तिसरा अध्याय
-------------------
"घाटातील सावल्या"
-----------------------
विश्रामबाग घाट. पुण्याच्या गर्दीत दडलेले एक ओस पडलेले, विस्मृतीच्या धुक्यात हरवलेले ठिकाण. जुन्या विटा, कोसळणाऱ्या कठड्यांवरची शेवाळची थर हिरवट अंधुक पसरलेली होती. इतिहासाचा एक सन्नाट अतिशय शांत कोना होता.
आर्यन त्याच्या SUV मधून बाहेर पडला. त्याने जीन्स आणि एक डार्क जॅकेट घातल होत, पाकिटात तो जुना नकाशा दाबून ठेवला होता. त्याच्या मनात अनेक प्रश्न घोळत होते.
क. व. म. म्हणजे काय? ते कोण आहे? आणि त्यांनी त्याला इथे का बोलावले?
इतक्यात त्याचा फोन वाजला. तन्वी होती.
"दादा, तू कुठे आहेस? बाबा-आई आले आहेत. तू खरंच त्या समीकरणासाठी बाहेर गेलास का?"
तिच्या आवाजात चीड आणि काळजी होती.
"हो,तनू. मला... मला इन्स्टिट्यूटसाठी एक महत्त्वाचं डॉक्युमेंट एका जुन्या लायब्ररीत मिळणार आहे. मी लवकरच येतो,"
आर्यनने दुसरे अर्धवट खोटे सांगितले. ही गोष्ट तो आपल्या कुटुंबाला सांगू शकणार नव्हता. ती त्यांना धोक्यात घालू शकते.
घाटाच्या पायथ्याशी पोहोचताच एक थंडगार वारा त्याला जाणवला. त्या थंडगार वाऱ्यात त्याला जुन्या इमारतींचा वास आला. तो हळूहळू पायऱ्या उतरू लागला. प्रत्येक पाऊल खाली पडताना प्रचंड प्रतिध्वनी निर्माण होत होता. जणू कोणीतरी त्याचे पाऊल ऐकत होते.
तो नकाशा काढून पाहू लागला. गोल केलेले ठिकाण घाटाच्या दक्षिणेकडील टोकाला होते, जिथे एक जुना, कोसळता वाडा होता. तो तिकडे वळला. त्याच्या मनात प्रश्न पेटत होता: जे मी शोधत आहे, ते इथे सुरू झाले? मी तर वेळ शोधत आहे. मग वेळेचा इतिहास या ठिकाणी दडलेला आहे का?
वाड्याच्या प्रवेशद्वारावर जुनी, लाकडी दारं होती. ती अर्धवट उघडी होती, जणू कोणी अलीकडेच आत-बाहेर गेले होते. आर्यनने हलके धक्का दिला. दार चिरचिरत उघडले.
आत अंधार होता. फक्त काही ठिकाणांवरून छतातून पडलेल्या छिद्रांमधून प्रकाशरेषा आत शिरल्या होत्या, धुरकट धुळीचे स्तंभ तयार करत होत्या. हवेत धुळीचा आणि कुजलेल्या लाकडाचा वास होता.
तो त्याचा फोन काढून त्याच्या टॉर्चला चालू केले. प्रकाशपुंज हलत्या सावली निर्माण करत होता. ही जागा रिकामी होती. फक्त काही ओली तुटलेली फर्निचर होती.
त्याने नकाशा पाहिला. ते ठिकाण हेच होते. पण इथे काय होते? त्याला काय शोधायचे होते?
तेवढ्यात त्याच्या कानावर एक ठसका ऐकू आला. जणू लाकडाचा तुकडा पडला होता. तो त्वरित मागे वळला. टॉर्चचा प्रकाश आवाजाकडे वळवला. तिथे काहीच नव्हते.
पण नंतर दुसरा आवाज आला. हलका, पायऱ्या चालण्यासारखा आवाज. वरच्या मजल्यावरून. आर्यनचा जीव घाबरला. तो एकटा नव्हता.
त्याने स्वतःला धीर दिला. कदाचित हा फक्त एक झोपडपट्टीत राहणारा माणूस असेल. की एक उंदीर.
पण त्याच्याअंतर्मनात मात्र एक भीती होती. ते आवाज नियमित होते. जणू कोणीतरी वरच्या मजल्यावर फिरत होते.
तो पायऱ्या शोधू लागला. त्या दुसऱ्या बाजूने वरती जात होत्या. जुन्या, लाकडी पायऱ्या. प्रत्येक पाऊल त्या पायरीवर देताना ती चिरचिरत होती, जणू आपल्या येण्याची सूचना वर पाठवत होती.
वरचा मजला अजून अधिक अंधारात मग्न होता. टॉर्चचा प्रकाश फार पुढे पोहोचत नव्हता. हवा अजूनही जड आणि स्तब्ध होती.
आणि मग त्याने ते पाहिले.
एका खोलीतून हलका निळसर प्रकाश बाहेर पडत होता. हा प्रकाश नैसर्गिक नव्हता. तो त्याच्या सिंक्रोनायझेशन चेंबरमधील मशीनच्या लेझरसारखा फिकट, इलेक्ट्रिक निळा होता.
आर्यनचा श्वास थांबला. हे शक्य नव्हते. हे अस्तित्वात नसायला हवे होते.
तो त्या दिशेने जाऊ लागला. त्याचे पाऊल हलके होते. प्रत्येक पावलाचा आवाज त्याला जोरात वाटू लागला.
तो त्या खोलीच्या दाराजवळ पोहोचला. दार उघडे होते. आतून तो निळा प्रकाश चमकत होता. त्याने त्या उघड्या दारातून आत पाहिले आणि त्याला त्यात एक व्यक्ती उभी दिसली.
तो आत बघतच होता की अचानक ती व्यक्ती मागे फिरली.
ती एक वृद्ध स्त्री होती. तिचे केस पांढरे, लांब होते. तिचे डोळे खोल, अंधारात बुडालेले होते. तिच्या हातात एक जुने, धातूचे बनलेले यंत्र होते. त्यातूनच तो निळा प्रकाश बाहेर पडत होता. ते यंत्र आर्यनच्या क्वांटम टाइम ऑसिलेटरसारखेच दिसत होते, पण ते जुन्या तंत्रज्ञानाने बनवलेले होते. जणू व्हिक्टोरियन काळातील स्टीमपंक यंत्र.
"तू इथे का आलास?" त्या वृद्ध स्त्रीने विचारले.
तिचा आवाज घसघशीत, जणू धुरकट भांड्यातून येत होता. "मी तुला इशारा दिला होता. थांब."
आर्यन गोंधळून गेला.
.
.
.
"तु... तुम्हीच क. व. म. आहात? तुमीच मला नकाशा पाठवला? तुम्हाला माझ्या प्रयोगाची माहिती कशी आहे?"
तिने त्या जुन्या यंत्राकडे पाहिले.
"हा प्रयोग फक्त तुझा नाही. तो आमचा आहे. आमच्या कुटुंबाचा. शतकानुशतके चाललेला."
"कुटुंबाचा? तुम्ही कोण? तुमचं नाव काय?"
"माझं नाव कावेरी. कावेरी माधव वर्तक. क. व. म." ती म्हणाली.
"आर्यन, तू जे तुझं स्वतःचे संशोधन समजत आहेस, ते फक्त आमच्याच कामाची एक पुनरावृत्ती आहे. आम्ही हे यंत्र शतकापूर्वी बनवले होते. आणि आम्ही एक भयंकर चूक केली. आम्ही काळाच्या दारातून काहीतरी बोलावले. काहीतरी... वाईट."
आर्यन जवळ जवळ ही ऐकून पडलाच. त्याचे मन भयानक गतीने काम करू लागले.
"पण... पण हे शक्य नाही. मी तर पहिला—"
"नाही," कावेरीचा आवाज कठोर झाला.
"तू पहिला नाही. तू फक्त सर्वात अलीकडचा आहेस. आणि जर तू थांबला नाहीस, तर तू तोच प्रलय पुन्हा सुरू करशील. जो आम्ही मोठ्या कष्टाने थांबवला होता."
"काय प्रलय? तुम्ही काय शोधले होते? तुम्ही काय थांबवले होते?"
कावेरीने तिचे यंत्र वर करून धरले. निळा प्रकाश तीव्र झाला.
"आम्ही केवळ प्रतिध्वनी ऐकू शकलो असे समजले. पण ते ऐकू शकतात. ते बोलू शकतात. आणि ते... प्रतिसाद देऊ शकतात."
तिने आर्यनकडे पाहिले, तिच्या डोळ्यांत एक अतिशय जुन्या, अथांग वेदनेची छाया होती.
"ते आता तुझ्यामागे आहेत, आर्यन. ते स्वतःला 'ऑब्झर्वर्स' म्हणवतात. ते वेळेच्या पलीकडे राहतात. आणि त्यांना आपल्या या वास्तवात यायचे आहे. तुझे यंत्र त्यांना दार उघडे करत आहे."
आर्यनचे डोके फिरू लागले. हे खरे नव्हते. हे असू शकत नव्हते. ही एक वृद्ध, भ्रमित स्त्री होती.
तेवढ्यात, खालच्या मजल्यावर एक जोरदार आवाज झाला. जणू दार उघडण्याचा आवाज.
कावेरीचे डोके झपाट्याने वर झाले. तिच्या चेहऱ्यावर शुद्ध भीती उमटली.
"ते आले आहेत," ती फुटफुटली. "मी खूप वेळ घेतला. त्यांना आपल्या येथे असल्याची खूण मिळाली आहे."
"कोण?" आर्यनने विचारले, त्याचा आवाज हलका होता.
"ऑब्झर्वर्स. ते जे काही स्पर्श करतात, ते नष्ट होते. काळ त्यांच्यासोबत चिकटून राहतो. ते सॅनिटाईझर्स आहेत. ते आपल्या वास्तवाला शुद्ध करण्यासाठी आले आहेत."
खालून पायऱ्या चढण्याचा आवाज येऊ लागला. हे पाऊल जड, मंद आणि मोजून टाकलेले होते. प्रत्येक पाऊल खाली पडताना लाकडी पायरी चिरचिरत नाही, तर कर्कश आवाज करत होती, जणू ती क्षणातच जुनी आणि नाशवंत होत होती.
कावेरीने आर्यनचा हात धरला. तिचे हात थंड आणि हाडासारखी होती.
"त्यांना माझी गरज नाही. मी माझं काम पूर्ण केलं. पण तू... तू त्यांच्यासाठी धोका आहात. तुला इथून जाऊन लपावं लागेल. आणि त्या यंत्राचा नाश कर. जोपर्यंत अजून वेळ आहे."
तिने आपल्या जवळ असलेल्या पिशवीतून एक लहान, जुने पुस्तक काढले आणि आर्यनच्या हातात ठेवले.
"हे घे. यात सगळे उत्तर आहेत. आमच्या चुकांचा इतिहास आहे. आता पळ!"
ते पायऱ्या चढणारे... ते... आता वरच्या मजल्यावर होते. आवाज जवळ येत होता.
कावेरीने आर्यनला मागच्या बाजूच्या एका छोट्या खिडकीकडे ढकलले. "जा! आता नाहीतर कधीही नाही!"
आर्यनने कोणत्यातरी प्रकारे स्वतःला सावरले. त्याने खिडकी उघडली. मागे वळून पाहिले.
त्याला दारात, एक उंच, अंधारी आकृती उभी दिसली. तिचा चेहरा धुक्यासारखा धूसर आणि अस्पष्ट होता. फक्त दोन गडद ठिपके होते—डोळे. आणि तो मंद, घसघशीत श्वास... तोच श्वास.
कावेरी मध्यभागी उभी राहिली, तिचे जुने यंत्र उजळत होते.
"पुन्हा भेटू," ती म्हणाली, आणि तिचा आवाज एका विचित्र, निर्णायक शांततेने भरलेला होता.
आर्यनने विचार न करता खिडकीतून उडी मारली. तो खाली मऊ, ओलसर जमिनीवर पडला. त्याने मागे पाहिले नाही. तो धावत त्याच्या गाडीकडे गेला.
फक्त जाता जाता त्याने ऐकले—एक मोठा, निळ्या प्रकाशाचा स्फोट झाला आणि नंतर पूर्ण, भयानक शांतता.
तो गाडी सुरू करून वेगाने निघाला. त्याचा हृदयाचा ठोका छाती फोडू पाहत होता. त्याच्या जॅकेटच्या खिशात ते जुने पुस्तक होते जे कावेरीने त्याला दिले होते. आणि मागे, त्या कोसळत्या वाड्यात, एक रहस्य आणि एक भीषण सत्य पडले होते.
त्याला कळले की त्याने आज एक युद्ध सुरू झालेले पाहिले होते. एक अशी लढाई जी शतकांपासून चालू होती. आणि तो आता त्याच्या अग्रभागी होता.
-----------------------------
... आणि अध्याय तिसरा समाप्त.
-----------------------------
कोण आहेत ते 'ऑब्झर्वर्स'? कावेरीचे काय झाले? आणि त्या जुन्या पुस्तकात कोणते रहस्य दडले आहे? चौथ्या अध्यायात आर्यन हे रहस्य उलगडणार का?
ही कथा काल्पनिक असून केवळ कथेची गरज म्हणून काही ठिकाणांचा आणि व्यक्तींच्या नावाचा उल्लेख केला आहे. वाचकांनी या गोष्टीची नोंद घ्यावी.
#भयकथा #विज्ञानकथा #थरारकथा #काळाचा कैदी
