पाचवा अध्याय
------------------
"कालचक्र"
------------------
आर्यनने सावकाश डोळे उघडले.
एक कडक, भाजून निघालेली उन्हं त्याच्या चेहऱ्यावर पडली.
तो उठून उभा राहिला आणि आजूबाजूला पाहू लागला.
जमीन राखाडी, फाटलेली होती. हवेत धुळीचा वास होता. सभोवताली कोणीही नव्हते. फक्त एक जुना, कोसळता वाडा आणि एक ओस पडलेला घाट होता.
पण हा विश्रामबाग घाट नव्हता. हवा, प्रकाश, सगळं काही वेगळं होतं. जणू काळाचा रंगच फिका पडला होता. तो मागे वळला. सिंक्रोनायझेशन चेंबर नव्हती. त्याऐवजी एक तंबू होता, ज्यामध्ये जुन्या काळाची, विचित्र यंत्रं दिसत होती. त्याच यंत्रांचे प्राथमिक रूप.
तो १९४७ मध्ये होता. पण कुठे? त्याने पुस्तक काढून पाहिले. ते अजूनही त्याच्या खिशात होते.
तेवढ्यात, एक आवाज ऐकू आला.
"कोण आहे तिथे?"
एक माणूस तंबूतून बाहेर आला. तो वयस्कर होता, पण डोळ्यात तीव्र बुद्धिमत्ता झळकत होती. तो आर्यनकडे पाहत होता, आश्चर्यचकित.
"तू कोण आहेस? तुझी अशी वेशभूषा... ही..." तो म्हणाला.
आर्यनला कळले. हे माधव वर्तक होते. कावेरीचे आजोबा. ज्यांनी हे सर्व सुरू केले.
"मी... मी भविष्यातून आलेलो आहे," आर्यनने थेट सांगितले.
त्याच्याकडे वेळ नव्हता.
"माझं नाव आर्यन देशमुख आहे. मी तुमच्या नातूचं, कावेरीचं यंत्र वापरून इथे आलोय."
माधव वर्तकचा चेहरा आश्चर्याने आणि अविश्वासाने भरला.
"कावेरी? ती तर लहान आहे. पण... पण हे शक्य नाही."
"हे शक्य आहे," आर्यनने जोर दिला.
"आणि त्यामुळेच एक भयंकर संकट निर्माण झालंय. भविष्यात. तुमच्या या प्रयोगामुळे काळाच्या दारातून 'ऑब्झर्वर्स' नावाच्या... गोष्टी... आत शिरत आहेत. त्या सर्वकाही नष्ट करत आहेत."
आर्यनने त्याला ते पुस्तक दाखवले. माधव वर्तकनं ते उघडून पाहिलं. ते पाहताच त्यांचे हात थरथरले. हे त्यांचंच लिहिलेलं लॉगबुक होतं, ज्यामध्ये भविष्यातील घटना नोंदवलेल्या होत्या.
"हे... हे मी आत्ताच लिहायला सुरुवात केलंय अजून ते पूर्ण पण नाही झालं," ते फुटफुटले. "आणि हे भविष्यातलं पुस्तक इथे कसं?"
"कारण तुमचा प्रयोग यशस्वी झाला," आर्यनने सांगितले. "तुम्ही केवळ भूतकाळ ऐकू शकत नाही, तर भविष्यकाळाला स्पर्श करू शकता. आणि तेथून काहीतरी तुमच्याकडे येऊ शकतं. ते थांबवण्यासाठी, हे सर्व थांबवलं पाहिजे. आत्ताच. आता."
माधव वर्तक मागे हटले. त्यांचा चेहरा पांढरा पडला. "पण... पण हे शक्यतेचे द्वार उघडले आहे. माणूस काळाच्या पलीकडे पाहू शकतो याचा हा पहिला पुरावा आहे!"
"आणि हा शेवटचा पुरावा देखील होऊ शकतो, जर तुम्ही थांबवलं नाही तर!" आर्यनचा आवाज कर्कश झाला. "तुमच्या कुटुंबाला, सगळ्यांना त्याची किंमत मोजावी लागेल. कावेरीसाठी ही लढाई एकटीनं लढावी लागेल. तिला एकटं सोडू नका."
माधव वर्तकनं जमिनीकडे पाहिलं. त्यांच्या डोळ्यांत संघर्ष होता. शेवटी, त्यांनी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि डोके हलवले.
"तू बरोबर आहेस," ते मंदपणे म्हणाले. "विज्ञानाने जगाचे भले केले पाहिजे, विनाश नाही. आम्ही हे यंत्र थांबवतो."
त्यांनी तंबूच्या आत जाऊन एक मोठे लीवर ओढले. यंत्रांचे गुणगुणणे थांबले. प्रकाश मंदावला. जणू काळाच्या डोळ्यातील एक चमकणारा तारा मंदावून निघाला.
आर्यनने श्वास सोडला. त्याने केले. त्याने इतिहास बदलला. ऑब्झर्वर्सना येण्याचा मार्ग बंद केला.
पण मग त्याला जाणवले. कावेरीने पुस्तकात लिहिले होते: जे दार उघडले आहे, ते बंद करायचे आहे. पण त्यासाठी दुसरीकडे जाऊन बंद करावे लागते... मागे येता येत नाही.
त्याने माधव वर्तककडे पाहिले. "आता माझं काय? मी इथेच अडकलो आहे का?"
माधव वर्तकनं एक विचित्र, दुःखी हसू हसत त्याच्याकडे पाहिले.
"तू इथे अडकलास का? आर्यन, तू खरंच असं विचार करतोस का की तू १९४७ मध्ये आलास?"
"म्हणजे?" आर्यनने विचारले, गोंधळून.
"तू तिथेच आहेस. तुझ्या इन्स्टिट्यूटच्या जागीच. फक्त वेळ वेगळी आहे. हा घाट, हे डोंगर... हे सगळं तुझं जग आहे. फक्त ते आता नष्ट झालेलं आहे."
आर्यनने आजूबाजूला पाहिले. खरंच. तो ज्या जागी उभा होता, ती त्याच्या प्रयोगशाळेची जागा होती. फक्त ती आता कोसळत्या वाड्याचा भाग होती.
"पण... पण मी तर इतिहास बदललं? ऑब्झर्वर्स येणार नाहीत."
"त्यांना येण्याची गरजच नव्हती, आर्यन," एक आवाज मागून आला.
आर्यन मागे वळला.
तिथे कावेरी उभी होती. पण ती वृद्ध नव्हती. तर त्याच्याच वयाची होती. तिच्या हातात तेच जुने यंत्र होते, ज्यातून निळा प्रकाश बाहेर पडत होता.
"तू... तू इथे कशी?" आर्यनने गडबडून विचारले.
"कारण तू इतिहास बदललं नाहीस," कावेरीने शांतपणे सांगितले. "तू फक्त तो पूर्ण केलास. ऑब्झर्वर्स हे आपणच आहोत, आर्यन. भविष्यातील मानवता. जेव्हा तुमच्या प्रयोगाने काळाची सुरुवातीची भेग रुंद केली, तेव्हा आम्हाला समजले की आमचं अस्तित्व धोक्यात आहे. वेळेची फॅब्रिक तुटू शकते. म्हणून आम्हाला 'सॅनिटाईझ' करावं लागलं. प्रत्येक त्या व्यक्तीला, प्रत्येक त्या गोष्टीला ज्याने वेळेची नैसर्गिकता भंग केली."
आर्यनचे डोके गरगर फिरू लागले. "पण... मग तू मला थांबवायचा इशारा का दिलास?"
"कारण आम्हाला तुझी गरज होती," ती म्हणाली. "तू एक विलक्षण वैज्ञानिक आहेस. तू ते यंत्र बनवू शकलास. जे आम्ही शतकांपूर्वी हरवले होते. आम्हाला तुझ्या यंत्राची गरज होती, जेणेकरून आम्ही या वेळेत परत येऊ शकू आणि आमच्या उगमस्थानी जाऊ शकू. आम्हाला आमचा इतिहास 'सॅनिटाईझ' करायचा होता. माधव वर्तकांचा हा प्रयोग थांबवायचा होता. आणि तू ते आमच्यासाठी केलंस."
तिने हातातील यंत्र वर केले. निळा प्रकाश तीव्र झाला. माधव वर्तक आणि त्यांचे तंबू हवेत विरघळू लागले, जणू काळानेच त्यांना गिळंकृत केले.
"तू फक्त एक साधन होतास, आर्यन. आमच्या कामाचं. आणि आता तुझं काम संपलं आहे."
आर्यनने मागे पाऊल टाकले. "माझं कुटुंब... तन्वी..."
"ते सुरक्षित आहेत," कावेरीने सांगितले, तिचा आवाज भावनारहित होता.
"कारण आता हा संकट कधीच निर्माण झालाच नाही. माधव वर्तकांनी प्रयोग केलाच नाही. वर्तक कुटुंबाने कधीही वेळेचा शोध घेतला नाही. त्यामुळे तुझ्यासारख्या कोणालाच भविष्यात यंत्र बनवण्याची प्रेरणा मिळाली नाही. तू आमच्या वास्तवात एक अनियमितता होतास. आणि आता ती दूर होणार आहे."
तिने यंत्राची बाजू आर्यनकडे केली.
आर्यनने डोळे बंद केले. त्याला काहीतरी झपाटले. एक तीव्र, उजळ प्रकाश.
आणि मग... काहीच नाही.
.
.
.
.
.
.
आर्यनने डोळे उघडले.
तो त्याच्या ऑफिसच्या खुर्चीवर उसंत घेत होता. समोर कॉफीचा पेला होता. स्क्रीनवर क्वांटम फिजिक्सचे समीकरण होते.
त्याचा फोन वाजला. तन्वी होती. "दादा,तू झोपलास का? बाबा आणि आई येणार आहेत हे विसरलास का? तू म्हणालास की आज तुला एक महत्त्वाचं समीकरण सोडवायचं आहे, पण तू इन्स्टिट्यूटला जाणार नव्हतास ना? तरी पण गेलास."
आर्यनने जरा गोंधळलेपणाने आजूबाजूला पाहिले. सगळं सामान्य होतं. सर्व्हर रूममधून हलका आवाज येत होता.
"हो... हो, तनू. मी... मी विसरलो. मी आत्ताच येतो."
तो उठला. उठताना त्याच्या डेस्कवरचे काही पेपर खाली पडले. तो ते उचलायला वाकला.
ते एक जुने, पिवळे पडलेले पेपर होते. त्यावर हस्तलिखित होते. एक अनंत चिन्ह आणि सर्पिणीचे चित्र कोरले होते.
आणि खाली फक्त तीन अक्षरे:
क. व. म.
आर्यनचा हात थरथरला. त्याला एक भयानक, अपरिचित आठवण झाल्यासारखे वाटले. त्याला असे वाटले ही नाव कुठे तरी ऐकलं आहे. एक निळा प्रकाश. एक धूसर आकृती.
तेवढ्यात, त्याच्या कॉम्प्युटरवर एक नोटिफिकेशन आले. त्याचा सहाय्यक, अनिकेत होता.
"सर, तुम्ही सांगितलेल्या त्या जुन्या अर्काइव्ह्ज मधून एक फाईल सापडली आहे. 'प्रोजेक्ट कालचक्र'. ती आपण पाहू का?"
आर्यनने त्या जुन्या कागदाकडे पाहिले. त्याच्या मनात एक कुतूहल जागे झाले. एक ओढ.
त्याने इंटरकॉम दाबला. त्याचा आवाज थोडा कापत होता.
"हो, अनिकेत. ती फाईल... मला पाठव."
अनिकेतने त्याला ती फाईल पाठवली
आणि स्क्रीनवर, फाईल उघडताना, एक निळसर प्रकाश क्षणभर चमकला...
.
.
.
.
.
... आणि कथा संपली. पण संकट संपले नाही.
------------------
वेळेचे चक्र पूर्ण झाले का? की ते नुकतेच सुरू झाले आहे? ऑब्झर्वर्सचा पराभव झाला का? की ते आता आर्यनच्या मनात आणि कॉम्प्युटर स्क्रीनमध्ये प्रवेश करण्यासाठी एक नवीन, अदृश्य मार्ग शोधत आहेत? हे रहस्य तुमच्या कल्पनेवर सोडले आहे...
ही कथा काल्पनिक असून केवळ कथेची गरज म्हणून काही ठिकाणांचा आणि व्यक्तींच्या नावाचा उल्लेख केला आहे. वाचकांनी या गोष्टीची नोंद घ्यावी.
#काळाचा_कैदी #भयकथा #थरारकथा #विज्ञानकथा #मराठीकथा #रहस्य #Suspense #SciFi #काळप्रवास #Mystery
