સાત વર્ષ વીતી ગયા હતા.
આરવ હવે જાણીતા કવિ બની ગયા હતા. તેમનું પુસ્તક “મધરાત્રીની ટ્રેનનાં કાનાંફૂસી” અનેક વાચકોનાં દિલમાં સ્થાન પામી ચૂક્યું હતું.
એક દિવસ તેમને અમદાવાદના સાહિત્ય મહોત્સવમાં આમંત્રિત કરવામાં આવ્યા.
લોકોની ભીડ, કેમેરાની ચમક, પ્રશંસક વાચકોની લાઈનો—બધું જ ગૂંજતું હતું.
આરવ સાઇનિંગ ટેબલ પર બેઠા હતા.
અચાનક એક ઓળખીતી અવાજ સંભળાયો—
“હજુયે યાદો જ લખો છો?”
આરવનું પેન હાથમાંથી ખસી ગયું.
તેને માથું ઊંચું કર્યું—
સામે મીરા ઊભી હતી.
સમયે મીરાને બદલી દીધી હતી.
હવે તે વધુ પ્રૌઢ લાગી રહી હતી, આંખોમાં પરિપક્વતા હતી, પણ એ જૂની ચમક હજી પણ જીવંત હતી.
આરવનો અવાજ કંપ્યો—
“મીરા…! હું વિચારતો હતો કે તું હંમેશા માટે ગુમ થઈ ગઈ.”
મીરાએ શ્વાસ લીધો અને કહ્યું—
“લગ્ન ચાલ્યું નહીં, આરવ. બે વર્ષમાં જ હું તોડી નાંખ્યું. હું એક ખોટા સંબંધમાં બંધાઈ ગઈ હતી.
પણ હું હિંમત કરી. હવે હું ચિત્રકળા શીખવુ છું.
અને તું જાણે છે? તારી કવિતાઓએ મને આ વર્ષો સુધી જીવતા રાખી.”
આરવની આંખોમાં પાણી આવી ગયું.
તેને લાગ્યું કે વર્ષોનું તૂટેલું હૃદય એક ક્ષણમાં ફરી ધબકવા લાગ્યું છે.
મીરાએ પોતાના થેલામાંથી આરવનું જ પુસ્તક કાઢ્યું.
પહેલા પાનાં પર તેણે લખ્યું હતું—
“કેટલાક કિસ્સા ચૂકી ગયેલી ટ્રેન પર પૂરાં થતા નથી… તેઓ આગલી ટ્રેનની રાહ જુએ છે.”
તે રાત્રે બંને સાહિત્ય મહોત્સવથી બહાર નીકળ્યા. શહેરની લાઇટ્સ નીચે ધીમેથી ચાલતા હતા.
ઘણો સમય મૌન રહ્યા.
અચાનક આરવે રોકાઈને કહ્યું—
“મીરા, હું તને વર્ષો સુધી ભૂલી શક્યો નથી.
હવે હું ફક્ત એક જ વાત જાણવી છું—
આ વખતે તું જશે તો નથી ને?”
મીરાએ હળવું સ્મિત કરી તેનું હાથ પકડી લીધું.
“આરવ… હવે હું ક્યાંય નહીં જાઉં.
હું હવે ભાગતી મીરા નથી, હું હવે સ્વતંત્ર મીરા છું.
અને હું મારી જિંદગી તારા સાથે જ જીવવા માંગું છું.”
તે પળે મધરાત્રીની ટ્રેનનો અવાજ દુરથી સંભળાયો.
પણ આ વખતે એ અવાજ વિયોગનો નહોતો—
એ નવો પ્રારંભ હતો.
આરવ અને મીરા ફરીથી મળ્યા હતા, પણ પ્રેમ ક્યારેય સહેલો નહોતો.
મીરાના પિતા હજુ પણ જીવંત હતા, અને તેમની આંખોમાં ગુસ્સો હજી પણ એ જ રીતે સળગતો હતો.
જ્યારે મીરાએ ઘરે જઈને કહ્યું કે—
“હું હવે આરવ સાથે રહેવા માંગુ છું.”
પિતાનો ચહેરો લાલ થઈ ગયો.
“એ છોકરો? એક કવિ? એને ઘર નથી, પૈસા નથી, પ્રતિષ્ઠા નથી!
તારા માટે મેં જે સંબંધ ગોઠવ્યો હતો, તે તું તોડી નાખ્યો.
હવે ફરીથી એ જ માણસ સાથે? ક્યારેય નહીં!”
મીરાએ પહેલી વાર નજરો ઝુકાવી નહોતી.
“પપ્પા, મેં વર્ષો સુધી તમારી ઇચ્છા મુજબ જીવવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
હવે હું મારી ઇચ્છા પ્રમાણે જીવીશ.”
ઘરમાં તોફાન મચી ગયો.
મીરા બહાર નીકળી ગઈ—આ વખતે હંમેશા માટે.
સમાજ પણ ચૂપ નહોતો.
પત્રકારોએ આ વાતને ઉઠાવી.
“પ્રસિદ્ધ કવિ અને એક છૂટાછેડાં લીધેલી સ્ત્રીનો પ્રેમ સંબંધ”
— સમાચાર હેડલાઇન બની ગયા.
મિત્રો, ઓળખીતાઓ, બધા જ આરવને સમજાવવા લાગ્યા—
“આ રસ્તો કઠણ છે. તને તારી પ્રતિષ્ઠા ગુમાવવી પડશે.”
પણ આરવ એક જ વાત કહેતો—
“પ્રતિષ્ઠાથી મોટી મીરા છે.
હું એના વિના અધૂરો છું.”
તેના પ્રકાશકોએ પણ ચેતવણી આપી કે લોકોનું ધ્યાન હવે પુસ્તક પરથી હટી જશે.
આરવે હળવી સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો—
“હું તો પહેલેથી અધૂરી વાર્તા લખતો આવ્યો છું.
હવે મને એને પૂરું કરવાની તક મળી છે.”
મીરા અને આરવ સાથે મળીને નવા જીવનની શરૂઆત કરવા લાગ્યા.
બધું સહેલું નહોતું—
ઘણા લોકો પીઠ પાછળ વાતો કરતા, કેટલાક નજીકનાં મિત્રો પણ દૂર થઈ ગયા.
પણ બંનેએ નક્કી કર્યું કે—
“અમે એકબીજાનો હાથ નથી છોડવાના.”
મીરાએ ચિત્રકળાની એક નાની સંસ્થા શરૂ કરી, જ્યાં ગરીબ બાળકોને મફત આર્ટ શીખવતી.
આરવ એનાં કાવ્યોમાં પ્રેમ અને સંઘર્ષની વાતો લખતો રહ્યો.
સમય જતાં લોકોનો દ્રષ્ટિકોણ બદલાતો ગયો.
જ્યાં પહેલાં મીરા માટે અપમાનના શબ્દો હતા, ત્યાં હવે સન્માનનાં શબ્દો ગુંજવા લાગ્યાં.
લોકોએ જોયું કે સાચો પ્રેમ ફક્ત શબ્દોમાં નહીં, પરંતુ સાથે મળીને લડવામાં હોય છે.
આરવ અને મીરા સાથે મળીને એક નાનું ઘર ભાડે લઈને રહેવા લાગ્યા.
ઘર મોટું નહોતું, પરંતુ ત્યાં પ્રેમની સુગંધ હતી.
એક ખૂણે આરવનું લખાણનું ટેબલ, બીજા ખૂણે મીરાની રંગોની પેલેટ.
આરવ કવિતા લખતો ત્યારે મીરા એનાં શબ્દોનું ચિત્ર દોરતી.
એવું લાગતું—બે અધૂરી આત્માઓ હવે એકબીજામાં પૂર્ણ થઈ રહી હતી.
આ ઘર ધીમે ધીમે સાહિત્યકારો, ચિત્રકારો અને વિદ્યાર્થીઓ માટે પ્રેરણાસ્તાન બની ગયું.
સમય જતાં આરવનું બીજું પુસ્તક આવ્યું—
“શબ્દો અને રંગો”
જેમાં મીરાના ચિત્રો અને આરવની કવિતાઓ સાથે પ્રકાશિત થયા.
આ પુસ્તક લોકોને ખૂબ ગમ્યું.
લોકોએ જોયું કે આ ફક્ત પ્રેમકથા નહોતી—
આ તો સંઘર્ષ, સ્વતંત્રતા અને પોતાના સપના માટે લડતની કથા હતી.
મીરાના પિતા, જે વર્ષો સુધી ગુસ્સે હતા, એક દિવસ શાંતિથી તેમની પ્રદર્શન ગેલેરીમાં આવ્યા.
તેમણે દીકરીના ચિત્રો જોયા, દીકરાની કવિતાઓ સાંભળી.
ધીમે અવાજે ફક્ત એટલું બોલ્યા—
“તું સાચી હતી, મીરા. તારો રસ્તો જ સાચો હતો.”
મીરાની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
અંતે પિતા પણ એને આશીર્વાદ આપવા તૈયાર થઈ ગયા.
વર્ષો બાદ, એક દિવસ આરવ અને મીરા એ જ 11:45ની ટ્રેનમાં ચઢ્યા.
આ વખતે બારી પાસે બેઠા હતા, પણ હવે એકલા નહીં—એકબીજાના હાથમાં હાથ લઈને.
આરવે ધીમેથી કહ્યું—
“યાદ છે? આ જ ટ્રેનમાં તું પહેલીવાર મળી હતી.”
મીરાએ હસીને જવાબ આપ્યો—
“યાદ છે. અને આ જ ટ્રેનમાં મેં તને પહેલીવાર ગુમાવ્યો પણ હતો.
પણ હવે હું ક્યાંય જતી નથી. હવે આ સફર ક્યારેય અધૂરી નહીં રહે.”
બારીની બહાર શહેરની લાઇટ્સ ઝગમગી રહી હતી.
ટ્રેન ગર્જના કરી આગળ વધતી રહી—
પણ આ વખતે તે ફક્ત મુસાફરી નહોતી,
એ પ્રેમની પૂર્ણ યાત્રા હતી.
