ માર્ચ, ૨૦૨૪. મેં હોટેલના મેનેજર સાથે વાત કરી. તેણે કહ્યું કે આ રૂમ ઘણા સમયથી બંધ હતો. પણ... મને લાગે છે કે તે જૂઠું બોલી રહ્યો છે. આ રૂમમાં કોઈની હાજરીનો અહેસાસ થાય છે. રાત્રે હું કંઈક વિચિત્ર અવાજો સાંભળું છું. કોઈના હસવાનો અવાજ, કોઈના રડવાનો અવાજ... અને મને લાગે છે કે આ અવાજો દીવાલોમાંથી આવી રહ્યા છે."
રિમાના હાથ ધ્રુજી રહ્યા હતા. તેણે પાનું ફેરવ્યું.
"૨૩ માર્ચ, ૨૦૨૪. આજે મને એક છોકરીની તસવીર મળી. પલંગની નીચે. તે ખૂબ સુંદર છે, પણ તેની આંખોમાં એક વિચિત્ર ઉદાસી છે. હું તેને રૂમ છોડવાનું કહીશ. પણ તે માનતી નથી..."
રિમાએ તરત જ નોટબુક બંધ કરી દીધી. 'કોણ છોકરી? આશિષ કોની સાથે વાત કરી રહ્યો હતો? શું તે ભૂત હતો?'
તેણે રૂમના દરેક ખૂણાને ફરીથી ધ્યાનથી જોયો. આ વખતે, તેની નજર તિજોરી પર ગઈ. તિજોરી જૂની હતી અને તેના પર કોઈ લોક નહોતું. તેણે તેને ખોલ્યું. અંદર કશું જ નહોતું, સિવાય કે એક જૂનું પત્ર.
પત્ર પર લખેલું હતું: "વહાલા આશિષ, મને ખબર છે કે તું અહીં આવ્યો છે. આ રૂમમાં જે રહસ્ય છે, તે તું ક્યારેય શોધી નહીં શકે. જે છોકરી તને મળી છે, તે હું છું. મારું નામ આશા છે. હું તને પ્રેમ કરું છું, પણ હું તારા જેવી નથી. હું અહીં કેદ છું. આ રૂમ મારું ઘર અને જેલ બંને છે."
પત્રમાં આગળ લખેલું હતું: "આશિષ, મારે તને એક વાત કહેવી છે. જે રહસ્ય તું શોધી રહ્યો છે, તે આ હોટેલના માલિક સાથે જોડાયેલું છે. તે એક ક્રૂર માણસ છે. તેણે ઘણા નિર્દોષ લોકોને મારી નાખ્યા છે. હું પણ તેમાંથી એક હતી. તેણે મને આ રૂમમાં કેદ કરી હતી અને પછી... મને મારી નાખી. હું અહીં કેદ છું, આ રૂમની દીવાલોમાં. તું મને અહીંથી મુક્ત કરી શકે છે. પણ તેની એક શરત છે. તારે મારા પ્રેમને સ્વીકાર કરવો પડશે. હું તારા પ્રેમમાં પડી ગઈ છું, આશિષ. તું મને પ્રેમ કરીશ તો હું મુક્ત થઈ શકીશ. પણ જો તું મને પ્રેમ નહીં કરે, તો તારી પણ આ જ દશા થશે."
પત્ર વાંચીને રિમા થંભી ગઈ. આશા... આશિષને પ્રેમ કરતી હતી? અને તે એક ભૂત હતી? રિમાને અહેસાસ થયો કે આ વાર્તા જેટલી રહસ્યમય લાગે છે, તેના કરતાં વધુ ગંભીર છે.
અચાનક, રૂમમાં એક અવાજ આવ્યો. કોઈએ પલંગ પર બેસવાનો અવાજ. રિમાએ પાછળ ફરીને જોયું. પલંગ પર કોઈ નહોતું, પણ પલંગ પરની ચાદર સહેજ દબાયેલી હતી, જાણે કોઈ હમણાં જ ત્યાં બેઠું હોય.
રિમા ગભરાઈ ગઈ. તેણે તરત જ નોટબુક અને પત્ર લીધા અને બહાર ભાગી. તે સીડીઓ ઉતરીને નીચે પહોંચી. રિસેપ્શન પર આદિત્ય હતો. તેણે રિમાને ગભરાયેલી જોઈ.
"મેડમ, શું થયું? તમે ઠીક છો?" આદિત્યે પૂછ્યું.
રિમાએ ધ્રુજતા અવાજે કહ્યું, "મારે ચેક-આઉટ કરવું છે. જલદીથી."
આદિત્યે આશ્ચર્ય સાથે પૂછ્યું, "પણ મેડમ, તમે તો એક દિવસ માટે રોકાવાના હતા?"
"મારે અહીં નથી રહેવું. બસ, મને જવા દો." રિમાએ કહ્યું.
આદિત્યે ચેક-આઉટ કર્યું અને રિમાએ તરત જ ત્યાંથી બહાર નીકળી. તે હોટેલથી દૂર ભાગી રહી હતી, જાણે કોઈ ભૂત તેનો પીછો કરી રહ્યું હોય.
જ્યારે તે થોડી દૂર પહોંચી, ત્યારે તેને અહેસાસ થયો કે તેણે નોટબુક અને પત્ર હોટેલમાં છોડી દીધા છે. તે પાછી ફરી. હોટેલના રિસેપ્શન પર કોઈ નહોતું. આદિત્ય પણ ગાયબ હતો.
તે ધીમા પગલે ફરીથી બીજા માળ તરફ ગઈ. તે ફરીથી રૂમ નંબર ૨૦૮ના દરવાજા પર પહોંચી. દરવાજો અંદરથી બંધ હતો. તેણે દરવાજો ખોલવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ તે ખુલ્યો નહીં.
અચાનક, દરવાજા પર એક વિચિત્ર અવાજ આવ્યો. જાણે કોઈ અંદરથી ખખડાવી રહ્યું હોય. અને એક અવાજ સંભળાયો... 'રિમા... તું અહીં કેમ આવી? મેં તને કહ્યું હતું કે હું અહીં છું... પણ તું માનતી નહોતી.'
અવાજ આશિષનો હતો. રિમાએ ગભરાઈને કહ્યું, "આશિષ... તું અંદર છે? દરવાજો ખોલ."
"હું અંદર નથી... પણ હું અહીં જ છું... આ રૂમમાં... આશા મને અહીંથી જવા દેતી નથી. તે મને પ્રેમ કરે છે. પણ... હું તને પ્રેમ કરું છું, રિમા. તું મારી પાસે આવ." અવાજ વધુ ધીમો થઈ ગયો.
રિમાએ ગભરાઈને પાછળ જોયું. કોરિડોરની લાઈટો ફરીથી ઝબૂકવા લાગી. અને એક પડછાયો... એક યુવતીનો પડછાયો... ધીમે ધીમે તેની નજીક આવી રહ્યો હતો.
તે આશા હતી. તેના ચહેરા પર એક ક્રોધ અને પ્રેમ બંને દેખાઈ રહ્યા હતા. તે રિમાની નજીક આવી અને તેના કાનમાં ધીમા અવાજે કહ્યું... "તારા પ્રેમમાં તાકાત નથી, રિમા. આશિષ મારો છે... અને હંમેશા મારો જ રહેશે. તું હવે અહીં કેદ રહીશ... મારી જેમ."
અને પડછાયો રિમાના શરીરને પોતાની અંદર સમાવી રહ્યો હતો. રિમાએ ચીસ પાડી. પણ તેની ચીસ બહાર આવી નહીં. ( ક્રમશ:)
